Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Florian Szcześnik

Protokolant – Dominika Witkowska

przy udziale Prokuratora Magdaleny Powierży

w obecności oskarżycieli posiłkowych S. J. i A. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 marca 2015 r., 13 maja 2015 r., 1 lipca 2015 r., 25 września 2015 r., 13 listopada 2015 r., 29 stycznia 2016 r. i 14 czerwca 2016 r.

sprawy:

J. C. (1), syna L. i Z.

ur. w dniu (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 28 stycznia 2010 roku do 31 maja 2011 roku w W. i w Z., woj (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 roku. sygn. VII GNc 6043/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 3 lipca 2009 roku. sygn. VII GNc 3551/09 udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. (1) i S. J. przez to, że w dniu 28 stycznia 2010 roku w W. zbył zagrożoną zajęciem zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w W. na ul. (...), w dniu 9 września 2010 roku w W. zbył prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w T. wraz ze znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem produkcyjno-usługowym, w dniu 31 maja 2011 roku w Z. zbył zajętą przez komornika 1/4 części nieruchomości położonej w K. na ul. (...), a nadto w dniu 30 grudnia 2010 roku zbył zagrożony zajęciem samochód marki A. (...) nr rej. (...) oraz w/w okresie ukrył zagrożony zajęciem samochód marki V. (...) nr rej. (...);

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

2.  w dniu 30 maja 2011 roku w W., woj. (...) w prowadzonym na podstawie kodeksu postępowania cywilnego postępowaniu I Co 1051/11 Sądu Rejonowego w W. I Wydział Cywilny o wyjawienie majątku, po uprzednim odebraniu przez sąd przyrzeczenia, złożył fałszywe pisemne oświadczenie, w którym w wykazie majątku zataił, iż w ostatnich 5 latach przed dniem złożenia wykazu dokonywał rozporządzeń istotnymi przedmiotami swojego majątku w ten sposób, że nie wskazał, iż w dniu 27 maja 2009 roku dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), a nadto, że dokonał sprzedaży następujących pojazdów: w dniu 9 września 2008 roku samochodu marki M. (...), w dniu 26 kwietnia 2009 roku samochodu marki V. (...), w dniach 21 maja 2009 roku i 26 maja 2009 roku dwóch naczep L., w dniu 29 maja 2009 roku ciągnika siodłowego marki S. (...);

tj. o czyn z art. 233 § 1 i 6 k.k.

3.  w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 3 lipca 2009 r., sygn. akt VII GNc 3551/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 r., sygn. akt VII GNc 6043/09 udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że zbył zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...), dla której Sąd Rejonowy wK.VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...),

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

4.  w dniu 27 maja 2009 r. w W. woj. (...), w związku z grożącą mu niewypłacalnością uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że zbył składnik swojego majątku w postaci niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) dla której Sąd Rejonowy w W.IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.

oraz E. C. (1), córki L. i Z.

ur. w dniu (...) w J.,

oskarżonej o to, że:

5.  w okresie od 28 stycznia 2010 roku do 9 września 2010 roku w W., woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 roku, sygn. VII GNc 6039/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 21 lipca 2009 roku. sygn. VII GNc 3552/09 udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. (1) i S. J. przez to, że w dniu 28 stycznia 2010 roku w W. zbyła zagrożoną zajęciem zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w W. na ul (...), w dniu 9 września 2010 roku w W. zbyła prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w T. wraz ze znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem produkcyjno-usługowym. a nadto w w/w okresie ukryła zagrożony zajęciem samochód marki V. (...) nr rej. (...);

tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

6.  w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 21 lipca 2009 r. sygn. akt VII GNc 3552/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego dla W. P. w W. Sądu Gospodarczego VII Wydział Gospodarczy z dnia 30 października 2009 r. sygn. akt VII GNc 6039/09 udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że zbyła zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...), dla której Sąd Rejonowy w K.VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...),

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

7.  w dniu 27 maja 2009 r. w W. woj. (...), w związku z grożącą jej niewypłacalnością uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że zbyła składnik swojego majątku w postaci niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) dla której Sąd Rejonowy w W. IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...),

tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w dniu 31 maja 2011 roku w Z., województwo (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...)w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6043/09 oraz orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...)w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3551/09, udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli A. K. (1) i S. J., w ten sposób, że zbył na rzecz syna J. C. (2) należący do niego i zagrożony zajęciem udział wynoszący 1/4 części we współwłasności zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze 823 m ^{( 2)}, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 maja 2011 r. skazuje go, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w dniu 30 maja 2011 roku w W. podczas posiedzenia Sądu Rejonowego w W. w prowadzonym na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego postępowaniu o sygn. akt I Co 1051/11 o wyjawienie majątku, po odebraniu przyrzeczenia złożył fałszywe pisemne oświadczenie w postaci wykazu majątku, w którym w rubryce B zataił, iż jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze 823 m ^{( 2)}, a jednocześnie pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 maja 2011 r. skazuje go, zaś na podstawie art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego J. C. (1) w ramach zarzuconego mu czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w dniu 9 września 2010 r. w W. woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...)w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6043/09 oraz orzeczenia Sądu Rejonowego (...)w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 3 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3551/09, uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że wspólnie i w porozumieniu z E. C. (1) zbył na rzecz syna J. C. (2) zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0, (...) hektara, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. skazuje go, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

IV.  oskarżonego J. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że dopuścił się go wspólnie i w porozumieniu z E. C. (1), i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. art. 300 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 27 maja 2009 r. skazuje go, zaś na podstawie art. 300 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

V.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 maja 2011 r. (co odnosi się również do zastosowanych wobec tego oskarżonego w dalszej części wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny) za przypisane oskarżonemu w punktach I, II, III, i IV wyroku czyny wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. za przypisane oskarżonemu w punkcie I, III i IV wyroku czyny wymierza mu karę łączną 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec J. C. (1) kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

VIII.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżonego J. C. (1) do wykonania w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla (...)w W. w sprawach o sygn. akt VII GNc 6043/09 i VII GNc 3551/09;

IX.  oskarżoną E. C. (1) uniewinnia od popełnienia zarzuconego jej czynu opisanego w pkt 5 części wstępnej wyroku i w tym zakresie na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

X.  oskarżoną E. C. (1) w ramach zarzuconego jej czynu opisanego w pkt 6 części wstępnej wyroku uznaje za winną tego, że w dniu 9 września 2010 r. w W., woj. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla (...) w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 21 lipca 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 3552/09 i orzeczenia Sądu Rejonowego (...)w W. w postaci nakazu zapłaty z dnia 30 października 2009 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VII GNc 6039/09, udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli S. J. i A. K. (1) przez to, że wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1) zbyła na rzecz syna J. C. (2) zagrożoną zajęciem niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0, (...) hektara, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. skazuje ją, zaś na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XI.  oskarżoną E. C. (1) uznaje za winną popełnienia zarzuconego je czynu opisanego w pkt 7 części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że dopuściła się go wspólnie i w porozumieniu z J. C. (1), i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. art. 300 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 27 maja 2009 r. skazuje ją, zaś na podstawie art. 300 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XII.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 9 września 2010 r. (co odnosi się również do zastosowanych wobec tej oskarżonej w dalszej części wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny) za przypisane oskarżonej w punktach X i XI wyroku czyny wymierza jej karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XIII.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec E. C. (1) kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

XIV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną E. C. (1) do wykonania w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku prawomocnych nakazów zapłaty wydanych przez Sąd Rejonowy dla (...)w W. w sprawach o sygn. akt VII GNc 6039/09 i VII GNc 3552/09;

XV.  zasądza od oskarżonego J. C. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. J. i A. K. (1) kwoty po 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych z tytułu zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

XVI.  zasądza od oskarżonej E. C. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. J. i A. K. (1) kwoty po 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych z tytułu zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

XVII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. K. łączną kwotę 1.848 (jednego tysiąca ośmiuset czterdziestu ośmiu) złotych powiększoną o 23% VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym J. C. (1) i E. C. (1) z urzędu;

XVIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych od oskarżonego J. C. (1) kwotę 3.000 (trzech tysięcy) złotych, zaś od E. C. (1) kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych; zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od uiszczenia należnych opłat oraz ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie w jakim zostali skazani.

Sygn. akt II K 588/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 czerwca 2016 roku

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. C. (1) i E. C. (1) są małżeństwem. Posiadają dwóch dorosłych synów P. C. i J. C. (2). J. C. (1) od 1997 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) obejmującą organizowanie pogrzebów i działalność pokrewną, a także transport drogowy towarów (k. 134 - zaświadczenie). E. C. (1) prowadziła zaś od 2008 r. działalność gospodarczą pod nazwą (...) obejmującą działalność związaną z transportem drogowym towarów (k . 282 - zaświadczenie).

W dniu 24 października 2007 r. J. C. (1) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, za zgodą małżonki E. C. (1), zaciągnął w banku (...) S.A. z siedzibą w W. dwa kredyty firmowe. Kredyt o nr (...) (...) zaciągnięty na zakup sprzętu opiewał na kwotę 441.423,36 zł i został zabezpieczony hipoteką kaucyjną do kwoty 883.000 zł na należącej do E. i J. C. (1) nieruchomości przy ul. (...) w W.. Kredyt obrotowy o nr BL (...) opiewał zaś na kwotę 500.000 zł i został zabezpieczony hipoteką kaucyjną łączną do kwoty 1.000.000 zł na nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz na prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z budynkiem produkcyjno - usługowym w T. przy ul. (...) (k. 1659 - 1665 - kopie umów kredytowych).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą E. C. (1) w okresie od 5 lipca 2008 r. do 12 marca 2009 r. zakupiła od A. K. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) .H.U. (...) olej napędowy o łącznej wartości 28.278,85 zł ( k. 613 - 617 - faktury VAT). J. C. (1) w ramach własnej działalności gospodarczej zakupił zaś w okresie od 10 lipca 2008 r. do 16 marca 2009 r. od A. K. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) .H.U. (...) olej napędowy o łącznej wartości 15.133,80 zł ( k. 640 - 644 - faktury VAT). J. C. (1) i E. C. (1) nie uiścili A. K. (1) z tytułu zakupionego paliwa żadnej kwoty. Wobec powyższego A. K. (1) wystosował do nich przedsądowe wezwania do zapłaty należności, które E. C. (1) i J. C. (1) otrzymali w dniu 5 maja 2009 r. (k. 621, 648 - potwierdzenia odbioru, k. 66, 102, 1276v-1277, 1317v, 1505 - 1507 - zeznania A. K. (1)).

