Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Zenon Węcławik

Protokolant: Aneta Bącal

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2018r. w K.

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko J. Ś.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego J. Ś. na rzecz powódki A. K. kwotę 2.000,00 zł ( słownie złotych: dwa tysiące i 00/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07.06.2015r. do dnia zapłaty;

II  dalej idące powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanego J. Ś. na rzecz powódki A. K. kwotę 155,63 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt I C 1745/15

UZASADNIENIE

Powódka A. K., reprezentoana przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie z dnia 25.09.2015 r., domagała się zasądzenia od pozwanego J. Ś. kwoty 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia 7.06.2015 r. oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając żądanie naprowadziła, że jest zatrudniona jako nauczyciel w Zespole Szkół – Gimnazjum nr (...) w K. i w dniu 30.03.2015 r. uczestniczyła jako opiekun wycieczki szkolnej z K. do J.. Niedługo po ruszeniu autobusu, zanim jeszcze powódka zajęła miejsce siedzące, upadła w pewnym momencie na schody przy środkowym wejściu do pojazdu. Niezwłocznie po tym incydencie autobus się zatrzymał i powódka jeszcze tego samego dnia została przewieziona ze szkoły do szpitala, gdzie stwierdzono u powódki stłuczenie okolicy lędźwiowej z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa lędźwiowego. Pozostawała na zwolnieniu lekarskim od dnia wypadku do dnia 4.05.2015 r. w tym czasie przez pierwsze dwa tygodnie korzystała z pomocy znajomych. Miała też zaleconą rehabilitację. Organizatorem wycieczki był (...) w K., która przewóz powierzyła firmie transportowej pozwanego. Pozwany wezwany do dobrowolnego świadczenia zadośćuczynienia nie udzielił żadnej odpowiedzi.

Pozwany J. Ś., działający również przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. Zgłosił też do przypozwania ubezpieczyciela pozwanego - Towarzystwo (...) S.A. w W.. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że nie zostały wykazane przez powódkę – zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi - przesłanki odpowiedzialności pozwanego zarówno co do zasady, jak i wysokości zadośćuczynienia dochodzonego pozwem. Podniósł, że nie był wcześniej wzywany przez powódkę do zapłaty. Naprowadził, że nie był organizatorem wycieczki, a jedynie przewoźnikiem. Wskazał, że powódka nie zachowała należytej staranności stojąc pośrodku w przejściu autobusu podczas jego ruchu. Stwierdził poza tym, że zadośćuczynienie w wysokości objętej pozwem jest rażąco wygórowane, gdyż uszkodzenia ciała powódki były niewielkie i krótkotrwałe, a ona sama nie musiała nawet korzystać z opieki innych osób.

Przypozwany przez pozwanego ubezpieczyciel - Towarzystwo (...) S.A. w W. nie zgłosił interwencji ubocznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bezsporne było, że powódka A. K. była w roku szkolnym 2014/2015 nauczycielem w Gimnazjum nr 1 w K.. Poza sporem było także, że pozwany J. Ś. prowadzi od wielu lat firmę (...) ( E. ). Nie było też sporne, że w dniu 30.03.2015 r. na zlecenie (...) w K. przedsiębiorstwo transportowe pozwanego dokonywało przewozu wycieczki szkolnej z K. do J., w której brała udział m.in. powódka jako opiekun dzieci. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w karcie wycieczki na k. 7 akt i zaświadczeniu z (...) na k. 9 akt.

