Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek (spr.)

Sędziowie SA Stanisław Tomasik

p.o. SO Tomasz Ignaczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie delegowanego do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim- Danuty Grzybowskiej

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 roku

sprawy T. W. (1)

oskarżonego z art.158§1 kk

P. Z. (1)

oskarżonego z art.158§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonego P. Z. (1) i obrońcę oskarżonego T. W. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 10 grudnia 2012 roku sygn. akt II K 773/12

na podstawie art.437§1 kpk, art.624§1 kpk, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje oskarżonego P. Z. (1) oraz obrońcy oskarżonego T. W. (1) za oczywiście bezzasadne;

zwalnia oskarżonych P. Z. (1) i T. W. (1) od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 235/13

UZASADNIENIE

P. Z. (1) i T. W. (1) zostali oskarżeni o to, że:

w nocy z 02/03 marca 2012 roku w B., woj. (...)w domu nr. (...) na ul. (...)roku, wspólnie i w porozumieniu brali udział w pobiciu M. K., w ten sposób, że zadając mu uderzenia nogami i pięściami po całym ciele, narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie w II Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 10 grudnia 2012 roku w sprawie Ii K 773/12;

1.  oskarżonego P. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzu­canego mu czynu, z tą zmianą, iż dopuścił się go będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k i w ciągu 5 lat po odbyciu kary w rozmiarze przekraczającym łącznie 1 rok pozbawienia wolności, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego T. W. (1) uznał za winnego popełnie­nia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawie­nia wolności,

3.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolno­ści zaliczył oskarżonym okres zatrzymania w dniu 6 marca 2012 roku,

4.  na podstawie art. 230 § 2 kpk nakazał zwrócić pokrzywdzonemu M. K. dowody rzeczowe szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych Drz. 673-675/12 na karcie 190 akt pod pozycjami 1 – 3,

5.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonych P. Z. (2)­skiego i T. W. (1)na rzecz pokrzywdzonegoM. K.kwotę po 500 złotych tytułem częściowego naprawie­nia szkody wyrządzonej przestępstwem,

6.  zasądził od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 1.475,47 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków sądowych,

7.  zwolnił oskarżonego P. Z. (1) z obowiązku zwrotu kosz­tów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońca oskarżonego T. W. (2)­czyka oraz oskarżony P. Z. (1).

Obrońca T. W. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości.

Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2,3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzecze­nia, a to:

1. art. 7 kpk, art. 410 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgroma­dzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na:

- odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, konsekwentnie nie przyznającego się do winy w zakresie, w jakim w toku śledztwa wyjaśniał, iż w nocy z dnia 2 na 3 marca 2012 roku, w wyniku znacznego spożywania alkoholu od kilku dni, znajdując się w stanie silnego upojenia nie kontynuował dalszej jego konsumpcji z uczestnikami spotkania, położył się spać i obudził następnego dnia, kiedy pokrzywdzonego nie było w domu już w domu, a podczas spożywania alkoholu i w okresie później­szym oskarżony nie spostrzegł, aby z udziałem pokrzywdzonego doszło do awantury, w następstwie której pokrzywdzony miał doznać wskazanych ob­rażeń ciała, które to wyjaśnienia oskarżonego potwierdzają pozostali uczest­nicy spotkania,

- odmowie przyznania wiarygodności zeznaniom świadka S. W. ­., i przyjęcie, iż szczegółowy opis przebiegu zdarzeń wykluczający, aby w domu oskarżonego doszło do pobicia pokrzywdzonego stanowi jedynie przyjętą linię obrony swoich znajomych przed odpowiedzialnością karną, w sytuacji gdy zeznania świadka w sposób konsekwentny potwierdzają wersję zdarzeń prezentowana w toku postępowania karnego przez oskarżonego i ko­relują z zeznaniami pozostałych uczestników spotkania,

- bezkrytycznej ocenie zeznań pokrzywdzonego M. K.i przy­znanie waloru pełnej wiarygodności w zakresie okoliczności przebiegu zda­rzenia w sytuacji, gdy pokrzywdzony w trakcie libacji alkoholowej w towa­rzystwie m.in. oskarżonego T. W. (1)i P. Z. ­. (1)oraz świadków G. M.i S. W.znajdował się pod znacznym działaniem alkoholu przez co jego zdolność do zapamiętywania była ograniczona, a zeznania miały charakter ogólny i mało precyzyjny co wskazuje na uzasadnione wątpliwości co do okoliczności rze­komego pobicia pokrzywdzonego, którego nie potwierdzają świadkowie.

2. Art. 5 § 2 kpk poprzez niepowzięcie przez Sąd a quo uzasadnionych wąt­pliwości dotyczących przebiegu zdarzenia i nie rozstrzygniecie ich na ko­rzyść oskarżonego w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci przedstawionej w piśmie z dnia 14-10-2012 roku przez oskarżonego możliwej innej wersji przebiegu zdarzenia niż przyjęta jako podstawa skazania, nie pozwala w sposób nie budzący wątpliwości roz­strzygnąć w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego.

3. Art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk polegające na braku odniesie­nia się przez sąd w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do możliwego in­nego przebiegu zdarzenia niż podany przez pokrzywdzonego, w następstwie którego doznał obrażeń ciała, na co wskazywał oskarżony w piśmie z dnia 14-10-2012 roku a w konsekwencji zaniechanie dokonania oceny jego wia­rygodności i zestawienia z pozostałym zebranym w sprawie materiałem do­wodowym, przede wszystkim z tym, w odniesieniu do którego pozostawały w sprzeczności.

a także:

4. Będący konsekwencją powyżej wskazanych naruszeń prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu przypisanego w pkt. 2 wyroku, podczas gdy z ze­branego w sprawie materiału dowodowego, nie wynika w sposób niebudzący wątpliwości jego sprawstwo i wina.

Na wypadek niepodzielenia przez Sąd wskazanych powyżej zarzutów, z da­leko idącej ostrożności procesowej – na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 2 wyroku rażącą nie­współmierność kary w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania poprzez niedosta­teczne docenienie okoliczności łagodzącej polegającej na podjęciu przez oskarżonego leczenia odwykowego przy jednoczesnym pominięciu okolicz­ności, iż oskarżony popadł w konflikt z prawem na skutek uzależnienia od alkoholu, w następstwie czego podjął dobrowolne leczenie i regularnie uczęszcza na spotkania grupy anonimowych alkoholików, co w konsekwen­cji spowodowało wymierzenie oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy w sytuacji zaist­nienia podstawy do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej co do zachowania w przyszłości i zadośćuczyni dyrektywom sądowego wymiaru kary oraz względem prewencji indywidualnej i generalnej.

Na podstawie art. 452 § 2 kpk wniósł o:

- uzupełnienie przewodu sądowego na rozprawie poprzez dopuszczenie do­wodu z dokumentów w postaci:

a. kart informacyjnej ze Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B.­chatowie z dnia 12-11-2012 roku, oraz karty potwierdzającej uczestnictwo w zajęciach abstynenckich w Klubie (...), na okoliczność podjętego le­czenia choroby alkoholowej i uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych.

b. zaświadczenia z Policealnej Szkoły (...) i (...) w B. na okoliczność podjęcia nauki.

Ponadto na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 2 kpk wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

ewentualnie o ;

- zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze 1 roku pozbawienia wolności, poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania;

ewentualnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze 1 roku pozbawienia wolności, poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania;

ewentualnie o;

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację złożył również osobiście oskarżony Z. (karta 302). Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, poprzez odmowę przyznania waloru wiary­godności zeznaniom świadka S. W., natomiast nadanie takiego przymiotu zeznaniom pokrzywdzonego, który znajdował się w stanie przez co „jego zdolność zapamiętywania była znacznie ograniczona”. Zdaniem skarżącego – rozstrzygając w kwestii winy - sąd powinien był posłużyć się zasadą in dubio pro reo. Zarzucił również oskarżony sądowi brak obiektywi­zmu i w efekcie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wy­roku.

W zakresie podniesionych zarzutów obrazy przepisów postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych jest ona zbieżna z zarzutami podniesionymi w apelacji obrońcy oskarżonego T. W. (1).

Oskarżony konkludował o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Żadna z apelacji nie podlega uwzględnieniu. W gruncie rzeczy podnoszą one te same zarzuty pod adresem rozstrzygnięcia, nie ma więc powodów, by odnosić się do nich odrębnie.

Odwołania wskazują na bezpodstawność ustaleń faktycznych i wy­wo­dzą zgod­nie, iż pod­stawę ustaleń fak­tycznych winny stanowić przede wszystkim wyja­śnienia oskarżonych, w któ­rych nie przy­znają się do sprawstwa czynu przypisa­nego im przez Sąd I instancji. Autorzy apelacji opierają swe wywody w pierw­szym rzę­dzie na tezie o do­wol­ności ocen dowodo­wych, skutkiem czego miało dojść do nie­prawdzi­wych ustaleń faktycz­nych.

Stanowiska takie nie mogą zostać uwzględnione, skoro ich rzeczywistą pod­stawą są akurat tylko te dowody, którym sąd I instancji odmówił wia­rygodno­ści. Ocena tej grupy dowodów jest jasna, a co najważniej­sze, przekonująca. Brak w niej niejasności czy nielogiczności - uwzględnia przy tym zasady do­świadczenia życiowego.

Lansowane w apelacjach za­rzuty obrazy podstawo­wych zasad postępowania, ta­kich jak obiektywizm, domniemanie niewinno­ści , in dubio pro reo i swo­bodna ocena dowodów, to właściwie czysta pole­mika z ustaleniami faktycznymi sądu i dokonaną przez niego oceną dowo­dów.

Wprawdzie niekwestionowanym prawem oskarżonego jest nieprzy­zna­wanie się do stawianego mu zarzutu - jednakże jego wyjaśnienia, jak każdy dowód w sprawie, podlegają swobodnej ocenie w oparciu o cało­kształt materiału zgroma­dzonego w sprawie. Bacząc więc na ochronę własnych interesów pro­cesowych może oskarżony przedsta­wiać dowolne wersje wydarzeń, jednak taki materiał dowodowy wiary­godny będzie do­póty tylko, dopóki nie zostanie negatywnie zweryfi­kowany, z pomocą argumentów opar­tych na wiedzy i do­świadczeniu życiowym.

Przypominając, że nikt inny tylko sąd I instancji władny jest wska­zać dowody, które przekonują do określonego poglądu w kwestii winy - bo­wiem to przed nim, z zachowaniem zasady bezpośredniości, przepro­wa­dzane są dowody kształtujące odpowiednie wrażenia - trzeba jedno­cześnie odnotować, że wszyst­kie dowody zebrane w sprawie (i to bez względu na jakim etapie zostały prze­prowadzone i jaką miały wy­mowę), zostały pod­dane jednolitemu procesowi oceny (uczyniono to z pomocą tych samych kryteriów), i dopiero takie po­słu­żyły za podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych. Selekcja ta nie była aprio­ryczna, a jest obiektywna, opiera się na konkretach, a nie na te­zach tworzonych dla potrzeb określonych wersji. Z rozważań sądu nie wy­nika, iżby z góry hoł­dował jednemu tylko wariantowi możli­wego przebiegu wydarzeń - przez to ocena dowodów nie traci cech obiektywizmu.

Trzeba pamiętać, iż dowód z wyjaśnień oskarżonego nie nabiera cech wiary­godności ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępo­waniu przygoto­waw­czym, czy jurysdykcyjnym. P.­rzędnego zna­czenia nabierają tu rezultaty obowią­zują­cej za­sady bezpo­średniości. O.­serwacja reakcji świadka jest dla sądu istotną informacją, pomocną w wybo­rze jednej z wersji. W tym sensie, sąd I in­stancji jest wiodącym beneficjentem tej reguły procesowej.

Konsekwentne nieprzyznawanie się oskarżonego do winy, nie może automa­tycznie przesądzać o braku winy po jego stronie, gdy przecież pokrzywdzony równie konsekwentnie oskarżonych w swych zeznaniach obciąża.

Trzeba pamiętać, iż również dowód z zeznań świadka nie nabiera cech wiary­godności ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępo­waniu przygoto­wawczym, czy jurysdykcyjnym.

Istotne znaczenie ma treść zeznań świadka - w tej mierze obowiązują zasady dość jasne, im relacja bardziej szczegółowo opowiada o wydarzeniach, tym bardziej jest wiarygodna, a im bardziej jest ogólnikowa, tym jej przy­datność dla czynienia ustaleń fak­tycznych maleje. Analogiczne oceny winny towa­rzyszyć badaniu zgodności re­lacji z pozostałym materiałem dowodowym tyczącym tej samej kwestii.

A trzeba stwierdzić, iż relacja pokrzywdzonego o zdarzeniu pozostaje w ścisłej korelacji z innymi dowodami zebranymi w sprawie. Jeśli w mieszkaniu w któ­rym zdarzenie miało miejsce, znaleziono ślady krwi pozostawione właśnie przez niego, a potwierdzają to i inne ślady biologiczne; gdy obecność oskarżo­nych tempore criminis na miejscu zdarzenia nie jest kwestionowana – a na we­wnętrznym parapecie okna łazienki przez którą pokrzywdzony uciekał z miesz­kania, odwzorowano ślady butów – znaczy to, że jego zeznaniom nie można odmówić wiarygodności.

Stwierdzenie takie jest tym bardziej uprawnione, gdy dodać, że o pobiciu go i sprawcach, pokrzywdzony poinformował kogo trzeba natychmiast po zdarzeniu, co znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach funkcjonariuszy policji, którzy mieli z pokrzywdzonym bezpośredni kontakt po zdarzeniu.

Warto w tym miejscu przytoczyć orzeczenie SA w B., wydane w dniu 17 stycznia 2013 roku, w sprawie II AKa 261/12, LEX nr 1271802: „Wyjaśnienia oskarżo­nego, jak każdy inny dowód podlegają kompleksowej ocenie sądu, który kon­frontując je z pozostałymi dowodami władny jest wyprowadzić właściwe wnio­ski z zakresie możliwości przyjęcia sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu. O wartości dowodowej każdego dowodu pochodzącego z osobowego źródła dowodowego nie decyduje, w jakim stadium postępowania zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami. Wobec tego sąd orzekający może dać wiarę wyjaśnieniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym, a odmówić tego waloru wyjaśnieniom złożonym przed są­dem. Tego rodzaju ocena mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów i po­zostaje pod ochroną prawa procesowego, jeśli wynika z ujawnionego w toku rozprawy całokształtu dowodów oraz jest efektem rozważenia wszystkich oko­liczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżo­nego”.

Trzeba też wyraźnie podkreślić, iż wprawdzie stan nietrzeźwości człowieka ma niekorzystny wpływ na jego zdolność percepcji, to jednak z samego faktu nie­trzeźwości świadka podczas zdarzenia nie wynika automatycznie obawa o treść jego zeznań, zwłaszcza gdy jego zeznania nie budzą wątpliwości w świetle in­nych okoliczności sprawy. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem sądu jest wów­czas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy zna­komicie tym obowiązkom podołał o czym świadczy treść uzasadnienia wyroku.

W tym kontekście sam fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego osobowego źródła dowodwego, nawet w sytuacji nieprzyznania się oskarżonych do winy, sam przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy do­wolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka - pokrzywdzonego są niewystarczającą podstawą skazania, podobnie zresztą jak niedopuszczalne jest wartościowanie zeznań tylko w zależności od zajmowanej pozycji społecznej świadka, czy też od pełnionej przez niego funkcji publicznej.

W realiach tej sprawy znakomitym uzupełnieniem konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania są przywołane już w rozważaniach zeznania funkcjonariuszy policji G. K. i W. M. k – 196, a także zeznania B. W. k - 195 – 196, protokół oględzin osoby k – 2 – 3, odpis historii choroby i opinia lekarska – k – 12 i k – 73, protokół oględzin miejsca zdarzenia i zabezpieczone podczas tych oględzin ślady krwi i obuwia k – 25 – 27 oraz wnioski wskazane w opiniach kryminalistycznych z zakresu badań śladów biologicznych i traseologicznych k – 167 – 171 i k – 178 – 182. Do tych dowodów mających niewątpliwie obiektywny charakter, apelujący w ogóle się nie odnoszą. Stanowiska apelujących w zakresie zarzutów naruszenia przepisów postępowania i błędu ustaleń faktycznych nie mogły więc być uznane za trafne.

Ocena dowodów, której dokonał sąd I instancji, w tym takich osobowych źródeł jak wyjaśnienia oskarżonych, czy też zeznań świadka S. W., wyprowadzone z nich wnioski dotyczące okoliczności popełnienia czynu, w tym osób sprawców, są w pełni prawidłowe. Sąd bardzo wnikliwie analizował każdy istotny w tej sprawie dowód i wykazał, że wszystkie one prowadzą do jednego, możliwego wniosku, a mianowicie, że oskarżeni dokonali zarzucanego im przestępstwa.

Co się tyczy wymiaru kary.

Żadna z kar nie może zostać uznana za rażąco surową – o czym przeko­nuje chociażby uprzednia wielokrotna karalność każdego z oskarżonych za po­dobne zachowania w przeszłości.

Widoczna niespójność wewnętrzna kar jest skutkiem dość łagodnego wymiaru kary dla oskarżonego T. W.. Nie można jej jednak zniwelować po­przez proste jej podwyższenie, a to wobec obowiązującego zakazu reformationis in peius.

Brak też podstaw do zmiany postaci orzeczonej kary pozbawienia wolno­ści. Przepisy art. 69 k.k. odwołują się do elementów prognostycznych, wskazu­jących na możliwość osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności nie orzeka­jąc jej w bezwzględnym wymiarze, a zatem jest to swoisty środek polityki kar­nej wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w wa­runkach wolnościowych, wobec istnienia po ich stronie uzasadnionego przeko­nania, że nie powrócą na drogę przestępstwa. W odniesieniu do oskarżonego W. prognoz takich nie można sformułować, chociażby z uwagi na uprzednią jego karalność. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orze­czona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wyko­nania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestęp­stwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Fakt podjęcia leczenia odwykowego nie stanowi wskazówki dla zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Oskarżony T. W. (1) był w przeszłości trzykrotnie karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa p-ko życiu i zdrowiu. Za te przestępstwa orzekane były kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. W obu przypadkach wykonanie kar zostało zarządzone z uwagi na uchylanie się przez oskarżonego od obowiązku powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, pomimo że oskarżony wykonał, orzeczony w jednej ze spraw obowiązek podjęcia leczenia odwykowego, które to leczenie faktycznie odbył, jednakże okazało się ono nieskuteczne, co wynika jednoznacznie z analizy akt tej sprawy / k – 71, 93 – 94, 96/.

Oskarżony P. Z. (1) był wielokrotnie karany za przestępstwa o dużym ciężarze gatunkowym, co w konsekwencji skutkowało przyjęciem, iż przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach multirecydywy.

Podnieść należy, iż dokonując oceny zachowań oskarżonych sąd I instancji w sposób prawidłowy wyeksponował okoliczności, które uzasadniały orzeczenie wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia ich wykonania.

Brak jest podstaw do uznania, aby w przedmiotowej sprawie / przy uwzględnieniu kierunku apelacji/, występowały okoliczności uzasadniające stwierdzenie istnienia względnej przesłanki określonej w art. 438 pkt 4 kpk.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.