Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 867/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII C 2312/16, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1/ zasądził od (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na rzecz J. K. kwotę 1.650 zł z odsetkami:

- ustawowymi za okres od dnia 8 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2/ oddalił powództwo w pozostałej części;

3/ zasądził solidarnie od J. K. i G. K. na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 693 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4/ zasądził od G. K. na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 507 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosły obie strony postępowania.

W apelacji powodów zaskarżono przedmiotowy wyrok w części dotyczącej oddalenia powództwa o zapłatę za wymianę trzech okien, zasądzenia solidarnie od powodów na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu w kwocie 693,00 zł oraz zasądzenie od G. K. na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu w kwocie 507,00 zł. W uzasadnieniu tej apelacji powodowie zarzucili naruszenie przepisów postępowania poprzez pominięcie przez Sąd zgłaszanych przez powodów wniosków dowodowych oraz faktów i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego.

Wskazując na powyższe zarzuty, wnieśli o zmianę wyroku w części, tj. zasądzenie zapłaty za wymianę 3 okien w lokalu mieszkalnym numer (...) w nieruchomości ul. (...) w Ł. (faktura VAT (...) z dnia 28 października 2008 r.) oraz uchylenie zasądzenia na rzecz pozwanego od powodów łącznej kwoty 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ponadto wnieśli o dopuszczenie dodatkowych dowodów w sprawie i o obciążenie pozwanych kosztami postępowania apelacyjnego.

W apelacji pozwanego przedmiotowy wyrok został zaskarżony w zakresie pkt 1 oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu – zgodnie z wynikiem sprawy. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  naruszenie przepisów postępowania:

1.1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

1.1.1.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w ustaleniu przez Sąd, że okna i drzwi w zajmowanym przez Pozwanych lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. wymagały wymiany, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym dotyczący postępowania kwalifikującego okna do wymiany, nie pozwala na formułowanie takich twierdzeń, co czyni ustalenia Sądu Rejonowego dowolnymi i hipotetycznymi, w szczególności uwzględniając pozostały materiał dowodowy – korespondencję dotyczącą zgłoszenia i kwalifikacji do wymiany i tym samym błędne zakwalifikowanie wykonanych przez powódkę prac lokalu jako nakładów koniecznych, a nie jako ulepszeń;

1.1.2.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w bezpodstawnym przyjęciu, że pomiędzy powódką a poprzednikiem prawnym pozwanej – Administracją Zasobów Komunalnych Ł. (...) istniała umowa ustna w przedmiocie rozliczeń z tytułu dokonanych przez stronę powodową remontów, z której miała wynikać:

1.1.2.1.  zgoda Administracji na dokonanie wymiany drzwi przez stronę powodową;

1.1.2.2.  wola Administracji zwrotu powódce kosztów wymiany drzwi;

1.1.2.3.  brak ustalenia maksymalnej kwoty jaką powódka mogłaby przeznaczyć na wymianę drzwi, a tym samym maksymalnej kwoty jaką Administracja miałaby zwrócić stronie powodowej;

1.1.2.4.  porozumienie pomiędzy powódką a Administracją na dokonanie rozliczeń kosztów wymiany drzwi dopiero po upływie dwóch lat od dokonania tejże wymiany;

w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na formułowanie takich twierdzeń, a strona powodowa, która obciąża ciężar dowodowy miała możliwość innymi środkami dowodowymi wykazywać prawdziwość swoich twierdzeń, w tym zakresie, co czyni ustalenia Sądu Rejonowego dowolnymi i hipotetycznymi, w szczególności uwzględniając pozostały materiał dowodowy – korespondencję dotyczącą zgłoszenia i kwalifikacji do wymiany;

1.1.3.  dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci faktury nr (...) za zakup drzwi wyrażające się w przyjęciu, że dotyczyła ona zakupu drzwi do Żeromskiego 15 w Ł., podczas gdy z faktury tej wynika jedynie, że nabywcą był powód zamieszkujący w przedmiotowym lokalu, niebędący jego najemcą;

1.1.4.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w ustaleniu przez Sąd, że powódka nie otrzymała żadnej rekompensaty za wymianę, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że powódka nie otrzymała zwrotu poniesionych kosztów, co nie wyklucza rekompensaty w inny sposób jak na przykład obniżenie czynszu za pewien okres;

1.1.5.  dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z przesłuchania stron przez uznanie ich za całkowicie wiarygodne w sytuacji gdy ocena dowodu z przesłuchania stron powinna zostać dokonana ze szczególną uwagą wobec faktu, że strony nie znalazły pokrycia w pozostałym materiale dowodowym oraz podczas gdy wyprowadzenie takiego wniosku i jego przyjęcie stoi w oczywistej sprzeczności z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w kluczowym dla rozpoznanej sprawy w zakresie, tj.:

1.1.5.1.  zakwalifikowania drzwi do wymiany z uwagi na stan techniczny czyniący korzystanie z drzwi niezdatnym;

1.1.5.2.  istnienia pomiędzy stroną powodową a poprzednikiem prawnym pozwanej ustnej umowy w przedmiocie rozliczeń z tytułu dokonanych przez stronę powodową remontów, z której miała wynikać:

1.1.5.2.1.  zgoda Administracji na dokonanie wymiany drzwi przez stronę powodową;

1.1.5.2.2.  wola Administracji zwrotu powódce całości kosztów wymiany drzwi;

1.1.5.3.  brak ustalenia maksymalnej kwoty jaką powódka mogłaby przeznaczyć na wymianę drzwi, a tym samym maksymalnej kwoty jaką Administracja miałaby zwrócić stronie powodowej;

1.1.5.4.  porozumienie pomiędzy powódką a administracją na dokonanie rozliczeń kosztów wymiany drzwi dopiero po upływie dwóch lat od dokonania tejże wymiany;

1.2.  art. 207 § 6 w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. poprzez uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i zarzutów, które strona powodowa zgłosiła w spóźnionym piśmie, które Sąd powinien zwrócić i pominąć zgłoszone w nim zarzuty i twierdzenia, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych;

1.3.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn pominięcia dowodu z zeznań świadka D. S.;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

2.1.  art. 678 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że dyspozycją tego przepisu objęte są roszczenia o zwrot nakładów koniecznych poczynionych na przedmiot najmu w okresie kiedy własność rzeczy przysługiwała zbywcy, w sytuacji gdy wstąpienie pozwanej w stosunek najmu na mocy w/w przepisu, na skutek nabycia udziału w prawie własności nieruchomości, nie obejmuje roszczeń o zwrot nakładów koniecznych, które stały się wymagalne w dacie, w której powódce nie przysługiwał udział w prawie własności (por. Wyrok Sądu Najwyższego (dalej: (...)) z dnia 4 listopada 2004 r., sygn. akt V CK 208/04; Wyrok SN z dnia 5 czerwca 1986 r., sygn. akt IC CR 137/86; Wyrok SN z dnia 5 marca 2008 r., sygn. akt VCSK 418/07; Wyrok SA w Katowicach z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. akt V ACa 599/14);

2.2.  art. 31 § 1 zd. 1 k.r.o. poprzez niewłaściwe zastosowanie w sytuacji gdy ze zgromadzonej w sprawie materiału dowodowego w żadnym razie nie wynika istnienie pomiędzy powodami wspólności majątkowej małżeńskiej;

2.3.  art. 663 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że możliwe jest tak zwane zastępcze wykonanie w sytuacji gdy najemca nie wezwał wynajmującego do dokonania naprawa koniecznych obciążających wynajmującego z jednoczesnym wyznaczeniem odpowiedniego terminu na ich wykonanie, w sytuacji gdy wskazana norma jest przepisem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej;

2.4.  art. 6d ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie pra lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i rozliczenie pomiędzy stronami ulepszeń w braku zgody wynajmującego na ich dokonanie oraz pisemnej umowy określającej sposób rozliczeń z tego tytułu;

2.5.  art. 676 k.c. poprzez jego niezastosowanie i dokonanie rozliczenia pomiędzy stronami niewymagalnych ulepszeń;

2.6.  art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powódce przysługują odsetki od kwoty 1.650 zł od dnia 8 stycznia 2015 roku podczas gdy od tej daty należą się powódce co najwyżej odsetki od połowy tej kwoty, wobec faktu, że wezwanie do zapłaty doręczone pozwanej w dniu 7 stycznia 2015 r. dotyczyło jedynie połowy kosztów wymiany drzwi.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1. oddalenie powództwa także w zakresie kwoty 1.650 zł wraz z ustawowymi odsetkami i ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu za I instancję także w tym zakresie oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wedug norm przepisanych, tj. § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, z uwzględnieniem zmiany pełnomocnika w II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obydwie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 10 § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 9 § 1 1 k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w myśl art. 505 13 § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wobec powyższego, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do stanowiska obydwu apelacji.

