Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Dorecka

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2017 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania R. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 marca 2017 roku nr (...)

w sprawie R. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się R. M. prawo do emerytury od dnia (...)

Sygn. akt IV U 340/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 10 lipca 2017 r.

Decyzją z dnia 29 marca 2017 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 grudnia 2016 r., odmówił R. M. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych
w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa
do emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Decyzja ta została zaskarżona odwołaniem przez R. M., który domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł,
że legitymuje się co najmniej 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. był zatrudniony w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T. stale i w pełnym wymiarze godzin jako kierowca samochodu ciężarowego. Podał też, że świadectwo pracy z dnia 31 marca 1998 r. zawiera oczywistą omyłkę. W punkcie 8 nie dopisano bowiem, że był zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego. Do odwołania ubezpieczony dołączył kserokopię świadectwa pracy z dnia 31 marca 1998 r., wystawionego przez Spółdzielnię Pracy Budownictwa (...)
w T. (k. 6) i kserokopię świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach
z dnia 25 stycznia 2017 r., wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.
w Z. stwierdzające, że od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. odwołujący stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (zgodnie z załącznikiem
do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. /Dz. U. Nr 8, poz. 43/- wykaz
A, Dział VIII, poz. 2) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony
(k. 4).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, że brak jest podstaw do zaliczenia odwołującemu w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu jego zatrudnienia
w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T. od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. W wystawionym w dniu 31 marca 1998 r. świadectwie pracy pracodawca jednoznacznie bowiem stwierdził, że odwołujący, zatrudniony w charakterze kierowcy,
nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach. Poza tym, przedłożona wraz z wnioskiem
o świadczenie niepełna dokumentacja archiwalna nie potwierdza, że ubezpieczony stale
i w pełnym wymiarze godzin wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że ubezpieczony R. M., w dniu
(...). osiągnął 60 lat życia.

We wniosku z dnia 23 lutego 2016 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa
do emerytury.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował przed ZUS 25 lat i 14 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 marca 2017 r. (...) Oddział w T. odmówił R. M. przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca
nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołujący R. M. z zawodu jest ślusarzem- mechanikiem i kierowcą. Uprawnienia typu C i E do kierowania pojazdami otrzymał w 1979 r. W dniu 2 listopada
1979 r. wydano mu prawo jazdy kategorii A, B, C- pojazdy samochodowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3500 kg z wyjątkiem autobusów i E- pojazdy wymienione
w posiadanym przez kierowcę prawie jazdy kategorii B, C lub D z przyczepą
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 750 kg.

dowód:

-

odpis prawa jazdy z dnia 02.11.1979 r.- akta osobowe,

-

wywiad zawodowy (druk N-10) z dnia 15.05.1998 r.- k. 15 akt ZUS,

-

zeznania odwołującego R. M.- 00:44:55, 00:54:28,

Od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. odwołujący pracował w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T. w pełnym wymiarze godzin w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.
Do wynagrodzenia za pracę przysługiwał mu dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu.

dowód:

-

umowa o pracę z dnia 25.09.1980 r.- akta osobowe,

-

pismo Kierownika (...) z dnia 15.06.1984 r.- k. 17 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

angaż z dnia 15.06.1984 r.- k. 16 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

pismo pracodawcy z dnia 21.07.1994 r.- k. 18 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

wywiad zawodowy (druk N-10) z dnia 15.05.1998 r.- k. 15 akt ZUS,

-

świadectwo pracy z dnia 31.03.1998 r.- k. 9 akt ZUS,

Spółdzielnia Pracy Budownictwa (...) w T. zajmowała się wydobyciem żwiru oraz produkcją wyrobów betonowych w postaci kręgów i płyt. Spółdzielnia wytwarzała kręgi betonowe, wykorzystywane do budowy mostów i szamb, a także płyty betonowe
i ażurowe. Zajmowała się też mieszaniem betonu i przygotowywaniem mieszanek
dla klientów. Siedziba (...) mieściła się w T. przy ulicy (...).
Do 1990 r. Spółdzielnia miała swoją bazę transportową w G.. Później, bazę
tę przeniesiono do Z.. W Z. znajdowała się też betoniarnia. do Spółdzielni należała ponadto żwirownia w J.. Ze żwirowni pozyskiwano materiał do produkcji betonu. W żwirowni zajmowano się załadunkiem kruszywa dla odbiorców prywatnych i dla samej Spółdzielni na potrzeby betoniarni. W T. Spółdzielnia miała swoje biura
i magazyny. Po 1990 r. w Z. mieściła się zaś wytwórnia betonu i baza transportowa. W latach 90- tych Spółdzielnia Pracy zatrudniała około 30-40 pracowników, w tym kierownika bazy i transportu oraz kierownika betoniarni. W bazie transportowej było
2-3 kierowców. Kierowcy i robotnicy betoniarni świadczyli pracę w godzinach od 7:00 do 15:00. Jeżeli istniała taka potrzeba, pracowali dłużej. Betoniarnia funkcjonowała przez cały rok, również w okresie zimowym. Przez cały rok, bez względu na porę roku, pracowali
też kierowcy samochodów ciężarowych.

dowód:

-

zeznania świadka W. G.- 00:08:49-00:15:20, 00:19:23, 00:23:24,

-

zeznania świadka A. K.- 00:35:16-00:37:40,

-

zeznania odwołującego R. M.- 00:50:47,

Baza (...) Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T. miała
na swoim stanie samochody ciężarowe typu S., J. z przyczepą i K.. J. miał ładowność 7,5 tony, zaś przyczepa 6 ton. Ładowność S. wynosiła około 6 ton. Samochodami tymi transportowano żwir i kruszywo ze żwirowni na betoniarnię, a ponadto wyroby gotowe betoniarni, między innymi kręgi, które dowożono do odbiorców. Oprócz samochodów ciężarowych, Spółdzielnia dysponowała sprzętem ciężkim typu koparki, które usytuowane były na żwirowni w J.. Oprócz tego, miała żurawie
na placu w betoniarni w Z.. Żurawie służyły do podnoszenia wykonywanych kręgów na samochody ciężarowe. Na stanie Spółdzielni znajdowała się też ładowarka
do ładowania kruszywa do silosów i dźwig. W żwirowni były 2 koparki i ładowarka oraz spych. Samochód J. z przyczepą to samochód wywrotka. Samochód skrzyniowy
to samochód S.. Spółdzielnia miała też samochód Ż., który służył początkowo
do przewożenia ludzi, a później do transportowania paliwa. Samochód ten stał na żwirowni
w J. i obsługiwany był najczęściej przez A. K.. Spółdzielnia zatrudniała 4-6 operatorów koparek. W latach 80- tych w Spółdzielni pracowało
12 kierowców samochodów ciężarowych. W latach 90- tych Spółdzielnia utraciła
1 betoniarnię, w związku z czym zmniejszyła się liczba zatrudnianych kierowców samochodów ciężarowych do 4 osób. Poza wożeniem żwiru i materiałów betonowych, kierowcy pracujący w Spółdzielni przewozili węgiel i wapno wyładowywane z wagonów
na teren betoniarni.

dowód:

-

zeznania świadka W. G.- 00:15:20, 00:21:36, 00:23:24, 00:27:09,

-

zeznania świadka A. K.- 00:35:16-00:37:40,

-

zeznania odwołującego R. M.- 00:50:47, 00:57:11,

Po podjęciu zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T., odwołujący został kierowcą (...) bez przyczepy. Był to pojazd ciężarowy o masie całkowitej do 12 ton. Jeździł też S. (...) i S. (...) wywrotką. Po paru latach od podjęcia zatrudnienia, przydzielono mu J. z przyczepą.
Był to samochód wywrotka. S. i J. odwołujący jeździł po żwir do J.. Samochodami tymi przewoził kruszywo z J. do Z.. Zawoził też nimi wyroby Spółdzielni odbiorcom. Na żwirowni w J. żwir ładowany był na samochód przy użyciu koparki przez A. K.. Pracę kierowcy samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony odwołujący wykonywał stale
i w pełnym wymiarze godzin. Do końca zatrudnienia w Spółdzielni odwołujący jeździł J. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym około 15 ton. Samochód ważył 7,5 tony
i można było na niego załadować ładunek o ciężarze wynoszącym 7,5 tony. Od 1991 r. albo od 1992 r. do końca 1998 r. odwołujący, poza normalnymi godzinami pracy, miał dodatkowe obowiązki, polegające na dowożeniu uczniów (...) z T. do Z. na godzinę
7:00 rano do pracy i po zakończeniu pracy po 15.00 na odwożeniu ich do T.. Czynności te odwołujący wykonywał przed rozpoczęciem pracy i po jej zakończeniu.

dowód:

-

pismo Kierownika (...) z dnia 15.06.1984 r.- k. 17 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

angaż z dnia 15.06.1984 r.- k. 16 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

pismo pracodawcy z dnia 21.07.1994 r.- k. 18 cz. II akt ZUS, akta osobowe,

-

zeznania świadka W. G.- 00:23:24, 00:27:09,

-

zeznania świadka A. K.- 00:40:18,

-

zeznania odwołującego R. M.- 00:44:55-00:54:28,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków W. G. i A. K. oraz słuchanego w charakterze strony R. M., którzy wskazali
na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące charakteru i warunków pracy oraz rodzaju czynności wykonywanych przez ubezpieczonego w spornym okresie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T.. Zeznania
te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż wzajemnie ze sobą korespondowały, były wewnętrznie spójne, logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki
i doświadczenia życiowego.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik
do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych
na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał
na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy odwołujący legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W orzecznictwie podkreśla się, że w spornych przypadkach uwzględnienie okresów wykonywania pracy szkodliwej lub uciążliwej, wymaganej do przyznania emerytury
w niższym wieku emerytalnym, następuje po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków ubezpieczonego oraz wykonywania przez niego szkodliwego zatrudnienia bezpośrednio, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ocena wykonywania pracy szkodliwej „stale i w pełnym wymiarze czasu pracy” powinna być racjonalna i odnosić się do konkretnego rodzaju pracy
i cech charakteryzujących sposób jej faktycznego świadczenia u danego pracodawcy
(por. wyrok SN z dnia 4 listopada 2015 r., I UK 509/14, LEX nr 1929077). Z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą zatem korzystać wyłącznie pracownicy, którzy byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach pracy wymienionych w wykazie A lub B, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W tej sprawie, zarówno w aktach osobowych odwołującego, jak i w aktach ZUS znajduje się świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 25 stycznia 2017 r., wystawione przez następcę prawnego Spółdzielni Pracy Budownictwa (...)
w T., tj. Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w Z. stwierdzające, że
od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W dokumencie tym powołano się na załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. /Dz. U. Nr 8, poz. 43/- wykaz A, Dział VIII, poz. 2). Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował to świadectwo, ponieważ wskazano w nim tylko na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Nie powołano się natomiast
na zarządzenie resortowe oraz dział, punkt i pozycję wykazu stanowiącego załącznik
do takiego zarządzenia.

W orzecznictwie podkreśla się, że świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach oraz zwykłe świadectwa pracy nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu
art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej w nim podstawy prawnej. Sąd może więc prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy świadczona przez stronę praca była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 24 września 2008 r.,
III AUa 795/08, OSAB 2008/4/60-68, wyrok SA w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r.,
III AUa 3113/08, LEX nr 552003, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2012 r., III AUa 1717/11, LEX nr 1129731).

Sąd postępowanie takie przeprowadził.

W aktach ZUS znajdują się dokumenty, z treści których w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości wynika, jaki rodzaj pojazdów prowadził odwołujący w spornym okresie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T., zajmując stanowisko kierowcy. W umowie o pracę z dnia 25 września 1980 r. podano co prawda tylko, że ubezpieczony zostaje zatrudniony w Spółdzielni w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) jako kierowca, a do wynagrodzenia zasadniczego przysługuje
mu dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu, ale już w piśmie Kierownika (...)
i (...) inż. R. S. z dnia 15 czerwca 1984 r. wskazano, że w związku
z przeniesieniem ubezpieczonego (kierowcy) z samochodu skrzyniowego S. (...)
na samochód wywrotka S. (...) wnioskuje się o przeszeregowanie obywatela
na wyższą stawkę wynagrodzenia. W angażu z dnia 15 czerwca 1984 r., dotyczącym podwyższenia stawki osobistego zaszeregowania potwierdzono, że w związku
z przeniesieniem ubezpieczonego na samochód S. wywrotka- (...) w T. przyznaje obywatelowi VI kategorię osobistego zaszeregowania,
a ustalenie to obowiązuje od 1 czerwca 1984 r. W aktach ZUS zalega również pismo dotyczące udzielenia ubezpieczonemu kary regulaminowej z dnia 21 lipca 1994 r., w którym wskazano na samowolne użycie przez pracownika w dniu 23 czerwca 1994 r. samochodu (...) z przyczepą na dojazd do miejsca zamieszkania. W aktach ZUS znajduje się też wywiad zawodowy (druk N-10) z dnia 15 czerwca 1998 r., w którym podano, że zawód wyuczony przez odwołującego to ślusarz- mechanik i kierowca, a rodzaj pracy wykonywanej ostatnio przed zachorowaniem od 25 września 1980 r. to kierowca samochodu ciężarowego, zgodnie z kwalifikacjami. Jako przyczynę zmiany poprzedniego zawodu wskazano uzyskanie prawa jazdy. Okoliczność tę odwołujący potwierdził w swoich zeznaniach podnosząc,
że uprawnienia typu C i E do kierowania pojazdami otrzymał w 1979 r. W aktach osobowych znajduje się zaś wydane w dniu 2 listopada 1979 r. przez Urząd Miejski w T. prawo jazdy ubezpieczonego kategorii A, B, C- pojazdy samochodowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3500 kg z wyjątkiem autobusów i E- pojazdy wymienione
w posiadanym przez kierowcę prawie jazdy kategorii B, C lub D z przyczepą
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 750 kg.

Znajdująca się w aktach ZUS szczątkowa dokumentacja pracownicza potwierdza zatem wykonywanie przez odwołującego w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze godzin pracy kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Praca realizowana przez odwołującego w spornym okresie wymieniona została w Dziale VIII poz. 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przesłuchani w sprawie świadkowie W. G. i A. K. przyznali, że w spornym okresie zatrudnienia od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Ze spójnych, logicznych i korespondujących ze sobą zeznań wynika, że okresie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T. ubezpieczony był na co dzień kierowcą samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony typu S. i J.. Samochodami tymi przewoził żwir oraz wyroby Spółdzielni do odbiorów. Prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony realizował przez
co najmniej 8 godzin dziennie, również w okresach zimowych. Wprawdzie od 1991 r. albo
od 1992 r. miał dodatkowe zajęcia, polegające na dowożeniu do pracy i odwożeniu po pracy do T. uczniów (...), ale czynności te realizował poza normalnymi godzinami swojej pracy, tj. przed godziną 7:00 i po godzinie 15:00. Spółdzielnia Pracy Budownictwa (...) w T. zajmowała się wydobyciem żwiru oraz produkcją wyrobów betonowych
w postaci kręgów i płyt. Spółdzielnia wytwarzała kręgi betonowe, wykorzystywane
do budowy mostów i szamb, a także płyty betonowe i ażurowe. Podkreślić trzeba,
że Spółdzielnia ta miała swoją własną bazę transportową z samochodami ciężarowymi
i sprzętem budowalnym. We własnym zakresie realizowała zatem przewozy i nie korzystała
z usług transportowych firm zewnętrznych.

Sporny okres zatrudnienia odwołującego od 25 września 1980 r. do 15 marca 1998 r. w Spółdzielni Pracy Budownictwa (...) w T., wynoszący 17 lat, 5 miesięcy
i 21 dni, był wiec okresem pracy w szczególnych warunkach.

W tym stanie faktycznym i prawnym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja (...) Oddział w T. z dnia 29 marca 2017 r. nie była zasadna. Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący wykazał bowiem co najmniej 15- letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od dnia (...)tj. od osiągniecia 60 roku życia. W tej mierze miał na uwadze przepis art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS, zgodnie z którym prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje
z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.