Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 kwietnia 2012 roku powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 2.599,01 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 marca 2012 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż na skutek kolizji drogowej z dnia 12 stycznia 2012 roku, której sprawca posiadał zawartą z pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych pojazd marki T. (...), będący własnością A. G. uległ uszkodzeniu. Pojazd był naprawiany w okresie od dnia 12 stycznia 2012 roku do dnia 14 lutego 2012 roku. Poszkodowany został pozbawiony - nie z własnej winy – możliwości korzystania z własnego pojazdu i był zmuszony do skorzystania w okresie od dnia 17 stycznia 2012 roku do dnia 30 stycznia 2012 roku z pojazdu zastępczego. Uszkodzony pojazd był bowiem wykorzystywany przez poszkodowanego m.in. do dojazdów do pracy, do codziennego użytku i nie miał on prawa wynajęcia pojazdu zastępczego na innej podstawie (z tytułu zawartych umów ubezpieczenia, umów leasingu, bądź z innych źródeł). W dniu 17 stycznia 2012 roku powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji, na podstawie której stała się uprawniona do żądania od pozwanej zwrotu kosztów najmu auta zastępczego (w kwocie brutto). Powódka jest więc uprawniona do wystąpienia przeciwko pozwanej z niniejszym pozwem zważając na to, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie. Powódka zgłaszała swoje roszczenia wobec pozwanej przed wystąpieniem z niniejszym powództwem, jednakże pozwana nie uiściła należności (pozew – k. 3-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 maja 2012 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał, aby pozwana zapłaciła powódce kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tym terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 34).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż nie kwestionuje okoliczności wypadku jak i własnej odpowiedzialności. Pozwana zakwestionowała ważność umów najmu oraz cesji wierzytelności wskazując, że ze złożonego pełnomocnictwa nie wynika umocowanie pracownika powódki do dokonywania tego typu czynności. Ponadto pozwana zarzuciła nie wykazanie konieczności najmu pojazdu zastępczego oraz zbyt długi czas naprawy (sprzeciw – k. 38-41).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. G.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w S..

(dowód: okoliczność niesporna))

W dniu 12 stycznia 2012 roku przyjęto uszkodzony samochód do naprawy. W tym samym dniu zgłoszono szkodę w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Dnia 17 stycznia 2012 roku wykonano oględziny przednaprawcze i dostarczono kalkulację naprawy do serwisu, a także dokonano pierwszego zamówienia części zamiennych. Dnia 19 stycznia zgłoszono konieczność wykonania oględzin dodatkowych. W tym też dniu dostarczono zamówione części. Oględziny dodatkowe przeprowadzono w dniu 24 stycznia 2012 roku i w tym samym dniu dostarczono do serwisu drugą kalkulację naprawy oraz dokonano drugiego zamówienia części zamiennych, których dostawa nastąpiła 26 stycznia 2012 roku. Do dnia 30 stycznia 2012 roku naprawa nie zakończyła się.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 12; dokumenty przesłane przez zakłąd naprawczy – k. 65-94)

Od dnia 17 stycznia 2012 roku do dnia 30 stycznia 2012 roku A. G. użytkował pojazd zastępczy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) ( (...)) nr (...) z dnia 17 stycznia 2012 roku. Czynsz najmu wyniósł 2.599,01 złotych brutto.

(dowód: umowa najmu (...) ( (...)) – k. 5-8; pełnomocnictwo – k. 13; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 10; (...) k. 11, cennik – k. 23)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 17 stycznia 2012 roku A. G. przelał na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługujące mu w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 9; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 10; pełnomocnictwo – k. 13)

W dniu 16 lutego 2012 roku (...) sp. z o.o. wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 17 stycznia 2012 roku do 30 stycznia 2012 roku (13 dni) opiewającą na kwotę 2.599,01 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT – k. 16)

Pismem z dnia 17 lutego 2012 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wezwała (...) S.A. z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 2.599,01 złotych. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 23 lutego 2012 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 17-22)

Poszkodowanemu samochód zastępczy był niezbędny do dojazdu do pracy oraz codziennego użytku.

