Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bożenna Rolińska

Sędziowie: SO Danuta Dadej- Więsyk (spr.)

SR del. do SO Elżbieta Kiszczak - Glińska

Protokolant st. sekr. sąd. Małgorzata Sobczuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2017 roku w L. sprawy

z odwołania W. R.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o zwrot zasiłku chorobowego

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 grudnia 2016 roku sygn. akt VII U 646/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i sprawę przekazuje Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do ponownego rozpoznania;

II.  zasądza od Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na rzecz W. R. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Danuta Dadej-Więsyk Bożenna Rolińska Elżbieta Kiszczak- Glińska

Sygn. akt VIII Ua 14/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie W. R. od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 4 maja 2016 roku dotyczącej zwrotu zasiłku chorobowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. R. od dnia 6 października 2010 roku po zawarciu z synem M. R. umowy darowizny gospodarstwa rolnego został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych przez syna M. jako domownik.

Dnia 6 października 2010 roku W. R. złożył oświadczenie do organu rentowego, że stale pracuje w prowadzonym przez syna M. R. gospodarstwie rolnym, pod groźbą odpowiedzialności karnej. Ten fakt potwierdził syn wnioskodawcy w oświadczeniu z dnia 6 października 2010 roku (oświadczenia k. 17, 18 akt organu rentowego).

Decyzją z dnia 20 października 2010 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego stwierdził podleganie W. R. ubezpieczeniu społecznemu (decyzja k. 23 akt organu rentowego).

Dnia 30 maja 2011 roku W. R. złożył do Ośrodka (...) (...) w P. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką D. R. zaliczoną do znacznego stopnia niepełnosprawności. Do przedmiotowego wniosku załączył oświadczenie, że rezygnuje z zatrudnienia i jakiejkolwiek pracy w związku z koniecznością opieki nad matką, a nadto oświadczył w sposób jasny i zrozumiały, że rezygnuje z pracy w gospodarstwie rolnym (wniosek, oświadczenie k. 1- 4, 8 akt Ośrodka (...) (...) w P.). Decyzją z dnia 31 maja 2011 roku wnioskodawca z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy uzyskał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 866,70 zł miesięcznie (decyzja k. 11. akt Ośrodka(...) (...) w P.). Analogiczne wnioski składane były przez wnioskodawcę do Ośrodka przed okresem upływu terminu na jaki przyznane było świadczenie. Każdorazowo wnioskodawca pouczany był o podstawach uzasadniających lub wyłączających prawo do świadczeń z pomocy społecznej (k. 14-18, 20, 29 Ośrodka (...) (...) w P.). Przy składaniu każdego z wniosków W. R. składał oświadczenie o zaprzestaniu pracy w gospodarstwie rolnym syna M. (k. 24 akt Ośrodka (...) (...) w P.).

Decyzją z dnia 25 marca 2016 roku Prezes (...) Rolniczego (...) stwierdził ustanie ubezpieczenia społecznego rolników w zakresie ubezpieczenia wypadkowego, chorobowego, macierzyńskiego, emerytalno-rentowego W. R. od dnia 11 kwietnia 2011 roku (k. 7 akt organu rentowego). Decyzja jest prawomocna.

W okresie od 11 kwietnia 2011 roku do 3 sierpnia 2015 roku W. R. był wielokrotnie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym i z tego tytułu organ rentowy wypłacił mu zasiłek chorobowy w łącznej kwocie 10 150 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie częściowych zeznań wnioskodawcy oraz powołanych powyżej dowodów z dokumentów.

