Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. Wydział VII Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Sebastian Przymuszała

Protokolant prot. sąd. M. K.

po rozpoznaniu w dniu 07 czerwca 2017 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.

przeciwko

Miastu P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.211,72 zł (pięć tysięcy dwieście jedenaście złotych siedemdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 868.62 zł od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

- 868.62 zł od dnia 12 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- 868.62 zł od dnia 12 września 2016 r. do dnia zapłaty;

- 868.62 zł od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty;

- 868.62 zł od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

- 868.62 zł od dnia 12 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie – objętym cofnięciem powództwa – postępowanie umarza;

3.  koszty procesy rozdziela stosunkowo obciążając nimi powoda w 15%, a pozwanego w 85 % pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

/-/ SSR Sebastian Przymuszała

Sygn. akt VII C 257/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 grudnia 2016 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. powodowie powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanego Miasta P. kwoty 6.186,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 1.016,61 zł od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.016,61 zł od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.016,61 zł od dnia 12 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Dochodzone roszczenie stanowiło odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego G. M. zamieszkującej, będący własnością powódki lokal mieszkalny nr (...) przy ul. 28 czerwca 1956 r. (...) o powierzchni 65,53 m ² – wskazując, że pozwany obowiązany był do dostarczenia lokalu socjalnego wobec G. M.. Podniósł, że prawomocnym wyrokiem częściowym Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i W. w P. z dnia 28 sierpnia 2012 r. orzeczono eksmisję G. M. z lokalu powódki i wstrzymał jej wykonanie do czasu złożenia przez pozwanego oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie złożył lokatorce oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, podczas gdy G. M. zajmuje lokal powoda bez tytułu prawnego, nie uiszczając z tego tytułu odszkodowania i opłat eksploatacyjnych za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu. Z tego tytułu powódka poniosła szkodę w wysokości dochodzonego roszczenia. Na kwotę 6.186,15 zł złożył się czynsz miesięczny w wysokości 973,78 zł od lipca do września 2016 r. oraz w wysokości 1.002,61 zł od października do grudnia 2016 r. a także opłaty za śmieci w wysokości 40 zł miesięcznie i domofon w kwocie 2,83 zł miesięcznie w okresie od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r. Pozwany natomiast wzywany do podjęcia kroków mających na celu propozycję ugodowego zakończenia sprawy na wezwanie nie zareagował.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania. Argumentując swoje stanowisko pozwany podał, że zaprzecza wszelkim twierdzeniom powoda za wyjątkiem okoliczności wyraźnie przyznanych i podał, że to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne. Pozwany zaprzeczył jakoby G. M. zajmowała lokal powódki w okresie objętym pozwem, tj. od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r. Zakwestionowała także wysokość czynszu kwocie 1.002,61 zł, wskazując że kwota ta jest zawyżona. Ponadto pozwany wskazał, że nie został poinformowany o treści wyroku eksmisyjnego, a w konsekwencji nie miał wiedzy o uprawnieniu G. M. do lokalu socjalnego. W jego ocenie za taką informację można uznać dopiero pismo złożone 21 grudnia 2016 r. stanowiące wezwanie do zapłaty. Pozwany także zakwestionował fakt poniesienia szkody przez powódkę z tytułu opłat eksploatacyjnych w kwocie 256,98 zł. Powódka bowiem nie wskazała sposobu wyliczenia kosztów z tego tytułu, ani nie wykazała by faktycznie koszty te poniosła. W szczególności, że powódka naliczyła opłaty eksploatacyjne dla 2 osób, podczas gdy z lokatorów zajmujących lokal powódki tylko jedno z nich uzyskało prawo otrzymania lokalu socjalnego. Także zdaniem pozwanego nie odpowiada on za poniesienie wydatków tytułem kosztu utrzymania domofonu, który obciąża właściciela. W jego ocenie także roszczenie o odsetki od dochodzonej wierzytelności jest nieuzasadnione, bowiem winny one być naliczane od dnia wyrokowania.

