Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. K. (1)

przeciwko (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

I zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki Z. K. (1) kwotę 150.000 (sto pięćdziesiąt tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 06 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

II ustala odpowiedzialność pozwanego na przyszłość za szkody powstałe w związku z obrażeniami doznanymi przez powódkę na skutek wypadku z dnia 14 grudnia 2015 r.

III oddala powództwo w pozostałym zakresie,

IV zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.531,25 (siedem tysięcy pięćset trzydzieści jeden 25/100) zł tytułem kosztów procesu,

V nie obciąża powódki kosztami sądowymi,

VI nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Olsztynie kwotę 3.657,50 zł tytułem kosztów sądowych.

SSO Ewa Oknińska

Sygn. akt I C 106/17

UZASADNIENIE

Powódka Z. K. (1) domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 195.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za szkody powstałe w związku z obrażeniami doznanymi przez powódkę w wyniku wypadku z dnia 14 grudnia 2015 r. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 14 grudnia 2015 r. kierujący samochodem osobowym marki H. (...) na przejściu dla pieszych uderzył pojazdem powódkę, w wyniku czego doznała ona ciężkich obrażeń ciała. Powyższy pojazd był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Powódka na skutek wypadku została przewieziona do Szpitala (...) w S., a następnie do Wojewódzkiego Szpitala (...) w O., gdzie została poddana zabiegom operacyjnym. Ponadto przechodziła rehabilitację. Żądana kwota tytułem zadośćuczynienia jest uzasadniona przede wszystkim bardzo dużym uszczerbkiem na zdrowiu, a także doznanym cierpieniem fizycznym i psychicznym oraz procesem leczenia i rehabilitacji. Powódka do końca życia jest skazana na konieczność korzystania z pomocy osób trzecich. Nigdy nie będzie w stanie samodzielnie prowadzić samochodu, co znacznie ograniczyło jej możliwości życiowe. Powódka wskazała, że mimo, że od 1997 r. była na emeryturze, to od 2009 r. wykonywała pracę w spółce (...) s.c. Praca ta dawała jej poczucie przydatności i sprawiała wielką satysfakcję. Ponadto powódka wspierała rodzinę, zajmując się odwożeniem i przywożeniem wnuków do i ze szkoły. Obecnie powódka zmuszona jest korzystać z pomocy finansowej rodziny i ich wsparcia, a jej aktywność została znacznie ograniczona.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że dochodzone zadośćuczynienie jest nadmierne w stosunku do stopnia doznanej krzywdy i okoliczności zaistniałych w niniejszej sprawie. W ocenie pozwanego przyznana powódce kwota w łącznej wysokości 55.000 zł w pełni rekompensuje krzywdę doznaną przez powódkę. Powyższa kwota jest z całą pewnością odczuwalna ekonomicznie i nie może być uznana za kwotę symboliczną. Ponadto u powódki z racji wieku, przed zdarzeniem występowały inne dysfunkcje organizmu, które mogły mieć wpływ na ocenę uszczerbku na zdrowiu powódki. Odnosząc się zaś do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 14 grudnia 2015 r., ubezpieczyciel wskazał, że w obecnym stanie prawnym powódka nie ma w tym zakresie interesu prawnego. Nie ma już niebezpieczeństwa niezależnego od poszkodowanego, w postaci przedawnienia roszczeń o naprawienie szkód, które ujawnią się w przyszłości. Dodatkowo pozwany podniósł, że odsetki winny być zasądzone od dnia wyrokowania. W ocenie pozwanego brak jest bowiem podstaw do ustalenia innej daty jako początkowej dla naliczenia odsetek, bowiem przeprowadzone de facto przed tut. Sądem dowody, umożliwiają dopiero w chwili zamknięcia rozprawy ocenę stanu rzeczy stanowiącego podstawę oceny krzywdy powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2015 roku, na ul. (...) – (...) w S., na przejściu dla pieszych, kierujący samochodem osobowym marki H. (...) o numerze rej. (...) R. C. uderzył swym pojazdem w Z. K. (1) w wyniku czego doznała ona ciężkich uszkodzeń ciała.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 20 października 2016 r., sygn. (...), sprawca wypadku został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz obowiązkiem zapłaty kwoty 6 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Sprawca wypadku wypłacił powódce należne zadośćuczynienie.

Pojazd był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego na podstawie polisy (...).

/bezsporne, a ponadto akta szkody(k.94) a w nich: zaświadczenie lekarskie z dnia 28 grudnia 2016 r.; karta informacyjna leczenia szpitalnego, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 20 października 2016 r., Sygn. (...), wydruk polisy./

Powódka po wypadku początkowo została przyjęta do Szpitala (...) w S.. Z uwagi na rodzaj i wielość urazów została przetransportowana do Wojewódzkiego Szpitala (...) w O., gdzie była hospitalizowana na oddziale klinicznym anestezjologii i intensywnej terapii w okresie od dnia 14 grudnia 2015 r. do dnia 4 stycznia 2015 roku. W chwili przyjęcia powódka była niewydolna oddechowo, zaintubowana pod oddechem zastępczym z respiratora. Rozpoznano u powódki: uraz wielomiejscowy, wstrząs hypowolemiczny, ostrą niewydolność oddechową, złamanie łuków żeber II i IV po stronie prawej i V po stronie lewej, złamanie wieloodłamowe głowy i szyjki kości ramiennej prawej, złamanie kompresyjne trzonu L1, wieloodłamowe złamanie talerza kości biodrowej prawej, panewki prawego stawu biodrowego, trzonu kości łonowej prawej oraz pogranicza gałęzi prawej kości kulszowej dolnej łonowej, złamanie dolnej gałęzi kości łonowej lewej, wieloodłamowe złamanie szyjki kości udowej lewej, złamanie trzonu kości udowej prawej, stłuczenie miąższu płuc, złamanie ze zwichnięciem paliczka proksymalnego kciuka lewego.

W trakcie pobytu w szpitalu zastosowano etapowe leczenie złamań, dnia 15 grudnia 2015 r. wykonano zespolenie złamań kości udowych (metalowy pręt stabilizujący w jamie szpikowej lewej kości udowej, trzon prawej kości udowej ustabilizowany prętem metalowym). W dniu 18 grudnia 2015 r. wykonano u powódki w znieczuleniu ogólnym zabieg osteosyntezy złamania kości ramiennej prawej. W dniu 23 grudnia 2015 roku wykonano zabieg tracheotomii. Z uwagi na rozległe złamanie miednicy, powódka była wstępnie kwalifikowana do leczenia operacyjnego, po wykonaniu kontrolnego TK, powódka została zdyskwalifikowana z takiej metody leczenia. W dniu 4 stycznia 2016 roku powódkę przekazano do oddziału Ortopedii celem kontynuacji leczenia i usprawniania oraz rozpoczęto fizjoterapię w zakresach na bieżąco dopuszczonych przez ortopedę. W dniu 13 stycznia 2016 roku powódkę wypisano do dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Zalecono utrzymywanie unieruchomienia kciuka lewego w ortezie, unieruchomienia stawu barkowego w opatrunku D..

(dowód: dokumentacja medyczna powódki - k. 209)

Po opuszczeniu szpitala powódka była leżąca i wymagała opieki i pielęgnacji a także korzystała z materaca przeciwodleżynowego oraz pieluchomajtek. Opiekę nad nią sprawowała synowa z mężem oraz zatrudniona w tym celu opiekunka. Stan powódki wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu czynności dnia codziennego takich jak robienie zakupów, przyrządzanie posiłków, sprzątanie, czy pomoc w czynnościach związanych z higieną osobistą.

(dowód: zeznania świadka E. K. (1) oraz powódki przesłuchanych w dniu 9 sierpnia 2017 r., k. 97-98)

W okresie od dnia 15 marca – 18 marca 2016 r. powódka była ponownie hospitalizowana. W dniu 16 marca 2016 roku wykonano zabieg operacyjny polegający na usunięciu drutów z kości ramiennej prawej, jeden z drutów pozostawiono z uwagi na brak możliwości usunięcia bez rozległego dostępu. W dniu 17 marca 2016 roku powódka była sadzana i wożona na wózku siedzącym, z uwagi na konieczność odciążania wynikającego z złamania trzonów kości udowych. W dniu 18 marca 2016 roku powódka została wypisana do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym z zaleceniami prób pionizacji przy balkoniku oraz ćwiczeń czynnych kończyn górnych i dolnych pod kontrolą fizjoterapeuty.

W dniu 26 kwietnia 2016 roku wykonano u powódki kolejny zabieg operacyjny mający na celu usunięcie drutów oraz śrub z kości ramiennej prawej. Powódka została wypisana tego samego dnia w zaleceniami ćwiczeń czynnych kończyn dolnych i górnych pod kontrolą fizjoterapeuty oraz prób pionizacji przy balkoniku wysokim.

(dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 209)

W dniu 1 czerwca 2016 roku powódka została przyjęta na oddział kliniczny rehabilitacji ogólnoustrojowej (...) Szpitala (...) w O., celem poprawy czynnościowej. Powódka w trakcie rehabilitacji poruszała się przy pomocy laski, chodzika, wymagała pomocy przy wstawaniu z łóżka i czynnościach higienicznych. W dniu 30 czerwca 2016 r. powódkę wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem kontynuacji wyuczonych ćwiczeń.

(dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 208)

W okresie od dnia 25 lipca 2016 roku do dnia 30 sierpnia 2016 roku powódka przebywała w Wojewódzkim Szpitalu (...) w G.. W chwili przyjęcia powódka chodziła przy pomocy jednej kuli, utykając na jedną nogę. Powódka miała ograniczony zakres ruchów w obu stawach biodrowych (zgięcie obustronne 90 stopni) oraz w prawym stawie barkowym ( zgięcie i odwodzenie po 30 stopni). Zlecone zabiegi fizyko i kinezyterapeutyczne tolerowała dobrze. Leczeniem usprawniającym uzyskano nieznaczne zwiększenie zakresu ruchów w stawie barkowym prawym i stawach biodrowych, poprawę stereotypu chodu.

/dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 210/

Powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych wykonywanych przez rehabilitanta u niej w domu. W okresach od dnia 13 września 2016 r. do dnia 26 września 2016 r. , od 25 października 2016 r. do dnia 8 listopada 2016 roku, od dnia 8 lutego 2016 r. do dnia 31 marca 2016 r., od dnia 1 maja 2016 r. do dnia 27 maja 2016 r. powódka korzystała z usprawniających zabiegów rehabilitacyjnych. Ponadto powódka korzystała z porady lekarza ortopedy.

(dowód: dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach szkody, historia choroby – k. 150, przesłuchanie powódki – k. 98v., k. 97 v./

W okresie od dnia 10 stycznia 2017 r. do dnia 11 stycznia 2017 r. powódka została przyjęta do (...) Szpitala (...) w S. z powodu łokcia tenisisty lewostronnego. Wykonano zabieg podania (...) do przyczepu prostowników w okolicy nadkłycia bocznego kości ramiennej.

W okresie od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 21 kwietnia 2017 r. powódka została została przyjęta do (...) Szpitala (...) w S. z powodu łokcia tenisisty prawostronnego. Wykonano zabieg podania (...) do przyczepu prostowników w okolicy nadkłycia bocznego kości ramiennej. W okresie od dnia 28 sierpnia 2017 r. do dnia 23 września 2017 r. powódka przebywała w Szpitalu (...) w G., przechodząc leczenie balneo -rehabilitacyjne.

/dowód: opinia biegłego – k. 185/

W dniu wypadku powódka miała 73 lata oraz miała ustalone prawo do emerytury.

Przed wypadkiem powódka była leczona z powodu nadciśnienia, uogólnionej choroby zwyrodnieniowej stawów, bólów głowy, niedokrwistości mikrocytarnej, przewlekłego zanikowego nieżytu żołądkowego. Była samodzielna i aktywna, udzielała się towarzysko. Powódka współpracowała z synową w spółce cywilnej, zajmując się pakowaniem paczek. Powódka zajmowała się wnukami, jeździła samochodem i odwoziła wnuki do szkoły. Prowadziła własny ogródek warzywny.

Obecnie powódka w dalszym ciągu kontynuuje leczenie rehabilitacyjne. W wyniku zastosowanego leczenia stan zdrowia powódki uległ poprawie. Obecnie powódka w ramach domu porusza się samodzielnie, korzystając z kul jak wychodzi na zewnątrz. Jej chód jest niewydolny, utykający na prawą kończynę dolną. Aktywność zawodowa, rodzinna i towarzyska powódki została znacznie ograniczona. Powódka obecnie nie pracuje. Dwa razy w tygodniu przychodzi do niej opiekunka z MOPS- u zrobić zakupy, posprzątać. Ponadto opiekunka pomaga przy myciu powódki. Powódka potrzebuje także pomocy, żeby dojechać do lekarza, na rehabilitację. W czynnościach życia codziennego pomaga jej także rodzina. Z. K. (1) nadal odczuwa ból ręki, a przy zmianach pogody ból biodra i prawej nogi. Powódka boi się przechodzić przez jezdnię.

(dowód: zeznania świadka E. K. (1) oraz powódki przesłuchanych w dniu 9 sierpnia 2017 r., k. 97-98; aneks do umowy spółki cywilnej, (...) s.c. E. K., Z. K., k. 30-34; dokumentacja medyczna powódki, k. 211; dokumentacja powódki z , k. 117, zaświadczenie lekarskie –k. 88)

Na skutek przebytego wypadku komunikacyjnego w dniu 14 grudnia 2015 roku powódka doznała obrażeń ciała w postaci:

- złamania żeber II i IV po stronie prawej i V po stronie lewej,

- złamania kompresyjnego trzonu L1,

- złamania miednicy (złamanie panewki stawu biodrowego prawego, złamanie talerza kości biodrowej prawej, złamanie kości łonowej prawej, złamanie kości kulszowej prawej, złamanie kości łonowej lewej),

- złamania głowy i szyjki kości ramiennej

- złamania szyjki kości udowej lewej,

- złamania trzonu kości udowej prawej,

- złamania ze zwichnięciem paliczka proksymalnego kciuka lewego.

- stłuczenia płuc.

Obrażenia te spowodowały trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 74,5 %, składają się na niego: złamanie żeber II, IV po stronie prawej i żebra po stronie lewej (3%), złamanie kompresyjne trzonu L1 (2,5%), złamanie miednicy w tym złamanie kości łonowej prawej, złamanie kości kulszowej prawej, złamanie kości łonowej lewej(5%), złamanie panewki stawu biodrowego prawego (10%), złamanie talerza biodrowego prawego (5%), złamanie głowy i szyjki kości ramiennej prawej (30%), złamanie szyjki kości udowej lewej (8%), złamanie trzonu kości udowej prawej (8%), złamanie za zwichnięciem paliczka proksymalnego kciuka lewego (3%).

Rokowania co do wyleczenia powódki są niepomyślne, skutki wypadku są utrwalone i nieodwracalne. Dolegliwości bólowe po tak rozległych urazach, przebytym leczeniu operacyjnym i leczeniu rehabilitacyjnym należy uznać jako dolegliwości znacznego stopnia. Pacjentka nadal wymaga okresowego leczenia rehabilitacyjnego i leczenia usprawniającego.

(dowód: opinia biegłego chirurga traumatologa M. M. - k. 181-189; opinia uzupełniająca, k. 243; opinia uzupełniająca, k. 244).

Pismem z dnia 29 listopada 2016 r. (doręczonym pozwanemu w dniu 30 listopada 2016 r.) powódka zgłosiła pozwanemu szkodę, żądając kwoty 250.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Ostatecznie decyzją z dnia 5 stycznia 2017 r. pozwany przyznał powódce 55 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(dowód: akta szkody(k.94): zgłoszenie szkody, pismo z dnia 8 grudnia 2016 r., pismo pozwanego z dnia 5 stycznia 2017 r., pismo pozwanego z dnia 29 maja 2017r..)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego żądanie powódki zasługuje na uwzględnienie w części. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony oraz dokumentach z akt szkody, których prawdziwości nie kwestionowano.

Sąd uwzględnił zeznania świadka E. K. (1) uznając je za wiarygodne
i konsekwentne. Zeznania odnosiły się do cierpień fizycznych i psychicznych powódki po wypadku, okoliczności związanych z potrzebą pomocy ze strony osób trzecich. Za wiarygodne uznano również zeznania powódki, albowiem znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii, (...). W ocenie Sądu opinia jest rzetelna, jasna, nie zawiera sprzeczności ani luk. Biegły w sposób przekonywujący uzasadnił wnioski zawarte w opinii. W ocenie Sądu powołany w sprawie biegły także dostatecznie wyjaśnił wątpliwości przedstawione przez powódkę i pozwanego w zarzutach do opinii.

