Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 141/11
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
w sprawie z powództwa „Korporacja Przemysłowa Polska” Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością
przeciwko D. G.
z udziałem interwenienta ubocznego „E.” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lutego 2012 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego na orzeczenie dotyczące kosztów, zawarte
w wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 12 lipca 2011 r.,
1. odrzuca zażalenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia
Sądu drugiej instancji o kosztach postępowania
w pierwszej instancji;
2. w pozostałym zakresie zażalenie oddala.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 12 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji
wniesionej przez pozwanego oraz interwenienta ubocznego, zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, że uchylił w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego z dnia
21 stycznia 2010 r. i oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz
pozwanego kwotę 3 336,66 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 1), zasądził
od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3159 zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego (punkt 2) i oddalił wniosek interwenienta ubocznego po
stronie pozwanej o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje (punkt 3).
Zażaleniem z dnia 22 sierpnia 2011 r. interwenient uboczny zaskarżył
zawarte w wyroku postanowienie o kosztach w części dotyczącej punktu 3 i wniósł
o jego zmianę, podnosząc zarzut naruszenia art. 107 w zw. z art. 98 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu drugiej
instancji, co do kosztów procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu
pierwszej instancji (art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.). W konsekwencji omawiane zażalenie
przysługuje każdej stronie niezadowolonej z orzeczenia o kosztach procesu,
wydanego „po raz pierwszy” przez sąd drugiej instancji. Zażalenie nie przysługuje
zatem na orzeczenie Sądu drugiej instancji w zakresie, w jakim orzeka on
o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego. Z tego też względu w tej części
zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne (art. 3941
§ 3 w zw. z art.
39821
w zw. 370 k.p.c.).
Stosownie do treści art. 107 zd. 3 k.p.c. Sąd może przyznać interwenientowi
koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. Jak
wyjaśniono w judykaturze treść tego przepisu wskazuje na to, że nie obliguje on do
zasądzenia kosztów w każdym przypadku, w którym istnieją podstawy do
obciążenia kosztami przeciwnika procesowego (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 11 listopada 1975 r., OSP 1976, z. 12, poz. 227 oraz z dnia
12 maja 2011 r., III CZ 21/11, niepubl.). W takiej sytuacji zasadne jest odwołanie
się przez sąd do ogólniejszych kryteriów w postaci potrzeby rzeczywistej obrony
3
interesów interwenienta ubocznego w określonych okolicznościach rozpoznawanej
sprawy.
Sąd Okręgowy wskazał, że oddalił wniosek interwenienta ubocznego o
zasądzenie na jego rzecz kosztów, albowiem jego wkład w rozpoznanie i
rozstrzygnięcie sprawy był nieznaczny. Trafnie przy tym Sąd zauważył, że zarówno
pozwanego, jak i interwenienta ubocznego reprezentował ten sam pełnomocnik,
który w imieniu ich obu składał analogiczne pisma procesowe, podnosił tożsame
zarzuty, a zatem stanowisko, jakie prezentował interwenient uboczny było de facto
powieleniem stanowiska pozwanego. Ponadto, jak wynika z przedstawionych przez
pełnomocnika interwenienta kosztów (np. podróży do sądu), pokrywały się one z
kosztami, które przedstawiał jako poniesione przez pozwanego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
md

V CZ 141/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia