Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie, VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym: SSR del. Rafał Lila,

Protokolant: stażysta Edyta Osińska

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2018 roku w Szczecinie,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko Biuro Handlowo- (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII GC 357/17

UZASADNIENIE

(...) we W. złożył w dniu 10 sierpnia 2017 r. (data nadania przesyłki pocztowej) pozew przeciwko Biuro Handlowo- (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. domagając się zapłaty 361.243,70 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia wniesienia pozwu. Nadto żądał zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniósł, że nabył wierzytelność dochodzoną pozwem od wierzyciela pierwotnego, tj. (...) Bank (...) spółki akcyjnej w W.. Wywodził, że pozwany zawarł z ww. bankiem umowę kredytową i się z niej nie wywiązał. W związku z tym bank wystawił, w dniu 26 września 2012 r., bankowy tytuł egzekucyjny, który został zaopatrzony - postanowieniem sądu - w klauzulę wykonalności. Na podstawie tego tytułu było prowadzone wobec pozwanej postępowanie egzekucyjne, które jednak nie doprowadziło do zaspokojenia wierzyciela pierwotnego. Z tej przyczyny powód zdecydował dochodzić, jako nabywca wierzytelności, niezaspokojonego przez pozwaną roszczenia.

Pozwana na rozprawie w dniu 11 grudnia 2017 r. podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Powódka zobowiązana do ustosunkowania się do tego zarzutu (patrz zobowiązanie k. 95) stanowiska nie zajęła.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 13 sierpnia 2010 r. została zawarta umowa kredytu obrotowego odnawialnego pomiędzy (...) Bank (...) spółką akcyjną w W., jako kredytodawcą, a Biuro Handlowo- (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., jako kredytobiorcą. Na podstawie tej umowy udzielono pozwanej kredytu w kwocie 200.000 zł.

Kredyt został udzielony do dnia 12 sierpnia 2011 r.

Pozwana złożyła oświadczenie o poddaniu się egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

W dniu 26 września 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), wskazując w nim wymagalne na dzień 25 września 2012 r. zadłużenie pozwanej spółki w łącznej wysokości 253.906,86 zł.

Na podstawie powyższego tytułu, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, było prowadzone postępowanie egzekucyjne przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gorzowie Wielkopolskim M. O., które zostało umorzone na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. Postanowienie w tym przedmiocie doręczono wierzycielowi w dniu 13 listopada 2013 r. (prezentata banku na odpisie postanowienia).

Dowód:

- umowa kredytu k. 15-20,

- oświadczenie o poddaniu się egzekucji k. 25 i k. 31,

- bankowy tytuł egzekucyjny k. 21,

- postanowienie komornika o umorzeniu egzekucji k. 23-24.

W dniu 18 września 2013 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. zawarła umowę sprzedaży wierzytelności z (...) we W.. Wśród zbywanych wierzytelności banku była wierzytelność z tytułu umowy kredytu zawartego z pozwaną spółką.

Powód jako nabywca wierzytelności, pismem z dnia 8 lutego 2017 r., wezwał pozwaną do zapłaty 357.751,59 zł.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z załącznikami k. 32- 76,

- wezwanie do zapłaty k. 77-77v.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Powództwo okazało się bezzasadne z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepisy art. 69 ustawy Prawo Bankowe (j.t., Dz. U. z 2015 r., poz. 128). Zgodnie z definicją tam zawartą przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu; cel, na który kredyt został udzielony; zasady i termin spłaty kredytu; wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany; sposób zabezpieczenia spłaty kredytu; zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu; terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych; wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje oraz warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Powód swoją legitymację do wystąpienia z przedmiotowym roszczeniem wywodził z umowy sprzedaży wierzytelności. Możliwe do rozpoznania, na gruncie dostępnego materiału dowodowego, okoliczności sprawy wiodą do wniosku, że do przeniesienia wierzytelności doszło w sposób skuteczny (art. 509 § 1 k.c. oraz art. 510 § 1 k.c.). W tym też zakresie żadnych zarzutów nie podniosła pozwana.

Roszczenia z tytułu umowy kredytu (o spłatę kredytu) przedawniają się, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, z upływem lat trzech (art. 118 k.c.).

Zgodnie zaś z treścią art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Jak wynika z załączonej do pozwu umowy kredyt został udzielony na okres do 12 sierpnia 2011 r. co oznacza, że bieg przedawnienia rozpoczął się z dniem następnym. Niezależnie jednak od tego dostrzec należy, że z bankowego tytułu egzekucyjnego wynika, że ujęta w nim wierzytelność była wymagalna na dzień 25 września 2012 r.

Z powyższego wyprowadzić należy wniosek, że w dacie wytoczenia powództwa (10 sierpnia 2017 r.) upłynął trzyletni termin przedawnienia roszczenia.

Powódka nie naprowadziła, pomimo nałożenia na nią stosownego zobowiązania postanowieniem z dnia 11 grudnia 2017 r., żadnych przytoczeń o okolicznościach faktycznych, które wskazywałyby, że doszło do przerwy biegu przedawnienia.

Okoliczność ta byłaby o tyle istotna, że stosownie do art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Wśród zdarzeń powodujących przerwanie biegu przedawnienia przepis art. 123 § 1 k.c. wskazuje m.in. każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania sprawy lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Spośród możliwych do zidentyfikowania, na gruncie zaoferowanego materiału dowodowego, czynności przedsięwziętych w celu zaspokojenia roszczeń przed organem egzekucyjnym jest postępowanie komornicze zainicjowane przez bank. Tyle tylko, że owo postępowanie nie mogło doprowadzić do przerwy biegu przedawnienia nie tylko wobec powoda, ale również wobec banku jako wierzyciela pierwotnego.

Przede wszystkim dostrzec należy, że jak wynika z treści postanowienia komornika, zostało ono umorzone na podstawie art. 825 § 1 k.p.c. Wskazana podstawa orzeczenia wiąże się z żądaniem wierzyciela takiego rozstrzygnięcia.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego ( patrz m.in. uchwała z 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14) umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela - banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności, niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należało dojść do konstatacji, że prowadzone postępowanie komornicze nie spowodowało przerwy biegu terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Oznacza to, w możliwych dla zidentyfikowania okolicznościach faktycznych sprawy, że przedawnienie roszczenia nastąpiło nie później niż 26 września 2015 r.

Wobec powyższego przyjąć należało, że podniesiony zarzut przedawnienia okazał się skuteczny.

Już jedynie dla zwieńczenia rozważań w powyższym zakresie wyjaśnić należy, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Stanowisko powyższe jest zbieżne z wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r. ( Sygn. akt III CZP 29/16, patrz: OSNC 2017/5/55, LEX nr 2067028, (...) Biul.SN 2016/6/10, (...) ). Powód niebędący bankiem nie mógł zatem powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez bank na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzule wykonalności.

Powyższe wzmacnia argumentację, że nie doszło do przerwy biegu przedawnienia.

Z przepisu art. 117 § 2 k.c. wynika, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia.

Pozwana w sposób skuteczny podniosła omawiany zarzut, co w rezultacie doprowadziło do oddalenia powództwa.

Powód jako przegrywający spór, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., ponosi koszty postępowania. Z uwagi jednak na niewykazanie przez pozwaną, aby jakiekolwiek podlegające zwrotowi koszty poniosła, nie było potrzeby zamieszczania dodatkowego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.