Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), zwana dalej ustawą emerytalną oraz Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą o zabezpieczeniu społecznym z dnia 2 kwietnia 18 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 133. poz. 1095), wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 czerwca 2016 roku, przyznał Z. Ś. emeryturę od dnia 7 kwietnia 2015 roku tj. od daty określonej w wyroku sądu. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, że emerytura została obliczona zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono:

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 342311,69 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 212,80 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 1608,61 zł

Wliczona kwota emerytury wyniosła ( (...),69 /212,80) = 1608,61 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że do stażu pracy nie zaliczono okresu pracy od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, ponieważ do wniosku przedłożono wyłącznie angaż z dnia 22 maja 1967 roku, który nie stanowi potwierdzenia, że zatrudnienie zostało podjęte i odbyte. W celu jego zaliczenia należy przedłożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie z zakładu pracy potwierdzające wykonanie tego zatrudnienia.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego nie przyjęto wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej za okres dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku z uwagi na fakt, iż zakład pracy podał kwotę łączną wobec powyższego brak możliwości stwierdzenia jak część tej kwoty dotyczy roku 1982, a jak 1983 zatem przyjęto minimalne wynagrodzenie pracowników, obowiązujące w tym czasie-zgodnie z art. 15 ust. 2 a ustawy emerytalnej.

Również za okresy zatrudnienia w ramach stosunku pracy, za które nie zostało udokumentowane wynagrodzenie tj. od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku, od dnia 1 października 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz od dnia 1 listopada 1983 roku do 18 lutego 1984 roku do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie minimalne pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

/decyzja z dnia 27 lipca 2016 roku k. 291 - 294 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył w dniu 22 sierpnia 2017 roku wnioskodawca Z. Ś. i wniósł o:

- zaliczenie do wysługi lat okresu 5 pracy w Technikum Mleczarskim we W.. Wnioskodawca wskazał, że na podstawie porozumienia Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni (...) we W., uczniom szkoły zlecano pracę w szkolnym zakładzie mleczarskim oraz prace w czasie wakacji szkolnych w Spółdzielniach (...) i okres ten zaliczano do wysługi lat pracy. Potwierdza to zaświadczenie o pracy za okres od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku; było wydane przez zakład dla szkoły jako niezbędny dokument do ukończenia roku szkolnego. W ówczesnych czasach nie wydawano świadectwa pracy dzieciom/uczniom, a pracę jedynie zaliczali do wysługi lat pracy;

- zaliczenie do wysługi lat okresu pracy w górnictwie w podwójnie wysokości za lata 1981 - 1984 rok z uwagi na bezprawne zwolnienie go z pracy (decyzja Sejm RP Sądu w Legnicy). Skarżący wyjaśnił, że w legitymacji ubezpieczeniowej (...) wpisał ogólne zarobki za 1981 roku do dnia 16 grudnia 1981 roku, to jest do dnia bezprawnego wyrzucenia go z pracy. Gdyby nie został bezprawnie wyrzucony z pracy jego ogólne zarobki za 1981 rok byłyby większe o 14 dni pracy. W 1982,1983, i 1984 roku jego minimalne zarobki byłyby dokładnie równe z tym co zarobił w 1981 roku;

- uwzględnienie zarobków z (...) w czasie od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 potwierdzone świadectwem pracy z podanym wynagrodzeniem miesięcznym.

/odwołanie z dnia 22 sierpnia 2017 roku k. 2 -5/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 6 września 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie z dnia 6 września 2017 roku k. 10 -10v/

Pismem z dnia 24 listopada 2017 roku wnioskodawca wniósł o obliczenie kapitału początkowego na podstawie ostatnich 10 lat pracy tj. od 1974 roku do 1984 roku i zaliczenie pracy w (...) (górnictwo) w podwójnej wysokości do wysługi lat pracy.

/pismo z dnia 24 listopada 2017 roku k. 24 - 25/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Z. Ś. urodził się (...). Mieszka w Kanadzie.

/ okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca w dniu 1 września 1965 roku rozpoczął naukę w Technikum Mleczarskim we W., które to ukończył w dniu 4 czerwca 1969 roku, uzyskując tytuł technik technolog w zakresie specjalności technologii produkcji mleka.

/świadectwo dojrzałości z dnia 4 czerwca 1969 roku k. 73 - 76 akt ZUS/

W czasie nauki w Technikum Mleczarskie we W. wnioskodawca w okresie od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, był zatrudniony w (...) Spółdzielni (...) w G., na stanowisku robotnika pomocniczego przy robotach lekkich z wynagrodzeniem 4,40 zł/godz.

/angaż z dnia 22 maja 1967 roku k. 77 akt ZUS/

W okresie od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 4 lutego 1982 roku, Z. Ś. był zatrudniony w Kombinacie (...) ( (...)) Centralny Warsztat (...) w P. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku:

- od dnia 15 lutego - magazynier z wynagrodzeniem 3.400 zł miesięcznie;

- od dnia 1 czerwca 1976 roku - kierownik magazynu z wynagrodzeniem 3.400 zł + 600 zł dodatku funkcyjnego oraz premia regulaminowa;

- od dnia 1 kwietnia 1977 roku - kierownik zespołu magazynów z wynagrodzeniem 4.000 zł + 1250 zł dodatku funkcyjnego oraz premia regulaminowa;

⚫

od dnia 2 lipca 1979 roku kierownik zespołu magazynów z wynagrodzeniem 4.000 zł + 2500 zł dodatku funkcyjnego oraz premia regulaminowa

⚫

od dnia 1 października 1980 roku kierownik zespołu magazynów z wynagrodzeniem 5.300 zł + 2500 zł dodatku funkcyjnego oraz premia regulaminowa;

- od dnia 1 stycznia 1981 roku - starszy mistrz z wynagrodzeniem 5.300 zł +2.000 zł dodatku funkcyjnego, 1060 zł deputat węglowy oraz premia regulaminowa

/umowa o pracę z dnia 15 lutego 1975 roku - wszyta koperta k. 125, angaż z dnia 2 lipca 1976 roku - wszyta koperta k. 125, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1981 roku - wszyta koperta k. 125, angaż z dnia 31 marca 1977 roku - wszyta koperta k. 125, angaż z dnia 2 lipca 1979 roku - wszyta koperta k. 125, angaż z dnia 26 stycznia 1981 roku - wszyta koperta k. 125, angaż z dnia 8 stycznia 1981 roku - wszyta koperta k. 125, świadectwo pracy z dnia 24 października 1983 roku - wszyta koperta k. 125,

Wnioskodawca, będąc zatrudnionym w (...) w P., w okresie od dnia 1 stycznia 1981 roku do dnia 14 grudnia 1981 roku, miał wypłacone wynagrodzenie w wysokości 156.542 zł.

/ oryginał legitymacji ubezpieczeniowej k. 7/

Z. Ś. od dnia 15 grudnia 1981 roku był aresztowany i przebywał w zakładzie karny do dnia 29 stycznia 1982 roku.

/postanowienie o tymczasowym aresztowaniu z dnia 16 grudnia 1981 roku k. 41 - 44 akt ZUS, świadectwo zwolnienia z dnia 29 stycznia 1982 roku k. 47 - 50 akt ZUS/

Od dnia 9 lutego 1982 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku, wnioskodawca pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. na stanowisku montera urządzeń i instalacji grzewczych i osiągnął za ten okres pracy wynagrodzenie w wysokości 29.525 zł

/świadectwo pracy z dnia 29 września 1983 roku k. 91 - 92, legitymacja ubezpieczeniowa k. 7/

Następnie wnioskodawca, od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku, pracował w Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku montera urządzeń i instalacji grzewczych oraz mechanika samochodowego z wynagrodzeniem 32 zł/godz.

/świadectwo pracy z dnia 29 września 1983 roku k. 91 - 92 akt ZUS/

W tym Przedsiębiorstwie za okres od dnia 1 sierpnia 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku wnioskodawca osiągnął wynagrodzenie w wysokości 119.507 zł. Przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie we wskazanym okresie wynosiło 9.959 zł. Zatem za okres od dnia 1 sierpnia 1982 roku do 31 grudnia 1982 roku uzyskał wynagrodzenie w wysokości 49.795 zł (9.959 zł x 5 miesięcy = 49.795zł), natomiast za pozostały okres zatrudnienia tj. od dnia 1 stycznia 1983 roku do dnia 30 września 1983 roku - 69.712 zł (119.507 zł - 49.975 = 69712 zł.).

/legitymacja ubezpieczeniowa k. 7/

Od 1 października 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku wnioskodawca pracował w Zespole Szkół (...) w L. na stanowisku starszego ratownika wodnego z wynagrodzeniem 9.100 zł miesięcznie + 13% dodatku stażowego. Przy czym, w okresie od dnia 1 listopada 1983 roku, dodatek stażowy wyniósł 14% uposażenia zasadniczego.

/świadectwo pracy z dnia 9 marca 1984 roku k. 198 - 199 akt ZUS, pismo z dnia 2 grudnia 1983 roku k. 97 - 98 akt ZUS, umowa o pracę z dnia 1 października 1983 roku k. 226 - 227 akt ZUS/

Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w związku z pobytem w areszcie, zgodnie z art. 66 § 1 k.p.

/pismo z dnia 26 września 2011 roku - wszyta koperta k.125/

Postanowieniem z dnia 10 maja 2010 roku Sąd Okręgowy w Legnicy III Wydział Karny w sprawie III Ko 15/10 na podstawie art. 1 ust. 1 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. nr 34 poz. 149, z późn. zm.) stwierdził nieważność wobec Z. Ś. s. L. ur. (...) w G. postanowienia byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy z dnia 12.08.1983r. , sygn. akt IIK 92/82 o umorzeniu postępowania karnego w sprawie o czyn z art.46 ust.2 Dekretu z dnia 12.12.198lr. o stanie wojennym , na podstawie przepisów o amnestii z dnia 21.07.1983r. Dz. U. Nr 39 poz. 171 ,

/postanowieniem z dnia 10 maja 2010 roku k. 89 - 89 v/

Wyrokiem z dnia 17 października 2011 roku Sąd Okręgowy w Legnicy w III Wydział Karny na podstawie art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. nr 34 poz. 149, z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Z. Ś. tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niesłuszne tymczasowe aresztowanie oraz represje w sprawie karnej byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy sygn. akt II K 92/82 kwotę 15.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku,

/wyrokiem z dnia 17 października 2011 roku k. 90/

Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2011 roku, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, II Wydział Karny na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. pozostawił bez rozpoznania apelację pełnomocnika wnioskodawcy Z. Ś. od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 17 października 2011 r. sygn. akt III Ko 42/11.

/postanowieniem z dnia 29 grudnia 2011 roku k. 92/

Wyrokiem z dnia 8 maja 2012 roku Sąd Okręgowy w Legnicy w III Wydział Karny na podstawie art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. nr 34 poz. 149, z późn. zm.) wniosek Z. Ś. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy o sygn. akt IIK 92/82 oddalił.

/wyrokiem z dnia 8 maja 2012 roku k. 94/

Wyrokiem z dnia 12 września 2012 roku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydział Karny w sprawy Z. Ś. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy o sygn. II K 92/82 z powodu apelacji wniesionej przez wnioskodawcę od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt III Ko 20/12 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę Z. Ś. przekazał Sądowi Okręgowemu w Legnicy do ponownego rozpoznania.

/wyrokiem z dnia 12 września 2012 roku k. 98/

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2012 roku Sąd Okręgowy w Legnicy w III Wydział Karny na podstawie art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. nr 34 poz. 149, z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Z. Ś. kwotę 2.0160 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niesłuszne aresztowanie oraz represję w sprawie karnej byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy o sygn. akt II K 92/82 z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

/w yrokiem z dnia 19 listopada 2012 roku k. 104/

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 roku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydział Karny zmienił zaskarżony wyrok w pkt I części dyspozytywnej w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Z. Ś. ponad 20.160 złotych dodatkowo 35.822 złote tytułem odszkodowania za szkodę wynikłą z wykonania orzeczenia wydanego w sprawie II K 92/82 przez Sąd Wojewódzki w Legnicy, a tym samym łącznie zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Z. Ś. 55.982 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lutego 2013 roku; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał mocy.

/wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 roku k. 107

Z uwagi na stwierdzenie nieważność wobec Z. Ś. postanowienia byłego Sądu Wojewódzkiego w Legnicy z dnia 12 sierpnia 1983 roku, sygn. akt IIK 92/82 o umorzeniu postępowania karnego w sprawie o czyn z art.46 ust.2 Dekretu z dnia 12.12.198lr. o stanie wojennym , na podstawie przepisów o amnestii z dnia 21.07.1983r. Dz. U. Nr 39 poz. 171 należało uznać, że za 16 dni pracy w (...) w P. tj. od dnia 15 grudnia 1981 roku do 31 grudnia 1981 roku przysługiwałoby wnioskodawcy wynagrodzenie za pracę. Miesięcznie wnioskodawca w 1981 roku uzyskiwał wynagrodzenie na poziomie 13.045 zł. Zatem za 16 dni grudnia 1981 roku, winien otrzymać kwotę w wysokości połowy należnej uposażenia przysługującego za dany miesiąc ( (...) = 6.522 zł).

/pismo z dnia 26 września 2011 roku - wszyta koperta k. 125, legitymacja ubezpieczeniowa k. 7/

Decyzją z dnia 26 stycznia 2015 roku organ rentowy odmówił Z. Ś. prawa do emerytury z uwagi, iż wnioskodawca nie osiągnął wymaganego wieku uprawniającego emerytury wynoszącego 65 lat i 7 miesięcy

/decyzja z dnia 26 stycznia 2015 roku k. 149- 150 akt ZUS/

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie i Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 czerwca 2016 roku w sprawie VIIIU 816/15 zmienił decyzję z dnia 26 stycznia 2015 roku i przyznał Z. Ś. prawo do emerytury od dnia 7 kwietnia 2015 roku.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 czerwca 2016 roku k. 277 akt ZUS/

Decyzją z dnia 23 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. ponownie ustalił kapitał początkowy Z. Ś. dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1981 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 145,67% i został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł, w związku z czym podstawa wymiaru kapitału początkowego wyniosła 1778,47 zł. Przyjęto łącznie 14 lat, 5 miesięcy i 3 dni tj. 173 miesięcy okresów składkowych. Wysokość 24% kwoty bazowej wyniosła 293,01 zł. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 61,69%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 107.436,45 zł.

/decyzja z dnia 23 lutego 2016 roku k. 262 - 265 akt ZUS/

Do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego organ rentowy przyjął następujące dochody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy uznając je za najkorzystniejsze dla wnioskodawcy:

- 1972 rok – 37.546,00 zł;

- 1973 rok – 51.748,00 zł;

- 1974 rok – 55.759,00 zł;

- 1975 rok – 18.354,14 zł;

- 1976 rok – 67.461,00 zł;

- 1977 rok – 92.961,00 zł;

- 1978 rok – 99.635,00 zł;

- 1979 rok – 106.251,00 zł;

- 1980 rok – 132.295,00 zł;

- 1981 rok – 160.944,00 zł;

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego – k. 266- 267 akt ZUS/

Od powyższej decyzji wnioskodawca się odwołał i Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 22 lutego 2017 roku w sprawie VIII U 1274/16 oddalił odwołanie, a wniosek Z. Ś. z dnia 14 marca 2016 roku o przyznanie prawa do emerytury górniczej przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. celem rozpoznania.

/wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 lutego 2017 roku k. 33 akt o sygn. VIII U 1274/16/

Decyzją z dnia 16 listopada 2016 roku, na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. podjął wypłatę emerytury Z. Ś. od dnia 7 kwietnia 2015 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego

/decyzja z dnia 16 listopada 2016 roku k. 331 - 332 akt ZUS/

Decyzją z dnia 23 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wykonując wyrok sądu z dnia 22 lutego 2017 roku (zapadłego w sprawie 1274/16) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 marca 2016 roku odmawia Z. Ś. prawa do emerytury. Organ rentowy wskazał, że odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej, ponieważ na podstawie zgromadzonej dokumentacji nie udokumentował on żadnego okresu pracy górniczej w Polsce wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią. Do rozpatrzenia uprawnień do emerytury górniczej nie został uwzględniony okres zatrudnienia od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 14 grudnia 1981 roku w Kombinacie (...) w P., ponieważ z załączonych do wniosku o emeryturę dokumentów wynika, iż wnioskodawca pracował jako magazynier, kierownik magazynu oraz kierownik zespołu magazynów, a zatem stanowiska te nie są pracą górniczą w rozumieniu ww. ustawy. Dodatkowo nie przedłożył dokumentu z zakładu pracy w jakim okresie był członkiem grupy ratowniczej, brak informacji czy był oddelegowany do pracy do zawodowego pogotowia ratowniczego w (...) S.A. w B., w (...) S.A. Oddział (...) w L. lub w okręgowych stacjach ratownictwa górniczego bezpośrednio poprzedzone pracą górniczą wykonywaną pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przypadające w czasie trwania stosunku pracy.

/decyzja z dnia 23 maja 2017 roku k. 339 - 340/

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., wykonując wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 czerwca 2016 roku, przyznał Z. Ś. emeryturę od dnia 7 kwietnia 2015 roku tj. od daty określonej w wyroku sądu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że do stażu pracy nie zaliczono okresu pracy od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, ponieważ do wniosku przedłożono wyłącznie angaż z dnia 22 maja 1967 roku, który nie stanowi potwierdzenia, że zatrudnienie zostało podjęte i odbyte.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego nie przyjęto wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej za okres dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku z uwagi na fakt, iż zakład pracy podał kwotę łączną wobec powyższego brak możliwości stwierdzenia jak część tej kwoty dotyczy roku 1982, a jak 1983 zatem przyjęto minimalne wynagrodzenie pracowników, obowiązujące w tym czasie-zgodnie z art. 15 ust. 2 a ustawy emerytalnej.

Również za okresy zatrudnienia w ramach stosunku pracy, za które nie zostało udokumentowane wynagrodzenie tj. od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku, od dnia 1 października 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz od dnia 1 listopada 1983 roku do 18 lutego 1984 roku do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie minimalne pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

/decyzja z dnia 27 lipca 2016 roku k. 291 - 294 akt ZUS/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i orzeczeniach sądowych , wydanych, w związku z aktywnością zawodową i społeczną wnioskodawcy. Sąd oparł się, w szczególności, na zachowanych w aktach osobowych wnioskodawcy, dokumentach ze spornego okresu zatrudnienia. Stan faktyczny w sprawie niniejszej nie budzi wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługuje w części na uwzględnienie.

Stosownie do art. 111 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3 ) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl ust. 2 wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. Zgodnie z ust 3 podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412), środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku obowiązuje od 23 listopada 2011 roku i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego, jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, są zgodne co do tego, że regulacja zawarta w § 20 rozporządzenia, wyznacza jedynie kierunek postępowania dowodowego, natomiast nie oznacza, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być ustalona w inny sposób tak przy pomocy dostępnych pisemnych środków dowodowych, pochodzących od pracodawcy, a nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 1998, Nr 11, poz. 342; wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., sygn. I UK 179/06, niepubl./. W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych kieruje się bowiem regułami dowodzenia określonymi w art. 227 i n. k.p.c. nie jest zaś związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. Sprawia to, że wysokość uzyskiwanych dochodów może być ustalana wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, które Sąd uznał za celowe i pożądane.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, obejmujące analizę dostępnej dokumentacji, związanej z okresami zatrudnienia wnioskodawcy, co dało Sądowi podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji, w świetle zarzutów ubezpieczonego.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać
w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Kwestią sporną, w rozpoznawanej sprawie, było m. in. nie zaliczenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, do stażu pracy okresu od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, ponieważ do wniosku przedłożono wyłącznie angaż z dnia 22 maja 1967 roku, który nie stanowi potwierdzenia, że zatrudnienie zostało podjęte i odbyte. Ponadto organ rentowy nie uwzględnił do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej za okres dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku z uwagi na fakt, iż zakład pracy podał kwotę łączną wobec powyższego brak możliwości stwierdzenia jak część tej kwoty dotyczy roku 1982, a jak 1983 zatem przyjęto minimalne wynagrodzenie pracowników, obowiązujące w tym czasie oraz okresu od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku, od dnia 1 października 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz od dnia 1 listopada 1983 roku do 18 lutego 1984 roku do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie minimalne pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Na etapie postępowania sądowego, został zgromadzony materiał dowodowy, w postaci angaży, wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej, umów o pracę i świadectwa pracy z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółdzielni (...) w G. od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, w (...) w P. od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 4 lutego 1982 roku, w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. od dnia 9 lutego 1982 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku, w Przedsiębiorstwie (...) w P. od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz w Zespole Szkół (...) w L. od dnia1 października 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku, w których zostało wskazane wynagrodzenie za dany rok bądź miesiąc.

Zdaniem Sądu Okręgowego - wbrew twierdzeniom organu rentowego - możliwym było zaliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółdzielni (...) w G. od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, ponieważ przedłożony angaż był w pełni wystarczającym dokumentem potwierdzającym, że do takiego zatrudnienia doszło. Brak świadectwa pracy - na co powołuje się ZUS - nie może podważać okoliczności braku zatrudnienia we wskazanym zakładzie. W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca, w czasie uczęszczania do Technikum Mleczarskiego we W., był skierowany do pracy we wskazanym zakładzie. Jak wynika z akt sprawy, Z. Ś. w dniu 4 czerwca 1969 roku ukończył Technikum Mleczarskie we W.. W związku z tym, w czasie nauki obowiązkowo uczniowie byli zobligowani do odbycia praktyk w zakładach pracy, o profilu odpowiadającym pobieranej nauce. Dlatego też okres - który to de facto wynosi niecały 1 miesiąc - winien być zaliczony do stażu pracy jako okres składkowy i uwzględniony, przy wyliczeniu wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że dla potrzeb obliczenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia, w przypadku nieudowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub w określonych latach - należy przyjmować pod warunkiem znajomości stawki godzinowej – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym czasie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii.

W ocenie Sądu Okręgowego, zachowane w aktach osobowych Z. Ś., angaże czy też listy płac bądź wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej, ze wskazanych powyżej okresów, zawierające informację o przyznanym wynagrodzeniu, w oparciu o stawkę godzinową, zgodną z kategorią zaszeregowania, dają podstawę do ustalenia wysokości stałych składników wynagrodzenia wnioskodawcy w spornych okresach.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w (...) w P. od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 4 lutego 1982 roku, w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. od dnia 9 lutego 1982 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku, w Przedsiębiorstwie (...) w P. od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz w Zespole Szkół (...) w L. od dnia1 października 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, a zatem dysponując ww. dokumentacją osobową wnioskodawcy, należy uwzględnić, ustalone stawki wynagrodzenia ustalone w stawce godzinowej czy też wynikających z listy płac oraz legitymacji ubezpieczeniowej.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, miało na celu ustalić taką wysokość wynagrodzenia, jaką wnioskodawca niewątpliwie otrzymywał. Sąd ma przy tym na względzie powszechnie znane trudności w dokumentowaniu nie tylko wysokości wynagrodzenia, ale nawet samego zatrudnienia w latach odległych od daty wniosku, związane z brakiem dokumentów (te podlegały bowiem niszczeniu po upływie określonego czasu), czy wręcz likwidacją zakładów pracy.

Z zachowanych angaży z okresu zatrudnienia w (...) w P. wynika, że od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 1 kwietnia 1977 roku wnioskodawca miał przyznane wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3.400 zł, które z czasem uległo zwiększeniu o kwotę dodatku funkcyjnego ale dopiero od dnia 1 czerwca 1976 roku. Oznacza to, że wnioskodawca za sporny okres tj. od dnia 15 lutego do dnia 31 grudnia 1975 roku, otrzymywał, co miesiąc, stałą kwotę wynagrodzenia w wysokości 3.400 zł.

W 1981 roku wnioskodawcy, będąc zatrudnionym ww Przedsiębiorstwie, w okresie od dnia 1 stycznia 1981 roku do dnia 14 grudnia 1981 roku miał wypłacone wynagrodzenie w wysokości 156.542 zł. zgodnie z zapisem zawartym w książeczce ubezpieczalni. Z kolei za 16 dni 1981 roku kiedy to wnioskodawca został niesłusznie aresztowany (postanowienie Sądu Okręgowego w Legnicy III Wydział Karny z dnia 10 maja 2010 roku) należne było mu wynagrodzenie w takiej wysokości w jakiej by otrzymał gdyby nadal pracował. W związku z tym, że z zapisów legitymacji wynika, iż miesięcznie wnioskodawca uzyskiwał wynagrodzenie na poziomie 13.045 zł. Zatem za 16 dni grudnia 1981 roku, winien otrzymać kwotę w wysokości połowy należnej za dany miesiąc ( (...) = 6.522 zł). tj. kwotę 6.522 zł. A co za tym idzie za cały 1982 rok winna być przyjęta do wyliczenia wysokości świadczenia kwota 163.064 zł (156.542 zł + 6522 zł)

Za okres od dnia 9 lutego 1982 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku, wnioskodawca pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. na stanowisku montera urządzeń i instalacji grzewczych i osiągnął za ten okres pracy wynagrodzenie w wysokości 29.525 zł co wynika wprost z zapisów legitymacji ubezpieczeniowej. W związku z tym tak określona kwota winna być w całości przyjęta.

Następnie wnioskodawca od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) w P., przy czym w legitymacji ubezpieczeniowej zapis dotyczący wynagrodzenia wnioskodawcy jest dopiero od dnia 1 sierpnia 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku i wynika z niego, że wnioskodawca osiągnął wynagrodzenie w wysokości 119.507 zł. Przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie we wskazanym okresie wynosiło 9.959 zł. Zatem za okres od dnia 1 sierpnia 1982 roku do 31 grudnia 1982 roku dało to kwotę 49.795 zł (9.959 zł x 5 miesięcy = 49.795zł). Natomiast za pozostały okres zatrudnienia od dnia 1 stycznia 1983 roku do dnia 30 września 1983 roku - 69.712 zł (119.507 zł - 49.975 = 69712 zł.). Dlatego też za okres od dnia 1 sierpnia 1982 roku do dnia 31 grudnia 1982 roku należy przyjąć kwotę 49.795 zł , zaś od dnia 1 stycznia 1983 roku do dnia 30 września 1983 roku kwotę 69.712 zł.

Z kolei w okresie od dnia 1 października 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku wnioskodawca pracował w Zespole Szkół (...) w L. na stanowisku starszego ratownika wodnego z wynagrodzeniem 9.100 zł miesięcznie + 13% dodatku stażowego. Przy czym w okresie od dnia 1 listopada 1983 roku dodatek stażowy został podniesiony do 14% uposażenia zasadniczego. W związku z tym, od dnia 1 listopada 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku, należało przyjąć kwotę 9.100 jako wskazaną już w umowie o pracę i dodatek stażowy w wysokości 14% - od dnia 1 listopada 1983 roku.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Sądu, nie ma żadnych przeszkód, by zaliczyć ubezpieczonemu, do stażu pracy, wynagrodzenia ze spornych okresów na podstawie angaży, umów o pracę i wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej, załączonych do akt sprawy.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyjął do obliczenia wysokości emerytury Z. Ś., wysokość zwaloryzowanego kapitału początkowego, z uwzględnieniem okresów składkowych od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, z zaliczeniem, do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych najkorzystniejszych, wynagrodzenia w wysokości :

- 3400 złotych miesięcznie w okresie od dnia 1 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku,

- 163 064 złote za 1981 rok;

- 29 525 złotych za okres od dnia 9 lutego 1982 roku do dnia 30 czerwca 1982 roku,

- 49 795 złotych za okres od dnia 1 sierpnia 1982 roku do dnia 31 grudnia 1982 roku,

- 69 712 złotych za okres od dnia 1 stycznia do dnia 30 września 1983 roku,

- po 9100 złotych miesięcznie w okresie od dnia 1 października 1983 roku, plus 14% dodatku stażowego od dnia 1 listopada 1983 roku do dnia 18 lutego 1984 roku.

Nie było natomiast możliwe przychylenie się do żądania wnioskodawcy zaliczenia lat pracy w górnictwie w podwójnej wysokości.

Znamiennym jest, że sąd odwoławczy rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych bezwzględnie związany jest zakresem decyzji organu rentowego. Oznacza to, że treść decyzji wyznacza zakres i przedmiot rozpoznania sądowego, w którym sąd rozstrzyga o zasadności wniosku w granicach przedmiotu zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala ab initio prawa do świadczeń i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji. Przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Z tego względu odwołanie wnoszone od decyzji organu ubezpieczeń społecznych nie ma charakteru samodzielnego żądania, a jeżeli takie zostanie zgłoszone, sąd nie może go rozpoznać, lecz zobowiązany jest postąpić zgodnie z art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. I tak, w wyroku z dnia 9 września 2010 roku wydanym w sprawie II UK 84/10 (opubl: L.) Sąd Najwyższy wskazał, że przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza się do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych; poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć. Oznacza to więc, że spór sądowy, w konsekwencji odwołania od decyzji, ogranicza się do okoliczności w niej uwzględnionych, ale tylko tych, które są sporne między stronami. A contrario, okoliczności niesporne między stronami, jak i sporne, lecz nie uwzględnione w decyzji, pozostają poza granicami tego postępowania sądowego. Powyższe wynika wprost z charakteru postępowania sądowego z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter rozpoznawczy i kontrolny. Tym samym, postępowanie bezwzględnie sprowadza się do oceny zasadności rozstrzygnięcia, dokonanego przez organ rentowy, w zakresie wyznaczonym przez treść zaskarżonej decyzji (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 roku, II UZ 51/99 OSNP 2000/15/601; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2011 roku, w sprawie o sygn. akt II UZ 1/11, LEX; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012 roku, w sprawie o sygn. akt II UK 275/11 LEX oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 stycznia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt III AUa 940/12, LEX).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, wynika wprost, iż dotyczyła ona tylko, wskazanych w jej treści, okresów nie zaliczonych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, do stażu pracy tj. od dnia 22 maja 1967 roku do dnia 17 czerwca 1967 roku, oraz nie uwzględnionych do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego okresu dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku z uwagi na fakt, iż zakład pracy podał kwotę łączną, wobec powyższego brak możliwości stwierdzenia jak część tej kwoty dotyczy roku 1982, a jak 1983 zatem przyjęto minimalne wynagrodzenie pracowników, obowiązujące w tym czasie oraz okresu od dnia 15 lutego 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku, od dnia 1 października 1982 roku do dnia 30 września 1983 roku oraz od dnia 1 listopada 1983 roku do 18 lutego 1984 roku. Organ rentowy nie odnosił się do kwestii prawa do emerytury górniczej. Tym samym okoliczności te nie mogły być badane w niniejszym postępowaniu w kontekście prawidłowości zaskarżonej decyzji.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że kwestia prawa wnioskodawcy do emerytury górniczej, była analizowana już przez ZUS, który w dniu 23 lutego 2017 roku wydał decyzję o odmowie wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej, ponieważ, na podstawie zgromadzonej dokumentacji nie udokumentował on żadnego okresu pracy górniczej w Polsce, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pod ziemią. W związku z tym Sąd nie odniósł się do powyższej kwestii, co do której została wydana decyzja i którą wnioskodawca miał prawo zaskarżyć.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy nie był uprawnionych do wychodzenia poza granice, zaskarżonej decyzji i „przy okazji” rozpoznawania odwołania od decyzji z dnia 27 lipca 2016 roku analizować i badać wszelkie żądania wnioskodawcy, skierowane przeciwko organowi rentowemu występującemu jako pozwany w niniejszym procesie.

Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie skarżącego, w pozostałym zakresie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wyrażając zgodę na wypożyczenie akt ZUS

E.W.