Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) z siedzibą w W. kwoty 826,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi z tytułu opóźnienia od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 22 grudnia 2014 r. doszło do kolizji drogowej pojazdu marki (...), nr rej. (...), stanowiącego własność / będącego w posiadaniu poszkodowanego (...), który zgłosił szkodę u pozwanego zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji. Pozwany wykonał opinię / kalkulację naprawy nr (...) w dniu 4 stycznia 2015 r. W dniu 2 marca 2015 r. poszkodowany zawarł z warsztatem (...) zlecenie naprawy. Warsztat zgodnie z treścią zlecenia naprawy, sporządził kalkulację nr (...) z dnia 24 marca 2015 r. i przed przystąpieniem do naprawy przedłożył ją pozwanemu zakładowi ubezpieczeń. Warsztat, wykonując naprawę nie uwzględnił zastosowanych przez pozwany zakład ubezpieczeń potrąceń, jako niezgodnych z treścią zlecenia. W oparciu o powyższą kalkulację, warsztat za wykonaną usługę wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 24 kwietnia 2015 r. na kwotę 17.595,69 zł. Powód wskazał, iż poszkodowany (...) w dniu 2 marca 2015 r. zawarł umowę o przelew wierzytelności z (...), który z kolei w dniu 26 marca 2015 r. zawarł umowę o powierniczy przelew wierzytelności z powodem. Ważność powyższych dokumentów warunkowana była podpisaniem umowy o powrotny przelew wierzytelności pomiędzy poszkodowanym, a (...), do której podpisania doszło w dniu 10 listopada 2015 r. Wobec braku zapłaty należnego odszkodowania za szkodę w ustawowym terminie płatności, strona powodowa wezwaniem z dnia 7 lipca 2016 r., wezwała pozwany zakład ubezpieczeń do zapłaty pełnej kwoty odszkodowania w wysokości 17.595,69 zł. Pozwany zakład ubezpieczeń przyznał odszkodowanie za przedmiotową szkodę w łącznej wysokości 13.479,33 zł. Poszkodowany jest uprawniony do odliczenia 100% podatku VAT w związku, z czym kwota wierzytelności powoda względem pozwanego wynosi 826,11 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 13 października 2016 r pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że bezsporne jest zaistnienie szkody w pojeździe (...) nr rej. (...), należącym do (...), a także to, iż do zdarzenia doszło z winy kierowcy, którego pozwany ubezpieczał w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzjami z dnia 21 stycznia 2015 r. i 8 kwietnia 2015 r. pozwany przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 13.479,33 zł netto, które odpowiada kosztowi naprawy pojazdu. W ocenie pozwanego, dotychczas przyznane odszkodowanie w pełni zrekompensowało doznany uszczerbek majątkowy. Pozwany podkreślił, że nie neguje prawa poszkodowanego do wyboru warsztatu, który naprawi należący do niego pojazd, jednak działanie to winno uwzględniać interes ubezpieczyciela przez wybór warsztatu stosującego stawki rynkowe. Wskazał również, że decydując się na cesję wierzytelności wobec ubezpieczyciela, zwykle poszkodowany nie interesuje się kosztem naprawy pojazdu, co często prowadzi do nadużyć, tj. zwiększania zakresu powstałej szkody i w konsekwencji do naruszenia zasady minimalizacji szkody wyrażonej w art. 354 § k.c. W ocenie pozwanego, taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Biorąc pod uwagę, że lokalne warsztaty naprawcze stosują stawki ok. 130 zł/rbg za prace blacharskie i lakiernicze, dokonana przez pozwanego weryfikacja jest prawidłowa.

W piśmie procesowym z dnia 13 grudnia 2016 r. powód podtrzymał wszystkie swoje twierdzenia i żądania. W uzasadnieniu pisma wskazał, że pozwany ograniczył się do lakonicznego zakwestionowania stawki zastosowanej przez powoda, bez przedstawienia jakichkolwiek dowodów wykazujących zasadność obniżenia stawki w sprawie, czy chociażby merytorycznie weryfikowalnych mechanizmów redukcji tegoż odszkodowania. Powód zakwestionował zasadność ustalenia kosztów naprawy pojazdu w oparciu o średnie stawki występujące na rynku lokalnym. W jego ocenie, stosowanie arytmetycznie wyliczonej stawki średniej koliduje z obowiązującą na gruncie odpowiedzialności gwarancyjnej zasadą pełnego odszkodowania.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt VIII GC 2348/16, oddalił powództwo; zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.262,16 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 114,84 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w wyniku zdarzenia komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 22 grudnia 2014 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki (...), nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego (...) Właściciel pojazdu, którym kierował sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu (...) z siedzibą w W., domagając się wypłaty odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.

Pozwany (...) z siedzibą w W. przeprowadził postępowanie likwidacyjne, po zakończeniu którego, w oparciu o kalkulację naprawy nr (...) wydał w dniach 21 stycznia 2015 r. oraz 8 kwietnia 2015 r. decyzje, na mocy których przyznał i wypłacił na rzecz poszkodowanego łączną kwotę 13.479,33 zł.

W dniu 2 marca 2015 r. poszkodowany (...) zawarł z warsztatem (...) z siedzibą we W. zlecenie naprawy pojazdu. Wyceniając wysokość kosztów naprawy, nie uwzględniono zastosowanych przez pozwany zakład ubezpieczeń potrąceń. Warsztat sporządził kalkulację nr (...) z dnia 24 marca 2015 r. i przed przystąpieniem do naprawy przedłożył ją pozwanemu zakładowi ubezpieczeń.

W oparciu o powyższą kalkulację, warsztat za wykonaną usługę wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 24 marca 2015 r. na kwotę 17.595,69 zł brutto (14.305,44 zł netto).

(...) w dniu 2 marca 2015 r. zawarł umowę o przelew wierzytelności z (...)z siedzibą we W..

Następnie, (...) z siedzibą we W. w dniu 26 marca 2015 r., w związku ze zleceniem wyegzekwowania kwoty 14.305,44 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, stanowiącej różnicę pomiędzy odszkodowaniem należnym za wykonaną usługę, a kwotą bezspornie wypłaconą przez zakład ubezpieczeń, zawarł z (...) z siedzibą w G. umowę o powierniczy przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia z polisy oc sprawcy. Pismem z dnia 26 marca 2015 r. cesjonariusz wezwał pozwanego ubezpieczyciela do zapłaty odszkodowania w wysokości określonej w kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 24 marca 2015 r.

Ważność powyższych umów warunkowana była podpisaniem umowy o powrotny przelew wierzytelności pomiędzy (...) (korzystającym) a (...)(finansującym), co wynikało z faktu, iż samochód (...) stanowił przedmiot leasingu operacyjnego, ustanowionego na mocy umowy z dnia 29 marca 2013 r. Umowa została podpisana w dniu 10 listopada 2015 r.,

W piśmie z dnia 7 lipca 2016 r. powód (...) z siedzibą w G., wezwał pozwanego (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 17.595,69 zł, tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe (...) nr rej. (...).

W odpowiedzi na powyższe, decyzją z dnia 9 sierpnia 2016 r. (...)z siedzibą w W. odmówił wypłaty dalszego odszkodowania ponad wypłaconą już dotychczas kwotę 13.479,33 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że niezbędny koszt naprawy pojazdu marki (...) o numerze rej. (...) po uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r., przy użyciu części oryginalnych i wykonanej kalkulacji według cen rynkowych na rynku „ (...)” wynosi 14.942,26 zł brutto (12.148,18 zł netto). Natomiast przy uwzględnieniu średnich cen stosowanych przez autoryzowane warsztaty naprawcze na rynku „ (...)” (tj. za prace blacharko – mechaniczne – 144 zł, za prace lakiernicze – 146 zł) koszt naprawy wynosi 15.845,57 zł brutto (12.882,58 zł netto), zaś przy uwzględnieniu stawek zastosowanych przez zakład naprawczy koszt naprawy wynosi 16.226,38 zł brutto (13.192,18 zł netto).

Wypłacone odszkodowanie w wysokości 13.479,33 zł netto pozwalało na przywrócenie pojazdu do stanu technicznego sprzed zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r.

