Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Kądziołka

Sędziowie: SO Natalia Pawłowska-Grzelczak (spr.)

SR del. Rafał Lila

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Ziębakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. H.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 16 lutego 2016 roku, sygnatura akt X GC 1345/14

uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie począwszy od rozprawy z dnia 16 lutego 2016 roku i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

SSR del. (...)SSO (...)SSO (...)

Sygn. akt VIII Ga 312/17

UZASADNIENIE

Powód P. H. wniósł pozew przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. domagając się zapłaty kwoty 10 756,35 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 29 listopada 2013 roku oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu żądania wskazał, że wskutek uszkodzenia samochodu należącego do L. N., z którego na podstawie umowy użyczenia korzystał R. K., przez sprawcę legitymującego się umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwaną, R. K. pozbawiony był możliwości korzystania z pojazdu i wynajął od niego pojazd zastępczy. Wskazał, że L. N. upoważnił R. K. do odbioru odszkodowania. Pozwana odmówiła jednak zrekompensowania kosztów wydatkowanych na najem pojazdu zastępczego wskazując, iż R. K. należy traktować jako dzierżyciela pojazdu, nie zaś posiadacza. Powód podał, że R. K. korzystał z pojazdu zastępczego w okresie od 1 lipca 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku, a łączny koszt najmu wyniósł 10 756,35 zł. Legitymację czynną do wystąpienia z powództwem w niniejszej sprawie uzasadnił zawartą z R. K. umową cesji wierzytelności.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana - Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu na jej rzecz od powoda.

Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda wskazując, że powód nie jest uprawniony do dochodzenia odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Podała, że umowę najmu pojazdu z powodem zawarł R. K., który nie jest właścicielem pojazdu uszkodzonego, a jedynie właścicielowi można przypisać status poszkodowanego. Wskazała, iż na R. K. nie zostało przeniesione prawo posiadania pojazdu, nawet jeśli faktycznie korzystał z pojazdu. W dalszej kolejności pozwana zakwestionowała zasadność i wysokość roszczenia powoda. Pozwana podniosła, że powód nie wykazał zarówno niezbędności najmu pojazdu zastępczego, jak i uzasadnionego okresu najmu pojazdu. Pozwana wskazała, że zgodnie z informacją uzyskaną z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dnia 21 października 2014 roku R. K. w okresie korzystania z pojazdu zastępczego posiadał inne samochody, tym samym najem nie był niezbędny. Ponadto pozwana zakwestionowała okres najmu pojazdu oraz wysokość stawki najmu za dobę.

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w punkcie I. zasądził od pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. H. kwotę 10.756,35 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 listopada 2013 r., w punkcie II. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.977,40 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, natomiast w punkcie III. nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 977,60 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki, uiszczonej na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego.

Powyższe rozstrzygniecie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego:

W wyniku kolizji drogowej w dniu 25 czerwca 2013 roku uszkodzony został samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność L. N.. Na podstawie umowy użyczenia z pojazdu korzystał R. K.. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie OC wykupione w Towarzystwie (...) spółce akcyjnej w W.. R. K. w dniu 28 czerwca 2013 roku zgłosił szkodę w pojeździe u ubezpieczyciela z polisy OC sprawcy zdarzenia. Sąd Rejonowy ustalił, że R. K. korzystał z uszkodzonego pojazdu w celach dojazdu do pracy oraz załatwiania innych bieżących spraw życia codziennego m. in. w celu dowozu córki na badania do lekarza. Ponadto ustalono, iż w czasie kolizji R. K. posiadał samochód marki C., który użytkowała jego żona w celu dojazdów do pracy do szpitala w Z. oraz posiadał przyczepkę marki S. oraz motocykl. Ustalono także, że w dniu 1 lipca 2013 roku R. K. zawarł z P. H. umowę najmu samochodu zastępczego marki R. (...). Należność za najem została ustalona na kwotę 165 zł netto za dobę. R. K. korzystał z pojazdu zastępczego od dnia 1 lipca 2013 roku do 22 sierpnia 2013 roku. Z tytułu przedmiotowego najmu P. H. wystawił w dniu 27 sierpnia 2013 roku fakturę nr (...) na kwotę 10 756,35 zł brutto (8 745 zł netto). Ustalono, iż następnego dnia R. K. zawarł z P. H. umowę cesji, na mocy której przeniósł na rzecz P. H. wierzytelność z tytułu odszkodowania, przysługującą mu z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w związku z szkodą komunikacyjną z dnia 25 czerwca 2013 roku.

Sąd Rejonowy ustalił także, że decyzją z dnia 28 listopada 2013 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 6 grudnia 2013 roku R. K. złożył odwołanie wzywając ubezpieczyciela do wypłaty odszkodowania tytułem wynajmu pojazdu w kwocie 10 756,35 zł. Decyzją z dnia 7 stycznia 2014 roku ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko w sprawie odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego.

Ustalono, iż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 53 dni, średnia stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu wynajętego marki R. (...) w opcji z pełnym ubezpieczeniem, bez limitu kilometrów, z wykupionym udziałem własnym i przy płatnościach bezgotówkowych w III kwartale 2013 roku wynosiła 224,67 zł netto. Natomiast średnia stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego marki V. (...) w opcji z pełnym ubezpieczeniem, bez limitu kilometrów, z wykupionym udziałem własnym i przy płatnościach bezgotówkowych w III K. 2013 roku wynosiła 350,55 zł netto.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było uzasadnione.

Sąd Rejonowy jako podstawę prawną powództwa objętego pozwem wskazał art. 822 k.c. i 805 k.c. Podniesiono, iż w rozpoznawanej sprawie pozwany nie kwestionował, że sprawcą szkody była osoba, której udzielił ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności OC. Niesporny, iż był także zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego i sposób rozliczenia szkody jako szkody całkowitej. Pozwany zakwestionował natomiast legitymację czynną powoda podnosząc, że umowę najmu pojazdu z powodem zawarł R. K., który nie jest właścicielem uszkodzonego pojazdu, a jedynie właścicielowi można przypisać status poszkodowanego, zaś na R. K. nie zostało przeniesione prawo posiadania pojazdu, nawet jeśli faktycznie korzystał z pojazdu. Sąd Rejonowy przyjął, że w chwili zdarzenia z dnia 25 czerwca 2013 roku R. K. pozostawał użytkownikiem uszkodzonego pojazdu, zaś L. N. jego właścicielem. Sąd I instancji przyjął, że właściciel pojazdu doznaje wskutek kolizji uszczerbku w mieniu własnym, jednakże nie jest to jednoznaczne z koniecznością najmu pojazdu zastępczego. Wskazano, iż w przedmiotowej sprawie właściciel przed zdarzeniem nie korzystał z pojazdu, a pojazd oddał do używania R. K.. Wobec tego w ocenie Sądu Rejonowego konieczność najmu pojazdu nie zachodziła po stronie właściciela pojazdu, tylko po stronie jego użytkownika. Podniesiono, iż umowę najmu pojazdu zawarł R. K. i to na jego rzecz została wystawiona faktura, a więc to na nim, a nie na właścicielu pojazdu L. N. ciążył obowiązek uregulowania należności. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy ustalił, że ewentualnym poszkodowanym był nie właściciel pojazdu, ale użytkownik pojazdu, albowiem to on na skutek kolizji został pozbawiony możliwości korzystania z pojazdu, a zatem on jako poszkodowany uprawniony był do dochodzenia odszkodowania w tym zakresie. Ponadto Sąd Rejonowy przyjął, iż poszkodowany R. K. korzystał z uszkodzonego pojazdu w celach dojazdu do pracy oraz załatwiania innych bieżących spraw życia codziennego m. in. dojazdu córki na badania do lekarza. W wyniku pozbawienia możliwości korzystania z pojazdu koniecznym było wynajęcie pojazdu zastępczego. Opierając się na dowodzie z opinii biegłego sądowego powołanego w sprawie Sąd Rejonowy przyjął, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 53 dni, tj. od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 22 sierpnia 2013 roku czyli do dnia wypłaty poszkodowanemu odszkodowania. Dodatkowo przyjęto, że średnia stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego marki V. (...) w opcji z pełnym ubezpieczeniem, bez limitu kilometrów, z wykupionym udziałem własnym i przy płatnościach bezgotówkowych w III kwartale 2013 roku wynosiła 350,55 zł netto, zaś pojazdu wynajętego marki R. (...) w III kwartale 2013 roku wynosiła 224,67 zł netto.

