Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 marca 2017 r.

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy K. S. prawo do emerytury z dniem (...) 2017 roku.

Sygn. akt V U 588/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2017 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił K. S. przyznania prawa do emerytury, a to z tego względu, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie zaliczył następujących okresów:

- od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 12 października 1986 roku i od dnia 15 lutego 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku w (...) (...) na stanowisku kierowcy samochodowego, ponieważ z analizy dołączonych do akt dokumentów nie można potwierdzić charakteru wykonywanej pracy pozwalającej ocenić, czy była to praca w szczególnych warunkach wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy,

- od dnia 19 sierpnia 1972 roku do dnia 12 października 1972 roku w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. na stanowisku montera samochodowego, ponieważ z analizy dołączonych do akt dokumentów nie można potwierdzić charakteru wykonywanej pracy pozwalającej ocenić, czy była to praca w szczególnych warunkach wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a stanowisko montera samochodowego nie jest wymienione w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

- od dnia 2 maja 1973 roku do dnia 10 kwietnia 1975 roku, to jest okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, ponieważ zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 roku – okres zasadniczej służby wojskowej podlega uwzględnieniu przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach, o ile wnioskodawca po zakończeniu okresu zasadniczej służby wojskowej został zatrudniony w tych samych warunkach przez pracodawcę, u którego był zatrudniony w chwili powołania do służby.

W odwołaniu z dnia 18 kwietnia 2017 roku K. S. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że po odbyciu służby wojskowej niezwłocznie podjął pracę w szczególnych warunkach już w dniu 21 kwietnia 1975r roku jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i pracował na tym stanowisku do dnia 30 kwietnia 1989 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powielając argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 7 września 2017 roku K. S. wniósł o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu wykonywania zasadniczej służby wojskowej od dnia 2 maja 1973 roku do dnia 10 kwietnia 1975 roku i okresu zatrudnienia w (...) (...) od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

K. S., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 8 marca 2017 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1 – 3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy łącznie wynoszący 28 lat, 6 miesięcy i 18 dni, w tym 27 lat, 11 miesięcy i 16 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 2 dni okresów nieskładkowych. ZUS zaliczył do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych okres wynoszący 1 rok, 2 miesiące i 12 dni, to jest okres zatrudnienia w (...) Huta Spółka Akcyjna w K. od dnia 20 października 1986 roku do dnia 29 stycznia 1988 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 14 marca 2014 roku, k. 7, decyzja z dnia 22 marca 2017 roku, k. 12 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 20 października 1972 roku do dnia 20 kwietnia 1973 roku wnioskodawca pracował w (...) w W. na stanowisku kierowcy – traktorzysty.

(dowód: zaświadczenie z dnia 17 kwietnia 1975 roku, k. 26 akt sprawy, legitymacja ubezpieczeniowa, k. 15 akt o kapitał początkowy)

W okresie od dnia 2 maja 1973 roku do dnia 10 kwietnia 1975 roku wnioskodawca odbywał czynną służbę wojskową.

(dowód: karta ewidencji wojskowej, k. 24 akt sprawy, książeczka wojskowa, k. 17 akt o kapitał początkowy)

Po zakończeniu służby wojskowej wnioskodawca legitymował się prawem jazdy kategoria A, B, C, E.

(dowód: zaświadczenie kwalifikacyjne z dnia 21 kwietnia 1975 roku, k. 30 akt sprawy)

W okresie od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) Oddział (...) w B. (do dnia 31 marca 1977 roku w Przedsiębiorstwie (...) Oddział w P.) na stanowisku kierowcy samochodowego, w tym w okresie od dnia 13 października 1986 roku do dnia 14 lutego 1988 roku przebywał na budowie eksportowej w ZSRR. Angażem z dnia 18 marca 1989 roku pracodawca przypisał wnioskodawcy stanowisko kierowcy pojazdu ciężarowego powyżej 20 ton.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 29 kwietnia 1989 roku, k. 23, karta obiegowa zmiany, k. 34, umowa o pracę z dnia 21 kwietnia 1975 roku, k. 35, angaż z dnia 22 marca 1977 roku, k. 40, umowa o pracę z dnia 31 marca 1977 roku, k. 43, karta obiegowa z dnia 1 kwietnia 1977 roku, k. 44, angaż z dnia 26 sierpnia 1977 roku, zaświadczenie z dnia 23 września 1977 roku, k .54, angaże: z dnia 3 maja 1978 roku, k. 57, z dnia 28 maja 1979 roku, k. 58, z dnia 19 marca 1980 roku, k. 59, z dnia 1 października 1980 roku, k. 60, z dnia 10 września 1981 roku, k. 61, z dnia 27 kwietnia 1982 roku, k .62, z dnia 19 maja 1983 roku, k. 63, z dnia 24 listopada 1982 roku, k. 64, z dnia 28 września 1983 roku, k. 65, z dnia 8 października 1985 roku, k. 66, z dnia 15 października 1986 roku, k. 67, karta obiegowa z dnia 8 października 1986 roku, k. 69, karta obiegowa z dnia 15 lutego 1988 roku, k. 74, angaże: z dnia 17 lutego 1988 roku, k. 75, z dnia 27 kwietnia 1988 roku, k. 76, angaż z dnia 30 września 1988 roku, k. 79, angaż z dnia 18 marca 1989 roku, k. 85, karta obiegowa z dnia 28 kwietnia 1989 roku, k. 86 akt sprawy)