(dowód: oświadczenie najemcy – k. 14)

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki T. (...) nie powinien przekraczać 6 dni. Faktycznie konieczny i ekonomicznie uzasadniony czas usuwania szkody w samochodzie marki T. (...) nie powinien przekraczać 14 dni.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego K. W. – k. 118-127)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii biegłego sądowego K. W..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne, podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, ważności umów najmu pojazdu zastępczego oraz przelewu wierzytelności, a także swojej odpowiedzialności (co do zasady) za szkodę. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła trzy zarzuty: nieważności umowy najmu oraz cesji wierzytelności z powodu braku wykazania umocowania dla osoby działającej w imieniu powódki, nie wykazania konieczności najmu pojazdu zastępczego oraz zbyt długiego czasu naprawy.

Brak było podstaw do uznania, że powódka nie udowodniła umocowania osoby, która podpisała w jej imieniu umowę najmu oraz umowę cesji wierzytelności. Powódka złożyła bowiem pełnomocnictwo udzielone w dniu 5 grudnia 2011 roku B. Z. do zawierania w imieniu powódki umów najmu pojazdów, na warunkach określonych w formularzach obowiązujących w sieci wynajmu pojazdów (...) na terytorium Polski i zgodnych z warunkami (...) sp. z o.o. oraz do zawierania w imieniu spółki – jako cesjonariusza, umów nabycia wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów korzystania z auta zastępczego, przysługujących poszkodowanym od towarzystw ubezpieczeniowych likwidujących szkody (k. 13). W przedmiotowej sprawie umowa najmu została zawarta na warunkach określonych w formularzach obowiązujących w sieci wynajmu pojazdów (...). Również złożona do akt sprawy umowa cesji wierzytelności mieści się we wskazanych powyżej granicach umocowania. Dotyczy bowiem nabycia wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów korzystania z auta zastępczego, przysługującej poszkodowanemu od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Odnosząc się z kolei do zarzutu pozwanej, iż zachodzi brak podstaw do konieczności skorzystania poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz, że nie zostało wykazane, że normalnym następstwem działania sprawcy jest prawo najmu pojazdu zastępczego, wskazać należy, iż zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (sygn. akt III CZP 5/11) odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Jeżeli więc poszkodowany poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegającego wyrównaniu. W przedmiotowej sprawie jak wynika z oświadczenia poszkodowanego pojazd zastępczy był mu konieczny do dojazdu do pracy oraz codziennego użytku (k. 14). Pozwana nie zgłosiła wniosków dowodowych mających na celu wykazanie, że poszkodowany mógł zastąpić uszkodzony pojazd innym lub zasada proporcjonalności przemawia za skorzystaniem z innego środka komunikacji.

Pozwana podnosząc, że czas naprawy był zbyt długi, powinna okoliczność tą udowodnić. W tym celu dopuszczony został na wniosek pozwanej - dowód z opinii biegłego.

Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego K. W. niezbędny i faktycznie konieczny czas naprawy uszkodzonego samochodu po uwzględnieniu czasu pracy warsztatu, dni wolnych od pracy oraz koniecznych przerw technologicznych i organizacyjnych powinien wynosić 14 dni. Biegły zwrócił uwagę na 5 – dniowy okres zwłoki na wykonanie oględzin dodatkowych i dostarczenie do serwisu zatwierdzonej kalkulacji naprawy, co miało wpływ na wydłużenie się naprawy.

Opinia biegłego jest jasna, logiczna i przekonująca. Żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub opinii innego biegłego.

W konsekwencji należało przyjąć, że uzasadniony był cały okres najmu (13 dni).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ponieważ wezwanie do zapłaty doręczono pozwanej w dniu 23 lutego 2012 roku (k. 17-20), uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek od dnia 26 marca 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Na koszty procesu poniesione przez powódkę składają się: opłata od pozwu w kwocie 130 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 złotych.

W punkcie III wyroku nakazano zwrócić pozwanej kwotę 360,60 złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki na opinię biegłego.