Reasumując, Sąd Rejonowy stwierdził, że należne tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego odszkodowanie wynosi 10 756,35 zł (53 dni x 165 zł netto).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł o dyspozycję art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i zasądził od strony pozwanej jako przegrywającej na rzecz powoda kwotę 2 977,40 złotych. Natomiast na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005 nr 167 poz. 1398 ze zm.) nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 977,60 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodziła się strona pozwana wywodząc apelację od wyroku Sądu Rejonowego i zaskarżając powyższe rozstrzygnięcie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego mających wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a w szczególności:

a)  art. 509 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że po stronie powoda zachodziła legitymacja czynna, albowiem jest on uprawniony na podstawie zawartej z R. K. umowy cesji wierzytelności, który pozostawał użytkownikiem uszkodzonego pojazdu, a zatem posiada on status poszkodowanego w przedmiotowej sprawie, tym samy R. K. skutecznie przeniósł przysługującą mu wobec pozwanej wierzytelność stanowiącą koszty najmu pojazdu zastępczego ze swego majątku do majątku powoda;

b)  art. 361 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię przepisu, polegającą na:

•

bezzasadnym uznaniu, że koszty wynajęcia pojazdu zastępczego stanowią szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z kolizją z dnia 25 czerwca 2013 roku, wskutek której poszkodowany nie mógł korzystać z pojazdu i w konsekwencji w sposób niezakłócony wykonywać codziennych czynności,

•

bezkrytycznym uznaniu, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 53 dni, tj. od dnia 01 lipca 2013 roku do dnia 22 sierpnia 2013 roku, tj. do dnia wypłaty poszkodowanemu odszkodowania, w konsekwencji uznaniu, że pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę w postaci zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 53 dni, mimo iż w przedmiotowej sprawie zaistniała szkoda całkowita o czym pozwana poinformowała poszkodowanego już w dniu 09 lipca 2013 roku;

c). art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c., 826 § 1 k.c. poprzez uznanie, że poszkodowany wykonał swój obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszenia jej rozmiarów, podczas gdy koszty wynajmu pojazdu zastępczego przez R. K. prawie dwukrotnie przekroczyły wartość pojazdu w stanie bezpośrednio przed szkodą tj. 6.100,00 zł;

d). art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że na powód wykazał, że jest uprawniony do dochodzenia odszkodowania stanowiącego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, a ponadto, że powód wykazał wykazali zasadność i konieczność najmu pojazdu zastępczego przez okres 53 dób;

2). naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności:

a). art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, iż powód tak wykazał legitymację czynną do występowania z roszczeniem przeciwko pozwanej, jak i wywiązał się z obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodził dla siebie określone skutki prawne i tym samym udowodnił zasadność i niezbędność najmu pojazdu zastępczego;

b). art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na:

•

dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przeprowadzenie sprzecznej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego analizy, polegającej na uznaniu, iż same twierdzenia powoda, jak i świadków L. N. i R. K. odnoszące się do tytułu prawnego jaki przysługiwał R. K. wobec pojazdu matki V. (...) dowodzi faktu, iż to R. K. jako użytkownik pojazdu jest poszkodowanym w wyniku zdarzenia z dnia 25 czerwca 2013 roku,

•

całkowicie dowolnym uznaniu, że R. K. w chwili zdarzenia pozostawał użytkownikiem uszkodzonego pojazdu, co daje mu status poszkodowanego, zatem powód posiada legitymację czynną, mimo iż Sad 1 instancji nie dał wiary zeznaniom świadków R. K. i L. N., uznając że pozostają one w sprzeczności z dokumentami zgromadzonymi w sprawie,