Sąd w całości dał wiarę opinii biegłego sądowego S. G. (1), uzupełnionej ustną opinią złożoną na rozprawie. Biegły ustalił, jaki jest całkowity koszt naprawy pojazdu marki T. (...) przy użyciu części oryginalnych w trzech wariantach: (1) według cen rynkowych na rynku „ (...)”, (2) przy uwzględnieniu średnich cen stosowanych przez autoryzowane warsztaty naprawcze na rynku „ (...)” oraz (3) przy uwzględnieniu stawek zastosowanych przez warsztat naprawczy. Z powyższego wynikało, że nawet przy uwzględnieniu stawek zastosowanych przez warsztat naprawczy (...) z siedzibą we W., wypłacone odszkodowanie w kwocie 13.479,33 zł netto pozwoliło na przywrócenie pojazdu do stanu technicznego sprzed zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r. Wprawdzie strona powodowa w piśmie z dnia 16 marca 2017 r. podniosła zarzuty do opinii biegłego, domagając się uwzględnienia stawek zastosowanych przez powoda. Ustosunkowując się do tych zarzutów, biegły sporządził dodatkową kalkulację, uwzględniającą stanowisko strony powodowej, z której wynikało, że koszt naprawy w takiej sytuacji powinien wynieść 13.192,18 zł netto, a zatem kwota wypłacona przez ubezpieczyciela w pełni pokryła szkodę w pojeździe. Natomiast w piśmie z dnia 16 marca 2017 r. strona powodowa podniosła zarzuty do opinii biegłego, które stanowiły powielenie dotychczas już zgłoszonych zastrzeżeń.

Mając na uwadze jasne i kategoryczne wnioski opinii biegłego, z których wynikało, że kwota odszkodowania wypłacona przez ubezpieczyciela pozwoliła na wyrównanie szkody, Sąd uznał, że przeprowadzenie dalszych dowodów, zawnioskowanych przez stronę powodową, nie znajduje uzasadnienia i z tego względu postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 13 czerwca 2017 r. oddalił pozostałe wnioski dowodowe, które nie zostały dotychczas przeprowadzone.

W przedmiotowej sprawie, pozwany zarzucał, iż kalkulacja naprawy przedstawiona przez powoda jest zawyżona, a dotychczas wypłacone odszkodowanie w łącznej kwocie 13.479,33 zł w pełni zrekompensowało doznany uszczerbek majątkowy.

Powód nabył od poszkodowanego jego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki wierzyciela (art. 509 k.c.).

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zatem wszelkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, dzięki którym samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, OSNC 2004/4 poz. 51).

Powód żądał wypłaty odszkodowania zgodnie z kalkulacją naprawy nr (...) sporządzoną przez (...) z siedzibą we W.. Według kosztorysu przedłożonego przez powoda koszt naprawy pojazdu wynosił 17.595,68 zł brutto, tj. 14.305,43 zł netto.

Biegły sądowy stwierdził, że niezbędny koszt naprawy pojazdu marki (...) o numerze rej. (...) po uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r., przy użyciu części oryginalnych i wykonanej kalkulacji według cen rynkowych na rynku „ (...)” wynosi 14.942,26 zł brutto (12.148,18 zł netto). Natomiast przy uwzględnieniu średnich cen stosowanych przez autoryzowane warsztaty naprawcze na rynku „ (...)” za prace blacharko – mechaniczne tj. 144 zł oraz za prace lakiernicze tj. 146 zł, koszt naprawy wynosi 15.845,57 zł brutto (12.882,58 zł netto). Uwzględniwszy, po wniesieniu zastrzeżeń przez stronę powodową, stawki zastosowane przez zakład naprawczy: co do prac blacharskich – 160 zł, co do prac lakierniczych – 165 zł, biegły sądowy ustalił, że koszt naprawy powinien wynieść 16.226,38 zł brutto (13.192,18 zł netto). Wnioski wynikające z opinii biegłego pozwalają na stwierdzenie, że wypłacone odszkodowanie w wysokości 13.479,33 zł netto umożliwia przywrócenie pojazdu do stanu technicznego sprzed zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r.

Wobec zasady, że odszkodowanie nie może przekraczać szkody faktycznie poniesionej, Sąd zważył, iż jak wynikało z opinii biegłego, której wnioski uwzględniono w całym zakresie, maksymalny koszt doprowadzenia pojazdu marki (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 22 grudnia 2014 r. wynosił 13.192,18 zł netto. Skoro zaś wypłacone przez ubezpieczyciela odszkodowanie wynosiło 13.479,33 zł, kwota wypłacona tytułem odszkodowania w pełni pokryła szkodę w majątku powoda wynikłą z opisanego powyżej zdarzenia. W niniejszej sprawie brak jest zatem uzasadnienia dla jakiejkolwiek wypłaty dalszego odszkodowania na rzecz strony powodowej.

