Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

z udziałem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

na skutek odwołania A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 16 grudnia 2015r., nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż odwołująca A. D. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 12 czerwca 2015 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującej A. D. kwotę 4800 zł (cztery tysiące osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

A. D. w dniu 8 lutego 2016 r. wniosła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 16 grudnia 2015 r., nr: (...). Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób, że od dnia 12 czerwca 2015 r. podlega ubezpieczeniom społecznym, tj. emerytalnemu, rentowym, chorobowemu
i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz wniosła o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych
( k. 2-6 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 7 marca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.
W ocenie organu rentowego strony stosunku pracy nie przedstawiły dowodów
na potwierdzenie faktycznego świadczenia pracy przez ubezpieczoną. Oddział wskazał,
że odwołująca nigdy wcześniej nie była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych
z jakiegokolwiek tytułu, a w czasie jej nieobecności w pracy, powierzone czynności wykonywała osobiście H. S., która była Prezesem zarządu spółki. Zdaniem organu rentowego przedstawione powyżej okoliczności dały podstawy do stwierdzenia,
iż umowa została zawarta dla pozoru w rozumieniu art. 83 k.c. w związku z art. 300 k.p.
oraz z naruszeniem zasad współżycia społecznego w myśl art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p. w celu uzyskania świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( k. 8-9 a. s.).

Sąd w postanowieniu z dnia 11 kwietnia 2016 r. na podstawie art. 477 ^{( 11 )}k.p.c. zawiadomił (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...),
(...) W. o toczącym się postępowaniu ( k. 17 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zawiadomieniem z dnia 20 października 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. na podstawie art. 50 § 1, 61 § 1 i 4 k.p.a. oraz art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstaw wymiaru składek na te ubezpieczenia A. D. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w W. ( akta ZUS).

(...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. została zarejestrowana
w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 17 listopada 2010 r. ( k. 39-44 a. s.).

Na dzień wydania zaskarżonej decyzji u płatnika składek figurowało zadłużenie:

- na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek w kwocie 17421,31 złotych
za marzec 2014 r., od maja 2014 r. do kwietnia 2015 r. oraz od czerwca 2015 r. do lipca
2015 r.;

- na Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych z tytułu składek w kwocie 5811,46 złotych
za marzec 2014 r., od maja 2014 r. do kwietnia 2015 r. oraz od czerwca 2015 r. do sierpnia 2015 r.;

- na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu składek
w kwocie 1038,79 złotych za marzec 2014 r., od maja 2014 r. do kwietnia 2015 r.
oraz od czerwca 2015 r. do lipca 2015 r. ( k. 33 a. s.).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 12 czerwca 2015 r. zawarła z A. D. (wcześniej B.) umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku managera za wynagrodzeniem 4000,00 złotych brutto miesięcznie ( akta ZUS).

Ubezpieczona w dniu 12 czerwca 2015 r. podpisała zakres czynności, zgodnie
z którym miała obowiązek w ramach stosunku pracy: znalezienia lokalu na wynajem; zarządzania i ewidencjonowania czasu pracy oraz układania grafików innych osób współpracujących z firmą; nadzorowania pracy innych osób współpracujących z firmą; zarządzania dokumentacją w firmie, w tym obiegu dokumentów, korespondencji
i przygotowania dokumentacji księgowej dla biura rachunkowego; pozyskiwania i umawiania klientów na wizyty; utworzenia i aktualizowania bazy danych klientów; zarządzania oficjalną stroną internetową firmy; organizowania szkoleń umiejętności miękkich; przygotowania materiałów reklamowych; dbania o wyposażenie biura ( akta ZUS).

Odwołująca w dniu 12 czerwca 2015 r. uzyskała orzeczenie lekarskie, zgodnie
z którym została uznana za zdolną do wykonywania pracy na stanowisku managera
( akta ZUS).

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 12 czerwca 2015 r. odwołująca ukończyła szkolenie na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń z PFRON ( akta ZUS).

Zgodnie z Kartą Szkolenia Wstępnego w dziedzinie BHP, ubezpieczona w dniu
16 czerwca 2015 r. odbyła instruktaż na stanowisku pracy managera przeprowadzony przez H. S. ( akta ZUS).

Zgodnie z kopiami dowodów wypłaty, ubezpieczona otrzymała wynagrodzenie
za okres od czerwca do sierpnia 2015 r. ( akta ZUS).

Odwołująca w ramach obowiązków pracowniczych wykonała zestawienie wyselekcjonowanych ofert rynkowych lokali usługowych na potrzeby zmiany siedziby firmy ( akta ZUS).

