Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. M. (1) wystąpił pierwotnie przeciwko Federacji (...) z siedzibą w Ł. z powództwem o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 30 czerwca 2010 roku (sygn. akt III K 457/10), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 7 lipca 2015 roku. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód w całości zaspokoił wierzytelność stwierdzoną wyżej opisanym tytułem wykonawczym.

Pozew w tej sprawie został złożony w dniu 6 sierpnia 2015 roku w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, a następnie wszczęta w ten sposób sprawa została przekazana do rozpoznania i rozstrzygnięcia do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi i zarejestrowana pod sygn. II C 1205/15.

W toku postępowania powód złożył dalsze pismo procesowe datowane na 1 grudnia 2015 roku, w którym rozszerzył powództwo w ten sposób, że zażądał zapłaty przez pozwaną Federację (...) z siedzibą w Ł. kwoty 56.844,94 zł.

W piśmie procesowym datowanym na 25 listopada 2016 roku powód rozszerzył powództwo o żądanie zapłaty odsetek za opóźnienie. Odpis tego pisma wręczono stronie pozwanej na rozprawie w dniu 12 grudnia 2016 roku, wraz z odpisem wyżej przywołanego pisma powoda z dnia 1 grudnia 2015 roku zawierającego zgłoszenie roszczenia o zapłatę należności głównej.

W piśmie procesowym datowanym na 16 lutego 2017 roku powód ostatecznie sprecyzował swoje żądanie z tytułu odsetek, wnosząc o zasądzenie od pozwanego odsetek ustawowych od należności głównej za okres od 1 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku.

Odpis tego pisma doręczono stronie pozwanej w dniu 28 lutego 2017 roku.

Strona pozwana nie uznała powództwa, wniosła o jego oddalenie i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 13 marca 2017r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 56.844,94 Zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2015r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6443 zł tytułem wzroku kosztów procesu. W pozostałym zakresie Sąd I instancji oddalił powództwo.

Powyższe rozstrzygnięci oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego:

Do reprezentowania pozwanej federacji uprawniony jest każdy z członków prezydium krajowej rady federacji samodzielnie (tj. przewodniczący federacji lub wiceprzewodniczący federacji), jednakże do składania oświadczeń woli w imieniu federacji w sprawach majątkowych konieczne jest łączne działanie przewodniczącego i wiceprzewodniczącego.

Stosownie do treści §19 ust. 3 statutu pozwanej federacji, przewodniczący federacji dokonuje czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w odniesieniu do pracowników zatrudnionych w federacji.

M. M. (1) w okresie od 2008 roku do czerwca 2015 roku był pracownikiem pozwanej federacji, natomiast od października 2013 roku do czerwca 2015 roku był wiceprzewodniczącym prezydium rady krajowej federacji. W latach 2008-2010 powód jako pracownik pozwanej federacji zajmował się doradztwem w sprawach dotyczących projektów finansowanych przez Unię Europejską.

W porozumieniu z powodem P. K. we wrześniu 2007 roku zarejestrował prowadzenie przez siebie działalności gospodarczej pod firmą (...), jednakże faktycznie nigdy tej działalności nie prowadził w jakiejkolwiek postaci, a w szczególności nie realizował żadnych szkoleń na rzecz pozwanej federacji. Działalność gospodarcza pod firmą (...) została zarejestrowana z inicjatywy powoda, aby podmiot ten firmował realizację przez pozwaną federację szkoleń w ramach realizacji projektu ze środków Unii Europejskiej o nazwie (...), w należącym do pozwanej federacji ośrodku (...) w Ł.. Zasady udzielenia dotacji ze środków UE dla pozwanej federacji na wyżej wskazany cel był takie, że pozwana federacja w razie zorganizowania szkoleń we własnym zakresie uzyskałaby dotację w kwocie 56.844,94 zł, natomiast w razie zlecenia szkoleń podmiotowi zewnętrznemu uzyskałaby dotację w kwocie 118.048,89 zł.

Nie została zawarta jakakolwiek umowa, w szczególności dotycząca realizacji szkoleń, między P. K. (występującym osobiście lub za pośrednictwem pełnomocnika) a pozwaną federacją. Przedsiębiorstwo zarejestrowane na nazwisko P. K. nie przeprowadziło żadnych szkoleń na zlecenie pozwanej federacji, natomiast zostały dostarczone pozwanej federacji faktury VAT za zorganizowanie szkoleń przez przedsiębiorstwo (...) – tj. faktury na łączną kwotę netto 118.048,89 zł.

W okresie od września do grudnia 2007 roku w należącym do pozwanej federacji ośrodku (...), którego kierownikiem był ojciec powoda M. M. (2), zostały zorganizowane i przeprowadzone przez pozwaną federację szkolenia realizowane w ramach programu Unii Europejskiej o nazwie (...), za co następnie pozwana federacja otrzymała środki z dotacji unijnej. Równowartość kwoty dotacji w łącznej kwocie 118.048,89 zł została następnie w kasie pozwanej federacji wypłacona M. M. (1). W omawianym okresie M. M. (1) posiadał pełnomocnictwo od pozwanej federacji do dokonywania czynności w ramach realizacji szkolenia objętego programem unijnym (...).

P. K. nie otrzymał żadnych kwot pieniężnych od pozwanej federacji za realizację wyżej opisanych szkoleń (ani żadnych świadczeń pieniężnych od tego podmiotu z innego tytułu), jak również nie wpłacał nigdy żadnych środków pieniężnych na rzecz pozwanej federacji ani nie zlecał innym osobom wpłacania w jego imieniu lub na jego rachunek środków pieniężnych na rzecz pozwanej federacji.

Wszystkie faktury VAT – na łączną kwotę ponad 118.000 zł – wystawione dla pozwanej federacji przez osobę prowadzącą przedsiębiorstwo pod firmą (...) (tj. przez P. K.) dotyczyły realizacji szkoleń na rzecz pozwanej federacji w ramach realizacji programu unijnego (...). Faktury te zostały opatrzone w polu dotyczącym podpisu wystawcy podpisem o treści (...).

Jesienią 2007 roku pełnomocnikiem pozwanej federacji do spraw projektu (...) był M. M. (2) – ojciec powoda.

W latach 2007-2010 członkami prezydium rady krajowej pozwanej federacji byli Z. K. (1) jako przewodniczący prezydium i B. B. jako zastępca przewodniczącego.

Kwota netto 118.048,89 zł wynikająca z wyżej przywołanych wystawionych przez przedsiębiorstwo (...) dla pozwanej federacji została przez pozwaną federację wypłacona M. M. (1) – mimo podpisania pokwitowań nazwiskiem P. K..

W okresie od 8 stycznia 2009 roku do 19 maja 2009 roku od kasy pozwanej federacji zostały dokonane i zaksięgowane wpłaty gotówkowe w łącznej kwocie 56.844,94 zł. Były to środki pieniężne przyjęte do kasy federacji przez M. M. (2) a pochodzące od M. M. (1). Środków tych nie wpłacał P. K. i nie pochodziły one od niego, jednakże w dokumentach dowodów wpłaty jako wpłacającego M. M. (2) wpisał P. K., natomiast jako tytuł wpłaty wpisał formułę „zapłata za ugodę”.

Pierwotnie pozwana federacja zaksięgowała wyżej opisane wpłaty na łączną kwotę 56.844,94 zł jako dotyczące jej rozliczeń z powodem M. M. (1). Dopiero po odwołaniu powoda z funkcji członka prezydium pozwanej federacji, tj. po czerwcu 2015 roku, wyżej wskazana kwota została zaksięgowana w dokumentach księgowych strony pozwanej jako zapłata przez „ firmę (...)” za usługi hotelowe w ośrodku (...) należącym do federacji.

W dniu 7 maja 2010 roku został podpisany przez M. M. (1) (oznaczonego jako „Dłużnik”) oraz Z. K. (1) występującego jako przewodniczący pozwanej w niniejszej sprawie federacji (oznaczonej w dokumencie jako (...)) dokument zatytułowany „Ugoda pozasądowa”, zawierający w szczególności oświadczenie o tym, że „wierzytelność ustalona w toku sprawy sygn. Akt Ds. 1406/09 dotycząca faktu zwrotu środków w wysokości 118.048,89 zł (…) została uregulowana w wysokości 56844,94 zł (…) pozostałą kwotę w wysokości 61203,95 zł Dłużnik zobowiązuje się uregulować w sześćdziesięciu jeden płatnościach ratalnych (…).”.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 30 czerwca 2010 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt III K 457/10, M. M. (1) został uznany winnym popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w okresie od 1 września 2007 roku do 11 grudnia 2007 roku działając ze z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wprowadzając w błąd federację będącą pozwaną w niniejszej sprawie doprowadził ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przekazanym jej do dyspozycji w kwocie 118.048,89 zł – w ten sposób, że w celu rozliczenia szkoleń zorganizowanych zgodnie z umową między „ przedsiębiorstwem (...)” a pozwaną w niniejszej sprawie federacją przedłożył nierzetelne faktury VAT nieodzwierciedlające rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W punkcie 3 wyżej opisanego wyroku zobowiązano M. M. (1) do naprawienia szkody w całości w terminie 3 lat od uprawomocnienia się wyroku przez zapłatę na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie federacji kwoty 118.048,89 zł.