W ramach prowadzonych działalności gospodarczych J. C. (1) i E. C. (1) zaopatrywali się również w części samochodowe i eksploatacyjne do posiadanych samochodów u S. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) S. J.. W okresie od 30 kwietnia 2008 r. do 30 czerwca 2008 r. J. C. (1) zakupił od S. J. części samochodowe za łączną wartość 33.456,20 zł. J. C. (1) częściowo uiścił należność za części, jednak do zapłaty pozostała kwota 21.597,59 zł, której nie uregulował. Mimo licznych próśb ze strony S. J. J. C. (1) odmawiał uiszczenia pozostałej kwoty argumentując to stwierdzeniem, że "wszyscy tracą to i ty możesz stracić" (k. 431v-432v, 915v - 916, 1278v-1279, 1315, 1508 - 151 - zeznania S. J.). W ramach własnej działalności E. C. (1) zakupiła od S. J. w okresie od 31 lipca 2008 r. do 1 października 2008 r. części samochodowe o łącznej wartości 15.444,73 zł i nie uiściła z tego tytułu żadnej kwoty (k. 707 - 714 - faktury VAT).

Na przełomie 2008 i 2009 r. prowadzona przez J. C. (1) działalność gospodarcza przestała być rentowna i postanowił on sprzedać część posiadanych pojazdów. W dniu 9 września 2008 r. sprzedał R. W. karawan pogrzebowy marki M. za kwotę 17.995 złotych (k. 448 - faktura VAT, k. 598, 1718-1719 - zeznania R. W. ), w dniu 26 kwietnia 2009 r. sprzedał T. K. pojazd V. (...) nr rej. (...) za kwotę 12.200 zł (k. 449, 802 - faktura VAT, k. 1810 - 1811 - zeznania T. K.), w dniu 21 maja 2009 r. sprzedał Z. N. naczepę L. nr rej. (...) za kwotę 65.880 zł (k. 450 - faktura VAT, k. 661, 1675 - 1676 - zeznania Z. N. ), w dniu 26 maja 2009 r. sprzedał R. K. naczepę L. nr rej. (...) za kwotę 6.100 zł ( k. 451 - faktura VAT, k. 672v-673, 1677 - 1678 - zeznania R. K. ), w dniu 29 maja 2009 r. sprzedał M. K. pojazd S. o nr rej. (...) za kwotę 24.400 zł ( k. 452 - faktura VAT, k. 661, 670 - zeznania M. K. ). W dniu 30 grudnia 2010 r. sprzedał R. P. (1) obciążony zastawem rejestrowym na rzecz M. D. karawan pogrzebowy marki A. nr rej. (...) za kwotę 24.400 zł ( k. 779 - faktura VAT, k. 394v, 1717 - 1718 - zeznania R. P. (1), k. 780 - 780 - wniosek o wpis do rejestru zastawów, k 370 - 371 - kopia dowodu rejestracyjnego). Za otrzymaną cenę ze sprzedaży karawanu A. J. C. (1) spłacił zaciągniętą u M. D. pożyczkę w kwocie 20.000 zł (k. 1743 - 1744 - zeznania M. D. ).

W 2009 r. prowadzona przez J. C. (1) działalność gospodarcza przyniosła straty w wysokości 55.701,34 zł, zaś działalność E. C. (1) przyniosła niewielki dochód w kwocie 23.984,57 zł. Ponadto byli obciążeni znacznymi zobowiązaniami z tytułu zaciągniętych kredytów bankowych, gdzie miesięczna rata kredytu oscylowała w granicach 12.000 zł ( k. 1698 - zeznania podatkowe, k. 1501 - 1504 - wyjaśnienia E. C. (1) ). Świadomi swojej złej kondycji finansowej i grożącej niewypłacalności, po otrzymaniu w dniu 5 maja 2009 r. od A. K. (1) przedsądowych wezwań do zapłaty należności oraz po licznych telefonach i upomnieniach ze strony S. J. o zapłatę należności za dostarczone części, E. C. (1) i J. C. (1) postanowili sprzedać synowi J. C. (2) należącą do nich nieruchomość przy ul. (...) w W. stanowiącą działkę ewidencyjną nr (...), aby w ten sposób uniemożliwić A. K. (1) i S. J. dochodzenie z tej nieruchomości swoich roszczeń w przyszłości. W dniu 27 maja 2009 r. przed notariuszem A. K. (2) sprzedali synowi J. C. (2) nieruchomość przy ul. (...) w W., której wartość rynkowa wynosiła wówczas 227.768 zł, za cenę 80.000 złotych (k. 1527 - 1601 - opinia biegłego, k. 1287 - 1291 - akt notarialny). W dacie sprzedaży nieruchomość ta była obciążona hipoteką umowną zwykłą na rzecz Banku Spółdzielczego w O. z tytułu zaciągniętej przez J. i E. C. (1) w dniu 22 stycznia 2008 r. pożyczki hipotecznej nr (...), zaś stan zadłużenia w tej dacie wynosił 192.372 złote, jednakże roszczenia banku zabezpieczone były hipoteką tylko do kwoty 150.000 złotych. (k. 1287 - 1291 - akt notarialny). W dniu 2 sierpnia 2010 r. nieruchomość tę J. C. (2) zbył małżonkom R. i J. P. za cenę 208.000 złotych ( k. 1297 - 1303 - akt notarialny, k. 579, 1643 - zeznania J. P., k. 576, 1643 - 1644 - zeznania R. P. (2)).

Wobec braku spłaty zadłużenia jak też braku zainteresowania ze strony J. i E. C. (1) zawarciem porozumienia w sprawie tej spłaty S. J. w dniu 24 czerwca 2009 r. wystąpił przeciwko nim do Sądu Rejonowego dla (...)w W. z powództwami o zasądzenie zaległych należności. W dniu 3 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawie o sygn. VII GNc 3551/09 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał J. C. (1) zapłatę na rzecz S. J. kwoty 21.597,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami (k. 691 - nakaz zapłaty). W dniu 21 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawie o sygn. VII GNc 3552/09 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał E. C. (1) zapłatę na rzecz S. J. kwoty 15.444,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami (k. 718 - nakaz zapłaty). Odpis nakazu zapłaty został doręczony J. C. (1) w dniu 17 lipca 2009 r., zaś E. C. (1) w dniu 30 lipca 2009 r. (k. 696, 723 - potwierdzenia doręczeń). J. C. (1) ani E. C. (1) nie wnieśli sprzeciwów, wobec czego nakazy zapłaty stały się prawomocne.

Podobnie postąpił również A. K. (1), który w dniu 2 października 2009 r. wystąpił z powództwami przeciwko J. C. (1) i E. C. (1) o zasądzenie należnych wierzytelności. W dniu 30 października 2009 r. Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawie o sygn. VII GNc 6039/09 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał E. C. (1) zapłatę na rzecz A. K. (1) kwoty 28.278,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami (k. 631- nakaz zapłaty). Tego samego dnia 30 października 2009 r. Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawie o sygn. VII GNc 6043/09 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał J. C. (1) zapłatę na rzecz A. K. (1) kwoty 15.133,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami (k. 651- nakaz zapłaty). Odpisy nakazów zapłaty zostały doręczone J. C. (1) i E. C. (1) w dniu 14 listopada 2009 r. (k. 625, 655 - potwierdzenia doręczeń). J. C. (1) ani E. C. (1) nie wnieśli sprzeciwów, wobec czego nakazy zapłaty stały się prawomocne.

Po uzyskaniu klauzuli wykonalności na wydane nakazy zapłaty A. K. (1) pismem z dnia 20 stycznia 2010 r. wystąpił do komornika przy Sądzie Rejonowym w W.o wszczęcie egzekucji w celu wyegzekwowania zasądzonych należności. Komornik wszczął postępowanie egzekucyjne w sprawie wykonania nakazu zapłaty przeciwko J. C. (1) w sprawie o sygn. KM 78/10 (sygn. akt VII GNc 6043/09), zaś przeciwko E. C. (1) w sprawie o sygn. KM 77/10 (sygn. akt VII GNc 6039/09), o czym zawiadomił dłużników wzywając do złożenia wyjaśnień. Zarówno J. C. (1) i E. C. (1) powyższe wezwania otrzymali w dniu 26 stycznia 2010 r. (k. 126. 279v - potwierdzenia odbioru).

Po otrzymaniu informacji o wszczęciu egzekucji w celu wykonania nakazów zapłaty wydanych na rzecz A. K. (1) oraz mając świadomość, iż nakazy zapłaty wydane na rzecz S. J. są prawomocne i również będą podlegały wykonaniu w drodze egzekucji E. C. (1) i J. C. (1) postanowili niezwłocznie wyzbyć się wartościowej nieruchomości przy ul. (...) w W. i w ten sposób udaremnić wykonanie nakazów zapłaty i uniemożliwić A. K. (1) i S. J. zaspokojenie swoich wierzytelności z tej nieruchomości. W tym celu już 28 stycznia 2010 r. stawili się u notariusza A. K. (2) i sprzedali swojemu synowi P. C. zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w W. przy ul. (...) o łącznym obszarze (...), której wartość rynkowa wynosiła wówczas 436.339 złotych, za kwotę 100.000 złotych płatnych 125 ratach (k. 1527 - 1601 - opinia biegłego, k. 20 - 32 - akt notarialny). Nieruchomość ta w dacie sprzedaży była obciążona hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 883.000 zł oraz hipoteką umowną łączną kaucyjną do sumy 1.000.000 złotych na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W., zaś łączna kwota zadłużenia wobec banku z tytułu zaciągniętych kredytów wynosiła w tej dacie 902.556,25 złotych (k. 1484, 1699 - informacja z R. P. ). E. C. (1) i J. C. (1) mieli świadomość obciążeń hipotecznych oraz zdawali sobie sprawę z pierwszeństwa w zaspokojeniu wierzytelności banku w razie sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.

W tym samym celu udaremnienia wykonania nakazów zapłaty wydanych na rzecz A. K. (1) i S. J. oraz z zamiarem uniemożliwienia egzekwowania roszczeń z nieruchomości E. C. (1) i J. C. (1) postanowili wyzbyć się kolejnych należących do nich nieruchomości. W dniu 9 września 2010 r. stawili się u notariusza A. K. (2) i sprzedali na rzecz syna P. C. prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z budynkiem produkcyjno - usługowym przy ul. (...) w T. o obszarze (...), którego wartość rynkowa wynosiła wówczas 134.762 złote, za kwotę 40.000 złotych (k. 1527 - 1601 - opinia biegłego, k. 14 - 18 - akt notarialny). Prawo użytkowania wieczystego oraz budynek stanowiący odrębną własność w dacie sprzedaży były obciążone hipoteką umowną łączną kaucyjną do sumy 1.000.000 złotych na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W., zaś łączna kwota zadłużenia wobec banku z tytułu zaciągniętych kredytów wynosiła w tej dacie 891.131,37 złotych (k. 1484, 1699 - informacja z R. P. ). W tym przypadku E. C. (1) i J. C. (1) również mieli świadomość obciążeń hipotecznych oraz zdawali sobie sprawę z pierwszeństwa w zaspokojeniu wierzytelności banku w razie sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Tego samego dnia, z takim samym zamiarem i w tym samym celu, u notariusza A. K. (2) zawarli umowę sprzedaży nieruchomości, którą zbyli na rzecz drugiego syna J. C. (2) nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0, (...) hektara, której wartość rynkowa wynosiła wówczas 46.514 złotych, za kwotę 20.000 złotych. Nieruchomość ta w dacie sprzedaży wolna była od wszelkich obciążeń (k. 1527 - 1601 - opinia biegłego, k. 1292 - 1296 - akt notarialny). Dla E. C. (1) była to już ostatnia nieruchomość wchodząca w skład jej majątku.

W dniu 10 września 2010 r. komornik przy Sądzie Rejonowym wW.na wniosek S. J. wszczął postępowanie egzekucyjne w celu wyegzekwowania od J. C. (1) i E. C. (1) należności zasądzonych przez Sąd Rejonowy (...)w W. zaopatrzonymi w klauzulę wykonalności prawomocnymi nakazami zapłaty z dnia 3 lipca 2009 r. (sygn. VII GNc 3551/09) i z dnia 21 lipca 2009 r. (sygn. akt VII GNc 3552/09). Postępowanie egzekucyjne przeciwko E. C. (1) wszczęto pod sygn. KM 4070/10, zaś przeciwko J. C. (1) pod sygn. KM 4069/10. Pisemną informację o wszczęciu egzekucji wraz z wezwaniem do złożenia wyjaśnień E. C. (1) i J. C. (1) otrzymali w dniu 16 września 2010 r. (k. 461, 492 - potwierdzenia odbioru).

Z uwagi na to, że egzekucja z wierzytelności, ruchomości i rachunków bankowych J. C. (1) i E. C. (1) okazała się bezskuteczna, zaś żadne z dłużników nie było objęte ubezpieczeniem społecznym ani zdrowotnym i nie pobierali również żadnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego komornik w dniu 11 października 2010 r. poinformował A. K. (1), że postępowania egzekucyjne przeciwko nim zostaną umorzone z powodu braku mienia, z którego można skutecznie wyegzekwować wierzytelności (k. 146 - zajęcie wierzytelności, k. 151 - 152, 157 - 158 - protokół z czynności egzekucyjnej, k. 153 - 155 - protokoły zajęcia ruchomości, k. 160 - 167 - faktury, k. 184 - 185, 207, 224, 228, 245, 229, 244, 246, 236, 241 - 242, 330 - informacja z banków, k. 296 - 297 - informacja z ZUS, k. 191 - informacja ze Starostwa Powiatowego w W., k. 194 - 195, 307 - informacja z rejestru gruntów).

A. K. (1) wystąpił wówczas do Sądu Rejonowego w W. z wnioskami o zobowiązanie E. C. (1) i J. C. (1) do wyjawienie majątku. Podczas posiedzenia w dniu 29 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. akt I Co 4349/10 E. C. (1) złożyła pisemny wykaz majątku wraz załącznikami (k. 362 - protokół posiedzenia, k. 363 - postanowienie o nakazaniu złożenia wykazu majątku, k. 367 - 369 - wykaz majątku E. C., k. 370 - 373 - kopie dowodów rejestracyjnych).

J. C. (1) podczas posiedzenia Sądu w dniu 30 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I Co 1051/11 po odebraniu przyrzeczenia w trybie art. 913 § 1 k.p.c. złożył wykaz majątku, sporządzony tego samego dnia, w którym wskazał, że w ciągu ostatnich 5 lat: darował synom w 2009 r. jedną nieruchomość, zaś w 2010 r. dwie nieruchomości oraz sprzedał trzy samochody. W rubryce B wykazu " (...) (własność, współwłasność i inne prawa rzeczowe)" celowo zataił, że jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze 823 m ^{( 2)}, na której mieszkał. Następnie pouczony przez Przewodniczącą składu orzekającego o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, na pytanie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, świadomie zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, podczas gdy doskonale zdawał sobie sprawę, iż jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze 823 m ^{( 2)} (k. 388 - 390 - wykaz majątku J. C. (1), k. 391 - protokół posiedzenia, k. 392 - postanowienie o nakazaniu złożenia wykazu majątku).

Po posiedzeniu Sądu J. C. (1) uświadomiwszy sobie, że skoro padło pytanie o własność udziału w nieruchomości, Sąd a być może i wierzyciele mają wiedzę na temat tego, że jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), postanowił jak najszybciej go sprzedać aby udaremnić wykonanie nakazów zapłaty wydanych na rzecz S. J. i A. K. (1) i tym samym pozbyć się ostatniej nieruchomości, z której S. J. i A. K. (1) mogliby skutecznie wyegzekwować swoje wierzytelności. W tym celu nazajutrz - 31 maja 2011 r. - stawił się u notariusza Z. K. i zawarł z synem J. C. (2) umowę sprzedaży udziału w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze (...) za cenę 150.000 złotych. Przysługujący J. C. (1) udział w nieruchomości, prócz służebności osobistej, wolny był od innych obciążeń, w szczególności nieruchomość nie była obciążona hipoteką ( k. 9 - 13 - akt notarialny).

Tego samego dnia 31 maja 2011 r. komornik na wniosek A. K. (1) w sprawie o sygn. KM (...)oraz na wniosek S. J. w sprawie o sygn. KM 4069/10 wszczął postępowanie egzekucyjne z udziału w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) i wystosował do J. C. (1) pismo z zawiadomieniem o wszczęciu egzekucji z nieruchomości wzywając go do zapłaty należności (k. 214 - 215, 217, 533). Jednocześnie komornik złożył wniosek do Sądu Rejonowego w W. IV Wydział Ksiąg Wieczystych o dokonanie wpisu w dziale III księgi wieczystej nr (...) wzmianki o toczącej się egzekucji z 1/4 niewydzielonej części nieruchomości przy ul. (...) w K. (k. 221 - 222, 537 - 538 - wniosek). Wpisu wzmianki o wniosku w dziale III księgi wieczystej dokonano w dniu 1 czerwca 2011 r. o godz. 11:55 (k. 1412). J. C. (1) zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z nieruchomości otrzymał w dniu 1 czerwca 2011 r. (k. 218, 534 - potwierdzenie odbioru).

W dniu 30 września 2011 r. J. C. (1) dokonał wpłaty na rzecz S. J. kwoty 5.000 złotych na poczet zasądzonej wierzytelności (k. 1746). W dniu 27 października 2011 r. E. C. (1) dokonała wpłaty na rzecz S. J. kwoty 2.000 złotych na poczet zasądzonej wierzytelności (k. 1609).

Postanowieniem z dnia 3 września 2013 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt KM 77/10 z wniosku A. K. (1) przeciwko E. C. (1) wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji (k. 1430). We wszystkich postępowaniach egzekucyjnych prowadzonych z wniosków A. K. (1) i S. J. przeciwko J. C. (1) i E. C. (1) o sygn. KM 77/10, KM 78/10, KM 4069/10 i KM 4070/10 komornikowi nie udało się wyegzekwować od dłużników żadnych środków na poczet wierzytelności zasądzonych nakazami zapłaty wydanymi przez Sąd Rejonowy (...)w W. w sprawach o sygn. akt VIII GNc 3551/09, VII GNc 3552/09, VII GNc 6043/09 i VII GNc 6039/09 ( k. 1429, 1431 - 1435 - informacja komornika, k. 1436 - 1440 - zestawienie kwot niewyegzekwowanych).

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w O. w sprawie o sygn. I Ca 93/14 zmienił wyrok Sąd Rejonowego w W. z dnia 5 listopada 2012 r. (sygn. akt I C 118/13) i uznał za bezskuteczną wobec S. J. umowę sprzedaży zawartą w dniu 28 stycznia 2010 r. pomiędzy P. C. a jego rodzicami J. C. (1) i E. C. (1), na podstawie której P. C. nabył własność zabudowanej nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. (akta postępowania o sygn. I C 118/13: k. 264 – wyrok z dnia 05.11.2013 r. Sądu Rejonowego w Wyszkowie, k. 397 – uzasadnienie wyroku, k. 441 – 441v – wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce sygn. akt I Ca 93/14; k. 447 – 450 – uzasadnienie).

Oskarżeni J. C. (1) i E. C. (1) konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzuconych im czynów.

J. C. (1) w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że wykaz majątku pisał w pośpiechu i nie miał zamiaru niczego zataić, a jeśli czegoś nie wpisał zrobił to nieświadomie. Odnośnie pozostałych zarzutów stwierdził, że sprzedane nieruchomości były obciążone bardzo dużą hipoteką w wysokości około 3.000.000 złotych, więc A. K. (1) i S. J. nie mieliby pierwszeństwa w zaspokojeniu z tych nieruchomości. Wyjaśnił również, że został pokrzywdzony przez swoich kontrahentów, w tym pana J. i pana K.. Samochód A. (...) sprzedał aby spłacić dług dla osoby, która miała na nim zastaw rejestrowy (k. 740). Składając wyjaśnienia w dniu 23 czerwca 2014 r. wyjaśnił, iż nieruchomość przy ul. (...) w W. była obciążona hipoteką i wierzyciele nie mieliby z niej korzyści, a nadto, że pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości przeznaczył na spłatę kredytów (k. 1328). Na rozprawie w dniu oskarżony J. C. (1) w dniu 13 marca 2015 r. odmówił składania wyjaśnień i potwierdził wyjaśnienia złożone w toku śledztwa (k. 1504 - 1505).

Oskarżona E. C. (1) w toku postępowania przygotowawczego wyjaśniła, że samochód V. nie został ukryty tylko sprzedany w drugim kwartale 2009 r. Oświadczyła, że w jej ocenie nie ma w sprawie pokrzywdzenia wierzycieli, gdyż na nieruchomościach były obciążenia - hipoteki do 2.000.000 złotych. Wyceny nieruchomości dokonywali sami z mężem, a środki uzyskane z ich sprzedaży nie wystarczyły na spłatę kredytów. Przyznała również, że nie spłaca swoich wierzycieli A. K. (1) i S. J. (k. 734-735). Składając wyjaśnienia w dniu 23 czerwca 2014 r. oświadczyła, że wzięli z mężem kredyty na działalność gospodarczą, po wycofaniu się działalności transportowej w dalszym ciągu musieli spłacać raty kredytu, a żeby mieć na to środki sprzedali nieruchomości. Wskazał również, że nieruchomość przy ul. (...) w W. była obciążona i dlatego została sprzedana nieco taniej (k. 1335). W toku rozprawy w dniu 13 marca 2015 r. wyjaśniła, że zaciągnięte długi na transport drogowy pozostały mimo likwidacji tej działalności. Posiadali dwa kredyty w P. w wysokości 400.000 zł i 450.000 zł. (...) sprzedali synowi w zamian za bieżące spłacanie rat kredytowych. Potwierdziła, że chodziło o to, żeby ratować nieruchomości aby pozostały one w rodzinie, z tego powodu w pierwszej kolejności spłacali kredyty obciążone hipoteką. Wskazała też, że miesięczna rata kredytu wynosiła około 12.000 złotych. Wyjaśniła, że zaciągali z mężem tak duże kredyty ponieważ zabrakło kontroli nad wszystkim, a "banki były otwarte". Oświadczyła też, że pokrzywdzeni zachowywali się wobec nich nieuczciwie ponieważ dostarczali towar złej jakości a nadto wiedząc, że nie mają pieniędzy mówili, aby brali towar i tankowali paliwo, za które zapłacą w późniejszym czasie - w ten sposób popadali w jeszcze większe długi (k. 1501 - 1503).

Sąd zważył, co następuje.

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, iż materiał ten jest kompletny i pozwala na rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności karnej odnośnie wszystkich zarzuconych oskarżonym czynów.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. C. (1), a mianowicie w zakresie w jakim nie kwestionował istnienia zadłużenia u A. K. (1) i S. J. oraz co do faktu sprzedaży nieruchomości na rzecz synów oraz zbycia pojazdów A. (...) i V. (...). Wobec treści aktów notarialnych, prawomocnych nakazów zapłaty oraz faktur na sprzedaż aut, są to okoliczności niezaprzeczalne. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego, iż został w jakiś sposób pokrzywdzony działaniami S. J. i A. K. (1). Z wiarygodnych zeznań tych ostatnich wynika jasno, iż nie dość że w pełni wywiązali się oni ze swoich zobowiązań względem oskarżonego, to dodatkowo dokonywali sprzedaży części samochodowych i paliwa z odroczonym terminem płatności. Trudno mieć im zatem za złe, że obdarzyli J. C. (1) zaufaniem, na którym opiera się lokalna przedsiębiorczość. Oskarżony nadużył jednak tego zaufania i mimo tego, że zobowiązania wobec A. K. (1) i S. J. w skali prowadzonej przez niego działalności stanowiły zaledwie niewielki procent wszystkich zobowiązań w sposób uporczywy odmawiał dobrowolnej spłaty zadłużenia i robił wszystko aby wierzyciele nie odzyskali swych należności nawet w drodze egzekucji komorniczej. Odnośnie zaś czynu polegającego na złożeniu fałszywego oświadczenia o wyjawieniu majątku oraz fałszywych zeznań w związku z postępowaniem o wyjawienie majątku, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tylko w takim zakresie w jakim oświadczył, iż posiedzenie Sądu w tym przedmiocie było dla niego stresujące i w pośpiechu mógł zapomnieć wymienić wszystkie transakcje sprzedaży pojazdów z ostatnich 5 lat, zaś zbyte nieruchomości określił bardzo ogólnie. Inna sprawa, iż oskarżony wezwanie na posiedzenie Sądu dostał z odpowiednim wyprzedzeniem i w ogóle się do niego nie przygotował. Wskazać w tym miejscu należy, że E. C. (1) uczestniczyła w posiedzeniu Sądu w tym samym przedmiocie 6 miesięcy wcześniej i w sposób należyty wywiązała się z obowiązku wyjawienia majątku, precyzyjnie wskazując nieruchomości oraz marki i numery rejestracyjne zbytych pojazdów, załączając nawet kopie ich dowodów rejestracyjnych. Niewątpliwie opisała mężowi przebieg tego posiedzenia oraz wskazała jakie informacje są konieczne do wypełnienia druku oświadczenia, nie mogło to zatem stanowić dla niego zaskoczenia. J. C. (1) podszedł jednak do wykonania zobowiązania Sądu w sposób lekceważący i niedbały. Takie podejście oskarżonego do wykonania przed Sądem obowiązków dłużnika nie świadczy jednak samo w sobie o zamiarze celowego wprowadzenia w błąd Sądu i wierzycieli. Wśród wszystkich okoliczności objętych pisemnym oświadczeniem o wyjawieniu majątku i złożonymi przed sądem zeznaniami J. C. (1), jedna okoliczność bezsprzecznie o takim zamiarze jednak świadczy. W momencie uczestniczenia w posiedzeniu Sądu J. C. (1) był bowiem w pełni świadomy, że jest współwłaścicielem w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...)o obszarze 823 m ^{( 2)}. Mieszkał zresztą wraz z rodziną na tej nieruchomości. Mimo to, w rubryce B wykazu " (...) (własność, współwłasność i inne prawa rzeczowe)" celowo zataił ten fakt. Następnie pouczony przez Przewodniczącą składu orzekającego o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, na pytanie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, świadomie zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości. W ocenie Sądu uczynił to w sposób w pełni przemyślany i celowy, o czym świadczy fakt, że już następnego dnia po posiedzeniu Sądu niezwłocznie sprzedał ten udział swojemu synowi J. C. (2).

Sąd dał wiarę w znacznej części wyjaśnieniom E. C. (1), która w sposób zupełnie szczery potwierdziła, że mając świadomość fatalnej sytuacji ekonomicznej i przytłaczających zobowiązań finansowych nad którymi stracili kontrolę, w tym wobec A. K. (1) i S. J., wspólnie z mężem J. C. (1) sprzedawali posiadane nieruchomości własnym dzieciom aby "ratować" je przed egzekucją komorniczą i aby zostały one w rodzinie. Nie zasługiwały jednak na wiarę wyjaśnienia oskarżonej, że ceny sprzedanych nieruchomości odpowiadały ich wartości rynkowej, gdyż przeczą temu wnioski opinii biegłego w zakresie wyceny nieruchomości, która doskonale obrazuje jak bardzo wartość tych nieruchomości została przez oskarżonych zaniżona w momencie sprzedaży. Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonej odnośnie wadliwej jakości dostarczonych przez A. K. (1) i S. J. towarów. Zarówno części samochodowe jak i paliwo zostały przez oskarżonych spożytkowane w ramach ich działalności gospodarczych, bez żadnych zastrzeżeń czy reklamacji co do jakości. Oskarżeni nie sprzeciwili się również wydanym przez Sąd nakazom zapłaty w pełni akceptując zarówno wysokość wierzytelności jak i ich zasadność.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych A. K. (1) i S. J. ponieważ są logiczne, spójne i konsekwentne. W sposób szczegółowy opisali oni relacje handlowe z J. C. (1) i E. C. (1). S. J. uczciwie przyznał, że część zobowiązań wynikających z wystawionych przez niego faktur została przez oskarżonych spłacona w ratach, wskazał również na późniejsze wpłaty w kwotach 5.000 zł i 2.000 zł, co znajduje odzwierciedlenie w dowodach wpłat. Pozostałej należności oskarżeni jednak konsekwentnie nie spłacali ignorując jego wezwania telefoniczne jak i pisemne. S. J. wskazał również na wyraźną niechęć J. C. (1) do propozycji ugodowego zakończenia sporu i jego negatywne nastawienie do jego osoby. Na podobną nieustępliwość ze strony oskarżonych w zakresie spłaty zadłużenia wskazał w swoich wyjaśnieniach też A. K..

Na wiarę zasługiwały również zeznania J. i R. P. (2), którzy zakupili od J. C. (2) nieruchomość przy ul. (...) w W.. W sposób chronologiczny opisali oni przebieg negocjacji jak i samą transakcję zakupu działki, wskazując przy tym na aktywną rolę J. C. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom komornika P. B., który prowadził postępowania egzekucyjne w zakresie wykonania prawomocnych nakazów wszczęte na wniosek A. K. i S. J.. Jego zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentacji znajdujących się w aktach postępowań egzekucyjnych w sprawach KM 77/10, KM 78/10, KM 4069/10, KM 4070/10 oraz ich kopiach.

Zeznania S. M. nie przyczyniły się w sposób wydatny do wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy, aczkolwiek nie można zarzucić temu świadkowi zatajania prawdy czy celowego wprowadzania w błąd. W zeznaniach tego świadka, który był pełnomocnikiem S. J., trudno było nie zauważyć osobistego zaangażowania w wynik niniejszego postępowania, zaś jego stwierdzenia nie zasługują na miano obiektywnych i wyważonych. Świadek niejednokrotnie prezentował własne teorie i opinie, poddając subiektywnej ocenie postępowanie oskarżonych jak też dzielił się własnymi podejrzeniami na temat "zaangażowania w przestępczy proceder" kontrahentów E. i J. C. (1).

Brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań R. W., T. K., Z. N., R. K., M. K. i R. P. (1). Świadkowie ci opisali przebieg transakcji zakupu pojazdów od J. C. (1), a ich zeznania znajdują odzwierciedlenie w dokumentujących te transakcje fakturach VAT.

Sąd nie miał również wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka M. D., który opisał okoliczności udzielenia pożyczki J. C. (1), której wykonanie zabezpieczono zastawem rejestrowym na samochodzie A. (...) nr rej. (...). Istnienie zastawu potwierdzają nadto dokumenty w postaci wniosku o wpis do rejestru zastawów, jak też kopii dowodu rejestracyjnego tego pojazdu , zaś moment spłaty pożyczki pokrywa się z datą sprzedaży samochodu R. P. (1).

Wobec kwestionowania przez oskarżonych rzeczywistej wartości sprzedanych nieruchomości, jak też ich wniosek dowodowy w tym zakresie, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność ustalenia w dacie sprzedaży rzeczywistej wartości nieruchomości przy ul. (...) w W., przy ul. (...) w W., nieruchomości gruntowej we wsi Ś. oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu przy ul. (...) w T. wraz z wyodrębnioną własnością budynku produkcyjno - usługowego. Wycena udziału w 1/4 części zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), nie była natomiast konieczna ponieważ jego wartość nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości, a nadto nieruchomość ta nie była obciążona hipoteką, odpadała zatem w tym przypadku konieczność zestawienia stanu zadłużenia zabezpieczonego hipoteką z rzeczywistą wartością nieruchomości. Opinia sporządzona przez biegłego A. Z. jest rzetelna, jasna i bezsprzeczna. Biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi na stawiane mu pytania, wykazując przy tym pełen profesjonalizm, sumienność i wiedzę w zakresie wyceny.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych oraz ich kopii nie wzbudziła żadnych wątpliwości Sądu, nie była także przedmiotem zarzutów stron postępowania. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej. Warto jedynie zauważyć, iż Sąd dysponował w toku postępowania aktami spraw egzekucyjnych, zaś znajdujące się w aktach niniejszej sprawy ujawnione kopie dokumentów zostały porównane z ich oryginałami. Akta komornicze nie posiadają natomiast numerów kart, stąd zaliczenie w poczet materiału dowodowego oryginałów dokumentów bezpośrednio z akt dołączonych powodowałoby znaczne trudności i byłoby mało precyzyjne.

* * *

Mając na względzie powyższe rozważania w kontekście analizy materiału dowodowego ocenianego swobodnie, Sąd doszedł do przekonania, że sprawstwo i wina oskarżonych J. C. (1) i E. C. (1) w zakresie przypisanych im w wyroku czynów nie budzi wątpliwości, zaś odnośnie czynu zarzuconego oskarżonej E. C. (1) (opisanego w pkt 5 części wstępnej wyroku) brak jest podstaw do przypisania jej odpowiedzialności karnej.

W zakresie czynów zarzuconych oskarżonym opisanych w punktach 1 i 5 części wstępnej wyroku:

Odpowiedzialności karnej za występek stypizowany w art. 300 § 2 k.k. podlega ten, kto w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia. Bezpośrednim przedmiotem ochrony wskazanego przepisu są interesy majątkowe wierzyciela przed działaniami dłużnika udaremniającymi lub uszczuplającymi zaspokojenie jego roszczeń majątkowych, a ponadto ponadindywidualny interes społeczny w postaci przestrzegania zasad uczciwości i rzetelności w sprawach majątkowych, w szczególności w obrocie gospodarczym. Istotą omawianego przestępstwa jest podejmowanie przez dłużnika opisanych w nim działań w stosunku do składników jego majątku, które objęte zostały postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na podstawie orzeczenia sądu lub innego organu państwowego albo zajętych formalnym aktem zabezpieczającym, a nawet "zagrożonych" zajęciem. Przypisanie oskarżonym znamion czynu zabronionego z art. 300 § 2 k.k. wymaga również wykazania umyślnego działania z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na udaremnienie wykonania orzeczenia sądu aby w konsekwencji udaremnić lub uszczuplić zaspokojenie swoich wierzycieli. Jedna z czynności sprawczej, za pomocą której sprawca osiąga swój cel, a która stanowiła przejaw zachowania oskarżonych na gruncie niniejszej sprawy polega na zbywaniu. Przez pojęcie "zbywanie" rozumieć należy każdą czynność dłużnika wyłączającą określony składnik majątku z jego masy majątkowej, skutkiem której nabył on wierzytelność. W szczególności zbycie dotyczyć będzie każdej umowy, obejmującej dany składnik majątku dłużnika, w której będzie on występował jako wierzyciel. Forma stosunku zobowiązaniowego nie ma dla analizowanego pojęcia istotnego znaczenia, aczkolwiek - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - z reguły chodziło będzie o umowę sprzedaży. Pamiętać jednak należy, że przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem materialnym (skutkowym), co oznacza, że kryminalizacją objęte są tylko te postacie udaremniania egzekucji przez dłużnika, które prowadzą do oznaczonego skutku - udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2014 r., sygn. akt II AKa 64/14, Legalis 924405). Nie każda czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika w toku egzekucji lub w sytuacji zagrożenia egzekucją, prowadzi zatem do poniesienia odpowiedzialności karnej z art. 300 § 2 k.k. Uzasadniają ją takie tylko rozporządzenia składnikami majątku, które mają realny wpływ na udaremnienie lub ograniczenie zaspokojenia wierzyciela.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy z opisu czynów zarzuconych oskarżonym i wskazanych odpowiednio w punktach 1 i 5 części wstępnej wyroku wyeliminować należało zachowania polegające na sprzedaży nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w T. wraz ze znajdującym się na tej nieruchomości budynkiem produkcyjno-usługowym. Zbycie tych nieruchomości nastąpiło wprawdzie za znacznie zaniżoną cenę oraz dla osób najbliższych:

- rzeczywista wartość rynkowa nieruchomości przy ul. (...) w W. wynosiła w dacie sprzedaży 436.339 zł, została zaś sprzedana synowi J. C. (2) za kwotę 100.000 złotych (zaniżenie wartości o 336.339 zł);

- rzeczywista wartość rynkowa prawa użytkowania wieczystego gruntu w T. wraz z budynkiem wynosiła 134.762 zł, zaś zostało ono sprzedane synowi P. C. za kwotę 40.000 złotych (zaniżenie wartości o 94.762 zł). Nie ulega również wątpliwości, że oskarżeni w dacie sprzedaży mieli pełną świadomość, iż zapadły wobec nich prawomocne nakazy zapłaty na rzecz S. J. i A. K. (1), zaś nieruchomość w W. sprzedali w ciągu zaledwie dwóch dni (28 stycznia 2010 r.) od otrzymania zawiadomień o wszczęciu przez komornika postępowania egzekucyjnego w celu wykonania nakazów zapłaty wydanych na rzecz A. K. (1) (26 stycznia 2010 r.). Trudno nie dostrzec zatem bezpośredniego związku między działaniami podjętymi przez oskarżonych a uzyskaną przez nich informacją o wszczęciu egzekucji. Podobnie rzecz się ma ze sprzedażą w dniu 9 września 2010 r. prawa użytkowania wieczystego wraz z budynkiem w T.. Nie może jednak umknąć uwadze, że w dacie sprzedaży nieruchomość przy ul. (...) w W. obciążona była hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 883.000 zł oraz hipoteką umowną łączną kaucyjną do sumy 1.000.000 złotych na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W., zaś łączna kwota zadłużenia na ten dzień wobec banku z tytułu zaciągniętych kredytów wynosiła 902.556,25 złotych. Jeśli chodzi zaś o prawo użytkowania wieczystego nieruchomości w T. to ono również było obciążone hipoteką umowną łączną kaucyjną do sumy 1.000.000 złotych na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W., zaś łączna kwota zadłużenia wobec banku z tytułu zaciągniętych kredytów wynosiła na datę jego sprzedaży 891.131,37 złotych. Istotą ograniczonego prawa rzeczowego jakim jest hipoteka, jest możliwość zaspokojenia przez wierzyciela rzeczowego swoich roszczeń z obciążonej nieruchomości, z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi każdoczesnego właściciela nieruchomości. W przypadku zatem skierowania postępowania egzekucyjnego wobec obciążonej hipoteką nieruchomości dłużnika, dochodzi do jej zajęcia, licytacji, a następnie sprzedaży, jednak uzyskana z tego tytułu kwota podlega podziałowi między wierzycieli według ściśle określonej kolejności wskazanej w art. 1025 k.p.c. Przy czym podział ten nie następuje proporcjonalnie lecz wierzyciele z prawem pierwszeństwa uzyskują zaspokojenie do pełnej wysokości swoich wierzytelności zaś wierzyciele osobiści dłużnika, którzy prowadzili egzekucję uzyskają zaspokojenie tylko wtedy gdy pozostanie jakaś kwota po zaspokojeniu wierzycieli należących do wyższych kategorii (art. 1026 k.p.c.). W świetle przywołanych przepisów zauważyć należy, że wierzytelności A. K. (1) i S. J. zaliczają się do ósmej kategorii wierzytelności (art. 1025 § 1 pkt 9 k.p.c.), zaś wysokość zadłużenia na rzecz wierzyciela rzeczowego - (...) S.A. znacznie przewyższała w poszczególnych datach sprzedaży nieruchomości i prawa użytkowania wieczystego wartość tej nieruchomości i prawa. Stwierdzić zatem trzeba, że nawet gdyby nie zostały one przez oskarżonych sprzedane to w przypadku skierowania wobec nich postępowania egzekucyjnego pokrzywdzeni nie uzyskaliby zaspokojenia swoich roszczeń w żadnym stopniu. Sprzedaż tej nieruchomości i prawa nie pociągała zatem za sobą rzeczywistego skutku w postaci udaremnienia czy uszczuplenia zaspokojenia S. J. i A. K. (1), co jest warunkiem przypisania odpowiedzialności karnej za czyn z art. 300 § 2 k.k. Warto nadmienić, że oskarżeni mieli świadomość istnienia obciążeń hipotecznych oraz zdawali sobie sprawę z pierwszeństwa w zaspokojeniu wierzytelności banku w razie sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej, czemu dali wyraz w swoich wyjaśnieniach oraz w odpowiedzi na akty oskarżenia. Powyższe wyklucza przypisanie zachowaniom oskarżonym realizacji znamion czynu z art. 300 § 2 k.k. w formie usiłowania nieudolnego. Analogiczna argumentacja dotyczy sprzedaży karawanu pogrzebowego marki A. nr rej. (...), który był obciążony zastawem rejestrowym. Egzekucja z przedmiotów obciążonych zastawem rejestrowym odbywa się bowiem na tych samych zasadach co egzekucja z nieruchomości obciążonych hipoteką, a wierzyciel zastawny ma pierwszeństwo w zaspokojeniu przed wierzycielami osobistymi dłużnika. Jeśli chodzi zaś o kolejny przedmiot wskazany w stawianych oskarżonym zarzutach (opisanych w pkt 1 i 5 części wstępnej wyroku), a mianowicie samochód marki V. (...) nr rej. (...), postępowanie dowodowe wykazało, iż pojazd ten nie został przez oskarżonych ukryty, a sprzedany w dniu 26 kwietnia 2009 r. T. K., zatem jeszcze zanim zapadły wobec nich pierwsze nakazy zapłaty.

Po wyeliminowaniu powyżej wskazanych nieruchomości, prawa i pojazdów, które stanowiły przedmiot czynności wykonawczych zachowań zarzuconych E. C. (1) i opisanych w punkcie 5 części wstępnej wyroku, nie pozostało już żadne zachowanie, które mogłoby świadczyć o realizacji przez oskarżoną znamion przestępstwa wobec czego została ona od tego czynu uniewinniona.

Odmiennie przedstawia się natomiast kwestia sprzedaży przez oskarżonego J. C. (1) udziału w nieruchomości przy ul. (...) w K.. Udział ten jak i cała nieruchomość wolna była bowiem w dacie sprzedaży od wszelkich obciążeń, nadto do sprzedaży doszło w dniu 31 maja 2011 r. zatem w dniu następnym po dacie, kiedy J. C. (1) składał przed Sądem oświadczenie o wyjawieniu majątku. Zdaniem Sądu sprzedaż tego udziału na rzecz syna J. C. (2) była decyzją przemyślaną i celową aby udaremnić wykonanie wydanych na rzecz S. J. i A. K. (1) nakazów zapłaty, a co za tym idzie uniemożliwić im wyegzekwowanie z tego udziału swoich wierzytelności. Była to zresztą ostatnia nieruchomość, którą dysponował J. C. (1)

zaś egzekucja z ruchomości oraz rachunków bankowych już okazała się bezskuteczna. Swoim zachowaniem oskarżony doprowadził zatem z rozmysłem do całkowitego udaremnienia zaspokojenia wierzycieli A. K. (1) i S. J.. Wyczerpał zatem wszystkie znamiona przedmiotowe jak i podmiotowe przypisanego mu przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Jednocześnie Sąd zmienił opis tego czynu przyjmując, że sprzedany udział był zagrożony zajęciem. Chwilą zajęcia nieruchomości w stosunku do dłużnika jest zgodnie z art. 925 § 1 k.p.c. moment doręczenia mu wezwania do zapłaty długu w ciągu dwóch tygodni. Takie wezwanie do zapłaty należności komornik wysłał do J. C. (1) w dniu 31 maja 2011 r. Wezwanie to J. C. (1) odebrał w dniu 1 czerwca 2011 r. zatem już po dokonaniu sprzedaży udziału w nieruchomości, co nastąpiło w dniu 31 maja 2011 r. Należy zatem uznać, że zbył udział zagrożony zajęciem albowiem w dacie sprzedaży nie wiedział jeszcze o zajęciu, zatem zajęcie względem niego nie było jeszcze skuteczne. Warto zaznaczyć, że również wpis wzmianki o wniosku do Księgi Wieczystej nieruchomości przy ul. (...) w K. nastąpił w dniu 1 czerwca 2011 r. o godz. 11:55, wobec czego informacja o czynności zajęcia udziału w nieruchomości nie była publicznie dostępna.

