Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2017 r. w Warszawie

sprawy P. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania P. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 2 sierpnia 2016 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje P. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 01 lipca 2016 r. do 30 czerwca 2018 r.,

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie,

3.  wniosek o przyznanie odsetek od renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przekazuje do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W..

UZASADNIENIE

P. K. złożył w dniu 20 września 2016r., za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 2 sierpnia 2016r., znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa
do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe.

W uzasadnieniu odwołania P. K. zakwestionował stanowisko ZUS wyrażone w skarżonej decyzji, wskazując, że ocena stanu zdrowia dokonana przez organy orzecznicze stoi w sprzeczności z opiniami wielu lekarzy oraz specjalistów rehabilitacji. Ubezpieczony wyraził rozgoryczenie w związku ze stanowiskiem organu rentowego oraz w związku ze sposobem przeprowadzania badań przez lekarzy orzeczników, oceniając
je jako nieprofesjonalne i niezmierzające do uzyskania pełni informacji o jego stanie zdrowia. Ubezpieczony szczegółowo opisał schorzenia, na które cierpi i wskazał, że stan jego zdrowia jest niezmienny – doznane uszkodzenie pnia mózgu i rdzenia przedłużonego powodują wieloustrojowe zaburzenia organizmu, które nie rokują poprawy. Uzyskaną sprawność utrzymuje dzięki codziennej, systematycznej rehabilitacji, która pozwala mu na częściowe funkcjonowanie. W związku z tym, mimo ograniczeń w codziennym życiu, jest osobą aktywną, chce działać w sferze społecznej i wykonywać pracę, jednakże ze względu na stan zdrowia jedyną akceptowalną formą zatrudnienia jest prowadzenie działalności gospodarczej. Polega ona na szkoleniu teoretycznym z zakresu nauki jazdy i adaptacji samochodów, skierowanym do osób niepełnosprawnych. Ubezpieczony podkreślił również, że włożył bardzo dużo pracy oraz poświęcił sporo finansów w celu przywrócenia sprawności oraz podjęcia próby powrotu na rynek pracy, jednakże nie ma szans na powrót do dawnej pracy ze względów zdrowotnych (odwołanie z dnia 14 września 2016r., k. 2-5 a.s.).

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2017r. P. K. wniósł o natychmiastowe wyrównanie przez organ rentowy świadczenia od 1 lipca 2016r. wraz z odsetkami (protokół rozprawy z 9 czerwca 2017r., k. 102 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 3 października 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania P. K. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko w sprawie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała mu do 30 czerwca 2016r. W wyniku złożenia ponownego wniosku o przyznanie prawa do renty ubezpieczony został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 lipca 2016r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. Na podstawie powyższego orzeczenia organ rentowy skarżoną decyzją odmówił ubezpieczonemu prawa do wnioskowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 3 października 2016r., k. 10 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. K., urodzony w dniu (...), posiada wykształcenie techniczne. Kiedy był aktywny zawodowo pracował w Zakładach (...) w W. jako referent techniczny i kontroler jakości. W latach 1992-1995 naprzemiennie prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług elektromechanicznych oraz był zarejestrowany w Urzędzie Pracy (...) W. jako bezrobotny z prawem do zasiłku. W okresie od grudnia 1995r. do listopada 2007r. pracował na stanowisku dyrektora ds. handlowych w pełnym wymiarze czasu (dokumenty potwierdzające zatrudnienie: świadectwa pracy, zaświadczenia PUP i ZUS oraz o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 11-25 a.r. tom I).

W dniu 23 lutego 2007r. P. K. został przyjęty do Szpitala (...)
w Z. z powodu objawów udaru mózgu. Po 21 dniach od hospitalizacji został przeniesiony do Kliniki (...),
gdzie przebywał w okresie od 14 do 22 marca 2017r. z rozpoznaniem udaru niedokrwiennego pnia mózgu, cebulkowym zaburzeniem czucia na policzku, obwodowym niedowładem kończyn średniego stopnia i nerwu podjęzykowego oraz niedoczulicą kończyn z brakiem czucia temperatury po prawej stronie (dokumentacja medyczna P. K. załączona do akt rentowych – karta informacyjna, k. 245 a.r.).