Sąd Rejonowy uznał, iż zeznania W. R. są wiarygodne, jednakże jedynie częściowo. Po pierwsze, nie zostało wykazane w procesie przez wnioskodawcę, że nie miał świadomości i nie został pouczony o koniecznych okolicznościach stanowiących podstawę do objęcia ubezpieczeniem społecznym jako domownik jakimi są, w szczególności praca w gospodarstwie rolnym rolnika. Przeczą temu wprost przeprowadzone przez Sąd obiektywne dowody, w tym dowody z dokumentów – wniosek oraz oświadczenie wnioskodawcy z 2010 roku. Po drugie nie zostało udowodnione, że wnioskodawca nie miał świadomości konieczności zaprzestawania pracy w gospodarstwie rolnym w związku z uzyskiwanymi miesięcznymi świadczeniami z Ośrodka (...) (...). Przeczą temu wprost i jednoznacznie dokumenty znajdujące się w aktach Ośrodka (...) (...) w P.. W związku z czym twierdzenia wnioskodawcy, że nie miał świadomości, że praca w gospodarstwie rolnym jest niezbędna do uzyskiwania prawa do zasiłku nie są wiarygodne.

Nie są wiarygodne również zeznania wnioskodawcy, w zakresie jego świadomości, że jako domownik nie musi pracować w gospodarstwie rolnym. Okoliczności tej zaprzecza samo oświadczenie wnioskodawcy z dnia 6 października 2010 roku.

W świetle powyższych ustaleń Sąd I instancji ustalił, iż odwołanie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że w realiach przedmiotowej sprawy bezsporne było, że W. R. była osobą niezdolną do pracy we wskazanych w zaskarżonej decyzji okresach. Okoliczność ta wynikała z niekwestionowanej karty zasiłkowej, nadto nie była zaprzeczona przez organ rentowy. Sąd I instancji wskazał, że okolicznością niesporną jest również niepodleganie ubezpieczeniom społecznym rolników przez W. R. od 11 kwietnia 2011 roku. Decyzja z dnia 25 marca 2016 roku w tym przedmiocie jest prawomocna, natomiast zaskarżona decyzja dotyczy wyłącznie obowiązku zwrotu świadczenia.

Odnosząc się do tej kwestii Sąd Rejonowy wskazał, że ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 roku (Dz.U. 2007 roku, nr 11, poz. 74 tekst jednolity) w art. 84 ust. 1 i 2 wskazuje, że nienależnie pobranym świadczeniem są świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania albo świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

O świadomym wprowadzeniu w błąd można jedynie mówić, gdy, jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 11 września 1996 roku, III AUr 105/96 (OSA 1997 nr 7-8, poz. 21), że pojęcie nienależnego świadczenia w prawie ubezpieczenia społecznego definiowane jest "z punktu widzenia osoby, która je pobrała". Dla ustalenia zatem obowiązku zwrotu wymagane są świadomość i premedytacja ubezpieczonego co do tego, że pobrał świadczenie bezprawnie. Obowiązek zwrotu świadczenia wypłaconego i pobranego bez podstawy prawnej obciąża więc tego, kto przyjął je "w złej wierze, wiedząc, że mu się nie należy". Omawiany pogląd odnosi się nie tylko do ustawy o emeryturach i rentach, ale do całego systemu ubezpieczeń społecznych. Sąd Rejonowy podzielił ten pogląd, zresztą znajduje on aprobatę również w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym problematyki zwrotu nienależnie pobranych świadczeń przyjmuje się również, że organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia tylko wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę (wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 maja 1966 r., I TR 49/66, niepublikowany - patrz: B. Gudowska: Ubezpieczenie emerytalno-rentowe w orzecznictwie Sądu Najwyższego, Warszawa 1993, s. 171). Obowiązek zwrotu obciąża tylko tego, kto przyjął świadczenie w złej wierze wiedząc, że mu się nie należy, co dotyczy zarówno osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń, jak też tej osoby, która uzyskała świadczenia na podstawie nieprawdziwych zeznań lub dokumentów, albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd instytucji ubezpieczeniowej. Podstawowym zatem warunkiem uznania, że wypłacone świadczenie podlega zwrotowi w myśl przepisu art. 84 ust. 2 pkt 1 ustawy systemowej, jest, po pierwsze, brak prawa do świadczenia oraz, po drugie, świadomość tego osoby przyjmującej to świadczenie. Obie te przesłanki wystąpić muszą w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty. Innymi słowy, jeśli w trakcie pobierania świadczenia jest ono "należne", a okoliczności wyłączające do niego prawo, a w konsekwencji wiedza o tym świadczeniobiorcy, wystąpiły post factum, nie ma podstaw do uznania, że należności wypłacone podlegają zwrotowi na podstawie art. 84 ustawy systemowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2009 roku I UK 174/09).

Sąd Rejonowy podkreślił, iż rozważania dotyczące zwrotu wypłaconego zasiłku chorobowego należy rozpoznawać w kontekście wykształcenia wnioskodawcy, zakresu wykonywanej pracy i związanej z nią znajomością przepisów prawnych. Wnioskodawca przez wiele lat podlegał ubezpieczeniom społecznym jako rolnik, odprowadzał składki, uzyskiwał świadczenia. Po umowie darowizny został objęty ubezpieczeniem rolników jako domownik. Złożył wtedy jednoznaczne oświadczenie, że pracuje w gospodarstwie rolnym syna M.. Następnie w 2011 roku chcąc uzyskać dodatkowe świadczenia, tym razem z Ośrodka (...) (...) w P. złożył stosowny wniosek wraz z jednoznacznym oświadczeniem, ale treści zupełnie odmiennej, że nie pracuje, w tym w gospodarstwie rolnym. Wiedział, że świadczenia z opieki społecznej są przeznaczone wyłącznie dla osób, które zaprzestały jakiejkolwiek pracy, co wynika z szeregu pouczeń znajdujących się w aktach Ośrodka.

Niewiarygodnym jest, że osoba mająca przedmiotowe doświadczenie, rozumiejąca treść swych oświadczeń nie miała świadomości co do ich skutków. W ocenie Sądu wnioskodawca miał doskonałą wiedzę, o skutkach prawnych i przesłankach warunkujących uzyskanie prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz pomocy społecznej. Wynika z dokumentów jasno, że wnioskodawca w zależności od tego jakie świadczenie chciał uzyskać składał odpowiednie oświadczenie, a były to oświadczenia wskazujące na diametralnie sprzeczne ze sobą okoliczności.

Wszystkie te fakty zostały ustalone niniejszym postępowaniu i wskazują na pełną premedytacje i świadomości wnioskodawcy, co do braku prawa do zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym, na podstawie wyżej powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd Rejonowy orzekł jak w wyroku.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 grudnia 2016 r. złożył wnioskodawca zaskarżając go w całości.

Zarzucił, że decyzja Prezesa KRUS z dnia 25 marca 2016 roku, znak: (...)-PU/14.402.485.2016 wydana została dla M. R., nie dla W. R. i dlatego nie może odnosić wobec tego ostatniego żadnych skutków prawnych. Decyzja Sądu Rejonowego nie stała się wobec W. R. prawomocna.

Wskazując na powyższe pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę wymienionego wyroku przez uchylenie w całości kwestionowanej decyzji KRUS z dnia 25 marca 2016 roku oraz o zasądzenie od KRUS na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W wyniku rozpoznania sprawy na skutek apelacji wnioskodawcy Sąd Okręgowy uznał za celowe uchylić zaskarżony wyrok wraz z poprzedzającą go decyzją Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i przekazać sprawę organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

Na wstępie wskazać należy, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w sposób jednoznaczny określają jakie elementy konstrukcyjne powinna zawierać prawidłowo wydana decyzja administracyjna. Zgodnie z art. 107 § 1 k.p.a. decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione odwołanie do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia tego rodzaju środków zaskarżenia. Wymienione składniki decyzji, służą pełnemu określeniu elementów stosunku prawnego zarówno materialnego, jak też procesowego i należy przyjąć, że decyzja, która nie zawiera wszystkich składników jest decyzją wadliwą. To ona określa przedmiot sporu i zakres rozstrzygnięcia sądu. Powinna więc zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, oraz przyczyn z powodu których odmówił innym dowodom wiarygodności i mocy dowodowej, a także uzasadnienie prawne, tj. precyzyjne wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa. Powyższe ma umożliwiać kontrolę legalności decyzji przez organ drugiej instancji, a także pozwala na ochronę interesów strony wnoszącej od niej odwołanie poprzez stworzenie jej warunków do stawiania zarzutów odnoszących się do wydanej przez organ decyzji mających na celu ewentualne podważenie jej legalności (tak też w wyroku z dnia 31 stycznia 2012 roku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, sygn. akt III AUa 1696/11, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Warszawie 2012/1/3). Powołanie podstawy prawnej, o którym mowa w art. 107 § 1 k.p.a., to przytoczenie przepisów prawa materialnego, na których organ administracji publicznej oparł swoje rozstrzygnięcie. Powszechnie przyjmuje się, że decyzja, która nie zawiera wszystkich składników określonych w art. 107 § 1 k.p.a. lub w przepisach szczególnych jest decyzją wadliwą (A. Wróbel: Komentarz aktualizowany do art. 107 k.p.a.). Ubezpieczony ma pełne prawo do poznania podstawy prawnej decyzji odmawiającej mu prawa do świadczenia (tak też w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2012 roku, sygn. akt II UK 122/12).

Tymczasem w decyzji z dnia 4 maja 2016 r oku, Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wskazał, że ustala nadpłatę zasiłku chorobowego za okres od 11 kwietnia 2011 roku do 30 sierpnia 2015 roku w kwocie 10150 zł z powodu ustania ubezpieczenia społecznego.

W pkt. 2 decyzji wskazano, iż ponieważ wnioskodawca był pouczony
o okolicznościach powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń
a mimo zajścia tych okoliczności pobierał przesyłane świadczenie – stosownie do postanowień art. 52 ust. 2 ustawy o u.s.r. i art. 84 ust. 1 ustawy o s.u.s. jest on zobowiązany do zwrotu kwoty 2454 zł. W pouczeniu zaskarżonej decyzji, została zawarta informacja, iż Wydział Dochodów przekazał kwotę 7696 zł do Wydziału Zasiłków. Pan jest zobowiązany do dokonania wypłaty kwoty 2454 zł, w ciągu 30 dni od otrzymania decyzji (k. 9 t. II a.r.).

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazano, iż w związku z rozliczeniem kwoty nienależnie pobranego zasiłku chorobowego a nadpłatą składek za w/wym. okres w wysokości 7696 zł zaskarżoną decyzją z 4 maja 2016 roku organ rentowy zobowiązał wnioskodawcę do zwrotu zasiłków chorobowych za okres od 18 sierpnia 2012 roku do 3 sierpnia 2015 roku, tj. 3 lat w kwocie 2454 zł (k. 5,6).

Stosownie do treści art. 52 ust. 2 ustawy z 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników /t.j. Dz.U z 2016 roku, poz. 277/ w związku z art. 84 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych /t.j. Dz.U. z 2015 roku, poz. 121 z późn.zm./ osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących
ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych
zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres dłuższy niż ostatnie 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, a w pozostałych przypadkach - za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata.

Z zaskarżonej decyzji nie wynika jak została ustalona wysokość kwoty do której zwrotu wnioskodawca został wezwany, za jaki okres organ rentowy domaga się zwrotu wskazanej kwoty 2454 zł, czy organ rentowy uwzględnił przy ustaleniu tej wysokości regulacje wynikające z zarządzenia Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 8 grudnia 2010 roku w sprawie trybu umarzania, odpisywania i udzielania ulg w spłacaniu należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników i na ubezpieczenie zdrowotne oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń.

Z tego względu Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że treść zawartego w decyzji rozstrzygnięcia nie znajduje pełnego poparcia w jej podstawie faktycznej i prawnej. Należy z całą stanowczością podkreślić, że prawidłowo sporządzona decyzja w niniejszej sprawie powinna zawierać wyraźne wskazanie jakie świadczenie podlega zwrotowi, za jaki okres, na jakiej podstawie i dlaczego. Tych elementów w decyzji z dnia 4 maja 2016 roku jednak zabrakło.

Art. 386 § 4 k.p.c. stanowi, że sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w razie nie rozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy, albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Z kolei art. 477 ^14a k.p.c. stanowi, że sąd drugiej instancji uchylając wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego może sprawę przekazać do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. W okolicznościach niniejszej sprawy zaskarżona decyzja nie poddawała się kontroli sądowej, bo nie można było ocenić jej prawidłowości. Celowe jest zatem zwrócenie decyzji do organu rentowego w celu jej uzupełnienia poprzez wskazanie szczegółowej podstawy faktycznej dotyczącej wyliczenia kwoty pobranego zasiłku, której zwrotu organ rentowy ostatecznie się domaga oraz wskazanie za jaki okres kwota ta jest dochodzona, z jakiego tytułu. Z decyzji nie wynika, czy uległy odpisaniu w trybie cyt. zarządzenia Prezesa KRUS z dnia 8 grudnia 2010 roku kwoty nadpłaconych świadczeń, o których mowa w § 13 ust. 1 a dotyczących zwrotu pobranych świadczeń za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata i jaka jest to kwota i okres. Okoliczność ta umknęła całkowicie uwadze Sądu Rejonowego, mimo iż art. 467 § 4 pkt 1 k.p.c. stanowi, że jeżeli w toku wstępnego badania sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych okaże się, że występują istotne braki w materiale, a przeprowadzenie jego uzupełnienia w postępowaniu sądowym byłoby połączone ze znacznymi trudnościami, przewodniczący lub wyznaczony przez niego sędzia może zwrócić organowi rentowemu akta sprawy w celu uzupełnienia materiału sprawy. To samo dotyczy wypadku, w którym decyzja organu rentowego nie zawiera podstawy prawnej i faktycznej.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, że brak było możliwości merytorycznego rozstrzygnięcia odwołania od zaskarżonej decyzji, ponieważ jej treść wykluczała kontrolę jej prawidłowości. Sąd pierwszej instancji pomijając kwestię braków formalnych decyzji organu rentowego nie rozpoznał istoty sprawy, co w konsekwencji wiązało się z koniecznością uchylenia zarówno wyroku sądu pierwszej instancji, jak i poprzedzającej go decyzji organu rentowego.

Odnosząc się do zarzutu apelacji odnośnie okoliczności, iż „decyzja Prezesa KRUS z dnia 25 marca 2016 roku została wydana dla M. R., a nie dla W. R. i nie może odnosić wobec tego ostatniego żadnych skutków prawnych” należy stwierdzić, iż zasady i warunki ubezpieczenia społecznego rolników określają przepisy ustawy z dnia 20 grudnia roku o ubezpieczeniu społecznym rolników, natomiast decyzja w sprawach „podlegania ubezpieczeniu oraz ustania ubezpieczenia wydaje z urzędu lub na wniosek Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (art. 36 ust. 1 pkt. 1 i 8 art. 36 ust.; 2 w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 3 tej ustawy) Decyzja w sprawie „podlegania” oraz w sprawie „ustalenia” ubezpieczenia społecznego rolników mają przy tym charakter rozstrzygnięć deklaratoryjnych.

Powyższa decyzja z 25 marca 2016 roku miała charakter deklaratoryjny, bowiem nie znosiła, nie zmieniała ani też nie stwarzała żadnego nowego stanu prawnego. Stwierdzała jedynie powstanie na mocy przepisów prawa określonych skutków prawnych.

Wobec treści apelacji organ rentowy wyjaśni czy status wnioskodawcy jako domownika rolnika jest obecnie okolicznością sporną, spowoduje uprawomocnienie się decyzji z dnia 25 marca 2016 roku również w stosunku do W. R..

W tych okolicznościach Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 4 kpc uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego, także na podstawie art. 477 ^14a k.p.c. poprzedzającą go decyzje organu rentowego i przekazał sprawę Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do ponownego rozpoznania.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia treść przepisu art. 98 kpc i 49 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2016, poz. 1667) biorąc pod uwagę zawiłość sprawy i nakład pracy pełnomocnika.

D. W. B. E. K.-G.