Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: po. staż. Iza Jóźwiak

przy udziale --

po rozpoznaniu dnia 20.02.17r., 19.05.17r., 17.07.17r., 14.09.17r., 8.11.17r.,

sprawy M. C. , s. J. i D. zd. S., ur. (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od stycznia 2015 roku do listopada 2015 roku w L. uporczywie uchylał się od obowiązku alimentacyjnego wynikającego z ustawy Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, którego wysokość została sprecyzowana w wyroku Sadu Rejonowego w Poznaniu syg. akt IV RC 879/14 na rzecz małoletniej V. C., czym naraził ja na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych

tj. o przestępstwo określone w art. 209 § 1 kk

2.  w dniu 10.06.2015 roku, działając w celu udaremnienia wykonania postanowienia Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 12 lutego 2015 roku, IV RC 879/14, zbył nieruchomość w postaci samochodu osobowego m-ki M. — B. o nr rej. (...) zajętego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gostyniu J. K. z dnia 12.06.2015 roku

tj. o przestępstwo określone w art. 300 § 2 kk

I.  Oskarżonego M. C. uznaje za winnego, że w okresie od stycznia 2015r. do listopada 2015r. w L. uchylał się od wykonania w całości obowiązku alimentacyjnego wynikającego z postanowienia Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 12.02.2015r. w sprawie o sygn. akt IV RC 879/14 ustalonego na kwotę 2000 zł, następnie zmniejszoną przez SO w Poznaniu do kwoty 1400 zł, na rzecz małoletniej V. C., przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych oraz naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych tj. popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1 a kk i za to na podstawie art. 209 § 1a kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

II.  Oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 2 z tym, że przyjmuje, iż oskarżony zbył ruchomość w postaci samochodu osobowego tj. przestępstwa z art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza oskarżonemu karę 8 (osiem) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

III.  Na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 85a kk i art. 86 § 1 i 3 kk, łączy orzeczone kary ograniczenia wolności i orzeka karę łączną ograniczenia wolności w wymiarze 1 (jeden) roku i 3 (trzech) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

IV.  Na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 kk zobowiązuje oskarżonego do bieżącego wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki V. C..

V.  Na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3, § 16 i § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.15r. w sprawie opłaty za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej L. G. kwotę 1680 (tysiąc sześćset osiemdziesiąt) zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

VI.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 1, art. 2 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z dnia 26 czerwca 2003 r.), zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości, w wysokości 60 złotych oraz opłatę w wysokości 300 złotych.

/-/ SSR I. Hantz - Nowak

UZASADNIENIE

Oskarżony M. C. z nieformalnego związku z L. G. ma małoletnią córkę – V. C. ur. (...)

Po rozstaniu z matką dziecka na początku grudnia 2014r. oskarżony nie łożył na utrzymanie córki i w żaden sposób nie wpierał jej finansowo, czy też rzeczowo. Sporadycznie matka oskarżonego przekazywała od siebie prezenty rzeczowe dla wnuczki.

Postanowieniem z dnia 12 lutego 2012r. Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w sprawie sygn. akt IV RC 879/14 zabezpieczył powództwo o alimenty poprzez zobowiązanie pozwanego M. C. do łożenia na rzecz małoletniej V. C. na czas trwania postępowania renty alimentacyjnej w wysokości po 2.000 zł miesięcznie, płatne z góry, poczynając od dnia 1 stycznia 2015r., do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia, której wysokość została następnie zmniejszona do kwoty 1.400 zł miesięcznie.

Z uwagi na niewywiązywanie się dobrowolnie przez oskarżonego z obowiązku alimentacyjnego, w dniu 18 marca 2015r. zostało wszczęte przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gostyniu J. K. postępowanie egzekucyjne Kmp 19/15 przeciwko M. C.. W okresie od stycznia do listopada 2015r. nie wyegzekwowano żadnych należności, oskarżony nie dokonał też żadnych wpłat na poczet zaległych zobowiązań alimentacyjnych.

Na poczet alimentów oskarżony przekazał L. G.:

- w dniu 13 marca 2015r. za miesiące styczeń, luty oraz marzec 2015r. kwotę 1050 zł,

- w dniu 20 kwietnia 2015r. za miesiąc kwiecień kwotę 350 zł,

- w lipcu 2015r. za miesiąc maj 2015r. kwotę 350 zł,

- w dniach 3 i 31 sierpnia 2015r. za miesiące czerwiec oraz lipiec 2015r. kwoty po 350 zł,

- we wrześniu 2015r. za miesiąc sierpień kwotę 350 zł,

- w październiku 2015r. za miesiąc październik kwotę 350 zł,

- w listopadzie 2015r. kwotę 350 zł za miesiąc listopad.

W okresie od stycznia do listopada 2015r. oskarżony M. C. prowadził własną działalność gospodarczą, z której nie uzyskiwał żadnych dochodów. W ww. okresie był jedynym spadkobiercą nieruchomości w K. przy ul. (...) i z tego tytułu uzyskiwał co miesiąc dochody w postaci czynszu płaconego przez najemców 5 lokali w kwocie ok. 1200 zł miesięcznie od każdego z nich. Po pierwszym półroczu 2015r. umowy najmu lokali zostały zmienione o tyle, iż wynajmującym w miejsce oskarżonego M. C. stała się jego matka, a nadto zmianie uległy też dane rachunku bankowego do uiszczania czynszu z tytułu najmu poszczególnych lokali.

W dniu 10 czerwca 2015r. oskarżony zawarł ze swoimi rodzicami D. i J. C. umowę sprzedaży 51% udziału w ruchomości w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) za kwotę 7.650 zł.

W dniu 12 czerwca 2015r. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gostyniu w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego sygn. akt Kmp 19/15 dokonał zajęcia należącej do oskarżonego ruchomości w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...).

W dniu 10 lipca 2015r. oskarżony zawarł ze swoimi rodzicami D. i J. C. umowę sprzedaży pozostałych 49% udziału w ruchomości w postaci samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) za kwotę 7.350 zł.

Matka małoletniej V. L. G. uzyskuje z tytułu wynagrodzenia za pracę kwotę 3.100 zł miesięcznie netto, nadto otrzymuje alimenty na syna A. H. w kwocie 1.000 zł miesięcznie.

Oskarżony M. C. ma 47 lat, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest specjalistą ds. turystyki i hotelarstwa, aktualnie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Oskarżony jest kawalerem, ojcem małoletniej córki.

Oskarżony w chwili popełnienia zarzucanych mu przestępstw nie był karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1. wyjaśnień oskarżonego M. C. k. 291-293, k. 339-340 – we wskazanym zakresie,

2. zeznań świadków:

-

A. Ż. k. 111-113 w zw. z k. 232 w zw. z k. 410;

-

M. K. k. 116-118 w zw. z k. 408-409;

-

K. K. (1) k. 129-131 w zw. z k. 409-410;

-

L. G. k. 141-143 w zw. z k. 407-408;

-

K. K. (2) k. 158-159 w zw. zw. z k. 464v-465;

-

D. C. k. 164-167 w zw. z k. 443-443v – we wskazanym zakresie

-

M. M. k. 302-304 w zw. z k. 26-27 akt XIV Ko 4387/17;

-

K. P. k. 306-308 w zw. z k. 442v-443;

- J. K. k. 318-320;

- A. O. k. 429-431;

3. dowodów z dokumentów:

-

zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 2-4,

-

protokołu zajęcia ruchomości k. 6,

-

postanowienia z dnia 6.08.2015r. k. 8-11,

-

postanowienia z dnia 12.02.2015r. k. 12,

-

potwierdzeń przelewów k. 13-14,

-

historii rachunku k. 19-92,

-

pisma z dnia 27.08.2015r. k. 96-97,

-

umów sprzedaży z dnia 10.06.2015r. i 10.07.2015r. k. 99, k. 100,

-

informacji z MOPS k. 140,

-

potwierdzeń przelewów k. 146-151,

-

opinii z dnia 9.05.2017r. k. 451-458,

-

karty karnej k. 463;

-

zeznania podatkowego za 2015 rok i informacji o wysokości dochodu k. 548-555,

-

faktur VAT oraz opisu usługi k. 559-562;

-

dokumentacji medycznej k. 563-570;

Oskarżony M. C. przesłuchany dwukrotnie w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał do popełnienia zarzucanych mu przestępstw i złożył wyjaśnienia.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie, w jakim pokrywały się one z poczynionymi ustaleniami faktycznymi i tym samym znajdowały odzwierciedlenie w zgromadzonych w aktach przedmiotowej sprawy dokumentach. Oskarżony co do zasady nie kwestionował faktu istnienia po jego stronie obowiązku alimentacyjnego w okresie od stycznia do listopada 2015r., dążąc jednak w sposób absolutnie niewiarygodny do usprawiedliwienia swojego postępowania poprzez wskazanie, że jego sytuacja materialna była wówczas na tyle trudna, że nie był on w stanie podołać nałożonemu nań obowiązkowi i z tego też powodu mógł uiszczać kwotę jedynie 350 zł miesięcznie, którą i tak z uwagi na brak uzyskiwania przez niego dochodów, przekazywała jego matka D. C.. Twierdzenia oskarżonego odnośnie jego ciężkiej sytuacji finansowej rażą, w obliczu chociażby bezspornego przecież faktu uzyskiwania dochodu z tytułu czynszu najmu, czego zresztą on sam nie kwestionował, i co potwierdziła nie tylko historia jego rachunku bankowego, ale także zeznania świadków – najemców poszczególnych lokali nieruchomości przy ul. (...) w K., swoją naiwnością. Oceny stanu posiadania oskarżonego jako pozwalającego w pełni na wywiązywanie się w całości z obowiązku alimentacyjnego nie mógł podważyć także przedsięwzięty przez niego zabieg polegający na tym, iż po półroczu 2015r. umowy najmu zostały z lokatorami zawarte przez matkę oskarżonego D. C., albowiem to oskarżony nadal formalnie pozostawał właścicielem nieruchomości i to jemu przysługiwało prawo do pobierania czynszu najmu. To podjęte przez oskarżonego działanie najlepiej wykazywało jego złą wolę jeżeli chodzi o płacenie świadczeń alimentacyjnych – dążył on za wszelką cenę do wykazania, iż nie jest w stanie podołać finansowo temu zobowiązaniu, choć w rzeczywistości uzyskiwał i to znaczne przychodu z tytułu najmu, a formalna zmiana wynajmującego związana była ze zmianą rachunku, na który najemcy uiszczali płatności z tytułu czynszu najmu i to było w ocenie Sądu zasadniczą celem działania oskarżonego – wyeliminowanie wszelkich źródeł dochodów. Postępowanie oskarżonego było karkołomne, albowiem nadal pozostawał on spadkobiercą nieruchomości i nie mogła tego podważyć formalna zmiana wynajmującego. Oskarżony nadto mijał się z prawdą wyjaśniając, iż jest jedynie w 1/3 właścicielem wzmiankowanej nieruchomości, albowiem był on jedynym spadkobiercą, zaś żona i syn zmarłego brata jego ojca wystąpili z roszczeniem o zachowek, co przecież nie czyniło ich współwłaścicielami tejże nieruchomości, a samo postępowanie z tego tytułu było wówczas w toku. Taka retoryka oskarżonego C. wpisywała się zresztą w przyjętą przez niego linię obrony, gdzie dążył on do umniejszenia swoich źródeł dochodów i wykazania braku możliwości wywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego.

Abstrahując już od niepociągającej za sobą żadnych konsekwencji w aspekcie odpowiedzialności karnej oskarżonego na przestępstwo nie alimentacji zmianie osoby wynajmującej lokale w nieruchomości, to nastąpiła ona dopiero po półroczu 2015r., a oskarżony od obowiązku alimentacji uchylał się od początku 2015r.

Oskarżony wbrew temu, co twierdził, w żaden inny sposób nie łożył na utrzymanie swojej córki V. – w tym zakresie jego relacje procesowe nie tylko pozostawały w całkowitej sprzeczności z zeznaniami L. G., ale były niespójne same w sobie. Podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił, iż po urodzeniu się córki V. razem ze swoją matką kupował co miesiąc za kwotę ok. 1.000 zł rzeczy dla córki, na co jak twierdził, posiadał paragony zakupowe i taki stan miał trwać przez cały rok po urodzeniu się córki, by już podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnić, iż od listopada 2014r. przekazywał matce L. G. kwotę ok. 1.000 zł miesięcznie na utrzymanie dziecka. W ocenie Sądu Rejonowego oskarżony z uwagi na to, iż nie posiadał żadnych paragonów potwierdzających dokonywanie zakupów dla córki w okresie styczeń – listopad 2015r., albowiem żadnej pomocy rzeczowej nie świadczył, a sporadycznie prezenty dla wnuczki kupowała jedynie jego matka D. C., co pozostawało bez znaczenia dla prawnokarnej oceny jego postępowania, obrał linię obrony, jakoby miał przekazywać regularnie gotówkę w kwocie 1.000 zł, czemu Sąd I instancji nie dał wiary z uwagi na oczywistą sprzeczność tych twierdzeń z relacjami L. G., jak i pośrednio je wspierającymi zeznaniami świadków A. Ż., M. K., K. K. (1) oraz K. K. (2). Także matka oskarżonego – D. C. wskazywała jedynie na rzeczową pomoc dla swojej wnuczki, nie wspominając nic o przekazywaniu większych i regularnie płaconych kwot pieniężnych. Nadto gdyby oskarżony w rzeczywistości płacił na utrzymanie córki, jej matka nie wystąpiłaby z powództwem o alimenty.

W zakresie sprzedaży przez oskarżonego samochodu osobowego marki M. (...), Sąd Rejonowy uznał jego wyjaśnienia za niewiarygodne – twierdzenia o tym, iż rzekomo miał nie wiedzieć o zajęciu przez komornika sądowego ruchomości w postaci ww. pojazdu rażą wręcz swoją naiwnością. Z zeznań świadka A. O., która dokonywała z ramienia komornika sądowego zajęcia pojazdu, popartych dokumentem w postaci protokołu zajęcia, w sposób bezsporny wynika, iż oskarżony C. był obecny podczas tej czynności, zaś sam protokół został mu doręczony za pośrednictwem poczty, a tym samym podano jemu do wiadomości ciążące na nim jako dozorcy obowiązki. Abstrahując już od tego, iż bez wpływu na ocenę odpowiedzialności karnej oskarżonego za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. pozostawały pobudki, jakie legły u podstaw podjęcia decyzji odnośnie sprzedaży samochodu, to te podane przez M. C. motywy jego postępowania nie zasługiwały na wiarę - nie kwestionując potrzeby przeprowadzenia remontu kanalizacji na nieruchomości zlokalizowanej w K. przy ul. (...) – to pozbycie się rzeczonego pojazdu miało na celu tylko i wyłącznie udaremnienie skutecznej egzekucji na poczet świadczeń alimentacyjnych, zwłaszcza w świetle wynikającego z faktur VAT czasu, kiedy ww. usługi naprawcze zostały wykonane – był to wrzesień 2015r., podczas gdy do sprzedaży pojazdu doszło już w czerwcu 2015r., co zbiegło się także ze zmianą osoby wynajmującego oraz numerem rachunku dla płatności czynszu. Również sam sposób przeprowadzenia transakcji – początkowo sprzedaż tylko części udziałów rodzicom, a następnie już po zajęciu auta przez komornika ich pozostałej części – świadczył o rzeczywistej woli oskarżonego – sprzedaż ta miała na celu tylko i wyłącznie uchronić auto przed licytacją komorniczą i udaremnić zaspokojenie roszczeń z tytułu świadczeń alimentacyjnych.

Zeznania świadków A. Ż., M. K., K. K. (1) oraz K. K. (2) – znajomych i sąsiadów L. G. - Sąd Rejonowy uznał za spójne, logiczne i wiarygodne, aczkolwiek mogły one jedynie w pośredni sposób, poprzez wsparcie relacji procesowych L. G., wespół ze zgromadzonymi w aktach sprawy dokumentami dotyczącymi stanu posiadania oskarżonego M. C., przyczynić się do rekonstrukcji stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Ww. świadkowie w sposób korespondujący ze sobą nawzajem potwierdzili brak zaangażowania zarówno w formie materialnej, czy rzeczowej w utrzymanie jego córki V.. Wprawdzie część informacji znali oni jedynie ze słyszenia od L. G., to co do pozostałych poczynili własne spostrzeżenia z uwagi na stały kontakt, czy bliskość zamieszkiwania. Przy czym Sąd I instancji ocenie dowodowej poddał wyłącznie te części relacji procesowych ww. świadków, w których odnosiły się one do kwestii związanych z łożeniem na utrzymanie małoletniej V. C., poza oceną pozostawiając irrelewantne z punktu widzenia postawionych oskarżonemu zarzutów kwestie dotyczące spożywania przez oskarżonego alkoholu, czy też wzajemnych relacji pomiędzy L. G., a oskarżonym.

Za wiarygodne Sąd Rejonowy uznał relacje procesowe L. G. , albowiem były one spójne, logiczne, a nadto znajdowały odzwierciedlenie w dokumentach zgromadzonych w aktach przedmiotowej sprawy. Świadek w sposób szczegółowy wskazała na dokonywane przez oskarżonego przelewy na poczet świadczeń alimentacyjnych, dążąc tym samym do przedstawienia okoliczności związanych z łożeniem na utrzymanie córki V. w sposób zgodny z rzeczywistością. Prawdziwe okazały się być zeznania świadka wskazujące na brak świadczenia przez oskarżonego jakiejkolwiek pomocy, czy to w formie finansowej, czy też rzeczowej, przy czym świadek G. nie zaprzeczyła, ażeby matka oskarżonego sporadycznie kupowała wnuczce prezenty w pierwszych miesiącach jej życia, co w ocenie Sądu i instancji przemawiało tym bardziej za wiarygodnością świadka, która w sposób obiektywny, przedstawiła fakty takimi, jakimi były one w rzeczywistości. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań L. G. odnośnie wskazanych trudności w samodzielnym utrzymaniu dwojga małoletnich dzieci i konieczności wspierania się przy tym różnego rodzaju kredytami, czy pożyczkami, co nie może dziwić biorąc pod uwagę globalną miesięczną kwotę uzyskiwanych przez nią dochodów.

Do relacji procesowych D. C. – matki oskarżonego – Sąd podszedł ze szczególną ostrożnością, a to z uwagi, że jako osoba dla niego najbliższa miała motywację, ażeby sytuację związaną z niealimentacją oraz sprzedażą samochodu osobowego marki M. (...) przedstawić w sposób dla niego korzystny i tak też w ocenie Sądu Rejonowego zeznawała. Brak było podstaw do zakwestionowania jej twierdzeń odnośnie przekazywania rzeczowych prezentów dla wnuczki, albowiem okoliczności tej nie zaprzeczyła L. G., z tym, że Sąd stoi na stanowisku, iż aktywność świadka w tym zakresie nie miała takiego rozmachu, jak starała się ona to przedstawić, gdyż zarówno świadek G., jak i jej przesłuchani w sprawie znajomi i sąsiedzi nie potwierdzili, ażeby D. C. pomagała po narodzinach córki, czy też w tak dużym stopniu świadczyła pomoc rzeczową. Nieprawdziwe były wskazane przez świadka C. motywy, z powodu których nastąpiła zmiana najemcy lokali znajdujących się w nieruchomości w K. przy ul. (...) – nie były nimi z pewnością problemu zdrowotne oskarżonego, albowiem choruje on przewlekle od wielu lat, większość złożonej dokumentacji medycznej nie dotyczyła leczenia w 2015r., zaś w okresie poprzedzającym zmianę najemcy oraz rachunku bankowego dla dokonywania płatności, nie nastąpiła żadna zmiana na niekorzyść w jego sytuacji zdrowotnej.

Podobnie na przymiot wiary nie zasługiwały relacje procesowe tego świadka, w których tłumaczyła ona powody zakupu od swojego syna samochodu osobowego marki M. (...). Przede wszystkim niezrozumiałe pozostawało, dlaczego pojazd został sprzedany przez oskarżonego jego rodzicom, którzy na jego zakup musieli wziąć pożyczki, czy kredyty – o wiele prościej i logiczniej byłoby, ażeby oskarżony sam pojazd wstawił do komisu celem sprzedaży, aniżeli robił to przez swoich rodziców jako pośredników. Taki sposób postępowania tłumaczyć może jedynie chęć czasowego uchronienia przed egzekucją komorniczą przedmiotowego samochodu osobowego – umowa sprzedaży była w ocenie Sądu fikcyjna i miała na celu wyłącznie wykazanie, iż oskarżony nie dysponuje żadnym majątkiem.

