Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2017 r. w Warszawie

sprawy I. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania I. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 13 sierpnia 2015 roku, znak: (...)

- oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2015 r.I. P. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 13 sierpnia 2015 r., znak: (...), mocą której odmówiono mu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury w związku z zatrudnieniem w szczególnych warunkach.

Podważając ustalenia organu rentowego, odwołujący zwrócił się o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w okresie od 16 grudnia 1975 r. do 31 maja 1993 r. Wskazał, że firma ta od dawna nie istnieje, dlatego nie dysponuje on dokumentacją, która potwierdziłaby charakter zatrudnienia. Natomiast zatrudnienie w warunkach szczególnych we wskazanym okresie mogą potwierdzić świadkowie ( odwołanie z dnia 28 sierpnia 2015 r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie z dnia 28 września 2015 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ k.p.c.

Organ rentowy w uzasadnieniu odwołania podniósł, że odwołujący nie spełnia przesłanek z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, warunkującym prawo do świadczenia. Z tych względów organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do świadczenia (odpowiedź na odwołanie, k. 3v a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący I. P., ur. (...), w dniu 16 grudnia 1975 r. zawarł z (...)Zakładem (...)umowę o pracę. W ramach tej umowy odwołujący został zatrudniony na stanowisku ślusarz, na pełen etat, na dwutygodniowy okres próbny, a po jego upływie na okres nieokreślony ( umowa o pracę z dnia 16 grudnia 1975 r., k.22-23 akt osobowych odwołującego).

Z dniem 6 grudnia 1976 r. odwołującemu powierzono obowiązki lastrykarza w Wydziale Produkcji, a od 1 kwietnia 1983 r. odwołujący był lastrykarzem w Oddziale Betonowni. Jako lastrykarz odwołujący dowoził lastryko do betoniarni, gdzie mieszało się je z cementem, a następnie formowało i szlifowało. Gotowy produkt pakowano do samochodów. Odwołujący brał udział we wszystkich wskazanych powyżej pracach związanych z produkcją lastryka, a także w pracach związanych z produkcją masy (...) (zeznania R. D., k.29-30 a.s., zeznania T. J., k.38-39 a.s., zeznania odwołującego, k. 39 a.s., zmiana stanowiska pracy, k.25,34, zbioru akt osobowych 7385).

Z kolei z dniem 23 października 1987 r. odwołującemu zostało powierzone stanowisko: ślusarz w Centralnych Warsztatach (k. 43 zbioru akt osobowych 7385).

W okresie od 2 marca 1988 r. do 31 grudnia 1988 r. odwołujący został oddelegowany do pracy na budowie eksportowej w ZSRR. Po powrocie z kontraktu odwołujący korzystał z urlopu wypoczynkowego do 19 stycznia 1989 r. (k.44,47, 48 zbioru akt osobowych 7385).

Po powrocie do pracy, tj. 20 stycznia 1989 r. podpisano z nim kolejną umowę o pracę na czas nieokreślony, w której powierzono mu obowiązki ślusarza ( umowa o pracę z dnia 20 stycznia 1989 r., k.50-51 zbioru akt osobowych 7385).

W czasie obowiązywania powyższej umowy, w okresie od 19 kwietnia 1990 r. do 16 lipca 1990 r., odwołujący został oddelegowany do pracy na budowie eksportowej w ZSRR, gdzie wykonywał pracę na stanowisku: betoniarz- robotnik budowlany (umowa o pracę za granicą, k.56-63 zbioru akt osobowych 7385).

Po zakończeniu kontraktu w ZSRR, (...) dnia 17 lipca 1990 r. podpisał z odwołującym umowę o pracę na czas nieokreślony, na cały etat, na stanowisku ślusarz remontowy. Następnie odwołujący po raz kolejny został skierowany do pracy w ZSRR. Tym razem odwołujący wykonywał pracę na stanowisku posadzkarz. Praca w ZSRR miała charakter okresowy i odwołujący wykonywał ją w okresie od 30 kwietnia 1991 r. do 17 lipca 1991 r.( umowa o pracę z dnia 17 lipca 1990 r., k.63-64 zbioru akt osobowych 7385, umowa o pracę na czas określony z dnia 30 kwietnia 1991 r., k.69-71 zbioru akt osobowych 7385, charakterystyka, k.73 zbioru akt osobowych 7385).

Dnia 31 lipca 1991 r. odwołujący zawarł z Przedsiębiorstwem (...) w L. (wcześniej: (...)) umowę o pracę na czas nieokreślony, na pełen etat. W ramach tej umowy odwołujący był początkowo zatrudniony na stanowisku ślusarz. Z dniem 26 listopada 1992 r. zmieniono stanowisko pracy odwołującego na: betoniarz-lastrykarz ( umowa o pracę z dnia 31 lipca 1991 r., k.74-75 zbioru akt osobowych 7385, informacja o zmianie stanowiska pracy, k.87 zbioru akt osobowych 7385).

Umowa z dnia 31 lipca 1991 r. została rozwiązana z dniem 31 maja 1993 r. ( k.93 zbioru akt osobowych 7385).

W dniu 5 sierpnia 2015 r. I. P. złożył wniosek o wcześniejszą emeryturę w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający okresy składkowe i nieskładkowe oraz oświadczenie, w którym wskazał, iż nie dysponuje dokumentacją, która potwierdziłaby charakter zatrudnienia w warunkach szczególnych, bowiem zakład pracy nie wydał mu stosownego świadectwa pracy. Celem potwierdzenia wykonywania pracy w warunkach szczególnych, odwołujący do powyższego wniosku dołączył także pisemne oświadczenia T. J. oraz R. D. ( wniosek o emeryturę wraz z załącznikami k. 1-23 a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społeczny (...) Oddział w W. wydał w dniu 13 sierpnia 2015 r. decyzję znak: (...), na mocy której odmówił I. P. prawa do wcześniejszej emerytury. Uzasadniając decyzję organ rentowy zaznaczył, że odwołujący nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, iż nie uznał okresu od 16 grudnia 1975 r. do 31 maja 1993 r. za okres pracy w warunkach szczególnych, ponieważ odwołujący do wniosku nie dołączył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę. Jednocześnie organ rentowy zaakcentował, iż zeznania świadków nie są wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., jako środki dowodowe na udokumentowanie okresów wykonywania prac w szczególnych warunkach. Ponadto organ rentowy ustalił, że odwołujący posiada 25 lat, 7 miesięcy i 16 dni okresów składkowych oraz 11 miesięcy i 15 dni okresów nieskładkowych, co w sumie daje staż pracy w wymiarze 26 lat 7 miesięcy i 1 dni (decyzja organu rentowego z dnia 13 grudnia 2015 r. k. 25-27 a.r.).

Od powyższej decyzji organu rentowego I. P. w dniu 28 sierpnia 2015 r. wniósł odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 28 sierpnia 2015 r., k. 2 a.s.).

W toku postępowania postanowieniem z dnia 10 maja 2016 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty ds. BHP, celem ustalenia czy praca wykonywana przez odwołującego na rzecz Przedsiębiorstwa (...)w L. w okresie od dnia 16 grudnia 1975 r. do dnia 31 maja 1993 r. wykonywana była w warunkach szczególnych, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów ( postanowienia z dnia 10 maja 2016 r., k.40-41 a.s.).

W opinii z dnia 20 czerwca 2016 r. biegły z zakresu BHP J. P. wskazał, że uznanie prac za wykonywane w szczególnych warunkach jest możliwe, gdy stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez pracownika ściśle odpowiada odpowiedniemu zapisowi zawartemu w Wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzania w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i prace te były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Biegły zaakcentował, iż w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Wykaz A - Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, Dział V - W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, pod pozycją 4 wymienia się prace zbrojarskie i betoniarskie. W Wykazie A stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę, stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę w Dziale V - W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, pod pozycją 4 wymienia się w szczególności stanowiska pracy: zbrojarz, betoniarz, zestawiacz surowców i mieszanek, operator betoniarki-betoniarz. Biegły wskazał, iż osoba zatrudniona na stanowisku betoniarz wykonuje elementy obiektów budowlanych oraz wyroby z mieszanki betonowej przy zastosowaniu maszyn i urządzeń do: przygotowania, zagęszczania, szlifowania (wyrobów lastriko), transportu. Tego rodzaju prace odwołujący wykonywał w narażeniu zarówno na czynniki o znacznej szkodliwości dla zdrowia, niebezpieczne jak i uciążliwe.

Z tych względów, w ocenie biegłego, spełniają przesłanki uznania za prace wykonywane w szczególnych warunkach prace wykonywane przez odwołującego w okresie: od 6 grudnia 1976 r. do 22 października 1987 r., od 2 marca 1988 r. do 19 stycznia 1989 r., od 19 kwietnia 1990 r. do 16 lipca 1990 r., od 30 kwietnia 1991 r. do 30 maja 1991 r., od 26 listopada 1992 r. do 31 maja 1993 r., jako betoniarz-lastrykarz, betoniarz, posadzkarz, bowiem odpowiadają rodzajowi prac: prace zbrojarskie i betoniarskie wymienionemu Dziale V - W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, poz. 4 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. i były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jednocześnie biegły uznał, iż nie spełniają przesłanek uznania jako wykonywane w szczególnych warunkach prace wykonywane przez odwołującego w okresie: od 16 grudnia 1975 r. do 5 grudnia 1976 r., od 23 października 1987 r. do 1 marca 1988 r., od 20 stycznia 1989 r. do 18 kwietnia 1990 r., od 17 lipca 1990 r. do 19 kwietnia 1991 r., od 31 lipca 1991 r. do 25 listopada 1992 r., na stanowisku: ślusarz, bowiem z materiału dowodowego nie wynika zakres aktywności zawodowej odwołującego w wymienionych okresach (opinie biegłego z zakresu BHP, k.43-52 a.s.).

Organ rentowy w hipotetycznym wyliczeniu stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, w którym uwzględnił okresy wskazane przez biegłego, wskazał, że ich wymiar to 12 lat 8 miesięcy 11 dni. Jednocześnie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w decyzji z dnia 13 sierpnia 2015 r. wskazując, że uwzględnienie okresów uznanych przez biegłego nie zmienia faktu, iż odwołujący nadal nie spełnia warunku posiadania 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych, warunkujących przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury ( pismo organu rentowego wraz z wyliczeniem, k.65-67 a.s.).

Pismem z dnia 8 lipca 2016 r. odwołujący wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego, wskazując, iż biegły niesłusznie nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu jego zatrudnienia w (...) B. w okresie od 6 września 1993 r. do 31 marca 1999 r. Dodał, iż w trakcie zatrudnienia w (...)cały czas pracował na tej samej hali. Zatem praca na stanowisku ślusarza, w spornym okresie, również powinna być uznana za pracę w warunkach szczególnych (pismo procesowe odwołującego z dnia 8 lipca 2016 r., k.64 a.s.).

Doprecyzowując stanowisko odwołującego pełnomocnik odwołującego w piśmie procesowym z dnia 22 listopada 2016 r. wniósł o ponowne przesłuchanie świadków R. D. oraz T. J. oraz dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, celem odniesienia się do zatrudnienia odwołującego w okresie od 6 września 1993 r. do 31 marca 1999 r. ( pismo pełnomocnika procesowe odwołującego z dnia 22 listopada 2016 r., k.95-97 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym aktach emerytalnych i osobowych odwołującego, opinii biegłego z zakresu bhp, a także zeznań świadków: T. J. i R. D. oraz zeznań odwołującego. Zdaniem Sądu, powyżej przytoczone dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom zarówno świadków, jak i odwołującego. Niemniej jednak kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała opinia sporządzona przez biegłego sądowego. Zdaniem Sądu, przedstawione przez biegłego argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornej kwestii postępowania. Z tego też względu Sąd podzielił zawarte w opinii wnioski oraz argumentację w zakresie dotyczącym ustalenia, czy odwołujący faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Sąd dał wiarę zeznaniom zarówno świadków jak i odwołującego w zakresie czynności wykonywanych przez niego jako lastrykarz. Zdaniem Sądu zeznania świadków oraz odwołującego w tym zakresie korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i brak było jakichkolwiek podstaw do ich podważenia. Jednocześnie mając na względzie rozbieżności pomiędzy wskazywanymi przez świadków oraz odwołującego okresami pracy I. P. jako ślusarz, a okresami tej pracy wynikającymi z dokumentów, Sąd dokonując ustaleń w tym zakresie za wiarygodne przyjął okresy wykonywania pracy na poszczególnych stanowiskach wynikające z dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych odwołującego.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek pełnomocnika odwołującego o ponowne przesłuchanie świadków, zawarty w piśmie z dnia 22 listopada 2016 r. (data prezentaty) oraz wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu BHP. Zdaniem Sądu, powyższe wnioski dowodowe zmierzały wyłącznie do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie. Należy także zasygnalizować, że odwołujący już w początkowym etapie postępowania został zobowiązany do złożenia wniosków dowodowych, w terminie 14 dni, pod rygorem pominięcia wniosków zgłoszonych po terminie (zarządzenia: k. 6 i 14 a.s. ). Sąd miał przy tym na względzie, iż na etapie postępowania przed organem rentowym oraz na etapie postępowania sądowego aż do czasu sporządzenia opinii przez biegłego sadowego, odwołujący nie wnosił o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych pracy w (...) B. w okresie od 1993r. do 1999 r. Z tych względów pozbawiony podstaw jest zarzut dotyczący niezbadania przez biegłego powyższego okresu, w kontekście wykonywania przez odwołującego pracy w warunkach szczególnych, gdyż okres ten nie był objęty tezą dowodową zawartą w postanowieniu Sądu, nie był też przedmiotem badania Sądu, gdyż ubezpieczony nie wskazywał tego okresu, jako ten, który należy uwzględnić do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie I. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 13 sierpnia 2015 r., znak: (...)jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Wymogi konieczne do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury określają ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, dalej: ustawa emerytalna) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. zgodnie z art.196 ustawy - w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj., co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są ściśle określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz

4. być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

Pojęcie pracy wykonywanej stale należy rozumieć jako pracę wykonywaną na danym stanowisku pracy, zgodnie z rozkładem czasu pracy i w pełnym wymiarze czasu pracy, ustalonym dla danego stanowiska. W związku z powyższym nie będzie uznawana za taką pracę - praca wykonywana np. w połowie wymiaru czasu pracy lub tylko kilka lub kilkanaście dni w miesiącu. W wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r. (II UK 21/10, Legalis) Sąd Najwyższy stwierdził, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do Rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Jednocześnie wskazać należy, że świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w myśl art. 244 § 1 k.p.c., gdyż pracodawca nie ma charakteru organu władzy publicznej, świadectwo pracy stanowi więc dokument prywatny zgodnie z art. 245 k.p.c. i może być kwestionowane zarówno przez ZUS, jak i przez Sąd. Jeśli natomiast wnioskodawca nie dysponuje takim dokumentem, to nie przekreśla to możliwości ustalenia wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Przy dokonywaniu takich ustaleń na etapie postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania od odmownej decyzji organu rentowego, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z braku ograniczeń dowodowych obowiązujących w takim postępowaniu, a w praktyce oznacza, że przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że I. P. ukończył w dniu
20 sierpnia 2014 r. wymagany wiek 60 lat, nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego, jak również udowodnił wymaganą ilość okresów składkowych
i nieskładkowych. Sporne pozostawało natomiast posiadanie przez odwołującego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wymiarze co najmniej 15 lat.

Organ rentowy nie uwzględnił jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia odwołującego w (...)w okresie od 16 grudnia 1975 r. do 31 maja 1993 r., a podstawą tej negatywnej oceny było nieprzedstawienie przez odwołującego dowodów mających świadczyć o wykonywaniu pracy o takim charakterze. Odwołujący nie zgadzał się ze stanowiskiem organu rentowego. Z tego względu konieczne było na gruncie niniejszej sprawy rozważenie, czy pracę wykonywaną przez odwołującego we wskazanym okresie można było zakwalifikować jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

W pierwszej kolejności należy zaakcentować, iż w okresie zatrudnienia w (...)odwołujący wykonywał pracę na różnych stanowiskach. Odwołujący pracował jako: ślusarz, lastrykarz, ślusarz remontowy, betoniarz-lastrykarz, betoniarz robotnik budowlany.

Ustawodawca zaliczył do katalogu pracy w warunkach szczególnych prace betoniarskie i zbrojarskie. Prace te zostały wymienione pod poz. 4, działu V Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nadto w Wykazie A stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę, stanowiącego załącznik do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, pod pozycją 4 wymienia się w szczególności stanowiska pracy: zbrojarz, betoniarz, zestawiacz surowców i mieszanek, operator betoniarki-betoniarz.

W oparciu o opinię biegłego z zakresu BHP J. P. Sąd uznał, iż tego rodzaju prace odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a także w narażeniu zarówno na czynniki o znacznej szkodliwości dla zdrowia, niebezpieczne jak i uciążliwe. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy podzielił wnioski z opinii biegłego i prace wykonywane przez odwołującego jako: lastrykarz, betoniarz-lastrykarz, betoniarz, posadzkarz, w okresie: od 6 grudnia 1976 r. do 22 października 1987 r., od 2 marca 1988 r. do 19 stycznia 1989 r., od 19 kwietnia 1990 r. do 16 lipca 1990 r., od 30 kwietnia 1991 r. do 30 maja 1991 r., od 26 listopada 1992 r. do 31 maja 1993 r., uznał za prace wykonywane w szczególnych warunkach

Zaakcentowania wymaga, iż zaliczenie powyższych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zmienia faktu, iż odwołujący nie legitymuje się wymaganym, co najmniej 15 letnim, stażem takiej pracy i nie prowadzi do zmiany skarżonej decyzji.

W toku postępowania odwołujący oraz jego pełnomocnik podnosili, iż w całym okresie zatrudnienia w (...)odwołujący pracował w tej samej hali, zatem przez cały okres zatrudnienia był narażony na te same czynniki szkodliwe.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w pozostałym okresie zatrudnienia w (...) odwołujący pracował na stanowisku ślusarza. Jak wynika z zeznań świadka R. D., w zakładzie zdarzało się, że pracownicy zatrudnieni na stanowisku ślusarza wykonywali prace przeznaczone dla betoniarzy (k. 30) . Należy jednak podkreślić, iż niezależnie od tego, czy odwołujący pracując jako ślusarz wykonywał sporadycznie pracę betoniarskie, okresu zatrudnienia na stanowisku ślusarza nie można zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych, bowiem praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze musi być objęta właściwym Wykazem i być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Stanowisko ślusarza nie jest wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wobec tego Sąd podzielił stanowisko wyrażone przez biegłego, iż nie można zakwalifikować pracy odwołującego w okresie: od 16 grudnia 1975 r. do 5 grudnia 1976 r., od 23 października 1987 r. do 1 marca 1988 r., od 20 stycznia 1989 r. do 18 kwietnia 1990 r., od 17 lipca 1990 r. do 19 kwietnia 1991 r., od 31 lipca 1991 r. do 25 listopada 1992 r., jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Reasumując, po zsumowaniu okresu świadczenia pracy w warunkach szczególnych w (...)w okresie od 6 grudnia 1976 r. do 22 października 1987 r., od 2 marca 1988 r. do 19 stycznia 1989 r., od 19 kwietnia 1990 r. do 16 lipca 1990 r., od 30 kwietnia 1991 r. do 30 maja 1991 r., od 26 listopada 1992 r. do 31 maja 1993 r., Sąd uznał, iż praca odwołującego w warunkach szczególnych nie była wykonywana w wymiarze 15 lat. Odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze 12 lat, 8 miesięcy i 11 dni. Zatem warunek, którego dotyczył spór, nie został spełniony. Wobec tego, brak było podstaw prawnych do przyznania I. P. prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych.

Jak wyżej wspomniano, Sąd nie prowadził postepowania dowodowego dotyczącego wykonywania pracy ubezpieczonego szczególnych warunkach w trakcie zatrudnienia w (...) B. w okresie od 1993r. do 1999 r. Ubezpieczony nie wskazał tego okresu w kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych, załączonym do wniosku o świadczenie, okres ten nie był zatem badany przez organ rentowy pod katem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, zatem nie może być również kontrolowany na etapie postepowania sądowego.

W świetle tak poczynionych ustaleń, Okręgowy wywiódł, że zaskarżona decyzja organu rentowego była trafna i z tych względów na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, o czym orzekł w sentencji wyroku.

Zarządzenie:
(...)

(...)