Odnosząc się do apelacji powodów, stwierdzić należy, że zasadniczym zarzutem przez nich podniesionym było kwestionowanie oddalenia powództwa przez Sąd Rejonowy w zakresie kwoty 2.550,00 zł wynikającej z faktury VAT (...) z 28 października 2008 r. Apelujący wskazali w uzasadnieniu, że Sąd Rejonowy pominął oznaczenie na fakturze „kpl.”, które dowodzi to, że faktura stanowi potwierdzenie zakupu okien i ich wymiany. Ponadto stwierdzili, że kosztorys podwykonawczy, którego brak dostrzegł Sąd I instancji jest dokumentem sporządzanym przez wykonawcę na żądanie inwestora w przypadku zastrzeżeń co do kosztów usługi wynikającej z samej faktury, a powodowie takich nie mieli.

W ocenie Sądu Okręgowego, takie twierdzenia apelujących próbujące podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego są całkowicie bezzasadne. Trzeba przyznać rację skarżącym, że skrót „kpl.” oznacza termin „komplet”, a kosztorys podwykonawczy jest wystawiany na żądanie inwestora. Jednakże, te rozważania nie wpływają na wynik niniejszej sprawy. Zasadniczą kwestią jaka wpłynęła na oddalenie powództw odnośnie kwoty z przedmiotowej faktury było nieudowodnienie na co została ona wystawiona. Z jej treści wynika tylko, że usługą jaka była nabyta przez powodów, była usługa remontowo-budowlana, co nie powoduje uznania, że powodowie za tę kwotę nabyli trzy okna oraz tzw. „robociznę”. Powodowie mogli przedstawić inne wnioski dowodowe np. przeprowadzenie dowodu z zeznań wystawcy tej faktury, pracowników sklepu, czy po prostu wnosić o przesłanie na piśmie od sprzedawcy doprecyzowania, co należy rozumieć pod terminem „usługa remontowo-budowlana”, ale niekoniecznie wnosić o wystawienie kosztorysu podwykonawczego. Jedynym dowodem poza dowodem z przedmiotowej faktury były zeznania powoda, z których wynika, że powód potwierdza to, że w jego mniemaniu faktura ta jest potwierdzeniem zakupu trzech okien, ale jego zeznania nie były wystarczające do stwierdzenia, że faktycznie nabyto taki towar.

Ponadto należy dodać, że kwestie prawnopodatkowe związane z rozliczaniem podatku od towaru i usług są irrelewantne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. To, że tak lakoniczna faktura pozwala na odliczenie powyższego podatku, to nie oznacza, że wywoła ona skutki w prawie cywilnym w postaci udowodnienia faktu, że powodowie nabyli towary w postaci trzech okien.

W związku z powyższym, apelacja powodów podlegała oddaleniu jako niezasadna.

Odnosząc się do apelacji pozwanego należy stwierdzić, że skarżący sformułował wiele zarzutów oraz zarzutów do tych zarzutów, które dotyczą naruszenia sporej ilości przepisów prawa procesowego jak i prawa materialnego. Wszystkie one sprowadzają się do kwestionowania zasądzenia 1.650 zł na rzecz powódki oraz w konsekwencji rozstrzygnięcia błędnie o kosztach procesu. Wobec powyższego, w celu uczynienia tegoż uzasadnienia bardziej czytelnym, Sąd Okręgowy odniesie się najpierw do zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego.

W pierwszej kolejności, pozwany kwestionuje naruszenie art. 678 § 1 k.c. przez Sąd I instancji i uznaniu przez niego, że dyspozycją tego przepisu objęte są roszczenia o zwrot nakładów koniecznych poczynionych na przedmiot najmu w okresie, kiedy własność rzeczy przysługiwała zbywcy. W ocenie Sądu Okręgowego taki zarzut jest bezzasadny, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował się do tego przepisu i stwierdził, że powód G. K. nie miał legitymacji procesowej w związku z tym, że umowa najmu została zawarta między pozwanym a powódką i jej poprzednim mężem. Zawarcie małżeństwa przez powódkę z powodem nie spowodowało, że stał się on stronom tej umowy. Sąd Rejonowy wziął to pod uwagę i w konsekwencji zasądził część żądanej kwoty tylko na rzecz J. K..

W drugiej kolejności, skarżący kwestionuje przyjęcie przez Sąd Rejonowy istnienie wspólności ustawowej małżeńskiej u powodów. Polski ustawodawca przyjął jako podstawowy małżeński ustrój majątkowy, powstający z mocy samego prawa - wspólność majątkową małżeńską. Przyjmuje się, że jest on najkorzystniejszy z punktu widzenia interesów rodziny, przyczynia się do realizacji podstawowych zasad prawa rodzinnego. Przeciwdziała możliwym negatywnym skutkom sytuacji, kiedy występują różnice w sytuacji ekonomicznej małżonków (przykładowo jedno z małżonków nie uzyskuje żadnych dochodów, gdyż w ramach podziału obowiązków rodzinnych poświęca swój czas wychowaniu dzieci i prowadzeniu gospodarstwa domowego). Zwracał na to uwagę Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z 6 września 1976 r. (III CZP 46/75, LexisNexis nr (...), OSNCP 1976, nr 9, poz. 184), podkreślając też, że zamierzenia ustawodawcy powinno się mieć na uwadze, dokonując wykładni przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Wobec faktu, że powodowie nie wykazali istnienia żadnych umów majątkowych małżeńskich, można było przyjąć, że stronę powodową łączył ustrój podstawowy. W związku z powyższym, w ocenie Sądu Okręgowego, ten zarzut był bezzasadny.

Kolejnym zarzutem sformułowanym przez pozwanego było uznanie, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powodowie mogli dokonać napraw w przedmiotowej nieruchomości po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu dla wynajmującego do ich naprawienia, mimo że w ocenie skarżącego, najemca nie wezwał wynajmującego do dokonania napraw oraz nie wyznaczył terminu. Zgodnie z art. 663 k.c., jeżeli w czasie trwania najmu rzecz wymaga napraw, które obciążają wynajmującego, a bez których rzecz nie jest przydatna do umówionego użytku, najemca może wyznaczyć wynajmującemu odpowiedni termin do wykonania napraw. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu najemca może dokonać napraw na koszt wynajmującego. Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że spełniona została również kolejna przesłanka zastosowania w/w przepisu w postaci wezwania do wykonania prac. Otóż w piśmie z dnia 30 sierpnia 2006 roku wskazano, że podanie o wymianę stolarki okiennej i drzwiowej złożone zostało przez najemczynię w dniu 21 lipca 2006 roku. Oznacza to, że doszło do wezwania wynajmującego do naprawy elementów lokalu. Odnośnie wyznaczenia terminu, z zastrzeżeniem wykonania prac na koszt wynajmującego, to z poczynionych ustaleń wynika, że strony umowy porozumiały się iż prace zostaną wykonane przez najemcę na koszt wynajmującego i rozliczone do końca 2010 r. Uzgodnienia w tym zakresie nie eliminują możliwości zastosowania art. 663 k.c., ponieważ sytuacja najemcy, gdy wynajmujący w ogóle nie podejmuje rozmów na temat wykonywania swoich obowiązków nie może być gorsza od sytuacji najemcy, w stosunku do którego wynajmujący potwierdził konieczność wykonania napraw rzeczy najętej, zgodził się że prace te najemca wykona sam na koszt wynajmującego, a następnie odmawia zwrotu poniesionych z tego tytułu przez najemcę wydatków.

Z tychże względów, zarzut pozwanego również jest bezzasadny. Wobec faktu upływu terminu z art. 663 k.c. i zgody wynajmującego na naprawę przedmiotowej nieruchomości na swój koszt, za niesłuszne należy w tym miejscu uznać także pozostałe zarzuty dotyczące naruszenia art. 6d u.o.o.l. oraz art. 676 k.c.

Ostatnim zarzutem naruszenia prawa materialnego przez Sąd Rejonowy jest kwestionowanie rozstrzygnięcia odsetkowego, tj. zasądzenie 1.650 zł z odsetkami ustawowymi od 8 stycznia 2015 r., a powinny być zasądzone odsetki od połowy tej kwoty, ponieważ w wezwaniu do zapłaty na etapie przedsądowym z 7 stycznia 2015 r. opiewało na połowę tej kwoty. W ocenie Sądu Okręgowego, kwota kształtowana dowolnie przez wzywającego do zapłaty w wezwaniu do zapłaty, nie decyduje o kwocie świadczenia zasądzonego w wyroku. Kwota zasądzona w wyroku ma wpływ jest kwotą orzeczoną przez sąd i to ją uwzględnia się przy ustalaniu wymaganych odsetek ustawowych. W związku z tym, zarzut ten okazał się również bezzasadny.

Obrazu rzeczy nie zmienił także obszerny zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów (m. in. faktury (...), przesłuchania stron) poprzez zasądzenie na rzecz J. K. 1.650 zł. Według reguł utrwalonych w orzecznictwie, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wydanie na podstawie tego orzeczenia przez sąd, nie narusza art. 233 § 1 k.p.c., jeżeli z zebranego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, bo takie działanie mieści się w przyznanych mu kompetencjach swobodnego uznania, którą z możliwych wersji przyjmuje za prawdziwą. Tym samym, nawet jeżeli na podstawie zebranego materiału dowodowego można wywnioskować inną wersję wydarzeń, zgodną z twierdzeniem skarżącego, ale jednocześnie wersji przyjętej przez Sąd I instancji nie można zarzucić rażącego naruszenia szeroko pojętych reguł inferencyjnych, to stanowisko skarżącego będzie stanowić tylko i wyłącznie polemikę ze słusznymi i prawidłowymi ustaleniami Sądu (tak wyrok m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 5.09.2012 r., I ACa 737/12, LEX nr 1223204). W niniejszej sprawie zarzut i podzarzuty skarżącego stanowią taką polemikę z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy i wobec tego, są bezzasadne.

Kolejnym zarzutem dotyczącym naruszenia prawa procesowego był zarzut naruszenia art. 207 k.p.c. i w konsekwencji uwzględnienia zarzutów i twierdzeń powodów, które były spóźnione. Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c., sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego, po pierwsze pismo, które kwestionuje strona pozwana to replika na odpowiedź na pozew pozwanego, a po drugie, nawet w przypadku uznania tego pisma za powołujące nowe twierdzenia i dowody, to uwzględnienie ich przez Sąd Rejonowy nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy. W związku z tym, zarzut ten jest także bezzasadny.

Ostatnim zarzutem wywiedzionym przez skarżącego był zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., poprzez niewskazanie w uzasadnieniu do przedmiotowego wyroku przyczyn pominięcia dowodu z zeznań świadka D. S.. W istocie w uzasadnieniu do orzeczenia brak jakiejkolwiek informacji na ten temat. Jednakże, należy zaznaczyć, że cały czas pewne wahania orzecznictwa wywołuje kwestia, czy w ogóle wady uzasadnienia i zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. mogą być przedmiotem zarzutu apelacyjnego. Obecnie dominuje stanowisko, że obraza art. 328 § 2 może być zarzucana w apelacji tylko w wyjątkowych okolicznościach, tj. wtedy gdy wady uzasadnienia uniemożliwiają dokonanie kontroli instancyjnej lub kasacyjnej (por. np. wyrok SN z dnia 11 maja 2000 r., I CKN 272/00, LEX nr 1222308; wyrok SN z dnia 14 listopada 2000 r., V CKN 1211/00, LEX nr 1170145; wyrok SN z dnia 18 lutego 2005 r., V CK 469/04, IC 2005, nr 12, s. 59). W ocenie Sądu Okręgowego, nienapisanie w uzasadnieniu do wyroku przyczyn pominięcia dowodu z zeznań świadka nie było wyjątkową okolicznością prowadzącą do uniemożliwienia dokonania kontroli instancyjnej. Zwłaszcza, że Sąd Rejonowy dysponował w sprawie wystarczającym materiałem dowodowym do wydania zasadnego wyroku rozstrzygającego sprawę co do istoty.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje.

Ze względu na wynik sprawy, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą wzajemnego zniesienia kosztów wyrażoną w art. 100 k.p.c. i zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13