Na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2017 r. powódka cofnęła powództwo o kwotę 136,98 zł, którą dochodziła z tytułu połowy wydatków za śmieci (tj. 120 zł) oraz wydatków za domofon w okresie od lipca 2016 r. do grudnia 2016 r. (tj. 16,98 zł). W tym tez zakresie powódka zrzekła się roszczenia (k. 91).

Ponadto pełnomocnicy stron zgodnie oświadczyli, że dla potrzeb niniejszego postepowania zgodnie przyjmują stawkę czynszu w wysokości 13,61 zł za m ², która została ustalona w innej sprawie sądowej toczącej się między stronami.

Na rozprawie w dniu 7 czerwca 2017 r. powódka cofnęła pozew w zakresie kwoty 837,45 zł, którą dochodziła z tytułu odszkodowania za utracony czynsz i w tym zakresie zrzekła się roszczenia.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu mieszkań i jest właścicielem nieruchomości położonej w P. przy ul. 28 czerwca 1956 r, (...) w P., dla której Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Bezsporne a nadto wydruk z informacji KRS powódki (k. 10 – 12) i wydruk księgi wieczystej nr (...) (k. 13 – 15).

Wyrokiem częściowym z dnia 28 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie V C 1093/12 nakazał G. M., aby opuściła, opróżniła i wydała powódce lokal mieszkalny nr (...) położony w P. przy ul. 28 czerwca 1956 r. nr (...), orzekł o uprawnieniu G. M. do otrzymania lokalu socjalnego oraz wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia przez Miasto P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok uprawomocnił się z dniem 5 lipca 2013 r., natomiast do dnia wytoczenia pozwu pozwany nie złożył G. M. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Bezsporne a nadto kopia wyroku częściowego z dnia 28 sierpnia 2012 r. Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie V C 1093/12 (k. 16).

W okresie objętym pozwem, czyli od dnia 1 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. G. M. zamieszkiwała w lokalu nr (...) w P. przy ul. 28 czerwca 1956 r. nr (...). Z tego tytułu nie zapłaciła powódce żadnych kwot, a pozwany dotąd nie złożył uprawnionej oferty zawarcia najmu lokalu socjalnego. Gdyby powódka wynajęła w tym okresie opisany lokal na wolnym rynku mogłaby otrzymać miesięczny czynsz w kwocie nie niższej niż 848,62 zł. Ponadto powódka mogłaby obciążyć potencjalnego najemcę kosztem wywozu śmieci w kwocie 20 zł miesięcznie. W spornym okresie w przedmiotowym lokalu nikt poza G. M. nie zamieszkiwał.

Częściowo bezsporne, a nadto wypowiedzenie stawki odszkodowania z dnia 3 sierpnia 2015 r. (k. 49 – 52), wypowiedzenie stawki odszkodowania z dnia 22 sierpnia 2016 r. (k. 53 – 55), pismo powódki z dnia 3 października 2016 r. wraz z fakturą VAT nr (...) (k. 54 – 55), oświadczenie G. M. z dnia 10 stycznia 2014 r. (k. 74), kopia postanowienia Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i W. w P. z dnia 30 grudnia 2013 r. w sprawie V Nc 2804/13 (k. 75 – 76), pismo G. M. z dnia 31 marca 2017 r. (k. 84 – 89), dokumenty zawarte w aktach sprawy VII C 14/16 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P., zeznania G. M. oraz K. M. (k. 90 – 91).

Gdyby G. M. nie zamieszkiwała w tym lokalu, powód wynająłby go na wolnym rynku.

Dowód - zeznania G. M. oraz K. M. (k. 90 – 91).

Powódka już dochodziła od pozwanego odszkodowania za niemożność wynajęcia i uzyskania czynszu za mieszkanie na wolnym rynku, za wcześniejsze okresy – na drodze sądowej – co zakończyło się wyrokami uwzględniającymi powództwo. Odpis pozwu w sprawie VII C 14/16 tut. Sądu, którego załącznikiem był wyrok częściowy z dnia 28 sierpnia 2012 r. Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie V C 1093/12 został doręczony pozwanemu w dniu 21 stycznia 2016 r. w pozwie tym powód dochodził odszkodowania za okres do grudnia 2015r.

Pismem z dnia 01.02.2016r. pozwane Miasto P. złożył odpowiedź na pozew w sprawie VII C 14/16, gdzie zaznaczono, że pozwany nie został wzywany do dostarczenia lokalu socjalnego i nie występowało w sprawie eksmisyjnej w charakterze interwenienta ubocznego oraz podkreślono, że „pozwany powziął informację o zapadłym wyroku przyznającym uprawnienie do lokalu socjalnego dopiero w dniu otrzymania pozwu” (k. 21 v akt VII C 14/16)

Dokumenty zawarte w aktach sprawy VII C 14/16 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. – w tym zwrotne potwierdzenie odbioru k. 20 tych akt oraz odpowiedź na pozew – k. 21-23 tych akt.

Pismem z dnia 19 grudnia 2016 r., doręczonym pozwanemu w dniu 21 grudnia 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 6.186,15 zł tytułem szkody poniesionej w związku z brakiem zaoferowania G. M. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 1.016,61 zł od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.016,61 zł od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.016,61 zł od dnia 12 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.045,44 zł od dnia 12 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Pozwany na wezwanie nie zareagował.

Bezsporne, wezwanie z dnia 19 grudnia 2016 r. (k. 18 – 19).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów oraz kopii dokumentów których treść ani autentyczność nie była przez strony kwestionowana, a także w oparciu o zeznania świadków G. M. oraz K. M., których relacja – wewnętrznie spójna, logiczna i jasna, nadto korelująca z pozostałym materiałem dowodowym – zasługiwała na przymiot wiarygodności.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań A. L. albowiem okoliczności, które miały być na podstawie zeznań świadka udowodnione, zostały udowodnione zgodnie z twierdzeniami powódki za pomocą innych środków dowodowych o czym mowa niżej.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Roszczenie powoda znajdowało uzasadnienie w treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w związku z art. 417 kc.

W myśl art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późno zm.3). Zgodnie natomiast z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Dla dochodzenia odszkodowania od jednostki samorządu terytorialnego koniecznym jest zatem wykazanie bezprawności działania lub zaniechania gminy, poniesienia szkody i adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem gminy a poniesioną szkodą.

W sprawie znajdują zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu oraz koncepcji związku przyczynowego ujęte w art. 361 kc.

Zgodnie z jego brzmieniem zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Naprawienie szkody obejmuje tym samym straty, które poszkodowany poniósł ( damnum emergens) oraz korzyści, które mógłby osiągnąć ( lucrum cessans), gdyby szkody mu nie wyrządzono. Ustalenie kosztów w postaci utraconych korzyści jest wprawdzie hipotetyczne to jednak szkoda taka musi być wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, by uzasadniała przyjęcie w świetle zasad doświadczenia życiowego, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powódka jest i w okresie objętym żądaniem pozwu była właścicielem spornego lokalu mieszkalnego. Przekonuje o tym przedłożony wydruk księgi wieczystej. Powódka wykazał nadto, iż w lokalu tym zamieszkiwała w czasokresie opisanym pozwem G. M. – a więc osoba uprawniona na mocy orzeczenia sądowego - do otrzymania lokalu socjalnego. Pozwany - jak już to wyżej wskazano – pomimo swojego obowiązku – nie dostarczył jej takiego lokalu.