Mając na uwadze powyżej poczynione ustalenia i rozważania prawne, Sąd oddalił w całości zgłoszone przez powoda(...)z siedzibą w G. powództwo (punkt I wyroku).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Koszty, jakie poniósł pozwany to kwota 1.262,16 zł, na którą składały się: kwota 360 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 885,16 zł stanowiąca pobraną zaliczkę na przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

W punkcie III wyroku Sąd na mocy art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 623 ze zm.) nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 114,84 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki wpłaconej na poczet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Powód zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

a)  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z opinii biegłego sadowego S. G. (1) i uznanie wniosków dotyczących określenia zakresu naprawy pojazdu marki (...) nr rej. (...), podczas gdy opisane przez biegłego czynności naprawcze i koszty z nimi związane ani w postępowaniu likwidacyjnym, ani również w toku niniejszego procesu nie były kwestionowane przez pozwanego, zatem stanowiły okoliczności bezsporne. Za niesłuszną należy uznać redukcję kosztów naprawy w/w pojazdu o czynności dodatkowe na podstawie własnych subiektywnych przekonań, które to wnioski Sąd I instancji uznał za prawidłowe i zasadne, a w konsekwencji ustalił uzasadnione koszty naprawy pojazdu w niniejszej sprawie w wysokości 13.479,33 zł, podczas gdy wysokość tychże kosztów wynosiła 17.595,68 zł brutto;

b)  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z dokumentu prywatnego tj. zweryfikowanej kalkulacji naprawy z dnia 24 marca 2015 r. sporządzonej przez warsztat dokonujący naprawy, poprzez pominięcie faktu, iż pozwany na etapie postępowania likwidacyjnego szkody, nie kwestionował zakresu naprawy i związanych z tym kosztów, a z nieuzasadnionych przyczyn w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 31 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt VIII Gnc 4947/16 pozwany ogólnikowo zakwestionował zakres naprawy przedmiotowego pojazdu,

c)  naruszenie przepisu art. 227, 229 i 230 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i prowadzenie przez Sąd Rejonowy postępowania dowodowego na okoliczności niesporne między stronami (w zakresie w jakim biegły zakwestionował celowość i czasochłonność poszczególnych prac naprawczych) podczas gdy, kwestie te stanowiły okoliczności bezsporne między stronami, co do których postępowania dowodowego nie należało prowadzić,

2.  naruszenie prawa materialnego, a w szczególności przepisu art. 361 i 363 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż przyznane odszkodowanie nie musi pokrywać w całości poniesionych przez poszkodowanego, udokumentowanych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu w związku z wystąpieniem szkody zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 826,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2015 r., do dnia 31 grudnia 2016 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia do zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wniósł też o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, wedle norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów zastępstwa procesowego. Podał, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił koszt naprawy pojazdu na podstawie opinii biegłego. Pozwany powziął wątpliwości co do zakresu naprawy, a jego stanowisko potwierdza opinia biegłego przeprowadzona przed Sądem pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony procesu poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wyprowadził z nich trafne wnioski. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się zarzucanych naruszeń prawa materialnego i procesowego, które mogłyby skutkować zmianą zaskarżonego wyroku.

Wskazać trzeba, że istotnie, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zatem wszelkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, dzięki którym samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

W przedmiotowej sprawie spór dotyczył wysokości należnego powodowi odszkodowania, które powód określił w oparciu o treść kalkulacji sporządzonej przez powodowy warsztat nr (...) z dnia 24.03.2015 r., z której wynikały koszty naprawy pojazdu przewyższające kalkulację pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przepisów prawa materialnego, stwierdzić należało, że wypłata przez ubezpieczyciela przed procesem części odszkodowania stanowiła uznanie zasady odpowiedzialności przez pozwanego. Podstawy wypłaty odszkodowania lub świadczenia ubezpieczeniowego przez zakład ubezpieczeń wynikają z ustawy dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (tj. Dz.U. 2010 Nr 11, poz. 66 z późn. zm.). Zgodnie z art. 15 ustawy w brzmieniu obowiązującym w chwili wystąpienia szkody, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w postępowaniu, o którym mowa w art. 16, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Skarżący ma słuszność co do tego, że w orzecznictwie przyjmuje się, że uznanie roszczenia na podstawie art. 15 ustawy stanowi tzw. uznanie właściwe (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2014 r., V CSK 512/13, OSNC 2015/7-8/88). W razie ustalenia istnienia podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej i przyznania na tej podstawie świadczenia dochodzi zatem do uznania właściwego, które obejmuje dwa elementy – zasadę odpowiedzialności oraz uznaną przez ubezpieczyciela wysokość świadczenia. Uznanie pociąga za sobą ten skutek, że co do elementów uznanych wierzyciel nie musi już udowadniać podstaw odpowiedzialności ubezpieczyciela, lecz jedynie dokonanie uznania. Konsekwencją uznania właściwego jest więc zmiana rozkładu ciężaru dowodu.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest, że pozwany zakład ubezpieczeń uznał roszczenie powoda w części, w której wypłacił odszkodowanie, przyjmując tym samym swoją odpowiedzialność za ubezpieczonego sprawcę wypadku z 22.12.2014 r.

W tej sytuacji pozwany ubezpieczyciel, chcąc zwolnić się od odpowiedzialności dowieść musiał, że podstawy jego odpowiedzialności jednak nie istnieją. Powód natomiast zobowiązany był w przedmiotowym procesie wykazać wielkość poniesionego uszczerbku, gdyż wypłata odszkodowania przez pozwanego stanowiła uznanie roszczenia tylko w zakresie, w jakim roszczenie zostało zaspokojone. Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dn. 12 lutego 2016 r. II CSK 251/15 – po dokonaniu czynności przewidzianej w art. 15 ustawy z dn. 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (t.j. Dz. U z 2013 r., poz. 950 ze zm.) możliwe jest uwolnienie się przez ubezpieczyciela od odpowiedzialności, jeżeli zostanie wykazane, że takiej odpowiedzialności nie można przypisać ubezpieczającemu. Zatem, nawet po dokonaniu czynności przewidzianej w art. 15 ustawy z dn. 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, w razie zaistnienia sporu o inne lub dalsze roszczenia ubezpieczonego mające mu przysługiwać w związku z zaistnieniem zdarzenia objętego ochroną, ubezpieczyciel może kwestionować zasady swojej odpowiedzialności czy wysokości zgłoszonych przeciwko niemu roszczeń.

W przedmiotowym procesie zawnioskowany przez pozwanego dowód w postaci opinii biegłego sądowego S. G. (2) pozwalał określić, iż wypłacone przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 13.479,33 zł netto, w pełni rekompensowało uszczerbek powoda, także po zweryfikowaniu stawek kosztów robocizny (za prace naprawcze do kwoty 160 zł/rbg i lakiernicze do kwoty 165 zł/rbg – por. kalkulacja z dnia 9.05.2017 r. – k. 155-160 akt). Powód nie poza ogólnikowym zarzutem nieuzasadnionej redukcji kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu o czynności dodatkowe na podstawie subiektywnych przekonań biegłego, nie wykazał jednocześnie, które z kosztów zostały przez biegłego bezzasadnie obniżone. Zarzut powoda, by mógł odnieść skutek powinien tymczasem być poparty enumeratywnym wyliczeniem wszystkich niedopuszczalnych w ocenie powoda zaniżeń. Powód tego nie wskazał w uwagach do opinii uzupełniającej ani też w apelacji. Nie wnioskował też o dodatkowy dowód z opinii innego biegłego, dla wykazania rozbieżności między kalkulacją zakładu ubezpieczeń, a opinią biegłego sądowego. Tym samym powód nie udowodnił wysokości uszczerbku, którego rekompensaty domagał się w niniejszym postępowaniu.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda, jako nieuzasadnioną, o czym orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i zasądził od powoda na rzecz pozwanego poniesione przez niego koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym w wysokości określonej w § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) oraz w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego to rozporządzenie (Dz. U. poz. 1667).

Elżbieta Kala Artur Fornal Jacek Wojtycki