Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Teresa Osowicka (spr.)

Sędziowie: SO Krzysztof Nowaczyński

SO Ewa Pietraszewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Działdowie

z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. akt I C 99/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda P. G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję;

3.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Działdowie na rzecz adwokata C. N. kwotę 1.476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 412/17

UZASADNIENIE

Powód P. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A.:

- kwoty 7.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 26.316,37 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty.

- odszkodowania za utracony dochód w kwocie 5.000 zł tytułem różnicy pomiędzy wypłaconym wynagrodzeniem w czasie trwania zwolnień lekarskich a wynagrodzeniem jakie by otrzymał pracując - za dalsze okresy niezdolności do pracy tj. od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia 30 sierpnia 2013 r. i od dnia 6 lutego 2014 r. do dnia 9 maja 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi i ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 1 września 2011 r. w miejscowości K., gm. S., kierujący samochodem marki D. (...) nie zachował należytej ostrożności i zjechał na lewy pas ruchu gdzie zderzył się z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. G. na skutek czego kierująca samochodem M. G. i pasażerowie tego pojazdu: P. G. oraz małoletnia A. G. – lat 3, doznali obrażeń ciała. Powód doznał obrażeń w postaci rany ciętej nosa, stłuczenia klatki piersiowej oraz krwiaka podudzia lewego. W trakcie dalszego leczenia powoda okazało się, że wskutek wypadku doszło również do zerwania więzadła krzyżowego w lewym kolanie. Powód w związku z leczeniem poddał się następującym zbiegom - w dniu 23 listopada 2011 r. artroskopii kolana lewego, usunięcie kikutów (...); - w dniu 17 stycznia 2012 r. przeszczep mięśnia, nawiercenie kanałów w kłykciu kości udowej; - w dniu 10 kwietnia 2013 r. artroskopii kolana lewego i resekcji niewydolnego graftu, płukanie i oczyszczanie środowiska zapalnego; - w dniu 5 czerwca 2013 r. artroskopii stawu kolanowego lewego, oczyszczania kanałów kostnych w kości piszczelowej i kości udowej; - w dniu 10 lutego 2014 r. artroskopii stawu kolanowego, rewizyjna rekonstrukcja (...) sp. (...); - w dniu 20 marca 2014 r. artroskopii stawu kolanowego lewego, płukanie stawu. Zabiegi związane z rekonstrukcją więzadła wykonywane były prywatnie. Powód poniósł koszty leczenia w wysokości 26.316,37 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany, zakwestionował min. związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem z dnia 1 września 2011 r. a leczeniem powoda w okresie od dnia 23 listopada 2011 r. do chwili obecnej. Powód został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego dopiero po upływie ponad miesiąca od wypadku i również dopiero po upływie tego okresu zostało zdiagnozowane u powoda uszkodzenie więzadeł.

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Działdowie w pkt. I oddalił powództwo, w pkt II nie obciążył powoda zwrotem kosztów procesu na rzecz pozwanego, pkt III przejął na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe, w pkt IV przyznał adw. C. N. z Kancelarii Adwokackiej w D. kwotę 2.400 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu i nakazał wypłacić powyższą należność ze Skarbu Państwa, zaś w pkt V nakazał zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa kwotę 800 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wynikających z nich wniosków:

W dniu 1 września 2011 r. w K., gm. S., kierujący samochodem marki D. (...) nie zachował należytej ostrożności i zjechał na lewy pas ruchu gdzie zderzył się z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. G., którego pasażerami byli P. G. i małoletnia A. G.. Sprawca zdarzenia na dzień wypadku posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) S.A. w W..

Na miejsce zdarzenia zostało wezwane pogotowie, policja i straż pożarna. U powoda stwierdzono ranę ciętą nosa, krwiak podudzia lewego oraz stłuczenie klatki piersiowej. Leczenie z tytułu wypadku zostało zakończone 21 października 2011 r.

W dniu 16 listopada 2011 r. pozwany przewrócił się na schodach i doznał urazu skrętnego kolana lewego. W dniu 21 listopada 2011 r. powód został przyjęty na Oddział Urazowo-Ortopedyczny SPZOZ z D. z powodu dolegliwości bólowych stawu kolanowego lewego z towarzyszącym przykurczem stawu. Powodowi wykonano zabieg artroskopii kolana lewego. Powód kontynuował leczenie i zabiegi na kolana. Podczas leczenia w prywatnej placówce leczniczej w M. powód zaraził się bakterią gronkowca złocistego.

Od dnia 17 stycznia 2012 r. do dnia 19 stycznia 2012 r. powód przebywał na Oddziale (...) s.c. w (...). W dniu 17 stycznia 2012 r. powodowi wykonano m.in. przeszczep mięśnia oraz nawiercenie kanałów w kłykciu kości udowej. Przeszczep się nie udał i nie został przyjęty. W wyniku czego powód trafił do G. do kliniki, gdzie planowano wykonać kolejną operację oczyszczenia stawu, ale stan bakteryjny dyskwalifikował dalsze leczenie.

Powód dnia 10 kwietnia 2012 r. trafił do SPZOZ w D. z powodu bólu podudzia lewego. Powoda obserwowano w kierunku wystąpienia zakrzepicy żył kończyny dolnej, której ostatecznie nie stwierdzono.

Od dnia 1 września 2011 r. do dnia 27 sierpnia 2012 r. powód był niezdolny do pracy.

W okresach od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia 11 kwietnia 2013 r., od dnia 5 czerwca 2013 r. do dnia 6 czerwca 2013 r. oraz od dnia 10 lutego 2014 r. do dnia 11 lutego 2014 r. powód leczył się w Oddziale (...) Jednego Dnia w (...) Medycznym (...). W dniu 10 kwietnia 2013 r. powodowi wykonano artroskopię kolana lewego, resekcję niewydolnego graftu oraz płukanie i oczyszczanie środowiska zapalnego.

W dniu 3 czerwca 2013 r. rozpoznano u powoda wtórną niestabilność stawu kolanowego lewego oraz uszkodzenie przeszczepu więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego. W dniu 5 czerwca 2013 r. powodowi wykonano m.in. artroskopię stawu kolanowego lewego oraz oczyszczanie kanałów kostnych w kości piszczelowej i kości udowej. W dniu 10 lutego 2014 r. powodowi wykonano zabieg artroskopii stawu kolanowego lewego.

Powód w terminie od dnia 6 lutego 2014 r. do dnia 24 lutego 2014 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim.

W dniu 20 marca 2014 r. powód w trybie pilnym trafił na Oddział (...)Urazowo Ortopedycznej SPZOZ MSW w O. w celu leczenia operacyjnego ropnego zapalenia lewego stawu kolanowego. W dniu 20 marca 2014 r. powodowi wykonano zabieg artroskopii stawu kolanowego lewego oraz płukanie stawu. W dniu 26 marca 2014 r. powoda w stanie ogólnym dobrym wypisano do domu z zaleceniami.

Powód łącznie przebył 6 operacji stawu kolanowego nogi lewej. Powód ponosił koszty związane z operacjami, dojazdami i przyborami. Powód nie podjął leczenia w ramach świadczeń z NFZ z powodu długiego okresu oczekiwania. Ostatnie dwie operacje odbyły się w ramach świadczeń NFZ. Powód po każdym z zabiegów wywołanych urazem z dnia 16 listopada 2011 r. potrzebował pomocy osób trzecich, ponieważ poruszał się o kulach.

W wydanej opinii biegła sądowa z zakresu psychologii H. O. wskazała, że udział w wypadku jest zdarzeniem silnie stresującym. Biegła wskazała na brak możliwości precyzyjnego określenia stopnia krzywdy. Zdaniem biegłej długotrwały i powikłany proces leczenia miał negatywny wpływ na stan psychiczny badanego, przyczynił się do jego uzależnienia od środków przeciwbólowych oraz zaburzył poczucie własnej wartości jako męża i ojca. Nadto biegła wskazała, że konieczność ograniczenia aktywnego stylu życia niosła za sobą konsekwencje natury psychicznej u powoda.

W wydanych opiniach biegły sądowy z zakresu ortopedii-traumatologii L. G. (1) stwierdził brak podstaw do przyznania powodowi trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 1 września 2011 r. Leczenie powoda zakończono z chwilą wygojenia rany podudzia. Pozostała niewielka blizna skóry, która nie miała i nie ma wpływu na funkcjonowanie kończyny dolnej powoda. W opinii biegłego wieloetapowe artroskopowe leczenie lewego stawu kolanowego z uszkodzeniem aparatu więzadłowego było następstwem urazu skrętnego z dnia 16 listopada 2011 r. Powód doznał urazu skrętnego kolana lewego w dniu 16 listopada 2011 r., gdy nastąpił już całkowity powrót powoda do zdrowia po urazie z dnia 1 września 2011 r. Doznany uraz stawu kolanowego lewego w dniu 16 listopada 2011 r. nie był skutkiem komplikacji, powikłań czy nawet odczuwalnego bólu po przebytym stłuczeniu podudzia lewego.

Powód otrzymał w toku likwidacji szkody kwotę 4.494,53 zł tytułem różnicy w dochodach do 27 sierpnia 2012 r. (choroba i rehabilitacja), zgodnie ze swoim żądaniem.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że bezspornym między stronami jest, iż w dniu 1 września 2011 r. doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku którego poszkodowany został powód P. G.. Sprawca zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym – (...) S.A. Spornym między stronami było zaś istnienie związku przyczynowego między zdarzeniem z dnia 1 września 2011 r. a leczeniem powoda w okresie od dnia 23 listopada 2011 r. do chwili obecnej.

Wyjaśniono, że związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a powstałą szkodą zachodzi tylko wtedy, gdy w zestawie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy zatem stwierdzić istnienia związku przyczynowego jako takiego. Wymagane jest także ustalenie, że chodzi o następstwa normalne (m.in. wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. akt VI Ca (...)) . W judykaturze przyjmuje się, że przez normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda należy rozumieć także te z następstw, które mają charakter pośredni. W takiej sytuacji o adekwatnym związku przyczynowym będzie można mówić wtedy, gdy w ciągu zdarzeń jedno z nich jest warunkiem koniecznym (przyczyną) wystąpienia następnego, przy czym powiązania między poszczególnymi zdarzeniami mają charakter normalny, tzn. typowy, oczekiwany w zwykłej kolejności rzeczy, niebędący rezultatem wyjątkowego zbiegu okoliczności (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 lutego 2014 r., sygn. akt I ACa 693/13).Przy ocenie związku przyczynowego i jego rodzaju (normalny, przypadkowy) sąd powinien uzyskać w miarę potrzeby konieczne dla jej dokonania dane przy pomocy biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CK 298/05).

W ocenie Sądu pierwszej instancji dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii-traumatologii L. G. (1) nie wykazał u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze skutkami zdarzenia z dnia 1 września 2011 r. Powód doznał urazu skrętnego kolana lewego w dniu 16 listopada 2011 r., gdy nastąpił już całkowity jego powrót do zdrowia po urazie z dnia 1 września 2011 r. Wieloetapowe artroskopowe leczenie lewego stawu kolanowego z uszkodzeniem aparatu więzadłowego było następstwem urazu skrętnego z dnia 16 listopada 2011 r. Upadek ze schodów był urazem wysokoenergetycznym powodującym uszkodzenie struktur wewnątrzstawowych kolana lewego bez związku z wcześniejszym zdarzeniem. Doznany uraz stawu kolanowego lewego w dniu 16 listopada 2011 r. nie był skutkiem komplikacji, powikłań czy nawet odczuwalnego bólu po przebytym stłuczeniu podudzia lewego.

Wskazano, że adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą mógłby zaistnieć jedynie wówczas, gdyby się okazało, że rozpoznany u powoda w dniu 1 września 2011 r. uraz w postaci m.in. krwiaka podudzia lewego miał wpływ na późniejsze przewrócenie się powoda na schodach, w efekcie którego doszło do urazu stawu kolanowego lewego i towarzyszących temu następstw w postaci długiego leczenia wpływającego na jego życie osobiste (cierpienia fizyczne i psychiczne) oraz zawodowe (pobieranie niższego wynagrodzenia). Mając na uwadze treść opinii biegłego z zakresu ortopedii-traumatologii Sąd pierwszej instancji uznał, że leczenie powoda od dnia 16 listopada 2011 r. nie miało związku ze zdarzeniem z dnia 1 września 2011 r., bowiem przyczyną wszelkich zabiegów medycznych, którym powód został podany po dniu 16 listopada 2011 r. były tylko i wyłącznie skutki jego upadku ze schodów z dnia 16 listopada 2011 r..

Dalej wskazano, że również stwierdzone w opinii biegłej z zakresu psychologii H. O. u powoda dolegliwości natury psychicznej dotyczą w znacznej mierze konsekwencji wypadku z dnia 16 listopada 2011 r. Biegła wskazała, że to długotrwały i powikłany proces leczenia wpłynął negatywnie na stan psychiczny powoda. Zaś skutku zdarzenia z dnia 1 września 2011 r. niewątpliwie nie miały cech długotrwałości i skomplikowania.

W ocenie Sądu pierwszej instancji zadośćuczynienie przyznane powodowi w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego w pełni kompensuje powodowi doznaną krzywdę wskutek zdarzenia z dnia 1 września 2011 r. Kwota ta jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życia społeczeństwa.

Po ustaleniu, że wszelkie dolegliwości zdrowotne powoda powstałe po dniu 16 listopada 2011 r. są spowodowane jego upadkiem ze schodów a nie wypadkiem komunikacyjnym z dnia 1 września 2011 r., odszkodowanie powoda związane z utraconym dochodem od dnia 10 kwietnia 2013 r. uznano za oczywiście bezzasadne. Dlatego też Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości-rachunkowości na okoliczności ustalenia wysokości utraconego przez powoda dochodu w ww. okresie (art. 227 k.p.c. i art. 278 k.p.c.).

Sąd pierwszej instancji oddalił również wniosek strony pozwanej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu zakażeń szpitalnych oraz o dalszą dokumentacje wnioskowaną w odpowiedzi na pozew uznając, że istotne dla sprawy okoliczności zostały wyjaśnione (art. 227 k.p.c.) a powołanie tych dowodów nie wpłynie na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Z tych względów powództwo w całości oddalono. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. Na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. odstąpiono od obciążania powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sąd pierwszej instancji przyznał adw. C. N. z Kancelarii Adwokackiej w D. kwotę 2.400,00 zł, powiększoną o podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, nakazując wypłacić powyższą kwotę ze Skarbu Państwa (§ 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ). Zgodnie z art. 84 ust. 1-3 u.k.s.c. zwrócono pozwanemu ze Skarbu Państwa kwotę 800 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

W apelacji powód P. G. zaskarżył powyższy wyrok co do punktu I. Wyrokowi temu zarzucił naruszenie:

- art. 286 k.p.c. poprzez brak żądania przez Sąd ustnego wyjaśnienia opinii przez biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu lub żądania dodatkowej opinii od innego biegłego tej samej specjalności, pomimo zarzutów powoda do przedmiotowej opinii i wniosków w tym zakresie;

- art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w szczególności brak konfrontacji treści i wniosków z opinii biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu z zeznaniami świadków i powoda, co doprowadziło do wydania orzeczenia w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

- art. 217 § l k.p.c. w zw. z art. 278 § l k.p.c. poprzez oddalenie wniosku powoda o przeprowadzeni e dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność szkody powstałej w wynagrodzeniu powoda w sytuacji, w której oszacowanie tej szkody wymagało wiadomości specjalnych.

Wskazując na powyższe powód P. G. wniósł o uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania; zasądzenie od pozwanego kosztów procesu za drugą instancję według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w niniejszej sprawie Sąd na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu traumatologii i narządu ruchu. Biegły miał ustalić m.in., jakich obrażeń powód doznał wskutek zaistniałego wypadku drogowego oraz określić uszczerbek na zdrowiu powoda. Wydana przez biegłego opinia okazała się lakoniczna i niepełna. Powód dwukrotnie składał do przedmiotowej opinii zarzuty, wnosząc najpierw o uzupełnienie opinii przez biegłego, a następnie o wezwanie biegłego na rozprawę celem umożliwienia zadania biegłemu pytań i ustnego uzupełnienia opinii. Sąd pierwszej instancji nie przychylił się do propozycji powoda i ponownie wezwał tego samego biegłego do uzupełnienia opinii. W ocenie powoda Sąd pierwszej instancji naruszył w ten sposób art. 286 k.p.c., gdyż w niniejszej sprawie zachodziła wskazana w tym przepisie „potrzeba" ustnego wyjaśnienia opinii, a nawet - z uwagi na jej lakoniczność i konieczność aż dwukrotnej korekty - potrzeba sporządzenia dodatkowej opinii przez innego biegłego.

Dalej powód podniósł również, że Sąd pierwszej instancji nie rozważył w sposób wszechstronny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo opierając się wyłącznie na opinii biegłego, w oparciu o którą uznał, że pomiędzy zdarzeniem z dnia 01.09.2011 r. a leczeniem powoda nie istniał adekwatny związek przyczynowo - skutkowy. Sąd nie skonfrontował w/w wniosków z opinii biegłego z pozostałym, zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w tym w szczególności z relacją powoda oraz zeznaniami świadka A. G., która wskazała na ciągłe problemy męża z lewą nogą po wypadku i nieustępujące, pomimo leczenia, dolegliwości bólowe.

Wreszcie wskazano, że powód nie był w stanie samodzielnie określić wysokości szkody powstałej w jego wynagrodzeniu - wymagało to wiadomości specjalnych osoby trudniącej się księgowością/rachunkowością. Na rozprawie w dniu 30.06.2017 r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 5.000 zł tytułem utraconego zarobku, którą to możliwość zastrzegł w pozwie. Wskazana suma pieniężna stanowi jednakże kwotę szacunkową, niepotwierdzoną stosownymi obliczeniami, albowiem szczegółowych i dokładnych obliczeń mógłby dokonać jedynie specjalista.

Pozwany (...) S.A z siedzibą w W. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za drugą instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda P. G. okazała się bezzasadna. Dokonane przez Sąd a quo ustalenia faktyczne i wyprowadzone na ich podstawie wnioski są trafne, wobec czego należało przyjąć je za własne, bez potrzeby procesowej ponownego ich przedstawiania w niniejszym uzasadnieniu. Odnieść natomiast należało się jedynie do tych ustaleń i ocen, które zostały zakwestionowane w apelacji.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia powyższego przepisu wymaga wykazania, że przy ocenie dowodów doszło do uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, Lex nr 172176). Prawidłowość dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny materiału dowodowego mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wykazano, że ocena ta zawiera błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności, jest niepełna itp. Nie wystarcza przy tym samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wykazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. W ocenie Sądu Okręgowego argumenty zawarte w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, opartym na wszechstronnie rozważonym materiale dowodowym. Podzielić należy dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności dowodów z dokumentów (dokumentacji medycznej), z opinii biegłego z zakresu ortopedii – traumatologii L. G. (1), jak również zeznań powoda i świadka M. G.. Dowody te nie dawały podstaw, aby uznać, że zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy urazem skrętnym kolana lewego i wypadkiem komunikacyjnym, w którym powód uczestniczył w dniu 1 września 2011 r.

Z dołączonej do akt dokumentacji medycznej wynika, że powód doznał urazu kolana w dniu 16 listopada 2011 r., a więc już po zakończeniu leczenia skutków wypadku komunikacyjnego. Leczenie skutków tego wypadku zakończono bowiem u powoda z chwilą wygojenia rany podudzia lewego, co nastąpiło w dniu 21 października 2011 r. Co więcej, powód zgłaszając się w dniu 16 listopada 2011 r. do Poradni (...) Ogólnej oświadczył, że tego dnia doznał urazu kolana ( k. 126). Następnie w dniu 21 listopada 2011 r. przy przyjęciu do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w D. podtrzymał to oświadczenie, wskazując, że doznał urazu skrętnego kolana lewego, spadając ze schodów ( k. 131).

Z omówioną wyżej dokumentacją medyczną koreluje opinia biegłego ortopedy – traumatologa L. G. (2). Biegły wskazał, że powód doznał urazu skrętnego kolana lewego w dniu 16 listopada 2011 r., gdy nastąpił u niego już całkowity powrót do zdrowia po urazie z dnia 1 września 2011 r. Zaznaczył, że doznany uraz stawu kolanowego lewego w dniu 16 listopada 2011 r. nie był skutkiem komplikacji, powikłań czy nawet odczuwanego bólu po przebytym stłuczeniu podudzia lewego. Jednocześnie biegły logicznie wyjaśnił, że to upadek ze schodów był urazem wysokoenergetycznym powodującym uszkodzenie struktur wewnątrzstawowych kolana lewego bez związku z wcześniejszym zdarzeniem z dnia 1 września 2011 r. Wnioski opinii biegłego nie dają więc podstaw, aby uznać, ze istnieje związek przyczynowy pomiędzy doznanym przez powoda urazem kolana a wypadkiem, za którego skutki ponosi odpowiedzialność pozwany ubezpieczyciel.

Wbrew stanowisku apelacji pozostały materiał dowodowy, w tym w szczególności dowody osobowe, nie mogą prowadzić do podważenia przedstawionych wyżej wniosków opinii biegłego. Stanowisko prezentowane przez samego powoda było niespójne i niekonsekwentne. W pozwie powód twierdził, że do zerwania więzadła krzyżowego w lewym stawie kolanowym doszło wskutek wypadku komunikacyjnego. Po zgromadzeniu dokumentacji medycznej, z której wynikały odmienne jego twierdzenia co do daty powstania tego urazu, stwierdził, że uraz jest następstwem wypadku komunikacyjnego. Dolegliwości podudzia lewego, będące skutkiem wypadku, spowodowały bowiem ból, a następnie upadek ze schodów. Z kolei w sprawie o udzielenie zabezpieczenia IX Co(...) powód wskazał, że po 4 – 5 dniach po wypadku zgłosił się do lekarza chirurga w D., gdzie okazało się, ze doszło do zerwania więzadła krzyżowego w lewym kolanie. Twierdził, że od wypadku bolało go kolano i właściwie nie mógł sam chodzić ( k. 87 sprawy IX Co (...) Sądu Rejonowego w Działdowie). Ta sprzeczność twierdzeń powoda nie pozwala uznać jego wyjaśnień za wiarygodne. W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji ocenił wiarygodność przedstawionych wyżej dowodów i ich moc dowodową bez naruszenia obowiązujących w tym zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Oznacza to, że przedstawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może być uznany za trafny.

Za niezasadny uznać należy także zarzut naruszenia przepisu art. 286 k.p.c. poprzez niewezwanie biegłego na termin rozprawy celem złożenia przez niego ustnych wyjaśnień do opinii. Art. 286 k.p.c. odnosi się do uprawnienia sądu, który nie poprzestając na pisemnej opinii biegłego, może zażądać od niego dodatkowych wyjaśnień. Żądanie dodatkowych ustnych wyjaśnień od biegłego jest więc uprawnieniem sądu. Sąd na podstawie art. 286 k.p.c. nie ma obowiązku wezwania biegłego w celu złożenia ustnych wyjaśnień, gdy pełnomocnik strony nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii pisemnej ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., II UKN 547/00, lex nr 78175). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że w opinii zasadniczej z dnia 24 maja 2016 r. biegły L. G. (1) wskazał, że w wyniku wypadku z dnia 1 września 2011 r. powód doznał rany ciętej nosa bez widocznej blizny, stłuczenia podudzia lewego, stłuczenia klatki piersiowej. Wieloetapowe artroskopowe leczenie lewego stawu kolanowego z uszkodzeniem aparatu więzadłowego było następstwem urazu skrętnego w dniu 16 listopada 2011 r. ( k.259 ). Pismem z dnia 18 lipca 2016 r. powód zgłosił zastrzeżenia do tej opinii, wskazując, że jest ona niepełna oraz wnosząc o zobowiązanie biegłego do wydania w tym zakresie opinii uzupełniającej ( k. 265 – 267). Po wydaniu opinii uzupełniającej z dnia 21 września 2016 r. ( k. 275) powód nadal zarzucał, że opinia jest niezupełna i domagał się zobowiązania biegłego do wydania w tym zakresie opinii uzupełniającej, alternatywnie ustnego wyjaśnienia opinii na rozprawie (pismo z dnia 7 października 2016 r. k. 281 - 282). Sąd pierwszej instancji zobowiązał biegłego do sporządzenia opinii uzupełniającej, co nastąpiło w dniu 2 listopada 2016 r. ( k. 293). Opinia ta, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, w tym przez stronę powodową. Powód w toku postępowania nie próbował zwalczać tej opinii, w szczególności nie domagał się dopuszczenia dowodu z ustnych wyjaśnień biegłego czy też opinii innego biegłego, który mógłby zająć w sprawie inne stanowisko. Taki wniosek nigdy nie został złożony. W tej sytuacji, Sąd pierwszej instancji, uznając, że opinie biegłego są wyczerpujące, nie wymagają dodatkowych wyjaśnień, nie miał obowiązku wezwania biegłego w celu złożenia ustnych wyjaśnień, gdy pełnomocnik strony nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii pisemnej.

Sąd pierwszej instancji słusznie uznał więc, że pomiędzy wypadkiem komunikacyjnym a urazem kolana nie zachodzi związek przyczynowy. W konsekwencji słusznie oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność szkody związanej z utratą przez powoda wynagrodzenia za okres leczenia urazu kolana. To z kolei czyni niezasadnym zarzut naruszenia przepisów art. art. 217 § l k.p.c. w zw. z art. 278 § l k.p.c.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną. O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2015, poz. 1804).

O nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawie § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2016, poz. 1714). Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku pełnomocnika powoda o zwrot kosztów dojazdu do siedziby Sądu, uwzględniając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 26/16 ( LEX nr 2067029) kosztami przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym - jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. - są koszty rzeczywiście poniesione. Poniesienia takich kosztów pełnomocnik powoda nie wykazał.