Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Anna Żebrowska

w obecności Prokuratora --------

po rozpoznaniu w dniach 5 czerwca 2017 roku i 21 sierpnia 2017 roku sprawy

P. B.

syna H. i L. z d. W.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 10 stycznia 2017 roku w G. na ulicy (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sad Rejonowy w Giżycku II Wydział Karny wyrokiem sygnatura akt IIK 183/16 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ten sposób, że kierował samochodem marki R. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 244kk

II.  W dniu 02 lutego 2017 roku około godziny 12:15 w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (o zawartości 0,49 mg/dm ³, 0,50 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym, po drodze publicznej samochód osobowy m-ki R. (...) o nr rej. (...) jednocześnie nie stosował się do prawomocnie orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku syg. akt IIK 183/16 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a§4kk

1.  Oskarżonego P. B. uznaje za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów i za to:

a). za czyn z pkt I na podstawie art. 244kk przy zastosowaniu art. 4§1kk skazuje go na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności,

b) za czyn z pkt. II

- na podstawie art. 178a§4kk skazuje go na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 42§4 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,

- na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000,00 (dziesięć tysięcy) złotych.

2.  Na podstawie art. 85§1 i 2kk, art. 85a kk, art. 86§1kk orzeka karę łączną w wysokości 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat B. N. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) zł tytułem ustanowionej z urzędu obrony oskarżonego, w tym kwota 115,92 (sto piętnaście 92/100) zł tytułem 23% VAT.

4.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 48/17

UZASADNIENIE

w zakresie zarzutu II aktu oskarżenia i rozstrzygnięcia o karze

P. B. był znany funkcjonariuszom policji z KKP w G. z racji tego, że zatrzymywany był przez nich jako kierowca czerwonego R.. Funkcjonariusze stwierdzali niejednokrotnie, że oskarżony znajduje się pod wpływem alkoholu, a samochód prowadzi pomimo orzeczonego wobec niego zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi.

W dniu 02 lutego 2017 roku funkcjonariusze KPP w G.- M. H. i A. K.- pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie G.. Około godz. 12.15 zauważyli na ul. (...), wyjeżdżające z ul. (...) czerwone R. (...), o nr rej. (...), które nagle gwałtownie skręciło na pobliski parking. Funkcjonariusze nie tracą z widoku pojazdu udali się w jego kierunku i zobaczyli, że z miejsca pasażera obok kierowcy wysiada kobieta – jak się później okazało B. B., żona oskarżonego- a w środku pojazdu znajduje się oskarżony, który usiłuje przesiąść się z fotela kierowcy na fotel obok. Kiedy policjanci otworzyli drzwi od tego pojazdu, to zastali P. B. nachylonego w kierunku fotela pasażera. Nogi oskarżonego były po stronie kierowcy. Oskarżony został poddany badaniu na zawartość alkoholu w organizmie, a które to badanie wykazało 0,49 mg/dm ³, 0,50 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym przez P. B. powietrzu. Oskarżony przyznał, że w dniu poprzednim, w nocy spożywał alkohol w postaci piwa, ale twierdził, że to nie on kierował pojazdem, a jego żona, że tylko próbował wymienić w aucie bezpieczniki.

Funkcjonariusze policji ukarali kobietę mandatem karnym za udostępnienie pojazdu osobie będącej pod wpływem alkoholu, który to mandat B. B. przyjęła.

P. B. wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Giżycku, z dnia 15.06.2016 roku - wyrok uprawomocnił się w dniu 07.07.2016 r. - w sprawie IIK 183/16, był skazany za przestępstwo z art. 178a§1 kk, przy czym mocą tego wyroku, na podstawie art. 42§2 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień P. B. (k. 90v, 25-26,97), zeznań B. B. (k.90v-91, 32-33), zeznań M. H. (k. 96- 96v, 39-40), A. K. (k. 96v-97, 30-31), nadto w oparciu o wyrok nakazowy (k. 3), protokół (k. 17, 18), kartę karna (k. 94- 95).

P. B. nie przyznał się do winy. Potwierdził wprawdzie, że w dniu zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu, ale utrzymywał, że to nie on, ale jego żona, kierowała pojazdem. Podał, że w pewnym momencie stwierdził, że pojeździe jest jakaś usterka, polecił żonie zjechać na parking i tu, kiedy żona wysiadała z fotela kierowcy, oskarżony nie wychodząc z samochodu przesiadł się z fotela obok na jej miejsc, by wymienić w aucie bezpieczniki, stąd znajdował się w samochodzie w określonej pozycji, kiedy do pojazdu podeszli funkcjonariusze policji ( wyjaśnienia P. B. k. 90v, 25-26, 97).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej zaprzecza on, by w dniu zdarzenia był kierowcą pojazdu. Zdaniem Sądu wersja przedstawiona przez oskarżonego nie polega na prawdzie i stanowi jedynie przyjętą przez P. B. linię obrony.

Wprawdzie wyjaśnienia oskarżonego znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach B. B., to jednak pamiętać należy, że w/w świadek to żona P. B. i miała ona niewątpliwie interes w tym, by zeznawać w sposób korzystny dla oskarżonego. Dokonując oceny zeznań B. B. należy mieć na uwadze także fakt, iż – w świetle jej twierdzeń, że to nie mąż kierował pojazdem- nielogicznym było zachowanie kobiety polegające na przyjęciu mandatu za udostępnienie pojazdu osobie będącej pod wpływem alkoholu, skoro- jak utrzymywała – to ona była kierowcą samochodu. Poza tym za niewiarygodne uznać należy również, zarówno w świetle wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań tego świadka, zachowanie P. B., który miał zajmować w pojeździe określoną pozycję z powodu podjęcia próby wymiany bezpieczników. Trudno jest zrozumieć z jakich powodów dorosły mężczyzna miałby się „przeciskać” w samochodzie z fotela pasażera na fotel kierowcy, zamiast wyjść z pojazdu i zająć dogodne miejsce, by dokonać naprawy samochodu ( wyjaśnienia P. B. k. 90v, 25-26,97), zeznania B. B. k.90v-91, 32-33). Na relację w/w należy też spojrzeć poprze pryzmat tego, że oskarżony nie po raz pierwszy zasiadał za kierownicę samochodu będąc w stanie nietrzeźwości i mając orzeczony zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi. Przyznał się nadto do kierowania pojazdem w dniu 10.01.2017 r., pomimo nałożonego na niego przez Sąd zakazu ( wyjaśnienia P. B. k. 90v, 25-26,97, wyrok nakazowy (k. 3), karta karna (k. 94- 95). Oskarżony doskonale musiał sobie zdawać sprawę z grożących konsekwencji za kolejne prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu, podobnie jak i jego żona. Oboje musieli mieć świadomość, jak te konsekwencje bardzo skomplikują ich życie zwłaszcza, że już byli w trudnej sytuacji osobistej i finansowej. Zdaniem Sądu już te okoliczności każą sceptycznie odnieść się do zeznań w/w świadka i wyjaśnień oskarżonego. Dokonana ocena powyższych dowodów jest również wynikiem uznania za wiarygodne zeznań świadków – policjantów, którzy dokonywali kontroli drogowej oskarżonego. Z relacji M. H. (k. 96- 96v, 39-40) i A. K. (k. 96v-97, 30-31) zgodnie wynika, iż w dniu 02 lutego 2017 roku zauważyli na ul. (...), wyjeżdżające z ul. (...) czerwone R., które było im już znane z uwagi na kontrole drogowe, a które nagle gwałtownie skręciło na pobliski parking. Funkcjonariusze nie tracili ani na chwilę z widoku tego pojazdu i udali się w jego kierunku. Zgodnie zeznali, iż z miejsca pasażera obok kierowcy wysiadła kobieta – jak się później okazało B. B., żona oskarżonego- a w środku pojazdu znajdował się oskarżony, który usiłował przesiąść się z fotela kierowcy na fotel obok. Kiedy policjanci otworzyli drzwi od tego pojazdu, zastali P. B. nachylonego w kierunku fotela pasażera, z nogami po stronie kierowcy.

Zeznania w/w funkcjonariuszy policji są w tym zakresie zbieżne, wzajemnie się uzupełniają i korespondują ze sobą. Zdaniem Sądu M. H. i A. K. nie mieli żadnego interesu w tym, aby zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca i niesłusznie obciążać oskarżonego. Wprawdzie relacja zdana przez tych świadków różni się w zakresie tego, czy oskarżony tłumaczył swoje położenie próbą naprawy pojazdu, czy nie- nie mniej te różnice w żaden sposób nie rzutują na dokonaną przez Sąd ocenę zeznań funkcjonariuszy. Nadmienić należy, że wspomniane okoliczności pozostają bez związku z dokonanymi przez policjantów spostrzeżeniami co do tego, kto był kierowcą pojazdu i mogą jedynie świadczyć o tym, że świadkowie nie uzgadniali między sobą wersji zdarzenia.

Okolicznością bezsporną pozostaje - jak wynika zarówno z wyjaśnień oskarżonego, ale i wszystkich trzech świadków przesłuchanych w sprawie, że w chwili zatrzymania P. B. był pod wpływem alkoholu. Oskarżony został poddany badaniu na zawartość alkoholu w organizmie, a które to badanie wykazało 0,49 mg/dm ³, 0,50 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym przez P. B. powietrzu. Oskarżony przyznał, że w dniu poprzednim, w nocy, spożywał alkohol w postaci piwa.

W świetle dowodów w postaci zapytania o karalność i odpisu wyroku nakazowego (k. 94-95, k.3), stwierdzić należy, że P. B. wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Giżycku, z dnia 15.06.2016 roku - wyrok uprawomocnił się w dniu 07.07.2016 r. - w sprawie IIK 183/16, był skazany za przestępstwo z art. 178a§1 kk, przy czym mocą tego wyroku, na podstawie art. 42§2 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

W myśl art. 45 ust.1 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym (DZ U Nr 98 poz. 602 z późn. zm.) zabrania się kierowania pojazdem osobie będącej w stanie nietrzeźwości. Z art. 115§16 kk wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu przekracza w 1 dm3 wydychanego powietrza 0,25 mg lub 0,5 promila we krwi.

Analiza zebranych w sprawie dowodów każe przyjąć bez żadnych wątpliwości, iż P. B. w dniu 02 lutego 2017 roku około godziny 12:15 w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (o zawartości 0,49 mg/dm ³, 0,50 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym, po drodze publicznej samochód osobowy m-ki R. (...) o nr rej. (...) jednocześnie nie stosował się do prawomocnie orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku sygn. akt IIK 183/16 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, w konsekwencji dopuszczając się czynu z art. 178a§4kk.

Fakt popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu z winy umyślnej, także nie może budzić wątpliwości. P. B. zdawała sobie sprawę z tego, że znajduje się pod działaniem alkoholu - jak podał do protokołu użycia alkometru - spożywał w nocy piwo - miał świadomość, iż musi stosować się do orzeczonego wobec niego przez Sąd zakazu. Tym samym stwierdzić należy, że sprawca działał co najmniej z zamiarem ewentualnym - wprawdzie nie chciał popełnić czynu zabronionego, ale przewidując realną możliwość jego popełnienia, godził się na to.

Wymierzając karę, Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami, określonymi w art. 53§ 1 i 2 kk, tj. uwzględnił stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynów, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków.

Mając na uwadze fakt, że w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa, niż w czasie popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I aktu oskarżenia, Sąd kierując się dyrektywami art. 4§1 kk, zgodnie z którym, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy - uznał, że w sprawie zachodzą przesłanki do stosowania ustawy obowiązującej poprzednio.

Ustawa względniejsza to taka, która stwarza możliwość korzystniejszego dla interesów sprawcy osądu (korzystniejszej oceny prawnokarnej czynu), skutkując tym samym przyjęciem mniej surowych reguł odpowiedzialności lub zastosowaniem mniej dotkliwych sankcji (Wąsek (w:) Górniok i in., t. 1, s. 58-59). Przy ocenie "względności ustawy" należy brać pod uwagę wszystkie prawnokarne instytucje porównywanych ustaw, które mogłyby mieć zastosowanie do danego sprawcy, tj. nie tylko samo zagrożenie karą, ale też np. przedawnienie, instytucje probacyjne, granice wieku odpowiedzialności karnej, dyrektywy wymiaru kary, powrotność do przestępstwa, zatarcie skazania, nadzwyczajne złagodzenie kary; ocena ta powinna być dokonywana in concreto, a nie in abstracto (por. uchwała SN z dnia 12 marca 1996 r., I KZP 2/96, OSNKW 1996, nr 3-4, poz. 16; postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2001 r., V KKN 67/01, OSNKW 2002, nr 5-6, poz. 36).

W świetle powyższych dyrektyw Sąd uznał, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zachodzą przesłanki do zastosowania przepisów obowiązujących w dacie popełnienia czynu.

W ocenie Sądu wyjaśnienia P. B. na okoliczność powodów, z jakich kierował pojazdem w dniu 10 stycznia 2017 roku pozostają bez wpływu na karno-prawną ocenę zachowania oskarżonego. Mając na uwadze fakt, że oskarżony nie po raz pierwszy zasiadł za kierownicę samochodu, mimo, że obowiązywał go zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi - stwierdzić należy, że oskarżony zupełnie lekceważy sobie obowiązujące przepisy prawa, jest sprawcą niepoprawnym, swoją postawą dając wyraz tego, iż kpi sobie z wyroków sądowych. Dotychczas orzekane wobec niego kary nie przyniosły pożądanego rezultatu – oskarżony ponownie wkroczył na drogę przestępstwa, ponownie dopuszczając się czynu z winy umyślnej. Jedyną okolicznością łagodzącą w sprawie jest przyznanie się sprawcy do winy- choć w realiach przedmiotowej sprawy okoliczność ta nie miała jakiegoś szczególnego znaczenia. W świetle powyższego, uznając P. B. za winnego popełnienia zarzuconego mu w pkt. I aktu oskarżenia czynu, na podstawie art. 244kk przy zastosowaniu art. 4§1kk, Sąd skazał go na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności.

Odnosząc się do czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia stwierdzić należy, iż inny jest stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy w wypadku, gdy naruszył on nieumyślnie obowiązujące w ruchu zasady bezpieczeństwa, a inny - znacznie większy - gdy owe zasady naruszone zostały przez sprawcę umyślnie. Zdaniem Sądu, mając na uwadze okoliczności sprawy, ocenić należy, że czyn popełniony przez oskarżonego, a zarzucony mu w pkt. II, charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu nie ma żadnych okoliczności, które w jakimkolwiek stopniu tłumaczyłyby postępowanie oskarżonego. P. B. dopuścił się – umyślnie – naruszenia podstawowy, elementarnych zasad obowiązujących w ruchu drogowym.

W ocenie Sądu powyższe przemawia za tym, by twierdzić, iż oskarżony wykazuje się dalece lekceważącym stosunkiem do obowiązujących przepisów prawa. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż w organizmie oskarżonego stwierdzono wysoki stopień zawartości alkoholu. Z całą mocą podkreślić należy, że zachowanie oskarżonego doprowadzić mogło do poważnych, ujemnych skutków dla bezpieczeństwa, zdrowia i życia innych uczestników ruchu drogowego, albowiem oczywistym jest, jak poważne zagrożenie na drogach stanowią nietrzeźwi kierowcy.

Istotną okolicznością obciążającą w sprawie jest uprzednia karalność P. B..

Czyny zabronione, jakich dopuszczał się oskarżony, były przestępstwami umyślnymi. Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że oskarżony już wcześniej, mimo uprzedniego skazania za kierowanie pojazdami w stanie nietrzeźwości, ponownie kierował pojazdem pod wpływem alkoholu, nie respektując jednocześni sądowych zakazów kierowania pojazdami (karta karna k. 94-95). Sposób życia P. B. karze przyjąć, że jest on sprawcą niepoprawnym, lekceważącym orzeczenia Sądu, obowiązujące przepisy prawa, a dotychczas orzekane wobec niego kary nie przyniosły pożądanego rezultatu, albowiem oskarżony ponownie wkroczył na drogę przestępstwa, ponownie dopuszczając się czynu z winy umyślnej.

W świetle powyższego Sąd za czyn z pkt. II na podstawie art. 178a§4kk skazał oskarżonego na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności.

Kierując się treścią art. 42§4 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, zaś na podstawie art. 43a§2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000,00 (dziesięć tysięcy) złotych uznając, iż jego wysokość będzie stanowić dla P. B. wystarczającą dolegliwość i spełni cele wychowawcze i poprawcze.

Wymierzając na podstawie art. 85§1 i 2kk, art. 85a kk, art. 86§1kk karę łączną w wysokości 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności, Sąd uwzględnił bliskość czasową obu czynów.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat B. N. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) zł tytułem ustanowionej z urzędu obrony oskarżonego, w tym kwota 115,92 (sto piętnaście 92/100) zł tytułem 23% VAT, kierując się treścią Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (DZ U z 2015 roku, poz. 1800).

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych, Sąd miał na uwadze treść art. 624§1 kpk.