Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Oskar Rudziński
Sędziowie:	SSO Aleksandra Łączyńska-Mendakiewicz SSR del. Małgorzata Pałeszniak-Gańczarek (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Aneta Obcowska

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko J. K.

o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie

z dnia 13 września 2016 r., sygn. akt I C 663/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od A. C. na rzecz J. K. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej .

  Sygn. akt V Ca 2675/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 maja 2016 r. A. C. domagał się od J. K. zwolnienia spod egzekucji komody przedwojennej, która w dniu 14 kwietnia 2016 r. została zajęta przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Obornikach M. C. w sprawie egzekucyjnej Km 267/16.

W odpowiedzi na pozew pozwany uznał powództwo i wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, jednocześnie wskazał, że w dniu 17 sierpnia 2016 r. skierował do komornika wniosek o zwolnienie przedmiotowej komody spod egzekucji.

Wyrokiem z dnia 13 września 2016 r. Sąd Rejonowy w Pruszkowie oddalił powództwo, i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy wydał swe orzeczenie na podstawie następujących ustaleń i rozważań:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Obornikach M. C. w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku wierzyciela J. K. przeciwko dłużnikowi B. K. (Km 267/16) dokonał w dniu 14 kwietnia 2016r. zajęcia m.in. komody przedwojennej. Komoda ta jest własnością A. C., który nabył ją wcześniej na licytacji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Pruszkowie
M. W. w sprawie Km 866/07, w której wierzycielem również był J. K., a dłużnikiem B. K..

J. K. wnioskiem z dnia 17 sierpnia 2016r. skierowanym do Komornika Sądowego
przy Sądzie Rejonowym w Obornikach M. C. zwolnił przedmiotową komodę od egzekucji.

Powyżej ustalony stan faktyczny był bezsporny, znajdował również potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Tymczasem pozwany w odpowiedzi na pozew, co prawda uznał powództwo, ale jednocześnie poinformował, że pismem z dnia 17 sierpnia 2016r. skierowanym do komornika do sprawy Km 267/16 wniósł o zwolnienie przedmiotowej komody od egzekucji.

Zatem wobec tego, że przedmiotowa komoda na skutek tejże czynności wierzyciela została już wyłączona od egzekucji powództwo o zwolnienie od egzekucji było bezprzedmiotowe.

W tej sytuacji, nie sposób było przyjąć, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, i dlatego powództwo zostało oddalone, jako, że z przedmiotu objętego pozwem nie jest już prowadzona egzekucja.

Zgodnie z art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Pozwany, opierając się na cytowanym wyżej przepisie wnosił o zasądzenie na jego rzecz
od powoda kosztów procesu, w tym kosztów adwokackich wskazując, że nie otrzymał przed wszczęciem niniejszego procesu wezwania do zwolnienia rzeczy od egzekucji, dłużnik w toku zajmowania ruchomości – mimo kilkukrotnego wezwania - nie wyjawił danych właścicieli zajmowanych ruchomości i ponieważ przy pierwszej czynności, jaką jest odpowiedź na pozew uznał powództwo oraz zwolnił rzecz od egzekucji, to należy mu się zwrot kosztów od strony powodowej.

Zdaniem Sądu Rejonowego wniosek ten był zasadny. Powód przed wytoczeniem procesu o zwolnienie od egzekucji zaniechał wezwania pozwanego do zwolnienia rzeczy od egzekucji, nie dając tym samym pozwanemu możliwości polubownego załatwienia sprawy. Pozwany zaś nie kwestionuje prawa powoda do zajętej ruchomości i dlatego przy pierwszej czynności, jaką była odpowiedź na pozew uznał pozew, a ponadto zwolnił rzecz od egzekucji. Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny „Wyznaczenie przez ustawodawcę jednomiesięcznego terminu do zgłoszenia przedmiotowego powództwa nie zwalnia osoby trzeciej od wystąpienia do wierzyciela, by ten zwolnił zajęty przedmiot, i od przedstawienia wierzycielowi wyczerpującego uzasadnienia tego zwolnienia. Natomiast samo wysłanie wezwania do wierzyciela nie wstrzymuje biegu powyższego terminu.

