Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa E. T. (1)

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. T. (1) kwotę 14.242,86 zł (czternaście tysięcy dwieście czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 313,02 zł (trzysta trzynaście złotych dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1075/16

UZASADNIENIE

Powódka E. T. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. kwoty 35.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 242,86 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż była uczestnikiem kolizji drogowej. Po zdarzeniu przebywała w szpitalu z rozpoznaniem powierzchownych urazów powłok głowy, złamania kości nosa, urazu kolana prawego. Dodała, iż wystąpiły u niej stłuczenia ciała, otarcia naskórka, zawroty głowy, dreszcze. Powódka wskazała, iż z uwagi na złamanie nosa nie mogła nosić okularów. Po przeprowadzeniu specjalistycznych badań stwierdzono, iż na skutek wypadku doznała urazów kręgosłupa w odcinku szyjnym: spłycenia naturalnej lordozy szyi, zaburzenia linii łuku szyk na poziomie C5-C6 poprzez wytworzenia się niewielkiej kifozy, przemieszczenie linii grawitacyjnej wprowadzonej za szczytu zęba kręgu obrotowego ku przodowi co skutkuje postawą niezrównoważoną. Powódka dodała, iż do chwili obecnej z uwagi na uraz kolana ma problemy z podejmowaniem aktywności fizycznej, odczuwa ból. Do dnia dzisiejszego odczuwa również negatywne konsekwencje zdarzenia w sferze psychicznej. Stała się lękliwa, unika podróży samochodem. Wpadła w stany depresyjne objawiające się przygnębieniem i ograniczoną chęcią utrzymywania kontaktów międzyludzkich. Podała, iż przez długi czas po kolizji nie była w stanie wykonywać podstawowych czynności domowych. Powódka wskazała, iż na jej rzecz poznany wypłacił jedynie 2.410,72 zł, w tym 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zaprzeczyła, aby w chwili zdarzenia nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa i tym samym przyczyniła się do powstania szkody.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacono powódce kwotę 4.821,45 zł w tym 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Ustalona kwota została zmniejszona o 50% z uwagi na przyczynienie się powódki do zwiększenia szkody. Podniesiono, iż powódka była hospitalizowana przez krótki okres i została wypisana w stanie dobrym. Po konsultacji ortopeda zalecił jej unikanie obciążania kolana przez okres 2 miesięcy, zalecił jednak jazdę na rowerze i basen. Podkreślił, iż w chwili zdarzenia powódka nie miała zapiętych pasów i przyczyniła się do zwiększenia rozmiarów szkody. Pozwany zakwestionował roszczenie w zakresie odsetek wskazując, iż winny one być zasądzone od dnia wyrokowania.

W kolejnym piśmie powódka podtrzymała żądania i twierdzenia. Wskazała, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przyczyniła się do zwiększenia rozmiarów szkody.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 kwietna (...). doszło do zdarzenia drogowego z udziałem E. T. (1). W chwili kolizji E. T. (3) miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

Dowód: zeznania świadka A. S. z 16.11.2016 r. 00:07:54-00:15:02 k. 104-104v

Po zdarzeniu E. T. (3) została przewieziona do (...) Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w O. w powodu urazu głowy, złamania kości nosa oraz urazu kolana. W dniu 8 kwietnia 2016 r. została wypisana w stanie dobrym z zaleceniem kontroli w poradni laryngologicznej.

Dowód: karta leczenia szpitalnego k. 15

W dniu 10 kwietnia 2015 r. E. T. (1) odbyła konsultację ortopedyczną. Zalecono jej unikanie przez 2 miesiące obciążenia kolana - wyłącznie rower i basen, unikanie pozycji max zgięcia, wioseł, aerobiku, stepu oraz stosowanie leków S. kaps., T. V., C. 3 Forte.

Dowód: zalecenia k. 18

Podczas badania rtg kręgosłupa szyjnego stwierdzono spłycenie naturalnej lordozy szyi, zaburzenia linii łuku szyk na poziomie C5-C6 poprzez wytworzenie się niewielkiej kifozy, przemieszczenie linii grawitacyjnej wprowadzonej za szczytu zęba kręgu obrotowego ku przodowi co skutkuje postawą niezrównoważoną.

Dowód: badanie rtg k. 16

E. T. (1) znajdowała się pod opieką Poradni Psychologicznej.

Dowód: karta zdrowia i choroby k. 19-22

E. T. (1) otrzymała skierowanie na rehabilitację, której nie odbyła z uwagi na ciążę.

Dowód: skierowanie k. 27, 28

przesłuchanie powódki E. T. (1) z 16.01.2017 r. 00:06:29-00:28:36

E. T. (1) poniosła koszty zakupu lekarstw w łącznej kwocie 242,86 zł.

Dowód: rachunki k. 41

Na skutek zdarzenia drogowego E. T. (1) doznała urazu nosa, kolana prawego i kręgosłupa szyjnego. Z tych powodów wymagała leczenia ambulatoryjnego i była przez okres 1 miesiąca niezdolna do pracy.

Dowód opinia sądowo lekarska k. 129-130, 154, 178

Z uwagi na niewielkie zniekształcenie nosa po przebytym złamaniu doznała 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamanie kości nosa nie powoduje trwałych zaburzeń węchu ani zwiększonej wrażliwości na infekcje. E. T. (1) nie ma szpecącej blizny nosa. Uraz nosa był czasowa przeszkoda w noszeniu okularów. Sporadyczne krwawienie z nosa w czasie kataru mogło mieć związek z przebytym urazem. Po urazie złamania kości nosowej występują dolegliwości bólowe o średnim stopniu nasilenia i wskazane jest wówczas przyjmowanie leków przeciwbólowych, okres ten zwykle nie przekracza kilku dni. Uraz kolana i kręgosłupa szyjnego wygoił się bez ograniczenia funkcji. Leczenie następstw urazu zostało zakończone, nie stwierdzono jakichkolwiek zmian wymagających dalszej terapii

Dowód: opinia sądowo lekarska k. 129-130, 154, 178

W wyniku zdarzenia E. T. (1) przebyła zaburzenia lękowo – depresyjne (silny lęk, niepokój, labilność emocjonalna, trudności ze snem) Aktualnie utrzymuje się wzmożony poziom leku, niepokój związany z samodzielnym prowadzeniem auta.

Dowód: opinia psychologiczna k. 145-146

Przed zdarzeniem E. T. (1) była aktywna fizycznie. Korzystała z siłowni, jeździła na rowerze, na łyżworolkach, regularnie biegała. Na skutek zdarzenia nie mogła wykonywać tych aktywności. Wymagała również zwolnienia lekarskiego przez okres 3 tygodni.

Dowód: przesłuchanie powódki E. T. (1) z 16.01.2017 r. 00:06:29-00:28:36

Przed kolizją E. T. (1) była poczatkującym kierowcą. Obecnie kieruje pojazdem jedynie poza miastem. Nadal odczuwa lęk podczas poruszania się samochodem

Dowód: przesłuchanie powódki E. T. (1) z 16.01.2017 r. 00:06:29-00:28:36

E. T. (1) zgłosiła szkodę do (...) S.A. w dniu 10 kwietnia 2015 r. Decyzją z dnia 11 maja 2015 r. ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej kwotę 2.410,72 zł.

Dowód: decyzja k 35-36

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłych, zeznań świadków, przesłuchania powódki oraz akt szkody.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłych z dziedziny ortopedii R. A. oraz psychologii A. K..

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywujące opinie biegłych, ponieważ były one logiczne i spójne oraz udzielały w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto opinie wydane zostały wydane po zbadaniu powódki i zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powódki. Nie można także pominąć tego, że sporządzone zostały przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Strona powodowa wniosła o uzupełnienie opinii lekarskiej. Biegły w pisemnych opiniach uzupełniających wyczerpująco ustosunkował się do pytań i zarzutów.

Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii psychologicznej.

W ocenie Sądu nie było więc jakichkolwiek podstaw by opinie biegłych uznać za nierzetelne czy niefachowe. Dlatego opinie te Sąd podzielił.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z przesłuchania świadków A. S. złożonych na okoliczność zapięcia pasów bezpieczeństwa, stanu zdrowia powódki przed i po zdarzeniu oraz K. D. złożonych na okoliczność stanu zdrowia powódki przed i po zdarzeniu, rozmiaru szkody i wpływu zdarzenia na życie powódki. Ich twierdzenia były jasne spójne i zgodne z wiarygodnym materiałem dowodowym.

Za zgodne z rzeczywistym stanem Sąd uznał również twierdzenia powódki.

W związku z tym, iż pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powódce spoczywał obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznała wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę dalszej kwoty 35.000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 242,86 zł tytułem odszkodowania

Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powoda.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany przyznał powódce kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwany nie kwestionował też, iż powódka doznała opisanych wyżej dolegliwości. Zaznaczył jednak, iż powódka w 50% przyczyniła się do zaistnienia i skutków zdarzenia poprzez brak zapiętych pasów bezpieczeństwa. W związku z tym kwestią sporną między stronami była wysokość należnego powódce zadośćuczynienia.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec opinii biegłych nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłych, wynika, że w konsekwencji kolizji powódka doznała 1 % z uwagi na niewielkie zniekształcenie nosa. Biegły wskazał, iż złamanie kości nosowej nie powoduje zaburzeń węchu ani zwiększonej wrażliwości na infekcję. Przyznał natomiast, iż krwawienie z nosa w czasie kataru mogło mieć związek z urazem. Zaznaczyć należy również, iż powódka z uwagi na wadę wzroku wymaga stosowania okularów korekcyjnych. Załamanie nosa było natomiast przeszkodą w ich noszeniu, co z pewnością stanowiło dodatkową uciążliwość. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż z uwagi na doznane urazy ograniczeniu uległa aktywność fizyczna powódki. Nie mogła ona biegać, chodzić na siłownię czy zajęcia aerobiku. Powódka skierowana została na zabiegi rehabilitacyjne, jednak z uwagi na ciążę nie mogła stosować leczenia. Zdarzenie wywarło również wpływ na samopoczucie psychiczne powódki. Powódka była poczatkującym kierowcą, na skutek kolizji całkowicie wycofała się z jeżdżenia. Po kilku wizytach u psychologa zaczęła jeździć samochodem tylko w sytuacjach przymuszenia. Nadal jednak odczuwa lęk przed jazdą samochodem zarówno jako kierowca jak i pasażer.

W takim stanie rzeczy kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powódkę krzywdy, będzie kwota 16.000 zł. Powódka otrzymała tytułem zadośćuczynienia od pozwanego kwotę 2.000 zł.

W tym miejscu należy podkreślić, iż wbrew twierdzeniu pozwanego w przedmiotowej sprawie nie ma miejsce przyczynienie się powódki do zwiększenia szkody. Pozwany bowiem wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. nie wykazał w żaden sposób aby przyczynienie to miało miejsce. Świadek A. S. potwierdziła, iż w chwili zdarzenia powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

Powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów leczenia w łącznej wysokości 242,86 zł.. Niewątpliwie zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty Zgodnie z art. 6 k.c. to powód powinien wykazać wysokość poniesionych kosztów. Powódka przedstawiła rachunki za zakup leków na łączną kwotę 242,86 zł. W ocenie Sądu nie było wątpliwości co do zasadności powództwa w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I wyroku przyznał powódce kwotę 14.242,86 zł na którą składa się: kwota 14.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwota 242,86 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 k.c. Za powódką należało uznać, iż odsetki należą się od dnia wniesienia pozwu. W związku z tym, że żądanie zadośćuczynienia ma charakter świadczenia bezterminowego, to staje się wymagalne dopiero z chwilą wezwania do zapłaty konkretnie oznaczonej kwoty z tego tytułu. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Konsumenckich ( Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) zakład wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powódka wygrała sprawę w 40% zaś przegrała w 60%. Koszty powódki to: 1.763 zł tytułem opłaty od pozwu, 828,06 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na biegłych, 3.600 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa. Łącznie koszty powódki wyniosły 6.208,66 zł. Z kolei koszty pozwanego to 3.600 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł. opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa. Zatem.6.208,66 x 40% = 2.483,22 zł, zaś 3.617 zł. x 60 % = 2.170,20 zł. Po kompensacji należało jak w punkcie III sentencji wyroku zasądzić na rzecz powódki różnicę tj. kwotę 313,02 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.