Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant stażysta W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa G. Ł.

przeciwko Gminie M. Ł. – Prezydentowi Miasta Ł.

z udziałem interwenientów ubocznych po stronie pozwanej I. M. i W. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  obciąża powódkę na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 495,85 zł (czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej Gminy M. Ł. – Prezydenta Miasta Ł. kwotę 3400 zł (trzy tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  oddala wniosek interwenientów ubocznych o zasądzenie kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 745/15

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2015 roku G. Ł., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożyła pozew przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zasądzenie kwoty 14.770 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, w tym kwoty 13.000zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 1770zł tytułem odszkodowania. W uzasadnieniu wyjaśniła, że w dniu 10 grudnia 2014 roku uległa wypadkowi wychodząc z piekarni ubezpieczonego u pozwanego Zakładu (...).P. O. przy ul. (...) w Ł.. W wyniku wypadku powódka doznała złamania głowy kości promieniowej, złamania kości łódeczkowatej prawej, stłuczenia barku prawego. W ocenie powódki przyczyną jej upadku było nienależyte zabezpieczenie terenu poprzez niezastosowanie oznaczenia informującego o schodach. Według powódki zbyt niskie schody, jak w przypadku przedmiotowej szkody są niewygodne i stwarzają ryzyko potknięcia. Na dochodzone przez powódkę odszkodowanie składa się kwota 1596 zł tytułem opieki osób trzecich i kwota 174 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów.

(pozew k. 2-12, pełnomocnictwo k. 201)

W odpowiedzi na pozew z dnia 14 października 2015 roku pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu od powódki, w tym kosztów zastępstwa prawnego w podwójnej stawce minimalnej. W uzasadnieniu pozwany wyjaśnił, że udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej E. O. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą PPHU Zakład (...), która jest jedynie najemcą lokalu usługowego przy ul. (...) w Ł.. Do wypadku doszło poza lokalem usługowym będącym przedmiotem najmu, nadto schody, które znajdują się przed wejściem do budynku piekarni nie zostały ułożone przez ubezpieczoną w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

(odpowiedź na pozew k 46-50, pełnomocnictwo k. 51, odpis KRS k. 52-58)

Pismem z dnia 9 czerwca 2016 roku pełnomocnik powódki wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gminę M. Ł.. W uzasadnieniu wskazano, iż Gmina M. Ł. jako właściciel nieruchomości, na której doszło do wypadku z udziałem powódki, obowiązana była do prawidłowego używania obiektu budowlanego oraz utrzymania go we właściwym stanie technicznym i estetycznym.

(pismo procesowe k. 193-196)

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2016 roku Sąd na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Gminę M. Ł..

(postanowienie k. 203)

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 sierpnia 2016 roku Gmina M. Ł. – Prezydent Miasta Ł., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany kwestionował zarówno zasadę swej odpowiedzialności, jak i wysokość dochodzonego roszczenia. Pozwany wskazał, iż przedmiotowa nieruchomość została wydzierżawiona I. G. i W. G., wspólnikom spółki cywilnej (...) z siedzibą w Ł., którzy wobec tego stali się zarządcą przedmiotowego terenu. Podniósł również, iż chodnik na którym doszło do zdarzenia był w stanie idealnym, bez ubytków i usterek, a schody prowadzące do piekarni zostały zaprojektowane i wykonane w sposób minimalizujący ryzyko upadku oraz umożliwiający poruszanie się po nich osobom z dysfunkcją ruchu. Chodnik posiada także zabezpieczenie przed poślizgnięciem, a dodatkowo schody zostały zaopatrzone w krawężniki na krawędzi stopni odróżniające się wizualnie od pozostałej części schodów by sygnalizować zmianę poziomu nawierzchni. Pozwany podniósł, iż budynek wraz z całą infrastrukturą uzyskał pozwolenie na użytkowanie. Nadto według twierdzeń powódki do wypadku doszło, gdy wychodziła z piekarni, tym samym powódka musiała wiedzieć o występowaniu stopni, gdyż wchodziła tamtędy do piekarni. Według pozwanego zdarzenie stanowi nieszczęśliwy wypadek, będący konsekwencją nieuwagi powódki.

(odpowiedź na pozew k. 204-208, pełnomocnictwo k. 209)

Pismem z dnia 18 października 2016 roku I. M. i W. G., reprezentowani przez pełnomocnika w osobie radcy prawego, zgłosili przystąpienie do postępowania po stronie pozwanej w charakterze interwenientów ubocznych i wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Interwenienci uboczni podnieśli, że schody prowadzące do piekarni spełniały wymogi konstrukcyjne oraz normy bezpieczeństwa wymagane przez przepisy. Nadto schody, na których miało dojść do wypadku, stanowią część składową pawilonu, w którym mieści się piekarnia. Odpowiedzialność za ewentualne szkody związane z użytkowaniem schodów spoczywa zatem na właścicielu pawilonu.

(pismo k. 239-239v, pełnomocnictwo k. 240, pismo k. 267-269)

W piśmie z dnia 23 grudnia 2016 roku pełnomocnik powódki oświadczył, iż cofa powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia co do pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W.. Nadto wniósł o nałożenie obowiązku zwrotu kosztów dotychczasowego procesu na tego pozwanego na podstawie art. 103 k.p.c.

(pismo k. 256-261)

W piśmie z dnia 17 lutego 2017 roku pełnomocnik pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. wniósł o zasądzenie od powódki na rzecz tego pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pismo k. 277)

Postanowieniem z dnia 15 maja 2017 roku Sąd umorzył postępowanie w stosunku do pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. i orzekł o kosztach postępowania w stosunku do tego pozwanego.

(postanowienie k. 295)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 grudnia 2014 roku, przed godziną 10.00, powódka idąc do pracy weszła do piekarni w pawilonie przy ulicy (...) w Ł.. Wychodząc z piekarni powódka nie zauważyła stopnia schodów, straciła równowagę i upadła. Sprzedawczyni pomogła powódce wstać. Powódka uskarżała się na ból ręki. Stopnie schodów nie były oznaczone kolorystycznie.

(zeznania powódki k. 315, w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k. 231, zeznania świadka B. L. k. 232-233, dokumentacja fotograficzna k. 16-19)

Po wypadku powódka zgłosiła się do Wojewódzkiej (...) w Ł., gdzie po wykonaniu badań stwierdzono złamanie głowy kości promieniowej, złamanie kości łódeczkowatej prawej, stłuczenie prawego barku oraz podejrzewano uszkodzenie mięśnia ramienia prawego. Powódka została skierowana do szpitala.

Na izbie przyjęć (...) Szpitala (...) im. (...) w Ł. powódka została zaopatrzona w szynę dłoniowo-przedramienną. Otrzymała skierowanie do poradni ortopedycznej oraz zalecenie utrzymania szyny do czasu kontroli w przychodni. Powódka kontynuowała leczenie w przyszpitalnej poradni ortopedycznej. Korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych.

(kserokopie dokumentacji medycznej k. 21-26v)

Nieruchomość położona w Ł. przy ulicy (...), oznaczona jako działki o aktualnych nr 4/5 i 5/4 w obrębie W-30 o łącznej powierzchni 2256 m ², dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) stanowi własność Gminy Ł..

Umową dzierżawy z dnia 28 lipca 2004 roku Gmina Ł. oddała w dzierżawę I. G. i W. G. przedmiotową nieruchomość z przeznaczeniem pod targowisko, na okres do 31 lipca 2033 roku.

(kserokopie: umowa dzierżawy k. 177-179, aneksy do umowy k. 165-176)

Decyzją nr (...) z dnia 30 czerwca 2008 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wydał pozwolenie na użytkowanie rozbudowanych pawilonów handlowych i wybudowanych nowych, na terenie istniejącego targowiska miejskiego wraz z przebudowaną infrastrukturą techniczną i wewnętrznym układem komunikacji oraz parkowania zlokalizowanych na nieruchomości przy ulicy (...) w Ł..

(decyzja nr (...) k. 210-210v)

Umową najmu zawartą w dniu 1 sierpnia 2008 roku pomiędzy (...) s.c. reprezentowaną przez W. G. i I. G. a H. O., teren o powierzchni 13,5 m ² zlokalizowany na targowisku (...) oznaczony na planie sytuacyjnym pod nr (...) został oddany w najem H. O. na prowadzenie w nim działalności gospodarczej w zakresie handlu i usług. Umowa została zawarta na czas określony, do dnia 31 lipca 2019 roku.

Na podstawie aneksu z dnia 1 września 2009 roku w prawa najemcy wstąpiła E. O., jako następca prawny H. O..

(kserokopie: umowa najmu k. 132-135, aneks k. 131, plan sytuacyjny k. 136, akt poświadczenia dziedziczenia k. 74-74v)

Dojście do (...) handlowego (...) przy ulicy (...) stanowi chodnik z dwoma schodkami o nawierzchni z kostki betonowej typu „polbruk” o szerokości 1,56 m i długości 3,43 m, pochylenie podłużne i poprzeczne. Chodnik obramowany jest typowym obrzeżem o wymiarach 8 x 30 x 100 cm, obrzeżem ukształtowane są też dwa schodki. Różnica w wysokości zejścia wynosi 2 x po 9,50 cm. Schody mają wysokość 0,43m. Przedmiotowe dojście prowadzi od wejścia do piekarni do chodnika o szerokości 2 m i ścieżki rowerowej o szerokości 2 m biegnących wzdłuż ulicy (...) stanowiącą drogę publiczną. Nawierzchnia dojścia jest dobrze utrzymana, równa, bez zapadlisk, elementy brukarskie nie posiadają spękań i wykruszeń. Betonowa nawierzchnia kostki jest naturalnie lekko chropowata uniemożliwiająca poślizgnięcie się np. w porze gdy nawierzchnia jest mokra.

Przedmiotowy chodnik stanowiący dojście do Zakładu (...) spełnia wymogi techniczne określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690 ze zm). Chodnik ten został zaprojektowany i wykonany prawidłowo, nie wymaga specjalnych zabiegów podnoszących bezpieczeństwo jego użytkowania (oznakowania czy uszorstnienia).

(pisemna opinia biegłej H. T. 280-284 wraz z załącznikami k. 285-291, ustna opinia uzupełniająca k. 314, dokumentacja fotograficzna miejsca zdarzenia k. 16-19)

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o dokumenty lub ich kserokopie, stosując w tym względzie art. 308 k.p.c., zeznania powódki oraz świadka B. L.. Kluczowe znaczenie dla ustalenia zasadności żądania pozwu przyznać należało opinii biegłej z zakresu budownictwa H. T.. W ocenie Sądu sporządzona w sprawie opinia biegłej zasługuje na podzielenie w całości. Biegła oparła swoje ustalenia na całości materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym także oględzinach miejsca zdarzenia. Dlatego też Sąd uznał powołaną opinię za w pełni wiarygodną i przydatną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wątpliwości do opinii zgłaszała strona powodowa, która wniosła o wezwanie biegłej na termin rozprawy celem wydania opinii uzupełniającej. Biegła w ustnej opinii uzupełniającej odnosząc się do kwestii podnoszonych przez pełnomocnika powódki wyjaśniła, iż § 296 i § 306 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. o warunkach technicznych, jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Przepisy nie przewidują wysokości minimalnej schodów. Ustawodawca uregulował wyłącznie maksymalną wysokość (§ 296). Opiniowane schody są niskie, ich wysokość wynosi 0,43m. Nadto schody te nie są usytuowane wewnątrz budynku, zatem nie jest konieczne spełnienie wymogów, o których mowa w § 306 ust. 2 rozporządzenia.

Po wydaniu przez biegłą opinii uzupełniającej żadna ze stron nie zgłaszała wniosków o wydanie dalszych opinii uzupełniających w sprawie, ani o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Ustalenie przez Sąd braku winy po stronie pozwanej, o czym jeszcze poniżej w tym uzasadnieniu, skutkowało oddaleniem wniosków dowodowych powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rehabilitanta i biegłego ortopedy, albowiem okoliczności które miałyby zostać stwierdzone za pomocą tych dowodów nie mogłyby wpłynąć na treść rozstrzygnięcia kończącego sprawę co do istoty. Z tych samych względów Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego dowód z zeznań świadka Z. Ł. na okoliczność opieki nad powódką po zdarzeniu.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t.j. Dz.U z 2013r, poz. 1409) obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7.

Stosownie do art. 61 tej ustawy właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany:

1) utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2;

2) zapewnić, dochowując należytej staranności, bezpieczne użytkowanie obiektu w razie wystąpienia czynników zewnętrznych oddziaływujących na obiekt, związanych z działaniem człowieka lub sił natury, takich jak: wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, osuwiska ziemi, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach wodnych, pożary lub powodzie, w wyniku których następuje uszkodzenie obiektu budowlanego lub bezpośrednie zagrożenie takim uszkodzeniem, mogące spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub środowiska.

Obowiązki właściciela lub zarządcy polegają głównie na przeprowadzaniu, w czasie użytkowania obiektu, okresowych przeglądów i ocen jego stanu technicznego oraz podejmowaniu działań, związanych z wykonywaniem niezbędnych robót konserwacyjnych i remontowych, zapewniających utrzymanie właściwego stanu technicznego i bezpieczeństwa eksploatowanego obiektu budowlanego. Zapewnienie właściwej eksploatacji użytkowanego obiektu budowlanego, zgodnie z jego przeznaczeniem, oraz jego utrzymywanie w odpowiednim i bezpiecznym stanie technicznym należy do obowiązków właściciela lub zarządcy obiektu. Oznacza to, że obowiązek został nałożony na obydwa podmioty, przy czym wykonanie obowiązku przez jednego z nich zwalnia z tego obowiązku drugi podmiot. Jednakże redakcja tego przepisu ustala, że w pierwszej kolejności obowiązek ten spoczywa na właścicielu.

Podstawą żądania powódki jest art. 415 kc w zw. z art. w zw. z art. 444 § 1 i 2 w zw. z art. 445 § 1 kc. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia niezbędne jest spełnienie łącznie 3 przesłanek, tj. winy, zaistnienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zawinionym działaniem. Zauważyć w tym miejscu należy, że czyn niedozwolony oznacza kategorię prawną obejmującą swym zakresem przedmiotowym zachowania (działania i zaniechania) polegające na naruszeniu pewnych ogólnych tj. spoczywającym na każdym i względem każdego, reguł ostrożności, dbałości o interesy, życie, zdrowie innych podmiotów słowem należytego zajmowania się innymi dobrami prawnymi.

Okoliczności te powinny zostać wykazane przez powódkę, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodów z art. 6 k.c. Sąd rozpatrując niniejszą sprawę doszedł do przekonania, że powódka wykazała jedynie to, że na skutek upadku na schodach doznała urazu prawej ręki.

Powódka bezprawność działania pozwanego wiązała z tym, że nie zapewnił on odpowiednich warunków technicznych ciągu pieszego do lokalu handlowego na nieruchomości stanowiącej jego własność, a mianowicie iż schody prowadzące do Zakładu (...), zlokalizowanego przy ulicy (...) w Ł. nie były oznakowane w należyty sposób.

Mając na uwadze art. 61 pkt 1, art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane wskazać należy, że to właściciel nieruchomości, a w niniejszym postępowaniu pozwany, odpowiada za stan techniczny schodów w takim zakresie, w jakim nie zapewnia bezpiecznego korzystania z nich. Ogólny wymóg, konstruowania schodów bezpiecznych przewidują bowiem przepisy administracyjne z zakresu prawa budowlanego. Schody winny być tak skonstruowane i utrzymywane w takim stanie by zapewniały bezpieczne korzystanie z nich w ramach normalnej eksploatacji schodów, tj. przy korzystaniu z nich z zachowaniem minimum ostrożności. Schodzenie lub wchodzenie po schodach bowiem wiąże się z pewnym ryzykiem i wymaga zachowania ze strony osoby korzystającej z nich z minimum ostrożności. Niemniej w ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie doprowadziło do uznania, że schody znajdujące się na nieruchomości stanowiącej własność pozwanej gminy, na których upadła powódka, były schodami niezapewniającymi bezpiecznego korzystania z nich. Okoliczność tę, jako okoliczność warunkującą odpowiedzialność pozwanego, winna wykazać powódka.