Wprawdzie pozwany kwestionował, aby posiadał wiedzę, o uprawnieniu G. M. do lokalu socjalnego, jednakże twierdzenia pozwanego nie okazały się prawdziwe. Jak wynika bowiem z dokumentów zebranych w aktach sprawy VII C 14/16 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. odpis pozwu w tej sprawie, którego załącznikiem był wyrok częściowy z dnia 28 sierpnia 2012 r. Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie V C 1093/12 został doręczony bezpośrednio pozwanemu tj. Miastu P. - w styczniu 2016 r. Pismem z dnia 01.02.2016r. pozwane Miasto P. złożyło odpowiedź na pozew w sprawie VII C 14/16, gdzie zaznaczono, że pozwany nie został wzywany do dostarczenia lokalu socjalnego i nie występowało w sprawie eksmisyjnej w charakterze interwenienta ubocznego oraz podkreślono, że „pozwany powziął informację o zapadłym wyroku przyznającym uprawnienie do lokalu socjalnego dopiero w dniu otrzymania pozwu” (k. 21 v akt VII C 14/16). To oznacza, że pozwany zatem, jeszcze przed czasookresem objętym niniejszym postępowaniem powziął wiedzę o powinności spełnienia swojego obowiązku, w postaci złożenia G. M. oferty najmu lokalu socjalnego, czemu nie sprostał. Powód dochodzi bowiem należności za okres od lipca 2016r., tymczasem z samego oświadczenia pozwanego zawartego w odpowiedzi na pozew w sprawie VII C 14/16 wynika, że wiedzę o swoim obowiązku wynikającym z wyroku eksmisyjnego z całą pewnością nabył najpóźniej w dniu 21 stycznia 2016r – tj. kiedy to doręczono mu odpis pozwu w tamtej sprawie. Z tych także względów Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie świadka A. L., bowiem okoliczności na które został powołany, tj. wiedza pozwanego o przyznaniu G. M. prawa do lokalu socjalnego oraz moment nabycia tej wiedzy przez pozwanego zostały wykazane w/w dokumentami.

Zajmowanie lokalu przez osobę trzecią w okresie objętym pozwem w stosunku do której prawomocnie orzeczono eksmisję z jednoczesnym wstrzymaniem do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, uniemożliwiło powódce wynajęcie lokalu na wolnym rynku. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy lokal mógłby zostać wynajęty na wolnym rynku. Potwierdziła to zresztą przesłuchana w sprawie świadek K. M.. Ustalenie to jest nadto wysoce prawdopodobne w oparciu o zasady doświadczenia życiowego. Fakt bowiem położenia spornego lokalu – w mieście P., będącym ponad półmilionową aglomeracją, z wieloma uczelniami – w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego – skutkuje uznaniem, że z prawdopodobieństwem wręcz graniczącym z pewnością można przyjąć, że powódka bez problemu mogłaby wynająć ów lokal i uzyskać zań czynsz wolnorynkowy. Wskazuje na to duże zapotrzebowanie na kwatery i mieszkania wynajmowane nie tylko przez rzeszę kilkudziesięciu tysięcy studentów ale także pozostałych osób – pracujących w P., lub po prostu gromadzących środki na zakup własnego lokum i do tego czasu zaspokajającym swoje potrzeby mieszkaniowe przez najem. Powódka już dwukrotnie z tego tytułu uzyskała na drodze sądowej odszkodowanie od Miasta P. co i obecnie czyni. Ponadto powódka jest podmiotem, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czerpie korzyści finansowe z najmu lokali mieszkalnych. Zapatrywanie przeciwne prowadziłoby do absurdalnego wniosku, że będąc właścicielem wielu lokali nie wynajmuje ich i ponosi straty finansowe na co się godzi. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że gdyby pozwany złożył G. M. ofertę najmu lokalu socjalnego, to lokal przezeń zajmowany zostałby wynajęty na wolnym rynku, co przyniosłoby powódce dochód.