W dniu 30.03.2015 r. autobusem pozwanego przewożonych było 49 osób, w tym były to dzieci szkolne z trzech klas różnych szkół. Grupa dzieci ze szkoły powódki liczyła 14 dzieci i miała dwóch opiekunów ( w tym powódkę ). Gdy grupa powódki wsiadała do pojazdu, to jego część była już zajęta. Gdy pojazd ruszył, powódka jeszcze stała w przejściu przy środkowych schodach, ponieważ nie zdążyła sobie znaleźć wolnego miejsca siedzącego. Po krótkiej jeździe, w pewnym momencie, gdy autobus znajdował się na zakręcie, ktoś przechodził obok stojącej powódki i ta puściła trzymaną poręcz upadając na schody. Wskutek krzyków dzieci i opiekunów autobus niezwłocznie się zatrzymał. Zdarzenie nastąpiło jeszcze na obszarze miasta K.. Powódka wysiadła z autobusu i udała się do szkoły, żeby zawiadomić o incydencie przełożonych. Wobec jednak zwiększających się dolegliwości i bólu odwieziona została ostatecznie do szpitala, gdzie stwierdzono u niej stłuczenie okolicy lędźwiowej z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa lędźwiowego. Po zaopatrzeniu medycznym i udzieleniu zwolnienia lekarskiego do dnia 9.04.2015 r. wypuszczono powódkę do domu z poleceniem kontroli po tym czasie. Podczas kontroli lekarskiej w dniu 9.04.2015 r. stwierdzono stłuczenie dolnej części grzbietu i miednicy. Udzielono dalszego zwolnienia lekarskiego do dnia 27.04.2015 r., kiedy to ostatecznie stwierdzono poprawę stanu zdrowia powódki i rokowano zakończenie leczenia do dnia 4.05.2015 r. Do tego też czasu przedłużono jeszcze powódce zwolnienie lekarskie. Na kontroli lekarskiej w dniu 11.05.2015 r. stwierdzono zakończenie leczenia. Pomimo zaleconej fizjoterapii i planowanych jej terminów jeszcze w marcu 2016 r., powódka dotychczas nie przeszła rehabilitacji, ponieważ musiała opiekować się swoim chorym ojcem. Nie korzystała też po wypadku z pomocy psychologa.

( dowód: zeznania świadka L. K. z dnia 10.03.2016 r. na k. 58-58v. akt, zeznania świadka K. W. z dnia 10.03.2016 r. na k. 58v. akt, zeznania świadka K. P. z dnia 10.03.2016 r. na k. 59 akt, zeznania świadka S. D. z dnia 30.06.2016 r. na k. 98v.-99 akt i zeznania świadka J. K. z dnia 10.03.2016 r. na k. 59 akt, przesłuchanie informacyjne powódki z dnia 10.03.2016 r. na k. 57-58 akt i zeznania powódki z dnia 2.02.2018 r. na k. 141-142 akt, karta wycieczki na k. 7 akt, wydruki korespondencji elektronicznej na k. 8 i 56 akt, pismo (...) na k. 69 akt, dokumentacja medyczna na k. 10-14 akt, zaświadczenie o fizjoterapii na k. 55 akt i pisemna opinia biegłego sądowego K. T. z dnia 1.11.2016 r. na k. 108 akt )

(...) w K. wynajęła do przewozu wycieczki w dniu 30.03.2015 r. firmę pozwanego J. Ś. (...) ( E. ), który przeznaczył do tego autobus marki S., nr rej. (...) z 52 siedzeniami. Pozwany posiadał ubezpieczenie w Towarzystwie (...) S.A. w W.. Kierowcą był wieloletni, przeszkolony w transporcie ludzi, pracownik pozwanego. W dacie wypadku pozwany zatrudniał 12 kierowców i dysponował 7-8 autokarami. Wszyscy kierowcy pozwanego byli przeszkoleni przez firmę zewnętrzną. Wcześniej w firmie pozwanego nie przydarzały się podobne wypadki.

( dowód: przesłuchanie informacyjne pozwanego z dnia 10.03.2016 r. na k. 58 akt i zeznania pozwanego z dnia 2.02.2018 r. na k. 142-142v. akt, przesłuchanie informacyjne powódki z dnia 10.03.2016 r. na k. 57-58 akt i zeznania powódki z dnia 2.02.2018 r. na k. 141-142 akt, karta wycieczki na k. 7 akt, dowód rejestracyjny na k. 27-28 akt, polisa ubezpieczeniowa na k. 29 akt, wydruki korespondencji elektronicznej na k. 8 i 56 akt i pismo (...) na k. 69 akt )

Wskutek wypadku z dnia 30.03.2015 r. powódka doznała stłuczenia okolicy lędźwiowej z pourazowym zespołem bólowym okolicy lędźwiowej, naruszające czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni. Doznane przez powódkę uszkodzenia ciała cechowały się niewielkim stopniem zaburzeń funkcji organizmu, bez objawów korzeniowych i pourazowych zmian w obrębie układu kostnego. Odczuwalne przez powódkę dolegliwości i ból miały charakter malejący, utrzymujący się przez 2-4 tygodnie po wypadku, nie powodujący jednak konieczności leżenia. W początkowym jednak okresie po wypadku powódka mogła w pewnym zakresie wymagać pomocy, np. przy robieniu zakupów i przygotowywaniu posiłków. Do dzisiaj powódka odczuwa czasami przy niektórych czynnościach niewielki ból w plecach.

( dowód: pisemna opinia biegłego sądowego K. T. z dnia 1.11.2016 r. na k. 108 akt, przesłuchanie informacyjne powódki z dnia 10.03.2016 r. na k. 57-58 akt i

zeznania powódki z dnia 2.02.2018 r. na k. 141-142 akt oraz dokumentacja medyczna na k. 10-14 akt )

Do czasu wypadku w dniu 30.03.2015 r. i po tym zdarzeniu powódka mieszkała sama. Przez dwa tygodnie leżała w łóżku i z trudem zmieniała pozycje ciała, aczkolwiek utrzymywała samodzielnie elementarną higienę. W pierwszym tygodniu jej znajomi ze szkoły przychodzili do niej mniej więcej dwa razy dziennie, by wyręczać powódkę przy robieniu zakupów i przynosili wówczas przyrządzane przez siebie posiłki. W drugim tygodniu wizyty ich miały miejsce mniej więcej raz dziennie. Po dwóch tygodniach powódka samodzielnie, chociaż z trudem, udała się na pierwszą kontrolę lekarską. Przed wypadkiem powódka uprawiała rekreacyjnie narciarstwo zjazdowe i pływanie, a także lubiła jeździć na rowerze w okolicach K.. W każdym sezonie zimowym jeździła na nartach od kilku lat praktycznie co tydzień, a na basen chodziła nawet dwa razy w tygodniu. Po wypadku natomiast nie założyła nart do tej pory, a na basenie była tylko kilka razy. Nie wsiadła również dotychczas na rower. Obawia się dużego ryzyka urazów na stoku i na basenie, a także podczas jazdy na rowerze.

( dowód: zeznania świadka L. K. z dnia 10.03.2016 r. na k. 58-58v. akt, zeznania świadka K. W. z dnia 10.03.2016 r. na k. 58v. akt, zeznania świadka K. P. z dnia 10.03.2016 r. na k. 59 akt, zeznania świadka S. D. z dnia 30.06.2016 r. na k. 98v.-99 akt i zeznania świadka J. K. z dnia 10.03.2016 r. na k. 59 akt, przesłuchanie informacyjne powódki z dnia 10.03.2016 r. na k. 57-58 akt i zeznania powódki z dnia 2.02.2018 r. na k. 141-142 akt oraz dokumentacja medyczna na k. 10-14 akt )

Pismem z dnia 12.05.2015 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty 15.000,00 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, wynikających z wypadku z dnia 30.03.2015 r.

( dowód: wezwanie do zapłaty na k. 15 akt )

Pismem z dnia 23.05.2015 r. pozwany odmówił powódce zapłaty podnosząc, że zgłoszone roszczenie jest niewykazane.

( dowód: pismo pozwanego na k. 16 akt )

Sąd zważył co następuje:

Powództwo było częściowo uzasadnione.

Pierwszoplanowym przepisem normującym odpowiedzialność pozwanego jest dyspozycja art. 435 § 1 k.c. Zgodnie z jej treścią, prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Za przedsiębiorstwa wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody uznano w orzecznictwie Sądu Najwyższego m.in. kopalnię ( wyrok SN z 10 maja 1962 r., 3 CR 941/61 - LexPolonica nr 315889, OSNCP 1963/10/226 ), zakład gazownictwa ( wyrok SN z 24 maja 1961 r., 3 CR 962/60 - LexPolonica nr 1009889, OSPiKA 1962/110 ), państwowy ośrodek maszynowy ( wyrok SN z 18 grudnia 1961 r., 4 CR 328/61 - LexPolonica nr 327883, OSPiKA 1963/101 ), nowoczesne przedsiębiorstwo budowlane ( wyrok SN z 1 grudnia 1962 r., 1 CR 460/62 - LexPolonica nr 372657, OSPiKA 1964/4/88 ). Przedsiębiorstwo transportowe posługujące się mechanicznymi środkami komunikacji odpowiada na zasadzie ryzyka ( art. 435 k.c. ) za szkody w związku z ruchem tych środków, wyrządzone osobom trzecim, choćby były one zainteresowane w zawarciu i realizacji umowy o przewóz rzeczy zawartej między tym przedsiębiorstwem a innymi podmiotami ( wyrok SN z 27 listopada 1985 r., II CR 399/85 - LexPolonica nr 319702 ).