Analizując zasadność roszczenia należy wskazać, że zgodnie z postanowieniami art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W rozpoznawanej sprawie nie było sporu miedzy stronami w zakresie odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z dnia 14 grudnia 2015 r.

Odnosząc się do zasadności i wysokości roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia wskazać trzeba, że zgodnie z art. 445 k.c., Sąd może przyznać osobie poszkodowanej w wypadku przewidzianym w art. 444 k.c., tj. osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub której zdrowie uległo rozstrojowi, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, celem zadośćuczynienia pieniężnego jest przede wszystkim złagodzenie cierpień i towarzyszących im ujemnych uczuć związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por. orzeczenie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, zadośćuczynienie winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85).

Na skutek zdarzenia rozpoznano u powódki obrażenia w postaci: złamania żeber II i IV po stronie prawej i V po stronie lewej, złamania kompresyjnego trzonu L1, złamania miednicy (złamanie panewki stawu biodrowego prawego, złamanie talerza kości biodrowej prawej, złamanie kości łonowej prawej, złamanie kości kulszowej prawej, złamanie kości łonowej lewej), złamania głowy i szyjki kości ramiennej, złamania szyjki kości udowej lewej, złamania trzonu kości udowej prawej, złamania ze zwichnięciem paliczka proksymalnego kciuka lewego, stłuczenia płuc. Obrażenia te spowodowały trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 74,5 %. Powyższe ustalenia potwierdza opinia biegłego, którą sąd w całości podzielił. Powódka doznała urazów wielomiejscowych, wymagała długotrwałego leczenia szpitalnego, leczenia operacyjnego jak również leczenia rehabilitacyjnego.

Oczywistym jest, że na zasadność roszczenia powódki wpływ mają także cierpienia wynikające z dolegliwości bólowych w trakcie leczenia oraz odczucia psychiczne związane z zmianą trybu życia oraz uzależnieniem od pomocy osób trzecich. Podkreślić należy, że u powódki stopień nasilenia bólu był znaczny zarówno w trakcie leczenia, jak i długotrwałej rehabilitacji. Jak wskazywał powoływany w sprawie biegły mimo prawidłowego zastosowania leczenia powódka nie odzyskała dawnej, pełnej sprawności, a rokowania w tym zakresie są niepomyślne. Następstwa wypadku ograniczyły w sposób znaczny możliwość poruszania się powódki. Chód powódki jest niewydolny, utykający na prawą kończynę dolną, powódka porusza się przy pomocy kuli. Ponadto u powódki występują znaczne ograniczenia w ruchomości kończyny górnej prawej. Z uwagi na doznane urazy powódka nadal wymaga leczenia rehabilitacyjnego i usprawniającego.

Jak wynika z akt sprawy, powódka od dnia wypadku była wielokrotnie hospitalizowana i poddawana koniecznemu leczeniu. W trakcie leczenia – do końca kwietnia 2016 roku powódka była leżąca i wymagała opieki osoby trzeciej przy czynnościach życia codziennego. Obecnie powódka nie jest w stanie wykonywać wszystkich dotychczas podejmowanych czynności. Z powyższego powodu powódka dwa razy w tygodniu korzysta z pomocy opiekunki z MOPS-u oraz najbliższej rodziny przy wykonywaniu czynności, w tym sprzątania i robienia zakupów. Powyższe ma również wpływ na stan psychiczny powódki, która jak wynika z zeznań E. K. (1), źle znosi fakt uzależnienia od innych. Powódka przed wypadkiem była osobą aktywną, pracującą zawodowo, poświęcającą czas rodzinie. Z. K. (1) spędzała dużo czasu pracując w rodzinnej firmie, pomagała rodzinie w pracach domowych oraz w opiece nad dzieckiem, a także pracowała w ogrodzie. Dzięki możliwości prowadzenia samochodu, była niezależna i spotykała się z grupą przyjaciół. Wypadek spowodował w jej życiu ograniczenie dotychczas podejmowanych aktywności. Ponadto powódka nadal odczuwa strach związany z koniecznością korzystania z przejścia dla pieszych. Nie budzi zatem wątpliwości, że na skutek wypadku doszło do znacznego pogorszenia jakości życia powódki.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd podstawie art. 822 k.c., art. 445 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Uwzględniając uprzednio wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 55.000 zł (przez ubezpieczyciela) i w kwocie 6.000 zł (przez sprawcę), należy stwierdzić, że przyznana kwota jawi się jako odpowiednia do skali krzywdy, którą doznała powódka. Zadośćuczynienie w tej wysokości, zdaniem Sądu, jest także należycie wyważone, uwzględnia wiek powódki i pozostaje w odpowiedniej relacji do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa.

Od przyznanej kwoty należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 817 §1 k.c. w zw. z art. 481 §1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym od dnia 06 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty. Wskazać należy, że roszczenie było sprecyzowane i umotywowane w piśmie z dnia 29 listopada 2016 r. Rozmiar krzywdy i szkody doznanej przez powódkę był wówczas wiadomy stronie pozwanej i uzasadniał spełnienie świadczenia przez pozwanego. Z tych przyczyn żądanie zasądzenia odsetek za opóźnienie od dnia 6 stycznia 2017 roku jest uzasadnione.

Sąd uwzględnił także żądanie powódki w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za ewentualne szkody, które mogą powstać w przyszłości w jej stanie zdrowia w związku z rozstrojem zdrowia, jakiego doznała na skutek wypadku z dnia 14 grudnia 2015 roku. Podstawę powyższego orzeczenia stanowi przepis art. 189 k.p.c. (por. uchwała SN z dnia 17.04.1970 r., III PZP 34/69; wyrok SN z dnia 22.06.1978 r. IV CR 203/78, Lex nr 8110). Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, który ocenił, że pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości (zob. uchwała z dn. 24.02.2009 r., sygn. akt III CZP 2/09, Legalis nr 118361). Podkreślenia wymaga, że do ustalenia obowiązku wynagrodzenia szkód przyszłych nie jest konieczna pewność powstania dalszych szkód w przyszłości, lecz wystarcza samo stwierdzenie prawdopodobieństwa, że aktualny stan zdrowia powódki nie ujawnił jeszcze wszystkich skutków uszkodzenia ciała. Podkreślenia wymaga, że powódka nadal leczy się, ponadto jak wskazywał biegły w opinii nadal wymaga okresowego leczenia rehabilitacyjnego i leczenia usprawniającego. Wobec tego na dzień orzekania nie sposób było ocenić wszystkich szkód, które mogły powstać w przyszłości w jej stanie zdrowia w związku z rozstrojem zdrowia, jakiego doznała na skutek wypadku z dnia 14 grudnia 2015 roku, dlatego też sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w pkt III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c., mając na względzie wynik procesu. Powódka wygrała proces w 77 %, zaś pozwany w 23 %. Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 11.417 zł (koszty zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej 5.417 zł, opłaty sądowej od pozwu w kwocie 5.000 zł, wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 1.000 zł), pozwany koszty procesu w kwocie 5.477,56 zł (koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.417 zł, wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 26,54 zł, wydatki na dokumentację medyczną 7,85 zł i 26,17 zł).

Mając na względzie stosunek, w jakim strony utrzymały się ze swoim żądaniem i obroną, należne na rzecz powódki koszty procesu wyniosły 8.791,09 zł (77% z 11.417 zł) , natomiast należne na rzecz pozwanego koszty procesu wyniosły 1.259,84 zł (23 % z 5.477,56 zł).

Poniesione przez powódkę koszty przewyższają obciążający ją udział, zatem zasądzeniu na jej rzecz podlega różnica t.j. kwota 7.531,25 zł.

W pkt V i VI wyroku Sąd orzekł o obowiązku zwrotu kosztów sądowych w oparciu o art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz U. 2014, poz. 1025) w zw. z art. 100 k.p.c. Nieuiszczone koszty sądowe wyniosły 4.750 zł (opłata sądowa od pozwu od uiszczenia, której zwolniona była powódka). Sąd obciążył pozwanego kosztami sądowymi, mając na względzie wynik procesu. Pozwany przegrał sprawę w 77 % i zobowiązany jest uiścić na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 3.657,50 zł (pkt VI). Mając na względzie okoliczności niniejszej sprawy Sąd nie obciążał powódki kosztami sądowymi (pkt V wyroku).

SSO Ewa Oknińska