Wyrok ten jest prawomocny od dnia 8 lipca 2010 roku. W dniu 7 lipca 2015 roku wyżej opisany wyrok został opatrzony klauzulą wykonalności w zakresie punktu 3.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 13 kwietnia 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. III K 380/10 P. K. został uznany za winnego popełnienia w szczególności przestępstwa polegającego na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. M. (1) udzielił mu pomocy do popełnienia przestępstwa wyżej szczegółowo opisanego (tj. opisanego w wyroku wydanym w sprawie III K 457/10) w ten sposób, że za namową M. M. (1) zarejestrował na własne nazwisko działalność gospodarczą pod nazwą (...) nie mając zamiaru jej prowadzenia.

Wyżej wskazany wyrok jest prawomocny od dnia 21 kwietnia 2010 roku.

W okresie od października 2010 roku do października 2012 roku M. M. (1) uiścił na rzecz pozwanej federacji łącznie sumę pieniężną wynoszącą 61.203,95 zł z tytułu zapłaty należności objętej wyżej opisanym wyrokiem karnym.

W dniu 21 marca 2011 roku A. K. (1) zatrudniona wówczas na stanowisku głównej księgowej pozwanej federacji podpisała dokument, w którym saldo należności pozwanej federacji przysługujących jej od powoda określono na kwotę 30.000,02 zł.

W dniu 19 października 2012 roku przewodniczący prezydium pozwanej federacji (...) podpisał dokument, w którym oświadczył, że wszelkie zobowiązania M. M. (1) wobec pozwanej federacji „wynikające z syg. akt IIIK 457/10 oraz ugody sądowej zawartej pomiędzy Panem M. a Federacją (...) w przedmiotowej sprawie zostały uregulowane”. Pismo to złożono do akt sprawy SR dla Łodzi-Widzewa w Łodzi o sygn. III K 457/10.

Następnie, na podstawie wyżej opisanego tytułu wykonawczego, tj. opatrzonego klauzulą wykonalności w zakresie punktu 3 prawomocnego wyroku wydanego w sprawie III K 457/10, na wniosek pozwanej w niniejszej sprawie federacji komornik sądowy wszczął przeciwko powodowi egzekucję obowiązku zapłaty sumy 56.844,94 zł i w dniu 22 lipca 2015 roku dokonał zajęcia rachunku bankowego powoda.

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego pod sygn. Km 648/15 M. M. (1) wpłacił do kasy komornika w dniu 6 sierpnia 2015 roku sumę 67.093,73 zł obejmującą kwotę będącą przedmiotem egzekucji (tj. kwotę 56.844,94 zł) oraz koszty egzekucyjne. Wyżej wskazana kwota została przez komornika przekazana wierzycielowi, tj. pozwanej w niniejszej sprawie federacji.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego Sąd I instancji wywiódł, że powództwo jest uzasadnione co do kwoty 56.844,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2015r. do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu I instancji, na datę wydawania wyroku w sprawie karnej do zapłaty przez powoda na rzecz strony pozwanej z tytułu odszkodowania pozostała wyłącznie kwota 61.203,95 zł, którą – co jest niesporne w niniejszej sprawie – powód zapłacił pozwanej do końca października 2012 roku. Ten ostatni fakt skutkował całkowitym wygaśnięciem wierzytelności pozwanej federacji wobec powoda o naprawienie wyżej opisanej szkody majątkowej powstałej w 2007 roku. Tym samym, na dzień wystąpienia przez pozwaną federację z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności punktowi 3 wyżej przywołanego wyroku karnego oraz na dzień złożenia wniosku o wszczęcie na podstawie tego tytułu wykonawczego egzekucji obowiązku zapłaty kwoty 56.844,94 zł przeciwko powodowi obowiązek ten już nie istniał, o czym strona pozwana wiedziała lub przy dołożeniu chociażby minimalnej tylko staranności powinna była wiedzieć. W tej sytuacji spowodowanie przez pozwaną federację wszczęcia przeciwko powodowi egzekucji nienależnej już stronie pozwanej kwoty i następnie uzyskanie tej kwoty w wyniku postępowania egzekucyjnego od powoda stanowiło zawinione wyrządzenie powodowi szkody majątkowej w rozumieniu art. 415 i 416 k.c. Szkoda ta powinna podlegać naprawieniu przez zapłatę na rzecz powoda równowartości wyżej wskazanej sumy, co oznaczało konieczność uwzględnienia powództwa wytoczonego w niniejszej sprawie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu :

1.obrazę przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy:

- art. 236 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie, a w rezultacie brak jakiegokolwiek odniesienia do wniosków o przeprowadzenie dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy, przez co nie sposób jest ustalić, czy zgłoszone dowody z dokumentów zostały oddalone, czy tez pominięte oraz jaki to miało wpływ na ustalenia stanu faktycznego,

- art. 233 § 1 k.p.c.w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w tym dokonania ustaleń stanu faktycznego, który pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym,

- art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. przez jego błędną wykładnię w wyniku czego sąd uznał, że przepis odnosi się również do zdarzeń zaistniałych przed powstaniem tytułu wykonawczego, co pozostaje w sprzeczności z literalnym brzmieniem powołąnego przepisu;

2.obrazę przepisów prawa materialnego :

- art. 356 § 2 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie, podczas gdy przepis ten nie powinien być pastowany, a co jest wynikiem również naruszenia przepisów procesowych i błędu co do ustaleń stanu faktycznego,

- art. 415 k.c. przez jego błędne zastosowanie, w sytuacji gdy w ustalanym stanie faktycznym nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające odpowiedzialność pozwanej z tytułu czynu niedozwolonego

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód niósł o jej oddalenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionych w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji nie naruszył przepisów postepowania cywilnego, w szczególności art. 236 k.p.c.w zw. z art. 328 § 2 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c orza art. 840 k.p.c.

Nie znajduje uzasadnienia podniesionym w apelacji zarzut skarżącego w tym zakresie, że Sąd I instancji nie wskazał dowodów, na których oparł usatelnia stanu faktycznego. Przeciwnie - Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł ustalenia stanu faktycznego i odniósł się także do dokumentu złożonego przez stronę pozwaną - kopii dokumentu zawierającego projekt ugody między M. M. (2) a P. K., podpisanego jedynie przez tego pierwszego (k. 61), i stwierdził, że dokument ten nie stanowi dowodu na zajście jakiejkolwiek okoliczności faktycznej istotnej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.Skoro dokument ten nie został podpisany przez P. K., to brak było podstaw do przyjęcia, że między nim a M. M. (2) doszło do zawarcia jakiejkolwiek ugody lub innej umowy. Nadto zawarcie tego rodzaju umowy przez osoby niebędące stronami niniejszej sprawy i tak nie miałoby istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż nie wpływałoby na treść stosunków prawnych istniejących między stronami.

Oceniając materiał dowodowy zebrany w sprawie, Sąd I instancji wskazał, dlaczego niektóre dowody pominął, podał przyczyn na dla których niektórym dowodowym odmówił wiary. Ocena ta mieści się w ramach swobody sądu, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy też doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji wskazał, że zeznania świadka A. K. (2) w zakresie, w jakim świadek ta podała, jakoby miały miejsce wpłaty na pokrycie zobowiązań „ firmy (...)” na rzecz pozwanej federacji (protokół rozprawy z dnia 24 października 2016 roku, 1 godzina 19 minuta) nie mogą zostać uznane za wiarygodne, skoro świadek nie była w stanie wskazać, z tytułu, jakiego zobowiązania pieniężnego miałyby zostać dokonane tego rodzaju wpłaty.

Dowód z przesłuchania Z. K. (2) w imieniu pozwanej federacji podlegał pominięciu (postanowienie k. 313) z uwagi na niestawiennictwo tej osoby na rozprawę mimo doręczenia jej wezwania (k. 311). Z tego względu dowód z przesłuchania stron ograniczono do przesłuchania powoda i W. L. w imieniu strony pozwanej.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do twierdzenia , że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji naruszała art., 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Zdaniem Sądu Okręgowego, bezzasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 września 2016r. ( powództwo w tej sprawie zostało wytoczone w dniu 22 kwietnia 2016r) stanowił, że dłużnik może w drodze powództwa egzekucyjnego zadać pozbawienia tytułu wykonawczego, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło lub nie może być wyegzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiło po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie. Jest okolicznością bezsporną, że w toku postępowania w sprawie III K 457/10 M. M. (1) nie podniósł zarzutu częściowego naprawienia szkody wyrządzeni czynem niedozwolonych. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 6 września 2016r. nie była wyłączona możliwość powoływania się dłużnika na wykonanie zobowiązania przed powstaniem tytułu egzekucyjnego, w sytuacji, gdy zarzut spełnienia świadczenia nie był podniesiony w postępowaniu karnym.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia art. 11 k.p.c. Stosownie do treści tego przepisu ustalenia zawarte w postepowaniu karnym prawomocnym wyroku skazującym za popełnienie przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym, co do faktu popełnienia przestępstwa. Nie są, zatem wiążące w postępowaniu cywilnym wszystkie ustalenia faktyczne, których dokonał sąd w wyroku karnym. W postępowaniu cywilnym możliwe jest dokonywanie dodatkowych ustaleń, istotnych z punktu widzenia przesłanek odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, które nie były istotne dla określenia znamion przestępstwa i podstaw odpowiedzialności karnej ( podobny pogląd zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 363/14 – system elektroniczny Legalis nr 1260043) W przypadku przestępstwa fałszu materialnego ( art. 286 k.k.) oraz przestępstwa oszustwa ( art. 270 k.k.) wysokość szkody nie stanowi ustawowego znamiona przestępstwa i nie stanowi podstawy odpowiedzialności karnej. Zatem, brak jest podstaw do twierdzenia, że Sąd I instancji związany był ustaleniami prawomocnego wyroku karnego w zakresie wysokości szkody, która podlegała naprawieniu przez powoda.

Nie znajdują uzasadnienia także podniesione przez skrżącego zarzuty naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 356 § 2 k.c. I art. 415 k.c.

Jak wynika z treści materiału dowodowego zebranego sprawie, w tym prawomocnego wyroku wydanego w sprawie III K 357/10, M. M. (1) w 2007 roku w sposób przez siebie zawiniony wyrządził pozwanej w niniejszej sprawie federacji szkodę majątkową w wysokości 118.048,89 zł, do której naprawienia był tym samym zobligowany na podstawie art. 415 k.c. Naprawienia tej szkody przez powoda dotyczył punkt 3 wyżej przywołanego wyroku wydanego w sprawie karnej.

Strona pozwana przyznała w toku postępowania (protokół rozprawy k. 65), że przed wydaniem wyżej przywołanego wyroku w sprawie karnej otrzymała wpłaty w łącznej kwocie wynoszącej 56.844,94 zł przyjęte do kasy federacji przez ojca powoda M. M. (2), jednakże strona pozwana twierdziła, że były to wpłaty pochodzące od osoby prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) a nie od powoda. Strona pozwana twierdziła także, że były to wpłaty od wyżej wskazanej osoby (tj. od P. K.) z tytułu zwrotu wydatków, jakie pozwana federacja poniosła organizując w 2007 roku szkolenie na rzecz przedsiębiorstwa (...). Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów dla wykazania tego, że kiedykolwiek przeprowadziła jakiekolwiek szkolenie lub spełniła jakąkolwiek inną usługę na rzecz osoby prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...), a sam P. K. przesłuchany w charakterze świadka zaprzeczył, aby takie zdarzenie miało miejsce.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w świetle materiału dowodowego zebranego sprawie przywołane twierdzenie strony pozwanej, mające uzasadniać istnienie zobowiązania pieniężnego po stronie P. K. wobec pozwanej federacji z tytułu umowy lub zapłaty za spełnienie bez podstawy umownej świadczenia polegającego na organizacji szkoleń, nie może zostać uznane za wiarygodne.

W świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że P. K. pomógł powodowi wyrządzić pozwanej federacji szkodę majątkową - przyjąć natomiast można, co najwyżej, że P. K. z mocy art. 441 § 1 k.c. solidarnie odpowiadał z powodem za naprawienie wyżej opisanej szkody majątkowej polegającej na tym, że M. M. (1) (na skutek jego zawinionych działań) bez żadnego tytułu prawnego wypłacono z kasy pozwanej federacji sumę ponad 118.000 zł. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że na P. K. spoczywało jakiekolwiek inne zobowiązanie pieniężne wobec pozwanej federacji – w szczególności wobec ustalenia w toku postępowania, że nie zawarł on z tą federacją żadnej umowy, nie kontaktował się z tym podmiotem i nie otrzymał od tego podmiotu żadnych wypłat pieniężnych lub świadczeń niepieniężnych.

Rację ma Sąd i instancji, że pochodzące od pracowników lub członków prezydium pozwanej federacji dokumenty w postaci not księgowych nie stanowią dowodu na istnienie jakiegokolwiek zobowiązania P. K. wobec pozwanej federacji (kopie dokumentów k. 107 i 109 – są to sporządzone dla potrzeb niniejszej sprawy kopie dokumentów z k. 73 i 75 akt sprawy II C 600/16), skoro są to jedynie jednostronne oświadczenia osób podpisanych pod tymi dokumentami (tj. M. M. (2) i Z. K. (1)). Dodatkowo w nocie księgowej datowanej na 6 marca 2008 roku (k. 107) powołano się na umowę z dnia 3 września 2007 roku, podczas gdy w toku niniejszego postępowania nie zostało wykazane, aby między P. K. a pozwaną federacją została zawarta jakakolwiek umowa.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że jeszcze przed wydaniem wyżej opisanego wyroku w sprawie karnej, tj. w 2009 roku, pozwana federacja otrzymała i zaksięgowała w swoich dokumentach rozliczeniowych wpłaty w łącznej kwocie wynoszącej 56.844,94 zł. Brak jest podstaw do kwestionowania zgodnych w tym zakresie zeznań powoda, świadka M. M. (2) i świadka P. K., co do tego, że wpłaty te pochodziły ze środków przekazanych na ten cel przez powoda M. M. (1) jego ojcu M. M. (2) oraz następnie wpłaconych przez tego ostatniego do kasy federacji. Co więcej, nawet gdyby wpłaty te pochodziły ze środków przekazanych na ten cel przez P. K. lub M. M. (2), to ich wpłata na rzecz pozwanej federacji w świetle prawa skutkowałaby wygaśnięciem w omawianej części (tj., co do kwoty 56.844,94 zł), ciążącego na M. M. (1) obowiązku zapłaty odszkodowania na rzecz pozwanej federacji, a to z uwagi na treść art. 356 k.c.. Nadto, aż do 2015 roku sama strona pozwana uznawała, że tak właśnie należało potraktować skutek uiszczenia wyżej wskazanej kwoty, a dokonana przez pozwaną zmiana stanowiska w tej kwestii w 2015 roku nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że na datę wydawania wyroku w sprawie karnej, w której został nałożony na powoda obowiązek naprawienia szkody, do zapłaty przez powoda na rzecz strony pozwanej z tytułu odszkodowania pozostała wyłącznie kwota 61.203,95 zł, którą – co jest niesporne w niniejszej sprawie – powód zapłacił pozwanej do końca października 2012 roku.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji , żę ten ostatni fakt skutkował całkowitym wygaśnięciem wierzytelności pozwanej federacji wobec powoda o naprawienie wyżej opisanej szkody majątkowej powstałej w 2007 roku. Tym samym, na dzień wystąpienia przez pozwaną federację z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności punktowi 3 wyżej przywołanego wyroku karnego oraz na dzień złożenia wniosku o wszczęcie na podstawie tego tytułu wykonawczego egzekucji obowiązku zapłaty kwoty 56.844,94 zł przeciwko powodowi obowiązek ten już nie istniał, o czym strona pozwana wiedziała lub przy dołożeniu chociażby minimalnej tylko staranności powinna była wiedzieć. W tej sytuacji spowodowanie przez pozwaną federację wszczęcia przeciwko powodowi egzekucji nienależnej już stronie pozwanej kwoty i następnie uzyskanie tej kwoty w wyniku postępowania egzekucyjnego od powoda stanowiło zawinione wyrządzenie powodowi szkody majątkowej w rozumieniu art. 415 i 416 k.c. Szkoda ta powinna podlegać naprawieniu przez zapłatę na rzecz powoda.

Mając na uwadze powyższe, na podsatwie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z §2 ust. 6 i § 10 ust.1 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r. ( Dz.U. z 2015r. poz.1800 ze zm.).