Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 22 sierpnia 2016 r. M. B. odwoływała się od dokonanego jej w dniu 16 sierpnia 2016r. wypowiedzenia umowy o pracę wskazując, iż było ono nieuzasadnione, a przyczyna w nim podana – poinformowanie firmy zajmującej się ochroną obiektów należących do Agencji Mienia Wojskowego o planowanej kontroli - nieprawdziwa. Ostatecznie powódka dochodziła przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 5.700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2017 r., nadto zaś kosztów procesu. (k. 2 – 10, 32, 41).

Pozwana Agencja Mienia Wojskowego w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a nadto o zasądzenie na jej rzecz od przeciwniczki procesowej kosztów procesu. Jak wskazała pozwana, w toku prowadzonej w lipcu 2016r. kontroli obiektów znajdujących się w zasobie Agencji okazało się, że pracownik ochrony był uprzedzony przez powódkę o czynnościach sprawdzających. W tych warunkach pracodawca skontrolował billingi z telefonu służbowego powódki i stwierdził, iż ta kontaktowała się z pracownikami ochrony. (k. 46 – 49)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Strony niniejszego procesu pozostawały w stosunku pracy od 1 grudnia 2008r., przy czym od dnia 1 stycznia 2011r. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony.

M. B. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy najpierw na stanowisku kierownika sekcji administracyjno – organizacyjnej Oddziału w S. (nazwa oddziału jak i samej Agencji w międzyczasie ulegała zmianom), a od 12 października 2015r. na stanowisku głównego specjalisty Oddziału (...) w S..

Wynagrodzenie powódki po zmianie stanowiska wynosiło 5.700 zł brutto miesięcznie.

Niesporne, nadto umowy o pracę i porozumienia zmieniające – k. 30, 34, 41, 46, 52, 67, 69 akt osobowych powódki (także k. 11 – 15 akt), świadectwo pracy – k. 124 akt osobowych powódki, wyliczenie ekwiwalentu – k. 65

Do obowiązków M. B. na stanowisku głównego specjalisty należało nadzorowanie utrzymania nieruchomości A. w zakresie bieżącej eksploatacji, utrzymania czystości, ochrony, dostawy mediów i konserwacji. Obejmowało to kontrole nieruchomości, także w zakresie ochrony.

Niesporne, nadto karta pracy – k. 70 akt osobowych powódki

W dniu 1 lutego 2016r. w pozwanej Agencji zatrudniony został T. S.. Formalnie jego stanowisko przypisane było do Oddziału (...) w S., natomiast wymieniony kontrolował w ramach swoich obowiązków zawodowych wszystkie obiekty znajdujące się w zasobie Agencji w zakresie prawidłowości świadczonych usług ich ochrony przez firmy zewnętrzne.

Niesporne, nadto pełnomocnictwo – k. 62, zeznania świadka T. S. – k. 97

Po zatrudnieniu w Agencji (...) powódka nadal wykonywała zadania związane z ochroną obiektów. Ona odpowiadała za tę kwestię, z wyłączeniem spraw kontroli.

Dowód: zeznania świadków: T. S. – k. 98, M. domkowa – k. 131v – 132, przesłuchanie M. B. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 95 – 97, korespondencja e – mail – k. 90 – 94

M. B. do wykonania powierzonych jej obowiązków używała (wyłącznie ona) telefonu służbowego o numerze 603 736 092.

Niesporne, nadto przesłuchanie M. B. – k. 212 w zw. z k. 95

W dniu 11 lipca 2016r. M. B. została wezwana do dyrektor Oddziału (...) w S. M. K.. Ta w rozmowie wskazała powódce, iż istnieje podejrzenie co do uprzedzania firm świadczących na rzecz Agencji usługi ochrony obiektów o planowanych kontrolach tych obiektów i zapytała ją, czy posiada jakąś wiedzę w tym zakresie. Wcześniej podobną rozmowę M. K. odbyła z przełożonym powódki M. D..

Niesporne, przesłuchanie M. B. – k. 212 w z. z k. 95 – 96, zeznania świadka M. D. – k. 131v

W lipcu 2016 r. T. S. przeprowadzał kontrolę wykonywania usług ochrony w obiektach należących do zasobu Oddziału (...) A. w S.. Obejmowała ona zasięgiem m.in. obiekty w G., C. i W. P.. W zespole kontrolującym poza T. S. znaleźli się zatrudnieni w (...) Oddziale (...) pracownicy Agencji (...).

Niesporne

M. B. nie miała dostępu do dokumentacji dotyczącej planowanej i prowadzonej przez T. S. kontroli obiektów przez tą kontrolą.

Dowód: zeznania świadka M. D. – k. 131v - 132, przesłuchanie M. B. – k. 212 w zw. z k. 95 – 99

L. H. brał udział w takiej kontroli po raz pierwszy. J. K. pełnił przede wszystkim w czasie kontroli funkcję kierowcy.

Dowód: zeznania świadków: J. K. – k. 129v – 131v, L. H. – k. 99 – 100

Znajdujące się w zasobie Agencji (...) w C. i G. były w tym czasie chronione przez Agencję ochrony osób i mienia (...), a obiekt w W. P. przez (...) sp. z o. o. w S..

Dowód: przesłuchanie M. B. – k. 212 w zw. z k. 95, zeznania świadków: W. C. (1) – k. 132 – 133, E. K. – 133, T. S. – k. 97

W toku lipcowej kontroli obiektów należących do zasobu Oddziału (...) A. T. S. wypytywał pracowników ochrony, czy byli uprzedzeni o kontroli. W C. wskazywał współpracownikom po przejrzeniu prywatnego telefonu komórkowego pracownika ochrony, iż ten został poinformowany o kontroli przez M. B..

Dowód: zeznania świadków: J. K. – k. 129v – 131v, L. H. – k. 99 – 100

W dniu 12 lipca 2016r. M. B. dzwoniła na posterunek ochrony obiektu w W. P., a w dniu 14 lipca 2016r. na posterunek ochrony obiektu w G.. Rozmowy dotyczyły kwestii związanych z rozliczaniem w obiektach energii elektrycznej.

Dowód: przesłuchanie M. B. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 95 – 97, billing – k. 54 – 56, listy pracowników ochrony – k. 57

Powódka nie informowała osób prowadzących i zarządzających Agencją ochrony osób i mienia (...) o planowanych na lipiec 2016r. kontrolach ochranianych przez ten podmiot obiektów.

Dowód: zeznania świadków: W. C. (1) – k. 132 – 133, E. K. – k. 133, przesłuchanie M. B. w charakterze strony – k. 212 w zw. z k. 95 – 97

Kontrole przeprowadzone w lipcu 2016r. w obiektach będących w zasobach Oddziału (...) A. w S. wykazały szereg nieprawidłowości, w tym nietrzeźwość pracownika w G..

Dowód: zeznania świadka T. S. – k. 98v – 99, L. H. – k. 99 – 100, J. K. – k. 129v – 131v

W dniu 16 sierpnia 2016r. powódce wręczone zostało przez dyrektor Oddziału (...) A. podpisane przez p.o. Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w W. M. M. pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. W oświadczeniu tym wskazane zostało, iż przyczyną wypowiedzenia jest naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych – lojalności wobec pracodawcy i nienaruszania jego interesów - poprzez poinformowanie w formie telefonicznej w dniu 12 lipca 2016 r. pracowników firmy (...) w P. o przeprowadzonej przez pracowników D. Inwestycji Oddziału (...) A. w S. kontroli ochrony obiektów i nieruchomości będących w zasobie Oddziału. Jak wskazano, zachowanie adresatki oświadczenia, szczególnie w kontekście obowiązku dbania o dobro zakładu pracy i zachowania w tajemnicy informacji co do terminu kontroli, spowodowało zagrożenie interesów pracodawcy, a w konsekwencji utratę zaufania wobec pracownicy uniemożliwiając dalsze jej zatrudnianie.

Niesporne, nadto oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 119 akt osobowych powódki (także k. 16)

Przez cały okres pozostawania bez pracy powódka była zatrudniona u innego pracodawcy.

Niesporne, nadto przesłuchanie powódki – k. 213 v

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się uzasadnione.

Powódka swoje roszczenia wywodziła z art. 45 § 1 k.p. i art. 47 k.p. W myśl pierwszego z tych przepisów, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu, zgodnie zaś z drugim z nich pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. Uwzględnienie żądania z art. 47 k.p. jest możliwe wyłącznie w przypadku przywrócenia do pracy, z tego względu najpierw podlegała rozważeniu zasadność pierwszego ze zgłoszonych żądań wynikającego z art. 45 § 1 k.p.

M. B. kwestionowała zasadność dokonanego wypowiedzenia wskazując, iż podane przez pracodawcę zdarzenie mające warunkować rozwiązanie umowy, w istocie nie nastąpiło.

Wykazanie zasadności (także prawidłowości) wypowiedzenia w przypadku sporu sądowego należy do pracodawcy. To zatem pozwana Agencja winna udowodnić w niniejszej sprawie, iż doszło do telefonicznego poinformowania przez powódkę w dniu 12 lipca 2016r. pracowników Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) w P. o przeprowadzanej kontroli ochranianych obiektów będących w zasobie Oddziału (...) A. w S.. Ciężarowi temu pozwana nie sprostała.

Z załączonego do akt billingu rozmów z telefonu służbowego powódki nie wynika, by ta w dniu 12 lipca 2016r. kontaktowała się z posiadaczem któregokolwiek z numerów telefonów wskazanych na przedstawionej przez pozwanego liście pracowników ochrony zatrudnionych w J., G., Ś. i C. (k. 57). Wśród pięciu połączeń wykonanych w wymienionej dacie z telefonu służbowego powódki widnieje natomiast o godz. 11:26:17 połączenie do numeru wskazanego na liście pracowników ochrony pełniących służbę na obiekcie w W. P. (k. 58) tj. numeru 881 304 465, nie może to jednak przesądzać o zasadności wypowiedzenia. Z przedstawionego materiału dowodowego nie wynika bowiem, by numer ten należał do osoby związanej z Agencją ochrony osób i mienia (...). Strona pozwana nie wykazała, by obiekt w W. P. ochraniała w lipcu 2016r. ta właśnie firma. Twierdzenia powódki, że obiekt był chroniony przez spółkę (...) znajdują poparcie w zeznaniach T. S., żadna inna z przesłuchanych osób nie wskazywała zaś, by nieruchomość chroniła inna firma. Tymczasem zarzut wypowiedzenia nie dotyczy ogólnie informowania przez powódkę firmy świadczącej usługi ochrony o planowanej kontroli, a odnosi się do powiadomienia konkretnego podmiotu.

Zasygnalizować w tym miejscu warto, iż listy obejmujące numery telefonów do pracowników ochrony nie zostały opatrzone ani podpisem osoby je sporządzającej ani danymi firm ochrony mienia, których dotyczą ani wreszcie w przypadku tej na k. 58 datą jej sporządzenia, co, gdyby nie zeznania powódki potwierdzającej rzetelność zapisów i wyjaśniającej charakter wydruków, nie dawałoby w ogóle podstaw do dokonywania w oparciu o nie ustaleń w sprawie. Wobec braku oznaczenia list nie ma żadnych podstaw do kwestionowania twierdzeń powódki, iż ta na k. 58 dotyczy innej firmy niż Agencja ochrony osób i mienia (...), natomiast ta na k. 57 pracowników wskazanej Agencji.

Zważywszy na fakt, że rozwiązanie umowy nastąpiło za wypowiedzeniem sąd rozważał, czy zebrany materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, iż powódka w istocie dopuściła się zarzucanego jej przez pracodawcę czynu, jednak w innej dacie niż wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy (zbliżonej do niej), a podanie daty 12 lipca 2016r. było li tylko omyłką.

Pozwana nie złożyła żadnych dokumentów dotyczących kontroli prowadzonych w lipcu 2016r. w należących do jej zasobów (przypisanych do Oddziału (...) w S.) obiektach, nie wiadomo zatem, w których dokładnie dniach miały miejsce wizyty kontrolujących w danym obiekcie. Z tego względu z samego faktu wykonania połączenia z numerem pracownika ochrony z telefonu powódki nie sposób wnioskować o związku rozmowy z kontrolą.. Odnosząc się do okresu 1 – 18 lipca 2016r. (z tego ostatniego dnia pochodzi notatka służbowa kontrolujących dotycząca informowania przez powódkę o kontroli k. 52, a jak jednak wynika ze zbieżnych w tym zakresie dowodów ze źródeł osobowych, wszystkie kontrole odbywały się w zbliżonym czasie około połowy lipca 2016r.), stwierdzić należy, iż zestawienie połączeń wychodzących powódki potwierdza wykonanie przez M. B. poza połączeniem z numerem 881 304 465 przypisanym do pracowników w W. jedynie połączenia w dniu 14 lipca 2016r. z numerem 665 892 338 należącym do A. K. ochraniającego obiekt w G. z ramienia Agencji ochrony osób i mienia (...). Pozostałe połączenia nie dotyczą żadnego z numerów widniejących na listach przedstawionych przez stronę pozwaną. Wskazane dwa połączenia nie przemawiają jednak w stopniu dostatecznym na niekorzyść powódki w świetle (o czym dalej) pozostałych zaprezentowanych przez pozwaną dowodów, tym bardziej iż M. B. podała przekonujące powody dzwonienia do pracowników w dwóch wymienionych obiektach. Choć poza swoimi zeznaniami M. B. nie zaprezentowała dowodów potwierdzających konieczność skontaktowania się w dniach 12 lipca 2016r. i 14 lipca 2016r. z pracownikami ochrony w kwestiach związanych z energią elektryczną, jej słowa wydają się wiarygodne, zwłaszcza w kontekście zeznań M. D. i korespondencji e - mail, a także zeznań słuchanej za pozwanego M. K. czy wreszcie nawet T. S.. Z wszystkich tych dowodów wynika niezbicie, iż do powódki w lipcu 2016r. nadal należały kwestie nadzorcze związane z obiektami w zasobie Oddziału, w tym dotyczące ochrony obiektów. Z samego faktu wykonywania połączeń nie sposób więc wyciągać niekorzystnych dla powódki wniosków w sytuacji, gdy pozwany pracodawca nawet nie wykazał w procesie, w jakich datach na których obiektach kontrole miały miejsce, a zatem gdy nie wiadomo, czy powódka telefonowała do pracowników danych obiektów przed czy (np. jeden dzień) po kontroli.

Poza omówionym billingiem pozwana zaprezentowała na poparcie swych twierdzeń nadto w sprawie dowód z zeznań świadków T. S., J. K. oraz L. H. tj. pracowników prowadzących w lipcu 2016r. kontrolę prawidłowości ochrony obiektów będących w zasobach pozwanej, także jednak i te dowody nie pozwalały na uznanie, iż zaistniała przyczyna wskazana w złożonym powódce oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy.

Przed odniesieniem się do wskazanych dowodów podkreślić należy, iż informacja o powiadamianiu przez powódkę firm pełniących ochronę obiektów pozwanej o mającej się odbyć w lipcu 2016r. ich kontroli wyszła od kontrolujących z inicjatywy T. S.. W istocie zespół pracowników wizytujących obiekty składał się z trzech osób, jednak to T. S. był osobą odpowiedzialną za dokonywanie kontroli i narzucał ich tok (wynika to z zeznań L. H. i J. K.). To także T. S. sporządził w dniu 18 lipca 2017r. notatkę później podpisaną przez pozostałych uczestników kontroli, w której wskazane zostało, że pracownicy ochrony w trzech obiektach: G., C. i W. przyznali, iż wiedzieli o kontroli od swoich przełożonych i w przypadku C. i W. także od M. B.. Notatka, o jakiej mowa, obejmuje jednak nieprawdziwe dane co do połączenia wykonanego z telefonu powódki do pracownika obiektu w C.. We wskazanym w notatce dniu 11 lipca 2016r. nie ma bowiem w przedstawionym przez pozwaną billingu wykazanego połączenia z numerem 667 512 404 należącym, co wynika nie tylko z listy przedstawionej przez pozwaną, ale i zeznań świadka K. W., właśnie do tego ostatniego. Tymczasem, co potwierdził wymieniony świadek, właśnie on pełnił służbę na obiekcie w C. w chwili kontroli dokonywanej przez T. S. z ramienia (...) Oddziału (...) w S. w lipcu 2016r. i jego telefon prywatny (o numerze jak wyżej) sprawdzał kontrolujący. K. W. zaprzeczył zresztą uzyskaniu od powódki informacji o kontroli, z przedstawionego przez niego przebiegu zdarzeń wynikało zaś, że kontrola w pierwszym rzędzie ukierunkowana była na uzyskanie danych co do tego, czy kontrolowany był o niej uprzedzony. Sąd nie miał żadnych podstaw do odmówienia wiary zeznaniom wskazanego świadka, osoby obcej dla stron procesu i w istocie niezainteresowanej jego wynikiem. Pewne okoliczności podawane przez świadka jak kontrola jego telefonu i nacisk kontrolującego na kwestię uprzedzenia o kontroli znajduje zresztą poparcie w zeznaniach uczestniczących w kontroli pozostałych pracowników Agencji.