W zakresie czynów zarzuconych oskarżonym opisanych w punktach 3 i 6 części wstępnej wyroku:

W ocenie Sądu E. C. (1) i J. C. (1) sprzedając w dniu 9 września 2010 r. na rzecz syna J. C. (2) nieruchomość gruntową położoną we wsi Ś., w gminie B., obejmującą działki ewidencyjne nr (...) z obrębu Ś. nr (...) o łącznym obszarze 0, (...) hektara, wyczerpali wszystkie znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Nie może budzić wątpliwości fakt, że w dacie sprzedaży oskarżeni mieli pełną świadomość istnienia nakazów zapłaty wydanych na skutek powództw wniesionych przez A. K. (1) i S. J., zaś zbycie przez nich tej nieruchomości miało właśnie na celu udaremnienie wykonania tych orzeczeń. Nie zamierzali również dobrowolnie spłacić wierzytelności zasądzonych nakazami zapłaty i robili wszystko, aby ich wyegzekwowanie uniemożliwić w drodze przymusu egzekucyjnego. Podkreślenia wymaga, że zbycie tej nieruchomości nastąpiło na rzecz syna J. C. (2) za cenę ponad dwukrotnie zaniżoną. Zgodnie z treścią opinii biegłego wartość rynkowa działki gruntu, zlokalizowanej w bardzo atrakcyjnym miejscu nad samym Morzem B., w dacie sprzedaży wynosiła 46.514 złotych, została natomiast sprzedana za kwotę zaledwie 20.000 złotych. Nie można też pominąć, iż sprzedaż nastąpiła tego samego dnia co zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu w T.. Choć w świetle znamion przestępstwa opisanego w powołanym wyżej przepisie wymagana jest „kwalifikowana” postać strony podmiotowej (dolus directus coloratus) to nie tylko dopuszczalne, ale niekiedy konieczne jest jej zrekonstruowanie na podstawie okoliczności przedmiotowych ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2015 roku, sygn. akt V KK 400/14, Legalis 1186810). Tak jest i w tym przypadku, gdyż ze względu na wskazane wyżej okoliczności jak pośpiech w przeprowadzeniu transakcji, cena sprzedaży, osoba na rzecz której sprzedaż nastąpiła, nie pozostawiają wątpliwości co do rzeczywistych intencji oskarżonych. Powyższe ustalenia potwierdzają dodatkowo wyjaśnienia E. C. (1), która otwarcie przyznała, że sprzedaży nieruchomości na rzecz dzieci dokonywali po to aby, nie zostały im odebrane (w drodze egzekucji orzeczeń sądowych) i aby pozostały one w rodzinie. Brak też wątpliwości co do nastąpienia rzeczywistego skutku zachowania oskarżonych w zakresie możliwości zaspokojenia wierzytelności A. K. (1) i S. J., aczkolwiek skutek ten przybrał inną formę w odniesieniu do następstwa działań każdego z oskarżonych. Działka gruntu we wsi Ś. wolna była w dacie sprzedaży od jakichkolwiek obciążeń, wobec czego oczywistym jest, że w przypadku skierowania egzekucji na ten składnik majątku A. K. (1) i S. J. uzyskaliby zaspokojenie swoich wierzytelności w znacznej części. Nieruchomość ta stanowiła wspólną własność obojga oskarżonych na zasadzie małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej, przeto przy jej sprzedaży musieli oni współdziałać w takim samym stopniu. Z tego względu Sąd ustalił, że E. C. (1) i J. C. (1) działali wspólnie i w porozumieniu, aczkolwiek każde z nich z zamiarem udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych zapadłych osobno w ich sprawach oraz w celu pokrzywdzenia własnych wierzycieli. Chociaż Sąd uznał, że oskarżeni działali wspólnie to opisy przypisanych im czynów różnią się nie tylko w zakresie orzeczeń, w celu udaremnienia wykonania których działali, ale również co do skutków jakie ta sprzedaż spowodowała względem pokrzywdzonych. J. C. (1) w dacie sprzedaży tej działki był bowiem jeszcze współwłaścicielem nieruchomości przy ul. (...) w K., zatem swoim zachowaniem nie udaremnił całkowicie zaspokojenie swoich wierzycieli, a poważnie je uszczuplił. Inaczej sytuacja przedstawia się przypadku E. C. (1), która w dacie sprzedaży działki we wsi Ś. nie posiadała już żadnych wartościowych składników majątku, ponieważ prawo użytkowania wieczystego w T. sprzedała tego samego dnia. W ocenie Sądu działała ona zatem w zamiarze całkowitego udaremnienia zaspokojenia A. K. (1) i S. J..

W zakresie czynów zarzuconych oskarżonym opisanych w punktach 4 i 7 części wstępnej wyroku:

Odpowiedzialności karnej za występek stypizowany w art. 300 § 1 k.k. podlega ten, kto w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku. Znamiona tego przestępstwa ukształtowane są odmiennie niż w przypadku czynu zabronionego opisanego w art. 300 § 2 k.k., chociaż art. 300 § 1 k.k. chroni bezpośrednio to samo dobro prawne w postaci interesów majątkowych wierzycieli przed działaniami dłużnika udaremniającymi lub uszczuplającymi zaspokojenie ich roszczeń majątkowych, a ponadto ponadindywidualny interes społeczny w postaci przestrzegania zasad uczciwości i rzetelności w obrocie gospodarczym. W tym przypadku działanie sprawcy skoncentrowane jest bowiem nie na udaremnieniu wykonania orzeczenia sądowego, które jeszcze nie zapadło, a na pokrzywdzeniu wierzyciela poprzez podejmowanie przez dłużnika takich zachowań w określonej sytuacji ekonomicznej, w której się znajduje, których efektem będzie udaremnienie lub uszczuplenie możliwości zaspokojenia roszczeń majątkowych wierzyciela. Stanem "grożącej niewypłacalności", w rozumieniu art. 300 § 1 k.k., jest natomiast sytuacja dłużnika, co do której przeprowadzona z zachowaniem przeciętnej w społeczeństwie i gospodarce staranności i ostrożności analiza, pozwala stwierdzić realne i faktyczne prawdopodobieństwo wystąpienia sytuacji, w której jego majątek w znaczeniu aktywów nie wystarczy na pokrycie wymagalnych zobowiązań (vide. A. Marek, Prawo karne, Komentarz s. 574). Omawiane przestępstwo również znamienne jest skutkiem, który polega na realnym uszczupleniu lub udaremnieniu zaspokojenia roszczeń wierzyciela.

W realiach niniejszej sprawy E. C. (1) i J. C. (1) sprzedając w dniu (...) synowi J. C. (2) nieruchomość przy ul. (...) w W., wyczerpali wszystkie znamiona zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. W dacie sprzedaży nie zapadły jeszcze wobec oskarżonych żadne orzeczenia sądowe, jednak niewątpliwie mieli pełną świadomość istnienia zobowiązań względem A. K. (1) i S. J., których nigdy nie kwestionowali. Ponadto w dniu 5 maja 2009 r. oboje otrzymali od A. K. (1) przedsądowe wezwania do dobrowolnej spłaty zadłużenia, zaś S. J. podejmował liczne próby nakłonienia oskarżonych do zapłaty zaległych faktur w bezpośredniej rozmowie telefonicznej z J. C. (1). Warto odnotować, że jak wynika z deklaracji podatkowych w 2009 r. prowadzona przez J. C. (1) działalność gospodarcza przyniosła straty w wysokości 55.701,34 zł, zaś działalność E. C. (1) przyniosła niewielki dochód w kwocie 23.984,57 zł. Ponadto byli obciążeni znacznymi zobowiązaniami z tytułu zaciągniętych kredytów bankowych, gdzie miesięczna rata kredytu oscylowała w granicach 12.000 zł. W świetle wyjaśnień E. C. (1) nie może budzić wątpliwości, że utracili kontrolę nad stanem zadłużenia i nie potrafili wybrnąć z tej sytuacji. Byli zatem w pełni świadomi fatalnej sytuacji finansowej w jakiej się znaleźli, zaś wizja niewypłacalności rysowała się wówczas obiektywnie w sposób wyraźny. Oskarżeni nie przejawiali również żadnej woli porozumienia się z A. K. (1) i S. J. co do spłaty zadłużenia i nie mieli zamiaru dobrowolnej spłaty tych należności. Znamienne są w tym kontekście słowa wypowiedziane przez J. C. (1) wobec S. J. podczas jednej z bezskutecznych prób nakłonienia go do uregulowania należności za dostarczone części samochodowe: "wszyscy tracą to i ty możesz stracić". W takich to okolicznościach oskarżeni sprzedali własnemu synowi J. C. (2) nieruchomość przy ul. (...) w W. za kwotę 80.000 złotych, gdzie jej rzeczywista wartość rynkowa wynosiła wówczas 227.768 złotych. W ocenie Sądu zbycie to nastąpiło aby uniemożliwić A. K. (1) i S. J. dochodzenie z tej nieruchomości swoich roszczeń w przyszłości. Cena transakcji wzbudziła nawet wątpliwości Naczelnika Urzędu Skarbowego, który decyzją z dnia 2 czerwca 2014 r. ustalił, iż podstawa opodatkowania z tytułu umowy sprzedaży wynosi co najmniej 150.000 złotych (k. 1376). Znamienne jest również to, że J. C. (2) po roku odsprzedał tę nieruchomość małżonkom R. i J. P. za kwotę 208.000 złotych, zatem cenę zbliżoną do jej rzeczywistej wartości. W dacie sprzedaży nieruchomość ta była obciążona hipoteką umowną zwykłą na rzecz Banku Spółdzielczego w O. z tytułu zaciągniętej przez J. i E. C. (1) w dniu 22 stycznia 2008 r. pożyczki hipotecznej nr (...), zaś stan zadłużenia w tej dacie wynosił 192.372 złote. Pamiętać jednak należy, iż roszczenia banku zabezpieczone były hipoteką tylko do kwoty 150.000 złotych. W kontekście powyższych rozważań na temat ustawowych zasad przeprowadzania egzekucji z nieruchomości obciążonej hipoteką oraz kolejności zaspokojenia wierzycieli, nie budzi wątpliwości fakt, że ze względu na rzeczywistą wartość działki gruntu przy ul. (...) w W., w przypadku jej sprzedaży i zaspokojenia w pierwszym rzędzie roszczeń banku co do kwoty zabezpieczonej hipoteką, pozostałaby jeszcze do podziału znaczna kwota, z której z powodzeniem swoje roszczenia mogliby w dużej części zaspokoić A. K. (1) i S. J.. Stąd zasadne jest twierdzenie, że swoim zachowaniem oskarżeni doprowadzili do realnego skutku w postaci uszczuplenia zaspokojenia roszczeń pokrzywdzonych. Z uwagi na to, że nieruchomość ta stanowiła wspólną własność obojga oskarżonych na zasadzie małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej, podobnie jak w przypadku sprzedaży działki we wsi Ś., Sąd uznał, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, każde z nich popełniając jednak własny czyn z zamiarem pokrzywdzenia swoich wierzycieli.

