Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2018 r. w Warszawie

sprawy A. U.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o ustalenie kapitału początkowego i wysokość emerytury

na skutek odwołania A. U.

od następujących decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.:

z dnia 6 października 2014r. znak (...)

z dnia 20 marca 2015 r. znak: (...)

- odrzuca odwołanie od decyzji z dnia 6 października 2014r. znak (...),

- zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 20 marca 2015 r. znak: (...) w ten sposób, że ustala, iż wynagrodzenie A. U. za 1979 rok wyniosło 30.691 (trzydzieści tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt jeden) złotych,

- oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

A. U. złożył w dniu 8 maja 2015 r. odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 marca 2015 r. znak: (...). W ocenie odwołującego skarżona decyzja jest niezgodna ze stanem faktycznym zapisanym w jego legitymacji ubezpieczeniowej (odwołanie k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 czerwca 2105 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania A. U.
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że wysokość emerytury odwołującego została ustalona na podstawie zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów dotyczących jego zatrudniania i wskazał w jakim zakresie uwzględnił informacje o wysokości osiąganych przez odwołującego zarobków (odpowiedź na odwołanie k. 3 a.s.).

Na rozprawie w dniu 20 września 2016 r. A. U. oświadczył, że skarży również od decyzji organu rentowego w sprawie ustalenia kapitału początkowego. W piśmie procesowym z dnia 26 czerwca 2016 r. sprecyzował, że jest to decyzja ZUS znak: (...) z dnia 6 października 2014 r. (k. 65 i 68 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący A. U. urodził się w dniu (...) (akta rentowe – okoliczność bezsporna).

W okresie od 22 kwietnia 1974 r. do 19 kwietnia 1979 r. odwołujący był zatrudniony
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W.. Odwołujący był zatrudniony na stanowisku montera, pracował jako instruktor praktycznej nauki zawodu (świadectwo pracy k. 1 a.o. opinia służbowa k. 56 a.o., zeznania świadków: J. N. k. 63 a.s., A. W. k. 63-64 a.s.).

Początkowo odwołującemu przysługiwało wynagrodzenie w stawce godzinowej 15,50 zł wg. IX kategorii zaszeregowania. Od 1 listopada 1974 r. stawka godzinowa wynosiła 18,00 zł (protokół k. 30 a.o., zaświadczenia k. 32-36 a.o.).

W trakcie zatrudnienia w ww. zakładzie pracy odwołujący odbył studia magisterskie
w Studium (...) w zakresie mechaniki i w dniu 14 lipca 1978 r. uzyskał tytuł magistra. Z dniem 15 listopada 1978 r. odwołującemu powierzono stanowisko specjalisty ds. szkolenia zawodowego. W związku z powyższym przeszeregowaniem, odwołującemu przysługiwało wynagrodzenie miesięczne według kategorii XIII w wysokości 4.400 zł. Oprócz wynagrodzenia odwołującemu przysługiwał dodatek funkcyjny w wysokości 1.000 zł oraz premia regulaminowa (informacja (...) k. 5 a.o., umowa o pracę k. 3 a.o., karta ewidencji wojskowej k. 26 a.o., zaświadczenie k. 47 a.o., zeznania odwołującego k. 64 a.s.).

W okresie od 1 stycznia 1979 r. do 19 kwietnia 1979 r. odwołujący otrzymał wynagrodzenie w łącznej wysokości 30.691,00 zł (uwierzytelnione kopie list płac k. 36 i 37 a.s., legitymacja ubezpieczeniowa k. 61 a.s., opinia biegłej sądowej z zakresu księgowości
k. 114 a.s.).

W związku z wnioskiem (...) Przedsiębiorstw (...) w W. z dnie 10 kwietnia 1979 r. odwołujący został przekazany do pracy
w ww. przedsiębiorstwie. W efekcie powyższego stosunek pracy łączący odwołującego
z (...) uległ rozwiązaniu z dniem 19 kwietnia 1979 r. (wniosek
o przekazanie pracownika k. 8 a.o., świadectwo pracy k. 1 a.o.).

Na wniosek odwołującego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 6 października 2014 r. znak: (...) ustalił jego kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 124.037,32 zł, przyjmując poszczególne lata z przedziału lat od 1969 r. do 1998 r. z wysokością wskaźnika podstawy wymiaru 73,47 % (decyzja ZUS z 06.10.2014 r. ws. ustalenia kapitału początkowego – nieoznaczone karty a.r. akta kapitałowe).

Dnia 11 lutego 2015 r. A. U. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddziale w W. wniosek o emeryturę. Po rozpatrzeniu wniosku odwołującego organ rentowy wydał w dniu 20 marca 2015 r. decyzję znak: (...), na podstawie której przyznał odwołującemu emeryturę na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w wysokości 2.016,83 zł brutto (wniosek o emeryturę, decyzja ZUS z 20.03.2015 r. – nieoznaczone karty a.r. akta emerytalne).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wymienionych wyżej dowodów. Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dokumentom, obejmującym dokumentację załączoną do akt sprawy, akt organu rentowego oraz akt osobowych odwołującego,
ze wskazaniem stosownych kart akt. Dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez strony postępowania i nie budziły zastrzeżeń co do ich autentyczności i wiarygodności.

Zeznania świadków J. N. i A. W. Sąd uwzględnił jedynie częściowo – w zakresie, w jakim świadkowie wskazali, że odwołujący
w trakcie zatrudnienia w (...) pracował jako instruktor praktycznej nauki zawodu. Dodatkowo Sąd uwzględnił zeznania świadka J. N. co do tego, że odwołującemu przysługiwała stawka wynagrodzenia zgodnie z IX stawką zaszeregowania, gdyż znajdywało to potwierdzenie w aktach osobowych odwołującego.
W pozostałym jednak zakresie Sąd zeznań ww. świadków nie uwzględnił. Co prawda świadkowie wskazywali, że odwołujący pracując jako instruktor praktycznej nauki zawodu oprócz wynagrodzenia otrzymywał premie i dodatki, nie byli jednak w stanie wskazać,
jakie były zasady przyznawania tych dodatkowych świadczeń, ani jaka była ich wysokość. Ponadto Sąd miał również na względzie, że świadkowie pracowali odpowiednio w okresach od września 1973 roku do lutego 1975 r. oraz w latach od 1974 do 1978, (a ubezpieczony od 22 kwietnia 1974 r. do 19 kwietnia 1979 r.), wobec czego nie mieli informacji odnośnie późniejszych zarobków, jakie odwołujący osiągał. Sąd nie uwzględnił zeznań B. U.. Świadek posiadał jedynie ogólne informacje o własnym wynagrodzeniu, jakie przysługiwało mu w trakcie zatrudnienia w (...), nie był jednak w stanie wskazać, ile zarabiał odwołujący, a podobnie jak wyżej wymienieni świadkowie nie miał informacji o zasadach przyznawania dodatkowych świadczeń ani o ich wysokości.

Zeznania odwołującego Sąd uwzględnił jedynie w zakresie, w jakim znajdywały one potwierdzenie w pozostałych dowodach, w szczególności dokumentacji widniejącej w aktach osobowych.

W toku postępowania Sąd dopuścił również opinię biegłej sądowej z zakresu księgowości W. B. celem ustalenia wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez A. U. w trakcie zatrudnienia w (...). Sąd miał na względzie, że biegła ustaliła wysokość wynagrodzenia odwołującego w oparciu o przedłożone przez niego akta osobowe, które dotyczyły okresu zatrudnienia od listopada 1978 r. do kwietnia 1979 r., na co słusznie zwrócił uwagę organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 1 września 2017 r. (k. 128 a.s.). Tymczasem z akt osobowych wynika, że odwołujący w okresie od kwietnia 1974 r. do października 1978 r. otrzymywał wynagrodzenie liczone według stawki zaszeregowania. Stąd też nie było podstaw do uwzględnienia wyliczeń biegłej, która zastosowała wynagrodzenie, jakie ustalono odwołującemu od listopada 1978 roku. Sąd oparł się jedynie o wyliczenia biegłej co do wysokości wynagrodzenia uzyskanego w 1979 roku, gdyż w tym zakresie znajdywały potwierdzenie w dokumentacji załączonej do akt sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie A. U. odwołał się od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W.: decyzji z dnia 20 marca 2016 r. znak: (...) w przedmiocie przyznania mu prawa do emerytury oraz decyzji z dnia
6 października 2014 r. znak: (...) w przedmiocie ustalenia wysokości kapitału początkowego odwołującego.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie A. U.
od drugiej z wymienionych wyżej decyzji podlegało odrzuceniu. Na rozprawie w dniu
20 września 2016 r. A. U. oświadczył, że odwołuje się również od decyzji organu rentowego wydanej w przedmiocie ustalenia jego kapitału początkowego. Z kolei w piśmie procesowym z dnia 26 września 2016 r. sprecyzował, że odwołuje się od decyzji z dnia
6 października 2014 r. znak: (...). Zgodnie z art. 477 ^{( 9)} § 1 i 3 k.p.c. odwołania od decyzji organów rentowych lub orzeczeń wojewódzkich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności wnosi się na piśmie do organu lub zespołu, który wydał decyzję lub orzeczenie, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ lub zespół,
w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji lub orzeczenia. Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Tym samym odwołanie od powyższej decyzji należało uznać za wniesione z uchybieniem miesięcznego terminu wskazanego w art. 477 ^{( 9)} § 1 k.p.c., a w konsekwencji podlegało ono odrzuceniu na podstawie art. 477 ^{( 9)} § 3 k.p.c., o czym orzeczono jak sekwencji wyroku.

Co się zaś tyczy pierwszej z wymienionych decyzji, na mocy której organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do świadczenia emerytalnego, wskazać należy, że odwołując się od decyzji ZUS z 20 marca 2015 r. A. U. zakwestionował rozstrzygnięcie organu rentowego w sposób ogólny. Dopiero w pismach procesowych z dnia 26 listopada 2015 r. oraz z dnia 2 marca 2016 r. odwołujący sprecyzował, że wnosi o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków i przesłanej dokumentacji na okoliczność stwierdzenia okresu zatrudnienia oraz wysokości wynagrodzenia w (...) Przedsiębiorstwie (...) (k. 13 i 35 a.s.). Na rozprawie w dniu 4 marca 2016 r. odwołujący wskazał, że chce udowodnić okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy od 22 kwietnia 1974 r. do 31 grudnia 1978 r. (k. 41 a.s.). Za okres od 22 kwietnia 1974 r. do 14 listopada 1978 r. ZUS przyjął osiągnięte w ww. zakładzie pracy minimalne wynagrodzenie, z kolei za rok 1979 r. ZUS na podstawie list płac za ten okres i informacji z legitymacji ubezpieczeniowej przyjął wynagrodzenie w wysokości 30.646 zł. Inne okresy zatrudnienia, ani też wysokość uzyskanego w trakcie ich trwania wynagrodzenia, nie była kwestionowana przez odwołującego, tym samym okoliczności te należało uznać za bezsporne. W konsekwencji powyższego Sąd rozważał, czy przyjęta przez organ rentowy wysokość wynagrodzenia za okres zatrudnienia odwołującego w (...) była prawidłowa.

Wysokość emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. określają przepisy Rozdziału 1 Działu II ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1393), tj. art. 24-26c ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej
w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W myśl natomiast art. 25 ww. ustawy podstawę obliczenia emerytury, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175. Tym samym podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1-3 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.
W przypadku gdy zainteresowany w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłosił wniosek o emeryturę, pobierał przez więcej niż 10 lat zasiłek przedemerytalny, podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany nabył prawo do tego zasiłku. Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
(Dz. U. z 2011 r. nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Należy podkreślić, że w postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przepis art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie obowiązują ograniczenia dotyczące środków dowodowych pozwalających na stwierdzenie okresów zatrudnienia lub wysokości zarobków czy dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty przewidziane w rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. (por. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego: z 7 grudnia 2006 r., I UK 179/06; z dnia 8 sierpnia 2016 r., I UK 27/06; z dnia 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06). Konkluzją powyższego jest stwierdzenie, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1996 r., II URN 3/95).

W toku postępowania Sąd przeprowadził wnioskowane przez odwołującego dowody
ze świadków i przedłożonej dokumentacji osobowej z okresu jego zatrudnienia w (...) celem ustalenia wysokości zarobków uzyskiwanych przez odwołującego w poszczególnych latach zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. Na podstawie tych dowodów Sąd Okręgowy ustalił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych błędnie ustalił wysokość wynagrodzenia uzyskanego przez odwołującego w roku 1979 r. Na podstawie uwierzytelnionych kopii list płac (k. 36 i 37 a.s.) Sąd ustalił, że A. U. w okresie od 1 stycznia 1979 r. do 19 kwietnia 1979 r. otrzymał wynagrodzenie w łącznej wysokości 30.691,00 zł. Na powyższą kwotę złożyły się: kwota wynagrodzenia za 3 miesiące (4.400 zł x 3), kwota dodatku funkcyjnego za 3 miesiące (1.000 zł x 3), dodatek szkoleniowy uzyskany w styczniu 1979 r. (1.660 zł), a także premie. Lista płac za rok 1979 r. zawiera trzy różne premie, z których odwołujący uzyskał następujące wynagrodzenie: „Premia” – 45 zł (rubryka „IX”), „Premia 05” – 1.500 zł 3.600 zł (rubryki „IV” i „V”) oraz „Premia dysp.” – 1.314 zł, 2.323 zł i 629 zł (rubryki „VIII”, „X” i „XII”), łącznie 9.411 zł. Dodatkowo w rubryce „VIII” widnieje adnotacja „19 pob. IV/9 obok której, w rubrykach przewidzianych dla wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego, wskazano kwoty 2.787 zł i 633 zł. Powyższe składniki wynagrodzenia, dodatki i premie zostały przyjęte również przez biegłą z zakresu rachunkowości, która w swojej opinii ustaliła wynagrodzenie odwołującego za rok 1979 z tytułu zatrudnienia w (...) w tożsamej wysokości, co Sąd Okręgowy. Organ rentowy przyjąwszy kwotę wynagrodzenia w wysokości 30.646,00 zł nie uwzględnił kwoty uzyskanej przez odwołującego premii w wysokości 45,00 zł i w tym też zakresie zaskarżona decyzja podlegała stosownej zmianie.

W pozostałym jednak zakresie Sąd nie miał podstaw do dokonania innych wyliczeń kwot wynagrodzenia, jakie odwołujący uzyskał z tytułu zatrudnienia w (...). Przede wszystkim na podstawie zebranych w sprawie dowodów nie było podstaw do ustalenia innego wynagrodzenia odwołującego za lata 1974-1978 niż wskazano w skarżonej decyzji ZUS. Z dokumentacji załączonej do akt osobowych odwołującego wynika, że jego wynagrodzenie w okresie od 22 kwietnia do 14 listopada 1978 było liczone według stawki szeregowej za godzinę pracy. W okresie od 22 kwietnia 1974r. do 31 października 1974 r. odwołującemu przysługiwała stawka wynagrodzenia w wysokości 15,50 zł/h, zaś od 1 listopada 1974 r. stawka wzrosła do 18,00 zł/h. Dopiero od dnia 15 listopada 1978 r., wraz z objęciem stanowiska specjalisty ds. szkoleń odwołującemu przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 4.400 zł plus dodatek funkcyjny w wysokości 1.000 zł oraz premia regulaminowa. O ile więc w przypadku okresu od 15 listopada 1978 do końca grudnia 1978 roku możliwe było dokonanie dokładnych obliczeń w zakresie otrzymanego przez odwołującego wynagrodzenia, o ile takiej możliwości, na podstawie zebranych w sprawie dowodów, nie było w stosunku do okresu, w którym odwołującemu przysługiwało wynagrodzenie liczone według stawki godzinowej. Sąd nie miał bowiem informacji co do rzeczywistego wymiaru godzin, jakie odwołujący przepracował. Nie było natomiast możliwości przyjęcia wartości uśrednionej lub hipotetycznej, w orzecznictwie wskazuje się bowiem, że stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały ustalone między pracodawcą i konkretnym pracownikiem. Uśrednione lub hipotetyczne obliczenie wysokości wynagrodzenia nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla danego stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z 22 października 2015 r. III AUa 53/15).

W konsekwencji Sąd nie mógł również oprzeć się na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków. Świadkowie tak jak odwołujący pracowali jako instruktorzy zawodu, jednakże okresy ich zatrudnienia nie pokrywały się w pełni z okresem zatrudnienia odwołującego. Inna rzecz, że świadkowie nie byli w stanie dokładnie wskazać jakie wynagrodzenie otrzymywali w trakcie zatrudnienia. Dodatkowo J. N. jest z wykształcenia ślusarzem, zaś odwołujący z wykształcenia był monterem, co daje podstawy do przyjęcia, że obaj byli instruktorami innych zawodów, co mogło mieć wpływ na ich wynagrodzenie. Podobnie Sąd nie miał również informacji o otrzymywanych przez odwołującego w tym okresie dodatkach i premiach – świadkowie zeznali, że takie świadczenia przysługiwały instruktorom i nie było podstaw ku temu, aby uznać, że odwołujący takiego świadczenia nie otrzymywał, jednak ani jego wysokość, ani zasady jego przyznawania nie mogły być ustalone w oparciu o zebrany materiał dowodowy. Do ustalenia innej wysokości wynagrodzenia odwołującego, niż przyjęto
w skarżonej decyzji, nie mogły prowadzić również obliczenia wykonane przez biegłą sądową z zakresu rachunkowości. Biegła w swoich obliczeniach za okres zatrudnienia odwołującego od 1974 do 1978 przyjęła bowiem wynagrodzenie w wysokości 4.400 zł plus dodatek funkcyjny 1.000 zł, które, jak wspomniano wyżej, przysługiwało odwołującemu dopiero od 15 listopada 1978 r.

Sąd nie miał również możliwości uwzględnienia kwoty wynagrodzenia odwołującego wskazanej w legitymacji ubezpieczeniowej. Informacje o wynagrodzeniu odwołującego z (...) widnieją na stronie 85 legitymacji. W rubryce „zarobek razem brutto/przeciętny miesięczny zarobek” wskazano kwoty 32.554,00 / 6.510,00 zł, przy czym widnieje tam adnotacja, że wynagrodzenie było liczone za okres 5 miesięcy z przełomu lat 1978/1979. Taka kwota wynagrodzenia nie pokrywa się z informacjami wynikającymi z załączonymi do akt sprawy listami płac. Trudno również w ramach ww. kwoty dokonać rozróżnienia jakie wynagrodzenie odwołujący miał uzyskać w 1979 roku, a jakie jeszcze w roku 1978. W tym kontekście Sąd nie mógł uwzględnić proponowanego przez odwołującego sposobu wyliczenia (k. 153 a.s.), które miałoby polegać na odjęciu od sumy wpisanej w legitymacji ubezpieczeniowej kwoty wynagrodzenia, jaką uzyskał jako „pracownik umysłowy” (tj. specjalista ds. szkoleń). Taka kalkulacja, uwzględniając ustalone w toku postępowania wynagrodzenie odwołującego w okresie od grudnia 1978 r. do kwietnia 1979 r. (tj. w okresie 5 miesięcy w myśl zapisu w rubrykach legitymacji ubezpieczeniowej) prowadziłaby do otrzymania wyniku ujemnego.

W tych okolicznościach wyliczenia organu rentowego w zakresie, w jakim dotyczyły uzyskanego przez odwołującego wynagrodzenia w okresie od 22 kwietnia 1974 r.
do 31 grudnia 1978 r. należało uznać za prawidłowe. Organ rentowy licząc wynagrodzenie
za rok 1978 r. uwzględnił kwotę wynagrodzenia zasadniczego uzyskaną za 16 dni pracy
w listopadzie 1978 r. oraz pełne wynagrodzenie zasadnicze wraz z dodatkiem funkcyjnym
w łącznej wysokości 5.400 zł, łącznie 8.280 zł. W pozostałym zakresie nie było jednak podstaw do tego, aby dokonać dokładniejszych wyliczeń, ze względu na brak informacji
co do dokładnej ilości przepracowanych przez odwołującego godzin, co prowadziło
do zrealizowania się hipotezy wspomnianego już wyżej art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej
i konieczności przyjęcia przez ZUS minimalnego wynagrodzenia. Korekcie podlegała jedynie ta część skarżonej decyzji, w jakiej organ rentowy przy ustalaniu wysokości osiągniętego przez odwołującego wynagrodzenia w roku 1979 r. pominął uzyskaną przez niego premię w wysokości 45,00 zł.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 20 marca 2015 r. jedynie częściowo.
W pozostałym zaś zakresie odwołanie A. U. było niezasadne, wobec czego
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało ono oddaleniu.

Zarządzenie: (...)