Brak było w sprawie dowodu, na to, że sporne schody miały nieodpowiednią wysokość, a nadto, że powinny one zostać oznakowane w inny szczególny sposób. Znamienny w sprawie był dowód z opinii biegłej do spraw budownictwa lądowego, która wskazała, iż sporny chodnik stanowiący dojście do Zakładu (...) w Ł. przy ulicy (...) spełnia wymogi techniczne określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. o warunkach technicznych, jakim winny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Okoliczności związane z oceną bezpieczeństwa schodów, jak chociażby wymiary schodów, ich odpowiedni stan techniczny czy właściwe oznakowanie zmiany poziomu chodnika należą do wiadomości specjalnych, a zeznania powódki w tym zakresie zawierają element oceny uzależnionej od indywidualnych doświadczeń, zdolności postrzegania i oceny określonych zjawisk. Dla wykazania powyższych okoliczności został przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa, który uchybień w konstrukcji i oznakowaniu schodów nie stwierdził.

Mając na uwadze Sąd powództwo w całości oddalił i orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd obciążył powódkę na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 495,85 zł należną tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa, na którą to kwotę złożyło się wynagrodzenie biegłej, ponad kwotę zaliczki uiszczoną przez stronę pozwaną (380,92 zł + 114,93 zł).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. W niniejszej sprawie to powódka jest stroną przegrywającą proces, albowiem żądanie powódki wobec pozwanego nie zostało uwzględnione. Zatem to powódka jako strona przegrywająca jest obowiązana zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. Pozwany w niniejszej sprawie poniósł łączne koszty w wysokości 3400 zł i składały się na nie kwota 2400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w osobie radcy prawnego (obliczone zgodnie z § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. , Dz.U. 2013 poz. 490 t.j.) oraz kwota 1 000 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Tą też kwotę Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego i orzekł jak w punkcie trzecim wyroku.

W ocenie Sądu brak podstaw do zasądzenia kosztów interwencji na rzecz I. M. i W. G.. W orzecznictwie przyjmuje się, że art. 107 k.p.c. stanowi możliwość przyznania zwrotu interwenientowi ubocznemu poniesionych przez niego kosztów, lecz nie obliguje do przyznania ich w każdym przypadku pozytywnego wyniku procesu strony, do której interwenient przystąpił. Przyznanie ich zależy od oceny, czy wstąpienie interwenienta ubocznego do procesu połączone było z potrzebą rzeczywistą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego czynności procesowe zmierzały do tej właśnie obrony (postanowienie SA w Białymstoku z 8.01.1998 r., I ACz 7/98, "Orzecznictwo Sądów Apelacji B." 1998, nr 1, poz. 10). Sąd może przyznać koszty interwencji od przeciwnika zobowiązanego do zwrotu kosztów na rzecz interwenienta ubocznego, jeżeli przyczynił się on do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy (postanowienie SN z 23.02.2012 r., V CZ 141/11, LEX nr 1215162). W niniejszym postępowaniu po stronie pozwanej znajdowała się gmina reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Interwenienci uboczni w niniejszej sprawie nie przyczynili się w zasadniczym stopniu do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy. Pełnomocnik interwenienta ubocznego w piśmie procesowym, podnosił te same zarzuty co zgłoszone przez pozwanego w odpowiedzi na pozew, a zatem stanowisko, jakie prezentował interwenient uboczny było de facto powieleniem stanowiska pozwanego. To pełnomocnik pozwanego wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który był niezbędny dla dokonania ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia. W związku z tym w ocenie Sądu nie zachodzą powody, które uzasadniałyby zasądzenie kosztów interwencji na rzecz I. M. i W. G..