Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017r. .

na rozprawie

w sprawie z powództwa P. G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 2 640 zł (dwa tysiące sześćset czterdzieści złotych) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od 1 stycznia 2016r jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 31 maja 2014r

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 656,80 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt sześć złotych 80/100) tytułem kosztów procesu.

IV.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 22,40 zł (dwadzieścia dwa złote 40/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

V.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 257,30 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych 30/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

Sygn. akt X GC 25/17

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 16 sierpnia 2016 roku powód P. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1600 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 31 maja 2014 roku oraz kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że w dniu 23 października 2013 roku doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a sprawca szkody legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą z pozwaną. Powód podniósł, że przez okres naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowany zmuszony był korzystać z samochodu zastępczego, w związku z czym zawarł z powodem umowę najmu pojazdu. Powód podał, że koszt najmu pojazdu zastępczego wyniósł łącznie 2880 złotych netto. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania, wskazując, że roszczenie nie zostało należycie wykazane. Uzasadniając swoją legitymację w sprawie powód wskazał, że poszkodowany zawarł z nim umowę cesji wierzytelności przysługującej mu z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

W dniu 23 września 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (X GNc 2202/16).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, którym przedmiotowy nakaz zaskarżono w całości, pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwana zakwestionowała zasadność najmu pojazdu co do zasady, podnosząc, że powód nie wykazał, aby najem pojazdu zastępczego był niezbędny. Strona pozwana zakwestionowała również okres najmu, wskazując, że oględziny odbyły się następnego dnia po dniu zgłoszenia szkody, wobec czego powód bezpodstawnie przyjął, że czynność ta trwała 2 dni. Dalej wskazała, że powód sam sporządził kosztorys na podstawie którego nastąpiła naprawa, wobec czego niezasadne jest zaliczenie do uzasadnionego okresu najmu czasu niezbędnego na oczekiwanie kalkulacji naprawy, a także stwierdziła, ze nie wiadomo na czym miałoby polegać techniczne wykończenie prac trwające 2 dni. Pozwana zakwestionowała też dobową stawkę najmu, wskazując, że jest ona rażąco wygórowana.

W dalszym piśmie procesowym powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Wyjaśnił, że szkoda powstała w dniu 23 października 2013 roku i tego samego dnia pojazd został oddany do naprawy. Z uwagi na nieuwzględnienie wszystkich elementów do naprawy, konieczne okazało się przeprowadzenie dodatkowych oględzin. Do powyższego okresu należy doliczyć 3 dni na sprowadzenie części zamiennych, a także dodatkowo po dniu na techniczne wykończenie prac oraz formalności administracyjno-techniczne. Nadto, w całym okresie należało też uwzględnić 4 dni wolne od pracy.

Pismem z dnia 22 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 1280 złotych, wnosząc o zapłatę kwoty 2880 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 maja 2014 roku do dnia zapłaty, a także kosztami procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 października 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczył pojazd marki C. (...) o nr. rej. (...) należący do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Sprawca zdarzenia legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Bezsporne, nadto dowody:

- akta szkody, k. 118.

W dniu kolizji poszkodowana oddała samochód do zakładu (...). Oględziny pojazdu pozwana wykonała w dniu 24 października 2013 roku. Dodatkowe oględziny przeprowadzono w dniu 6 listopada 2013 roku i od tego dnia istniała możliwość zamówienia części zamiennych.

Bezsporne, nadto dowody:

- oświadczenie, k. 24;

- akta szkody k. 49;

- opinia biegłego, k. 143-155.

Uszkodzonym pojazdem posługiwał się kierownik (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i był mu niezbędny podczas procesu prowadzenia budowy. Poszkodowana spółka nie dysponowała innym pojazdem, którym mogła zastąpić ten uszkodzony.

W dniu 24 października 2013 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z P. G. umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...). Stawka czynszu najmu została w umowie ustalona na kwotę 120 złotych netto. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością korzystała z pojazdu zastępczego w okresie od dnia 24 października 2013 roku do dnia 14 listopada 2013 roku, tj. przez 24 dni.

W dniu 30 stycznia 2014 roku P. G. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością fakturę VAT na kwotę 3542,40 zł brutto za 24 dni najmu przy stawce 120 zł netto za dobę. W tym samym dniu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przeniosła na P. G. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Dowody;

- oświadczenie k. 6;

- umowa najmu k. 10;

- potwierdzenie zwrotu k. 11;

- kopia dowodu k. 12-13;

- faktura k. 14;

- umowa cesji k. 58;

- zeznania świadka G. K. , k. 125-127.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 roku P. G. przedłożył (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. dokumenty w postaci faktury VAT, umowy najmu pojazdu zastępczego, potwierdzenia zwrotu pojazdu, odpisu dowodu rejestracyjnego, oświadczenia z dnia 24 marca 2014 roku.

