Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2017 r.

Sąd Apelacyjny w G. – V Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. w G. na rozprawie

sprawy z powództwa G. G. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego we W.

z dnia 13 czerwca 2014 r., sygn. akt I C (...)

w zakresie rozstrzygnięcia o żądaniu powoda wobec pozwanego Skarbu Państwa – (...) we W.

I.  oddala apelację;

II.  odstępuje od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne należnymi Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej;

III.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego we W. na rzecz radcy prawnego M. M. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT oraz kwotę 1.004 (tysiąc cztery) złote tytułem poniesionych wydatków w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy.

VACa 818/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2014r. Sąd Okręgowy we W.:

1.  oddalił powództwo G. G. (1) przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we W. o zapłatę kwoty 150 000 zł;

2.  oddalił powództwo G. G. (1) przeciwko W. L. o zapłatę kwoty 90 000 zł;

3.  odrzucił pozew wniesiony przez G. G. (1) przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we W. o zapłatę kwoty 90 000 zł;

4.  obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi od uiszczenia, których powód został zwolniony;

5.  zasądził od powoda G. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem kosztów procesu;

6.  zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego we W. na rzecz radcy prawnego M. M. prowadzącego Kancelarię we W. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał, że postanowieniem z dn. 20 lutego 2014r. na podstawie art. 219 kpc połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawę z powództwa G. G. (1) przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we W. o zapłatę kwoty 150 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 kwietnia 2013r. (sygn. akt I C 65/13) oraz sprawę z powództwa G. G. (1) przeciwko W. L. i Skarbowi Państwa - (...) we W. o zasądzenie od pozwanych solidarnie na jego rzecz kwoty 90 000 zł z ustawowymi odsetkami od 5 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia (sygn. I C 291/13).

Podstawę faktyczną powództwa w obu połączonych sprawach powód opierał na doznanym w maju 2004r. urazie lewego (...). Pozwanemu (...) we W. zarzucał uniemożliwienie mu przeprowadzenia zabiegu operacyjnego oraz rehabilitacji a także nieprawidłowe leczenie chorego (...) polegające wyłącznie na podawaniu leków przeciwbólowych. Podnosił przy tym, że odmówiono mu udzielenia przepustki w celu przeprowadzenia operacji (...) w prywatnej placówce. Zdaniem powoda niewłaściwe leczenie oraz niezapewnienie należytej opieki zdrowotnej doprowadziło do znacznego nasilenia dolegliwości bólowych w okresie ostatnich 3 lat. Na skutek postępującej choroby (...) musiał zrezygnować z nauki. Pogarszający się stan zdrowia w jego ocenie może powodować także trudności w uzyskaniu w przyszłości pracy zarobkowej. Wskazał, że wielokrotnie domagał się podjęcia właściwego leczenia i przeprowadzenia niezbędnej operacji, jednak jego prośby nie zostały uwzględnione. Powyższe okoliczności skutkowały rozstrojem jego zdrowia oraz wywołały poczucie krzywdy zarówno w znaczeniu psychicznym ( poczucie niższości wynikające z braku odpowiedniej opieki medycznej) oraz fizycznym (ból chorego (...)). W ocenie powoda niewdrożenie przez lekarzy więziennych niezbędnego w stanie jego zdrowia leczenia jest działaniem bezprawnym i pozostaje w zwykłym związku przyczynowym z powstaniem szkody, którą w pełni zrekompensuje dopiero żądana w pozwie kwota pieniężna.

Odnośnie pozwanego biegłego W. L. podał, że pozwany wyrządził mu szkodę nierzetelną opinią, w której negatywnie wypowiedział się co do konieczności przeprowadzenia u powoda zabiegu operacyjnego (...), a tym samym uniemożliwił mu podjęcie leczenia. Jako podstawę prawną swoich roszczeń powołał art.417kc w zw. z art. 445 kc oraz art. 448 kc.

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Dyrektora (...) we W. wniósł o oddalenie powództwa. Nadto wniósł o odrzucenie pozwu w sprawie o sygn. I C 291/13 w zakresie jego dotyczącym na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc z uwagi na identyczność stron postępowania oraz tożsamość podstawy faktycznej i prawnej jak w zawisłej przez Sądem Okręgowym sprawie I C (...). Pozwany W. L. wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód G. G. (1) w 2004r. doznał urazu (...)

(...) W. z dn. (...) (...) w AŚ W. - M.) był wielokrotnie konsultowany przez lekarzy (...) w warunkach więziennej służby zdrowia. W dniu 20.05.2008r. lekarz (...) ze Szpitala (...) w W. stwierdził brak cech klinicznych do rekonstrukcji (...).

Od maja 2010r. powód przebywa w (...) we W.. Podczas tego pobytu był wielokrotnie konsultowany przez lekarzy specjalistów (...), miał zlecanie ćwiczenia oraz leki przeciwbólowe. (...)

Biegły sądowy W. L. jest lekarzem o specjalności (...). Po przeprowadzeniu w dniu 21.01.2011r. badania lekarskiego G. G. (1) oraz po analizie dokumentacji medycznej biegły wydał opinię sądowo - lekarską w sprawie III K. (...) pr. z wniosku G. G. (1) o udzielenie przerwy w odbywaniu kary. W tej opinii biegły wskazał, że obecny stan zdrowia skazanego nie wymaga przeprowadzenia leczenia operacyjnego (...). W jego ocenie nie zachodzą uwarunkowania o pilnym i jak najszybszym przeprowadzeniu takiego leczenia. Zdaniem biegłego w przypadku G. G. (1) istnieją wskazania do systematycznego leczenia rehabilitacyjnego, szczególnie ćwiczeń zapobiegających osłabieniu mięśni (...), (...) W oparciu o wskazaną opinię Sąd Okręgowy we W. III Wydział Penitencjarny postanowieniem z dn. (...). odmówił skazanemu udzielenia przerwy w odbywaniu kary. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez Sąd Apelacyjny w G. (sygn. akt II AKzw (...)).