W zakresie czynu zarzuconego J. C. (1) opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku:

Sąd uznał winę oskarżonego J. C. (1) w zakresie zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, aczkolwiek z licznym modyfikacjami zarówno w zakresie opisu tego czynu jak i jego kwalifikacji prawnej, co też było rezultatem postępowania dowodowego w niniejszej sprawie. W myśl art. 233 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w tym przepisie odpowiada ten, kto składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę. Z kolei przestępstwo z art. 233 § 6 k.k. popełnienia ten kto, składa fałszywe oświadczenie, jeżeli przepis ustawy przewiduje możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej. J. C. (1) stanął pod zarzutem tego, że w dniu 30 maja 2011 roku w prowadzonym na podstawie kodeksu postępowania cywilnego postępowaniu I Co 1051/11 Sądu Rejonowego w W. I Wydział Cywilny o wyjawienie majątku, po uprzednim odebraniu przez sąd przyrzeczenia, złożył fałszywe pisemne oświadczenie, w którym w wykazie majątku zataił, iż w ostatnich 5 latach przed dniem złożenia wykazu dokonywał rozporządzeń istotnymi przedmiotami swojego majątku w ten sposób, że nie wskazał, iż w dniu 27 maja 2009 roku dokonał sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), a nadto, że dokonał sprzedaży następujących pojazdów: w dniu 9 września 2008 roku samochodu marki M. (...), w dniu 26 kwietnia 2009 roku samochodu marki V. (...), w dniach 21 maja 2009 roku i 26 maja 2009 roku dwóch naczep L., w dniu 29 maja 2009 roku ciągnika siodłowego marki S. (...). Nie ulega wątpliwości, że postępowanie sądowe w przedmiocie wyjawienia majątku dłużnika toczy się w oparciu o przepisy działu V tytułu 2. części III Kodeksu postępowania cywilnego, podczas którego dłużnik - po odebraniu przyrzeczenia, o którym mowa w art. 913 § 1 k.p.c., składa pisemny wykaz majątku, a następnie pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, składa ustne oświadczenie w tym przedmiocie, które w istocie przybiera formę zeznań służących za dowód w sprawie. W świetle wyjaśnień oskarżonego, jak też kierując się wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd doszedł do przekonania, iż częściowo wyjaśnienia te zasługują na wiarę. Nie można bowiem z pełnym przekonaniem przyjąć, iż oskarżony w dacie składania oświadczenia celowo zataił sprzedaż nieruchomości przy ul. (...) w W. w 2009 r., jak też rozmyślnie nie wskazał precyzyjnie konkretnych pojazdów, które sprzedał w ciągu ostatnich 5 lat. Jak wyżej wskazano - w przeciwieństwie do swej małżonki - podszedł on do wykonania obowiązku wyjawienia majątku w sposób lekceważący i niedbały. W swoim oświadczeniu wpisał, iż zbywał lub darował na rzecz synów nieruchomości bez ich oznaczenia, wskazał też że w 2009 r. darował synowi nieruchomość, być może chodziło mu właśnie o tę wskazaną w zarzucie. Podobnie jeśli chodzi o samochody, również wykazał, że dokonywał sprzedaży pojazdów bez ich sprecyzowania, transakcji tych było zaś wiele. Mając na względzie stres wywołany koniecznością ujawnienia majątku oraz wyliczenia transakcji dotyczących wartościowych jego składników z ostatnich 5 lat, rzeczywiście można dać wiarę oskarżonemu, iż o wszystkich sprzedanych samochodach jak też o datach sprzedaży nieruchomości mógł nie pamiętać, co z kolei nie pozwala na przypisanie mu odpowiedzialności za celowe zatajanie zbytego majątku. Pewne jest natomiast, że w dacie sporządzania wykazu miał pełną świadomość, że jest współwłaścicielem nieruchomości przy ul. (...) w K., na której zresztą mieszkał wraz z rodziną. Mimo to, w rubryce B wykazu " (...) (własność, współwłasność i inne prawa rzeczowe)" celowo zataił ten fakt. Następnie pouczony przez Przewodniczącą składu orzekającego o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, na pytanie czy jest właścicielem jakiegoś udziału w nieruchomości, świadomie zeznał nieprawdę, że nie wie czy jest właścicielem udziału w nieruchomości. W ocenie Sądu uczynił to w sposób w pełni przemyślany i celowy, aby wprowadzić w błąd zarówno Sąd jak i bezpośrednio zainteresowanych wierzycieli. Świadczy o tym dobitnie fakt, że już następnego dnia 31 maja 2011 r. sprzedał ten udział w nieruchomości synowi J. C. (2). Zdaniem Sądu zachowanie to stanowiło jeden czyn zabroniony wyczerpujący dyspozycję art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i taki też czyn Sąd przypisał oskarżonemu w punkcie II wyroku.

* * *

Uznając, że wina oskarżonych w zakresie wszystkich przypisanych im czynów nie budzi wątpliwości Sąd wymierzył im kary w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając okoliczności indywidualnie wpływające na ich wymiar, adekwatne i współmierne do stopnia zawinienia każdego z nich i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Zarówno przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. i jak i z art. 300 § 1 k.k. cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Godzi bowiem w istotne dobro prawne w postaci interesów majątkowych wierzycieli, pośrednio również sprzeniewierza się - jak w niniejszej sprawie - zasadom uczciwości kupieckiej i poszanowaniu godności kontrahenta w obrocie gospodarczym.

Za czyn kwalifikowany z art. 300 § 2 k.k., którego przedmiotem był udział w nieruchomości przy ul. (...) w K. (punkt I wyroku) Sąd wymierzył oskarżonemu J. C. (1) karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, jako najbardziej adekwatne do wagi popełnionego przestępstwa, stopnia jego społecznej szkodliwości oraz stopnia winy oskarżonego. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił znaczną wartość sprzedanego udziału w nieruchomości, który wystarczyłby na zaspokojenie roszczeń A. K. (1) i S. J. do pełnej wysokości. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również szczególną motywację oskarżonego, który gdy tylko powziął informację, iż udział w nieruchomości może pozostawać w kręgu zainteresowania Sądu, komornika i wierzycieli dokonał jego sprzedaży następnego dnia po posiedzeniu Sądu w przedmiocie wyjawienia majątku. Nie można pominąć również faktu, iż był to ostatni wartościowy składnik jego majątku, z którego pokrzywdzeni mogliby zaspokoić swoje roszczenia. Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego, prowadzenie ustabilizowanego życia rodzinnego oraz fakt, że po popełnieniu przestępstwa dokonał wpłaty na rzecz S. J. kwoty 5.000 złotych na poczet zasądzonej wierzytelności.

Podobne okoliczności obostrzające i łagodzące Sąd miał na względzie wymierzając oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; za czyn kwalifikowany z art. 300 § 2 k.k., którego przedmiotem była nieruchomość we wsi Ś. (punkt III wyroku). W przypadku tej nieruchomości ze względu na jej wartość skutek dla wierzycieli w zakresie uszczuplenia możliwości zaspokojenia wierzytelności był nieporównywalnie mniejszy niż w przypadku sprzedaży udziału w nieruchomości położonej przy ul. (...) w K..

Za czyn kwalifikowany z art. 300 § 1 k.k. Sąd wymierzył J. C. (1) również karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, mając na względzie zakres uszczuplenia możliwości zaspokojenia wierzytelności przy uwzględnieniu wysokości obciążeń hipotecznych ciążących na nieruchomości przy ul. (...) w W.. Okolicznością wpływającą na podwyższenie wymiaru kary w przypadku tego czynu, jak i w odniesieniu do czynów wymienionych wyżej była również swoista zuchwałość i nieustępliwość oskarżonego w zaniechaniu spłaty zadłużenia, mimo wielokrotnych wezwań i próśb ze strony pokrzywdzonych. Podkreślenia przy tym wymaga, że prowadząc działalność gospodarczą oskarżony z pewnością posiadał szereg zobowiązań na rzecz wielu kontrahentów, nie uregulował jednak należności przysługujących S. J. i A. K. (1), których wierzytelności w porównaniu do rocznych obrotów z tej działalności były stosunkowo niewielkie. W ocenie Sądu takie postępowanie oskarżonego było podyktowane jego złą wolą, czy wręcz złośliwością.

Za wymienione wyżej czyny Sąd wymierzył oskarżonemu obok kar pozbawienia wolności również kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. uznając, iż czynów tych dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Korzyść majątkowa w rozumieniu art. 115 § 4 k.k. polega bowiem nie tylko na powiększeniu majątku (aktywów), lecz również na zmniejszeniu jego stanu biernego (pasywów), a także zapobieżeniu nieuchronnemu zmniejszeniu pasywów (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 1965 r., sygn. akt IV KR 102/65, OSNKW 1965, Nr 8, poz. 94). W przypadku przeprowadzenia skutecznej egzekucji ze sprzedanych nieruchomości wierzytelności wobec pokrzywdzonych zostałyby niewątpliwie wyegzekwowane, czego oskarżony dokonując tych czynów chciał uniknąć.

Za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przyjmując za podstawę art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności jako najbardziej współmierną do wagi czynu, stopnia jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, który ocenić należy jako wysoki. Zachowanie oskarżonego godziło bowiem w autorytet wymiaru sprawiedliwości i stanowiło wyraz lekceważącego nastawienia do instytucji Sądu jak też nałożonych przez niego obowiązków w postępowaniu o wyjawieniu majątku. Okolicznością limitującą wymiar kary był i w tym przypadku fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany sądownie.

Jako karę łączną Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; zaś jeśli chodzi o czyny przypisane w punktach I, III i IV wyroku również karę łączną 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych. Wymierzając kary łączne Sąd miał na względzie związek podmiotowo – przedmiotowy między poszczególnymi czynami, w tym tożsamość pokrzywdzonych oraz dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste Sąd doszedł do przekonania, iż zasługuje on na otrzymanie szansy w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Sąd uznał, że trzyletni okres próby umożliwi oskarżonemu poprawę oraz przemyślenie swego postępowania, a Sądowi pozwoli na kontrolowanie jego zachowania w zakresie przestrzegania przez niego porządku prawnego, wykonania nałożonego obowiązku (o czym będzie mowa poniżej) oraz na zweryfikowanie założonej pozytywnej prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu, w stosunku do J. C. (1) istnieją podstawy do przyjęcia, że wykorzysta on dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary i nie będzie w przyszłości wchodził w konflikt z prawem.