W związku z doznanym udarem mózgu P. K. od dnia 8 maja 2008r. został zaliczony do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ponadto od 20 maja
2008r. miał przyznane prawo do renty z tytułu okresowej, częściowej niezdolności do pracy. Na wniosek ubezpieczonego Zakład Ubezpieczeń Społecznych kilkukrotnie przedłużał prawo do tego świadczenia. Decyzją z dnia 27 czerwca 2014r. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było ubezpieczonemu przyznane do 30 czerwca 2016r. (decyzje ZUS w sprawie renty: k. 51-53, 102, 128, 144, 241 a.r. tom II, orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, k. 7 i 8 a.s.).

W okresie pobierania renty ubezpieczony podejmował próby zatrudnienia. Od października do końca grudnia 2012r. pracował na podstawie umowy zlecenia na rzecz firmy (...) w L.. Ponadto od 2011r. zarejestrował działalność gospodarczą pod nazwą (...) i z tego tytułu opłacał składki, jednakże nie osiągał dochodu (oświadczenie z Krajowego Biura Rachunkowego, k. 164 a.r., oświadczenie P. K., k. 189 a.r., poświadczenia dla celów emerytalno-rentowych, k. 181, 191 i 217 a.r. tom I).

W dniu 19 maja 2016r. P. K. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty. W związku z tym został skierowany na badania do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 22 czerwca 2016r. uznał, że nie jest on osobą niezdolną do pracy. Po wniesieniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od ww. orzeczenia sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 lipca 2016r. potwierdziła stanowisko Lekarza Orzecznika uznając, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał więc w dniu 2 sierpnia 2016r. decyzję znak: (...), w której odmówił P. K. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, k. 9-15 a.r., orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 19 a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 26 a.r., informacja o wniesieniu sprzeciwu, k. 25-26 a.r., decyzja ZUS z 2 sierpnia 2016r., k. 27 a.r. tom II).

P. K. odwołał się od wskazanej decyzji (odwołanie z dnia 14 września 2016r., k. 2-5 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych specjalistów
z zakresu ortopedii, gastroenterologii oraz neurologii celem ustalenia, czy ubezpieczony jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności, oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeśli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, to na czym ona polegała (postanowienia, k. 13 i 62 a.s.).

Na podstawie opinii biegłych sądowych i dokumentacji lekarskiej P. K. Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony w dalszym ciągu cierpi na objawy zejściowe po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu. W związku z doznanym udarem wielokrotnie przechodził rehabilitację w ambulatorium oraz korzystał ze specjalistycznych poradni leczniczych, w wyniku czego doszło do znacznej poprawy klinicznej schorzeń wywołanych udarem, takich jak afazja ruchowa, problemy z mówieniem oraz niedowład lewostronny, jednakże ubezpieczony w dalszym ciągu ulega szybkiemu zmęczeniu, występują również zaburzenia czucia w postaci niedoczucia lub obniżonej wrażliwości na zmiany temperatury wszystkich kończyn. Badanie rezonansem magnetycznym ( (...)) przeprowadzone w marcu 2013r. wykazało niewielkie ognisko niedokrwienne we wzgórzu spowodowane niedrożnością tętnicy kręgowej lewej, a jego rozrost został potwierdzony badaniem (...) z października 2016r.

Stan ortopedyczny ubezpieczonego jest stabilny. Mimo przebytego w dniu 8 lutego
2014r. urazu kolana lewego i następującego w jego wyniku uszkodzenia łąkotki i więzadła krzyżowego, nie doszło do spowodowania dysfunkcji kończyny w stopniu ograniczającym możliwość zarobkowania, nie występują również przykurcze ani stany zapalne. Z kolei przebyta przez ubezpieczonego polipektomia polipów jelita grubego wymaga wykonywania kontrolnej kolonoskopii, a zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego wymagają stosowania odpowiedniej diety i środków przeczyszczających.

W ocenie biegłych sądowych neurologów ubezpieczony z neurologicznego punktu widzenia nadal pozostaje częściowo niezdolny do pracy po dniu 30 czerwca 2016r. na okres 2 lat. Z kolei biegli sądowi z dziedziny gastroenterologii oraz ortopedii wskazali, że rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia w ramach ich specjalności nie uzasadniają stwierdzenia niezdolności do pracy (opinie biegłych sądowych: gastroenterologa, k. 21 a.s., ortopedy, k. 30-32 a.s., neurologa, k. 49-50 i 81-82 a.s., dokumentacja medyczna P. K. - akta rentowe.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów
z dokumentów dołączonych do akt sprawy oraz akt rentowych, w szczególności dokumentacji medycznej P. K. która była przedmiotem analizy biegłych sądowych. Podstawę dokonanych ustaleń stanowiły również opinie biegłych sądowych: z dziedziny gastroenterologii i chorób wewnętrznych S. O., ortopedy M. G., a także neurologów B. Z. i J. B..

Wskazane dowody Sąd ocenił jako wiarygodne i wystarczające do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Opinie biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzetelny, zrozumiały i zgodny z postawioną tezą dowodową. Walor dowodowy dokumentów i opinii biegłych sądowych nie był przedmiotem zastrzeżeń ani Sądu, ani stron, w tym organu rentowego, który pomimo kwestionowania opinii biegłego neurologa B. Z., nie wnosił uwag do tożsamej - jeśli chodzi o stwierdzenie niezdolności ubezpieczonego do pracy - opinii biegłej sądowej J. B..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie P. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 2 sierpnia 2016r., znak: (...), podlegało uwzględnieniu w części, a w pozostałym zakresie Sąd je oddalił.

P. K. wnioskował o przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe oraz domagał się jej niezwłocznej wypłaty od dnia 1 lipca 2016r. wraz z odsetkami. Z uwagi na stanowisko organu rentowego, który odmówił ubezpieczonemu prawa do renty, uznając go za osobę zdolną do pracy, spór koncentrował się wokół tego, czy ubezpieczony, który był uprzednio uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w dalszym ciągu jest osobą niezdolną do pracy i ma z tego tytułu prawo do dalszego pobierania świadczenia, czy też faktycznie, jak wskazywał Zakład Ubezpieczeń Społecznych, odzyskał zdolność do pracy.

Art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2016r. poz. 887 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności
do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Cytowany wyżej przepis wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania
lub ponownego powstania. W aspekcie formalnoprawnym następuje więc zmiana rodzaju pobieranej renty, utrata prawa do renty lub ponowne nabycie uprawnień. O zmianach
w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza każdorazowo wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, dokonujących oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS/Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie zmiany stopnia niezdolności do pracy, jej braku lub ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać
z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego, jak i biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi.

W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony w okresie od 20 maja 2008r. do 30 czerwca 2016r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy i wnioskował o przyznanie prawa do świadczenia rentowego na stałe. Ustawa emerytalna w art. 12 ust. 3 definiuje osobę częściowo niezdolną do pracy jako tę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Poprzez pojęcie "niezdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" należy rozumieć rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21 stycznia 2016r. III AUa 407/15). Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (zob. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego: z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03 oraz z dnia 27 stycznia 2012r., II UK 108/11).

W kontekście powyższego przyjmuje się, że przy rozpatrywaniu spraw o dalsze prawo do renty, zgodnie z art. 107 ustawy emerytalnej, należy zbadać, czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia osoby ubiegającej się o rentę uległ zmianie w stosunku
do stanu od ustania prawa do ostatnio pobieranego świadczenia. Poprawa stanu zdrowia, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, jest podstawą do odmowy dalszego prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia
16 lutego 2016r., LEX nr 2020434). A contrario do powyższego, jeśli tej poprawy brak,
nie ma jednocześnie podstaw do odmowy przyznania świadczenia rentowego na dalszy okres, choć nie stanowi to reguły.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń
w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe
z uwzględnieniem dokumentacji medycznej ubezpieczonego, która została poddana analizie powołanych w sprawie biegłych sądowych z zakresu gastroenterologii, ortopedii oraz neurologii. Jako wiodące w sprawie Sąd ocenił opinie biegłych neurologów ze względu na przebyty przez ubezpieczonego w pierwszym kwartale 2008r. udar niedokrwienny oraz wywołane nim inne schorzenia o charakterze neurologicznym. W świetle tych opinii ubezpieczony w dalszym ciągu pozostaje osobą częściowo niezdolną do pracy. Biegli jednoznacznie i zgodnie wskazali, że choć stan P. K. dzięki podjętemu leczeniu i rehabilitacji uległ pewnej poprawie, to jednak powstanie nowego ogniska niedokrwiennego we wzgórzu, co potwierdzają wyniki badań (...) przeprowadzone w marcu 2013r. oraz w październiku 2016r., stanowi bezpośrednią przyczynę stwierdzenia dalszej niezdolności do pracy. Przy tym, zaakcentowane zostało, że rozpoznane przez biegłych schorzenie ma charakter rozwojowy, czego dowodem są różnice w wielkości ogniska stwierdzone w powyższych badaniach.

Biorąc pod uwagę stanowisko biegłych sądowych neurologów Sąd przyjął, wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, że nie doszło do odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy. W oparciu o zebraną w sprawie dokumentację medyczną biegli z zakresu neurologii potwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonego, uzasadniający orzekanie niezdolności do pracy w poprzednich latach z przyczyn neurologicznych, nie uległ poprawie. W tym zakresie pomiędzy biegłymi istniała zgodność oceny. Dotyczyła ona również i tego, że P. K. jest częściowo niezdolny do pracy po dniu 30 czerwca 2016r., tj. po dacie, do której wcześniej przyznano mu świadczenie rentowe.

Biegli byli również zgodni co do tego, że niezdolność do pracy ubezpieczonego
ma charakter okresowy do dnia 30 czerwca 2018r. Odnosząc się do tej kwestii
Sąd Okręgowy wskazuje, że podstawą do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na stałe jest ustalenie, że niezdolność ta ma charakter trwały. Zgodnie z art. 13 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, jeżeli jednak według wiedzy medycznej nie ma rokowań do odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu, niezdolność do pracy orzeka się na czas dłuższy niż 5 lat. Wskazany przepis koresponduje z art. 59 ww. ustawy, zgodnie z którym osobie spełniającej warunki do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje renta okresowa – jeśli niezdolność do pracy jest okresowa, albo renta stała – jeżeli niezdolność do pracy ma charakter trwały. Renta stała, w rozumieniu art. 59 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, odnoszona jest do trwałości niezdolności do pracy, a nie "trwałości" prawa do renty. Orzeczenie o niezdolności do pracy na okres dłuższy niż 5 lat nie jest orzeczeniem stwierdzającym tę niezdolność na zawsze, jest tylko prognozą - zgodną ze stanem wiedzy medycznej - że wcześniej nie zajdą zmiany zdrowia badanego, uzasadniające zmianę oceny niezdolności do pracy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22 października 2013r., III AUa 124/13, LEX 1386088). Orzeczenie niezdolności do pracy o charakterze trwałym jest uzależnione od kwestii medycznych, a przede wszystkim tego, czy stan zdrowia ubezpieczonego może ulec poprawie w przyszłości, czy też ze względu na charakter schorzeń, stopień ich intensywności i rodzaj leczenia takiej możliwości nie ma.
W rozpatrywanej sprawie biegły sądowy B. Z. wyjaśnił, że stan zdrowia osób po przebytym udarze niedokrwiennym może ulec zarówno poprawie, jak i pogorszeniu. Stanowisko to zostało potwierdzone przez biegłą sądową J. B., która choć nie przedstawiła szczegółowych wywodów na poparcie swojej tezy,
to wskazała, że pewne schorzenia wywołane doznanym przez ubezpieczonego udarem,
takie jak afazja czy też ograniczenie ruchomości kończyn uległy poprawie wraz z upływem czasu oraz w wyniku podjętego przez ubezpieczonego leczenia poudarowego i rehabilitacji. Tym samym Sąd Okręgowy, związany opiniami biegłych w zakresie ustaleń dotyczących stanu zdrowia, nie miał podstaw do uznania, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy trwale. W oparciu o opinie biegłych sądowych z dziedziny neurologii zostało przyjęte, że stwierdzona u ubezpieczonego częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy, a przyznanie świadczenia rentowego z tego tytułu może nastąpić do daty wskazanej przez biegłych.

Odnosząc się do żądania ubezpieczonego o niezwłoczną wypłatę renty, Sąd podkreśla, że przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują umieszczenia tego rodzaju nakazu w wyroku kończącym sprawę z odwołania od decyzji ZUS. Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych sąd oddala odwołanie, jeśli nie ma podstaw do jego uwzględnienia, natomiast w przypadku jego uwzględnienia zmienia w całości lub części zaskarżoną decyzję organu rentowego i orzeka co do istoty sprawy. Wyrok podlega wykonaniu z chwilą, gdy staje się prawomocny, a więc wówczas, gdy dochodzi do ostatecznego zakończenia postępowania, co ma miejsce wtedy, gdy strony nie złożą od niego apelacji albo – w przypadku złożenia apelacji – po wydaniu orzeczenia przez sąd II instancji. Wraz z stwierdzeniem prawomocności wyroku, jeśli na jego podstawie zaskarżona decyzja organu rentowego została zmieniona na korzyść ubezpieczonego i zostało mu przyznane prawo do świadczenia, organ rentowy wypłaca świadczenie z wyrównaniem za okres wsteczny od dnia, od którego prawo do świadczenia zostało ubezpieczonemu przyznane.

Mając na względzie powołane okoliczności Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w ten sposób, że przyznał P. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2016r. do 30 czerwca 2018r., o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. W pozostałej części, dotyczącej żądania ubezpieczonego przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe, odwołanie podlegało oddaleniu z przyczyn omówionych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku.

Odnosząc się do zgłoszonego przez ubezpieczonego żądania przyznania odsetek od renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, Sąd wskazuje, że zgodnie z dyspozycją art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., w przypadku zgłoszenia przez ubezpieczonego nowego żądania, dotychczas nierozpoznanego przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu
i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. Oznacza to, że względu na rolę sądu ubezpieczeń społecznych jako sądu odwoławczego, kontrolującego prawidłowość merytoryczną i faktyczną decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, sąd ten nie może samodzielnie, bez wstępnej kontroli dokonanej przez organ rentowy, rozstrzygać kwestii,
o których organ ten nie decydował. Każdorazowo nowe żądanie wnioskodawców
w pierwszej kolejności podlega więc rozpoznaniu przez organ rentowy, a dopiero później,
w przypadku wydania decyzji i zakwestionowania jej przez osobę, której rozstrzygnięcie to dotyczy, decyzja taka staje się przedmiotem badania sądu odwoławczego. Zasada wyrażona w powyższym przepisie dotyczy również roszczenia o odsetki po rencie z tytułu niezdolności do pracy. Sąd Okręgowy zatem, na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., przekazał przedmiotowy wniosek dotyczący odsetek do rozpoznania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)