Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Andrzej Marek

Sędziowie: SSO Jacek Wilga

SSR del. Agnieszka Czyczerska (spr.)

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa L. R.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

z dnia 5 czerwca 2013 roku

sygn. akt IV P 531/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 05.06.2013r. Sąd Rejonowy w Legnicy zasądził od strony pozwanej (...)Sp. z o.o. w L. na rzecz powoda L. R. kwotę 72 112,38 zł brutto tytułem ryczałtów za noclegi za okres od 01.11.2009r. do 31.12.2011r. wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu w/w wyroku Sąd Rejowy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie bezspornym pozostawał okres zatrudnienia powoda u strony pozwanej oraz ilość dni, jakie powód w tym okresie, tj. od 1 listopada 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku, przepracował w charakterze kierowcy poza granicami kraju, a także kraje, do których miały miejsce podróże służbowe powoda. Sporne było zaś prawo powoda do ryczałtów za noclegi w w/w spornym okresie, kiedy to powód sypiał w kabinie samochodu, którego był kierowcą.

Sąd I instancji na uzasadnienie swojego rozstrzygnięcia powołał art. 77 (5) §3-4 kp, zgodnie z którym pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą ustalać we własnym zakresie warunki wypłacania pracownikom należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza jego granicami -w tym także diet- w układzie zbiorowym pracy, w regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień dotyczących w/w należności pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej -aktualnie jest to rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. Nr 167), a w okresie spornym było to rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991).

Sąd I instancji jednocześnie wskazał na zapisy Regulaminu Wynagradzania obowiązującego u strony pozwanej, który w § 10 regulował kwestię należności pracownika z tytułu podróży służbowej.

W ocenie Sądu Rejonowego, wynikające z zebranego w sprawie materiału dowodowego warunki, w jakich powód korzystał z noclegów pracując u strony pozwanej, nie pozbawiają go prawa do ryczałtów za noclegi na mocy powołanych przepisów. Pozwany pracodawca nie zapewnił bowiem powodowi bezpłatnego noclegu, o którym mowa w cytowanych wyżej przepisach. W ocenie Sądu bowiem, nocleg w kabinie pojazdu, którym pracownik jeździ, choćby pojazd był najwyższej klasy, z uwagi na niewielki metraż, a przede wszystkim z uwagi na brak węzła sanitarnego, nie stanowi zapewnienia pracownikowi bezpłatnego noclegu, o którym mowa w powołanych przepisach.

Sąd Rejonowy jednocześnie nie uwzględnił twierdzeń strony pozwanej, jakoby powód zrzekł się ryczałtu za noclegi, zaś dodatek transportowy, który otrzymywał, miał służyć pokryciu kosztów związanych z korzystaniem z pomieszczeń sanitarnych czy ewentualnych innych kosztów noclegu. W Regulaminie Wynagradzania obowiązującym u strony pozwanej w dacie zatrudniania powoda, wyszczególnione zostało bowiem wprost, że oprócz przedmiotowego dodatku transportowego powodowi, jako pracownikowi pozwanej spółki, przysługuje również limit na noclegi w wysokości nie mniejszej niż 25% kosztów noclegu ustalonego dla poszczególnych krajów. Ponadto, w żadnym miejscu cytowanego Regulaminu nie ma informacji o tym, że dodatek transportowy służyć ma pokryciu kosztów związanych z korzystaniem z pomieszczeń sanitarnych oraz kosztów noclegów.

Liczbę noclegów, z których skorzystał powód za granicą, w okresie od 1 października 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku, pracując u strony pozwanej, Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez stronę pozwaną zestawień tabelarycznych. Kwota ta nie była przez stronę pozwaną kwestionowana po zmodyfikowaniu przez powoda żądania w oparciu o te zestawienia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy w całości uwzględnił żądania powoda. Mając jednocześnie na względzie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie oraz dwukrotną nieobecność na kolejnych rozprawach przedstawiciela strony pozwanej Z. B., Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania go w charakterze świadka.

Od wyroku Sądu I Instancji apelację wniosła strona pozwana. Wniosła o:

- uznanie iż Pozwany zapewnił Powodowi bezpłatny nocleg, co w konsekwencji zwalnia go z obowiązku wypłaty na rzecz powoda ryczałtu za noclegi;

- ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania;

- przyjęcie dodatkowych wniosków dowodowych podniesionych w apelacji, których konieczność powołania wyniknęła po wydaniu orzeczenia przez Sąd pierwszej instancji.

Skarżący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów art. 42 ust. 2 Konstytucji RP tj. ograniczenie fundamentalnego prawa pozwanego do obrony własnych interesów

2.  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia

3.  naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną interpretację zapisów § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku

4.  naruszenie przepisu postępowania, a to art. 227 K.p.c poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z prawdą obiektywną.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana zarzuciła, że powód miał zapewniony nocleg i nie ponosił żadnych kosztów z nim związanych, dlatego też nie otrzymywał ryczałtu za nocleg. Zdaniem skarżącego, Sąd pierwszej instancji opierając się wyłącznie na zeznaniach Powoda oraz jego argumentacji, uznał iż warunki panujące w sypialnej kabinie ciągnika siodłowego są niewłaściwe i nie stanowią bezpłatnego noclegu w rozumieniu par. 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 roku. Sąd pierwszej instancji nie przeprowadził żadnego dowodu z urzędu na potwierdzenie tej tezy i nie uwzględnił w żadnym stopniu przedstawionych przez Pozwanego dowodów w postaci opinii technicznych biegłego rzeczoznawcy oraz przedstawiciela producenta ciągników siodłowych V. na okoliczność bardzo dobrych warunków noclegowych kierowcy ciągnika siodłowego. Stanowi to naruszenie art. 366 k.p.c poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z prawdą obiektywną. Strona pozwana zarzuciła, że Sąd pierwszej instancji niesłusznie uznał, iż dwukrotna nieobecność prokurenta na rozprawie oraz brak możliwości przeprowadzenia wnioskowanego dowodu z jego przesłuchania, nie tylko nie stanowi przeszkody w ocenie zebranego dotychczas materiału dowodowego, ale jest przesłanką uzasadniającą pominięcie tego wniosku i wydanie końcowego orzeczenia.

Skarżący wniósł jednocześnie o dopuszczenie następujących dowodów:

- oględzin ww. ciągnika samochodowego o nr. rej. (...)i nr (...)w celu ustalenia i możliwości oceny warunków noclegowych powoda w czasie wykonywania przez niego podróży w ramach zatrudnienia w Pozwanego;

- dopuszczenie dowodu z zeznań świadka R. Ł., adres dla doręczeń: (...) Ś.ul. (...) (...)na okoliczność warunków noclegowych w kabinie ww. ciągnika siodłowego o nr (...), oraz na okoliczność praktyki działalności Pozwanego, w szczególności kwestii noclegów w trakcie podróży i fakcie informowania wszystkich pracowników o warunkach noclegowych;

- dopuszczenie dowodu z zeznań świadka P. S., adres dla doręczeń: (...) L.ul. (...) (...) na okoliczność warunków noclegowych w kabinie ciągników siodłowych V.i innych użytkowanych u Pozwanego oraz na okoliczność praktyki działalności Pozwanego, w szczególności kwestii noclegów w trakcie podróży i fakcie informowania wszystkich pracowników o warunkach noclegowych;

- dopuszczenie dowodu z zeznać świadka S. P., adres dla doręczeń: (...) L.ul. (...) (...) na okoliczność warunków noclegowych w kabinie ciągników siodłowych V.i innych użytkowanych u Pozwanego oraz na okoliczność praktyki działalności Pozwanego, w szczególności kwestii noclegów w trakcie podróży i fakcie informowania wszystkich pracowników o warunkach noclegowych;

- z przesłuchania świadka Z. B., adres dla doręczeń: (...) L., ul. (...) (...) na okoliczność przyjmowania powoda do pracy, informowania go o warunkach pracy, w tym warunkach noclegowych, a także na okoliczność organizacji pracy u Pozwanego i ogólnej praktyki w branży transportowej;

- konfrontacji Powoda L. R. z Prokurentem Pozwanego Z. B. na okoliczność potwierdzenia treści przeprowadzonych rozmów telefonicznych między stronami w trakcie których Powód wielokrotnie powtarzał, iż powodem wniesienia pozwu do sądu nie są złe warunki noclegowe w kabinie ciągnika siodłowego lecz skandaliczny sposób rozwiązania z nim umowy o pracę bez podania przyczyn i że pozew jest to formą rewanżu ze strony Powoda.

- wydruków zdjęć miejsc noclegowych w hotelach kapsułkowych funkcjonujących m.in. w Japonii, Chinach oraz w W.;

- wydruków zdjęć kabiny sypialnej ciągnika siodłowego V. (...) celem porównania powierzchni i przestrzeni pomieszczeń sypialnych występujących w hotelach i w kabinie ciągnika siodłowego.

Apelujący wskazał, że zgodnie z art. 10 § 1 Kodeksu pracy każdy człowiek ma prawo do swobodnie wybranej pracy. Powód zatrudniając się u Pozwanej dokonał osobistego i samodzielnego wyboru pracy. Zgłosił się do Pozwanego i szczegółowo zapoznał się z warunkami pracy i płacy. Przed podpisaniem umowy o pracę Powód szczegółowo zapoznał się przede wszystkim z zasadami wynagradzania oraz systemem pracy. Został poinformowany przez przyjmującego go do pracy prokurenta Z. B., iż zatrudnieni kierowcy nocują w sypialnych kabinach ciągników siodłowych i w związku z tym, mając zapewniony bezpłatny nocleg, nie otrzymują ryczałtu za nocleg. Powód wyraził chęć podjęcia pracy na proponowanych warunkach, akceptując nocleg w kabinie ciągnika siodłowego. Powód zatrudniając się u Pozwanej posiadał już wieloletnie doświadczenie jako kierowca samochodu ciężarowego w transporcie międzynarodowym i w poprzednich firmach również nocował w kabinach ciągników siodłowych. W trakcie całego okresu zatrudnienia u Pozwanego Powód nie zgłaszał uwag ani żadnych pretensji dotyczących warunków noclegu w sypialnej kabinie ciągnika siodłowego. Wszyscy kierowcy zatrudnieni u Pozwanego spędzają nocleg w sypialnych kabinach ciągników siodłowych, który zgodnie z przepisami jest dozwolony. Artykuł 8 punkt 8 Rozporządzenie (WE) 561/2006 z dnia 2006-03-15 (Dz. Urz. UE. L 2006 Nr 102) mówi, że jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystywać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju. Przepisy ustawy o czasie pracy kierowców z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 92, poz. 879 z poźn. zm.) również dopuszczają możliwość spędzania noclegów w sypialnych kabinach pojazdów. Pozwany chciałby podkreślić, iż wspomniane wyżej przepisy powstawały i ewoluowały wraz ze zmianą warunków pracy kierowców. Tworzone były przy współudziale organizacji, stowarzyszeń i związków zawodowych zarówno reprezentujących firmy transportowe jak i kierowców. Dotyczą konkretnej grupy zawodowej jaką są kierowcy w dalekobieżnym transporcie ciężarowym, będąc przepisami lex specialis. Natomiast przepis mówiący o konieczności wypłaty ryczałtu za nocleg w przypadku braku zabezpieczenia bezpłatnego noclegu ex definitione dotyczy pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, czyli grupy zawodowej, która w przeważającej części obejmuje pracowników biurowych (urzędników). Pozwany wskazał, że nie zakwestionował przedstawionego przez Powoda wyliczenia ilości noclegów spędzonych w kabinie ciągnika siodłowego ponieważ była przekonany, że przedstawione argumenty w sporze jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości udowadniają, iż warunki noclegowe w nowoczesnej sypialnej kabinie ciągnika siodłowego są bardzo dobre i wypełniają dyspozycję przepisu o zapewnieniu bezpłatnego noclegu. Z ostrożności procesowej Pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu w postaci wydruku ewidencji czasu pracy Powoda w okresie obejmującym roszczenie celem ustalenia rzeczywistej ilości noclegów Powoda spędzonych w kabinie pojazdu, hipotetycznie uprawniających do Ryczałtu za nocleg biorąc pod uwagę zapisy zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej Monitor Polski Nr 32, poz. 257 z 1990 r.) w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych, które w § 7 pkt 3 które mówi, iż prawo do ryczałtu za nocleg pracownik nabywa w sytuacji kiedy nocleg trwa minimum 6 godzin pomiędzy godzinami 21.00 i 07.00. Pozwany również zawnioskował o dopuszczenie dowodu opartego na prowadzonej ewidencji czasu pracy w programie (...).

Powód, w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie, a także pominięcie nowych dowodów powołanych przez pozwanego dopiero w apelacji, albowiem pozwany, bez żadnych przeszkód mógł powołać je w postępowaniu przed Sądem I instancji, a potrzeba ich powołania nie powstała po zamknięciu rozprawy przed Sądem I instancji.

Sąd Okręgowy, mając na względzie ustalenia faktyczne poczynione w toku postępowania I instancyjnego zważył, co następuje:

Apelacja była nieuzasadniona.

Prawidłowo Sąd I Instancji uznał, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy strona pozwana nie zapewniła powodowi bezpłatnego noclegu. Ocena ta znajdowała w istocie oparcie w bezspornych okolicznościach sprawy, do których zaliczają się metraż kabiny, w której spał powód, brak klimatyzacji postojowej, jak i urządzeń sanitarnych w pojeździe powoda. Dodatkowo znajduje ona odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego w analogicznych sprawach. W wyroku z dnia 01.04.2011r. Sąd Najwyższy stwierdził, że umożliwienie kierowcy spania w kabinie samochodu nie stanowi zapewnienia bezpłatnego noclegu w rozumieniu Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. ((sygn. akt I PK 234/10). Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2013r. (sygn. akt II PK 144/12.) Jak to wynika ze stanowiska wyrażonego w tym orzeczeniu „Koszty noclegów powinny być rekompensowane nawet przy wykluczeniu formuły podróży służbowej i braku indywidualnej umowy z pracodawcą. Trudno bowiem odmówić kierowcy prawa do określonego standardu wypoczynku nocnego. Umożliwienie kierowcy spania w kabinie samochodu nie stanowi zapewnienia pracownikowi bezpłatnego noclegu(…) Pracownik powinien wówczas uzyskać rekompensatę i za odpowiednią przyjmuje się wysokość ryczałtową odpowiadającą kwocie kosztu noclegu, w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg.”

W konsekwencji powyższej, trafnej oceny, prawidłowo Sąd I instancji przyjął również, że powodowi za okres sporny przysługuje co do zasady ryczałt za noclegi. Zgodnie z art. 77 (5) §3-4 kp, pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą ustalać we własnym zakresie warunki wypłacania pracownikom należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza jego granicami -w tym także diet- w układzie zbiorowym pracy, w regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień dotyczących w/w należności pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej -aktualnie jest to rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. Nr 167), a w okresie spornym było to rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991).

W rozpoznawanej sprawie źródłem uprawnienia powoda do żądania ryczałtu za noclegi jest Regulamin Wynagradzania obowiązujący u strony pozwanej. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, par. 10 tego Regulaminu stanowi, że w przypadku podróży służbowej, pracownikom przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z tą podróżą. Do tych świadczeń zaliczono obok diet i dodatku transportowego, limit na noclegi w wysokości nie mniejszej niż 25% kosztów noclegu ustalonego dla poszczególnych krajów. Ryczał ten został wyraźnie wyodrębniony. Taki zapis Regulaminu jest przeniesieniem zapisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19.12.2002r. (obowiązującego w okresie spornym)- zatem problem możliwości analogicznego jego stosowania w przedmiotowej sprawie nie występuje. Jednocześnie słusznie, w kontekście jasnych zapisów Regulaminu Wynagradzania strony pozwanej, Sąd I instancji przyjął, że nie można przyjąć, aby powód zrzekł się ryczałtu za noclegi. Nie można też przyjąć, że pokryciu ewentualnych kosztów noclegu miał służyć wypłacany powodowi dodatek transportowy.

W związku z uregulowaniem kwestii limitu na noclegi w akcie wewnątrzzakładowym strony pozwanej, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje podnoszona przez apelującego akceptacja przez powoda warunków w jakich nocował. Słusznie wskazał apelujący, że zgodnie z przepisem art. 8 ust. 8 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006, dzienne okresy wypoczynku i skrócone tygodniowe okresy wypoczynku poza bazą można wykorzystywać w pojeździe, o ile posiada on miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju. Zgodnie jednak z pkt 5 preambuły Rozporządzenia, „Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu w zakresie warunków pracy nie powinny naruszać prawa pracodawców i pracowników do przyjęcia, w układach zbiorowych lub inny sposób, przepisów korzystniejszych dla pracowników.” Jak wskazywano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, w realiach rozpoznawanej sprawy sam pracodawca nałożył na siebie obowiązek zapłaty limitu za noclegi w stworzonym przez siebie Regulaminie Wynagradzania.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż zarówno diety, jak i dodatek transportowy, pracodawca wypłacał powodowi przez cały okres jego zatrudnienia. Choć z formalnego punktu widzenia, przed 10 kwietnia 2010r., praca kierowcy transportu międzynarodowego nie była podróżą służbową w rozumieniu art. 77 ⁵ k.p., to należy przyjąć, że strona pozwana, wypłacając powodowi za wyjazdy „w trasę” diety i dodatki transportowe, sama traktowała te wyjazdy jako podróży służbowe.

Jeśli chodzi o wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, to zostało ono oparte na dokumentach przedłożonych przez pracodawcę. Strona pozwana ich nie kwestionowała w postępowaniu przed Sądem I instancji. Zarzuty (które są jednocześnie bardzo ogólne) podnoszone w tej kwestii dopiero w apelacji, są spóźnione. Nie jest wystarczającą przesłanką do uwzględnienia nowych dowodów w tym zakresie okoliczność, że strona pozwana liczyła na pozytywne rozstrzygnięcie sporu co do zasady. Tym samym rozstrzygnięcie Sądu I Instancji jest również słuszne w zakresie wysokości zasądzonych na rzecz powoda ryczałtów za noclegi.

Wobec prawidłowej oceny Sądu I Instancji, że nocleg w kabinie pojazdu nie stanowi bezpłatnego noclegu, choćby pojazd był najwyższej klasy, Sąd Okręgowy uznał, że nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wnioski dowodowe zawarte w apelacji, w tym wniosek o przesłuchanie prokurenta firmy. Wnioski te były jednocześnie spóźnione, albowiem mogły one zostać powołane w postępowaniu przed sądem I Instancji. (art. 380 k.p.c.). Tezy dowodowe na ich poparcie stanowią bowiem odzwierciedlenie prezentowanego od początku sporu stanowiska strony pozwanej i kontrargumenty dla niezmiennego i szeroko uzasadnionego w postępowaniu przed Sądem Rejonowym stanowiska powoda. W konsekwencji nie można przyjąć, aby potrzeba ich powołania powstała później – art. 380 k.p.c.

Wbrew zarzutom apelacji, w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i dokonał tego na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym dowodów przedłożonych przez stronę pozwaną. Jednocześnie strona pozwana była zawiadamiana o terminie każdej rozprawy, a dwukrotna nieobecność na rozprawach nie była w porę, tj. do czasu ich przeprowadzenia, usprawiedliwiana. Pominięcie dowodu z przesłuchania prokurenta firmy z uwagi na jego nieusprawiedliwione niestawiennictwo było uzasadnione i nie zostało dokonane z naruszeniem treści art. 302 k.p.c.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd apelację oddalił jako bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym znajduje oparcie w art. 98 k.p.c i par. 11 ust. 6ust. 6 i , par. 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu..