Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Zaporowska

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko M. L.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz

Sygn. akt: I C 1947/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. (dawniej (...) sp. z o.o. spółka (...) akcyjna spółka jawna) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. L. kwoty 1.561,79 zł oraz umownymi odsetkami od kwoty 1.400,00 zł od dnia 22 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 161,79 zł od dnia 22 marca 2017 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zgłoszonego roszczenia powód wskazał, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z umowy pożyczki, zawartej przez pozwanego z (...) Sp. z o.o. Pozwany zawarł umowę przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, której warunki potwierdził poprzez wykonanie przelewu kwoty 0,01 zł na rachunek pożyczkodawcy. Pożyczkodawca wypłacił pozwanemu w dniu 14 grudnia 2015 r. kwotę 1.400 zł, pozwany jednak nie wywiązał się z postanowień zawartej umowy i nie dokonał zwrotu pożyczonej kwoty. Poza kwotą pożyczki i skapitalizowanych odsetek, pozwany zobowiązany był również do poniesienia kosztów windykacyjnych naliczonych przez pożyczkodawcę. Na powyższą wierzytelność jaką posiadał pożyczkodawca w stosunku do pozwanego składały się:

-

kwota 1400 zł tytułem niespłaconej kwoty pożyczki,

-

kwota 40 zł z tytułu opłat windykacyjnych,

-

kwota 121,79 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP za faktyczne opóźnienia w spłacie rat należności głównej naliczonych za okres do 21 marca 2017 r.

Pozwany nie stawił się na rozprawę, nie ustosunkował się do żądań pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód twierdził, że w dniu 14 grudnia 2015 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przekazała na rzecz pozwanego kwotę 14000,00 zł tytułem pożyczki.

Zgodnie z treścią umowy pożyczki, pożyczkodawcy w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki przysługiwało uprawnienie do naliczenia odsetek za zwłokę w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego(...). Mógł on również obciążyć pożyczkobiorcę opłatą w wysokości odpowiednio 2, 5 i 15 zł za kolejne wezwania do zapłaty wysłane przez sms, telefonicznie i drogą pocztową.

(twierdzenia powoda wraz z drukiem umowy pożyczki odnawialnej vivus.pl – k. 17-21)

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przeniósł na (...) sp. z o.o. spółkę komandytową w dniu 31 marca 2016 r. pakiet wierzytelności przysługujących pożyczkodawcy. Na każdą z wniesionych wierzytelności składał się kapitał niespłaconej pożyczki, opłaty za wykonane czynności windykacyjne oraz odsetki za opóźnienie od kwoty kapitału niespłaconej pożyczki oraz opłat windykacyjnych liczone od dnia wymagalności zobowiązania. Wśród wierzytelności wniesionych do spółki znajdowała się wierzytelność wynikająca z umowy z pozwanym.

W dniu 12 lipca 2016 r. (...) sp. z o.o. sp. komandytowa z siedzibą w W. zawarł z powodem umowę sprzedaży, której przedmiotem były wierzytelności wymienione w załączniku nr 1 do umowy sprzedaży.

(dowód: umowy cesji k.22-40)

Pozwany, do chwili wyrokowania, nie zwrócił pożyczonej sumy.

(twierdzenia powoda)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda, których prawdziwość i wiarygodność nie została zakwestionowała przez pozwanego i nie budziła wątpliwości Sądu.

Zdaniem Sądu powód nie wykazał jednakże, aby przysługiwało mu roszczenie dochodzone pozwem.

Zgodnie z art. 353§1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c., warunkiem wydania wyroku zaocznego w wypadku niestawiennictwa pozwanego na rozprawie i nie podjęcia obrony, jest przyjęcie za prawidłowych twierdzeń powoda, niebudzących uzasadnionych wątpliwości w świetle okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych. Wprowadzone tym przepisem domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy „nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest, bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z r., I CKU 87/97, Prok.i Pr. 1997/10/44). Tym samym zdanie się powoda na niezaprzeczenie jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniało go od wykazania, chociaż minimum okoliczności wskazujących na zasadność żądania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa, bowiem na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie, z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien, zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił, aby przysługiwało mu roszczenie dochodzone pozwem, gdyż nie wykazał, aby rzeczywiście doszło do zawarcia umowy pożyczki.

Wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012, s. 431).

.

Powód przedstawił nie potwierdzone za zgodność dokumenty pożyczki oraz potwierdzone za zgodność dokumenty przelewu wierzytelności.

Dokumenty umowy pożyczki nie zostały przez nikogo podpisane i stanowią jedynie wydruk treści zawartej w tych dokumentach. W ocenie Sądu może on jedynie stanowić dowód tego, iż wyciąg taki został sporządzony. Zdaniem Sądu nie stanowi on potwierdzenia istnienia wymagalnej wierzytelności względem pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem. Dokument ten wobec braku możliwości zweryfikowania jego treści nie może w ocenie Sądu stanowić dostatecznego dowodu na okoliczność nabycia dochodzonej wierzytelności.

Dokumenty przedstawione przez powoda nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem w przeciwieństwie do dokumentów wykazujących przejście uprawnień.

Dziwi okoliczność, że reprezentujący powoda pełnomocnik ich nie uwierzytelnił, skoro dokumenty źródłowe rzekomo pozostają w posiadaniu powoda, który, jak twierdzi zawarł stosowną umowę z której wywodzi roszczenie.

Należy podnieść, iż charakter kserokopii był wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94, Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Podobnie jak odpis, kserokopia może być jednak uznana za dokument stanowiący dowód istnienia oryginału i dlatego podlegający podwójnej ocenie. Raz, jako dokument prywatny, mający stanowić źródło wiadomości o istnieniu oryginalnego dokumentu, a drugi raz, jako dokument prywatny mający stanowić źródło wiadomości o faktach. W postępowaniu opartym na dokumencie prywatnym źródłem wiadomości jest, zgodnie z art. 245 k.p.c., zawarte w nim i podpisane oświadczenie, stąd dla uznania kserokopii za dokument prywatny, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w niej treści, niezbędne jest oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem jest umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument prywatny świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Natomiast bez wspomnianego poświadczenia kserokopia nie może być uznana za dokument. Stanowisku temu Sąd Najwyższy dał wyraz również w późniejszych orzeczeniach (z dnia 27 sierpnia 1998 r., III CZ 107/98, z dnia 18 października 2002 r., V CKN 1830/00, z dnia 6 listopada 2002 r., I CKN 1280/00).

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż powód nie wykazał, iż przysługuje mu względem pozwanego dochodzona pozwem wierzytelność. Podkreślić należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien był być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych, w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności oraz powołane przepisy i art. 481 Kc należało oddalić powództwo.

SSR Joanna Bieńkowska-Kolarz