Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) Szpitala (...) w Ł.

przeciwko J. S.

o zapłatę 654,90 zł

1)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 654,90 zł (sześćset pięćdziesiąt cztery złote i dziewięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie powodowej;

3)  nakazuje przyznać i wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. A. W. kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanemu J. S..

Sygn. akt VIII C 1845/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2016 roku powód (...) (...) Szpital (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu J. S. powództwo o zasądzenie kwoty 654,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powód podniósł, że w ramach umowy zawartej z pozwanym zostało wykonane komercyjne świadczenie zdrowotne. Pozwany nie uiścił należności za wykonane świadczenie w łącznej kwocie 600 zł, zaś próba wezwania go do powyższego okazała się bezskuteczna. Poza kwotą, o której mowa wyżej, na żądanie pozwu składają się: 46,50 zł z tytułu odsetek oraz 4,20 zł z tytułu kosztów korespondencji. (pozew k. 3-6)

W dniu 22 kwietnia 2016 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 3163/16), który pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

W sprzeciwie pozwany przyznał fakt wykonania na jego rzecz w lutym 2015 roku zabiegu dentystycznego polegającego na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą, ale zakwestionował by był informowany o odpłatności takiego zabiegu, co więcej podniósł, że przed zabiegiem został zawiadomiony o konieczności jego bezzwłocznego wykonania i uzyskał informację, że jest to usługa objęta refundacją NFZ. Pozwany podniósł, że zabieg ten został wykonany wadliwie, tj. niezgodnie ze sztuką i zasadami wiedzy medycznej, bowiem po wykonaniu zaopatrzenia, pozwanemu wykonano dodatkowo dwa zabiegi zmierzające do „poprawienia” protezy, co do dnia dzisiejszego nie przyniosło rezultatu. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 26, sprzeciw od nakazu zapłaty k. 32-35, pismo procesowe pełnomocnika pozwanego z urzędu k. 65-68)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Wskazał, że przedmiotowe świadczenie zostało wykonane w sposób prawidłowy. (odpowiedź na sprzeciw k. 74)

W toku dalszego postępowania w sprawie stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie, przy czym postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2016 roku dla pozwanego, na jego wniosek, został ustanowiony pełnomocnik z urzędu, którego wyznaczyła (...) w Ł.. Na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 roku pełnomocnik powoda podtrzymał powództwo, a pełnomocnik pozwanego z urzędu wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, oświadczając, że nie zostały one pokryte w całości ani w części. (postanowienie k. 47, pismo k. 51, pismo procesowe k. 65-68, protokół rozprawy k. 103-104, k. 113-114, zapis przebiegu rozprawy na płycie CD k. 117)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2013 roku pozwany J. S. miał w powodowym ZOZ wykonane świadczenie protetyki stomatologicznej polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą, zaś koszt tego świadczenia, jako gwarantowanego, został pokryty przez NFZ. (okoliczności bezsporne, kserokopia pisma k. 10, wydruk z historii wizyt pacjenta k. 77)

W dniu 2 lutego 2015 roku pozwany miał w powodowym ZOZ wykonane kolejne świadczenie protetyki stomatologicznej, tym razem komercyjne (świadczenie gwarantowane ze środków NFZ przysługiwało bowiem pacjentowi raz na 5 lat), polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą górną w szczęce. Następnie zostały wykonane m.in. także elementy wzmacniające protezę osiadającą akrylową. Pacjent podpisał zgodę na leczenie protetyczne oraz potwierdził na piśmie, że został poinformowany m.in. o kosztach leczenia, które akceptuje. Za powyższe świadczenie komercyjne z postaci zaopatrzenia bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce została wystawiona na rzecz J. S. faktura VAT nr (...), na kwotę 600 zł, z terminem zapłaty do dnia 27 lutego 2015 roku.

Udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne w dacie wykonania przedmiotowego świadczenia było regulowane przez przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 roku w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz.U. 2013, poz. 1462 ze zm.) oraz zarządzenia Nr (...) Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 grudnia 2014 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne (Biul.I..NFZ 2014, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 7 i tabelą nr 1 pkt 10 załącznika 7 do w/w rozporządzenia, w którym zawarto wykaz gwarantowanych świadczeń protetyki stomatologicznej oraz warunki ich realizacji, świadczeniem gwarantowanym jest zaopatrzenie bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce za pomocą protezy akrylowej całkowitej w szczęce łącznie z pobraniem wycisku czynnościowego na łyżce indywidualnej 1 raz na 5 lat (ograniczenie to nie dotyczy jedynie osób po operacyjnym usunięciu nowotworów w obrębie twarzoczaszki). Przez świadczenie gwarantowane należy przy tym rozumieć świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości lub współfinansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie (art. 5 pkt 35 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).

Podczas wizyty kontrolnej w dniu 19 maja 2015 roku w historii wizyt pacjenta lekarz poczynił adnotację o następującej treści (w uwagach do wizyty): „pacjent nie użytkuje protezy górnej wykonanej przez dr Ż., nie zgodził się na zapłacenia za nowo wykonaną protezę przez dr Ś., pacjent chce stanąć na drogę administracyjną, skierowano do oddziału NFZ”. (wydruk z historii wizyt pacjenta k. 77-78, zgoda pacjenta na leczenie protetyczne k. 79, kserokopia faktury VAT nr (...) k. 9, kserokopia pisma z dowodem nadania k. 10-11, zestawienie zleceń komercyjnych pacjenta k. 14)

W opinii z dnia 3 lipca 2015 roku Konsultant Wojewódzki ds. Protetyki Stomatologicznej stwierdził, że braki zębowe u pozwanego zostały uzupełnione protezą całkowitą, zwarcie zostało odtworzone prawidłowo, proteza górna wykazuje zadowalającą stabilizację i dostateczną retencję, sztuczne żeby noszą znamiona korekty zgryzu. Powodem trudności w użytkowaniu protezy są wyjątkowo trudne warunki protetyczne. W badaniu klinicznym Konsultant stwierdził zupełny, włóknisty zanik wyrostka zębodołowego szczęki (trzeciego stopnia) w przednim odcinku szczęki. W miejscu wyrostka występuje włóknisty, ruchomy fałd, który uniemożliwia prawidłową stabilizację protezy. Sytuację pogarszają dodatkowo zachowane zęby przeciwstawne. Przy prawidłowym umocowaniu zębów przeciwstawny łuk zębowy generuje silne obciążenia protezy, co dodatkowo pogarsza warunki protetyczne. W oparciu o powyższe, zdaniem konsultanta, nie można stwierdzić, że proteza została wykonana z pominięciem zasad sztuki protetycznej, bowiem w wyjątkowo trudnych warunkach protetycznych, a z takimi mamy do czynienia u pacjenta, nie zawsze udaje się uzyskać zamierzony efekt i akceptację protezy. W związku z powyższym Konsultant zalecił wykonanie nowej protezy przed upływem ustawowego 5-cio letniego czasu użytkowania. Dla poprawy stabilizacji i retencji proteza powinna być wykonana w zgryzie prostym, co zmniejszy obciążenia protezy i pola protetycznego. Przed powtórnym wykonaniem protezy należałoby rozważyć wykonanie zabiegu chirurgicznego usunięcia włóknistej części wyrostka zębodołowego i pogłębienie przedsionka, co z pewnością poprawi warunki protetyczne. (kserokopia opinii k. 69-70)

Pozwany J. S. nie zapłacił należności w kwocie 600 zł za komercyjne świadczenie protetyki stomatologicznej udzielone w dniu 2 lutego 2015 roku, polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce, która to należność winna być zapłacona do dnia 27 lutego 2015 roku. Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 12 sierpnia 2015 roku powód skierował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 600 zł, które to wezwanie okazało się jednak bezskuteczne. (wykaz niezapłaconych faktur k. 8, kserokopia faktury k. 9, kserokopia pisma wraz z dowodem nadania k. 10-11, kserokopia wezwania do zapłaty wraz z dowodem nadania k. 12-13, zestawienie zleceń komercyjnych pacjenta k. 14)

Od niezapłaconej przez pozwanego faktury powód naliczał odsetki ustawowe, których wysokość na dzień 22 lutego 2016 roku wyniosła 46,50 zł. (dowód: wyliczenie odsetek k. 8)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałym zakresie na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że na rozprawie w dniu 10 października 2017 roku pełnomocnik pozwanego z urzędu popierał wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu protetyki stomatologicznej, na okoliczność poprawności doboru zastosowanej metody leczenia, w szczególności ustalenia czy przed zabiegiem zasadne było w świetle zasad sztuki protetycznej wykonanie zabiegu chirurgicznego usunięcia włóknistej części wyrostka zębodołowego i pogłębienia przedsionka lub ewentualnie dokonanie innego zabiegu- jedynie w razie uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, zaś w wypadku jej nieuiszczenia, cofnął ten wniosek. Postanowieniem z dnia 10 października 2017 roku Sąd pominął dowód z opinii biegłego, z uwagi na nieuiszczenie przez pozwanego zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, stosownie do przepisu art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. Jednocześnie Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron, na okoliczność daty wykonania zaopatrzenia bezzębnej szczęki protezą całkowitą u pozwanego i zakresu tego zabiegu oraz na okoliczność informowania pozwanego o ewentualnej konieczności poniesienia odpłatności za zabieg oraz wysokości kosztów z tego tytułu, prawidłowości wykonania usługi w zakresie umożliwienia pozwanemu prawidłowego korzystania z protezy. Z uwagi na jednoznaczne stanowisko pozwanego, z którego wynikało, że nie zamierza się stawić na rozprawę (pismo k. 105 i k. 107), postanowieniem z dnia 7 lutego 2018 roku Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego jako strony, zgodnie z art. 302 § 1 k.p.c. Do pominięcia powyższych wniosków dowodowych pełnomocnik pozwanego nie zgłosił żadnych zastrzeżeń.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwany zawarł z nim umowę na wykonanie świadczenia protetyki stomatologicznej, pozwany przyznał bowiem fakt wykonania na jego rzecz w lutym 2015 roku zabiegu polegającego na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą. Pozwany zakwestionował jednak by był informowany o odpłatności takiego zabiegu oraz podniósł, że przed zabiegiem został zawiadomiony o konieczności jego bezzwłocznego wykonania i uzyskał informację, że jest to usługa objęta refundacją NFZ. Ponadto pozwany twierdził, że zabieg ten został wykonany wadliwie, tj. niezgodnie ze sztuką i zasadami wiedzy medycznej, bowiem po wykonaniu zaopatrzenia, pozwanemu wykonano dodatkowo dwa zabiegi zmierzające do „poprawienia” protezy, co do dnia dzisiejszego nie przyniosło rezultatu.

W odniesieniu dla zarzutu odpłatności świadczenia protetyki stomatologicznej stwierdzić należy, że skoro w lipcu 2013 roku pozwany miał w powodowym ZOZ wykonane świadczenie protetyki stomatologicznej polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą, zaś koszt tego świadczenia, jako gwarantowanego, został pokryty przez NFZ, co w przedmiotowej sprawie nie było sporne, po półtora roku – w dniu 2 lutego 2015 roku pozwany mógł mieć wykonane w powodowym ZOZ kolejne świadczenie protetyki stomatologicznej, ale jedynie komercyjnie – odpłatnie, bowiem świadczenie polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce, gwarantowane ze środków NFZ, przysługiwało pacjentowi raz na 5 lat. Jak już wcześniej wskazano, udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne w dacie wykonania przedmiotowego świadczenia było regulowane przez przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 roku w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz.U. 2013, poz. 1462 ze zm.) oraz zarządzenia Nr (...) Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 grudnia 2014 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne (Biul.I..NFZ 2014, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 7 i tabelą nr 1 pkt 10 załącznika 7 do w/w rozporządzenia, w którym zawarto wykaz gwarantowanych świadczeń protetyki stomatologicznej oraz warunki ich realizacji, świadczeniem gwarantowanym jest zaopatrzenie bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce za pomocą protezy akrylowej całkowitej w szczęce łącznie z pobraniem wycisku czynnościowego na łyżce indywidualnej 1 raz na 5 lat (ograniczenie to nie dotyczy jedynie osób po operacyjnym usunięciu nowotworów w obrębie twarzoczaszki). Przez świadczenie gwarantowane należy przy tym rozumieć świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości lub współfinansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie (art. 5 pkt 35 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).

Jednocześnie podkreślić należy, że do dokumentacji medycznej dotyczącej spornego zabiegu został załączony dokument w postaci zgody pacjenta na leczenie protetyczne, z którego wynika, że został on podpisany przez pacjenta J. S., który potwierdził na piśmie, że został poinformowany m.in. o kosztach leczenia, które akceptuje. Pozwany w żaden sposób nie udowodnił swoich twierdzeń faktycznych o tym, by był informowany, że usługa miała zostać zrefundowana ze środków NFZ, nie stawił się bowiem na rozprawę bez usprawiedliwienia, pomimo prawidłowego wezwania do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania, pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań, stąd też dowód z jego przesłuchania Sąd zmuszony był pominąć, zgodnie z treścią art. 302 § 1 k.p.c.

Pozwany nie udowodnił okoliczności nienależytego wykonania umowy przez powoda – nie wykazał wadliwego wykonania świadczenia protetyki stomatologicznej, wykonania niezgodnego ze sztuką i zasadami wiedzy medycznej, o czym świadczyć miało m.in. to, że po wykonaniu zaopatrzenia, pozwanemu wykonano dodatkowo dwa zabiegi zmierzające do „poprawienia” protezy, które nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Podkreślić należy, że to na pozwanym ciążył obowiązek udowodnienia powyższego, czego pozwany nie uczynił. Pozwany nie uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego z zakresu protetyki stomatologicznej, zresztą w związku z jej nieuiszczeniem, pełnomocnik pozwanego z urzędu (który zresztą poczynił wiele starań by skontaktować się z mocodawcą w tej sprawie) cofnął ten wniosek. Postanowieniem z dnia 10 października 2017 roku Sąd pominął dowód z opinii biegłego, z uwagi na nieuiszczenie przez pozwanego zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, stosownie do przepisu art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. Ponadto, z uwagi na jednoznaczne stanowisko pozwanego, z którego wynikało, że nie zamierza się stawić na rozprawę, postanowieniem z dnia 7 lutego 2018 roku Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego jako strony, zgodnie z art. 302 § 1 k.p.c. Do pominięcia powyższych wniosków dowodowych pełnomocnik pozwanego nie zgłosił żadnych zastrzeżeń. Sąd zmuszony był dokonać ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które zdaniem Sądu, nie dały podstaw do stwierdzenia, że powód dopuścił się nienależytego wykonania umowy zawartej z pozwanym. Świadczyć nie może o tym, ani ewentualny fakt wykonywania zabiegów „poprawiających” protezę (których wykonania pozwany także nie wykazał), ani też nie przemawia za tym treść dokumentu prywatnego w postaci opinii Konsultanta Wojewódzkiego ds. Protetyki Stomatologicznej załączonej do akt sprawy. Z opinii tej wynika, że Konsultant nie stwierdził , że proteza została wykonana z pominięciem zasad sztuki protetycznej, bowiem w wyjątkowo trudnych warunkach protetycznych, a z takimi, jak stwierdził, mamy do czynienia u pozwanego pacjenta, nie zawsze udaje się uzyskać zamierzony efekt i akceptację protezy. W związku z powyższym Konsultant zalecił wykonanie nowej protezy przed upływem ustawowego 5-letniego czasu użytkowania, a dla poprawy stabilizacji i retencji zalecił wykonanie protezy w zgryzie prostym, co zmniejszy obciążenia protezy i pola protetycznego. Wskazał także, że przed powtórnym wykonaniem protezy należałoby rozważyć wykonanie zabiegu chirurgicznego usunięcia włóknistej części wyrostka zębodołowego i pogłębienie przedsionka. Nawet gdyby przyjąć powyższe, w żaden sposób nie dowodzi to faktu nienależytego wykonania protezy w lutym 2015 roku, a jednocześnie nie można nie zauważyć, że załączona do akt sprawy „opinia Konsultanta Wojewódzkiego ds. Protetyki Stomatologicznej” w przedmiotowym procesie może być oceniana jedynie w kategoriach dowodu z dokumentu prywatnego, a nie opinii biegłego w rozumieniu przepisów art. 278 i nast. k.p.c. Zgodnie z przepisem art. 245 k.p.c., dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Treść oświadczenia w nim zawartego nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Dokument prywatny nie jest zatem dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Pozwany nie udowodnił faktu nienależytego wykonania umowy przez powoda, co mogłoby uzasadniać odmowę zapłaty za wykonane świadczenie, pomimo, że na nim spoczywał ciężar dowodu powyższego.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Dodać wypada, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie. Przepis § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148). Zgodnie z przepisem art. 207 § 6 k.p.c., sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

W świetle powyższych rozważań uznać należało, że w dniu 2 lutego 2015 roku powód w sposób należyty wykonał na rzecz pozwanego świadczenie protetyki stomatologicznej polegające na zaopatrzeniu bezzębnej szczęki protezą całkowitą w szczęce, co uzasadniało wystawienie spornej faktury VAT nr (...), a obecnie uzasadnia domaganie się od pozwanego kwoty 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia następującego po terminie zapłaty należności, tj. po dniu 27 lutego 2015 roku. Powód ponadto prawidłowo wyliczył odsetki przysługujące powodowi za opóźnienie w zapłacie za okres od dnia następnego po 27 lutego 2015 roku do dnia 22 lutego 2016 roku (wynoszą one 46,50 zł, co zostało zweryfikowane za pomocą kalkulatora odsetek).

Powyższej oceny nie zmienia fakt, że powód jest podmiotem świadczącym usługi ogólnostomatologiczne i protetyki stomatologicznej także w ramach umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia. Okoliczność ta sama w sobie nie oznacza bowiem, że wszystkie świadczone przez powoda usługi są udzielane w ramach tzw. świadczeń gwarantowanych, a więc świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych w całości lub współfinansowanych ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie. Już bowiem z samej definicji świadczenia gwarantowanego jednoznacznie wynika, że nie obejmuje ono wszystkich możliwych świadczeń zdrowotnych, mających odrębną definicję, a jedynie takie, które ustawowo zostały zaliczone do grupy świadczeń finansowanych w całości lub współfinansowanych ze środków publicznych. Kwalifikowanie świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych należy przy tym do zadań Ministra Zdrowia, o czym przesądza art. 11 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. O ile zatem powód ma obowiązek informować osoby ubezpieczone, że świadczy usługi w ramach NFZ, z której to powinności wywiązuje się, to sam ten fakt nie oznacza, że wszystkie usługi są świadczone w tym trybie. Jest przy tym wiedzą powszechną, że podmioty publiczne udzielające świadczeń w ramach NFZ, udzielają także świadczeń odpłatnych, w tym także w zakresie świadczeń gwarantowanych w sytuacji, gdy w danym roku kalendarzowym wyczerpie się ich limit określony w umowie z Narodowym Funduszem Zdrowia. Jednocześnie wyraźnego zaznaczenia wymaga, że obowiązujące przepisy prawa nie nakazują lekarzowi informowania pacjenta o odpłatności usługi (choć taka informacja została udzielona – k. 79), ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 roku w brzmieniu obowiązującym na dzień wykonania przedmiotowego świadczenia (t.j. Dz.U. 2013, poz. 217) wprost przewiduje bowiem (art. 24 ust. 1 pkt 12 i ust. 2 ustawy), że wysokość opłat za świadczenia zdrowotne, które mogą być, zgodnie z przepisami ustawy lub przepisami odrębnymi, udzielane za częściową albo całkowitą odpłatnością określa się w regulaminie organizacyjnym podmiotu wykonującego działalność leczniczą, przy czym informacje w tym zakresie podaje się do wiadomości pacjentów w sposób zwyczajowo przyjęty, a więc co do zasady poprzez wywieszenie stosownego cennika w placówce zdrowotnej. O czym była już mowa wyżej, odnośnie świadczeń protetyki stomatologicznej, katalog świadczeń gwarantowanych jest wyznaczany przez przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 roku w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego oraz przepisy zarządzenia Nr (...) Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 grudnia 2014 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne. Mając na uwadze powyższe, fakt, iż przepisy dotyczące świadczeń gwarantowanych są powszechnie dostępne, jak również okoliczność, że pozwany nie wykazał, iż powód nie dochował obowiązku informacyjnego opisanego wyżej, Sąd uznał, że powód miał prawo wystawić za udzielone świadczenie protetyki stomatologicznej fakturę VAT.

Powód miał również prawo domagać się zwrotu poniesionych przez siebie kosztów związanych z przesłaniem pozwanemu wezwania do zapłaty w wysokości 4,20 zł, wykazał bowiem, przedstawiając kserokopię książki nadawczej, że koszty te zostały przez niego rzeczywiście poniesione.

Całość powyższych rozważań daje asumpt do wniosku, że powód udowodnił swoje roszczenie, a tym samym żądanie zasądzenia kwoty 654,90 zł (600 zł tytułem należności głównej + 46,50 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych od niezapłaconej w terminie faktury + 4,20 zł tytułem kosztów poniesionych w związku z przesłaniem pozwanemu wezwania do zapłaty ) należy uznać za w pełni zasadne.

W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 654,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty. Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd orzekł o nieobciążaniu pozwanego kosztami procesu , zgodnie z zasadą słuszności, na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze trudną sytuację życiową i finansową pozwanego, która, zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz pozwanego przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu Sąd orzekł w oparciu o treść § 2, § 3, § 4 pkt 1-3, § 8 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2015, poz. 1801), przyznając i nakazując wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. A. W. kwotę 442,80 zł (360 zł + 23% VAT). Sąd wziął przy tym pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.