Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący SSR Artur Witek

Protokolant: Mariusz Zając

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin – Śródmieście w Szczecinie Roberta Rybińskiego

po rozpoznaniu w dniach 30 września 2016 roku, 4 listopada 2016 roku i 9 grudnia 2016 roku sprawy

S. B. (1)

urodz. (...) w G., córki M. i M. z domu G.,

oskarżonej o to, że:

w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 17 listopada 2014 roku w S., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu udaremnienia wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie I Wydziału Cywilnego z dnia 22.11.2012r., w sprawie I C 133/11, a także tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. w dniu 29.09.2012r. w sprawie SM 6/10229/12 i w dniu 06.09.2012r. w sprawie SM 1/9463/12 oraz w dniu 29.08.2012r. w sprawie SM 6/9066/12 udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli Skarb Państwa i W. D. przez to, że zbyła lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) oraz samochody: B. nr rej: (...), P. (...) nr rej: (...), F. (...) nr rej; (...),

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

I.  uznaje S. B. (1) za winną tego, że w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 4 kwietnia 2013 roku w S. oraz na terenie Francji w N. i miejscowości C., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu udaremnienia wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/11, a także tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. w dniu 29 sierpnia 2012 roku w sprawie SM 6/9066/12, w dniu 6 września 2012 roku w sprawie SM 1/9463/12 oraz w dniu 29 września 2012 roku w sprawie SM 6/10229/12, udaremniła zaspokojenie wierzycieli Skarbu Państwa i W. D., zbywając w dniu 4 stycznia 2013 roku lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...), w dniu 2 lutego 2013 roku samochód marki F. o numerze rejestracyjnym (...) (...)i w dniu 4 kwietnia 2013 roku samochód marki P. o numerze rejestracyjnym (...) (...), które były zagrożone zajęciem, kwalifikując ten czyn na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza oskarżonej karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

II.  Uznaje S. B. (1) za winną tego, że w dniu 17 listopada 2014 roku w N. we Francji, w celu udaremnienia wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/11, a także tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. w dniu 29 sierpnia 2012 roku w sprawie SM 6/9066/12, w dniu 6 września 2012 roku w sprawie SM 1/9463/12 oraz w dniu 29 września 2012 roku w sprawie SM 6/10229/12, udaremniła zaspokojenie wierzycieli Skarbu Państwa i W. D., zbywając zajęty samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) (...), kwalifikując ten czyn na podstawie art. 300 § 2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza oskarżonej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

III.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeka wobec S. B. (1) karę łączną 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

IV.  Na podstawie art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie) koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości 400 (czterystu) złotych.

SSR Artur Witek

Sygn. akt IV K 611/16

UZASADNIENIE

S. B. (1) (poprzednio Z.) w dniu 8 maja 2009 roku rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej pod nazwą (...). Jej przedmiotem była sprzedaż detaliczna części i akcesoriów pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Właścicielka firmy z tytułu wykonywanych czynności nie uiściła należnego podatku od towarów i usług za maj oraz czerwiec 2012 roku. Nie uregulowała także podatku od osób fizycznych za rok 2011. O istniejących zaległościach była informowana na bieżąco przez R. A., któremu zleciła zajmowanie się sprawami księgowymi. W dniu 28 czerwca 2012 roku udzieliła notarialnie pełnomocnictwa swojemu ojcu M. Z. (1) do sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S., stanowiącego mieszkanie nr (...), znajdujące się w budynku numer (...) w S. przy ul. (...). Następnego dnia za pośrednictwem R. A., zawiadomiła Zakład Ubezpieczeń Społecznych o zawieszeniu działalności gospodarczej, po czym w dniu 1 lipca 2012 roku wyjechała na stałe do Francji. Zabrała ze sobą stanowiące jej własność samochody osobowe marki B. (...) (...), P. (...) oraz F. (...). Po zamieszkaniu we Francji dokonała ich zarejestrowania na jej terenie.

Dowody : - informacja Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej

Rzeczypospolitej Polskiej – k. 102 zbiór A,

-  protokół wyjaśnień S. B. (1) – k. 222-225 zbiór A,

-  informacja Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców – k. 26-28, 138-142, 144-149 zbiór A,

-  odpisy tytułów wykonawczych – k. 122-123, 126-127, 134 zbiór A,

-  protokoły zeznań R. A. – k. 22v.-23, k. 246-247 zbiór A,

-  odpis pełnomocnictwa notarialnego – k. 67 zbiór A,

-  pismo Urzędu Miasta S. z dnia 1 kwietnia 2016 roku – k. 168 zbiór A.

W dniu 7 lipca 2009 roku S. B. (1) (poprzednio Z.) udzieliła M. Z. (2) pożyczkę w kwocie 10.400 złotych. Strony ustaliły termin spłaty należności na dzień 7 stycznia 2010 roku. Zabezpieczenie jej zwrotu stanowiła umowa notarialna przeniesienia na rzecz S. B. (1) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w S. przy ul. (...), należącego do zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.. W dniu 18 czerwca 2010 roku pożyczkodawczyni dokonała jego sprzedaży na rzecz małżonków A. B. i S. B. (2) za kwotę 119.000 złotych. M. Z. (2) wystąpiła z powództwem przeciwko S. B. (1) o uznanie za nieważną umowy przeniesienia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S.. Sprawa została zarejestrowana w Sądzie Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą I C 133/11. Pozwana w jej toku ustanowiła pełnomocnikiem adwokata. Była obecna podczas jednej z rozpraw. Nie stawiła się na ogłoszenie wyroku, które miało miejsce w dniu 22 listopada 2012 roku. Na jego mocy Sąd Okręgowy w Szczecinie ustalił, że umowa przeniesienia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w budynku przy ul. (...) w S., należącego do zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S., zawarta w dniu 7 lipca 2009 roku przez S. B. (1) z M. Z. (2), jest nieważna. Zasądził nadto od pozwanej na rzecz powódki M. Z. (2) kwotę 4428 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał od niej pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 4186 tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. S. B. (1) nie uregulowała zobowiązań.

Dowody : - odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012

roku, sygn. akt I C 133/11 – k. 7 zbiór A,

-  odpis aktu notarialnego z dnia 7 lipca 2009 roku, rep. A nr 3207/2009 – k. 207 zbiór A,

-  odpis aktu notarialnego z dnia 18 czerwca 2010 roku, rep. A nr 1143/2010 – k. 208-210 zbiór A.

Z powodu zaległości podatkowych S. B. (1) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. wystawił przeciwko niej tytuły wykonawcze w dniu 29 sierpnia 2012 roku o numerze SM 6/9066/12, dotyczący podatku od towarów i usług za maj 2012 rok na kwotę 634,00 złotych, w dniu 6 września 2012 roku o numerze SM 1/9463/12, dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2011 na kwotę 467,00 złotych oraz w dniu 29 września 2012 roku o numerze SM 6/10229/12, dotyczący podatku od towarów i usług za czerwiec 2012 roku na kwotę 5076 złotych. Po nadaniu im klauzuli wykonalności wszczęto na ich podstawie postępowanie egzekucyjne. Podjęte czynności nie doprowadziły do ujawnienia majątku dłużnika. Na należącym do S. B. (1) rachunku nie stwierdzono środków pieniężnych. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 7 stycznia 2016 roku, Nr I US EA 1/511-4/5/24/2016.

Dowody : - odpis tytułu wykonawczego nr SM 6/10229/12 – k. 122-123 zbiór A,

-  zawiadomienia o zajęciu praw majątkowych stanowiących wierzytelność z rachunku bankowego – k. 124, 128, 132 zbiór A,

-  pisma (...) Banku (...) – k. 125, 129, 130 131 zbiór A,

-  odpis tytułu wykonawczego nr SM 1/9463/12 – k. 126-127 zbiór A,

-  odpis tytułu wykonawczego nr SM 6/9066/12 – k. 134 zbiór A,

-  protokoły zeznań R. A. – k. 246-247 zbiór A,

-  odpis postanowienia w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego z dnia 7 stycznia 2016 roku, Nr I US EA 1/511-4/5/24/2016– k. 157 zbiór A.

W dniu 4 stycznia 2013 roku S. B. (1), za pośrednictwem swojego ojca M. Z. (1), któremu udzieliła pełnomocnictwa, dokonała sprzedaży na rzecz M. D. własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...). Strony ustaliły cenę na kwotę 122.000 złotych.

Dowody : - odpis aktu notarialnego rep A nr 23/2013 – k. 20-24 zbiór A,

-  odpis pełnomocnictwa notarialnego z dnia 28 czerwca 2012 roku – k. 67 zbiór A,

-  protokoły zeznań M. Z. (1) – k. 183-184 zbiór A,

-  protokół zeznań M. D. – k. 170-171 zbiór A.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, jako wierzyciel S. B. (1) z tytułu nieuiszczonych kosztów, przyznanych wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 roku w sprawie I C 133/11, po uzyskaniu klauzuli wykonalności wystąpił do komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Nastąpiło to w dniu 30 lipca 2013 roku. Czynności windykacyjne nie doprowadziły do ujawnienia majątku dłużnika, który pozwoliłby na zaspokojenie roszczeń. Na zajętym rachunkach bankowych nie odnotowano środków pieniężnych. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie postanowieniem z dnia 24 listopada 2014 roku, sygn. Kms 282/13 umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia jego bezskuteczności.

Dowody : - odpis postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 kwietnia

2013 roku, sygn. akt I C 133/11 – k. 6 zbiór A,

-  odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/11 – k. 7 zbiór A,

-  odpis postanowienia Komornika Sądowego z dnia 24 listopada 2014 roku, sygn. Kms 282/13 – k. 10 zbiór A,

-  zawiadomienie o wszczęciu egzekucji – k. 31 zbiór A,

-  pismo (...) Banku (...) z dnia 31 października 2013 roku – k. 52 zbiór A,

-  wykaz ksiąg wieczystych – k. 65, 66 zbiór A.

W dniu 7 października 2013 roku wierzyciel W. D. wystąpił do komornika z wnioskiem o podjęcie czynności wykonawczych, dotyczących należności określonej w punkcie II prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/1, tj. kwoty 4428 złotych z tytułu kosztów procesu. Na jego podstawie w dniu 21 października 2013 roku wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przeciwko S. B. (1). W dniu 5 listopada 2013 roku komornik dokonał zajęcia ruchomości dłużnika w postaci samochodów marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) 1,9 L o numerze rejestracyjnym (...). Wobec niemożności ich odnalezienia i dokonania sprzedaży, a także braku innego majątku należącego do osoby zobowiązanej do zapłaty, postanowieniem z dnia 19 lutego 2014 roku postępowanie egzekucyjne umorzono. Wierzyciel wystąpił do Sądu Okręgowego w Szczecinie o zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Zostały one przyznane z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Wypłacono je w dniu 28 czerwca 2016 roku.

Dowody : - odpis wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego – k. 100-101

zbiór A,

-  zawiadomienie o wszczęciu egzekucji – k. 104 zbiór A,

-  pismo (...) Banku (...) z dnia 30 października 2013 roku – k. 107 zbiór A,

-  zawiadomienie dłużnika o zajęciu ruchomości – k. 109 zbiór A,

-  protokół zajęcia ruchomości – k. 110 zbiór A,

-  postanowienie Komornika Sądowego z dnia 19 lutego 2014 roku, sygn. akt Km 1758/13 – k. 116-117 zbiór A,

-  protokół zeznań W. D. – k. 243-244 zbiór A,

-  potwierdzenie wykonanej operacji – k. 21.