Przepis art. 435 k.c. określa rygorystyczną odpowiedzialność odszkodowawczą prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody, niezależną od winy przedsiębiorcy i innych osób, za które odpowiada, przy czym tak normatywnie ukształtowana odpowiedzialność nie może być z góry wyłączona lub ograniczona.

Zwiększone niebezpieczeństwo, jakie rodzi dla swego otoczenia działalność przedsiębiorstw wprawianych w ruch wskutek przetwarzania sił przyrody, oraz fakt, że następuje to w interesie przedsiębiorcy ( eius damnum cuius commodum ), uzasadnia obiektywizację odpowiedzialności odszkodowawczej i określenie obowiązku naprawienia szkody w sposób, który stwarza poszkodowanemu mocniejszą ochronę przy dochodzeniu odszkodowania. Komentowany przepis udziela więc ochrony poszkodowanemu ruchem przedsiębiorstwa także w sytuacji, gdy do powstania uszczerbku doszło, mimo że przedsiębiorca nie dopuścił się zachowań sprzecznych z prawem i działał z dochowaniem wymaganej od niego staranności.

Dominuje pogląd, że prowadzący przedsiębiorstwo „ponosi odpowiedzialność” w rozumieniu art. 435 k.c. za wszystkie osoby, które zostały włączone w ruch przedsiębiorstwa.

Podmiotem odpowiedzialnym za szkodę czyni ustawodawca prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład. Powszechnie uważa się, że terminy „przedsiębiorstwo” oraz „zakład” zostały użyte w znaczeniu przedmiotowym. Chodzi więc o zespoły składników niematerialnych i materialnych, które tworzą pewną zorganizowaną całość majątkową, z reguły służącą celom gospodarczym. Kodeks cywilny zawiera określenie przedsiębiorstwa w ujęciu przedmiotowym (art. 55 ¹ ); nie definiuje zakładu. Biorąc pod uwagę funkcje art. 435 k.c., należy przyjąć możliwie szeroki zakres tych terminów, co oznacza, że ten zorganizowany zespół majątkowy nie musi spełniać wymogu przeznaczenia, określonego w art. 55 ¹ k.c., i nie musi służyć prowadzeniu działalności gospodarczej.

Prowadzącym przedsiębiorstwo lub zakład na własny rachunek może być osoba fizyczna, osoba prawna oraz podmiot, o którym stanowi art. 33 ¹ k.c., jeżeli we własnym imieniu i we własnym interesie zarządza tym przedsiębiorstwem lub zakładem.

Dla przypisania odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną ruchem przedsiębiorstwa lub zakładu ustawodawca nie wymaga ustalenia bezprawnego charakteru zachowania podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo ani jego winy. Działania lub zaniechania składające się na funkcjonowanie przedsiębiorstwa lub zakładu, a stanowiące przyczynę szkody, nie muszą naruszać reguł porządku prawnego, a w szczególności norm prawnych dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, bezpieczeństwa produktów czy prawa sąsiedzkiego ( zob. wyrok SN z dnia 18 maja 2012 r., III PK 78/11 - Lex nr 1216871 i uchwała SN z dnia 7 kwietnia 1970 r., III CZP 17/70 - OSP 1971/9/169 ).

Jeżeli osoba trzecia nie jest wyłącznie winna, ale szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z jej zachowaniem i ruchem przedsiębiorstwa, prowadzący przedsiębiorstwo lub zakład nie jest zwolniony z odpowiedzialności, którą będzie ponosić solidarnie z osobą trzecią, o ile możliwe będzie przypisanie jej współodpowiedzialności. Jeżeli pracownik został poszkodowany w wypadku podczas pracy zleconej mu i wykonywanej na terenie innego zakładu pracy, SN w wyroku z dnia 11 marca 2004 r. ( I UK 260/03, OSNP 2004/21/377 ). W niniejszej zatem sprawie podstawa prawna odpowiedzialności pozwanego mogła być jeszcze bardziej skonkretyzowana przepisem art. 430 k.c. Wedle jego treści, kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Nie było wszak potrzeby sięgania do tego reżimu odpowiedzialności pozwanego w sytuacji możliwości przypisania mu odpowiedzialności na zasadzie ryzyka w świetle art. 435 k.c.