Do zakresu obowiązków wnioskodawcy należało:

- protokolarne przyjęcie i zdanie pojazdu wraz z narzędziami i wyposażeniem,

- troska o powierzony pojazd, jego należyta eksploatacja,

- dokładne wypełnianie kart drogowych,

- zdawanie potwierdzonych kart drogowych i dokumentów przewozowych,

- zgłaszanie wypadków i awarii,

- wykonywanie obsługi codziennej samochodu i przyczepy,

-zawiadamianie o przekraczaniu normy zużycia paliwa i niesprawności pojazdu,

- uzupełnianie stanu paliwa,

- rozliczanie się z wykonywanego zadania, przebiegu i zużycia paliwa,

- odstawienie pojazdu na miejsce postoju,

- sprzątanie, oczyszczanie, mycie samochodu i przyczepy,

- dokonywanie przeglądu pojazdu wychodzącego w trasę.

(dowód: zakres obowiązków kierowcy samochodu, k. 31 – 33 akt sprawy)

W okresach od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 12 października 1986 roku i od dnia 15 lutego 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał obowiązki kierowcy samochodów ciężarowych. Przedmiotem działalności zatrudniającego go przedsiębiorstwa było świadczenie usług transportowych na rzecz kopalni i elektrowni. Wnioskodawca prowadził pojazdy o ciężarze całkowitym przekraczającym 16 ton, marki K., T., J.. Na terenie całego kraju przewoził rozmaite materiały budowlane, takie jak piach, żwir, druty, cement. Wnioskodawca pracował w ten sposób w pełnym wymiarze czasu pracy. Innych obowiązków nie wykonywał. Jego pracodawca nie wystawiał świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych i nie wskazywał dokładnie stanowisk pracy także pozostałych zatrudnionych kierujących samochodami ciężarowymi.

(dowód: zeznania świadka L. B., nagranie od minuty 6:49 do minuty 11:57, zeznania świadka K. M., nagranie od minuty 11:57 do minuty 15:13, zeznania świadka M. B., nagranie od minuty 15:13 do minuty 18:27, zeznania świadka J. T., nagranie od minuty 18:27 do minuty 24:38, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 25:24 do minuty 30:09, protokół z rozprawy z dnia 7 września 2017 roku, k. 14 – 15v, protokół kwalifikacyjny przyjęcia do pracy na stanowisko kierowcy, oświadczenie pracodawcy z dnia 8 czerwca 1977 roku, k. 45, oświadczenie pracodawcy dotyczące udzielenia wnioskodawcy kary upomnienia, k .77 sprawy, angaże dotyczące zatrudnienia M. B., k. 5 – 10 akt emerytalnych M. B.)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami początkowo było to, czy wnioskodawca legitymuje się 15 – letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, to jest ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Natomiast brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okoliczność niedysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, czy też legitymowanie się świadectwami pracy wydanymi przez Archiwum, nie przez pracodawcę, nie przesądza, że wnioskodawca pracy w szczególnych warunkach nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresach od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 12 października 1986 roku i od dnia 15 lutego 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku w Przedsiębiorstwie (...) Oddział w P. (do dnia 31 marca 1977 roku), a następnie w Przedsiębiorstwie (...) Oddział (...) w B. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, to jest czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. W dokumentacji pracowniczej pracodawca ubezpieczonego nieprecyzyjnie bowiem określał stanowiska pracy wnioskodawcy wskazując, że jest on kierowcą samochodowym, nie podając jednocześnie jakimi pojazdami kierował. Jedynie z oświadczenia pracodawcy datowanego na dzień 8 czerwca 1977 roku, protokołu przyjęcia pracy po powrocie z budowy eksportowej, udzielenia kary upomnienia z dnia 13 czerwca 1988 roku i angażu wystawionego w dniu 18 marca 1989 roku wynikało, że wnioskodawca był kierowcą pojazdów ciężarowych o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony. Pozostała dokumentacja była w omawianym zakresie niekompletna.

Mając na uwadze powyższe, Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków na okoliczność pracy faktycznie wykonywanej przez wnioskodawcę w spornych okresach. Wszyscy przesłuchani w przedmiotowej sprawie świadkowie zgodnie zeznali, że w okresach od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 12 października 1986 roku i od dnia 15 lutego 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku wnioskodawca był kierowcą pojazdów o ciężarze całkowitym przekraczającym 16 ton, marki K., T., J.. Przedsiębiorstwo wnioskodawcy realizowało usługi transportowe na rzecz realizujących duże przedsięwzięcia kontrahentów, takich jak kopalnie i elektrownie. Wnioskodawca przewoził piach, żwir, druty, cement. Pracował tak w pełnym wymiarze czasu pracy i nie wykonywał innych obowiązków. Sąd Okręgowy poddał zeznania świadkom ocenie w myśl dyrektywy przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. i uznał je za wiarygodne i przekonujące, bo spójne i logiczne. Istotną dla Sądu była ta okoliczność, że przesłuchani świadkowie byli bliskimi współpracownikami skarżącego i dysponowali bezpośrednią i szczegółową wiedzą co do codziennych obowiązków pracowniczych ubezpieczonego. Podkreślenia wymaga, że pracodawca ubezpieczonego nie wystawił świadectwa pracy w warunkach szczególnych także świadkowi M. B., pomimo że ww. również był kierowcą samochodów ciężarowych. Jego stanowisko zaś precyzyjnie zaczął określać dopiero w 1989 roku, co wynika z angaży zalegających w aktach emerytalnych M. B..

Sąd uwzględnił także zeznania samego wnioskodawcy, albowiem były one spójne ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Reasumując, z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że wnioskodawca w okresach od dnia 21 kwietnia 1975 roku do dnia 12 października 1986 roku i od dnia 15 lutego 1988 roku do dnia 30 kwietnia 1989 roku pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym znacznie przekraczającym 3,5 tony. Tymi samochodami ciężarowymi przewoził materiały budowlane na teren kopalni i elektrowni. Biorąc pod uwagę przedmiot działalności zatrudniającego ubezpieczonego zakładu pracy logicznym wnioskiem jest, że to właśnie pojazdami ciężarowymi wnioskodawca jeździł stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że wnioskodawca w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony nie był w tym czasie kierowany do innych prac.

Organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jednocześnie jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez wnioskodawcę i nie zakwestionował wskazanych w dowodach okoliczności faktycznych.

Prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Zaliczeniu do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych podlega także okres odbywania przez skarżącego zasadniczej służby wojskowej. W tym zakresie wskazać należy, że art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 roku) stanowił, że okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. W myśl natomiast przepisu art. 108 ust. 2 ustawy 2. okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia również żołnierzom podejmującym zatrudnienie, którzy przed powołaniem do tej służby nie byli zatrudnieni albo po jej odbyciu podjęli zatrudnienie w innym zakładzie pracy lub w innej gałęzi pracy.

Wydane na podstawie art. 108 ust. 4 powołanej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Wskazać w tym miejscu należy, że przepisy art. 108 ust. 1 i 2 dzielą żołnierzy według kryterium zatrudnienia przed podjęciem służby wojskowej. Łącznikiem obu tych sytuacji jest to, że po służbie wojskowej żołnierze podejmują pracę w szczególnych warunkach w krótkim czasie (według regulacji wykonawczych w ciągu 30 dni). Po wtóre służba wojskowa jest tak samo obciążająca dla tego, który przed służbą był zatrudniony nawet w szczególnych warunkach, jak i dla tego, który nie był zatrudniony przed służbą wojskową. W przedmiotowym postępowaniu skarżący pracował przed służbą wojskową i jego zatrudnienie ustało, jednakże walor wykładni powinien być uniwersalny i uwzględniać również taki przypadek. Wszak ubezpieczony, który był zatrudniony nie powinien być traktowany gorzej niż ten, który przed podjęciem pracy w warunkach szczególnych w ogóle nie pracował. Dlatego też stosownie do art. 108 ust. 2 powołanej ustawy, czas zasadniczej służby wojskowej powinien być zaliczony do okresu pracy wymaganego do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym, także wtedy, gdy żołnierz przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej, nie był zatrudniony w warunkach szczególnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2014 roku, sygn. akt I UK 442/13). Dodać w tym miejscu należy, że w okresie zasadniczej służby wojskowej wnioskodawca uzyskał kwalifikacje do prowadzenia pojazdów ciężarowych i niezwłocznie po odbyciu służby wojskowej podjął pracę, do której wykonywania niezbędne były ww. kompetencje, co w konsekwencji implikuje prawo zaliczenia spornych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2017 roku, sygn. akt II UK 628/15).

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. przyznał wnioskodawcy K. S. prawo do emerytury od dnia (...) 2017 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca, w którym ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.