Samo wystąpienie z żądaniem, bez wskazania uzasadniających je okoliczności, nie będzie brane pod uwagę przez sąd w razie uznania powództwa przez wierzyciela przy pierwszej czynności procesowej i sąd, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu, obciąży powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego. Analogicznie, jeżeli dłużnik nie wiedział o naruszeniu prawa osoby trzeciej, powinna ona, oprócz wezwania skierowanego do wierzyciela, zawiadomić dłużnika, że jej prawa zostały naruszone. Również to zawiadomienie powinno zawierać odpowiednie uzasadnienie. Dłużnikowi także należeć się będzie zwrot kosztów procesu w razie uznania powództwa przy pierwszej czynności procesowej, jeżeli powód nie skierował do niego zawiadomienia” (Sławomir Kozik, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, LexisNexis, E. Wengerek: Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz, Warszawa 1972, s. 305).

Dlatego też, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł. tytułem wynagrodzenia radcy prawnego (zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Apelację od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wniósł powód, zaskarżając go w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienia powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje.

Zaskarżonemu orzeczeniu powód zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a
mianowicie:

a.  art. 213 § 2 k.p.c. poprzez bezzasadne uznanie za zmierzające do obejścia prawa
uznanie powództwa przez pozwanego, pomimo ze uznanie pozwu było uzasadnione w okolicznościach sprawy i w świetle obowiązujących przepisów prawa, a ponadto
norma art. 213 § 2 k.p.c. nie stanowi dla sądu, w ramach wyznaczonej kontroli
uznania, podstawy do badania czy roszczenie zgłoszone w pozwie rzeczywiście powodowi przysługuje, wyjaśnienie przyczyn skłaniających pozwanego do dokonania uznania pozwala na ocenę jego przesłanek skuteczności;

b.  art. 244 § 1 k.p.c. poprzez nie uwzględnienie dokumentów urzędowych to jest
protokołu licytacyjnego z dnia 28 października 2015 r. oraz wypełnionych warunków licytacyjnych przez powoda w przedmiocie nabycia prawa własności ruchomości, znajdujących się w aktach komorniczych komornika Sądu Rejonowego w Pruszkowie M. W., podczas gdy niniejsze dokumenty korzystają z domniemania i stanowią dowód istotny w sprawie;

c.  art. 231 k.p.c. poprzez błędne uznanie, ze z ustalonego stanu faktu w postaci uznania roszczenia poprzez pozwanego nie można wyprowadzić faktu zasadności wydania orzeczenia uwzględniającego roszczenie powoda w całości, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia, ze powództwo powoda zostało oddalone, podczas gdy pozwany uznał roszczenie powoda jak też wobec faktu, iż powód posiada dokumenty urzędowe wydane przez komornika tj. protokół licytacyjny, na podstawie, których stał się właścicielem kredensu drewnianego rzeźbionego wystawionego ponownie do licytacji przez innego komornika;

d.  art. 232 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z dokumentu urzędowego w postaci protokołu licytacyjnego, mimo iż fakty te mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, ze powództwo jest niezasadne;

e.  art. 233 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, to jest protokołu licytacyjnego oraz wypełnionych warunków licytacyjnych przez powoda w
przedmiocie nabycia własności ruchomości, w konsekwencji błędne ustalenie
istotnych faktów w sprawie bez analizy dokumentów komorniczych ustalających
prawo własności powoda, a ponadto ograniczenie się przez Sąd do wystąpienia jedynie
o akta komornicze, co stoi w sprzeczności z istotną częścią materiału dowodowego zebranego w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, ze powództwo jest zasadne;

f.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego prowadzącego do sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią tegoż źródła dowodowego, a polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że pomimo uznania powództwa przez pozwanego powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, natomiast Sąd w ty zakresie nie dostrzegł faktu, iż prawo własności powoda do rzeczy ruchomej stwierdzone jest dokumentem urzędowym,

- nieprawidłowym przyjęciu, że prawo powoda do ochrony jego własności nie
zasługuje na uwzględnienie,