W oparciu o własne ustalenia, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. wydał zaskarżoną decyzję w dniu 16 grudnia 2015 r., nr: (...) na podstawie art. 83 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku
z art. 58 § 2 i art. 83 § 1 k.c. oraz art. 22 § 1 i art. 300 k.p. Organ rentowy stwierdził, że A. D. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu
i wypadkowemu od dnia 12 czerwca 2015 r. Zdaniem Oddziału z analizy przebiegu ubezpieczenia odwołującej wynika, że nigdy wcześniej nie była zgłoszona do ubezpieczeń
z jakiegokolwiek tytułu, a płatnik składek nie zatrudnił nowej osoby, która przejęłaby jej obowiązki. Organ rentowy podniósł ponadto, że umowa o pracę z dnia 12 czerwca 2015 r.
nie została poprzedzona umową na okres próbny, pomimo faktu pierwszego zatrudnienia odwołującej. W ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz brak dowodów potwierdzających faktyczne wykonywanie zatrudnienia przez A. D. wskazuje, że została ona zgłoszona do ubezpieczeń w celu uzyskania świadczeń, a nie faktycznego wykonywania zatrudnienia ( akta ZUS).

Sąd na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ginekologii ustalił, że w oparciu o dokumentację medyczną ciąża odwołującej została stwierdzona w szóstym tygodniu w dniu 15 kwietnia 2015 r. W dacie podjęcia pracy ubezpieczona była w 15 tygodniu ciąży i brak było przeciwskazań do podjęcia przez nią pracy, co wynikało zarówno z opinii lekarza medycyny pracy, jak i opisu wizyty w spółce (...) w dniu 10 czerwca 2015 r.
( k. 107-108 a. s.).

Odwołująca zdobywała doświadczenie pracując przez kilka miesięcy w 2015 r.
w agencji reklamowej w ramach umowy zlecenia. Ubezpieczona pracowała przy komputerze oraz w terenie. A. D. w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych wyszukiwała lokal pod najem dla firmy na obrzeżach W.. W tym celu kontaktowała się
z potencjalnymi kontrahentami. Odwołująca szukając odpowiedniego lokalu przedstawiała się jako pracownik zainteresowanej spółki. Ubezpieczona po znalezieniu lokalu miała zająć się umawianiem pacjentów, pielęgniarek, wysyłaniem ofert do firm i ogólnymi sprawami marketingowymi. Co piątek A. D. umawiała się z H. S. w celu omówienia efektów jej pracy. Aktualnie działalność gospodarcza jest zawieszona, ponieważ spółka nie posiada środków finansowych do przeprowadzenia procesu likwidacyjnego ( zeznania świadków R. K., I. Z. i K. D. oraz przesłuchanie odwołującej i zainteresowanej k. 52-55 i 140 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie akt rentowych
oraz na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, zeznań świadków R. K., I. Z. i K. D. oraz przesłuchania odwołującej i zainteresowanej, a także opinii biegłego sądowego. Powołane przez Sąd dowody z dokumentów, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, korespondowały ze sobą oraz z osobowymi źródłami dowodowymi i tworzyły spójny stan faktyczny. Jednocześnie Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkim przesłuchanym świadkom oraz stron postępowania. Zdaniem Sądu złożone zeznania były logiczne, spójne
i wzajemnie się uzupełniały. Potwierdzały one wersję przedstawioną przez odwołującą
i zainteresowaną, przynajmniej w części dotyczącej tych okoliczności, które były świadkom znane. Świadkowie posiadali wiedzę odnoszącą się do prób wynajęcia przez ubezpieczoną dla firmy lokalu, w którym można byłoby prowadzić działalność gospodarczą. Ponadto
na uwzględnienie zasługiwała również niekwestionowana w żadnym zakresie treść opinii niezależnego biegłego sądowego ginekologa. Zgodnie z jej wnioskami ubezpieczona była zdolna do podjęcia pracy na stanowisku managera w dniu zawarcia umowy o pracę na czas nieokreślony.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. z dnia 16 grudnia 2015 r., nr: (...) jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

Kwestia sporna w niniejszej sprawie dotyczyła wyłączenia przez organ rentowy A. D. z ubezpieczeń społecznych z tytułu pracy u zainteresowanej (...) Sp.
z o.o. z siedzibą w W..

Art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r, poz. 121 j. t.) zwanej dalej ,,ustawą’’ stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają,
z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

W myśl art. 13 pkt 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, tj. pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Na podstawie art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy
o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Zgodnie art. 22 § 1 k. p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

W świetle art. 58 § 1 i § 2 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca
na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek,
w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Natomiast na podstawie art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności.

W pierwszej kolejności Sąd zauważył, że stanowisko organu rentowego odnoszące się do jednoczesnego naruszenia art. 58 i 83 k.c. jest błędne i nie może się ostać na gruncie niniejszej sprawy. Sąd doszedł do wniosku, że organ rentowy bezprawnie wskazuje,
iż umowa zawarta pomiędzy odwołującą a zainteresowaną spółką była jednocześnie pozorna w myśl art. 83 k.c. oraz nieważna na podstawie art. 58 k.c. Taki pogląd jest nietrafny, gdyż zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ,,przepis art. 83 k.c. i art. 58 § 1 k.c. stanowią odrębne, samodzielne i wykluczające się wzajemnie podstawy nieważności czynności prawnej. Czynność pozorna jest zawsze nieważna. Niekiedy ważna może być w świetle art. 83 § 1 zdanie 2 k.c. czynność ukryta. Dopiero wówczas jest możliwe badanie jej treści i celu
w świetle kryteriów wyrażonych w art. 58 k.c. Nie jest więc możliwe obejście prawa poprzez dokonanie czynności prawnej pozornej.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2005 r., sygn. akt II PK 163/05). Tym niemniej w ocenie Sądu nie doszło do naruszenia żadnego
z powołanych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego.

Art. 22 k.p. wskazuje jednoznacznie kilka naczelnych przesłanek, których spełnienie decyduje o istnieniu stosunku pracy. Pracownik jest zobowiązany do świadczenia pracy
na rzecz i pod nadzorem swojego pracodawcy wyznaczającego czas i miejsce wykonywanych czynności wynikających ze stosunku pracy, który winien jest również wypłacać umówione wynagrodzenie.

W ocenie Sądu płatnik składek dochował wszystkich formalnych czynności, które
są wymagane przepisami ustaw. Zainteresowany zawarł z ubezpieczoną umowę o pracę zawierającą w swej treści wszystkie warunki umowne, wypłacał jej wynagrodzenie
i odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne. Jednak Sąd aprobuje pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, zgodnie z którym ,,dla włączenia do ubezpieczenia społecznego niezbędna jest przynależność do określonej w ustawie systemowej grupy podmiotów podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym. O tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje zatem samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie
do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne
i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy,
a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych, a okoliczności wynikające z formalnie zawartej umowy o pracę nie są wiążące w postępowaniu o ustalenie podlegania obowiązkowi pracowniczego ubezpieczenia społecznego.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca
2016 r., sygn. akt III UK 83/15)

Tym niemniej zgodnie z ww. treścią orzeczenia, Sąd doszedł do przekonania,
że w istocie odwołująca będąca jedną ze stron stosunku pracy, realizowała faktycznie czynności wynikające z umowy o pracę. Ujawnione dokumenty w toku postępowania,
jak również osobowe źródła dowodowe pozwoliły ustalić, iż odwołująca wykonywała czynności w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy. W tym aspekcie pomocnym okazał się być dla Sądu przeprowadzony dowód z zeznań zawnioskowanych świadków. W oparciu
o treść zeznań, którym to Sąd nadał przymiot wiarygodności, należy stwierdzić,
iż ubezpieczona faktycznie realizowała czynność wynikającą z podpisanego zakresu obowiązków. Sąd zważył, że A. D. była zobowiązana przez pracodawcę w pierwszej kolejności do znalezienia lokalu, który byłby wynajęty pod siedzibę wykonywania działalności gospodarczej. Dopiero w przyszłości ubezpieczona miała mieć za zadanie zająć się działem marketingowym oraz kwestiami związanymi bezpośrednią ze spółką. Na początku zawartej umowy o pracę odwołująca wykonywała obowiązki mające na celu znalezienie odpowiedniej siedziby dla firmy. Świadkowie R. K. i I. Z. potwierdzili fakt, że odwołująca czyniła starania, aby znaleźć odpowiednie miejsce dla firmy. Mając również na względzie zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów, zakres obowiązków został skonstruowany w ten sposób, że dopiero po znalezieniu nowej siedziby płatnika składek (...) Sp. z o.o., ubezpieczona miała się zająć pozostałymi czynnościami, które wchodziły w skład załącznika do umowy o pracę. Strony umowy o pracę przedstawiły zestawienie wyselekcjonowanych ofert rynkowych lokali usługowych na potrzeby siedziby firmy (...), które to przygotowała odwołująca w celu efektywnego wykonania zadania nakreślonego przez pracodawcę.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzi również możliwość uznania realizowania powyższej czynności w ramach umowy o dzieło czy też zlecenia. A. D. miała jasno ustalony zakres czynności, zgodnie z którym po znalezieniu lokalu użytkowego, byłaby zobowiązana do wykonywania powtarzających się czynności mieszczących się w ramach stosunku pracy i odpowiadającym ramom umowy o pracę.

Z uwagi na specyfikę wykonywanej umowy o pracę, odwołująca nie miała jednego
i stałego miejsca, w którym świadczyłaby czynności na rzecz (...)
Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczona w głównej mierze umawiała się ,,na mieście’’
z potencjalnymi kontrahentami, których to wyszukiwała za pomocą internetu. W związku
z powyższym jej praca była dynamiczna, a miejsce wykonywania obowiązków pracowniczych stale się zmieniało pod wpływem spotkań z kolejnymi osobami.

Sąd zważył, że nadzór pracowniczy jako naczelna przesłanka art. 22 k.p. był stale wykonywany przez prezesa zarządu zainteresowanej spółki H. S.. Również
w tym aspekcie Sąd ma na uwadze specyficzność pracy odwołującej, której zakres czynności w pierwszej kolejności nawiązywał do znalezienia siedziby firmy. W związku z tym
na podstawie przesłuchania stron, Sąd ustalił, że prezes zarządu spotykała się z odwołującą
w każdy piątek w celu przeanalizowania jej cotygodniowej pracy, co należało uznać
za przejaw kontroli wypełniającej przesłanki nadzoru pracowniczego. W ocenie Sądu zachowanie prezesa zarządu przejawiające się w spotkaniach z A. D. mając na uwadze całokształt zaistniałych okoliczności w niniejszej sprawie, wypełniało przesłanki kierownictwa pracowniczego. Również kwestia pobierania wynagrodzenia przez ubezpieczoną zdaniem Sądu jest oczywista, bowiem strony przedstawiły kserokopie dokumentów, zgodnie z którymi dochodziło do transakcji pieniężnych do zasobów pracownicy.

Na marginesie rozważań prawnych odnosząc się do zarzutów wystosowanych przez organ rentowy, Sąd doszedł do wniosku, że niezatrudnienie na miejsce odwołującej nowego pracownika nie miało przełożenia dla wydanego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Prowadzący działalność gospodarczą ma pełną swobodę w decydowaniu o liczbie pracowników, których ma wolę zatrudnić. Ponadto w sprawie pozostawał bez znaczenia fakt, że A. D. nigdy wcześniej nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym,
jak również okoliczność, iż została zatrudniona na czas nieokreślony, bez zawarcia umowy
na okres próbny. Sąd również doszedł do wniosku, że ww. zarzuty są błędne i nieuprawnione mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa materialnego. Pracodawca, jakim była zainteresowana spółka miała prawo, jak każdy podmiot cywilno-prawny zatrudnić pracownika od razu zawierając z nim umowę na czas nieokreślony. Natomiast brak podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym przez odwołującą przed zajściem
w ciążę nie wpływa w żadnym stopniu na zakres rozważań Sądu w przedmiotowej sprawie. Kwestia ta nie odnosi się w swej materii do istoty sporu postępowania, jaką jest przeanalizowanie, czy zostały zrealizowane przesłanki zawarte w art. 22 k.p., od których zależy istnienie stosunku pracy.

Wobec całości zaistniałych okoliczności w przedmiotowej sprawie, jak również
w oparciu o przepisy prawa, Sąd uznał, że wydana decyzja organu rentowego okazała się być błędna, a zarzuty nietrafne. W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę
w wysokości 4800,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi
na fakt przegrania sprawy przez organ rentowy, Sąd orzekł na podstawie § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 j.t.) Wysokość wartości przedmiotu sporu została obliczona w świetle art. 23 ¹ k.p.c., zgodnie z którym w sprawach o roszczenia pracowników dotyczące nawiązania, istnienia lub rozwiązania stosunku pracy wartość przedmiotu sporu stanowi, przy umowach na czas określony - suma wynagrodzenia za pracę za okres sporny, lecz nie więcej niż za rok, a przy umowach na czas nieokreślony - za okres jednego roku. Ubezpieczona miała zawartą umowę na czas nieokreślony za wynagrodzeniem 4000,00 złotych brutto. Tak więc wartość przedmiotu sporu stanowi ww. kwota pomnożona przez 12 miesięcy, co dało w konsekwencji kwotę 48000,00 złotych.

Zarządzenie: (...)

(...)