Wszyscy kontrolujący potwierdzili w zeznaniach znajdującą się w notatce z dnia 18 lipca 2016r. informację, iż pracownicy ochrony na trzech obiektach przyznali posiadanie wiedzy o kontroli, pochodzącej w dwóch przypadkach od M. B.. Z zeznań L. H. i J. K. wynika jednak, że ich przekonanie o udziale w sprawie M. B. w znaczącej mierze wynika z działań T. S., wygłaszanych przez niego kwestii, pytań, sugestii, informacji o wynikach przeglądania telefonu pracownika w C. i efekcie wykonanego z tego telefonu połączenia. Podkreślenia wymagają też zeznania J. K. w części, w jakiej dotyczyły one poinformowania przez T. S. pozostałych członków grupy kontrolującej o podejrzeniach wobec powódki, jeszcze przed mającym mieć miejsce potwierdzeniem tych podejrzeń przez pracowników ochrony. Okoliczność ta wespół z podawanym przez tego świadka i L. H. przebiegiem kontroli przemawiają za przyjęciem, że T. S. wykreował przekonanie pozostałych pracowników odwiedzających wraz z nim posterunki o podejmowanych przez powódkę działaniach uprzedzających o kontroli. W ocenie sądu zarówno J. K. jak i L. H. zeznając przed sądem starali się przybliżyć rzeczywisty przebieg kontroli. Z uwagi jednak na upływ czasu i zdecydowanie mniejsze zaangażowanie w przebieg kontroli niż miało to miejsce w przypadku T. S. wymienieni nie pamiętali szczegółów, a ogólny tylko przebieg zdarzeń i ogólne odniesione wówczas wrażenie. Podkreślenia wymaga, że żaden z nich nie znał się na kontrolowanej materii, jeden uczestniczył po raz pierwszy w tego typu czynnościach, rola drugiego sprowadzała się zaś w istocie do zapewnienia przewozu.

Przedstawione wyżej stanowisko o wykreowaniu przez T. S. przekonania współpracowników o działaniach powódki wynika z, obok opisywanego przez świadków przebiegu kontroli, sprzeczności zeznań wymienionego z zeznaniami K. W. i billingiem. Zeznania T. S. (w omawianej części) nie tylko pozostają w sprzeczności z wymienionymi dowodami, ale wydają się nieprzekonujące także przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego. Wydaje się bowiem nieprawdopodobne, by pracownicy ochrony różnych firm na różnych obiektach wskazywali (w tym także z własnej inicjatywy), że byli o kontroli uprzedzeni. Do tego kontrole wykazały szereg nieprawidłowości, w tym w jednym wypadku nietrzeźwość pracownika. Dziwić zaś musi absolutny brak przygotowania do kontroli w sytuacji uprzedniej wiedzy o niej. Z tego względu sąd uznał za nieprzekonujące zeznania T. S. w części, w jakiej wskazywał on na uzyskanie od kontrolowanych informacji uprzedzeniu ich o kontroli przez powódkę. W pozostałym zakresie zeznania świadka korespondowały z innymi zgromadzonymi dowodami.

Brak racjonalnych podstaw informowania przez powódkę pracowników ochrony o planowanych kontrolach. Gdyby przyjąć, że takie działanie miało wyłącznie na celu zaszkodzenie T. S. (udowodnienie, że ten źle pracuje, skoro kontrole nie ujawniają nieprawidłowości), powódka najpewniej zaniechałaby go (przynajmniej okresowo) po 11 lipca 2016r., kiedy to dowiedziała się o podejrzeniach pracodawcy co do uprzedzania firm świadczących usługi o kontrolach. Zawiadamianie o kontrolach po tej dacie stanowiłoby dla powódki niewspółmierne do celu ryzyko, zwłaszcza przy użyciu służbowego telefonu.

Mając na uwadze wszystko powyższe, sąd uznał, iż dowody zaprezentowane przez pozwaną nie okazały się wystarczające dla potwierdzenia stawianego powódce zarzutu, tym bardziej, że informowania przez nią o kontrolach nie potwierdzili też zarządzający Agencją (...).

W przypadku wadliwego wypowiedzenia do pracownika należy wybór żądania. Sąd może wprawdzie nie uwzględnić żądania przywrócenia do pracy zasądzając zamiast tego odszkodowanie, jednak jedynie wówczas, gdy uwzględnienie takiego żądania byłoby niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 k.p.). Strona pozwana nie wykazała, by którakolwiek z tych okoliczności wystąpiła.

Należy zaznaczyć, iż pozwana powołała się na niecelowość przywrócenia powódki do pracy dopiero na ostatnim terminie rozprawy, choć M. B. konsekwentnie w tym procesie żądała powrotu do pracy (najpierw uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, potem przywrócenia). Pozwana nie naprowadziła też poza przesłuchaniem strony żadnych dowodów na okoliczność mającego wyłączać możliwość powrotu wynoszenia przez powódkę różnych dokumentów. Zważywszy na fakt, iż powódka co do zasady zaprzeczyła wskazanej okoliczności (wyjątek dotyczył wydruków korespondencji e – mail z jej udziałem), dowód taki trudno uznać za wystarczający. Dodatkowo strona pozwana nie wskazała dokładnie, o jakich dokumentach mowa, co nie pozwala na ocenę, czy M. B. dopuściła się uchybień w zakresie obowiązujących procedur. Dokonanie wydruków własnej korespondencji w sytuacji dwóch sporów sądowych, w których powódka próbuje wykazać swoje racje (niniejszego i w sprawie karnej przeciwko T. S.), gdy nie wiadomo, jakich treści korespondencja dotyczy, nie świadczy jeszcze o niezgodnym z prawem czy przepisami wewnętrznymi zachowaniu powódki.

W tych warunkach orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Konsekwencją powyższego było uwzględnienie żądania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w oparciu o art. 47 k.p. Wynagrodzenie to wypłacane jest według zasad obowiązujących przy wyliczaniu ekwiwalentu za urlop (§ 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy /t.j. Dz.U. 2017.927/). Kwota dochodzona przez powódkę odpowiadała, co bezsporne, miesięcznemu wynagrodzeniu liczonemu jak ekwiwalent za urlop, należało zatem uwzględnić powództwo co do tego żądania (należności głównej) w całości. Bez znaczenia pozostawało tu kontynuowanie przez powódkę innego zatrudnienia przez cały okres pozostawania bez pracy. Art. 47 k.p. nie przewiduje bowiem w takiej sytuacji utraty prawa do wynagrodzenia. Wskazać należy, iż do 1 czerwca 1996r. art. 47 k.p. obejmował dwa paragrafy. Drugi z nich przewidywał właśnie zmniejszenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy o wynagrodzenie, które pracownik uzyskał podejmując pracę w innym zakładzie. Dokonana ustawą z dnia 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. 1996.24.110) zmiana wskazanej regulacji przemawia za uznaniem, iż wolą ustawodawcy była eliminacja możliwości takiego pomniejszania (por. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2007r., II PK 211/08, M.P.Pr (...), z dnia 19 kwietnia 2006 r. I PK 158/05, OSNP 2007/7-8/99). Tym bardziej brak podstaw do pozbawienia pracownika wynagrodzenia, o jakim mowa w przepisie w przypadku podjęcia nowego zatrudnienia.

Na uwzględnienie nie zasługiwało natomiast żądanie odsetek od wynagrodzenia, o jakim mowa. Zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy jest warunkowe (pracownik ma prawo do tego wynagrodzenia tylko w przypadku podjęcia pracy), toteż na chwilę wyrokowania pracodawca nie mógł pozostawać w opóźnieniu w jego zapłacie. Z tego względu brak było podstaw do zasądzenia odsetek – świadczenia ubocznego warunkowanego opóźnieniem (art. 481 § 1 k.c w z. z art. 300 k.p.)

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na treści art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym poniesione koszty sądowe. Zasądzona na rzecz powódki w punkcie IV wyroku kwota odpowiada uiszczonej przez nią opłacie od pozwu.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. 2016. 623) Kwota ujęta w punkcie V wyroku odpowiada wydatkowi związanemu z udziałem w procesie świadka K. W..

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na dowodach powołanych w stanie faktycznym. Część z nich została już omówiona. Nieomówione dowody z dokumentów nie nasuwały wątpliwości co do swojej autentyczności i rzetelności i nie były kwestionowane. W przypadku dowodów ze źródeł osobowych sąd poza omówionymi dał wiarę zeznaniom E. K. i W. C. (1) (o nieinformowaniu ich przez powódkę o kontrolach), jako że strona pozwana nie przedstawiła dowodów pozostających z nimi w sprzeczności. To, czy wymienieni udali się do G., by dokonać wymiany nietrzeźwego pracownika na innego czy zjawili się przypadkiem nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy, stąd kwestię tę pominięto przy ustaleniach i nie ma obecnie potrzeby jej omawiania. Sąd uznał za wiarygodne przesłuchanie M. K. w charakterze pozwanej, nie miało ono jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, wymieniona bowiem swoją wiedzę co do działań powódki czerpała od T. S., nie znała zaś szczegółów dotyczących prowadzonych kontroli. Dyrektor Oddziału (...) została przesłuchana w charakterze strony z uwagi na treść art. 17 ust. 1 a ustawy z dnia 10 lipca 2015r. o Agencji Mienia Wojskowego (t.j. Dz.U. 2017.1456). W ocenie sądu wymieniony przepis nie wyłącza uprawnienia Prezesa Agencji do jej reprezentowania, a wprowadza rozszerzoną reprezentację, co ma ułatwić występowanie w procesach pracowniczych.

Sąd pominął pozostałe wnioskowane przez strony dowody, albowiem, jak protokoły rozpraw z akt sprawy karnej pozostawały one spóźnione i ich dopuszczenie prowadziłoby do przedłużenia postępowania albo jak zeznania świadków wnioskowane były na okoliczności nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia. W większości wnioski te pochodziły od strony powodowej, inaczej rzecz miała się z zeznaniami świadka E. Ż.. Jak wynika z odpowiedzi na pozew, pozwana wnioskowała o prowadzenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność rozmowy z dnia 11 lipca 2016r. (k. 48), a zatem kwestii innej niż wskazywana w wypowiedzeniu jego przyczyna.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować - projekt sporządzał W. S., jednak projekt ten został istotnie zmieniony i to w części wstępnej, stanie faktycznym jak i (w największym stopniu) w rozważaniach, z tego względu proszę o oznaczenie, że uzasadnienie sporządziłam samodzielnie,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki z pouczeniem o apelacji

3.  zobowiązać pełnomocnika pozwanej do uzupełnienia braków formalnych wniosku o uzasadnienie poprzez jego podpisanie w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu wniosku,

4.  zobowiązać E. K. i W. C. do uzupełnienia w terminie 7 dni

braków formalnych wniosków o zwrot kosztów dojazdu do sądu pod rygorem zwrotu wniosków, nadto zobowiązać do wykazania w tym samym terminie wysokości poniesionych w związku z dojazdem wydatków – pod rygorem oddalenia wniosków,

5.  Wypłacić kwotę przyznaną postanowieniem k. 135 – postanowienie prawomocne od dnia 29.09. 17r.

6.  z pismami lub za 14 dni