Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Szarek

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Wioletta Rucińska

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletnich D. P. i L. P. reprezentowanych przez matkę N. Z.

przeciwko F. P.

o alimenty

I  zasądza od pozwanego F. P. na rzecz małoletniej powódki D. P. alimenty w kwotach po 1 000 zł (jeden tysiąc złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 13 września 2017 r., z prawem powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na kwoty spełnione przez pozwanego F. P. tytułem zabezpieczenia alimentów;

II  zasądza od pozwanego F. P. na rzecz małoletniej powódki L. P. alimenty w kwotach po 1 000 zł (jeden tysiąc złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 13 września 2017 r., z prawem powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na kwoty spełnione przez pozwanego F. P. tytułem zabezpieczenia alimentów;

III  oddala powództwo w pozostałej części;

IV  zasądza od pozwanego F. P. na rzecz małoletniej powódki D. P. reprezentowanej przez matkę N. Z. kwotę 1 980 zł (jednego tysiąca dziewięciuset osiemdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V  zasądza od pozwanego F. P. na rzecz małoletniej powódki L. P. reprezentowanej przez matkę N. Z. kwotę 1 980 zł (jednego tysiąca dziewięciuset osiemdziesięciu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

VI  nakazuje pobrać od pozwanego F. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1 200 zł (jednego tysiącu dwustu złotych) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych;

VII  wyrokowi w zakresie punktów I (pierwszego) i II (drugiego) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 499/17

UZASADNIENIE

Małoletnie powódki D. P. oraz L. P., reprezentowane przez matkę N. Z. i zastępowane przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata wniosły pozew przeciwko F. P. o zasądzenie alimentów w kwocie po 1 800 zł miesięcznie na rzecz każdej z powódek. Wykonując zobowiązanie Sądu pełnomocnik powódek sprecyzował żądanie pozwu poprzez wniesienie o zasądzenie od pozwanego alimentów we wskazanej
w pozwie kwocie do 10. dnia każdego miesiąca (k.27).

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, iż w czasie pozostawiania z matką małoletnich powódek w poprawnych relacjach, pozwany przekazywał miesięcznie kwoty w granicach około
2 000 zł przez pierwsze półtora roku, oraz kwoty 4 500 – 5000 złotych, które przeznaczane były na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, spłatę zadłużeń i innych potrzeb dzieci. Nadto podkreślono, że z powyższej kwoty nie pozostawało wiele środków na zaspokojenie potrzeb dzieci. Zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej, miesięczne koszty utrzymania małoletnich powódek kształtują się na poziomie 1 800 zł miesięcznie względem każdej z nich. Zdaniem powódek ciężar ten powinien ponosić w całości pozwany na zasadzie art. 135 § 2 kro, gdyż pracuje on w Niemczech i osiąga zarobki pozwalające mu na łożenie żądanych kwot. Jednocześnie pełnomocnik przedstawicielki małoletnich powódek podniósł, że pozwany nie posiada wiele czasu wolnego, w trakcie którego przebywa w kraju, a mimo to, nawet gdy znajduje się w domu, mało swojego czasu poświęca córkom.

Odpowiadając na pozew pozwany częściowo uznał żądanie powódek, wnosząc o zasądzenie tytułem alimentów kwoty po 900 złotych miesięcznie na rzecz każdej z nich, płatnych do 10. dnia każdego miesiąca (k.38). Nie kwestionując ciążenia na nim obowiązku alimentacyjnego, F. P. w pierwszej kolejności poddał w wątpliwość wysokość dochodzonych pozwem kwot, tak co do wysokości kosztów związanych z zakupem odzieży, która w jego ocenie kupowana jest w sklepach sprzedających odzież w cenie nieprzystającej do oferowanej jakości, jak i zasadności ponoszenia kosztów związanych z chorobą córek, która nie została w żaden sposób udokumentowana, zasadności umieszczenia dzieci w przedszkolu powyżej 5 godzin dziennie, podczas gdy ich matka nigdzie nie pracuje oraz kosztów środków pielęgnacji dzieci, które w jego ocenie są zwyczajnie zawyżone. Pozwany zarzucił matce powódek niegospodarność oraz wskazał, że pomimo iż posiada ona możliwość pracy jako pomoc dentystyczna, nie podejmuje zatrudnienia pozostając na jego utrzymaniu. Odnosząc się do własnej sytuacji majątkowej pozwany wskazał, że pracuje jako kierowca TIR-a u niemieckiego pracodawcy, osiągając dochód ok. 5800 złotych miesięcznie, zaś jego własne uśrednione miesięczne koszty utrzymania wynoszą ok. 3500- 3700 zł. W końcowej części odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o zaliczenie na poczet przyszłych alimentów kwoty ok. 15 000 euro, którą matka małoletnich powódek miała dopiero otrzymać tytułem świadczenia K..

Postanowieniem z dnia 18 października 2017 roku udzielono zabezpieczenia dochodzonych roszczeń poprzez zobowiązanie pozwanego do zapłaty na rzecz każdej z małoletnich powódek kwoty po 1 200 zł miesięcznie, płatnych do 10. dnia każdego miesiąca. Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z dnia 1 marca 2018 roku, w wyniku rozpoznania zażalenia pozwanego obniżył kwoty udzielonego zabezpieczenia do wysokości 900 zł miesięcznie na rzecz każdej z powódek.

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2018 r. (k. 349) pozwany wyraził gotowość łożenia alimentów po 1 000 zł miesięcznie na każdą z córek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletnie L. oraz D. P., urodzone w dniu (...) pochodzą z nieformalnego związku (...). Ich rodzice zamieszkują osobno.

Niesporne, a nadto:

-

odpis skrócony aktu urodzenia małoletniej L. P., k. 21,

-

odpis skrócony aktu urodzenia małoletniej D. P., k. 22.

Małoletnie powódki zamieszkują wraz z matką N. Z. w lokalu położonym w S. przy ul. (...) o powierzchni 62 m ², składającym się z łazienki, dwóch małych sypialni oraz salonu z aneksem kuchennym. Mieszkanie jest wynajmowane od osoby fizycznej za kwotę 1 600 złotych miesięcznie, opłata eksploatacyjna wynosi 337 złotych miesięcznie, koszt energii elektrycznej wynosi ok. 100 zł, a koszt gazu 40 zł miesięcznie.

Dowód:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek N. Z., k. 349,

-

protokół zdawczo-odbiorczy lokalu, k. 170 – 171.

Małoletnie L. i D. P. uczęszczają do przedszkola publicznego nr 65 w S.. Opłaty za pobyt i wyżywienie oraz za zajęcia dodatkowe, takie jak warsztaty plastyczne, rytmikę i tańce wynoszą łącznie 445,50 zł. Ponadto, matka małoletnich poniosła jednorazowo koszty wyprawki, opłaty na radę rodziców oraz zbiórek związanych z obchodami Świąt Bożego Narodzenia (zbiórka na zabawki i prezenty i na św. M.) w łącznej kwocie 570 zł. Dzieci są wcześniakami, cierpią na astmę oskrzelową oraz posiadają orzeczenia o niepełnosprawności.

Dowód:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek N. Z., k. 349 – 352,

-

zaświadczenie, k. 172,

-

zaświadczenie, k. 173,

-

faktura nr (...), k. 174,

-

faktura nr (...) k. 175,

-

kserokopie dowód wpłat KP 11/2017 oraz KP 12/2017, k. 176,

-

dowody wpłat, k. 177,

-

dokumentacja medyczna k. 70 – 166,

-

orzeczenia o niepełnosprawności k. 344 – 347.

Matka małoletnich, N. Z. ma ukończone 30 lat, posiada wykształcenie średnie, jest zatrudniona w (...) Centrum Stomatologii, E. D. w S. na stanowisku pomocy dentystycznej z wynagrodzeniem 1700 brutto miesięcznie. Od 16 marca 2016 roku do 21 października 2018 roku przebywa na bezpłatnym urlopie wychowawczym. Użytkuje samochód marki M. (...) z 2001 roku, który otrzymywała od pozwanego.

Dowód:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek N. Z., k. 350,

-

zaświadczenie, k. 68.

Ojciec małoletnich F. P. ma 35 lat, posiada wykształcenie zawodowe, nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, ani o niezdolności do pracy, pracuje jako kierowca samochodu ciężarowego w niemieckiej firmie (...) w B.
z wynagrodzeniem ok. 1 500 euro miesięcznie, plus premie w wysokości 100 – 200 euro miesięcznie. Pozwany otrzymuje ponadto dietę w wysokości ok. 450 euro miesięcznie, a także otrzymuje od niemieckiego urzędu podatkowego zwrot z tytułu kosztów dojazdu do pracy i na dzieci w wysokości ok. 470 euro rocznie. Pozwany nie otrzymuje innych świadczeń urlopowych, ani innych dodatkowych świadczeń, poza premią świąteczną, otrzymywaną raz w roku,
w wysokości ok. 400 euro. F. P. przebywa w Niemczech przez trzy tygodnie
w miesiącu, a następnie ma tydzień wolnego, w trakcie którego wraca do Polski. Pozwany posiada nieruchomość w miejscowości R.- stary dom z działką o powierzchni 4,5 ha oraz mieszkanie położone w S. przy pl. (...) z K. 1a/10 o wartości 225 000 zł. Co miesiąc pozwany spłaca raty kredytu za mieszkanie w wysokości 1 200 zł, opłaca czynsz
w kwocie 325 zł oraz opłaca rachunki z prąd- ok. 50 zł miesięcznie oraz za gaz – ok. 150 zł miesięcznie. Ubrania kupuje sporadycznie, na chemię gospodarczą, kosmetyki wydaje ok. 100 zł miesięcznie, a na wyżywienie w trakcie pobytów w Niemczech ok. 100 euro tygodniowo. Pozwany pali papierosy- wydaje na nie 100 zł miesięcznie, zaś alkohol, z racji wykonywanego zawodu, spożywa sporadycznie. Pozwany wspiera swoich rodziców, osoby schorowane i w podeszłym wieku, m. in. kupując im opał na zimę, czy kupując butle z gazem. Pozwany leczy się u ortodonty w związku z wadą zgryzu.

Dowód:

-

zeznania pozwanego F. P., k. 352,

-

zaświadczenie k. 421,

-

potwierdzenia wykonania przelewów zagranicznych, k. 431 – 442,

-

potwierdzenia wykonania przelewów krajowych k. 443 – 450, 452 – 465, 467 – 468, 470 – 471, 473 – 481, 483, 485 – 487.

Kontakty pozwanego z małoletnimi powódkami nie zostały formalnie uregulowane.
W trakcie tygodniowych pobytów w Polsce pozwany widuje się z nimi przez kilka godzin tygodniowo, zabiera je do swojego mieszkania oraz zapewnia im rozrywki w postaci m.in. udania się z córkami do bawialni dla dzieci. Kupuje dzieciom ubrania i zabawki, które służą im w trakcie wizyt u niego.

Dowód:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek N. Z., k. 351,

-

zeznania pozwanego F. P., k. 352.

Średniomiesięczne usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem każdej z małoletnich powódek opiewają na kwotę około 1 800 złotych miesięcznie. W szczególności składają się na nią: udział w kosztach wynajmu mieszkania – ok. 530 zł, ok. 160 zł z tytułu udziału w opłacie eksploatacyjnej oraz opłatach za gaz i energię elektryczną, ok. 220 złotych z tytułu opłat za pobyt i wyżywienie w przedszkolu oraz udziału w zajęciach dodatkowych, takich jak tańce i rytmika oraz warsztaty plastyczne, ok 25 złotych z tytułu wyprawki, opłat na radę rodziców i składek związanych z organizowanymi w przedszkolu obchodami Świąt Bożego Narodzenia i innymi uroczystościami, ok. 60 złotych na zakup pieluch, 30 zł na zakup środków higienicznych, 150 zł na zakup leków oraz 100 złotych na odzież i obuwie, ok. 450 złotych na zakup żywności, 50 złotych na zakup zabawek i zapewnienie rozrywek.

Przed wydaniem postanowienia o zabezpieczeniu, w dniach 5 i 29 września 2017 roku pozwany dobrowolnie wpłacił na rzecz małoletnich łączną kwotę 2 000 złotych, a w dniu 26 października 2017 roku łączną kwotę 1500 zł. Po wydaniu postanowienia z dnia 19 października 2017 roku, pozwany nie dokonał dobrowolnie żadnej innej wpłaty. W toku egzekucji komorniczej uzyskano kwoty 2 793 zł (09.11.2017 roku), 922,38 zł (13.11.2017 roku), 1 509,65 zł (15.11.2017 roku), 2 400,65 zł (13.12.2017 roku). Ostatnia kwota zabezpieczenia została wyegzekwowana za miesiąc luty. Ponadto, pozwany przekazał N. Z. stół, krzesła i samochód osobowy.

Dowód:

-

zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich powódek N. Z., k. 494,

-

potwierdzenia przelewów, k. 469, 472, 482, 484,

-

pismo pełnomocnika przedstawicielki ustawowej małoletnich do komornika sadowego, k. 395.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo małoletnich powódek D. i L. P. okazało się w pełni zasadne co do swej istoty i częściowo zasadne, co do wysokości dochodzonych alimentów.

Czyniąc przedstawione we wstępnej części uzasadnienia ustalenia faktyczne, Sąd oparł się w znacznej mierze na przedłożonych przez strony, a wymienionych szczegółowo w uzasadnieniu dokumentach, których wiarygodności strony nie kwestionowały i których wiarygodność nie wzbudziła również wątpliwości Sądu.

Sąd odmówił uznania za wiarygodne przedłożonych dokumentów w postaci dowodów zakupów artykułów żywnościowych, ubrań, środków czystości i leków. Nie kwestionując faktu przeprowadzenia uwiecznionych nimi transakcji należało bowiem przychylić się w tym zakresie do stanowiska wyrażanego przez pozwanego, zgodnie z którym opiewają one na zawyżone kwoty. Ich wysokość nie odpowiada, w świetle doświadczenia życiowego i orzeczniczego Sądu, usprawiedliwionym, niezbędnym i racjonalnym kosztom utrzymania dwóch trzyletnich dziewczynek. Ocena ta jest szczególnie uzasadniona na tle przedstawionych na k. 231 – 234 dwóch faktur dokumentujących zakupy przede wszystkim artykułów żywnościowych, ale także innych artykułów codziennego użytku. Zakupy te zostały przeprowadzone w odstępie zaledwie czterech dni, a każda z transakcji opiewała na wysoką kwotę, przekraczającą 500 złotych. Jednocześnie należy zauważyć, ze sam fakt przedstawienia dowodu zakupu określonych artykułów nie jest jednoznaczny z wykazaniem, że artykuły te zostały zakupione przez osobę wskazaną na fakturze oraz że zostały przeznaczone w całości w sposób racjonalny i efektywny na zaspokojenie potrzeb małoletnich powódek. Stąd też, odmawiając ustalenia usprawiedliwionych miesięcznych kosztów utrzymania małoletnich co do kosztów związanych z zakupem żywności, zabawek, odzieży i leków na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, Sąd zmuszony był określić je w oparciu o zeznania przedstawicielki ustawowej małoletnich oraz pozwanego, a także posiadane doświadczenie życiowe i zawodowe. Ustalenia te zostaną przedstawione w dalszej części uzasadnienia.

Zeznania pozwanego oraz N. Z. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie przedstawionych powyżej ustaleń faktycznych. Co do udziału pozwanego w wychowywaniu i utrzymaniu małoletnich, zeznania te w zasadniczej części korespondowały ze sobą, tworząc spójny i logiczny obraz. Z kolei twierdzenia wspomnianych osób w zakresie kosztów zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małoletnich, sytuacji osobistej, zawodowej i majątkowej pozwanego i przedstawicielki ustawowej zostały przez Sąd zweryfikowane poprzez odwołanie się do zeznań drugiej strony, dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne oraz, co sygnalizowano wcześniej, doświadczenia życiowego i zawodowego Sądu.

Podstawę prawną żądania małoletnich powódek stanowił art. 133 § 1 k.r.o., w myśl którego, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Na gruncie niniejszej sprawy nie tylko należycie wykazanym, za pomocą skróconych odpisów aktów urodzenia, ale także niekwestionowanym przez pozwanego było istnienie po jego stronie obowiązku alimentacyjnego. F. P. jest bowiem ojcem małoletnich D. i L. P., zaś one same, z racji wieku w sposób oczywisty nie są w stanie się samodzielnie utrzymać. Żadna ze stron nie sygnalizowała także, ani nie wskazywały na to zgormadzone dowody, aby małoletnie posiadały jakikolwiek majątek, nie wspominając o majątku przynoszącym dochody.

Przedmiotem, sporu pomiędzy stronami były w swej istocie trzy kwestie: zakres usprawiedliwionych miesięcznych potrzeb małoletnich, zarobkowe i majątkowe możliwości pozwanego oraz jego udział w wychowaniu małoletnich, a tym samym zakres, w jakim powinien on ponosić ciężar wychowania i utrzymania małoletnich.

Wskazane sporne kwestie miały fundamentalne znaczenie dla określenia wysokości świadczeń alimentacyjnych zasądzonych od pozwanego. Zgodnie bowiem z art. 135 § 1 i § 2 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, zaś wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Określając koszty zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małoletnich Sąd zobowiązany jest uwzględnić koszty mieszkania, ubrania, wyżywienia, edukacji, leczenia oraz innych wydatków, które obiektywnie należy uznać za zasadne, mając jednocześnie na względzie, że poziom życia zapewniany w drodze m.in. świadczeń alimentacyjnych zobowiązanego powinien odpowiadać poziomowi życia rodzica.

Określając wysokość udziału małoletnich w kosztach utrzymania mieszkania Sąd uznał kwotę wskazywaną przez N. Z. w trakcie przesłuchania, która częściowo została przez nią udokumentowana załączonym do akt sprawy protokołem zdawczo-odbiorczym mieszkania, zawierającym kwotę czynszu (k. 170-171). Wskazywany przez przedstawicielkę ustawową małoletnich koszt wynajmu mieszkania, opłat eksploatacyjnych oraz kosztów gazu i energii elektrycznej nie odbiega od przeciętnych kosztów utrzymania trzypokojowego mieszkania na (...) rynku nieruchomości i nie może być uznany za zawyżony, ani nadmierny w stosunku do warunków mieszkaniowych, jakie dotychczas były zapewniane małoletnim i które posiada pozwany. Podkreślenia wymaga, że na ustalony przez Sąd koszt zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych małoletnich powódek nie składa się całość wykazanych w toku postępowania kosztów utrzymania mieszkania położonego przy ul. (...), a jedynie ta część, która przypada na każdą z powódek. Stąd też przyjmując jako kwotę najmu 1600 zł, 337 złotych tytułem opłaty eksploatacyjnej oraz 140 tytułem rachunków za gaz i energię elektryczną, Sąd podzielił otrzymaną kwotę przez 3, uznając, że miesięczne koszty mieszkania każdej z powódek oscylują wokół kwoty 700 zł.

Od dnia 1 września 2017 roku małoletnie uczęszczają do przedszkola publicznego nr 65 w S.. Koszty związane z pobytem małoletnich w przedszkolu wynoszą miesięcznie 126 złotych (za drugie dziecko odpłatność wynosi połowę stawki), zaś wyżywienie małoletnich kosztuje 231 złotych. Dodatkowo, powódki uczęszczają na zajęcia dodatkowe: warsztaty plastyczne (35 zł) oraz rytmikę i tańce (53 zł). Wymienione składniki dają łącznie kwotę ok 220 złotych miesięcznie względem każdej z powódek. Kwoty te zostały przez powódki wykazane stosownymi dokumentami, których wiarygodność nie budzi wątpliwości Sądu, które nie były kwestionowane przez pozwanego i które zasługują na pełne uwzględnienie. Zaznaczyć jednakże należy, że wskazywana w pozwie kwota 1100 złotych tytułem dodatkowych opłat zawiązanych z uczęszczaniem przez małoletnie do przedszkola została wykazana w połowie, tj. w kwocie 570 zł, co w przeliczeniu na miesięczny wydatek co do każdej z małoletnich dało kwotę ok. 25 zł.

Jak sygnalizowano na etapie oceny wiarygodności dowodów, za budzące wątpliwości, zarówno z uwagi na kwestionowanie ich przez powoda, jak i w świetle wskazań zasad doświadczenia życiowego i zawodowego, Sąd uznał zgłaszane przez przedstawicielkę ustawową małoletnich koszty związane z zakupem żywności, ubrań i leków. Wskazywana przez N. Z. na rozprawie kwota 700 zł na zakup żywności dla każdej z małoletnich nie może być bowiem uzasadniona jedynie wskazywanym przez ich matkę apetytem, zważywszy, że zaprzeczyła ona, aby córki były na jakiekolwiek specjalnej diecie oraz mając na uwadze, że małoletnie mają częściowo zapewnione wyżywienie w przedszkolu. Kwoty wskazywane przez N. Z. jawią się ponadto jako nieprzystające do sytuacji majątkowej rodziny również w trakcie wspólnego zamieszkiwania z pozwanym, który od przejścia N. Z. na bezpłatny urlop wychowawczy był jedynym żywicielem rodziny, przekazując na jej utrzymanie kwoty w granicach 5-6 tysięcy złotych miesięcznie.

W ocenie Sądu ujawnione w toku przewodu sadowego okoliczności nie wskazują, aby potrzeby żywieniowe małoletnich powódek, w istotnej części zaspokajane w przedszkolu, wymagały doboru specjalnej, droższej żywności, stąd też przyjęcie kwoty 450 złotych miesięcznie, jako pozwalającej na wyżywienie dziecka w wieku wczesnoprzedszkolnym jawi się w pełni zasadnym.

Za nieznajdującą jakiegokolwiek oparcia w świetle wskazań doświadczenia życiowego należało uznać żądaną przez przedstawicielkę ustawową małoletnich powódek kwotę 400 złotych miesięcznie na rzecz każdej z nich celem zakupu ubrań. Sąd dostrzega, że w okresie jesienno-zimowym pojawia się potrzeba zakupu nowych ubrań, zwłaszcza, że dzieci rosną i niejednokrotnie ubrania zeszłoroczne są zwyczajnie za małe, tym niemniej, nie sposób uznać, aby okresowo zwiększone potrzeby ubraniowe małoletnich uzasadniały przyjęcie kwoty we wskazanej przez matkę małoletnich wysokości. Zdaniem Sądu kwota 100 zł miesięcznie pozwoli na zakup ubrań zarówno w okresach, gdy potrzeby te będą mniejsze, jak i w czasie, dzięki powstałej nadwyżce, gdy pojawi się konieczność jednorazowego zakupu większej ilości ubrań.

Przyjmując kwotę 150 złotych, jako pozwalającą na zakup lekarstw i pokrycia kosztów wizyt lekarskich, Sąd miał na względzie, że powódki chorują na astmę, co nie tylko samoistnie wiąże się z przyjmowaniem lekarstw, ale sprawia także, ze małoletnie są bardziej podatne na infekcje dróg oddechowych. Jednakże, jak przyznała sama N. Z., małoletnie chorują okresowo, a więc konieczność zakupu lekarstw we wskazywanych przez nią na rozprawie, kwotach 400-500 złotych miesięcznie, nie została w toku postępowania należycie wykazana. Zasadnym jest zatem przyjęcie niższej wskazywanej przez nią kwoty, która znajduje uzasadnienie we wskazaniach doświadczenia życiowego Sądu, jawi się jako w pełni wystarczająca na pokrycie kosztów zakupu leków oraz odpowiada kwocie wskazywanej przez matkę powódek, jako przeciętnie przez nią wydawana na lekarstwa. Podkreślić w tym miejscu należy, że korzystanie przez matkę małoletnich z prywatnej opieki zdrowotnej, wobec braku ku temu przesłanek medycznych nie może być uznane za usprawiedliwioną, niezbędną potrzebę i uzasadniać zwiększenia zakresu obowiązku alimentacyjnego pozwanego.

Za zdecydowanie zawyżone Sąd uznał także wskazywane przez N. Z. koszty zakupu zabawek i zapewnienia dzieciom rozrywek, np. bawialni. Choć oczywistym jest, że dzieci dla prawidłowego rozwoju potrzebują odpowiednich bodźców, w tym także zabawek i wyjść, to nie sposób przyjąć za usprawiedliwione wydatków rzędu 300 złotych miesięcznie tytułem wyjść do bawialni, czy w inne miejsca i brak jest podstaw do przyjęcia ich jako podstawy określenia kwoty miesięcznych, usprawiedliwionych potrzeb małoletnich. Należy mieć przy tym na uwadze, że aktualnie różnego rodzaju wyjścia i zabawki zapewniają małoletnim oboje rodzice, w tym pozwany.

Kierując się przedstawionymi wyżej względami Sąd określił kwotę miesięcznych usprawiedliwionych potrzeb każdej z małoletnich w wysokości 1800 złotych. Choć, kwota ta jest niewątpliwie wyższa, niż zazwyczaj określana w tego rodzaju sprawach, to z jednej strony odpowiada poziomowi życia rodziców małoletnich, a z drugiej, choć przy zmienionej wysokości poszczególnych składników, odpowiada kwocie wskazanej w pozwie.

W ocenie Sądu ustalony stan faktyczny wyklucza uznanie za zasadne żądania obciążenia pozwanego kosztami utrzymania małoletnich w całości, albowiem przeciwko temu przemawia zarówno jego sytuacja majątkowa, jak i wkład w wychowanie i utrzymanie małoletnich.

Jak ustalono na podstawie zeznań pozwanego oraz przedłożonych przez niego dowodów przelewów zagranicznych, wraz z premiami (wyłączając dietę) osiąga on średnio miesięczny dochód w granicach 1400-1500 euro netto, co biorąc pod uwagę aktualny kurs euro na poziomie 4,20 zł, odpowiada kwocie ok. 6300 zł miesięcznie i kwoty w podobnej wysokości pozwany dotychczas przekazywał matce powódek na utrzymanie całej rodziny. Sąd celowo nie uwzględnił w tym wyliczeniu diety otrzymywanej przez pozwanego, albowiem służy ona pokryciu kosztów wyżywienia na terenie Niemiec, zaś jej wysokość, biorąc pod uwagę wyższe ceny w niemieckich sklepach, odpowiada stawianemu jej celowi i wątpliwym jest, aby pozwalała na przeznaczenie tych środków na inne cele. Uznać zatem należy, że oprócz kosztów związanych z wyżywieniem w okresie pozostawania w Polsce, kosztów utrzymania mieszkania, w tym spłaty kredytu hipotecznego, spłaty rat i rachunków za telefon, kosztów dojazdu do pracy oraz leczenia pozwany nie posiada innych stałych wydatków. Sąd dostrzega sygnalizowaną przez pozwanego pomoc schorowanym rodzicom i pomimo, że taka postawa zasługuje na uznanie, to należy zauważyć, że jego obowiązek alimentacyjny względem dzieci wyprzedza obowiązek względem rodziców i nie może stanowić uzasadnienia dla ograniczenia świadczeń na rzecz małoletnich. Biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej sytuację majątkową pozwanego należy uznać, że alimenty w zasądzonej wysokości 1000 złotych miesięcznie odpowiadają jego możliwościom majątkowym.

Zasadą jest, że rodzice dzieci są zobowiązani do zaspokajania ich potrzeb w równych częściach. Stosownie do treści art. 135 § 2 k.r.o., może ono przybrać formę pokrywania kosztów utrzymania lub wychowania dzieci (świadczeń pieniężnych) oraz świadczeń niepieniężnych, polegających na osobistych staraniach osoby ustawowo zobowiązanej do alimentacji o utrzymanie i wychowanie małoletnich powódek. W sytuacji, gdy jeden z rodziców w pełni, lub w znacznej części realizuje swój obowiązek alimentacyjny poprzez osobiste starania o wychowanie małoletnich, zasadnym jest obciążenie drugiego rodzica, w całości, lub w większej części obowiązkiem alimentacji w formie pieniężnej.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wkład pozwanego w wychowanie i opiekę nad małoletnimi, także z racji wykonywania przez niego pracy za granicą jest mniejszy, niż N. Z., jednakże nie uzasadnia on żądania pozwu o obciążenie pozwanego obowiązkiem alimentacyjnym w całości. Zważyć bowiem należy, że oprócz wkładu rzeczowego w postaci wspomnianych w ustaleniach faktycznych mebli i samochodu, pozwany w trakcie pobytów w kraju regularnie zabiera małoletnie do swojego mieszkania, zapewnia im w tym czasie wyżywienie, kupuje ubrania i zabawki, z których małoletnie korzystają w trakcie tych wizyt. Wyklucza to uznanie, aby to N. Z. w całości sprawowała opiekę i pieczę nad małoletnimi. Zauważyć także należy, że małoletnie uczęszczają do przedszkola, kiedy to nie pozostają pod opieką matki. Uznać zatem należy, że aktualnie N. Z., choć czyni osobiste starania o utrzymanie i wychowanie małoletnich w większym zakresie niż pozwany, to swoimi staraniami, z racji udziału pozwanego oraz rozpoczęcia przez powódki edukacji przedszkolnej, jej osobiste starania o wychowanie i utrzymanie córek nie pokrywają potrzeb córek w sposób wyłączny. Co więcej, rozpoczęcie przez małoletnie edukacji pozwala ich matce na powrót do aktywności zawodowej, chociażby na część etatu, co pozwoli na uzyskanie dodatkowych środków na zaspokojenie potrzeb rodziny i uniezależni N. Z. od pomocy rodziny.

Tak argumentując, działając na podstawie art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 i § 2 k.r.o., Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego F. P. na rzecz każdej z małoletnich powódek alimenty w kwotach po 1 000 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich, płatnych z góry do 10. dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 13 września 2017 roku, zastrzegając pozwanemu prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na kwoty spełnione przez niego tytułem zabezpieczenia alimentów, oddalając powództwo w pozostałej części. Zasądzona kwota z jednej strony uwzględnia usprawiedliwione potrzeby małoletnich powódek, a z drugiej odpowiada osobistemu wkładowi pozwanego w ich wychowanie i utrzymanie oraz jego możliwościom majątkowym, pokrywając ustalone przez Sąd potrzeby małoletnich w ok. 55 % i w tej samej części uwzględnia żądanie pozwu.

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach I, II i III wyroku.

Orzekając o zwrocie kosztów procesu, Sąd kierował się ogólną zasadą, zgodnie z którą Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.), wyrażoną w art. 100 k.p.c. zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu oraz miał na względzie fakt, że pomiędzy małoletnimi powódkami zachodziło współuczestnictwo formalne- występowały one bowiem wspólnie w roli powodów, dochodząc roszczenia jednego rodzaju, opartego na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej, a właściwość Sądu była uzasadniona dla każdego z roszczeń lub zobowiązań z osobna, jako też dla wszystkich wspólnie (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że z uwagi na uwzględnienie żądania pozwu pozwany jest zobowiązany do zwrotu powódkom kosztów procesu. Z uwagi na uwzględnienie przez Sąd żądania powódek w 55 %, w tej samej wysokości należało zobowiązać pozwanego do zwrotu powódkom kosztów procesu, na które składają się m.in. koszty ustanowienia w sprawie zawodowego pełnomocnika. Zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, minimalna stawka adwokata w niniejszej sprawie wynosi 3 600 złotych. Mając na uwadze wspomnianą wcześniej zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, należało zobowiązać pozwanego to zwrotu powyższych kosztów w 55 %, a więc w kwocie 1 980 zł. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, który podziela także tutejszy Sąd, w przypadku współuczestnictwa formalnego, do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika, będącego adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2015 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 29/15), co skutkowało zasadzeniem od pozwanego na rzecz każdej powódek kwoty po 1 980 zł.

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach IV i V wyroku.

Orzekając o obciążeniu pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi (pkt VI wyroku) sąd kierował się treścią art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (u.k.s.c.) oraz art. 113 ust. 1 u.k.s.c., zgodnie z którymi strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych, lecz sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji obciąży nimi przeciwnika, jeżeli zaistnieją ku temu podstawy, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu. Zgodnie
z art. 13 ust. 1 u.k.s.c., w sprawach o prawa majątkowe pobiera się opłatę w kwocie wynoszącej 5 % wartości sporu. Z racji zasądzenia na rzecz z każdej powódek kwoty 1000 zł miesięcznie wysokość opłaty należało określić na kwotę 1200 zł ((2x1000 zł x 12 miesięcy) x 5%= 1200 zł).

Z tych też względów orzeczono, jak w punktach VI wyroku.

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c, sąd z urzędu przy wydawaniu wyroku nadaje mu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza alimenty co do rat płatnych po dniu wniesienia pozwu, a co do rat płatnych przed jego wniesieniem, za okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

Z tych też względów orzeczono, jak w punkcie VII wyroku.