Sąd I instancji nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań M. M. oraz K. P. – najemców dwóch lokali w nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), albowiem w sposób spójny i konsekwentny potwierdzili oni niekwestionowaną przez żadną ze stron okoliczność zmiany po upływie półrocza 2015r. osoby wynajmującego oraz jednocześnie rachunku bankowego właściwego do uiszczania należności z tytułu najmu poszczególnych lokali.

Relacje procesowe świadka J. K. – komornika sądowego prowadzącego postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi M. C. – Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, albowiem korespondujące ze zgromadzonym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym. Poza powołaniem się na dokumentację w postaci postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 12 lutego 2015r. oraz informację o przebiegu samego postępowania egzekucyjnego, świadek ten nie wskazał żadnych innych okoliczności dotyczących zarzucanych oskarżonemu przestępstw.

Na przymiot wiary zasługiwały także zeznania A. O. , która jako asesor komorniczy dokonała zajęcia samochodu osobowego marki M. (...), albowiem korelowały one z treścią protokołu zajęcia z dnia 12 czerwca 2015r. Co istotne wskazała ona na doręczenie pocztowe protokołu zajęcia oskarżonemu C., co niewiarygodnymi czyni jego przeciwne twierdzenia, jakoby o fakcie tym w ogóle nie wiedział. Świadek nie wskazała także, ażeby w chwili zajęcia przedmiotowej ruchomości oskarżony wskazał na to, iż pojazd znajduje się we współwłasności, a tak musiało być biorąc pod uwagę datę zawarcia przedmiotowej umowy sprzedaży. Taki brak informacji ze strony oskarżonego wątpliwym czyni, czy do zawarcia umowy doszło w rzeczywistości w dacie poprzedzającej działania terenowe komornika, czy, co bardziej prawdopodobne, została ona sporządzona już po zajęciu pojazdu. Pozostała część zeznań świadka wskazywała na niekwestionowane przez żadną ze stron okoliczności, a i Sąd I instancji nie miał powodów, ażeby je podważyć.

Sąd nie stwierdził, by zaistniały jakiekolwiek przesłanki do kwestionowania ujawnionych w sprawie dokumentów i protokołów, a to z uwagi na ich urzędowe pochodzenie, a także fakt, że żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podsumowując całokształt zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż wina oskarżonego M. C. w zakresie czynów przypisanych mu w wyroku, tj. z art. 209 § 1a k.k. oraz art. 300 § 2 k.k. nie budzi żadnych wątpliwości.

Przed przystąpieniem do rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazuje, iż w realiach przedmiotowej sprawy zastosowanie ma przepis art. 209 § 1a k.k., a zatem w brzmieniu aktualnie obowiązującym. Z uwagi na to, iż zarzucane oskarżonemu przestępstwo popełnione zostało częściowo w czasie obowiązywania innego brzmienia art. 209 k.k., aniżeli tego z chwili wyrokowania, koniecznym było ustalenie, czy w świetle regulacji intertemporalnej z art. 4 § 1 k.k. należało zastosować aktualnie obowiązujące brzmienie art. 209 § 1a k.k., czy też obowiązujące poprzednio, jeżeli byłoby ono względniejsze dla sprawcy. Porównując treść poprzednio obowiązującego art. 209 § 1 k.k. z jego przypisanym oskarżonemu w przedmiotowej sprawie odpowiednikiem, tj. art. 209 § 1a k.k., Sąd I instancji uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia jako względniejszego poprzedniego brzmienia przepisu art. 209 k.k. Nie wskazywało na to, ani samo ustawowe zagrożenie karą – w obu przepisach są to kary grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, ani także modyfikacja znamion strony przedmiotowej przestępstwa niealimentacji – wprawdzie w aktualnie obowiązującym brzmieniu nie występuje znamię w postaci „ uporczywości”, które jednak w obecnej treści art. 209 § 1 k.k. zostało doprecyzowane, zresztą zgodnie z przyjętą pod rządami starej wersji tego przepisu linią orzeczniczą (Sąd Najwyższy przyjął w wytycznych, że okres wstrzymywania się od płacenia rat lub płacenia ich nieregularnie albo w ratach znacznie niższych niż należne nie może być krótszy niż 3 miesiące - OSNKW 1976, z. 7, poz. 86) i zastąpione określeniem „ łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące”. Bez zmian pozostała reszta znamion strony przedmiotowej oraz podmiotowej i wobec czego mając na względzie prymat ustawy nowej, przy jednoczesnym braku bycia względniejszą dla oskarżonego poprzedniej wersji przepisu art. 209 § 1 k.k., Sąd I instancji zastosował art. 209 § 1a k.k., czyli aktualnie obowiązujące brzmienie przepisu dotyczącego przestępstwa niealimentacji.

Stypizowany w art. 209 § 1a k.k. występek jest przestępstwem indywidualnym właściwym. Sprawcą jego może być tylko osoba, która mocą ustawy lub orzeczenia sądowego zobowiązana jest do opieki. Przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. jest przestępstwem skutkowym z zaniechania i polega na uchylaniu się od wykonywania obowiązku opieki, poprzez niełożenie na utrzymanie osób uprawnionych. Aby znamiona typu czynu zabronionego były spełnione, należy stwierdzić, że sprawca:

a) był zobowiązany do obowiązku opieki bądź z mocy ustawy, bądź z mocy orzeczenia sądowego,

b) uchylał się od tego obowiązku,

c) uchylanie, o którym mowa w przepisie art. 209 § 1a k.k., polegało na niełożeniu na utrzymanie osoby uprawnionej,

d) w wyniku tego niełożenia osoba uprawniona narażona została na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

e) łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące,

W pojęciu " uchyla się" zawarty jest zawsze negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do świadczenia, sprawiający, że nie dopełnia ona nałożonego na nią obowiązku, mimo że ma obiektywną możliwość jego wykonania. Sprawca obowiązku nie wypełnia, bo go wypełnić nie chce lub lekceważy ten obowiązek. Zauważyć należy, iż penalizowane nie jest samo nie płacenie alimentów, lecz fakt, iż sprawca mimo ciążenia na nim tego obowiązku nic nie robi, aby ten stan zmienić. Element obiektywny " uchylania się" polega na czynieniu tego przez pewien okres czasu - łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosiło co najmniej 3 miesiące. Ustawodawca zrezygnował tym samym z dotychczasowego znamienia w postaci " uporczywości" na rzecz wymiernego kryterium, jakim jest określona wysokość zaległości alimentacyjnych. Ma ona wynosić równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych. Chodzi o kwotę równą lub przewyższającą tą wartość.

Przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. jest przestępstwem materialnym. Skutkiem, od którego zależy dokonanie tego przestępstwa, jest narażenie osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych oznacza dostarczenie środków materialnych koniecznych nie tylko do utrzymania, ale również do uzyskania niezbędnego wykształcenia i korzystania z dóbr kulturalnych. Niezbędne jest zatem zabezpieczenie minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na utrzymanie i wykształcenie dziecka, lecz także stworzenie mu warunków umożliwiających zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu, istotnych dla kształtowania jego osobowości i nawyków kulturalnych. Zatem niezbędne jest nie tylko zabezpieczenie minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na jego utrzymanie: żywności, odzieży, mieszkania itp., ale również – odpowiednio do wieku – zapewnienie mu niezbędnego wykształcenia i przygotowania zawodowego, a także możliwości korzystania z dóbr kulturalnych. Zaspokojenie takich potrzeb wyższego rzędu, zwłaszcza w odniesieniu do dziecka, jest w rozwiniętym społeczeństwie istotnym elementem procesu wychowawczego, rozumianego jako kształtowanie osobowości, charakteru i postawy obywatelskiej oraz przygotowanie do samodzielnego życia ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9.6.1976r., VI KZP 13/75 , OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86; podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27.3.1987r., V KRN 54/87 , OSNPG 1987, Nr 8, poz. 103; zob. również uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27.7.1959 r., VI KO 78/55, niepubl.).

Jeżeli istnieje podejrzenie popełnienia przestępstwa niealimentacji, należy zbadać przede wszystkim przyczyny niewywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego przez domniemanego sprawcę, które może niekiedy zdarzać się z powodów obiektywnych (np. ciężkiej choroby i pobytu w szpitalu; zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9.6.1976r. (VI KZP 13/75 , OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86).

Przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. jest przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Do wypełnienia ustawowych znamion tego przestępstwa wystarcza samo narażenie uprawnionego do alimentacji na niemożność zaspokojenia jego podstawowych potrzeb, pozostające w związku przyczynowym z uchylaniem się sprawcy od ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie osoby, o której w przepisie mowa. W kwestii zaspokajania potrzeb życiowych uprawnionego przez osoby trzecie, do tego niezobowiązane, bądź też przez osobę współzobowiązaną, ale ponad ten obowiązek, to trafnie przyjęto w orzecznictwie, że fakt zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji, albo przez inne osoby niezobowiązane, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9.6.1976r., VI KZP 13/75 , OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86; podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20.7.1971r., V KRN 259/71 , OSNPG 1971, Nr 12, poz. 239; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.3.1987r., V KRN 54/87 , OSNPG 1987, Nr 8, poz. 103). Świadczenie pomocy przez osoby niezobowiązane ma charakter dobrowolny, nie ma zatem pewności, czy w każdej chwili świadczona pomoc nie ustanie. Istnieje zatem konkretne narażenie na niebezpieczeństwo w rozumieniu art. 209 § 1a k.k.

Jest to przestępstwo umyślne, które może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim. Do popełnienia tego przestępstwa niezbędny jest bowiem określony stosunek psychiczny sprawcy, cechujący się nieustępliwością, chęcią postawienia na swoim w dążeniu do niewykonania ciążącego na sprawcy obowiązku.

Czynność sprawcza czynu zabronionego z art. 300 § 2 k.k. polega na udaremnianiu wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego skutkującego egzekucją z majątku dłużnika. Nie jest konieczne, by sprawca zmierzał do całkowitego udaremnienia egzekucji, wystarczy, by działał w celu jej udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku lub tylko w określonym czasie i miejscu ( Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 463-464). Przedmiotem czynności wykonawczej są składniki majątku zajęte lub zagrożone zajęciem. Są nimi prawa majątkowe oraz rzeczy o wartości majątkowej, tzn. możliwej do wyrażenia w pieniądzu.

Czynność sprawcza polega na uszczuplaniu lub udaremnianiu zaspokojenia wierzycieli. Udaremnienie oznacza całkowite wyłączenie możliwości zaspokojenia, zaś uszczuplenie - zmniejszenie należności ( Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 461). Czyn ten może być popełniony przez usuwanie, ukrywanie, zbywanie, darowanie, niszczenie, rzeczywiste lub pozorne obciążanie albo uszkadzanie składników własnego majątku. Zbycie obejmuje wszelkie czynności o charakterze rozporządzającym, jednakże wobec odrębnego wyliczenia darowania należałoby ograniczyć zakres zbycia do czynności odpłatnych ( R. Zawłocki, Przestępstwa, s. 40–41; J. Majewski, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. III, 2016, s. 724; G. Łabuda, w: Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, 2014, s. 1241; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 13.6.2013r., II AKa 40/13, niepubl.). Efektem zbycia jest trwałe wyłączenie danego składnika z majątku (R. Zawłocki, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. II, 2010, s. 1443).

Omawiany występek ma charakter skutkowy. Skutkiem jest udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia roszczeń wierzycieli ( Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 623-624; Majewski (w:) Zoll III, s. 705).

Czyn z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym właściwym. Popełnić je może tylko dłużnik.

Stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe. Sprawca winien działać w celu udaremnienia wykonania orzeczenia.

Oskarżony M. C. jest niekwestionowanym ojcem małoletniej V. C., a obowiązek alimentacyjny względem niej wynika już z art. 128 i następne KRiO, a także postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 12 lutego 2015r. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż oskarżony w okresach od stycznia do listopada 2015r., kiedy nie płacił alimentów, wprawdzie nie uzyskiwał dochodu z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to miał regularne miesięczne przychody z tytułu czynszów najmu nieruchomości w K. przy ul. (...) sumy tych wpływów mógł przekazywać na utrzymanie swojej małoletniej córki. Oskarżony nie tylko dobrowolnie, czy też w toku postępowania egzekucyjnego tego nie czynił, to podejmował dodatkowe kroki, ażeby pozornie pozbawić się majątku i tym samym wykazać bezskuteczność prowadzonej w stosunku do niego egzekucji komorniczej. Świadczy to wybitnie o negatywnym nastawieniu oskarżonego do ciążącego na nim obowiązku i niechęci do jego wypełniania. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego oskarżony w okresie od stycznia do listopada 2015r. łożył na córkę kwotę po 350 zł miesięcznie, to biorąc pod uwagę wysokość miesięcznej renty alimentacyjnej – 2.000 zł – oraz okres 11 miesięcy, kiedy to realizował ciążący nań obowiązek w niespełna 1/6 ustalonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu kwoty, to łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowiła równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych. W niniejszej sprawie Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do faktu, iż oskarżony swoim zaniechaniem konkretnie naraził małoletnią V. C. na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym matka małoletniej osiągała wówczas dochody w wysokości ok. 3.100 zł miesięcznie oraz dodatkowo uzyskiwała świadczenie alimentacyjne na syna w wysokości 1.000 zł. Łączna kwota – 4.100 zł przy podziale na 3 osoby nie daje sumy odpowiadającej minimum niezbędnemu do codziennej egzystencji, a co dopiero dodatkowych potrzebach związanych z rozwojem małoletniego dziecka. Jak wykazano wyżej M. C. wiedział o ciążącym na nim obowiązku i brak było obiektywnych przeszkód uniemożliwiających mu jego realizację. Fakt, iż przez 11 miesięcy się z niego nie wywiązywał, podejmując dodatkowo działania, ażeby nawet bezskuteczną uczynić egzekucję komorniczą, świadczy dobitnie o jego nieustępliwości i chęci niepłacenia alimentów, co jednoznacznie uzasadnia twierdzenie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim.

W zakresie drugiego z zarzuconych oskarżonemu przestępstw, tj. z art. 300 § 2 k.k., to także w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, mając na względzie przytoczone powyżej teoretyczne rozważania, nie budzi najmniejszych wątpliwości fakt wypełnienia przez oskarżonego M. C. znamion zarówno strony przedmiotowej i podmiotowej przestępstwa z art. 300 § 2 k.k.

W dniu 10 czerwca 2015r. dokonał on zbycia 51 % udziałów w ruchomości w postaci samochodu osobowego marki M. (...), by następnie w dniu 10 lipca 2015r., a zatem już po zajęciu ww. pojazdu przez komornika sądowego, zbyć na rzecz swoich rodziców pozostałe 49 % udziałów. Jak wynika z protokołu zajęcia ww. pojazd pozostawiono we władaniu dłużnika – oskarżonego - a sam protokół zajęcia przesłano mu pocztą, jak również został on pouczony o ciążących na nim jako dozorcy obowiązkach. Twierdzenia zatem oskarżonego, iż o zajęciu nie wiedział rażą wręcz swoją naiwnością. Zachowanie oskarżonego nacechowane było także umyślnością – skoro wiedział o zajęciu pojazdu, to był świadom także, iż nie może go sprzedać, a czyniąc to zrealizował znamiona strony podmiotowej czynu z art. 300 § 2 k.k.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione w zakresie opisanym powyżej, Sąd przystąpił do wymierzenia mu kary adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste M. C.. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara wymierzona oskarżonemu winna przede wszystkim uwzględniać motywację i sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw. Ponadto Sąd, wymierzając kary – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Sąd Rejonowy za przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. przypisane w pkt I. wyroku wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 209 § 1a k.k. karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie. Do okoliczność obciążających zaliczyć należało stosunkowo długi okres uchylania się przez oskarżonego od łożenia alimentów na rzecz swojej córki, działanie w zamiarze bezpośrednim na szkodę własnego dziecka, które poprzez zaniechanie ojca zostało konkretnie narażone na niemożność zaspokojenia swoich najbardziej podstawowych potrzeb życiowych i to tylko z powodu niechęci oskarżonego do spełniania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, jak również dotychczasową karalność oskarżonego. Nie bez znaczenia pozostawał wysoce lekceważący stosunek oskarżonego do ciążącego nań obowiązku alimentacyjnego, co znajdowało swój wyraz nie tylko w braku dobrowolnego uiszczania tych świadczeń, lecz przede wszystkim podejmowaniu przez niego licznych zabiegów, aby nawet w drodze egzekucji komorniczej nie doprowadzić do ściągnięcia należnych córce zobowiązań, poprzez zbycie majątku ruchomego, czy zmianę najemcy lokali oraz rachunku bankowego do uiszczania opłat z tytułu czynszu najmu. Brak było w ocenie Sądu I instancji okoliczności łagodzących. Ustalając liczbę godzin nieodpłatnej pracy na cele społeczne, Sąd Rejonowy uwzględnił, że aktualnie oskarżony nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu swoich rodziców i z tego względu wykonywanie kary ograniczenia wolności nie będzie kolidowało z jego zobowiązaniami zawodowymi.

Za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. przypisane oskarżonemu w pkt II. Sąd Rejonowy na podstawie art. 300 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie. Na niekorzyść oskarżonego przemawiało jego nacechowane złą wolą dążenie do uniemożliwienia za wszelką cenę egzekucji świadczeń na rzecz jego małej córki, przy jednoczesnym dążeniu do uchronienia własnych dóbr materialnych przed zbyciem ich na rzecz osób trzecich i praktyczną niemożliwość ich następnie odzyskania. Przedkładanie własnych partykularnych interesów i stanu posiadania nad dobro własnego dziecka zasługuje na szczególne napiętnowanie. Ustalając miesięczny wymiar godzin nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne Sąd I instancji kierował się identycznym przesłankami, jak w przypadku wymiaru kary za przestępstwo niealimentacji.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85 a k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. za popełnione przez oskarżonego M. C. przestępstwa Sąd I instancji wymierzył mu – dysponując karą ograniczenia wolności w granicach od 10 miesięcy do 1 roku i 6 miesięcy - karę łączną 1 roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie.

Orzekając karę łączną w w/w rozmiarze, a zatem zgodnie z zasadą asperacji w granicach bliższych pełnej kumulacji, aniżeli absorpcji, Sąd I instancji uwzględnił związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które zostały wymierzone kary podlegające łączeniu. Chodzi tutaj o bliskość kwalifikacyjną i czasową czynów oraz tożsamość osoby (osób) pokrzywdzonych. Im większa występuje zbieżność pomiędzy w/w czynnikami w rozważanych przestępstwach, tym bardziej kara łączna winna grawitować w kierunku pełnej absorpcji. Nadto, kara łączna stanowić ma syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny. Pierwszeństwo przy wymiarze kary łącznej winny mieć dyrektywy prewencyjne w odniesieniu do sprawcy, ujęte w art. 53 § 1 k.k. ( por. komentarze do art. 86 k.k.: pod redakcją Andrzeja Zolla, Zakamycze 1998, teza 7; Jacka Giezka, LEX 2007, teza 4; Piotra Kardasa, Zakamycze 2004, teza 20,24,27,46, nadto wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie II AKa 129/08 i Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007 r. w sprawie II AKa 183/07).

W ocenie Sądu wielość zachowań oskarżonego C., a także różna kwalifikacja prawna pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, uniemożliwia zastosowanie zasady pełnej absorpcji. Sąd orzekający w sprawie stoi bowiem na stanowisku, iż prawo nie może promować sprawców działających niejako w sposób seryjny i tylko z powodu bliskości czasowej stosować zasadę absorpcji. Dlatego też biorąc pod uwagę z jednej strony bliskość czasową czynów, a z drugiej strony ich różną kwalifikację prawną, Sąd orzekł karę łączną pozbawienia wolności mieszczącą się w granicach nieznacznie poniżej połowy przedziału kary możliwej do wymierzenia.

Na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do bieżącego wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki V. C..

O kosztach zastępstwa procesowego oskarżyciela posiłkowego Sąd orzekł na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3, § 16 i § 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądzając od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. G. kwotę 1680 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia pełnomocnika.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 60 zł, a na podstawie art. 1, art. 2 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł. O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl zasady, iż to oskarżony – a nie Skarb Państwa – powinien je ponieść, skoro to jego zawinione zachowanie były przyczyną ich powstania i wobec czego nie ma powodu, aby koszty te przerzucić na ogół podatników.

/-/ SSR Izabela Hantz-Nowak