Uwzględniając powyższe uznać należało, że bezprawne zaniechanie pozwanego – polegające na niedostarczeniu wymienionej osobie lokalu socjalnego – całkowicie uniemożliwia wynajęcie przez powoda jego lokalu i w konsekwencji – uzyskanie korzyści w postaci wolnorynkowego czynszu. Tym samym zaniechanie Miasta P. pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z utraceniem przez powódkę zysku w postaci czynszu najmu.

W okresie od 1 lipca 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. powódka mogłaby na wolnym rynku uzyskać ze spornego lokalu miesięczny czynsz najmu w wysokości nie niższej niż 891,86 zł. Stanowi to bowiem iloczyn stawki zgodnie przyjętej przez strony na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2017 r. w wysokości 13,61 zł za m ² i powierzchni 65,53 m ² mieszkania zajmowanego przez uprawnioną do lokalu socjalnego. Natomiast wobec częściowego cofnięcia pozwu w tym zakresie uznać należało, że miesięczne odszkodowanie należne powodowi od pozwanego to kwota 848,62 zł. Łączne bowiem odszkodowanie z tego tytułu dochodzone pierwotnie to kwota 5.929,17 zł, natomiast powódka cofnęła w tym zakresie pozew o kwotę 837,45 zł (k. 97), co pozostawia kwotę 5.091,72 zł. Ta kwotą podzielona na okres 6 miesięcy daje wielkość 848,62 zł miesięcznie. Zatem suma czynszu możliwego do pozyskania w realiach niniejszej sprawy za okres od lipca do grudnia 2016 r. wynosi 5.091,72 zł.

Powódka poniosła także szkodę w wysokości 120 zł, w postaci ponoszenia miesięcznego wydatku w kwocie 20 zł za wywóz śmieci. W tym miejscu należy jednak zauważyć, że Sąd nie podzielił argumentacji Miasta P., jakoby szkoda z tytułu opłat niezależnych od właściciela nie pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z niedostarczeniem przez pozwanego lokalu socjalnego. Jak zauważa się bowiem w orzecznictwie - roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 czerwca 2008r., III CZP 46/08, Lex nr 437195). Dotyczy ono więc nie tylko utraconych korzyści ale też straty rzeczywistej – o ile oczywiście zostanie ona wykazana. Pozwany podnosił, że powódka nie wykazała szkody z tego tytułu, bowiem nie wykazała faktu poniesienia tych wydatków, ani sposobu obliczenia ich wysokości. Z zeznań K. M. zajmującej się zarządzaniem firmą powódki wynika, że w okresie objętym pozwem powódka poniosła z tego tytułu łączną kwotę 120 zł. Nadto na terenie Miasta P. i gmin ościennych, okolicznością powszechnie wiadomą jest to, że w związku z utworzeniem Związku (...), w 2016 r. w P. obowiązywała jednolita opłata za wywóz śmieci ustalana w zależności od liczby osób zamieszkujących w lokalu, która wynosiła 12 zł za osobę przy selektywnej zbiórce odpadów oraz 20 zł przy jej braku, a nadto w przypadku gospodarstw domowych liczących powyżej 4 osób i prowadzących selektywną zbiórkę odpadów, występowała stawka degresywna umożliwiająca obniżenie opłat (informacje te dostępne są powszechnie na stronie internetowej pod adresem (...) Jak już wyżej ustalono w lokalu powódki zamieszkiwała wyłącznie G. M., bowiem jej zeznania, jak i zebrane w spawie dokumenty świadczą o tym, że jej syn D. M. od kilku lat w tym lokalu nie zamieszkuje. Z tych względów Sąd przyjął, że opłata za wywóz śmieci obliczona została przy uwzględnieniu 1 zamieszkującej osoby. Zważyć w tym miejscu należy, że G. M. z uwagi na problemy finansowe zalegała z płatnościami za najem lokalu, a także z tej przyczyny orzeczono wobec niej eksmisję oraz prawo do lokalu socjalnego. Z tych względów nieprawdopodobne wydaje się, aby dokonywała zakupów większej ilości pojemników, mających służyć selektywnej segregacji odpadów, co wiąże się z koniecznością zaopatrywania się w większą ilość worków na śmieci. Dlatego doświadczenie życiowe nakazało przyjąć Sądowi, że G. M. nie dokonywała selekcji odpadów, a co za tym idzie, koszt ich wywozu wynosił 20 zł miesięcznie. Z tych względów jako pozostające w bezpośrednim związku przyczynowym z bezprawnym zaniechaniem pozwanego w dostarczeniu uprawnionej lokalu socjalnego, należało uznać poniesienie przez powódkę szkody w łącznej kwocie 120 zł z tytułu kosztu wywozu odpadów. Oczywistym bowiem jest, że na powódce jako właścicielu zajmowanego lokalu ciąży obowiązek uiszczania tych opłat, a niemożność wynajęcia lokalu na wolnym rynku uniemożliwia przerzucenia ciężaru z tego tytułu na potencjalnego najemcę.