W przedmiotowej sprawie wystąpiły wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanego przewidziane przepisem art. 435 k.c. i nie zachodziły żadne z okoliczności egzoneracyjnych( siła wyższa lub wyłączna wina poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności ).

Zaistnienie warunków odpowiedzialności, określonych powyższym przepisem pozwala – w przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała - na zastosowanie przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z nimi, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Sąd też może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda, której naprawienia domagała się powódka, stanowi niemajątkowy skutek uszkodzeniem jego ciała i polega na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze jego stanem zdrowia oraz z dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w mobilności i poczuciu niezaradności w codziennych sprawach. Z uwagi na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia za krzywdę powszechnie uważa się, że ustalenie odpowiedniej sumy nie może polegać na przyznaniu wyłącznie symbolicznej kwoty pieniędzy. Niemajątkowy charakter krzywdy stwarza, co do zasady, pewne trudności przy wyrażeniu jej w pieniądzu, jednak z reguły ustalana sądownie wysokość świadczenia pieniężnego mającego kompensować krzywdę stanowić powinna możliwie przybliżony ekwiwalent utraconych dóbr. Kompensata majątkowa ma przede wszystkim na celu przezwyciężenie przykrych doznań poszkodowanego. Służyć temu ma nie tylko udzielenie jemu należnej satysfakcji moralnej w postaci uznania jego krzywdy wyrokiem sądu, ale także zobowiązanie do świadczenia pieniężnego, które umożliwi pełniejsze zaspokojenie potrzeb i pragnień pokrzywdzonego ( zob.: uchwała SN z 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73 - OSN 1974/9/145, wyrok SN z 22 maja 1990 r., II CR 225/90 - Lex nr 9030, wyrok SN z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98 - Lex nr 50884 i wyrok SN z 18 listopada 2004 r., I CK 219/04 - Lex nr 146356 ).

Ustalenie „krzywdy” ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. W żadnym razie ustalony stopień utraty zdrowia nie jest równoznaczny z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia ( por. wyrok SN z 5 października 2005 r., I PK 47/05 - Mon. Pr. Pr. 2006, nr 4, s. 208 ). Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy za konieczne uważa się uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu ( natężenie i czas trwania ) naruszenia, trwałości skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości ( zob.: wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05 - Lex nr 198509, wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03 - Lex nr 327923, wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80 - OSN 1981/5/81, wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77 - OSN 1978/11/210 ). Okoliczności indywidualne, związane z pokrzywdzonym, powinny zostać uwzględnione przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny ( zob.: wyrok SN z 22 czerwca 2005 r., III CK 392/04 - Lex nr 177203 i wyrok SN z 22 sierpnia 1977 r., II CR 266/77 - Lex nr 7980 ). Stwierdzenie krzywdy w konkretnym przypadku powinno uwzględniać obiektywne kryteria oceny fizycznych i psychicznych następstw danego zdarzenia ( wyrok SN z 14 kwietnia 1990 r., II CR 42/80 - Lex nr 8225 ).

Uwzględnienie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji ( zob.: wyrok SN z 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05 - OSNC 2006/10/175 i wyrok SN z 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03 - OSNC 2005/2/40 ).

Dla ustalenia, że doznana przez powódkę krzywda jest następstwem uszkodzenia jego ciała i przypisania pozwanemu odpowiedzialności, istotne jest zaistnienie - zgodnie z ogólnymi regułami kauzalności - związku przyczynowego. Krzywda powinna być normalnym następstwem czynu sprawcy ( por. wyrok SN z 7 lutego 2006 r., I PK 272/05 - Lex nr 281244 ). Zgodnie bowiem z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Trzeba jednocześnie zauważyć, że także w przypadku kompensaty krzywdy adekwatny związek przyczynowy stanowi nie tylko przesłankę odpowiedzialności, ale wyznacza zakres naprawienia uszczerbku ( zob.: wyrok SN z 28 lutego 2006 r., III CSK 135/05 - Lex nr 201033, wyrok SN z 13 czerwca 2000 r., V CKN 34/00 - Lex nr 52689, wyrok SN z 4 listopada 2005 r., V CK 182/05 - Lex nr 180901, wyrok SA w Poznaniu z 17 stycznia 2006 r., I ACa 1983/04 - Lex nr 186503, wyrok SA w Poznaniu z 23 listopada 2006 r., I ACa 503/06 - Lex nr 298565, wyrok SN z 17 czerwca 1969 r., II CR 165/69 - OSPiKA 1970, z. 7-8, poz. 155).

Przy zważeniu powyższego i mając na uwadze wszelkie okoliczności wynikłe ze zdarzenia z dnia 30.03.2015 r., w tym rodzaj naruszonego dobra powódki oraz trwałość skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości, a także odczuwany nadal ból, przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny, należało uznać, że określona pozwem wysokość zadośćuczynienia na kwotę 5.000,00 zł przewyższa ramy wyznaczone realiami sprawy i treścią art. 445 § 1 k.c. oraz wymaga korekty. W ocenie Sądu adekwatna w realiach sprawy jest kwota zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości 2.000,00 zł i taka suma podlegała uwzględnieniu, przy oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie ( punkty I i II wyroku ).

Za podstawę swoich ustaleń odnośnie krzywdy powódki – niezależnie od zeznań powódki i świadków - Sąd przyjął pisemną opinię biegłego sądowego K. T. z dnia 1.11.2016 r. Jego opinia była w pełni profesjonalna – logiczna, konsekwentna i komplementarna. Sformułowane w niej wnioski były zrozumiałe i logiczne, tak że w sprawie mogła stanowić dowód co do istotnych okoliczności. Zgłoszone przez powódkę zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego o braku osobistych badań powódki należało uznać za irrelewantne. Od wypadku bowiem upłynęło już dużo czasu i dzisiaj powódka praktycznie wróciła do zdrowia. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy że opinia jest przekonująca dla Sądu, który też wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę ( wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2000 r., II UKN 483/99 - Lex nr 1218456 ).

Odsetki ustawowe od świadczenia zasądzonego wyrokiem uwzględniono – na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 455 k.c. – zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie od dnia 7.06.2015 r. ( upływ 14 dni z wezwania na k.15 liczony od daty odmowy zapłaty na k. 16 ).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków L. K., K. W., K. P., S. D. i J. K.. Ich zeznania były logiczne i spójne, a przez to przekonywujące. W oparciu o nie możliwe było odtworzenie istotnych okoliczności faktycznych w sposób nie budzący wątpliwości. Korelują one ponadto z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym z zeznaniami powódki i dokumentacją medyczną.

Również zeznania powódki były wiarygodne, ponieważ korelowały z zeznaniami świadków i przystawały do dokumentacji medycznej. Zasadniczo też, za prawdziwe należało uznać zeznania pozwanego, pomimo że nie zawierały zbyt wiele treści o przebiegu samego wypadku i kwestionowały pisemne wezwanie do zapłaty. W tej tylko mierze, wobec innych ustaleń popartych dowodami, nie mogły stanowić dowodu.

Mając na uwadze ustalone w sprawie okoliczności faktyczne oraz przywołane wyżej motywy – po myśli art. 435 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c., art. 445 § 1 k.c. – orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Na podstawie art. 100 zd. drugie k.p.c. orzeczono o kosztach procesu w punkcie III wyroku. Roszczenie powódki uwzględniono w 2/5, a poniosła ona niezbędne koszty procesu w łącznej kwocie 1.314,58 zł, na którą złożyły się: 250,00 zł opłaty sądowej, 617,00 zł koszty zastępstwa procesowego i 447,58 zł kosztów biegłego. Przysługiwał jej więc od pozwanego 525,83 zł. Koszty procesu pozwanego wyniosły natomiast tylko 617,00 zł kosztów zastępstwa procesowego. Przysługiwał mu więc od powódki zwrot 370,20 zł ( 3/5 ). Po potrąceniu kwoty 370,20 zł należnej pozwanemu z kwoty 525,83 zł należnej powódce, należało zasądzić powódce od pozwanego 155,63 zł.