- przyjęciu, ze dokumenty wykazane przez powoda wskazujące na prawo własności powoda nie zasługują na uznanie, co stoi w sprzeczności z czynnościami komornika Sądu Rejonowego w Pruszkowie M. W., w konsekwencji błędne
ustalenie istotnych faktów sprawie bez analizy dokumentów komorniczych
ustalających prawo własności powoda;

g.  art. 229 k.p.c. poprzez uznanie faktu uznania roszczenia przez pozwanego za
przyznany, a przez to niewymagający dowodu, podczas gdy przyznanie to nie budzi wątpliwości, ale Sąd nie nie podejmuje w tym zakresie prawidłowej interpretacji przepisów prawa procesowego;

h.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ora brak wszechstronnego rozważenia
całego zebranego w sprawę materiału dowodowego, co manifestuje się w
szczególności bezzasadną konstatacją, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż roszczenie powoda nie zasługuje uwzględnienie, chociaż Sąd uznał, że powód posiada dokumenty nabycia prawa własności w wyniku licytacji, uznania roszczenia przez pozwanego, ale nie wyciągnął z tego ustalenia prawidłowych wniosków;

i.  art. 233 § 1 i 2 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki
i doświadczenia życiowego, polegającego na zupełnym pominięciu dla oceny
dowodów prawa własności powoda będących w posiadaniu komornika, w
konsekwencji błędnym przyjęciu, zarówno na etapie subsumpcji jak i wyrokowania, że roszczenie powoda nie zostało udowodnione;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

a. art. 140 k.c. poprzez niewłaściwą interpretacje i zastosowanie prowadzące do uznania,

prawo własności powoda nie podlega ochronie poprzez jego niezastosowanie i

oddalenie;

b. art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do nieuprawnionej

konstatacji, że powód nie udowodnił swojego prawa, pomimo, że wymowa

zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku zgoła odmiennego i

zgodnie z prawidłową interpretacją przepisów prawo własności powoda podlega

ochronie.

Ponadto powód sformułował zarzuty faktyczne polegający na niezgodności ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności poprzez ustalenie, że powództwo powoda nie zasługuje na uwzględnienie oraz poprzez przyjęcie faktu, że pozwany uznaje roszczenie powoda natomiast Sąd dokonuje samodzielnych swobodnych ustaleń wręcz dowolnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie i jako taka podlegała oddaleniu w całości.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych przez skarżącego licznych zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania, co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie
nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego. Tymczasem stosownie do
treści art. 233 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania,
na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem
życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i
musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej
albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i ocenił dowody, jako bezsporne nie naruszając zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, natomiast zarzuty apelacji w tym względzie są bezzasadne.

Sama apelacja została złożona bez zapoznania się z uzasadnieniem wyroku Sadu
Rejonowego stąd niezrozumiałe zarzuty błędnego rzekomo uznania przez sąd, że powód nie jest właścicielem przedmiotowej komody.

Zgodnie natomiast z art. 841 k.p.c. powództwo podlega uwzględnieniu, gdy egzekucję skierowano do przedmiotu stanowiącego własność osoby trzeciej.

Tymczasem wobec zwolnienia przez pozwanego przedmiotowej komody od egzekucji i w następstwie tego umorzenia egzekucji w stosunku do niej, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy powództwo stało się bezprzedmiotowe albowiem odpadła podstawa faktyczna dochodzonego roszczenia.

Dlatego też Sąd z ostrożnością podszedł do uznania powództwa przez pozwanego gdyż nie
jest uznaniem powództwa uznanie żądania przy równoczesnym zaprzeczeniu okoliczności faktycznych, na których powód oparł swe żądanie.

W związku z powyższym wypada jedynie powtórzyć, iż powództwo o zwolnienie spod egzekucji po jej zakończeniu jest bezprzedmiotowe, stąd Sąd Rejonowy nie był związany
uznaniem i wobec popierania powództwa słusznie je oddalił i orzekł o kosztach na rzecz pozwanego.

Podsumowując, wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, zarówno w aspekcie procesowych jak i co do zastosowanych norm prawa materialnego Apelacja zaś powoda, jako
nie pozostająca w związku z realiami sprawy i zebranym materiałem podlegała oddaleniu.

Wobec powyższego, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zostało oparte na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu.