Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Aleksandra Mazurek

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut,

sekretarz sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Mariusz Ejfler

po rozpoznaniu dnia 5 czerwca 2017 r.

sprawy

J. C. (1) syna L. i Z. ur. (...) w Ł.

oskarżonego o czyny z art. 300 § 2 kk, art. 233 § 1 i 6 kk, art. 300 § 1 kk

E. C. córki L. i Z. ur. (...) w J.

oskarżonej o czyny z art. 300 § 2 kk, art. 300 §1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

i obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 588/13

1.  na podstawie art. 440 kpk zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do J. C. (1) w ten sposób, że uniewinnia J. C. (1) od popełnienia czynu z art. 233 § 1 i 6 kk opisanego w punkcie 6 aktu oskarżenia; rozwiązuje orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności z punktu VI wyroku;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec J. C. (1) i E. C. utrzymuje w mocy;

3.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk orzeczone w punkcie I, III i IV zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 kk i 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanej orzeczonej wobec J. C. (1) łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 lat próby;

5.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego J. C. (1) do wykonania w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawach o sygn. akt VII GNc 6043/09 i VII GNc 3551/09;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. K. kwotę 1033,20 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej J. C. (1) i E. C. oraz podatek VAT;

7.  zwalnia oskarżonych: J. C. (1) od ponoszenia opłaty w sprawie oraz od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, zaś E. C. od ponoszenia opłaty za II instancję i od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym;

8.  zwalnia oskarżycieli posiłkowych A. K. i S. J. od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym;

9.  wydatki w postępowaniu odwoławczym przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Beata Tymoszów SSO Maciej Schulz SSO Aleksandra Mazurek

Sygn. akt VI Ka 1370/16

UZASADNIENIE

J. C. (1) został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 28 stycznia 2010 roku do 31 maja 2011 roku w W. i w Z., woj (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 roku. sygn. VII GNc 6043/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 3 lipca 2009 roku. sygn. VII GNc 3551 /09 udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. i S. J. przez to, że w dniu 28 stycznia 2010 roku w W. zbył zagrożoną zajęciem zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w W. na ul. (...), w dniu 9 września 2010 roku w W. zbył prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w T. wraz ze znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem produkcyjno- usługowym, w dniu 31 maja 2011 roku w Z. zbył zajętą przez komornika 1/4 części nieruchomości położonej w K. na ul. (...), a nadto w dniu 30 grudnia 2010 roku zbył zagrożony zajęciem samochód marki A. (...) nr rej. (...) oraz w/w okresie ukrył zagrożony zajęciem samochód marki V. (...) nr rej. (...); tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.,

2.  w dniu 30 maja 2011 roku w W., woj. (...) w prowadzonym na podstawie kodeksu postępowania cywilnego postępowaniu I Co 1051/11 Sądu Rejonowego w Wołominie I Wydział Cywilny o wyjawienie majątku, po uprzednim odebraniu przez sąd przyrzeczenia, złożył fałszywe pisemne oświadczenie, w którym w wykazie majątku zataił, iż w ostatnich 5 latach przed dniem złożenia wykazu dokonywał rozporządzeń istotnymi przedmiotami swojego majątku w ten sposób, że nie wskazał, iż w dniu 27 maja 2009 roku dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), a nadto, że dokonał sprzedaży następujących pojazdów: w dniu 9 września 2008 roku samochodu marki M. (...), w dniu 26 kwietnia 2009 roku samochodu marki V. (...), w dniach 21 maja 2009 roku i 26 maja 2009 roku dwóch naczep L., w dniu 29 maja 2009 roku ciągnika siodłowego marki S. (...); tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 k.k.,

3.  w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 3 lipca 2009 r., sygn. akt VII GNc 3551/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 r., sygn. akt VII GNc 6043/09 udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że zbył zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Koszalinie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.,

4.  w dniu 27 maja 2009 r. w W. woj. (...), w związku z grożącą mu niewypłacalnością uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że zbył składnik swojego majątku w postaci niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Wołominie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...), tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.

E. C. została oskarżona o to, że:

1.  w okresie od 28 stycznia 2010 roku do 9 września 2010 roku w ^{( : )} W., woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w^ Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 roku, sygn. VII GNc 6039/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 21 lipca 2009 roku. sygn. VII GNc 3552/09 udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. i S. J. przez to, że w dniu 28 stycznia 2010 roku w W. zbyła zagrożoną zajęciem zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w W. na ul. (...), w dniu 9 września 2010 roku w W. zbyła prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w T. wraz ze znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem produkcyjno-usługowym. a nadto w w/w okresie ukryła zagrożony zajęciem samochód marki V. (...) nr rej. (...); tj. o czyn z art. 300 § 2 kk,

2.  w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 21 lipca 2009 r. sygn. akt VII GNc 3552/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 r. sygn. akt VII GNc 6039/09 udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że zbyła zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Koszalinie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.,

3.  w dniu 27 maja 2009 r. w W. woj. (...), w związku z grożącą jej niewypłacalnością uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że zbyła składnik swojego majątku w postaci niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Wołominie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...), tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 roku, II K 588/13 orzekł:

I.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku uznał za winnego tego, że w dniu 31 maja 2011 roku w Z., województwo (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6043/09 oraz orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3551/09, udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. i S. J., w ten sposób, że zbył na rzecz syna J. C. (2) należący do niego i zagrożony zajęciem udział wynoszący 1/4 części we współwłasności zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o obszarze 823 m ^{( 2)}, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 maja 2011 r. skazał go, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

II.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku uznał za winnego tego, że w dniu 30 maja 2011 roku w W. podczas posiedzenia Sądu Rejonowego w Wołominie w prowadzonym na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego postępowaniu o sygn. akt I Co 1051/11 o wyjawienie majątku, po odebraniu przyrzeczenia złożył fałszywe pisemne oświadczenie w postaci wykazu majątku, w którym w rubryce B zataił, iż jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o obszarze 823 m ^{( 2)}, a jednocześnie pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 maja 2011 r. skazał go, zaś na podstawie art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku uznał za winnego tego, że w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6043/09 oraz orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawce w postaci nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3551/09, uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że wspólnie i w porozumieniu z E. C. zbył na rzecz syna J. C. (2) zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś.' nr (...) o łącznym obszarze 0,2366 hektara, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. skazał go, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

IV.  oskarżonego J. C. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że dopuścił się go wspólnie i w porozumieniu z E. C., i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. art. 300 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 27 maja 2009 r. skazał go, zaś na podstawce art. 300 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

V.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 85 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 maja 2011 r. (co odnosi się również do zastosowanych wobec tego oskarżonego w dalszej części wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny) za przypisane oskarżonemu w punktach I, II, III, i IV wyroku czyny wymierzył mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. za przypisane oskarżonemu w punkcie I, III i IV wyroku czyny wymierzył mu karę łączną 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec J. C. (1) kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby;

VIII.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego J. C. (1) do wykonania w terminie 1 roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w sprawach o sygn. akt VII GNc 6043/09 i VII GNc 3551/09;

IX.  oskarżoną E. C. uniewinnił od popełnienia zarzuconego jej czynu opisanego w pkt 5 części wstępnej wyroku i w tym zakresie na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

X.  oskarżoną E. C. w ramach zarzuconego jej czynu opisanego w pkt 6 części wstępnej wyroku uznał za winną tego, że w dniu 9 września 2010 r. w W., woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawce w postaci nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3552/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6039/09, udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) zbyła na rzecz syna J. C. (2) zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0,2366 hektara, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. skazał ją, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

XI.  oskarżoną E. C. uznał za winną popełnienia zarzuconego je czynu opisanego w pkt 7 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że dopuściła się go wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1), i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. art. 300 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 27 maja 2009 r. skazuje ją, zaś na podstawie art. 300 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

XII.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. (co odnosi się również do zastosowanych wobec tej oskarżonej w dalszej części wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny) za przypisane oskarżonej w punktach X i XI wyroku czyny wymierzył jej karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 150 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

XIII.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec E. C. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby;

XIV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżoną E. C. do wykonania w terminie 1 roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w sprawach o sygn. akt VII GNc 6039/09 i VII GNc 3552/09;

XV.  zasądził od oskarżonego J. C. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. J. i A. K. kwoty po 1.200 złotych z tytułu zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

XVI.  zasądził od oskarżonej E. C. na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. J. i A. K. kwoty po 1.200 złotych z tytułu zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

XVII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. K. łączną kwotę 1.848 złotych powiększoną o 23% VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym J. C. (1) i E. C. z urzędu;

XVIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych od oskarżonego J. C. (1) kwotę 3.000 złotych, zaś od E. C. kwotę 2.000 złotych; zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od uiszczenia należnych opłat oraz ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie w jakim zostali skazani.

Od powyższego wyroku apelację wnieśli obrońca oskarżonych i pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych. Obrońca oskarżonych w szczególności zaskarżył ten wyrok w całości w stosunku do oskarżonego J. C. (1) w zakresie zarzutów opisanych w punktach I, III, IV wyroku (wcześniej w części 1, 3 i 4 części wstępnej wyroku) oraz rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VIII wyroku (obowiązku) zaś w stosunku do oskarżonej E. C. w całości w zakresie zarzutów określonych w punkcie X i XI wyroku (wcześniej opisanych w punkcie 6 i 7 części wstępnej wyroku) oraz rozstrzygnięcia (obowiązku) zawartego w punkcie XIV wyroku. Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 i art. 438 pkt 1), 2) i 3) k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę wyroku oraz obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 maja 2011 roku, poprzez bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony J. C. (1) w dniu 31 maja 2011 roku w Z., województwo (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy - Pragi Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6043 oraz orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy - Pragi Północ w Warszawie w postaci nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2009 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt 3551/09. udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. i S. J., w ten sposób, że zbył na rzecz syna J. C. (2) należący do niego i zagrożony zajęciem udział wynoszący 4 części we współwłasności zabudowanej nieruchomości, położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o obszarze 823 m2, gdy brak było podstaw do skazania oskarżonego J. C. (1) za ten czyn, gdyż nie udaremnił on zaspokojenia swoich wierzycieli a Sąd niewłaściwie odczytał i zinterpretował daty wpisów ostrzeżeń do księgi wieczystej tej nieruchomości nr (...),

- obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 300 § 2 k.k., w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 roku oraz obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 2 § 1 ust. 2) i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 9 § 1 k.p.k. oraz art. 965 k.p.c. i art. 983 k.p.c., polegającą na tym, że Sąd Rejonowy w sposób niewłaściwy ustalił wysokość uszczuplenia na kwotę 46 514 złotych jakiej mieli się dopuścić oskarżeni J. C. (1) i E. C. w dnu 9 września 2010 roku na szkodę wierzycieli S. J. i A. K. przez to, że wspólnie i w porozumieniu zbyli na rzecz syna J. C. (2), zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0,2366 hektara za kwotę 20 000 zł, gdy wartość tej nieruchomości została określona przez biegłego na kwotę 46 514 złotych, zaś przy ustaleniu wysokości uszczuplenia Sąd powinien kierować się obowiązującymi przepisami tj. art 965 k.p.c. oraz art. 983 k.p.c., zgodnie z którymi cena wywoławcza nieruchomości w trybie licytacji komorniczej wynosi przy pierwszym przetargu 3/4 sumy oszacowania a w drugim 2/3 sumy oszacowania co powinno rzutować na wysokość kary orzeczonej względem oskarżonych,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 2 § 1 ust. 2) i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k, art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. w związku z art. 201 k.p.k.,

- obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 300 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 27 maja 2009 roku oraz przepisów art. 965 k.p.c. oraz art. 983 k.p.c., poprzez:

- pominięcie faktu, że cena wywoławcza nieruchomości położonej w trybie licytacji komorniczej wynosi przy pierwszym przetargu 3/4 sumy oszacowania a w drugim 2/3 sumy oszacowania a tym samym sąd nie może zakładać, zgodnie z zasadą domniemania niewinności, że cena tej nieruchomości na przetargu przekroczy kwotę minimalną i będzie co najmniej zgodna z całkowitą wyceną nieruchomości, a tym samym Sąd błędnie założył, iż wierzyciele A. K. i S. J. mogli by otrzymać jakąkolwiek kwotę przewyższającą wysokość hipoteki wpisanej na rzecz Banku Spółdzielczego w O.,

- brak sporządzenia w sprawie opinii uzupełniającej przez biegłego sądowego do spraw wyceny nieruchomości w której to opinii wyjaśniona powinna zostać przyczyna różnicy pomiędzy wyceną biegłego sądowego w sprawie karnej (wartość rynkowa nieruchomości 227 768 złotych) a wyceną sporządzoną przez Urząd Skarbowy dla celów podatkowych (150 000 złotych) co ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia ewentualnej odpowiedzialności oskarżonych J. C. (1) i E. C. w zakresie tego czynu,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 2 § 1 ust. 2) i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., aft. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 213 § 1 i 1 a k.p.k. oraz obrazy przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 72 § 1 pkt. 8) k.k., w związku z art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., poprzez zobowiązanie oskarżonych J. C. (1) do wykonania w terminie 1 roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku, prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w sprawach o sygn. akt VII GNc 6043/09 i VII GNc 3551/09 zaś E. C. do wykonania w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w sprawach o sygn. akt VII Gnc 6039/09 i VII Gnc 3552/09 bez należytego sprawdzenia ich aktualnych możliwości finansowych i źródeł dochodu, których to nakazów zapłaty, oskarżeni nie mają możliwości wykonania, co doprowadzić musi do faktycznego odwieszenia orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności, podważając sens zastosowania względem oskarżonych warunkowego zawieszenia wykonania kar na okres próby 3 lat.

Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego J. C. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. I wyroku (czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku), znaczne złagodzenie kar orzeczonych względem oskarżonych J. C. (1) oraz E. C. za czyny zarzucone im w punkcie III i X wyroku (zarzuconych im w punkcie 3 i 6 części wstępnej wyroku), uniewinnienie oskarżonych J. C. (1) oraz E. C. od popełnienia czynów zarzuconych im w punkcie pkt. IV i XI wyroku (wcześniej w pkt 4 i 7 części wstępnej wyroku),

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych zaskarżył wyrok co do kary w punktach I-V oraz X- XII. Wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonym kar jednostkowych oraz kar łącznych, podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu zabronionego przypisanych oskarżonym, stopień jego zawinienia, w szczególności działanie z niskich pobudek wyrażające się w chęci wzbogacenia się bez względu na szkodę pokrzywdzonych, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanych oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej. Pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu surowszych kar jednostkowych, tj. w punkcie I kary roku pozbawienia wolności, w punktach II- IV kar po 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz w punkcie VI surowszej kary łącznej pozbawienia wolności, tj. kary 2 lat pozbawienia wolności;

- wymierzenie oskarżonej surowszych kar jednostkowych, tj. z punktach X- XI kar po 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz w punkcie XII surowszej kary łącznej pozbawienia wolności, tj. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie. Podniesione w nich zarzuty nie znalazły potwierdzenia w toku analizy merytorycznej sprawy na etapie postępowania odwoławczego. Niemniej jednak, w wyniku zainicjowanego nimi postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy z urzędu, kierując się normą wyrażoną w art. 440 k.p.k. dokonał modyfikacji zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności przedstawić należy podstawy modyfikacji zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 233 § 1 i 6 k.k., który przypisany został J. C. (1). Przede wszystkim, zwrócić należy uwagę na samą treść opisu czynu ujętego w akcie oskarżenia, a opisu czynu jaki został przyjęty przez Sąd Rejonowy. Aktem oskarżenia zarzucono J. C. (1), że w dniu 30 maja 2011 roku po uprzednim odebraniu przez sąd przyrzeczenia, złożył fałszywe pisemne oświadczenie, w którym w wykazie majątku zataił, iż w ostatnich 5 latach przed dniem złożenia wykazu dokonywał rozporządzeń istotnymi przedmiotami swojego majątku w ten sposób, że nie wskazał, iż w dniu 27 maja 2009 roku dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), a nadto, że dokonał sprzedaży następujących pojazdów: w dniu 9 września 2008 roku samochodu marki M. (...), w dniu 26 kwietnia 2009 roku samochodu marki V. (...), w dniach 21 maja 2009 roku i 26 maja 2009 roku dwóch naczep L., w dniu 29 maja 2009 roku ciągnika siodłowego marki S. (...). Z kolei, Sąd Rejonowy w ramach tego zarzutu przyjął, iż oskarżony w dniu 30 maja 2011 roku w W. podczas posiedzenia Sądu Rejonowego w Wołominie o wyjawienie majątku, po odebraniu przyrzeczenia złożył fałszywe pisemne oświadczenie w postaci wykazu majątku, w którym w rubryce B zataił, iż jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o obszarze 823 m ^{( 2)}, a jednocześnie pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości. W ocenie tutejszego Sądu, Sąd Rejonowy orzekając w zakresie tego czynu, dopuścił się uchybienia polegającego na wyjściu poza granice aktu oskarżenia. Fragment uzasadnienia sporządzonego do zaskarżonego wyroku potwierdza, iż również zdaniem Sądu Rejonowego generalnie brak było podstaw, aby przypisać oskarżonemu sprawstwa czynu w tak opisanym kształcie jak to uczyniono w akcie oskarżenia. Podkreślenia wymaga, że Sąd Rejonowy dokonał istotnej modyfikacji, ingerując w granice aktu oskarżenia, całkowicie przekształcając opis czynu. W tym kontekście zauważyć należy, iż akt oskarżenia nie obejmowało czynu, jaki został ostatecznie przypisany oskarżonemu przez Sąd Rejonowy. Zwrócić należy b09owiem uwagę, że zarzut przedstawiony w akcie oskarżenia został sformułowany w sposób bardzo szczegółowy i opisano w nim enumeratywnie na czym polegało złożenie fałszywego pisemnego oświadczenia w postępowaniu o ujawnienie majątku. Oskarżyciel publiczny tym samym zarzucił jedynie oskarżonemu zatajenie, iż w ostatnich 5 latach przed dniem złożenia wykazu dokonywał rozporządzeń istotnymi przedmiotami swojego majątku w ten sposób, że nie wskazał, iż w dniu 27 maja 2009 roku dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), a nadto, że dokonał sprzedaży następujących pojazdów: w dniu 9 września 2008 roku samochodu marki M. (...), w dniu 26 kwietnia 2009 roku samochodu marki V. (...), w dniach 21 maja 2009 roku i 26 maja 2009 roku dwóch naczep L., w dniu 29 maja 2009 roku ciągnika siodłowego marki S. (...). Natomiast w akcie oskarżenia nie zarzucono J. C. (1), że w tym samym oświadczeniu w rubryce B zataił, iż jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o obszarze 823 m ^{( 2 )}. Sąd Odwoławczy uznał, że Sąd Rejonowy nie mógł tym samym przypisać oskarżonemu w ramach zarzucanego mu czynu powyższego działania

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok w omawianej części, z podanych powyżej powodów, nie mógł zostać utrzymany w mocy. Dlatego też, kierując się normą zawartą w art. 440 k.p.k. należało zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić oskarżonego od popełnienia czynu z art. 233 § 1 i 6 k.k., który mu został przypisany tym wyrokiem. Na marginesie wspomnieć jeszcze trzeba, że w protokole posiedzenia z dnia 30 maja 2011 roku w sprawie I Co 1051/11 w przedmiocie wyjawienia majątku nie odnotowano w sposób prawidłowy pouczenia oskarżonego o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. A tym samym można się zastanawiać czy oskarżony w ogóle swoim zachowaniem wypełnił znamiona art. 233 k.p.k. podając nieprawdziwe dane w oświadczeniu o wyjawieniu majątku. Rozważania te jednak w zaistniałej sytuacji procesowej uznać należy za bezprzedmiotowe.

Przechodząc do kwestii sprawstwa oskarżonych w pozostałej części stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe. Argumenty przedstawione przez obrońcę, podważające trafność tych ustaleń są chybione. Całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w tym zeznania świadków, zebrana dokumentacja wskazują na sprawstwo oskarżonych. Sąd Rejonowy w sposób drobiazgowy i wyczerpujący odniósł się do poszczególnych czynów. Omówił przy tym, w jakim zakresie zebrane dowodowy wskazywały na celowe działanie oskarżonych. Trafnie przy tym wskazał, iż sama oskarżona nie ukrywała, że decyzje o sprzedaży nieruchomości były podyktowane wolą zachowania ich w rodzinie. Nie ma zatem wątpliwości, co do intencji samych oskarżonych. Przy tym, konsekwentnie nie podejmowali oni prób ugodowego zakończenia sprawy. Jak wynika z zeznań świadków oskarżony nie był w ogóle zainteresowany uregulowaniem należności. Mając przy tym na względzie daty sprzedaży i to po znacznie zaniżonych cenach – na co wskazał biegły – nie można zgodzić się ze skarżącym o błędach w ustaleniach faktycznych.

Obrońca podniósł zaniechanie zlecenia sporządzenia opinii uzupełniającej przez biegłego zważywszy na rozbieżności w wycenie nieruchomości przedstawionych przez biegłego i Naczelnika Urzędu Skarbowego, kwestionując prawidłowość takiego procedowania, z czym nie można się zgodzić. Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy akceptując już wniosek dowodowy oskarżonych o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości dysponował decyzją Naczelnika określającą wymiar podstawy opodatkowania nieruchomości na kwotę 150 000 zł. W oparciu o posiadaną dokumentację doszedł do przekonania o konieczności zasięgnięcia wiedzy specjalistycznej z tej dziedziny zgodnie zresztą z wnioskiem oskarżonych. W sporządzonej opinii biegły przedstawił wszystkie niezbędne elementy, które brał pod uwagę przy sporządzaniu opinii wraz z analizą rynku lokalnego. Na tej podstawie, przedstawił oszacowaną wartość nieruchomości tj. kwotę 227 768 zł. Dodać zarazem należy, iż decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego była wymieniona przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, który zwrócił uwagę, że cena transakcji wzbudziła wątpliwości Naczelnika. Wprost bowiem w decyzji wskazał, że podatek został pobrany od płatnika w wysokości niższej niż należna. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywań skarżącego o potrzebie wyjaśnienia tych rozbieżności.

Regulacje powołane przez obrońcę, a odnoszące się do cen wywoławczych licytacji komorniczej nie mają wpływu na poczynione ustalenia faktyczne. Nie ma w realiach niniejszej sprawy wątpliwości, że oskarżeni dokonali sprzedaży nieruchomości po cenach znacznie zaniżonych niż obowiązujące na rynku za takie nieruchomości. Mając na względzie poniesione przez obrońcę regulacje w zakresie egzekucji komorniczej zwrócić należy uwagę, iż komornik w pierwszej kolejności wzywa dłużnika, aby zapłacił dług. Dłużnik dysponuje zatem możliwością spieniężenia majątku we własnym zakresie w celu zgromadzenia środków finansowych i w cenie obowiązującej na rynku lokalny. Dopiero na skutek uchylania się od powyższej czynności podejmowane są działania mające na celu wyegzekwowanie należnych sum z majątku dłużnika. Poza tym, w myśl art. 984 § 1 k.p.c. oszacowania nieruchomości na etapie postępowania egzekucyjnego dokonuje biegły, która to czynność w zasadzie została dokonana w toku postępowania sądowego w niniejszej sprawie. Co więcej, art. 965 k.p.c. powołany przez obrońcę wprost stanowi, iż ¾ sumy oszacowania jest to najniższa suma, nie zaś najwyższa. W świetle powyższego, nie sposób zaakceptować argumentacji przedstawionej przez obrońcę oskarżonego. Sąd Rejonowy zaś nie popełnił błędu opierając się na wycenie nieruchomości z opinii biegłego.

Sąd Rejonowy podkreślał już poza tym, że poszczególne działania oskarżonych były bezpośrednim efektem otrzymanych od nich informacji o wszczęciu egzekucji. Celowość działania oskarżonego jest ewidentna także przy sprzedaży udziału w nieruchomości. Udział ten był zagrożony zajęciem, o czym oskarżony wiedział, i podjął decyzję o jego sprzedaży na rzecz syna. Co istotne, udział ten stanowił ostatni składnik jego majątku, co tylko potwierdza, iż wyzbył się całego majątku w celu udaremnienia egzekucji. Podkreślane w tym przedmiocie przez obrońcę w apelacji godziny dokonanych wpisów są zdaniem Sądu Odwoławczego bez znaczenia. Nie podważają one w żaden sposób celowego działania oskarżonego, który podejmując decyzję o sprzedaży udziału nieruchomości miał na uwadze uchronienie całego majątku przed egzekucją. Istotne w tym przedmiocie jest zatem samo dokonanie czynności sprzedaży nieruchomości i czynności podjęte przez wierzycieli w celu wyegzekwowania roszczenia w drodze egzekucji, a nie godziny dokonania wzmianek w księdze wieczystej. Ustawa o księgach wieczystych i hipotece wskazuje, iż celem i główną funkcją ksiąg wieczystych jest ustalenie stanu prawnego nieruchomości, nie ma to jednakże związku ze skutecznością dokonanej czynności prawnej. Nie można z uwagi na czas dokonania wzmianki podważyć skuteczności samej czynności ani tym bardziej świadomości i celowości działania oskarżonego. Zwrócić nadto należy uwagę na wspominaną przez Sąd Rejonowy sprzedaż gruntu we wsi Ś., która w dacie sprzedaży była wolna od jakichkolwiek obciążeń, wobec czego nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżeni dostrzegali ryzyko objęcia jej egzekucją.

Omówione okoliczności, a także zeznania świadków, którzy zostali pokrzywdzeni przestępnym działaniem oskarżonych nie pozostawiają wątpliwości o zasadności przypisania oskarżonym winy tych czynów. Działali oni wspólnie i w porozumieniu, odmienny sposób postępowania wykluczała łącząca ich wspólność majątkowa, która niejako wymuszała czynny udział ich obojga w tym procederze. Niemniej jednak, zarówno oskarżony jak i oskarżona w pełni świadomie podjęli decyzję o wyzbyciu się majątku celem uchronienia go od egzekucji, po czym konsekwentnie realizowali swoje zamierzenia. Sąd Okręgowy jedynie pokrótce zwrócił uwagę na pewne kwestie, zważając na wnikliwe i wyczerpujące uzasadnienie sporządzone już przez Sąd Rejonowy. Argumentacja w nim przedstawiona zasługuje bowiem na całkowitą aprobatę.

Sąd Okręgowy nie podzielił zapatrywań pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, który kwestionował wymiar orzeczonych wobec oskarżonych kar uznając, iż ich wysokość nie jest adekwatna do czynów, jakich się dopuścili i zarazem podważa zaufanie oskarżycieli posiłkowych do instytucji państwowych i wywołuje poczucie krzywdy. Samo bowiem przekonanie oskarżycieli posiłkowych nie podważa słuszności wymiaru kar orzeczonych w oparciu o obowiązujące dyrektywy dotyczące wymiaru kary, które uregulowane zostały w kodeksie karnym. Sąd wymierzając karę zobowiązany jest kierować się właśnie tymi dyrektywami, a nie skupiać tylko i wyłącznie uwagę na poczuciu sprawiedliwości oskarżycieli posiłkowych, który ocena nie jest obiektywna choćby z uwagi na czynnik emocjonalny. Krzywda pokrzywdzonych nie została pominięta, gdyż sprawcy czynów popełnionych na szkodę oskarżycieli posiłkowych zostali uznani za winnych i wymierzone im zostały kary, a co więcej zobowiązani zostali na mocy prawomocnego wyroku do uregulowania należności wynikających ze zobowiązań, o czym mowa będzie jeszcze poniżej. Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kar o charakterze bezwzględnym i to w wyższym wymiarze nie znajduje uzasadnienia. Tak ukształtowane kary w połączeniu z finansowymi dolegliwościami wynikającymi z pozostałych rozstrzygnięć są adekwatne do stopnia ich winy, wykluczają przy tym niezasadne poczucie bezkarności oskarżonych. Wskazują także na dezaprobatę ze strony organów procesowych, a także brak możliwości uchronienia się od wykonania ciążących na dłużnikach zobowiązań finansowych.

Odnosząc się wobec tego już do rozstrzygnięcia o karze podkreślić trzeba, iż z racji uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 233 § 1 i 6 k.k. konieczne było rozwiązanie orzeczonej wobec niego kary łącznej. Zaznaczyć przy tym należy, iż Sąd Okręgowy uznał, że kary jednostkowe wymierzone za pozostałe czyny są adekwatne do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. Wysokość kary w sytuacji kumulacji tych kar wynosiłaby 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Rodzaj i charakter tych czynów szczególnie wymaga, aby orzeczone za nie kary zaspokoiły społeczne poczucie sprawiedliwości, a także osiągnięty został cel wychowawczy i zapobiegawczy w stosunku do oskarżonego. Jego działania ukierunkowane na ochronę swojego majątku, niezależnie od ciążących na nim wobec osób trzecich należności zasługują na potępienie, zlekceważył on całkowicie zasady uczciwości kupieckiej i poszanowania kontrahenta, narażając go na poważne straty finansowe. Z rozmysłem dokonywał poszczególnych czynności mając świadomość, iż ich skutkiem będzie uniemożliwienie dochodzenia swoich roszczeń przez wierzycieli. Sąd Okręgowy wymierzając na nowo karę łączną miał na względzie związek przedmiotowo – podmiotowy. Istotne znaczenie miała także dotychczasowa niekaralność oskarżonego i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia. Kara roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności jest w ocenie tutejszego Sądu karą należną za popełnione przez oskarżonego czyny i winna być wystarczająca dla zrozumienia przez niego naganności zachowań, jakich się dopuścił. Sąd Odwoławczy podzielił zapatrywania Sądu Rejonowego odnośnie istnienia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego. Dlatego też, zastosował wobec niego dobrodziejstwo z art. 69 k.k. uznając zarazem, że okres 3 lat jest wystarczający dla weryfikacji jej trafności.

Przechodząc do omówienia kary wymierzonej oskarżonej wskazać należy, iż Sąd Okręgowy także w tym zakresie nie podzielił poglądów żadnego ze skarżących. Nie ma bowiem podstaw ani do złagodzenia ani do obostrzenia wymiaru orzeczonej wobec niej kary. Za czyny, których się dopuściła kierując się wolą ochrony majątku rodziny karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności uznać należy za odpowiednią. Jej wymiar bez wątpienia nie wykracza poza stopień winy oskarżonej. Przy czym wymaga zaakcentowania, że motywacja, która była zasadniczą podstawą jej działania nie zasługuje na zrozumienie. Nie zważając, bowiem na powstałe przez nią i jej męża zobowiązania postanowiła zabezpieczyć swój majątek ignorując całkowicie obowiązek uregulowania należności kontrahenta, który obdarzył oskarżonych zaufaniem w ramach współpracy. Jednakże, ze względu na dotychczasową niekaralność oskarżonej, poprawne funkcjonowanie w społeczeństwie z wyjątkiem czynów będących przedmiotem niniejszych rozważań i jej postawę w toku postępowania sądowego uzasadnione jest danie jej szansy w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu Okręgowego taki rodzaj kary, zwłaszcza w połączeniu z pozostałymi rozstrzygnięciami, winien być wystarczający dla zapobieżenia popełnienia przez oskarżoną przestępstwa w przyszłości. Orzeczony również w jej przypadku 3 letni okres próby uznany został za wystarczający dla weryfikacji trafności pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Na akceptację nie zasługiwał zarzut dotyczący obowiązku wykonania nakazów zapłaty przez oskarżonych. Argumentacja przedstawiona na jego poparcie przez obrońcę wymaga wyjaśnienia, iż orzeczenie tego obowiązku w oparciu o art. 72 § 1 pkt 8 k.k. nie czyni bezprzedmiotowym stosowania dobrodziejstwa z art. 69 k.k. Oskarżeni zostali zobowiązani do uregulowania należności już przez samo wydanie tych nakazów zapłaty, rozstrzygnięcie w powyższym trybie w postępowaniu karnym stanowi jedynie dodatkową represję, która winna motywować oskarżonych do wywiązania się z obowiązku spłaty zobowiązań. W tej sytuacji, oskarżeni w pierwszej kolejności winni podjąć działania w celu wykonania tych nakazów zapłaty. Na obecnym etapie przedwczesne byłoby przyjęcie braku możliwości wykonania nakazów zapłaty przez oskarżonych, a co za tym idzie bezcelowości warunkowego zawieszenia kary, wobec zobowiązania ich w okresie roku od uprawomocnienia się wyroku do uregulowania należności. Oskarżeni dysponują w ocenie tutejszego Sądu wystarczającą ilością czasu na zgromadzenie środków finansowych w celu wykonania tego obowiązku. Dopiero w sytuacji upływu wskazanego w orzeczeniu okresu czasu w toku postępowania wykonawczego analizie poddawane będą realne starania oskarżonych w celu wykonania nakazów zapłaty wraz z wnikliwą weryfikacją czy dysponowali oni faktycznie środkami finansowymi na uiszczenie wskazanych kwot. Między innymi w oparciu o te elementy sprawdzana będzie trafność przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonych. Zauważyć jeszcze należy już w odniesieniu do apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, iż powyższe rozstrzygnięcie winno zmotywować oskarżonych do podjęcia realnych starań, a tym samym do zaspokojenia roszczeń oskarżycieli posiłkowych, co z kolei winno przedłożyć się na akcentowane przez ich pełnomocnika poczucie sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Beata Tymoszów SSO Maciej Schulz SSO Aleksandra Mazurek