•

dowolnym a nie swobodnym uznaniu, iż poniesienie przez poszkodowanego koszty najmu pojazdu pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem i tym samym zasadne jest zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania tytułem ich zwrotu,

•

bezzasadnym uznaniu, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 53 dni, tj. od dnia 01 lipca 2013 roku do dnia 22 sierpnia 2013 roku, tj. do dnia wypłaty poszkodowanemu odszkodowania, przy jednoczesnym pominięciu, iż pozwana poinformowała poszkodowanego L. N. o zaistnieniu szkody całkowitej niezwłocznie tj. w dniu 09 lipca 2013 roku, natomiast to poszkodowany w wyniku nieuzasadnionego zaniechania doprowadził do powiększenia rozmiaru szkody,

•

bezzasadnym uznaniu, że bezczynność poszkodowanego tak przy upoważnieniu R. K. do odbioru należności, jak i przy sprzedaży uszkodzonego wraku i zakupie nowego pojazdu przez niego skutkuję rozszerzeniem odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej, mimo iż jego działanie było niezgodne z obowiązkiem minimalizacji szkody;

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł :

1.  o zmianę wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie, X Wydział Gospodarczy z dnia 16 lutego 2016 roku (za sygn. akt X GC 1345/14) poprzez oddalenie powództwa w całości;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych - za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana dokonała szczegółowego rozwinięcia przytoczonych powyżej zarzutów podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko w sprawie. Skarżąca wskazała, iż zaskarżony wyrok nie odpowiada prawu i jako wydany z naruszeniem obowiązujących przepisów postępowania cywilnego, nie może się ostać w obrocie prawnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej w ocenie Sądu Okręgowego okazała się uzasadniona jednak z innych przyczyn niż przytoczone w apelacji i jako taka doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy stwierdził, iż niezależnie od wywiedzionej apelacji orzeczenie Sądu Rejonowego jest dotknięte nieważnością i jako takie powoduje, iż sprawa winna zostać uchylona. Nieważność postępowania w granicach zaskarżenia sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu i w zależności od stwierdzonej przyczyny nieważności wydaje stosowne rozstrzygnięcie. Wobec tego, że sąd odwoławczy nieważność postępowania bierze pod uwagę z urzędu, nie ma znaczenia, czy zarzut nieważności został podniesiony w apelacji, ani czy strona w toku postępowania przed sądem I instancji podnosiła kwestie związane z przyczynami nieważności. Obojętne jest też, czy uchybienie prowadzące do nieważności miało wpływ na treść rozstrzygnięcia. Zatem dopiero na skutek rozstrzygnięcia sądu odwoławczego, dochodzi do wyeliminowania z porządku prawnego wyroku wydanego w postępowaniu dotkniętym nieważnością.

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie zachodzi nieważność postępowania polegająca na pozbawieniu strony możności obrony swych praw, o jakiej mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c.

Wskazać należy, iż pozbawienie strony możliwości obrony praw nie musi zachodzić w czasie całego postępowania przed sądem I instancji. Decydujące jest to, czy występuje przy orzekaniu i w postępowaniu bezpośrednio poprzedzającym wydanie orzeczenia (zob. wyr. SN z 10.7.2002 r., II CKN 822/00, L.; wyr. z 13.5.2005 r., IV CK 620/04, L.). Pozbawienie strony możności obrony swych praw godzi w zasadę postępowania cywilnego – zasadę równości stron, która ma swoje źródło w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, według którego wszyscy są równi wobec prawa oraz mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Istotnym gwarantem zasady równości stron jest zasada wysłuchania stron ( audiatur et altera pars), znajdująca swój wyraz w art. 210 § 1 k.p.c. Jeżeli strona na skutek wadliwości procesowych sądu nie mogła uczestniczyć i nie uczestniczyła w rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku, to zachodzą podstawy, by przyjąć, że strona ta została pozbawiona możności obrony swych praw (zob. wyr. SN z 10.7.2000 r., II CKN 822/00, L.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego postępowania wskazać należy, iż analiza akt sprawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż doszło w przedmiotowym postępowaniu do nieważności w postaci pozbawienia obu stron możności obrony ich praw. Sytuacja ta miała miejsce w wyniku wadliwych czynności procesowych sądu, skutkiem czego obie strony nie brały udziału w rozprawie w dniu 16 lutego 2016 roku. Jak wynika z materiału dowodowego przewodniczący na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 roku dokonując kontroli stawiennictwa stron mylnie przyjął, iż obie strony pomimo niestawiennictwa zostały prawidłowo zawiadomione o terminie rozprawy. Przewodniczący wadliwie powołał się na dowody doręczenia znajdujące się na karcie 181 i 182 akt sprawy i w konsekwencji procedował pod nieobecność stron, które o terminie rozprawy faktycznie nie zostały zawiadomione. Analiza elektronicznego potwierdzenia odbioru znajdującego się na karcie 181 i na karcie 182 akt sprawy prowadzi do wniosku, iż nie jest to zawiadomienie o terminie rozprawy ani pełnomocnika powoda, ani też pełnomocnika pozwanego. Dokumenty te stanowią jedynie potwierdzenie odbioru przesyłki przez każdego z pełnomocników, zawierającej odpis postanowienia o wynagrodzeniu biegłego z dnia 21 stycznia 2016 roku. Okoliczność ta została również potwierdzona oświadczeniem pełnomocnika powoda zawartym w piśmie procesowym z dnia 13 stycznia 2017 roku oraz w piśmie procesowym pełnomocnika pozwanego z dnia 29 grudnia 2016 roku.

Reasumując wskazać należy, że na skutek braku zawiadomienia pełnomocników stron o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 16 lutego 2016 roku, nie mogli oni uczestniczyć i nie uczestniczyli w rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku. Zgodnie z art. 224 § 1 k.p.c. przed zamknięciem rozprawy przewodniczący udziela głosu stronom, które zgodnie z art. 210 § 3 k.p.c. mogą roztrząsać wyniki postępowania dowodowego i ostatecznie przedstawić swoje stanowisko w sprawie. Tymczasem w niniejszej sprawie pełnomocnicy stron zostali pozbawieni możliwości zarówno wypowiedzenia się w zakresie podsumowania materiału dowodowego jak i w zakresie przedstawienia swojego ostatecznego stanowiska w sprawie przed wydaniem merytorycznego rozstrzygnięcia. Oceniając powyższe przez pryzmat zarówno okoliczności niniejszej sprawy jak i naruszenia prawa stron wynikającego z art. 210 § 3 k.p.c. jak również naruszenia zasady wysłuchania stron ( audiatur et altera pars), znajdującej swój wyraz w art. 210 § 1 k.p.c. niewątpliwie przyjąć należy, iż w sprawie zachodzi nieważność postępowania polegająca na pozbawieniu stron możności obrony swych praw o jakiej mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c.

W konsekwencji, ze względu na skutki stwierdzonej nieważności postępowania przez Sądem Rejonowym, bezprzedmiotowa stała się ocena zasadności naruszenia pozostałych przepisów postępowania podniesionych w apelacji. Przedstawione okoliczności nie pozostawiają wątpliwości, że obie strony zostały pozbawione możności obrony swych praw, co oznacza nieważność postępowania, przewidzianą w art. 379 pkt 5 k.p.c. Powyższa wadliwość ze względu na swoją rangę oznaczała konieczność uchylenia wyroku, zniesienia postępowania od dnia 16 lutego 2016 roku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Z tych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie od dnia 16 lutego 2016 roku i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu Szczecin – Centrum w Szczecinie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi na podstawie art. 108 § 2 k.p.c. , rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

SSO (...)SSO (...)SSR del. (...)

Sygn. akt VIII Ga 312/17

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...) (...) (...)