Powódka dochodziła łącznej kwoty 6.186,15 zł, jednakże wobec cofnięcia powództwa co do łącznej kwoty 974,43 zł ze zrzeczeniem się roszczenia ocenie zasadności podlegało roszczenie w kwocie 5.211,72 zł, które wobec wyżej poczynionych wywodów okazało się zasadne. Na kwotę tą składały się wielkość: 5.091,72 zł - tytułem odszkodowania za utracony czynsz oraz 120,00 zł – z tytułu opłat poniesionych za wywóz śmieci.

W tym stanie rzeczy w punkcie 1 wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki łączną kwotę 5.211,72 zł wraz z odsetkami, o których orzeczono na podstawie art. 481 kc. W styczniu 2016 r. pozwany dowiedział się o ciążącym na nim obowiązku złożenia G. M. oferty najmu lokalu socjalnego, zatem miał świadomość zasadności roszczenia odszkodowawczego powódki w przypadku nie spełnienia swego obowiązku w tym zakresie. Dlatego uznać należy, że pozwany był świadomy dat powstania szkód w mieniu powódki w konkretnych miesiącach, a co za tym idzie przewidywał opóźnienie w konieczności rekompensaty poniesionej przez powódkę szkody w poszczególnych miesiącach. Dlatego pozwany pozostaje w opóźnieniu w płatności wobec powódki od dat wskazanych w pozwie, co nakazywało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie:

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 868,62 zł od dnia 12 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Wielkości kwot za poszczególne miesiące, od których zasądzono roszczenie odsetkowe odpowiadały wcześniej wyliczonym wielkościom odszkodowania za utracony czynsz (848,62 zł) oraz należności za wywóz śmieci (20,00 zł) – łącznie zatem 868,62 zł.

Wobec cofnięcia powództwa w zakresie żądania obejmującego łączną kwotę 974,43 zł postepowanie w tym zakresie podlegało umorzeniu. W myśl art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeśli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W niniejszej sprawie cofnięcie powództwa w zakresie żądania zasadzenia kwoty 974,43 zł nastąpiło ze zrzeczeniem się roszczenia, zatem zgoda powódki do jego skuteczności nie była potrzebna. Art. 355 § 1 kpc stanowi, że Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Cofnięcie powództwa okazało się skuteczne, dlatego w punkcie 2 wyroku należało umorzyć postępowanie w zakresie objętym cofnięciem powództwa.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 100 kpc dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Żądanie powódki zostało uwzględnione w 85 % (taką proporcje stanowi bowiem zasądzona kwota 5.211,72 zł w stosunku do sformułowanej w pozwie 6.186,15 zł), natomiast w 15 % powódka uległa. Z tych względów Sąd obciążył powódkę kosztami postepowania w 15 % a pozwanego w 85 %, na podstawie art. 108 § 1 kpc pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

/-/ SSR Sebastian Przymuszała