E. C. (1) za czyn kwalifikowany z art. 300 § 2 k.k. Sąd wymierzył karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, taką samą karę Sąd wymierzył oskarżonej również za czyn kwalifikowany z art. 300 § 1 k.k. Przy wymiarze kary za powyższe czyny Sąd, podobnie jak w przypadku oskarżonego J. C. (1), uwzględnił szczególnie negatywne nastawienie zarówno do pokrzywdzonych jak i obowiązku wywiązania się ze spłaty zadłużenia. W swoich wyjaśnieniach oskarżona próbowała w sposób nieudolny przerzucić część odpowiedzialności na pokrzywdzonych, formułując kuriozalną tezę, iż gdyby A. K. (1) i S. J. nie zachęcali do kupowania swoich towarów odraczając dodatkowo termin płatności, to do zadłużenia by nie doszło i nie byłoby niniejszego postępowania. Z drugiej jednak strony, mimo tego, że nie przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów, szczerze przyznała pewne okoliczności (chęć uchronienia nieruchomości przed egzekucją i pozostawienia ich w rodzinie), które pośrednio stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Tę okoliczność Sąd uwzględnił na korzyść oskarżonej. Oskarżona w takim samym stopniu jak J. C. (1) uczestniczyła w popełnieniu przestępstw na szkodę wierzycieli, miała pełną świadomość skutków swojego zachowania, stąd też kary wymierzone za te czyny nie mogły różnić się w istotny sposób, od kar wymierzonych oskarżonemu J. C. (1). Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił w przypadku oskarżonej jej dotychczasową niekaralność, prowadzenie ustabilizowanego życia rodzinnego oraz fakt, że po popełnieniu przestępstwa dokonała wpłaty na rzecz S. J. kwoty 2.000 złotych na poczet zasądzonej wierzytelności. W odniesieniu do E. C. (1) aktualne pozostają poczynione powyżej uwagi w zakresie podstawy prawnej orzeczenia kar grzywny.

Jako karę łączną Sąd wymierzył oskarżonej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, mając również na względzie ścisły związek podmiotowo – przedmiotowy między poszczególnymi czynami, w tym tożsamość pokrzywdzonych oraz dotychczasową niekaralność oskarżonej.

Mając na względzie cechy osobowości E. C. (1), jak też jej właściwości i warunki osobiste Sąd doszedł do przekonania, że nie jest ona osobą zdemoralizowaną i istnieje w jej przypadku pozytywna prognoza kryminologiczno – społeczna, która pozwala założyć, że cele orzeczonej wobec niej kary zostaną osiągnięte mimo braku jej efektywnego wykonywania. Zawieszając wobec oskarżonej wykonanie orzeczonej wobec niej kary łącznej pozbawienia wolności na okres trzech lat próby Sąd uznał, że groźba zarządzenia wykonania tej kary spowoduje, iż oskarżona będzie respektowała porządek prawny i nie popełni w przyszłości żadnego innego czynu zabronionego.

W związku z niniejszym wyrokiem jedyną dolegliwością dla oskarżonych w związku z czynami, za które zostali skazani są łączne kary grzywny w wysokości dostosowanej do ich możliwości zarobkowych, gdyż na razie kary łączne pozbawienia wolności nie będą wobec nich wykonywane, zaś w przypadku kiedy będą przestrzegać w okresie próby porządku prawnego nigdy nie zostaną one zarządzone do wykonana. Sąd uznał jednak za słuszne i sprawiedliwe nałożyć na oskarżonych w okresie próby na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. obowiązki wykonania w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się niniejszego wyroku wydanych wobec każdego z oskarżonych prawomocnych nakazów zapłaty na rzecz S. J. i A. K. (1). Warunek probacyjny zobowiązania do innego stosownego postępowania w okresie próby, jeżeli może to zapobiec popełnieniu ponownie przestępstwa został ujęty ogólnie, co oznacza, iż ma charakter otwarty i uprawnia sądy do kształtowania rozstrzygnięcia w tym zakresie na wiele sposobów, byle tylko każdy z nich służył zapobieżeniu popełnienia przez oskarżonego ponownie przestępstwa. Określony w art. 72 § 1 pkt 8 k.k. obowiązek probacyjny może polegać zatem również na zobowiązaniu oskarżonych do wykonania prawomocnego orzeczenia innego sądu, w tym zapadłego w postępowaniu cywilnym i rozstrzygnięcie takie nie stanowi orzeczenia co do roszczeń majątkowych w rozumieniu art. 107 § 2 k.p.k. Nie ma zatem obawy, że powstaną dwa tytuły egzekucyjne dotyczące tego samego roszczenia i z tej choćby racji nie ma tu zastosowania, chroniąca przed dwukrotnym orzekaniem w tym samym przedmiocie i funkcjonowaniem w obrocie prawnym dwóch tytułów egzekucyjnych odnoszących się do tego samego roszczenia, klauzula antykumulacyjna z art. 415 § 1 k.p.k. (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2014 r., sygn. akt IV KK 219/14, OSNKW 2015 nr 5, poz. 44, str. 54).

Sąd podziela również w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu powołanego orzeczenia, iż stymulowanie sprawcy do zrekompensowania szkody wyrządzonej czynem przestępnym jest ze wszech miar pożądane, zaś naruszenie orzeczonego obowiązku będzie skutkować zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności w przypadku ustalenia, że oskarżeni w sposób uporczywy "ze złej woli" uchylają się od jego wykonania w zakreślonym przez Sąd terminie. Takie rozstrzygnięcie odniesie efekt wychowawczy, będzie działać mobilizująco na oskarżonych w zakresie spłaty zadłużenia i zapobiegnie popełnieniu przez nich nowego przestępstwa. Stwierdzić bowiem należy, iż groźba zarządzenia wykonania kary będzie w stanie skutecznie powstrzymać ich od popełnienia kolejnego czynu zabronionego. Zauważyć również trzeba, że na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 10 stycznia 2014 r. E. C. (1) i J. C. (1) stali się na powrót właścicielami prawa użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z budynkiem produkcyjno - usługowym przy ul. (...) w T. (k. 1689 - 1691). Istnieje zatem ryzyko, iż dysponując istotnym składnikiem majątku mogliby ponownie postąpić z nim jak poprzednio wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Zdaniem Sądu uzasadniane rozstrzygnięcie zapobiegnie podjęciu przez oskarżonych takich działań w przyszłości i uchroni ich od ewentualnych pokus w tym zakresie.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych w zakresie orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody. Zgodnie bowiem art. 415 § 1 k.p.k. orzeczenie naprawienia szkody jest niedopuszczalne w sytuacji gdy o roszczeniach tych prawomocnie rozstrzygnięto w postępowaniu cywilnym, zaś pokrzywdzeni dysponują prawomocnymi nakazami zapłaty wydanymi przez Sąd Gospodarczy - Sąd Rejonowy (...)w W..

Na uwzględnienie zasługiwał natomiast wniosek pełnomocnika o zwrot wydatków poniesionych przez każdego z oskarżycieli posiłkowych w związku z ustanowieniem jednego pełnomocnika z wyboru. Zasądzona od każdego z oskarżonych na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych kwota 1.200 złotych jest zgodna z wnioskiem pełnomocnika. Wnioskodawcy nie przedstawili wprawdzie spisu rzeczywiście poniesionych kosztów, jednak mając na względzie zawiłość niniejszej sprawy oraz fakt, iż żądana kwota nie przekracza sześciokrotności stawki minimalnej wynagrodzenia adwokata przewidzianego w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd uwzględnił wniosek w całości.

Orzekając w przedmiocie odpowiedzialności karnej E. C. (1) i J. C. (1) Sąd, przyjmując za podstawę art. 4 § 1 k.k. zastosował przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w datach przypisanych oskarżonym czynów. Podkreślić należy, iż z dniem 15 kwietnia 2016 r. znowelizowano treść art. 233 § 1 k.k. podwyższając górną granicę ustawowego zagrożenia za ten czyn z 3 lat pozbawienia wolności do lat 8. Stosując aktualnie obowiązujące przepisy, ze względu na treść art. 69 § 1 k.k., niedopuszczalne było również warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec J. C. (1) kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż ustawa karna obowiązująca w dacie popełnienia przypisanych czynów była względniejsza również dla E. C. (1), chociażby z uwagi na fakultatywność orzeczenia obowiązków probacyjnych.

Rozstrzygnięcie o kosztach z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu uzasadnione jest treścią § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163 poz. 1348). Sąd miał przy tym na względzie treść § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 1801). A.. C. K. został wyznaczony jako obrońca z urzędu obojga oskarżonych na etapie postępowania sądowego i uczestniczył łącznie w 7 terminach rozprawy.

Sąd nie znalazł podstaw aby całkowicie odstąpić od obciążenia oskarżonych kosztami postępowania, Należy pamiętać, że instytucja opisana w treści art. 624 § 1 k.p.k. ma wyjątkowy charakter. Zasadą jest natomiast, że to oskarżeni ponoszą koszty postępowania wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa zwłaszcza, że koszty te powstały w związku z zachowaniami oskarżonych, które stanowiły przyczynę wszczęcia i przeprowadzenia postępowania karnego. Sąd miał na względzie aktualną trudną sytuację materialną oskarżonych jak też wysokość ciążących na nich zobowiązań finansowych, jednakże miał też na uwadze, że oboje mają po 51 lat, są zdrowi i zdolni do pracy. Aktywnie zresztą pomagają synowi w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Odkupili również w dniu 10 stycznia 2014 r. prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z budynkiem produkcyjno - usługowym przy ul. (...) w T. za kwotę 35.000 zł. Najbardziej kosztownym dowodem w toku całego postępowania okazała się opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości (10.006,50 zł), o przeprowadzenie którego oskarżeni sami wnosili w odpowiedzi na akt oskarżenia. W ocenie Sądu, z uwagi na treść zapadłego wobec nich wyroku, oskarżeni powinni partycypować w poniesieniu kosztów uzyskania tej opinii. Uwzględniając ilość czynów, za które oskarżeni zostali skazani Sąd proporcjonalnie obciążył J. C. (1) kwotą 3.000 złotych, zaś E. C. (1) kwotą 2.000 złotych. Jeśli chodzi zaś o opłaty i pozostałe koszty sądowe ze względu na sytuację finansową oskarżonych, orzeczone wobec nich kary łączne grzywny i zasądzenie zwrotu wydatków na rzez oskarżycieli posiłkowych, zasadne było zwolnienie oskarżonych od ponoszenia tych kosztów.

W zakresie w jakim oskarżona E. C. (1) została uniewinniona od popełnienia zarzuconego jej przestępstwa o kosztach postępowania orzeczono zgodnie z dyspozycją art. 632 pkt 2 k.p.k.

Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji