Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 30 maja 2014 roku odmówił J. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że w dniu 7 sierpnia 2014 roku komisja lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności do pracy wnioskodawcy. (decyzja k 42

akt ZUS)

W dniu 25 września 2014 roku J. P. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wskazując, że komisja lekarska ZUS w dniu 16 lipca 2014 roku potwierdziła 20% uszczerbku na zdrowiu z powodu uszkodzenia tkanek miękkich skóry i mięśni szyi z ograniczeniem jej ruchomości. (odwołanie k 2-3).

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 8 października 2014 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k 11)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

J. P., urodzony (...), w dniu 30 maja 2014 roku złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek k 1 akt ZUS)

Wnioskodawca z zawodu jest monterem sieci i instalacji gazowych. Pracował także jako ślusarz, robotnik budowlany – dekarz. (świadectwa pracy k 10-20)

W okresie od 2 lipca 2012 roku do 31 maja 2014 roku miał zarejestrowaną działalność gospodarczą – zakład szewski. (niesporne)

W dniu 11 sierpnia 2012 roku ubezpieczony doznał urazu szyi z raną szarpaną po prawej stronie z uszkodzeniem żyły szyjnej wewnętrznej i nerwu dodatkowego. (niesporne) W 2013 roku dokonano u niego rekonstrukcji nerwu dodatkowego prawego. W związku z tym powstała miernego stopnia dysfunkcja (ograniczenie ruchomości) barku prawego po przebytym urazie szyi. Stan ten nie upośledził funkcji narządu ruchu wnioskodawcy w stopniu uzasadniającym uznanie go za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Z chirurgiczno – ortopedycznego punktu widzenia nie utracił on w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. (pisemna opinia biegłego sądowego lekarza chirurga ortopedy M. S. k 42-45, opinia uzupełniająca k 73-74)

W związku z opisanym urazem u wnioskodawcy występił niedowład w zakresie nerwu dodatkowego prawego z niewielkim zanikiem mięśni przez niego unerwianych, jednak pozostałe mięśnie kończyny górnej prawej dobrze kompensują sprawność i siłę tej kończyny. Schorzenie to może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Nie powoduje ono niezdolności do pracy. Wnioskodawca ma jedynie przeciwskazaną ciężką pracę fizyczną. Może wykonywać prace zgodne z II poziomem jego kwalifikacji, do wykonywania których nie utracił zdolności. Wykazuje dobrą sprawność wzroku i rąk. (opinia pisemna biegłego sądowego neurologa – specjalisty medycyny pracy k 237-241 odw., opinie uzupełniające k 260-261 odw., k 311-318)

W osobowości J. P. dominuje występowanie stanów obniżonego nastroju, depresyjnych, skłonności do koncentracji na dolegliwościach somatycznych, trudności w relacjach interpersonalnych w postaci poczucia wyobcowania i nadmiernej podejrzliwości, bez tendencji do agrawacji lub dysymulacji. Nie występują zaburzenia w zakresie pamięci bezpośredniej wzrokowej, percepcji wzrokowej i zdolności grafomotorycznych na podłożu zmian organicznych w (...). Występują zaburzenia w zakresie procesów uwagi na podłożu uszkodzenia (...). (opinia biegłego psychologa G. J. k 62-63, opinia uzupełniająca k 245)

Wnioskodawca cierpi na łagodne zaburzenia nastroju w przebiegu uzależnienia od alkoholu bez zaburzeń funkcji poznawczych, bez objawów psychotycznych. Stwierdza się u niego dyskretne zmiany organiczne w (...). Wymienione zaburzenia psychiczne nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy, są związane z wieloletnim uzależnieniem od alkoholu. (pisemna opinia biegłego sądowego lekarza psychiatry G. P. k 59-61, opinia uzupełniająca k 225)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie powołanych dowodów, w tym opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry, które nie były ostatecznie kwestionowane przez żądną ze stron. Na ich podstawie Sąd ustalił, że stan psychiczny wnioskodawcy nie powoduje u niego niezdolności do pracy.

W zakresie istniejących u J. P. schorzeń ortopedycznych wynikających z miernego stopnia dysfunkcji (ograniczenie ruchomości) barku prawego po przebytym urazie (rany ciętej szarpanej) szyi Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy M. S., który wprost w swych pisemnych opiniach stwierdził, że stan ten nie upośledza funkcji narządu ruchu wnioskodawcy w stopniu uzasadniającym uznanie go za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Biegły stanowczo i wprost wskazał, że z chirurgiczno – ortopedycznego punktu widzenia wnioskodawca nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Stwierdzony przez biegłego sądowego lekarza P. R. - neurologa i specjalisty medycyny pracy niedowład w zakresie nerwu dodatkowego prawego z niewielkim zanikiem mięśni przez niego unerwianych – jak wynika wprost z pisemnych opinii tego biegłego - może być leczony w ramach zwolnień lekarskich. Biegły ten szczegółowo odniósł się do stanu zdrowia wnioskodawcy stwierdzając, że pozostałe mięśnie kończyny górnej prawej dobrze kompensują sprawność i siłę tej kończyny, co sprawia, że wnioskodawca ma jedynie przeciwskazaną ciężką pracę fizyczną, może natomiast wykonywać inne prace zgodne z II poziomem jego kwalifikacji, do wykonywania których nie utracił zdolności.

Biegły P. R. dokonał badania wnioskodawcy, także w zakresie posiadanej specjalizacji neurologicznej, wskazując wprost na powyższy wniosek orzeczniczy. Biegły ten bardzo szczegółowo i skrupulatnie odniósł się w swych opiniach pisemnych do zarzutów wnioskodawcy w zakresie swej podwójnej specjalizacji, wskazując na pełny opis badania lekarzy orzeczników, które - w jego ocenie - wywiedziony przez niego wniosek potwierdzają. Podkreślił za biegłym neurologiem J. Z. profilaktyczne przeciwskazania do wykonywania przez wnioskodawcę jedynie prac ciężkich, co jednak nie ma – w jego ocenie -znaczenia do orzekania o choćby częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Odnosząc się do opinii biegłego sądowego lekarza neurochirurga T. K. biegły P. R. wprost wskazał na fakt, że nerw dodatkowy nie unerwia czuciowo kończyny górnej, a zatem biegły neurochirurg nie mógł stwierdzić zaburzeń czucia – powierzchniowego i głębokiego w obrębie dystalnych partii kończyny górnej. Sam neurochirurg w swej pisemnej opinii uzupełniającej, wydanej wobec zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, odesłał do opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy.

Odnosząc się do opinii biegłych neurologa i neurochirga biegły P. R. wskazał wreszcie, że czym innym jest ocena zdolności do pracy na konkretnym stanowisku w ramach badań profilaktycznych, a czym innym ocena tej zdolności jako takiej na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Uznał nadto, że oceny zdolności do pracy wnioskodawcy nie można dokonywać jedynie w oparciu o jego zawód wyuczony (monter instalacji gazowych).

Podniósł, że ubezpieczony może mieć pewne ograniczenia w wykonywaniu wyuczonego zawodu, ale nie utracił zdolności w ramach szeroko rozumianego poziomu kwalifikacji – innych zawodów, czynności.

Nie bez znaczenia jest przyznany przez wnioskodawcę w toku postępowania fakt, że w ramach rozpoczętej w lipcu 2012 roku działalności gospodarczej – zakładu szewskiego zamierzał on zatrudnić do tego typu prac szewca, a zatem aktywność J. P., prowadzącego zakład, nie wykonującego bezpośrednio pracy szewca, mogła być tak zorganizowana, by nie wykonywał on prac ciężkich.

Na marginesie wskazać także należy, że wnioskodawca w ramach zatrudnienia wykonywał także pracę ślusarza, co wynika wprost ze świadectwa pracy z dnia 11 kwietnia 1997 roku wystawionego przez (...) Spółdzielnię (...) w P.. Czynności wykonywane w tym zawodzie, jak wskazał biegły P. R., nie stanowią prac ciężkich, przeciwskazanych wnioskodawcy.

W zakresie kwalifikacji określonego zawodu do rodzaju pracy Sąd oparł się na opinii biegłego P. R. – specjalisty w zakresie medycyny pracy, kwalifikującego poszczególne typy czynności do prac ciężkich, średnio – ciężkich, lekkich według standardów przyjętych dla tej kwalifikacji.

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę biegły P. R. szczegółowo i skrupulatnie przeanalizował całość przedstawionej mu dokumentacji medycznej, co wynika z opisów jakie poczynił w swych opiniach. Jego opinie Sąd uznał za pełne, logicznie uzasadnione, odnoszące się rzeczowo do wszystkich stawianych im przez wnioskodawcę zarzutów, a zatem wiodące w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym Sąd uznał, że opinie biegłych neurochirurga T. K. i neurologa J. Z. – jako nieodnoszące się wprost do ustawowych przesłanek orzekania o niezdolności do pracy – są nieprzydatne dla rozstrzygnięcia, a decydująca w tym zakresie może być tylko opinia biegłego sądowego medycyny pracy, jednocześnie neurologa – P. R., który – w zakresie swych specjalizacji – sformułował pełną tezę orzeczniczą sprowadzającą się do stwierdzenia, że J. P. nie był niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ani w dacie złożenia wniosku ani w dacie wydania spornej decyzji.

Biegły P. R. w swych pisemnych opiniach w sposób szczegółowy odniósł się do wszelkich zarzutów wnioskodawcy, logicznie argumentując postawione przez siebie tezy poprzez powołanie się na zapisy w dokumentacji medycznej prowadzonej do daty wydania zaskarżonej decyzji i powstałej w dacie badania wnioskodawcy przez komisję lekarską ZUS.

Biorąc pod uwagę opinię biegłego sądowego P. R. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności, uznając złożony wniosek za zmierzajacy jedynie do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j Dz.U. z 2016 roku, poz.887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu o ile jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność powstała w okresach wymienionych w tym przepisie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3)

Na mocy art.13 ust.1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. przepisie art.57 warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się J. P., wykazuje jednoznacznie, że organ rentowy zasadnie odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie.

Opinie te zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Odnoszą się wprost do ujętych w art.12 i 13 cytowanej ustawy przesłanek niezbędnych do określenia zdolności czy też niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Biegli w opiniach przyjętych przez Sąd szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy.

W ocenie Sądu opinie te są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie uzupełniające biegłych wprost odnoszą się do zarzutów stawianych opiniom głównym. Nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby je mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji lekarskiej.

Fakt, że opinie biegłych nie mają treści odpowiadającej stronie, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych, które Sąd przyjął jako miarodajne. Wszyscy biegli, na podstawie opinii których Sąd się oparł, zgodnie podali, że schorzenia występujące u wnioskodawcy nie powodują niezdolności do pracy zgodnej z poziomem jego kwalifikacji.

Sam fakt istnienia u wnioskodawcy schorzeń, potwierdzony przez biegłych ani ilość tych schorzeń, nie może być utożsamiany z niezdolnością do pracy odwołującego. Stwierdzenie stanu chorobowego nie jest bowiem jednoznaczne z kwalifikacją do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wobec braku dalszych, poza oddalonymi, wniosków dowodowych stron Sąd uznał materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie za pełny i pozwalający stwierdzić, że wnioskodawca mimo stwierdzonych u niego schorzeń nie był w dacie złożenia wniosku ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy.

W związku z tym, że do przyznania prawa do renty konieczne jest łączne spełnienie przesłanek cytowanych przepisów, a wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, brak podstaw do przyznania jej prawa do renty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.