Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2018 roku

sprawy

z powództwa (...) w W.

przeciwko R. T. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego R. T. (1) na rzecz powoda (...) w W. kwotę 229,66 zł (słownie: dwieście dwadzieścia dziewięć złotych sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 30 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie – z tymi odsetkami,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powoda (...) w W. na rzecz pozwanego R. T. (1) kwotę 407,00 zł (słownie: czterysta siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 538/17

UZASADNIENIE

Powód – (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył pozew do elektronicznego postępowania upominawczego przeciwko R. T. (1) o zapłatę kwoty 958,50 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów sądowych zastępstwa procesowego i innych kosztów.

W uzasadnieniu wskazał, że strona pozwana zawarła z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i była zobowiązana do zapłaty na rzecz (...) S.A. należności zgodnie z wystawionymi dokumentami w postaci noty obciążeniowej nr (...) z dnia 10 stycznia 2016 roku na kwotę 699,54 zł, data płatności 25 stycznia 2016 roku, faktury za usługi nr (...) z dnia 1 listopada 2015 roku na kwotę 73,80 złotych, termin płatności 16 listopada 2015 roku, faktury za usługi nr (...) z dnia 1 października 2015 roku na kwotę 142,68 złotych, termin płatności 15 października 2015 roku.

W dniu 27 kwietnia 2016 roku (...) S.A. zawarła z powodem umowę ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności, w której ustalono zasady w oparciu o które nastąpił przelew wierzytelności objętej pozwem.

Powód podkreślił, że podejmował próby pozasądowego rozwiązania sporu kontaktując się z pozwanym drogę telefoniczną i wysyłając smsy, jak również skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty należnej kwoty, przesyłając stosowne zawiadomienie o przelewie wierzytelności, potwierdzające wysokość zadłużenia strony pozwanej. Pozwany nie uregulował zobowiązania w związku z czym złożenie niniejszego powództwa stało się konieczne i celowe.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 21 listopada 2016 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 1481573/16, Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie w osobie Referendarza sądowego uwzględnił roszczenie powoda w całości oraz orzekł o kosztach procesu i pouczył o możliwości wniesienia sprzeciwu.

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie nadał klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 21 listopada 2017 roku.

W dniu 21 kwietnia 2017 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozwany R. T. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych i przekazanie sprawy do rozpoznania przed tutejszym Sądem. Jednocześnie pełnomocnik pozwanego podniósł, że nie doszło do skutecznego doręczenia nakazu zapłaty albowiem pozwany nie prowadził już działalności gospodarczej pod wskazanym przez powoda adresem.

Pozwany zarzucił, że roszczenie jest nieudowodnione i przedawnione.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Podkreślił, że powód nie przedstawił żadnego dokumentu, z którego wynikałoby jego roszczenie, tym bardziej, ze pozwany nie przypomina sobie aby zawierał z powodem jakąkolwiek umowę mogącą stanowić podstawę roszczenia.

Postanowieniem z dnia 30 maja 2017 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 1481573/16, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w wyniku skutecznego złożenia sprzeciwu przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

W piśmie procesowym z dnia 6 lutego 2018 roku, pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, podtrzymał swoje stanowisko zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, kwestionując jednocześnie zawarcie umowy pierwotnej, jej wykonanie przez operatora, jej wypowiedzenie, podstawy naliczania kar co do zasady i co do wysokości, cesję wierzytelności, umocowanie osób działających w imieniu poszczególnych podmiotów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. T. (1) od 4 listopada 2011 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) u R.” w C. przy ulicy (...). W dniu 31 maja 2014 roku pozwany zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, a w dniu 2 czerwca 2014 roku został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o działalności gospodarczej RP.

Pozwany, w rejestrze, jako adres głównego miejsca wykonywania działalności wskazał ul. (...), (...)-(...) C., natomiast jako adres do doręczeń – miejscowość K. nr (...), lok. (...), (...)-(...) C..

bezsporne, por. kserokopia CEiIDG k. 7.

W dniu 24 grudnia 2014 roku pozwany R. T. (1) zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych pod nr (...) na okres 24 miesięcy w ramach planu taryfowego (...) w pakiecie P.. Miesięczny limit należności wynosił kwotę 280,00 złotych, natomiast wysokość przyznanej ulgi w ramach abonamentu wynosiła kwotę 1.311,18 złotych.

W umowie pozwany jako adres abonenta wskazał (...)u R. T. (2) i podał adres korespondencyjny (...)/(...), (...)-(...) C.. Jednocześnie zadeklarował pocztową formę płatności na numer konta bankowego wskazanego na comiesięcznym rachunku telefonicznym oraz dostarczanie faktur drogą elektroniczną na wskazany przez pozwanego adres (...) oraz złożył pisemne oświadczenie o wyrażeniu zgody na udostępnianie swoich danych wskazanym w oświadczeniu podmiotom, otrzymaniu regulaminu i cennika o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Pozwany w dniu podpisania umowy otrzymał aparat telefoniczny w ramach przyjętej oferty. Całkowita cena urządzenia wynosił sumę 1.180,80 złotych i została rozłożona na 24 miesięczne raty, każda w wysokości 49,20 złotych.

dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 grudnia 2014 roku k. 39v, usługi telekomunikacyjne k. 38v, warunki umowy k. 31 – 37v, podsumowanie oferty k. 30, oświadczenie k. 28v, potwierdzeniem odbioru aparatu k. 29v, dowód z innych wniosków dowodowych: regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych k. 24 – 26v, cennik k. 27 – 27v.

Pozwany R. T. (1), jako abonent, zobowiązany był zawiadamiać Operatora o zmianie swojego stałego miejsca zamieszkania lub siedziby, statusu prawnego, nazwy lub nazwiska niezwłocznie, ale nie później niż w terminie 14 dni od dokonania zmiany. Przy czym zawiadomienie powinno mieć formę pisemną, chyba że operator wyraził zgodę, że może mieć ona także inną formę, pod warunkiem autoryzacji abonenta za pomocą kodu abonenckiego.

dowód z innych środków dowodowych: § 11 ust. 4 regulaminu k. 25v.

(...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 1 października 2015 roku wystawiło fakturę na kwotę 142,68 złotych, obejmującą opłaty naliczane w okresie od 28 września 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku. Termin płatności faktury ustalono do dnia 15 października 2015 roku. Faktura nie została uregulowana przez pozwanego.

(...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 1 listopada 2015 roku wystawiło fakturę na kwotę 73,80 złotych, obejmującą opłaty naliczane w okresie od 1 października 2015 roku do dnia 31 października 2015 roku. Termin płatności faktury ustalono do dnia 16 listopada 2015 roku. Faktura nie została uregulowana przez pozwanego.

W związku z niedotrzymaniem warunków umowy pozwany został obciążony kwotą 699,54 zł, płatną do dnia 25 stycznia 2016 roku.

dowód z innych środków dowodowych: faktury k. 19v – 22v, nota obciążeniowa k. 23v.

W dniu 27 kwietnia 2016 roku w (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika Prezesa zarządu J. D. i pełnomocnika członka zarządu A. W., zawarł z powodem, działającym przez pełnomocnika w osobie E. W., umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył istniejącej i wymagalne wierzytelności pieniężne względem klientów cedenta oraz porozumienie nr (...) do umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności, zobowiązując się do zapłaty ceny jednorazowo, w terminie 7 dni od dnia podpisania niniejszego porozumienia.

Na podstawie powyższej umowy powód nabył wierzytelności wobec pozwanego wynikające z faktury nr (...) i noty obciążeniowej nr (...).

W dniu 2 czerwca 2016 roku powód dokonał zapłaty ceny.

dowód: umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2016 roku k. 49 – 50v, porozumienie nr 2 z dnia 27 kwietnia 2016 roku k. 42 – 42v, załącznik nr 3 do porozumienia z dnia 27 kwietnia 2016 roku k. 41 – 41v, por. kserokopia potwierdzenia wykonanej operacji k. 43v.

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2016 roku, na podstawie której nabył wierzytelność wobec pozwanego R. T. (1), który w dniu 24 grudnia 2014 roku zawarł z poprzednikiem prawnym powoda - (...) S.A. z siedzibą w W. - umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych pod nr (...), na okres 24 miesięcy w ramach planu taryfowego (...) w pakiecie P..

Natomiast pozwany R. T. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w sprzeciwie zarzucił nieudowodnienie roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości wskazując, że powód nie przedstawił żadnego dokumentu, z którego wynikałoby roszczenie pozwanego, tym bardziej, że pozwany nie przypomina sobie aby zawierał z powodem jakąkolwiek umowę mogącą stanowić podstawę roszczenia. Pozwany zakwestionował również legitymację procesową powoda z uwagi na brak umocowania osób działających w imieniu stron umowy cesji.

Pozwany podniósł nadto zarzut przedawnienia.

Zgodnie z treścią art. 6 kc, w toku niniejszego procesu, strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności, skoro ze wskazanych faktów wywodziła określone dla siebie skutki prawne. Niewątpliwym bowiem jest, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Powód na potwierdzenie podnoszonych okoliczności przedstawił potwierdzone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika, dokumenty w postaci umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 grudnia 2014 roku, usługi telekomunikacyjne, warunki umowy, podsumowanie oferty, oświadczenie pozwanego R. T. (1), potwierdzeniem odbioru aparatu, umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2016 roku, porozumienie nr 2 z dnia 27 kwietnia 2016 roku, załącznik nr 3 do porozumienia z dnia 27 kwietnia 2016 roku, a nadto inne środki dowodowe – wydruki komputerowe w postaci regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych, cennik, faktury i notę obciążeniową.

W ocenie Sądu, z przedłożonych dokumentów bezsprzecznie wynika, że w dniu 24 grudnia 2014 roku pozwany R. T. (1) zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz odebrał w ramach zawartej umowy urządzenie. Pozwany nie kwestionował bowiem aby znajdujący się na tych dokumentach własnoręczny podpis, nie był przez niego złożony. Ponadto należy zauważyć, że z umowy wynika, iż doręczanie faktur miało następować na wskazany przez pozwanego w umowie adres mailowy. Pozwany w toku niniejszego procesu nie wykazał aby faktury w takiej formie nie były do niego skutecznie doręczane przez powoda.

Należy również zauważyć, że pozwany w przypadku wątpliwości co do wysokości ustalonych odpłatności za korzystanie z usługi telekomunikacyjnej, miał możliwość wszczęcia postępowania reklamacyjnego. Brak jest natomiast w tym zakresie jakichkolwiek informacji. Zatem, w ocenie Sądu, pozwany zgadzał się z wysokością opłat wskazanych na wydrukach faktur. Tym bardziej, że Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych.

Natomiast pozwany R. T. (1), kwestionując moc dowodową powyższych dokumentów i innych wniosków dowodowych, sam nie zaoferował w tym zakresie żadnych dowodów.

Zgodnie bowiem z treścią art. 308 kpc dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 ¹ , w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, Sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów.

Przepis powyższy odnosi się również do dwóch podstawowych (ale nie jedynych) grup dokumentów innych niż określone w art. 243 ¹ KPC, a więc niezawierających tekstu o charakterze wizualnym (np. plany, fotografie), zawierających wiadomości postrzegane za pomocą wzroku oraz o charakterze audialnym (np. płyty, taśmy dźwiękowe), zawierających wiadomości uzyskiwane za pomocą słuchu. Oznacza to, że środki te, w tym także fotokopie, mają przedstawiać rzeczywistość poprzez zawarte w nich obrazy lub dźwięki, a nie przez opisy wyrażane pismem.

Należy zauważyć, że wydruki komputerowe stanowią "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 i 309 kpc, gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Wydruk z komputera ma charakter dokumentu pochodnego i pośredniego. Ich moc dowodową należy oceniać zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 § 1 kpc (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 września 2014 roku, I ACA 404/14, Legalis). Odpowiednie zastosowanie znajdują do niego również przepisy o dokumentach, w szczególności art. 244 kpc. Do wydruków komputerowych zastosowanie ma także art. 309 kpc, albowiem w kodeksie postępowania cywilnego nie zawarto zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. Wobec tego art. 309 KPC może mieć zastosowanie także do niepodpisanych wydruków komputerowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2008 roku, I CSK 138/08, Legalis). Z tej przyczyny wydruk, mimo jego niepotwierdzenia za zgodność z oryginałem, może być uznany za dowód w sprawie, który oceniony być winien pod kątem jego wiarygodności lub mocy dowodowej na zasadach ogólnych, określonych w art. 233 § 1 kpc (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 sierpnia 2014 roku, I ACA 184/14, Legalis).

Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanego braku legitymacji czynnej po stronie powodowej, w ocenie Sądu, powód w należyty sposób wykazał, że nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej.

Podstawę prawną powództwa stanowi art. 509 kc zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Podkreślić należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/99, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1).

Powód załączył do pozwu umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2016 roku w W. wraz z załącznikiem nr (...), z którego wynika, że powód objął roszczenie pozwanego wynikające z przedłożonych faktur. Ponadto z zaoferowanego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że powód skutecznie nabył te wierzytelności albowiem przedłożył dowód potwierdzenia przelewu ceny, której uiszczenie było warunkiem koniecznym do skutecznego zawarcia umowy. Sąd nie miał również wątpliwości co do upoważnienia osób zawierających umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności, albowiem powód przedłożył pełnomocnictwa poświadczone notarialnie. Natomiast, skoro pozwany wskazywał, że umowa ramowa przelewu wierzytelności nie została podpisana przez osoby uprawnione, to powinien wykazać te okoliczności. Niewątpliwym natomiast jest, że pozwany oprócz oświadczeń w tym zakresie, nie zaoferował żadnych wniosków dowodowych.

Odnosząc się do zarzuty przedawnienia, to w ocenie Sądu, nie zasługuje on na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. W myśl natomiast art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe jak i związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 3 lata. Do zastosowania krótszego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego były podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą (tak: wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2008 roku, sygn. III CSK 302/2007, publ. Lex Polonica 2035118). W niniejszej sprawie termin przedawnienia roszczeń przysługujących cedentowi, a następnie cesjonariuszowi wynosił 3 lata. Ten sam termin przedawnienia dotyczy należności głównej jak i świadczeń okresowych (odsetek).

Z przedłożonych przez powoda innych środków dowodowych w niniejszej sprawie wynika, że faktura VAT (...) została wystawiona w dniu 1 października 2015 roku, a termin płatności miał nastąpić do dnia 15 października 2015 roku. Zatem od dnia 16 października 2015 roku roszczenie z tej faktury było wymagalne. Natomiast faktura VAT (...) została wystawiona w dniu 1 listopada 2015 roku, z datą płatności na dzień 16 listopada 2015 roku. Czyli roszczenie z tej faktury stało się wymagalne od dnia 17 listopada 2015 roku.

W przedmiotowej sprawie powód złożył pozew do Sądu Rejonowego Zachód – Lublin w Lublinie w dniu 30 sierpnia 2016 roku. Zatem z tym dniem nastąpiła przerwa biegu przedawnienia, przy czym roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Wobec powyższego Sąd uznał, że roszczenie strony powodowej zasługuje na uwzględnienie co do zasady.

Wątpliwości Sądu dotyczyły natomiast wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie kwoty 699,54 zł objętej nota obciążeniową nr (...).

Z przedłożonego bowiem innego środka dowodowego w postaci noty obciążeniowej wynika jedynie, że nota ta została nałożona na pozwanego w związku z niedotrzymaniem warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Wprawdzie w § 3 ust. 7 regulaminu załączonego do umowy wynika, że wysokość roszczenia w przypadku rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu promocyjnego, w przypadku wypowiedzenia umowy w całości lub w części dotyczącej poszczególnych numerów abonenckich przez abonenta przed upływem okresu promocyjnego lub niedotrzymania przez abonenta któregokolwiek z zobowiązań przewidzianych w umowie dla kresu promocyjnego, co będzie traktowane jako wypowiedzenie umowy przez abonenta z przyczyn leżących po jego stronie lub w razie rozwiązania umowy w całości lub w części dotyczącej poszczególnych numerów abonenckich przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta, określonych w regulaminie lub w szczególnych warunkach promocji obowiązującej abonenta, operatorowi przysługuje względem abonenta roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia:

a)  zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania w przypadku, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło w czasie obowiązywania okresu promocyjnego (dotyczy zawarcia nowej umowy),

b)  zawarcia aneksu do umowy do dnia jej rozwiązania w przypadku, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło w czasie obowiązywania okresu promocyjnego (dotyczy zawarcia aneksu do umowy),

c)  pierwszego dnia obowiązywania kolejnego okresu promocyjnego umowy do dnia jej rozwiązania w przypadku, gdy rozwiązanie nastąpiło w czasie obowiązywania danego kolejnego okresu promocyjnego (dotyczy przedłużenia na okres promocyjny) (ust. 1).

Ponadto roszczenie, o którym mowa w pkt 1 niniejszego ustępu, przysługuje operatorowi w odniesieniu do każdego numeru abonenckiego, który zostanie w wyniku rozwiązania umowy odłączony od sieci telekomunikacyjnej operatora. Roszczenie należne operatorowi wyliczane będzie według wzoru:

wysokość roszczenia = równowartość przyznanej ulgi dla okresu promocyjnego x liczba dni pozostałych do okresu promocyjnego/liczba dni okresu promocyjnego (ust. 2).

Z umowy z dnia 24 grudnia 2014 roku wynika, że została ona zawarta na okres 24 miesięcy i w związku z zawarciem umowy pozwanemu została przyznana ulga w wysokości 1.311,18 zł.

W ocenie Sądu powód nie wykazał jednak, czy i kiedy doszło do rozwiązania umowy, tym bardziej, że z § 3 ust. 6 pkt 1 jednoznacznie wynika, że wypowiedzenie umowy wymaga formy pisemnej, pod rygorem nieważności.

W konsekwencji Sąd nie miał możliwości zweryfikowania, czy wskazana w nocie obciążeniowej kwota została właściwie wyliczone zgodnie ze wskazanym wzorem.

Dlatego też roszczenie powoda w tym zakresie, jako nieudowodnione, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił roszczenie strony powodowej jedynie w zakresie kwot wynikających z faktury VAT (...) wystawionej w dniu 1 października 2015 roku i faktury VAT (...) wystawionej w dniu 1 listopada 2015 roku wraz ze skapitalizowanymi odsetkami oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o czym orzekł jak w pkt 1 sentencji, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W ocenie Sądu, pozwany R. T. (1) uległ tylko co do nieznacznej części żądania, albowiem strona powodowa dochodziła kwoty 958,50 złotych, natomiast jej roszczenie zostało uwzględnione co do kwoty 229,66 złotych.

Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego całość poniesionych przez niego kosztów procesu.