S. B. (1) po wyjeździe z Polski na terenie Francji dokonała sprzedaży stanowiących jej własność samochodów w dniu 2 lutego 2013 roku w N. marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) w dniu 4 kwietnia 2013 roku w N. marki P. o numerze rejestracyjnym (...) . (...)oraz w dniu 17 listopada 2014 roku w miejscowości C. marki B. o numerze rejestracyjnym (...) (...).

Dowody : - protokół wyjaśnień S. B. (1) – k. 224-225 zbiór A,

- kopie certyfikatów o cesji pojazdów samochodowych wraz z tłumaczeniami

– k. 226-228, 248-251 zbiór A.

S. B. (1) urodziła się w (...) roku. Jest mężatką, matką trojga małoletnich dzieci. Legitymuje się wykształceniem wyższym. Mieszka we Francji. Pracuje jako sekretarka w firmie zajmującej się sprzedażą samochodów, osiągając wynagrodzenie w wysokości 700 euro miesięcznie. Nie posiada nieruchomości, ruchomości ani oszczędności. Nie była karana sądownie.

Dowody: - protokół przesłuchania S. B. (1) – k. 221 zbiór A,

-  dane o karalności – k. 247 zbiór A.

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o część wyjaśnień S. B. (1), zeznania M. D., M. Z. (1), R. A. i W. D. oraz treść dokumentów w postaci odpisów aktów notarialnych, tytułów wykonawczych, orzeczeń sądowych i komorniczych, pism Urzędu Miasta S. oraz (...) Banku (...) S.A., wykazów ksiąg wieczystych, informacji Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej oraz Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, certyfikatów o cesji pojazdów samochodowych, potwierdzenia wykonania operacji a także danych o karalności.

S. B. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że nic nie wiedziała o sądowym wyroku. Nie kwestionowała jednak świadomości wytoczenia przeciwko niej powództwa przez M. Z. (2) w sprawie ustalenia nieważności umowy przeniesienia własności nieruchomości. Udzieliła w jej toku pełnomocnictwa adwokatowi. Przyznała nadto, że uczestniczyła w jednej z rozpraw. Nie pamiętała, czy został w niej wydany wyrok, ani czy była informował o jego treści przez pełnomocnika. Zdaniem oskarżonej, on zapewnił ją, że sprawa jest do wygrania. W związku z taką informacją nie interesowała się postępowaniem po wyjeździe do Francji. S. B. (1) potwierdziła fakt bycia właścicielem mieszkania przy ul. (...). Sprzedała je za pośrednictwem ojca M. Z. (1). Według niej, nie wiedział on o toczącej się sprawie o uznanie za nieważną umowy przeniesienia nieruchomości położonej w S. przy ul. (...). Jej mąż wyjechał do Francji w marcu 2012 roku, a ona pozostała w Polsce do lipca 2012 roku i zajmowała się z dwójką dzieci. Wyjaśniła, że po opuszczeniu kraju nie kontaktowała się w ogóle ze swoim pełnomocnikiem - adw. W. H.. Nie zostawiła mu adresu i zapomniała o sprawie sądowej dotyczącej mieszkania przy ul. (...). Wykluczyła również, aby wiedziała cokolwiek o wydaniu tytułów wykonawczych przez Pierwszy Urząd Skarbowy. Wyraziła przypuszczenie na temat uregulowania zobowiązań z tytułu podatku od towarów i usług za cały okres prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dodała, że jej sprawami zajmował się księgowy R. A.. Nie pamiętała jednak, czy rozmawiała z nim o zaległościach podatkowych. Wykluczyła pozostawienie mu numeru telefonu lub adresu. Zapewniła, że gdyby wiedziała o zobowiązaniach podatkowych, to by je zapłaciła. S. B. (1) potwierdziła fakt zabrania do Francji samochodów osobowych marki B., P. (...) i F. (...) celem ich sprzedaży na jej terenie. Nie kwestionowała ich zbycia. Zanegowała natomiast świadomość toczenia się spraw przed sądami i urzędami skarbowymi. Wykluczyła sprzedaż samochodów we Francji w celu uniknięcia egzekucji. Zostały one zakupione wcześniej we Francji na firmę z zamiarem odsprzedaży. Nie było na nie zainteresowania w Polsce. W chwili ich zbycia zapomniała o postępowaniu w sprawie uznania za nieważną umowy sprzedaży mieszkania w S. przy ul. (...). Nie pomyślała wówczas o tym, aby zadzwonić do sądu lub pełnomocnika w celu uzyskania informacji na temat sposobu jej zakończenia. Oskarżona przyznała, że oprócz mieszkania przy ul. (...) oraz samochodów marki P., B. i F. (...) nie miała żadnego innego majątku w Polsce.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom S. B. (1), negującym popełnienie zarzucanego jej czynu, gdyż ograniczały się wyłącznie do przedstawiania korzystnych dla niej okoliczności, nadto były w części niezgodne z zeznaniami R. A., a nade wszystko sprzeczne z doświadczeniem życiowym i regułami logicznego rozumowania. Wersja oskarżonej okazała się niekompletna. Jej autorka kilkukrotnie powoływała się na niepamięć dotyczącą istotnych faktów, a w szczególności tego, czy w sprawie z powództwa M. Z. (2) został wydany wyrok i czy była o nim informowana przez pełnomocnika oraz czy rozmawiała z R. A. na temat swoich zaległości podatkowych. Zapewniała również o „zapomnieniu” o sprawie uznania umowy za nieważną. Niezdolność odtworzenia tych okoliczności nie została w jakikolwiek sposób usprawiedliwiona. Przywołane luki wersji S. B. (1), nadają jej charakter wybiórczy i świadczą o przejawianiu dążeń do prezentowania wyłącznie korzystnych dla siebie okoliczności, a pomijaniu obciążających. Taki sposób relacjonowania spostrzeżeń pozbawia ich istotnej wartości poznawczej. Zapewnienia oskarżonej na temat zapomnienia o sprawie stwierdzenia nieważności umowy przeniesienia nieruchomości, czy też braku wiedzy na temat treści orzeczenia ją kończącego, nie przekonują także w świetle zasad doświadczenia życiowego. Przedmiotem postępowania, w którym oskarżona ustanowiła pełnomocnika a także brała udział w jednej z rozpraw, było spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a więc składnik majątku o bardzo dużym znaczeniu dla jej sytuacji ekonomicznej. S. B. (1) dokonała jego sprzedaży za cenę 119.000 złotych, czyli kwotę wielokrotnie przekraczającą zobowiązania finansowe, których egzekucja okazała się bezskuteczna. Poza tym zakończenie procesu sądowego mogło implikować dodatkowo pozytywne lub niekorzystne skutki dla pozwanej, sprowadzające się do uzyskania zwrotu wydatków uiszczonych z tytułu pomocy prawnej udzielonej przez ustanowionego pełnomocnika lub konieczności ponoszenia ich na rzecz strony przeciwnej oraz Skarbu Państwa. Utrata zainteresowania wynikami postępowania byłaby za względu na jego przedmiot i wcześniejsze zaangażowanie oskarżonej zachowaniem skrajnie nieracjonalnym. Z tego względu Sąd nie mógł, kierując się zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym, uznać jej wyjaśnień w tej części za wiarygodne.

Do podobnych wniosków doszedł dokonując analizy twierdzeń S. B. (1) na temat braku wiedzy o zaległościach podatkowych. Okazały się one niezgodne ze stanowczymi zeznaniami R. A.. Niezależnie od zapewnień świadka, należy stwierdzić, że wiedza o istnieniu zobowiązań publicznoprawnych i konieczności ich regulowania w wyznaczonych ustawowo terminach ma charakter powszechny. Cecha ta dotyczy w szczególności podatku dochodowego od osób fizycznych. Informację o powinności składania w urzędach skarbowych deklaracji do końca kwietnia każdego roku należy traktować jako ogólnie dostępną. Nie ma również podstaw od uznania, aby wątpliwości wśród płatników podatku od towarów i usług budziła potrzeba miesięcznego rozliczania się z niego. Nie mogła ich mieć również oskarżona, skoro do maja 2012 roku regulowała wszystkie należności publicznoprawne. Jeżeli zatem złożyła w terminie deklarację dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, to uzyskała dane na temat jego rzeczywistej wysokości, z których wynikała konieczność dopłaty kwoty 467,00 złotych. Tożsama sytuacja miała miejsce w przypadku miesięcznych rozliczeń podatku od towarów i usług. Zaniechanie zapłaty zobowiązań od maja 2012 roku nie mogło być zatem następstwem braku świadomości na temat istnienia takich powinności. Nie przekonały Sądu sugestie S. B. (1) na temat uregulowania zobowiązań skarbowych przez wyjazdem do Francji, bowiem okazały się gołosłowne. Nie zostały poparte dokumentami poświadczającymi uiszczenie należności. Podobnie należy ocenić zapewnienia o tym, że była gotowa zrealizować wierzytelności, gdyby posiadała na ten temat informacje, zważywszy na fakt, iż nie uczyniła tego na rzecz W. D. nawet po przedstawieniu zarzutów w dniu 17 czerwca 2016 roku, a pełnomocnik z urzędu M. Z. (2) został zaspokojony przez Skarb Państw dopiero w dniu 28 czerwca 2016 roku.

Jako zgodne z prawdą potraktował Sąd zeznania R. A.. Świadek na rozprawie prezentował stanowczo swoje spostrzeżenia. Odpowiadał wyczerpująco na pytania stron. Jego relacje były konsekwentne. W toku postępowania nie przedstawiono dowodów, które świadczyłyby o posiadaniu przez niego interesu w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonej.

Podobnie zostały potraktowane twierdzenia M. D., M. Z. (1) i W. D., bowiem dotyczyły okoliczność bezspornych. Znalazły także odzwierciedlenie w treści umowy sprzedaży nieruchomości oraz decyzji wydanych w toku postępowania egzekucyjnego.

Wątpliwości nie budziły również dokumenty w postaci odpisów aktów notarialnych, tytułów wykonawczych, orzeczeń sądowych i komorniczych, pism Urzędu Miasta S. oraz(...)., wykazów ksiąg wieczystych, informacji Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej oraz Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, certyfikatów o cesji pojazdów samochodowych, potwierdzenia wykonania operacji a także danych o karalności. Sporządziły je uprawnione osoby, w odpowiedniej formie. Strony nie kwestionowały ich treści.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że S. B. (1) nie uregulowała należności na rzecz Skarbu Państwa i W. D., wynikających z wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 października 2012 roku wydanego w sprawie o sygnaturze I C 133/11 a także podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2011 oraz podatku od towarów i usług za miesiące maj i czerwiec 2012 roku, które stały się przedmiotem tytułów wykonawczych wystawionych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S.. Spowodowało to wszczęcie postępowań egzekucyjnych. W trakcie czynności podjętych w sprawie zainicjowanej przez W. D. w dniu 5 listopada 2013 roku komornik dokonał zajęcia ruchomości dłużniczki w postaci samochodów marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) numerze rejestracyjnym (...). Postępowania umorzono z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Z poczynionych ustaleń wynika nadto, że oskarżona w dniu 4 stycznia 2013 roku, za pośrednictwem swojego ojca M. Z. (1), któremu udzieliła pełnomocnictwa, zbyła na rzecz M. D. własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) za kwotę 122.000 złotych. Poza tym dokonała sprzedaży na terenie Francji samochodów osobowych w dniu 2 lutego 2013 roku w N. marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...), w dniu 4 kwietnia 2013 roku w N. marki P. o numerze rejestracyjnym (...) (...)oraz w dniu 17 listopada 2014 roku w miejscowości C. marki B. o numerze rejestracyjnym (...) (...). Kobieta nie uregulowała ciążących na niej zobowiązań w żadnej części.

Oskarżona swoimi zachowaniami wyczerpała znamiona występków z art. 300 § 2 k.k. Będąc dłużniczką Skarbu Państwa i W. D., udaremniła zaspokojenie wierzycieli w wyniku zbycia wszystkich składników majątkowych, z których zaspokojenie mogli oni uzyskać. Z wyjaśnień S. B. (1) wynika, że własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul (...) w S. oraz trzy samochody osobowe stanowiły jedyne należące do niej wartościowe przedmioty. Według zapisów protokołu jej przesłuchania z dnia 17 czerwca 2016 roku (k. 221 zbiór A) nie posiada ona aktualnie jakichkolwiek pieniędzy, ruchomości lub nieruchomości. Tym samym sugestie obrońcy na temat możliwości prowadzenia egzekucji z majątku oskarżonej, którym dysponuje ona na terenie Francji, okazały się bez pokrycia.

Zbyte prawa były zagrożone zajęciem ze względu na zaniechanie przez S. B. (1) zapłaty należności wynikających z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Okręgowego w S. z dnia z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/11 oraz tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S.. Jej postawa prowadziła wprost do konieczności podjęcia przez wierzycieli czynności zmierzających do windykacji zobowiązań, a więc wszczęcia postępowań egzekucyjnych. Ich podstawę stanowią zajęcia wartościowych przedmiotów majątkowych, którymi w przypadku oskarżonej były wyłącznie mieszkanie i trzy samochody. Ruchomości w postaci pojazdów mechanicznych zostały zabezpieczone przez komornika w dniu 5 listopada 2013 roku w postępowaniu zarejestrowanym pod numerem Km 1768/13.

S. B. (1), dokonując sprzedaży praw majątkowych, działała w celu udaremnienia wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku a także tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. w dniu 29 sierpnia 2012 roku w sprawie SM 6/9066/12, w dniu 6 września 2012 roku w sprawie SM 1/9463/12 oraz w dniu 29 września 2012 roku w sprawie SM 6/10229/12. Zasady doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania dały podstawy do wnioskowania, że oskarżona uzyskała informację o treści orzeczenia kończącego postępowanie oznaczone sygnatura I C 133/11, na mocy którego została zobligowana do zwrotu powódce kosztów procesu oraz poniesienia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, ponieważ jego przedmiotem było stwierdzenie nieważności przeniesienia spółdzielczego własnościowego prawa do mieszkania, a więc składnika majątku o ogromnym znaczeniu ekonomicznym, w szczególności dla osoby, która nie regulowała od maja 2012 roku zobowiązań podatkowych. S. B. (1) nie kwestionowała wiedzy o trwającej sprawie sądowej. Przejawiała w jej toku zaangażowanie, o czym świadczy obecność podczas jednej z rozpraw oraz ustanowienie pełnomocnika do obrony swoich praw. Przywołane okoliczności podważają wiarygodność zapewnień oskarżonej o utracie zainteresowania treścią zapadłego rozstrzygnięcia, jako postawie nieracjonalnej. Podobnie ocenił Sąd sugestie na temat braku wiedzy o wystawionych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. tytułach wykonawczych. Świadomość konieczności regulowania podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług w przypadku przedsiębiorcy, spełniającego określone w ustawie kryteria, nie może budzić wątpliwości, bo ma charakter powszechny. S. B. (1) od dnia 8 maja 2009 roku prowadziła działalność gospodarczą. Do maja 2012 roku wywiązywała się terminowo z wszystkich zobowiązań publicznoprawnych. Zaniechanie czynienia tego w kolejnych miesiącach skutkowało powstaniem zaległości. W toku postępowania nie wykazano, aby oskarżona nie była w stanie uzmysłowić sobie tej logicznej konsekwencji. Jej naturalnym następstwem była świadomość nieuchronności podjęcia przez administrację skarbową działań zmierzających do przymusowego ściągnięcia należności, polegających na wszczęciu egzekucji na podstawie tytułów wykonawczych.

Skoro przeprowadzone postępowanie dało podstawy do przyjęcia, że S. B. (1) wiedziała o zobowiązaniach wynikających z wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 roku, sygn. akt I C 133/11 a także tytułów wykonawczych wydanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. oznaczonych numerami SM 6/9066/12, SM 1/9463/12 oraz SM 6/10229/12 i dokonała zbycia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego oraz trzech samochodów, które stanowiły jedyne składniki jej majątku, a następnie nie przeznaczyła żadnych uzyskanych z tego tytułu pieniędzy na zaspokojenie wierzycieli, to jej postępowanie wskazuje na działanie w celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu i innego organu państwowego, jakim jest Naczelnik Urzędu Skarbowego. Zawarte przez nią umowy prowadziły bowiem do bezskuteczności egzekucji świadczeń stwierdzonych przywołanymi rozstrzygnięciami. Za takim rozumieniem zamiaru sprawcy przemawia także zaniechanie zapłaty wierzytelności w jakiejkolwiek części w ciągu 4 lat od ich powstania.

W sprawie nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynów lub winę oskarżonej. Zachowanie S. B. (1) charakteryzuje społeczna szkodliwość, która przekracza stopień znikomy. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał ją za winną dokonania występków z art. 300 § 2 k.k., przyjmując, że jeden z nich przybrał formę czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 k.k. Za taka interpretacją przemawia fakt zbycia trzech składników majątku w postaci prawa do spółdzielczego lokalu mieszkalnego oraz dwóch samochodów osobowych w krótkim odstępie czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uniemożliwienia prowadzenia skutecznej egzekucji. Wyodrębnienie z zachowań S. B. (1) dwóch czynów zabronionych stanowi natomiast następstwo ustalenia, iż ostatnia chronologicznie sprzedaż stanowiącego jej własność pojazdu nastąpiła w dniu 11 listopada 2014 roku, a więc kilkanaście miesięcy później niż pozostałych. Dzielący je okres wykluczył możliwość potraktowania tego zachowania jako elementy jednego czynu zabronionego w rozumieniu ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks karny.

Sąd przy wyborze rodzaju i wymiaru sankcji uwzględnił umiarkowaną społeczną szkodliwość występków przypisanych oskarżonej. Za taką oceną przemawiała wartość wierzytelności przysługujących Skarbowi Państwa i W. D., których zaspokojenie zostało udaremnione w wyniku działań oskarżonej. Na korzyść S. B. (1) potraktowano niekaralność sądową oraz prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, przejawiającego się posiadaniem rodziny i wykonywaniem pracy zarobkowej. Okoliczności te uzasadniły zastosowanie reguły wyrażonej w art. 37a k.k.

Wpływ na wymiar kary łącznej miała zarówno tożsamość popełnionych przez nią czynów zabronionych, jak i fakt ich dokonywania w okresie niemal 2 lat, świadczący o podejmowaniu zachowań karalnych w dłuższym okresie.

Sąd, określając wysokość stawek dziennych grzywny, wziął pod uwagę sytuację majątkową oskarżonej, a w szczególności osiąganie przez nią stałego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia na terenie Francji. Deklarowany przez S. B. (1) poziom dochodów uczynił realnym spełnienie zobowiązania lub jego realizację w drodze przymusowej.

Stosownie do treści art. 415 § 1 k.p.k. na uwzględnienie nie zasłużył wniosek prokuratora o orzeczenie obowiązku naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwem, ponieważ roszczenia wierzycieli zostały stwierdzone tytułami wykonawczymi wydanymi przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygnaturze I C 133/11 oraz Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. pod numerami SM 6/9066/12, SM 1/9463/12 i SM 6/10229/12.

Konsekwencją uznania oskarżonej za winną popełnienia przestępstw jest obciążanie kosztami sądowymi. Ich wysokość uzasadnia przekonanie o zdolności uiszczenia należności bez uszczerbku dla własnego utrzymania, zważywszy w szczególności na wykonywanie stałej pracy zarobkowej.

SSR Artur Witek