W odpowiedzi z dnia 30 kwietnia 2014 roku zakład ubezpieczeń wskazał, że na obecnym etapie sprawy nie jest możliwa wypłata odszkodowania w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego, ponieważ roszczenia te nie zostały udokumentowane.

Pismem z dnia 15 maja 2014 roku P. G. wezwał (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 2880 złotych, w terminie 7 dni. Wezwanie zostało doręczone w dniu 20 maja 2014 roku.

W odpowiedzi z dnia 9 czerwca 2014 roku wskazany zakład ubezpieczeń wskazał, że dokonał ponownej analizy dokumentacji dowodowej zgromadzonej w aktach szkody i stwierdził, że nie dysponuje dokumentem wskazującym na częstotliwość z jaką był wykorzystywany wynajmowany pojazd zastępczy, z określoną liczbą przejechanych kilometrów, a w konsekwencji brak jest możliwości oceny, czy najem był celowy i ekonomicznie uzasadniony.

Dowody:

- pełnomocnictwo, k. 15;

- pismo, k. 17;

-odpowiedź, k. 18;

-wezwanie do zapłaty, k. 20-21;

-dowód doręczenia, k. 22;

-wezwanie do zapłaty, k. 23

W IV kwartale 2013 roku, średnia wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego klasy pojazdu uszkodzonego, C. (...), w opcji wynajmu z OC sprawcy, wynosiła 285,63 złotych netto. W IV kwartale 2013 roku średnia wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego klasy pojazdu uszkodzonego, C. B., w opcji wynajmu z limitem kilometrów, bez wykupienia udziału własnego w szkodach, w okresie najmu 16-31 dni i przy rozliczeniach gotówkowych z obowiązkiem wniesienia kaucji, wyniosła 172,44 złotych netto.

W IV kwartale 2013 roku średnia wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego klasy pojazdu wynajętego, F. (...), w opcji wynajmu z OC sprawy, wyniosła 166,88 złotych netto. W IV kwartale 2013 roku średnia wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego klasy pojazdu wynajętego, F. (...), w opcji wynajmu z limitem kilometrów, bez wykupienia udziału własnego w szkodach, w okresie najmu 16-31 dni i przy rozliczeniach gotówkowych, z obowiązkiem wniesienia kaucji, wyniosła 99,11 zł netto.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, odpowiadający okresowi naprawy pojazdu poszkodowanej, powinien wynieść około 25 dni. W okresie naprawy pojazd musiał znajdować się w warsztacie naprawczym i nie mógł być eksploatowany. Wysokość stawki za podstawienie i odbiór pojazdu, poza siedzibą firmy wynajmującej, na terenie S., w 2015 roku, kształtowała się w granicach od 25 do 50 złotych za pojedynczą usługę.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M., k. 143-155;

- uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. M., k. 179-181.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.

Zgodnie z przepisem art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.).

Poszkodowany może zgłosić swoje roszczenie bezpośrednio wobec zakładu ubezpieczeń – co też w niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła. Odnosząc się do zakresu odszkodowania - przy ubezpieczeniu OC - należy mieć na względzie ogólne reguły kodeksu cywilnego, w szczególności treść art. 361 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania, w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002/7-8/103, uchwała SN z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004/1/4). Z dniem zajścia zdarzenia powodującego szkodę przysługuje poszkodowanemu odszkodowanie. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie zgodnie uznaje się, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, Lex 1011468).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. § 2 tego artykułu stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który w ten sposób zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego jaki go wiązał z dłużnikiem. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia (art. 353 k.c.).

W przedmiotowej sprawie, wskutek zawartej umowy przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, wierzytelność należna z tytułu zwrotu kosztów wypożyczenia samochodu zastępczego przeszła na powoda, który stał się uprawniony do dochodzenia jej od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.. Pozwanej natomiast, zgodnie z przepisem art. 513 k.c., przysługiwały przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Pozwana kwestionowała nie tylko wysokość roszczenia, ale i potrzebę wynajmu pojazdu przez poszkodowaną. Jej zdaniem strona powodowa nie wykazała konieczności wynajmu pojazdu zastępczego.

Jak przyjmuje się w orzecznictwie, aktualny stan rozwoju stosunków społecznych, gospodarczych, powszechne korzystanie z pojazdu mechanicznego czyni używanie pojazdów mechanicznych stałym i nieodzownym elementem egzystencji społecznej, a najem zastępczego pojazdu mechanicznego ma zapewnić poszkodowanym taki komfort przejazdu w życiu codziennym jak przed zaistnieniem szkody (uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 05/11). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 listopada 20002 roku wydanym w sprawie sygn. akt. V CKN 1397/00 i w uchwale z dnia 29 października 2013 r. wydanej w sprawie sygn. akt. III CZP 80/13 uznał zasadność zwrotu czynszu najmu pojazdu zastępczego pozostającego w związku przyczynowym ze szkodą jedynie w okresie naprawy celowej i koniecznej do przywrócenia stanu pojazdu sprzed wypadku, a w przypadku szkody całkowitej do czasu, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny co przed wypadkiem pojazd (poza szczególnymi wyjątkami, które od tej zasady mogą odbiegać). Szkodę majątkową stanowią wówczas wydatki poniesione przez poszkodowanego lub niezapłacone, ale wymagalne w okresie naprawy pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego samochodu, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Z zeznań G. K., prezesa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wynika, że uszkodzony pojazd, był niezbędny poszkodowanej do prowadzenia firmy, bowiem służył do obsługi placów budowy. Świadek zeznał, że każdy z kierowników miał swój samochód, wobec czego spółka nie dysponowała innym pojazdem, którym mogła zastąpić ten uszkodzony. Zarzut pozwanej o braku wykazania konieczności najmu pojazdu zastępczego okazał się więc nietrafny.

Dowody zgromadzone w sprawie wskazują zatem na istnienie związku przyczynowo - skutkowego między uszkodzeniem pojazdu marki poszkodowanego, a wynajęciem przez poszkodowanego pojazdu zastępczego. Jak wskazano wyżej, samochód zastępczy został wynajęty przez poszkodowaną spółkę wobec braku możliwości korzystania z uszkodzonego samochodu i na czas jego naprawy. Wskutek zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego po stronie poszkodowanych powstał obowiązek opłacenia najmu. To, że poszkodowany fizycznie nie uiścił należności w tym zakresie nie oznacza, że jego dług nie powstał. Poszkodowany wiedział o charakterze tego obowiązku (znał stawkę za najem). Ubezpieczyciel nie proponował poszkodowanym najmu pojazdu zastępczego.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego – umowy najmu, a także protokołu zdania pojazdu- poszkodowana korzystała z samochodu zastępczego w okresie od dnia 24 października 2013 roku do dnia 14 listopada 2013 roku, to jest przez okres 22 dób.

Pozwana zakwestionowała również okres i dobową stawkę najmu. Powyższe okoliczności wymagały wiedzy specjalnej, dlatego postanowieniem z dnia 24 marca 2017 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność rzeczywistego czasu naprawy oraz uzasadnionego okresu najmu, a także dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego.

Nim Sąd przejdzie do wniosków z rzeczonej opinii, należy ustosunkować się do zarzutu natury matematycznej, złożonego przez stronę pozwaną, mianowicie, że faktyczny okres najmu wyniósł 22, a nie 24 dni. Jak wynika z umowy najmu oraz protokołu zdania pojazdu, najem rozpoczął się w dniu 24 października 2013 roku, zaś zakończył w dniu 14 listopada 2013 roku, wobec czego trwał przez 22 dni. Zarzut pozwanej okazał się więc zasadny.

Jeśli zaś chodzi o uzasadniony okres najmu, to należy zauważyć, że pojazd został oddany do warsztatu w dniu 23 października 2013 roku, oględziny odbyły się następnego dnia, a dodatkowe w dniu 6 listopada 2013 roku. Od tego momentu istniała możliwość zamówienia części zamiennych, przy czym czas realizacji zamówienia winien wynieść 2 dni (z dniami wolnymi od pracy -5 dni). Wykonanie naprawy blacharskiej to dodatkowe 3 dni, a operacji lakierniczych -2 dni. Łącznie więc czas naprawy uszkodzonego pojazdu nie powinien przekroczyć 25 dni. Jak wskazał biegły, w okresie naprawy pojazd musiał znajdować się w warsztacie naprawczym i nie mógł być eksploatowany. Zarzuty pozwanej nie mogły się ostać, ponieważ najpierw trzeba wykonać naprawę blacharską, a dopiero później można przystąpić do lakierowania. Słusznie więc biegły wskazał, że łączenie obu procesów jest niezasadne. Jeśli zaś chodzi o okres realizacji zamówienia części zamiennych, to trzeba mieć na uwadze, że faktycznie wyniósł on 2 dni, jednak do tego okresu należy doliczyć 3 dni wolne od pracy (sobotę, niedzielę i święto z okazji 11-go listopada, to jest poniedziałek).

