Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 sierpnia 2012 roku (data wpływu na Biuro Podawcze Sądu) (k. 3 – 6) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 1.256,29 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 maja 2012 roku do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swą rzecz kwoty 63,00 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, zwrotu kwoty 17,00 złotych poniesionej tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz zwrotu kwoty 360,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, iż w dniu 15 lutego 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zaś sprawca posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym Towarzystwem (...). W dniu 13 marca 2012 roku poszkodowany oddał uszkodzony pojazd do warsztatu naprawczego i przez okres pobytu uszkodzonego pojazdu poszkodowanego w zakładzie naprawy, tj. w okresie od dnia 13 marca 2012 roku do dnia 28 marca 2012 roku korzystał z pojazdu zastępczego na podstawie zawartej z powodem umowy najmu. Ponadto poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, przelewając na rzecz powoda wierzytelność dot. zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą z dnia 15 lutego 2012 roku. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 2.692,05 złotych netto, tj. 3.311,22 złotych brutto i wystąpił do pozwanego Towarzystwa (...) o pokrycie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, otrzymując tytułem refundacji kosztów najmu auta zastępczego kwotę 1.435,76 złotych.

Dnia 7 września 2012 roku tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt XV GNc 5701/12, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 58).

W dniu 22 października 2012 roku (data nadania w urzędzie pocztowym) pozwany (...) S.A. z siedzibą w S. złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (sprzeciw k.62 – 64).

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż nie kwestionuje okoliczności wypadku ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy – co do zasady. Pozwany zakwestionował natomiast czas trwania najmu, jako przekraczający niezbędny i ekonomicznie uzasadniony czas naprawy. W dalszej kolejności pozwany podniósł zarzut braku konieczności wynajmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwany wskazał, iż jego zdaniem za bezpodstawne należało uznać zgłoszone w pozwie żądanie o zasądzenie odsetek od dochodzonej kwoty z uwagi na niewykazanie przez powoda zasadności roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 15 lutego 2012 roku uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność P. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...). Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) (okoliczność bezsporna, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia dowodu osobistego i dowodu rejestracyjnego pojazdu – k. 19 – 20, kserokopia zapytania do ubezpieczeniowego funduszu gwarancyjnego – k. 21, kserokopia zaświadczenia o dokonaniu wpisu do ewidencji działalność i gospodarczej – k. 31, kserokopia zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON – k. 32)

Szkoda powstała na skutek kolizji z dnia 15 lutego 2012 roku została zgłoszona w Towarzystwie (...) w dniu 15 lutego 2012 roku. Oględziny przednaprawcze uszkodzonego pojazdu przez pracownika Towarzystwa (...) miały miejsce w dniu 20 lutego 2012 roku poza serwisem naprawczym. Pracownik Towarzystwa (...) sporządził w tym dniu protokół szkody i kalkulację naprawy, którą pokwitował poszkodowany P. B.. Uszkodzony pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został przyjęty do serwisu naprawczego (...) Sp. z o.o. Oddział w P. w dniu 13 marca 2012 roku. W dniu 15 marca 2012 r. pracownik serwisu wykonał kalkulację naprawy nr 12/03/07/T, a zawarte w niej koszty zakład ubezpieczeń zatwierdził pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. W dniu 19 marca 2012 roku poszkodowany P. B. dostarczył do serwisu naprawczego kalkulację naprawy sporządzoną przez Towarzystwo (...). W dniu 23 marca 2012 r. serwis złożył zamówienie na części zamienne, które otrzymał w dniu 28 marca 2012 r. Naprawa uszkodzonego pojazdu zakończyła się w dniu 28 marca 2012 roku. Tego samego dnia poszkodowany odebrał pojazd z serwisu naprawczego (dowód: poświadczona za zgodność kserokopia arkusza naprawy – k. 22, kserokopia kalkulacji naprawy nr (...) z podpisem poszkodowanego – w aktach szkody, kserokopia protokołu szkody w pojeździe z podpisem poszkodowanego – w aktach szkody, kserokopia pisma z dnia 13.04.2012 r. – w aktach szkody)

W dniu 13 marca 2012 roku poszkodowany zawarł z (...) umowę najmu pojazdu zastępczego PAZ nr (...). W ramach umowy wynajmujący wynajął najemcy należący do grupy (...) pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od dnia 13 marca 2012 roku do dnia 28 marca 2012 roku, tj. na okres 15 dni przypadający na czas naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy (dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia umowy najmu (...) nr (...) – k. 23 – 26, kserokopia aneksu nr (...) – k. 27, kserokopia control card – k. 30)

Umowa najmu zawarta została na czas naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy, jednak nie dłużej niż na okres 30 dni kalendarzowych (§ III ust. 1. Umowy najmu PAZ). Przedmiot najmu został określony w § II.4 umowy jako samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Najemca zobowiązał się zapłacić wynajmującemu czynsz najmu za auto zastępcze w wysokości wynikającej z cennika PAZ. Z uwagi na fakt, iż w dniu zawierania umowy stronom nie była znana długość okresu najmu auta zastępczego, dokładna wysokość czynszu najmu miała zostać określona w dniu zwrotu pojazdu przez najemcę. Najemca oświadczył, iż akceptuje stawki czynszu przewidziane dla wynajętego przez niego auta zastępczego zawarte w cenniku PAZ, z którym zapoznał się i który otrzymał oraz że wyraził zgodę na wystawianie przez wynajmującego faktury VAT za usługę najmu bez podpisu najemcy (§ IV ust. 1. umowy najmu PAZ). Strony zgodnie postanowiły, że zaspokojenie roszczeń wynajmującego względem najemcy z tytułu czynszu najmu za auto zastępcze nastąpi poprzez przeniesienie na wynajmującego wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego przysługującej najemcy względem towarzystwa ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. W tym celu najemca zawrze z wynajmującym umowę cesji wierzytelności przysługującej najemcy z ww. tytułu (§ IV ust. 2. umowy najmu PAZ). Najemca złożył ponadto oświadczenie, że otrzymał umowę najmu wraz z załącznikami, z którymi to dokumentami uprzednio się zapoznał i zaakceptował ich treść w całości (§ X ust. 1. umowy najmu PAZ) (dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia umowy najmu (...) nr (...) – k. 23 – 26)

Zgodnie z obowiązującym u powoda cennikiem PAZ czynsz najmu pojazdu zastępczego należącego do grupy (...) wynosił 2.692,05 złotych netto za okres najmu pojazdu zastępczego wynoszący 15 dni kalendarzowych najmu pojazdu zastępczego. Cennik został podpisany przez poszkodowanego P. B. (dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia cennika PAZ – k. 28)

W dniu 13 marca 2012 roku poszkodowany zawarł z (...) umowę cesji wierzytelności przelewając na (...) swoją wierzytelność, obejmującą prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 15 lutego 2012 roku likwidowaną przez (...) S.A. w S. (dowód: poświadczona za zgodność kserokopia umowy cesji wierzytelności – k. 41)

Powyższe umowy najmu i cesji podpisał w imieniu (...) J. M. działający na podstawie pełnomocnictwa do zawierania w imieniu powoda umów najmu pojazdów na warunkach określonych w formularzach umów obowiązujących w sieci wynajmu pojazdów (...) na terytorium Polski i zgodnych z Warunkami najmu (...) sp. z o.o. oraz do zawierania w imieniu powoda jako cesjonariusza, umów nabycia wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów korzystania z auta zastępczego, przysługujących poszkodowanym od towarzystw ubezpieczeniowych likwidujących szkody (dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pełnomocnictwa dla J. M. – k. 29).

Poszkodowany P. B. w związku z umową ubezpieczenia nie mógł skorzystać z najmu pojazdu zastępczego. Uszkodzony samochód był przez niego wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej – służył dojazdom do klienta oraz do przewożenia wyposażenia niezbędnego do świadczenia usług informatycznych. Wskazany pojazd był również wykorzystywany przez poszkodowanego do celów prywatnych (dowód: zeznania świadka P. B. złożone na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2013 roku – protokół – k. 116 – 118)

Za wynajem pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od dnia 13 marca 2012 roku do dnia 28 marca 2012 roku (...) wystawił poszkodowanemu w dniu 6 kwietnia 2012 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.692,05 złotych netto, tj. 3.311,22 złotych brutto, czyli po 179,47 złotych netto za każdy dzień najmu. Faktura VAT została wystawiona w oparciu o obowiązujący u E. cennik PAZ, który został podpisany przez poszkodowanego P. B. (dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia cennika PAZ – k. 28, kserokopia faktury VAT nr (...) – k. 33, kserokopia dokumentu rozrachunków – k. 34)

Pismem z dnia 13 kwietnia 2014 roku (...) wystąpił z wnioskiem do pozwanego (...) S. A. z siedzibą w S. o pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.692,05 złotych netto. Wskazane pismo zostało pozwanemu doręczone w dniu 19 kwietnia 2012 roku (dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia pisma powoda z dnia 13 kwietnia 2012 roku – k. 43 – 47, kserokopia zwrotnego potwierdzenia odbioru – k. 48)

Pozwany (...) S. A. z siedzibą w S. uznając własną odpowiedzialność jako ubezpieczyciel OC sprawcy zdarzenia komunikacyjnego z dnia 15 lutego 2012 roku przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 1.435,76 złotych netto uznając za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynoszący 8 dni kalendarzowych przy zastosowaniu stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego obowiązującej u powoda i wynoszącej 179,47 złotych netto za każdy dzień najmu pojazdu zastępczego (dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia dokumentu rozrachunków – k. 34, kserokopia decyzji z dnia 24 kwietnia 2012 roku – k. 50)

Ponieważ pozwany wypłacił powodowi jedynie część żądanego odszkodowania, (...) wystosował do pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 1.256,29 złotych netto. Ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty zostało pozwanemu doręczone w dniu 29 maja 2012 roku (dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty – k. 51 – 53, kserokopia zwrotnego potwierdzenia odbioru – k. 54)

Uzasadniony czas naprawy pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powinien wynosić 4 dni kalendarzowe i zakończyć się w dniu 16 marca 2012 roku. Przyjęcie uszkodzonego pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nastąpiło w dniu 13 marca 2012 roku w późnych godzinach popołudniowych, toteż serwis naprawczy mógł sporządzić własną kalkulację naprawy w dniu następnym, tj. w dniu 14 marca 2012 roku. Tego samego dnia serwis naprawczy mógł zamówić niezbędne do naprawy części zamienne. Z uwagi na posiadaną autoryzację przez serwis oraz okoliczność, iż zamówiono części do popularnego auta, części zamienne powinny zostać dostarczone do serwisu naprawczego w ciągu 2 dni, tj. do dnia 16 marca 2012 roku. W okresie oczekiwania na części zamienne warsztat mógł wykonać konieczne prace blacharsko – lakiernicze tylnego zderzaka. We wskazanym okresie uwzględniony mógł być czas na dojrzewanie i utwardzanie świeżych powłok lakierowych. Po nadesłaniu części zamiennych w dniu 16 marca 2012 roku, możliwe było zamontowanie części w naprawianym pojeździe. Tego samego dnia, tj. 16 marca 2012 roku powinna zostać zakończona naprawa przedmiotowego pojazdu, zaś pojazd powinien zostać wydany poszkodowanemu (dowód: pisemna opinia biegłego sądowego mgr inż. J. Z. – k. 166 – 174, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego złożona na rozprawie w dniu 7 października 2014 roku – protokół – k. 221 – 224)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy oraz w aktach szkody dokumentów, kserokopii dokumentów oraz poświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu, oraz nie kwestionowania ich przez strony.

Ustaleń w zakresie uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń w przedmiotowym pojeździe, specyfiki pracy warsztatu, okresu oczekiwania na części zamienne, dni wolnych od pracy, daty doręczenia do serwisu kalkulacji naprawy przez poszkodowanego oraz innych czynników wpływających na rzeczywisty przebieg naprawy – Sąd dokonał w oparciu o wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji mgr inż. J. Z.. Opinia sporządzona przez biegłego na użytek przedmiotowego postępowania jest spójna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. W ustnej opinii uzupełniającej biegły szczegółowo i przekonywująco wyjaśnił swoje stanowisko modyfikując treść opinii pisemnej odnosząc się do zarzutów zgłaszanych przez stronę pozwaną do opinii pisemnej.

Sąd dopuścił dowód z przesłuchania w charakterze świadka poszkodowanego P. B. na okoliczność ustalenia prawa do skorzystania z najmu pojazdu zastępczego w związku z umową ubezpieczenia, wykorzystywania przez poszkodowanego pojazdu zastępczego przez dni wolne od pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, intensywności używania pojazdu, przyczyn najmu pojazdu oraz możliwości użycia innego pojazdu na czas naprawy samochodu uszkodzonego. Zeznania świadka P. B. Sąd uznał za wiarygodne jako spójne, logiczne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S. było niezasadne i podlegało oddaleniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował okoliczności wypadku ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy – co do zasady. Pozwany zakwestionował natomiast czas trwania najmu, jako przekraczający niezbędny i ekonomicznie uzasadniony czas naprawy oraz konieczność wynajmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwany wskazał, iż bezpodstawne było zgłoszone w pozwie żądanie zasądzenia odsetek od dochodzonej kwoty z uwagi na niewykazanie przez powoda zasadności roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem.