W dniu 13.02.2012 r. G. G. (1) wystąpił o udzielenie zezwolenia w trybie art. 141 a § 1 kkw uzasadniając prośbę koniecznością wykonania badania (...) (...) we W. nie uwzględnił jego wniosku o czym poinformował osadzonego w piśmie w dn. 5.03.2012r.

W wyniku wniesienia skargi przez G. G. (1), Sąd Okręgowy we W. w postanowieniu z dn. 22.05.2012r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora (...) (sygn. akt II KOW (...)).

Na wniosek Dyrektora (...) we W. w dniu (...). wszczęte zostało postępowanie w przedmiocie rozważenia udzielenia G. G. (1) przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności ze względu na stan jego zdrowia (sygn III KOW (...)). W postanowieniu wydanym w dn. 15 czerwca 2012r. Sąd Okręgowy we W. zobowiązał G. G. (1) do ustalenia osobiście lub poprzez członków rodziny szpitala oraz terminu wykonania zabiegu operacyjnego. Powód wystąpił z wnioskiem o udzielenie zezwolenia w trybie art. 141 a § 1 kkw, lecz spotkał się z odmową. Uzasadniając swoją decyzję z dn. 5.07.2012r. Dyrektor (...) wskazywał, że skazany nie udokumentował starań podejmowanych w celu ustalenia ze szpitalem prywatnym lub w ramach NFZ dokładnego lub przewidywanego terminu zabiegu lub operacji, który to obowiązek został na niego nałożony w postanowieniu wydanym w sprawie III K. (...) pr. Sąd Okręgowy we W. w postanowieniu z dn. 30 sierpnia 2012r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora uznając skargę G. G. (1) za bezzasadną (sygn. III Kow (...)).

W dniu 16.08.2012r. G. G. (1) złożył ponowny wniosek o udzielenie zezwolenia w trybie art. 141 a § 1 kkw w związku z wyznaczonym na dzień 28.08.2012r. terminem konsultacji w (...) w L.. Dyrektor (...) w dn. 23.08.2012r. zezwolił skazanemu na opuszczenie (...) pod konwojem funkcjonariuszy służby więziennej oraz - po ustaleniu na podstawie karty depozytowej, że skazany otrzymuje regularne wpływy na konto - zobowiązał go do pokrycia kosztów konsultacji medycznej i kosztów konwoju w łącznej kwocie 270 zł. Podstawę tej decyzji stanowił przepis art. 115 § 4 i 6 kodeksu karnego wykonawczego. G. G. (1) wniósł skargę na powyższą decyzję Dyrektora domagając się samodzielnego opuszczenia (...) oraz zwolnienia z opłaty za konwój, jednak Sąd Okręgowy we W. w postanowieniu z dn. 22 listopada 2012r. uznał skargę za nieuzasadnioną utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję jako zgodną z obowiązującymi przepisami (sygn. akt III Kow (...)). Skazany odmówił zrealizowania zezwolenia.

Decyzją z dn. 29.10.2012r. Dyrektor (...) we W. uwzględnił wniosek skazanego G. G. (1) i zezwolił mu na opuszczenie jednostki penitencjarnej pod

konwojem funkcjonariuszy Służby Więziennej na czas wizyty lekarskiej w Przychodni Szpitala (...) w O.. G. G. (1) nie zgodził się na nałożenie konwoju na dzień przepustki oraz domagał się udzielenia zezwolenia na opuszczenie zakładu na okres 5 dni, jednak jego skarga w tym zakresie nie została uwzględniona przez Sąd Okręgowy we W., który w postanowieniu z dn. 10 stycznia 2013r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora (sygn. akt III Kow (...)).

W dniu 7.12.2012r. powód był konsultowany (...) w Szpitalu w O., gdzie podjęto decyzję o operacji (...) jednocześnie wyznaczając termin operacji na dzień 4.03.2013r.

W związku z zaplanowaną operacją (...) w dniu 27.12.2012r. powód zwrócił się do Sądu Penitencjarnego we W. o udzielenie przerwy w karze. W dniu 13.02.2013r. złożył również wniosek o udzielenie zezwolenia na opuszczenie (...) w trybie art. 141 a § 1 kkw, jednak został on przez Dyrektora (...) rozpatrzony negatywnie w dn. 5.03.2013r. Swoją decyzję Dyrektor uzasadniał tym, że zezwolenie w tym trybie może być udzielone maksymalnie na 5 dni, natomiast czas hospitalizacji powoda wynosić miał 7 dni. Poza tym negatywna prognoza (...) i odległy koniec kary w ocenie tego organu nie dawały gwarancji, że skazany powróci do (...).

W dniu 6.03.2013r. powód złożył kolejny wniosek o udzielenie zezwolenia na opuszczenie (...) w trybie art. 141 a § 1 kkw z uwagi wyznaczony nowy termin operacji na dzień 12.03.2013r., jednak i on rozstał rozpatrzony odmownie w dniu 11.03.2013r. W uzasadnieniu powołano argumentację zawartą w decyzji Dyrektora (...) wydanej kilka dni wcześniej. Także w dniu 11.03.2013r. Sąd Okręgowy we W. odmówił skazanemu udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności na wykonanie operacji (...) (sygn. akt III Kow (...).). W wyniku zaskarżenia postanowienie to zostało uchylone przez Sąd Apelacyjny w G. w dn. 16.04.2013r., a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we W. (sygn. akt AKzw (...)). Sąd Okręgowy we W. w postanowieniu z dn. 11.04.2014r. nie przychylił się jednak do wniosku G. G. (1) o udzielenie przerwy w wykonywaniu kary mając na uwadze wnioski zawarte w opinii sądowo - lekarskiej z dn. 25.02.2014r. (sygn. III Kow (...)

pr.). Postanowieniem z dn. 21.05.2014r. Sąd Apelacyjny w G. utrzymał w mocy ww. postanowienie (sygn. akt II AKzw (...)).

Skargi G. G. (1) dotyczące odmowy udzielenia mu zezwolenia na opuszczenie (...) w trybie losowym, niewłaściwego leczenia w warunkach więziennych oraz sposobu udzielenia przepustki przez Administrację (...) we W. (pod konwojem funkcjonariuszy) były rozpatrywane przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B., który nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości. Stwierdził on również, że opinie o skazanym, tj. wydana do sprawy III K. (...) pr., ocena okresowa oraz opinia wychowawcy klasy nie zawierają błędów formalnych i są zgodne z obiektywną oceną funkcjonowania powoda w warunkach izolacji.

Aktualnie u powoda nie występują objawy stanu (...). Wykonywane w ostatnim okresie badania (w 2012r. i w 2013r.) nie wykazały progresji zmian (...) innych niż odpowiednie do wieku. Występujący zanik mięśnia (...) i nie jest wskazaniem do pilnej interwencji chirurgicznej. Obecnie nie ma też ryzyka rozwinięcia się zmian (...). Jedynym zaleceniem dla powoda są ćwiczenia (...), tj. ćwiczenia mięśni, które może on samodzielnie wykonywać, bowiem nie wymagają one specjalistycznego sprzętu. Zabieg rekonstrukcji (...) (...). Leczenie G. G. (1) w (...) we W. przebiega prawidłowo.

Czyniąc te ustalenia Sąd Okręgowy wyjaśnił, że okonując ustaleń faktycznych oparł się na załączonych do akt dokumentach, których wartość dowodowa nie budzi wątpliwości. Dotyczy to w szczególności historii choroby G. G. (1), dokumentacji medycznej - świadectw lekarskich, (...) W. w sprawach o sygn. II KOW (...), III K. (...), III K. (...), III K. (...), III K. (...) pr. i orzeczenia Sądu Apelacyjnego w G. w sprawie o sygn. II AKzw (...) a także pism Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w

B., w oparciu o które ustalono przebieg i wyniki postępowania w przedmiocie wniosków G. G. (1) udzielenie przerwy w odbywaniu kary oraz zezwolenia na opuszczenie (...) a także składanych przez niego skarg do Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w B.. Żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń co do prawdziwości ww. dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania ich mocy dowodowej, dlatego uznał je za w pełni wiarygodne.

Nie budziły wątpliwości Sądu opinia biegłego sądowego (...) M. G. oraz opinia sądowo - lekarska biegłych specjalistów Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) M. K. w T. C. M. im. L. R. w B. z dn. 25.02.2014r. sporządzona na potrzeby sprawy III K. (...). Zastrzeżenia zgłoszone przez powoda co do tej pierwszej opinii zostały przez biegłego M. G. wyjaśnione w opinii uzupełniającej oraz na rozprawie w dn. 30 maja 2014 r. Przedmiotowe opinie zostały sporządzone przez biegłych posiadających niekwestionowane wysokie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe. Zdaniem Sądu biegły M. G. szczegółowo odniósł się do wszystkich istotnych kwestii i odpowiedzieli na stawiane im pytania. W ocenie Sądu obie opinie są rzetelne i jednoznaczne, a wnioski w nich zawarte zbieżne i stanowcze. Z tych względów okazały się one przydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i posłużyły za pełnowartościową podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda G. G. (1), że w związku z chorobą (...) w (...) we W. nie zapewniono mu odpowiedniej opieki medycznej ani koniecznej w jego przypadku rehabilitacji. Twierdzenia te stoją w sprzeczności z wnioskami biegłego sądowego (...) M. G., który w swojej opinii ocenił leczenie powoda w (...) we W. jako poprawne. Nie ma podstaw do uznania za wiarygodne twierdzeń powoda dotyczących pogorszenia się stanu jego zdrowia, który wymaga natychmiastowego przeprowadzenia operacji (...), bowiem co innego wskazali biegły M. G. oraz biegli specjaliści wykonujący ww. opinię sądowo - lekarską z dn. 25.02.2014r. w sprawie III K. (...) pr. Biegli byli zgodni co do tego, że zabieg ten w przypadku G. G. (1) nie jest ani pilny ani bezwzględnie konieczny. Z kolei twierdzenia powoda o doprowadzeniu go do rozstroju zdrowia wskutek nieprawidłowego leczenia w warunkach izolacji okazały się całkowicie

gołosłowne i niczym nie poparte. Zgodnie z ogólną regułą dowodową wynikającą z art. 6 kc to on powinien okoliczności te udowodnić i jego też obciążają konsekwencje nieudanego w tym zakresie dowodu.

Na podstawie opinii sądowo - lekarskiej z dn. 12.02.2011r. znajdującej się w aktach sprawy III K. (...) pr sporządzonej przez pozwanego W. L. Sąd ustalił, czy zachowanie pozwanego naruszyło dobra osobiste powoda.

Przechodząc do oceny zasadności zgłoszonego roszczenia w pierwszej kolejności podniósł, że G. G. (1) domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Dyrektora (...) we W. pieniężnego zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych. Podstawę prawną żądania powoda stanowił w pierwszej kolejności art. 417 kc. Zgodnie z tym przepisem za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłankami tej odpowiedzialności są: powstanie szkody przy wykonywaniu władzy publicznej, bezprawność działania lub zaniechania, adekwatny (normalny) związek przyczynowy pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a wyrządzoną szkodą. Przepis art. 417 kc nie zawiera żadnej regulacji w zakresie ustalenia szkody i związku przyczynowego, a tym samym znajdują tutaj zastosowanie ogólne reguły dotyczące kompensaty szkody w mieniu (majątkowej) i na osobie (majątkowej i niemajątkowej) oraz koncepcji związku przyczynowego - w szczególności ujęte w przepisach art. 361 kc oraz art. 444 - 448 kc.

Według twierdzeń powoda naruszenia przez pozwanego jego dóbr osobistych skutkowało rozstrojem zdrowia. Roszczenie o zadośćuczynienie podlegało zatem rozpatrzeniu w świetle przepisów art. 445 § 1 kpc w zw. z art. 444 § 1 kc. Normy w/w artykułów zostały umieszczone wśród innych przepisów regulujących odpowiedzialność deliktową w księdze trzeciej kodeksu cywilnego w tytule VI „Czyny niedozwolone” i stanowią kompleksową i szczególną regulację prawną skutków wynikających z naruszenia czynem niedozwolonym dóbr osobistych w postaci integralności cielesnej (wskutek uszkodzenia ciała) lub zdrowia (wskutek wywołania rozstroju zdrowia). Warto w tym miejscu podkreślić, że jeżeli skutkiem naruszenia dóbr osobistych w postaci zdrowia oraz integralności cielesnej jest uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, poszkodowany może dochodzić roszczeń

o charakterze majątkowym określonych w przepisie art. 444 k.c., natomiast w przypadku doznania także szkody niemajątkowej (krzywdy) w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, możliwe jest dochodzenie pieniężnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, na podstawie art. 445 § 1 k.c. Tak ogólnie określona szkoda obejmuje więc szkodę o charakterze majątkowym i niemajątkowym (krzywdę). Powód G. G. (1) domagał się wyłącznie pieniężnego zadośćuczynienia za doznaną szkodę niemajątkową (krzywdę).

W ocenie Sądu Okręgowego jego roszczenie w tej części nie zasługiwało jednak na uwzględnienie. Powód przede wszystkim nie wykazał, aby doznał rozstroju zdrowia. W judykaturze pojęcie rozstroju zdrowia jest ujmowane szeroko i obejmuje wszelkie, chociażby przemijające, zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, jeżeli ich następstwem są cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1975 r., II CR 18/75, niepubl. oraz z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, Prok. i Pr. z 2003 r., nr 2 poz. 40). Zdaniem Sądu Okręgowego, bezspornie u powoda jeszcze przed umieszczeniem go w (...) we W. doszło do wypadku, którego skutkiem było zaburzenie w prawidłowym funkcjonowaniu narządu ruchu ((...)), jednak nigdzie nie zostało wykazane, aby w/w okoliczności wywołały u niego rozstrój zdrowia. Przede wszystkim należy wskazać, że ten jednorazowy incydent nie doprowadził do uszkodzeń narządu ruchu. Zakres ruchu w stawach (...) jest u powoda prawidłowy co potwierdzili w swojej opinii - biegły (...) M. G. oraz biegli specjaliści z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) M. K. w T. C. M. im. L. R. w B.. Poza tym, nie wykazał on żadnych innych - oprócz dolegliwości bólowych - następstw tego zdarzenia, wpływających ujemnie na funkcjonowanie całego organizmu.

Jeżeliby jednak nawet założyć, że w/w dolegliwości doprowadziły do rozstroju zdrowia powoda, to w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób przyjąć, aby doszło do niego w wyniku nieprawidłowego leczenia w warunkach więziennych. Po pierwsze, powód nie zdołał wykazać, że powinien być u niego wykonany zabieg (...). Konieczności przeprowadzenia takiego zabiegu nie potwierdzili ww. biegli. Aktualny stan zdrowia powoda jest konsekwencją zmian (...)

(...) (opinia sądowo- lekarska z dn. 25.02.2014r.). Oznacza to, że leczenie powoda w trakcie pobytu w (...) we W. było prawidłowe.

Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonej podmiotu (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy pomiędzy owym zdarzeniem a szkodą. W ocenie Sądu Okręgowego powód nie udowodnił przede wszystkim pierwszej z w/w przesłanek. Skoro bowiem szkodę (krzywdę) wiązał on z rozstrojem zdrowia, które - jak zostało wyżej wykazane - nie miało miejsca, to trudno uznać, że szkoda w ogóle powstała. Ciężar udowodnienia tej okoliczności zgodnie z art. 6 kc spoczywał na powodzie, bowiem to on wywodził z niej dla siebie skutek prawny (przyznanie mu sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia). Powód temu obowiązkowi nie sprostał, dlatego jego też obciążają konsekwencje nieudanego w tym zakresie dowodu. W tej sytuacji nie było żadnych podstaw prawnych do zasądzenia tytułem zadośćuczynienia żądanej przez niego kwoty pieniężnej.

Powód zarzucał pozwanemu również naruszenie jego dobra osobistego w postaci zdrowia twierdząc, że podczas pobytu w (...) we W. nie zapewniono mu właściwej opieki lekarskiej w związku z przebytym urazem (...). Kwestionował przy tym podejmowane przez Dyrektora (...) decyzje dotyczące udzielenia przepustek w celu odbycia konsultacji (...), a także stanowiska Dyrektora w zakresie zgłaszanych przez niego wniosków o udzielenie przerwy w karze. Zachowania te - w jego ocenie - wywołały u niego cierpienia psychiczne. Roszczenie powoda w tej części znajdowało oparcie w przepisach art. 23 kc i art. 24 kc w zw. z art. 448 kc. Przesłankami udzielenia ochrony dóbr osobistych są: wykazanie naruszenia konkretnego dobra osobistego (ciężar w tym zakresie spoczywa na stronie powodowej) i bezprawność naruszenia, której się domniemywa, co powoduje, że dowód braku bezprawności obciąża stronę pozwaną. Powinny być one wykazane sekwencyjnie, a więc to najpierw powód powinien udowodnić naruszenie dobra osobistego, a dopiero potem pozwany brak bezprawności tego naruszenia.

Dobra osobiste są niemajątkowymi, indywidualnymi wartościami wiążącymi się z osobowością człowieka, określającymi jego integralność i pozycję w społeczeństwie w ramach uznawanych przez system prawny. Mają charakter przyrodzony, nieprzenoszalny i niezbywalny. Zdrowie obok życia jest dobrem szczególnie chronionym i cenionym.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy wskazał Sąd Okręgowy, że to powód powinien najpierw wykazać, że doszło do naruszenia jego zdrowia, a dopiero później, tj. w przypadku uznania przez Sąd, że powód wywiązał się ze swojego obowiązku, zaktualizowałyby się obowiązki pozwanego w zakresie wykazania braku bezprawności tych naruszeń. W orzecznictwie (i to nie tylko krajowym ale też europejskim) wielokrotnie podkreślano, że oceny czy doszło do naruszenia dóbr osobistych osadzonego należy każdorazowo dokonywać indywidualnie i w kontekście całokształtu okoliczności towarzyszących pobytowi w (...), co oznacza że nie powinno się jej dokonywać w oparciu o jednostkowe, wybiórcze fakty ( v. m. inn. orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 19 kwietnia 200lr., nr 28524/95).

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał, aby leczenie w pozwanym (...) doprowadziło do pogorszenia jego stanu zdrowia. Jego twierdzenia w tym zakresie pozostały całkowicie gołosłowne. Sąd podzielił przy tym w całości opinię biegłego (...) M. G., który leczenie powoda w (...) we W. ocenił jako poprawne. Zdaniem biegłego zdiagnozowane u powoda schorzenie (...) wymaga jedynie systematycznych ćwiczeń w celu utrzymania prawidłowej stabilizacji czynnej i nie wymaga stosowania innych metod leczniczych niż te, które są wdrażane przez więzienną służbę medyczną działającą u pozwanego. Opinia biegłego jest spójna i koresponduje z opinią sądowo – lekarską wydaną w toczącej się równolegle z niniejszym postępowaniem sprawie przed Sądem penitencjarnym w przedmiocie udzielenia powodowi przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności (sygn. III Kow (...)), w której wnioski pokrywają się z opinią biegłego G.. Żaden z biegłych nie potwierdził, że stosowane wobec powoda metody lecznicze w pozwanym (...) w jakikolwiek sposób zaszkodziły powodowi lub negatywnie wpłynęły na stan jego zdrowia.

Brak wykazania przez powoda naruszenia ww. dobra osobistego stanowiło wystarczającą podstawę do oddalenia zgłoszonego przez niego roszczenia.

Niezależnie jednak od powyższego, wskazał, że pozwany wykazał brak bezprawności działań podejmowanych przez funkcjonariuszy więziennej służby zdrowia. O

naruszeniu dóbr osobistych skazanego można mówić dopiero wówczas, gdy dobra te zostają naruszone wskutek działań nieprzewidzianych procedurą regulującą pozbawienie wolności. Działanie w ramach porządku prawnego wyłącza bezprawność w rozumieniu art. 24 k.c., jeśli jest ono dokonane w granicach określonych porządkiem prawnym (v: I CKN 1149/98, opubl. Lex nr 50831). Przesłanka bezprawności działania ujmowana jest w prawie cywilnym bardzo szeroko - jest nim każde działanie sprzeczne z normami prawnymi lub zasadami współżycia społecznego. Przypomnieć należy, że ustawodawca przyjął zasadę domniemania bezprawności i że to pozwany w procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązek wykazania okoliczności usprawiedliwiających działanie, a więc wyłączających bezprawność. Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany domniemanie to obalił wykazując m. inn., że świadczone powodowi usługi w ramach więziennej służby zdrowia były zgodne z przepisami prawa, tj. z przepisem art. 115 § 1 kkw przyznającym skazanemu (powodowi) prawo do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych, leków i artykułów sanitarnych. W ocenie Sądu pozwany udowodnił, że dochował należytej staranności w udzieleniu powodowi pomocy lekarskiej w związku z występującym u niego schorzeniem (...). Powodowi umożliwiono szereg konsultacji (...) i w razie potrzeby udzielano doraźnej pomocy w postaci zapewnienia środków przeciwbólowych.

Sąd nie dopatrzył się również bezprawności w działaniach podejmowanych przez Dyrektora (...) we W., który negatywnie rozpatrzył wnioski powoda o udzielenie mu zezwolenia na opuszczenie (...) w celu odbycia konsultacji lekarskich oraz przeprowadzenia zabiegu operacyjnego utrudniał powodowi leczenie chorego (...). Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dn. 22 lutego 2012 r. sygn. IV CSK 276/11 (OSNC 2012/9/107, Biul. SN 2012/4/9, M. Prawn. 2012/22/1205-1208), iż „w sprawie o naruszenie dóbr osobistych sąd nie może oceniać, czy dyrektor (...), odmawiając skazanemu przysługujących mu uprawnień, działał w sposób bezprawny”. Do oceny zgodności z prawem takiej decyzji uprawniony jest sędzia lub sąd penitencjarny w razie odwołania się skazanego (zgodnie z art. 7 i 34 kkw). W tym trybie następuje także badanie merytorycznej zasadności takich decyzji, które są wydawane w celu zapewnienia bezpieczeństwa i realizacji zadań wychowawczo- resocjalizacyjnych ciążących na administracji (...). Ocena tej kwestii łączy

się z oceną bezprawności działania, wykazanie bowiem przez pozwanego, że jego działanie było zgodne z prawem, gdyż wynikało z przyznanych mu uprawnień i obowiązku realizowania nałożonych na niego zadań w zakresie wychowania i resocjalizacji skazanych oraz zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w (...), prowadzi do obalenia domniemania bezprawności działania. Dopuszczenie badania tych kwestii przez sąd w sprawie o naruszenie dóbr osobistych skazanego oznaczałoby nie tylko dopuszczenie dwutorowości postępowania sądowego w zakresie nadzoru nad wykonywaniem kary pozbawienia wolności, lecz także prowadziłoby do pozbawienia znaczenia przyjętego przez ustawodawcę trybu postępowania i oddziaływania sędziego i sądu penitencjarnego na skazanego osadzonego w (...). Gdyby skazany, pozbawiony przez dyrektora (...) pewnych uprawnień przewidzianych w kodeksie karnym wykonawczym, mógł bez zaskarżenia takiej decyzji w trybie przewidzianym w tym kodeksie skutecznie dochodzić ochrony bezpośrednio przed sądem cywilnym w procesie o naruszenie dóbr osobistych, to przewidziany i uregulowany w kodeksie karnym wykonawczym tryb postępowania penitencjarnego nie tylko nie mógłby spełniać funkcji zakładanych przez ustawodawcę, lecz w istocie straciłby rację bytu (v: uzasadnienie powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dn. 22 lutego 2012 r.).

W rozpoznawanej sprawie decyzje Dyrektora (...) we W. zostały przez Sąd Penitencjarny ocenione jako zgodne z prawem.

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie udowodnił bezprawnego działania pozwanego (...) we W., natomiast strona pozwana udowodniła, że działanie jej funkcjonariuszy (służby medycznej i Dyrektora (...)) w zakresie objętym przedmiotem procesu było zgodne z przepisami prawa. W związku z powyższym po stronie funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa brak było jakiegokolwiek bezprawnego zachowania, dlatego należy stwierdzić, że nie zaistniała wymagana normą art. 417 kc. przesłanka odpowiedzialności deliktowej.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził także zarzutów powoda, że pozwany W. L. w jakikolwiek sposób naruszył jego dobra osobiste czy wyrządził mu krzywdę lub też doprowadził do powstania szkody.

Bezspornie ustalone zostało, iż pozwany W. L. wykonał opinię na zlecenie Sądu penitencjarnego w sprawie dotyczącej udzielenia powodowi przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności (sygn. akt III Kow (...) pr). Wynikające z tej opinii wnioski zostały w całości podzielone przez Sąd penitencjarny oraz Sąd Apelacyjny, który rozpoznawał zażalenie powoda na postanowienie o odmowie udzielenia mu przerwy w karze. Zdaniem Sądu Okręgowego w opinii tej nie znajdują się żadne sformułowania, które w jakikolwiek sposób mogłyby naruszyć dobra osobiste powoda. W szczególności brak jest podstaw do twierdzenia, że opinia ta jest nierzetelna a biegły działał celowo na szkodę powoda, a tylko takie zachowanie mogłoby ewentualnie skutkować odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanego W. L.. Reasumując powód nie wykazał w żadnej mierze ani szkody ani związku przyczynowego, w końcu nie wykazał by towarzyszyło mu poczucie pokrzywdzenia i cierpienie, do powstania których przyczynić się miał W. L..

Sąd oddalił wnioski dowodowe powoda o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego lekarza(...), gdyż uznał, że wszystkie istotne dla sprawy okoliczności zostały wyjaśnione i przeprowadzanie kolejnego dowodu z opinii biegłego było zbędne. Oddalono także wniosek o przesłuchanie wskazanych przez powoda świadków, ponieważ okoliczności, na które mieli oni zeznawać, zostały dostatecznie wyjaśnione za pomocą innych przeprowadzonych w sprawie dowodów.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienie powództwa przeciwko Skarbowi Państwa w jakimkolwiek zakresie, w związku z czym na podstawie art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc a contrario oraz na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 i 24 kc a contrario je oddalił, o czym orzekł w pkt. 1 wyroku.

Natomiast powództwo przeciwko W. L. jako bezzasadne zostało oddalone na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 i 24 kc „a contrario" w pkt 2. wyroku.

W pkt 3. wyroku Sąd na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc odrzucił pozew wniesiony przez G. G. (1) przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we W. o zapłatę 90 000 zł gdyż uznał, że podstawa faktyczna tego powództwa jest taka sama jak zgłoszonego w sprawie wcześniej wszczętej (toczącej się już od marca 2013r.) i dotyczącej tego samego roszczenia i tych samych stron postępowania (w sprawie o sygn. I C (...)).

O kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniony był powód Sąd orzekł w pkt 4 wyroku działając na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach

sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, p. (...) ze zm.) w zw. z art. 98 § 1 kpc.

Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 108 w/w ustawy zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi. Innymi słowy osoba korzystająca z dobrodziejstwa zwolnienia od kosztów musi zapłacić koszty, jakie poniosła druga strona. Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa należy się zwrot występującego w jej imieniu radcy (art. 11 ust.3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa - Dz. U. Nr 169, p. (...) ze zm.). Pomimo ich połączenia każda ze spraw jest sprawą odrębną i w każdej z nich pełnomocnikowi pozwanego należało się wynagrodzenie. Jego wysokość ustalono w oparciu o § 10 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych... - Dz. U. Nr 163, p. (...) ze zm.) na kwotę 120 zł. Łącznie należne wynagrodzenie wyniosło 240 zł. i taką też kwotę zasądzono na rzecz Prokuratorii w punkcie 5 wyroku. W punkcie 6 zasądzono od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego we W. na rzecz radcy prawnego M. M. kwotę 120 zł. wraz z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Wysokość wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi powoda z urzędu ustalono w oparciu § 10 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych... - Dz. U. Nr 163, p. (...) ze zm.). Pełnomocnik G. G. (1) adwokat W. N. ustanowiony z urzędu w sprawie ICo (...) nie zgłosił wniosku o przyznanie wynagrodzenia, nie złożył również oświadczenia, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części przed zamknięciem rozprawy.

W apelacji powód zaskarżając wyrok w części tj. w punkcie 1 i ,5, zarzucał mu:

1.  naruszenie prawa materialnego art. 445 w zw. z art. 448 kc przez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie poprzez przyjęcie, że powodowi nie należy się zadośćuczynienia za krzywdę związaną z brakiem prawidłowego leczenia w (...) i za pogorszenie się jego stanu zdrowia.

2.  niewyjaśnienie wszystkich istotnych elementów sprawy poprzez oddalenie wniosku dowodowego dotyczącego orzekaniu o stanie zdrowia powoda na podstawie przeprowadzonego badania powoda, a nie w oparciu o dokumenty medyczne załączone w sprawie

3.  naruszenie art. 233 kpc poprzez przyjęcie, że powód w sposób stały i systematyczny był prawidłowo leczony podczas pobytu w (...) i sposób leczenia, a właściwie jego brak, nie wpłynął na pogorszenie się stanu zdrowia powoda.

Wskazując na te zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji argumentował, że powód odbywający karę pozbawienia wolności w (...) we W. domagał się od Dyrekcji (...) prawidłowego sposobu leczenia schorzenia, jakiego doznał przed przyjęciem do zakładu.

Wszelkie jego wnioski dotyczące zmiany sposobu leczenia, jak również prośby o umożliwienie dokonania zabiegu medycznego w warunkach wolnościowych pozostały odrzucone.

Na skutek zaniechania leczenia u powoda powstały zmiany zwyrodnieniowe w obrębie więzadła krzyżowego.

Wielokrotnie powód wykazywał, że uraz (...) lewego i brak leczenia spowodował u niego powstanie zmian zwyrodnieniowych nieodwracalnych, które będzie skutkowało wtórnym uszkodzeniami łękotek.

Powód domagał się w procesie żeby biegły wydający opinię dotyczącą stanu jego zdrowia przeprowadził badania powoda i określone badania (...).

W ocenie powoda tylko badania kliniczne, w tym badania wydolności więzadłowej, może dać odpowiedź na pytanie czy u powoda istniało i istnieje zalecenie do przeprowadzenia leczenia operacyjnego w celu rekonstrukcji (...)

(...).

Sąd I Instancji oddalając wniosek dowodowy w tym zakresie nie wyjaśnił okoliczności mającej znaczenie dla oceny, czy sposób leczenia powoda był prawidłowy i jak zmienił się stan zdrowia powoda od momentu przybycia do (...) do chwili wystąpienia z pozwem.

Nie wyjaśniając tej przesłanki Sąd błędnie przyjął, że powód nie doznał rozstroju zdrowia, a nawet jak uznał Sąd, że nawet jeżeli doszło u powoda do rozstroju zdrowia to nie wykazano, że jest to konsekwencja nieprawidłowego leczenia w warunkach więziennych.

Powód nie mógł wykazać innym dowodem niż opinia biegłego sądowego tej przesłanki a Sąd I Instancji uniemożliwił powodowi przeprowadzenie tego dowodu nie dopuszczając do tego żeby opinia biegłego była wydana po przeprowadzonym badaniu powoda w tym po badaniu klinicznym.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Pierwotnie Sąd Apelacyjny rozpoznawał obie apelacje powoda związane z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego, które dotyczyło obu spraw połączonych do łącznego rozpoznania. Z uwagi jednak na śmierć pozwanego W. L. Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 19 czerwca 2015r. zawiesił postępowanie w stosunku do pozwanego W. L..

Przedmiotem rozpoznania zatem pozostały tylko roszczenia powoda skierowane przeciwko Skarbowi Państwa, a w tej sprawie powód był reprezentowany z urzędu przez radcę prawnego M. M. albowiem adw. W. N. został wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu powoda tylko w postępowaniu skierowanym przeciwko pozwanemu W. L..

W konsekwencji przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego były zarzuty apelacji powoda dotyczące oddalenia powództwa w stosunku do pozwanego Skarbu Państwa.

Ta apelacja okazała się nieskuteczna albowiem zarówno ustalenia zaskarżonego wyroku, jak również jego argumentacja prawna zasługują na pełną aprobatę.

Czyniąc ustalenia procesowe Sąd Okręgowy nie naruszył zasad określonych w art. 233 kpc albowiem wynikają one z poprawnej oceny zebranych dowodów i mają w

nich oparcie. Wprawdzie Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe w części wymagającej wiadomości specjalnych (opinia biegłego), ale ostatecznie potwierdziła ona ustalenia zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny podziela również argumentację prawną zaskarżonego wyroku co powoduje, że nietrafione są zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa materialnego przywołanych w apelacji.

Wyjaśniając przyczyny prowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego przed Sądem Apelacyjnym w zakresie dowodu z opinii biegłych należy wskazać, że chociaż Sąd Apelacyjny podziela argumentację zaskarżonego wyroku w części dotyczącej niedopuszczalności badania sposobu prowadzenia postępowania resocjalizacyjnego w stosunku do powoda i podejmowania w związku z tym stosownych decyzji przez dyrekcję (...) we W. i Sąd Penitencjarny, co powinno skutkować zaniechaniem prowadzenia wspomnianego uzupełniającego postępowania dowodowego, to w sytuacji gdyby istniała bezwzględna konieczność wykonania (...) (...) powoda, a jej zaniechanie groziłoby utratą zdrowia, rozważyć można było, czego Sąd Okręgowy nie czynił, czy w takim razie istniała możliwość odbycia operacji w warunkach wolnościowych (w warunkach więziennych takiej nie było) pod eskortą konwoju więziennego i odbywania dalszego procesu leczenia w warunkach lecznictwa więziennego po przetransportowaniu powoda z placówki lecznictwa otwartego do szpitala funkcjonującego w warunkach szpitalnictwa więziennego.

Gdyby bowiem istniała wspomniana bezwzględna konieczność wykonania zabiegu, w warunkach, o których była mowa, zaniechanie podjęcia takich działań mogłoby obciążać pozwany Skarb Państwa i uzasadniać ewentualną jego odpowiedzialność czy to opartą na zasadzie winy (gdyby została wyrządzona powodowi szkoda na osobie), czy wreszcie w oparciu o przepisy o ochronie dóbr osobistych, które mogło owo zaniechanie w tych warunkach naruszać, niezależnie od przyczyn podejmowania odmownych decyzji przez administrację (...) i Sąd Penitencjarny co do leczenia w innych warunkach i na innych zasadach.

Rację miał skarżący, że wydanie opinii bez jego badania dawało niepełny obraz stanu jego zdrowia i potrzeby oraz pilności wykonania zabiegu (...).

Zlecając przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii Sąd Apelacyjny zwrócił biegłym uwagę na wpisy lekarzy (...) więziennej służby zdrowia dotyczące

konieczności i pilności wykonania wspomnianej operacji celem ich uwzględnienia w trakcie opiniowania, gdyż powód na ową konieczność i pilność zabiegu przez cały czas procesu się powoływał.

W ślad za biegłymi z (...) w L., którzy badali powoda, przyjąć należy, że chociaż istniały wskazania do operacji to nie były to jednak wskazania bezwzględne, a zaniechanie jej przeprowadzenia nie było błędem medycznym. Co więcej, można było rozważać odroczenie przeprowadzenia zabiegu rekonstrukcji (...)z przyczyn zdrowotnych i innych (opinia karta 656 -657 i 712-714).

Zatem argumenty, które przedstawiały zarówno administracja pozwanego (...), jak również Sąd Penitencjarny orzekając w sprawie zezwolenia powodowi na opuszczenie (...) dla poddania się zabiegowi (...), jako uzasadnione względami penitencjarnymi, na które wskazywał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, usprawiedliwiały odsunięcie operacji w czasie i nie mogą być oceniane negatywnie w kontekście przywołanej ewentualnej odpowiedzialności Skarbu Państwa jako konsekwencji zaniechania podjęcia możliwych działań, wcześniej wskazanych (wspomniany ewentualny dwuetapowy sposób leczenia). Skoro bowiem nie było bezwzględnego wskazania do leczenia operacyjnego, także dlatego, że do codziennego funkcjonowania (...) nie jest niezbędne (tak biegli w opinii karta 656v), nie można zarzucić pozwanemu ani zawinionych działań mogących prowadzić do powstania szkody (art. 415 kc), ani zachowań naruszających art. 23 i 24 kc albowiem tylko zaniechania przy bezwzględnym wskazaniu operacji, mogące ewentualnie być oceniane w kontekście możliwości odbycia operacji w warunkach wolnościowych pod konwojem służby więziennej i prowadzeniem dalszego leczenia w warunkach zamkniętego szpitala więziennego (o ile była taka możliwość), mogły usprawiedliwiać odpowiedzialność pozwanego.

Co więcej, wspomniani biegli jednoznacznie wskazali, a Sąd Apelacyjny tę argumentację podziela, że stan zdrowia powoda nie jest następstwem zaniechania przeprowadzenia wspomnianej operacji tylko naturalnie następującymi z wiekiem zmianami zwyrodnieniowymi i otyłością powoda. W żadnej mierze odczuwany przez niego dyskomfort funkcjonowania związany z bolesnością (...) i (...) nie jest związany ze stanem (...)(tak biegli w opinii z karty 656 - 657).

W tych okolicznościach żądanie powoda przyznania mu zadośćuczynienia jest nieuzasadnione, co Sąd Okręgowy niewadliwie ocenił. Powód bowiem nie wykazał aby leczenie podejmowane przez (...) we W. było wadliwe. Kwestionująca zaskarżony wyrok apelacja podlegała zatem oddaleniu (art. 385 kpc).

Uwzględniając sytuację materialną i osobistą powoda, a także istniejące u powoda niewątpliwie subiektywne przekonanie o zasadności powództwa, Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążenia go kosztami postępowania apelacyjnego należnymi Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu zastępstwa Skarbu Państwa w postępowaniu apelacyjnym (art. 102 kpc).

O kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi w postępowaniu apelacyjnym z urzędu orzeczono na podstawie § 8 pkt 6 i § 16 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz.1715).