Uznać zatem należało, iż okres 22 dni najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną jest uzasadniony w realiach rozpoznawanej sprawy.

Jeśli zaś chodzi o dobową stawkę najmu, to należy wskazać, że stawka zastosowana przez powoda, to jest 120 złotych netto za dobę, nie jest wygórowana, a nawet niższa od średnich stawek stosowanych na lokalnym rynku w IV kwartale 2013 roku (166,88 zł netto). Sąd uwzględnił opcję z brakiem limitu kilometrów i zniesieniem udziałem własnym w ewentualnych szkodach, bowiem przy wynajmie z OC sprawcy, firmy wynajmują pojazdy w takich opcjach wynajmu, by wynajmujący nie ponosił żadnych ewentualnych kosztów związanych z użytkowaniem pojazdu zastępczego. I w tym zakresie zarzuty strony pozwanej okazały się więc nietrafne.

W ocenie Sądu, opinia biegłego M. M., zarówno ustna, jak i uzupełniająca, jest jasna, logiczna, a wnioski w niej zawarte konkretnie sformułowane. Biegły opracowując opinię oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego i w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść, a przedstawione przez niego twierdzenia zostały powiązane z opisanym w opinii procesem rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię za w pełni przekonującą i uczynił ją podstawą ustaleń w sprawie.

Mając na uwadze przedmiotowe ustalenia, przysługujące odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu, do którego powód uprawniony jest na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy cesji, winno wynieść 2640 złotych (22dni x 120 zł =2640 zł). Powództwo należało zatem uznać w części, bowiem powód, tytułem roszczenia głównego, ostatecznie dochodził kwoty 2880 złotych.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy uwzględnieniu art. 481 § 2 k.c. (również w aktualnym brzmieniu) i art. 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152).

Z przedstawionych przyczyn orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku. W punkcie II sentencji wyroku Sąd w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał w oparciu o treść dokumentów przedstawionych przez strony, opinię biegłego oraz zeznania świadka G. K.. Sąd nie miał podstaw by zeznaniom świadka odmówić wiary w jakimkolwiek zakresie, a autentyczność dokumentów nie była kwestionowana. Ocenę opinii biegłego przedstawiono już wyżej.

Orzekając o kosztach procesu (pkt III sentencji wyroku) Sąd miał na względzie wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz fakt, że powód wygrał w 92%, a pozwana w 8%, co uzasadniało stosunkowe rozdzielenie kosztów, zgodnie z dyspozycją art. 100 zd. pierwsze k.p.c.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły zł, na co składały się następujące kwoty: 80 zł tytułem opłaty sądowej, 1200 zł za zastępstwo procesowe adwokata - §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, a także pobrana od powoda zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 600 zł.

Na koszty procesu poniesione przez pozwaną złożyła się kwota 1200 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ustalając, że powodowi należy się 92% z kwoty 1897 zł (1745,20 zł), a pozwanej 8% z kwoty 1217 zł (97,40 zł), zatem, po dokonaniu stosunkowego rozdzielenia kosztów zasądzono od pozwanej na rzecz powoda różnicę wynoszącą 1656,80 zł (pkt III sentencji).

Zaliczki uiszczone przez strony nie wystarczyła na pokrycie pełnego wynagrodzenia biegłego, które wyniosło łącznie 1415,63 zł. Nadto, opłata od rozszerzerzonego powództwa wyniosła kwotę 64 zł.

W pkt IV i V wyroku orzeczono o nieuiszczonych kosztach sądowych, które zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu winien ponieść przegrywający (art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c.), a zatem powód w 92 % i pozwana w 8%. Koszty te stanowi brakująca część wydatków na opinię biegłego (215,63 zł) i brakującą część opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa (64 zł) i nakazano pobrać je częściowo od powoda (8% z 279,63zł) – pkt IV wyroku, a częściowo od pozwanej (92% z 279,63 zł) – pkt V wyroku, w obu przypadkach na rzecz Skarbu Państwa, gdyż to Skarb Państwa jest wierzycielem z tytułu wskazanych kosztów.