Ważność umów najmu pojazdu zastępczego i cesji wierzytelności, zawartych przez powodowego wynajmującego (cesjonariusza) i poszkodowanego najemcę (cedenta) nie była kwestionowana przez pozwanego, ani nie budziła wątpliwości Sądu.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W świetle przepisów kodeksu cywilnego zasadą jest również, że naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.).

Szkoda może polegać nie tylko na uszkodzeniu rzeczy, ale również na pozbawieniu uprawnionego możliwości korzystania z rzeczy na skutek jej uszkodzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.09.2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, LEX nr 146324). W tym kontekście ponoszenie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, a powód może żądać od pozwanego zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego poniesionych w okresie potrzebnym na naprawę jego samochodu uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, Biuletyn Sądu Najwyższego oraz z dnia 26 listopada 2002 roku, V CKN 1397/2000, niepubl.).

Niezasadny okazał się zarzut pozwanego kwestionującego konieczność wynajmu pojazdu zastępczego. W celu wykazania zbędności najmu pojazdu zastępczego pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań poszkodowanego P. B., lecz zeznania te nie potwierdziły zarzutu pozwanego. Na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2013 roku P. B. zeznał bowiem, iż w związku z umową ubezpieczenia nie mógł skorzystać z najmu pojazdu zastępczego jak również potwierdził, że uszkodzony samochód był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej – służył dojazdom do klienta oraz do przewożenia wyposażenia niezbędnego do świadczenia usług informatycznych. Pojazd był również wykorzystywany przez poszkodowanego do celów prywatnych. Wobec powyższego należało uznać, iż najem pojazdu zastępczego był konieczny i wynajęcie pojazdu zastępczego pozostawało w normalnym związku przyczynowym z zaistnieniem kolizji drogowej.

Poprzez dołączone do pozwu dokumenty w postaci arkusza naprawy pojazdu najemcy, faktury VAT, oświadczenia dotyczącego czynszu i długości najmu auta zastępczego powód wykazał faktyczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu oraz to, iż 15 - dniowy najem pojazdu zastępczego miał miejsce w czasie przebywania uszkodzonego pojazdu najemcy w zakładzie naprawy.

W niniejszej sprawie pozwany zakwestionował jednak rzeczywisty czas trwania najmu, jako przekraczający niezbędny i ekonomicznie uzasadniony czas naprawy. W celu wykazania zasadności powyższego zarzutu Sąd dopuścił dowód opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji. Zgodnie z opinią biegłego sądowego, uzasadniony, niezbędny i konieczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu w realiach niniejszej sprawy nie powinien przekraczać 4 dni kalendarzowych. Sąd przychylił się również do opinii biegłego sądowego, iż pojazd poszkodowanego powinien zostać wydany już w dniu 16 marca 2012 roku.

Należy zauważyć, iż szkoda powstała na skutek kolizji z dnia 15 lutego 2012 roku została zgłoszona w Towarzystwie (...) w dniu 15 lutego 2012 roku. Oględziny przednaprawcze uszkodzonego pojazdu przez pracownika Towarzystwa (...) miały miejsce w dniu 20 lutego 2012 roku. Pracownik Towarzystwa (...) sporządził w tym dniu protokół szkody i kalkulację naprawy, którą pokwitował poszkodowany P. B.. Uszkodzony pojazd został przyjęty do serwisu naprawczego (...) Sp. z o.o. Oddział w P. w dniu 13 marca 2012 roku, lecz dopiero w dniu 19 marca 2012 roku poszkodowany P. B. dostarczył do serwisu naprawczego kalkulację naprawy sporządzoną przez Towarzystwo (...) w dniu 20 lutego 2012 r. W ocenie Sądu powyższą okoliczność należy uznać za nieuzasadnioną zwłokę poszkodowanego, która nie powinna obciążać pozwanego w niniejszej sprawie.

Z uwagi na to, że przyjęcie uszkodzonego pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nastąpiło w dniu 13 marca 2012 roku w późnych godzinach popołudniowych, toteż serwis naprawczy mógł sporządzić własną kalkulację naprawy w dniu następnym, tj. w dniu 14 marca 2012 roku (sporządził ją w dniu 15 marca 2012 r.). Tego samego dnia serwis naprawczy mógł zamówić niezbędne do naprawy części zamienne. Serwis nie musiał oczekiwać na akceptację kalkulacji przez ubezpieczyciela, skoro faktycznie rozpoczął naprawę przed tą akceptacją (zawarte w kalkulacji serwisu koszty zakład ubezpieczeń zatwierdził pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r.). Z uwagi na posiadaną autoryzację przez serwis oraz okoliczność, iż zamówiono części do popularnego auta, części zamienne powinny zostać dostarczone do serwisu naprawczego w ciągu 2 dni, tj. do dnia 16 marca 2012 roku. W okresie oczekiwania na części zamienne warsztat mógł wykonać konieczne prace blacharsko – lakiernicze tylnego zderzaka. We wskazanym okresie uwzględniony mógł być czas na dojrzewanie i utwardzanie świeżych powłok lakierowych. Po nadesłaniu części zamiennych w dniu 16 marca 2012 roku, możliwe było zamontowanie części w naprawianym pojeździe. Tego samego dnia, tj. 16 marca 2012 roku powinna zostać zakończona naprawa przedmiotowego pojazdu, zaś pojazd powinien zostać wydany poszkodowanemu.

Zgodnie z cennikiem PAZ obowiązującym u powoda wysokość czynszu najmu wynajętego pojazdu należącego do grupy pojazdów (...) za okres 4 dni kalendarzowych wynosiła 1.180,00 złotych netto. Należało ponadto wskazać, iż pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie kwestionował obowiązujących u powoda stawek czynszu najmu pojazdu zastępczego.

Reasumując powyższe rozważania powód wykazał, iż zasadne było żądanie dotyczące zapłaty kwoty 1.180,00 złotych netto stanowiącej koszt najmu pojazdu zastępczego należącego do grupy (...) przez okres 4 dni kalendarzowych. Ponieważ w niniejszej sprawie, na podstawie decyzji z dnia 24 kwietnia 2012 roku pozwany wypłacił powodowi na etapie przedsądowym odszkodowanie w wysokości 1.435,76 złotych netto, tj. w kwocie wyższej od należnej powodowi, powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku

Na podstawie wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Pozwany wygrał niniejszą sprawę w całości, tak więc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu to powód jako strona przegrywająca sprawę został obciążony kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego.

Na koszty procesu po stronie pozwanej złożyły się: koszt zastępstwa procesowego w wysokości 180,00 złotych, tj. w stawce minimalnej wynagrodzenia radcy prawnego za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, kwota 428,70 złotych poniesiona tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego za sporządzenie opinii pisemnej oraz kwota 155,87 złotych poniesiona tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego za stawiennictwo na rozprawie w dniu 7 października 2014 roku i wydanie opinii uzupełniającej. Łącznie koszty poniesione przez pozwanego w niniejszej sprawie wyniosły 781,57 złotych.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010.90.594) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W niniejszej sprawie wydatki poniesione tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa stanowiły: kwota 501,48 złotych poniesiona tytułem zwrotu kosztów dojazdu świadka P. B. na rozprawę w dniu 18 kwietnia 2013 roku, kwota 81,26 złotych tytułem zwrotu utraconego dochodu świadka P. B. w związku ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 roku oraz kwota 23,60 złotych tytułem wynagrodzenia syndyka masy upadłości (...) Sp. z o.o. w (...) za przedstawienie dokumentacji naprawczej pojazdu. Łącznie wydatki poniesione tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa wyniosły 606,34 złotych.

Wobec faktu, iż w niniejszej sprawie powód był stroną przegrywającą, Sąd – na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy wskazaną kwotę poniesionych przez Skarb Państwa wydatków.

O zwrocie poniesionych przez pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. wydatków Sąd orzekł na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 80 ust. 2, w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną. Opłatę zwraca sąd, który ją pobrał, a w przypadku gdy opłatę pobierał notariusz - sąd, który rozpoznawał wniosek. Przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki. W niniejszej sprawie pozwany uiścił zaliczkę na biegłego w kwocie 1.000 złotych, zaksięgowaną pod pozycją (...). Koszty, które faktycznie zostały poniesione na rzecz biegłego w niniejszej sprawie wyniosły w sumie 584,57 złotych (428,70 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego za sporządzenie opinii pisemnej oraz 155,87 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego za stawiennictwo na rozprawie w dniu 7 października 2014 roku i wydanie opinii uzupełniającej).

W związku z powyższym pozwanemu należało zwrócić kwotę 415,43 złotych stanowiącej różnicę między wpłaconą przez pozwanego zaliczką, a kosztami faktycznie poniesionymi na rzecz biegłego.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda i pozwanego.