Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSA Michał Kłos

Sędziowie: SA Dorota Ochalska – Gola

SO del. Iwona Jamróz - Zdziubany (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Olejniczak

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2018 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W.

przeciwko M. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 23 marca 2017 r. sygn. akt II C 95/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz M. R. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 794/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 marca 2017 roku, wydanym w sprawie z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko M. R. o zapłatę, Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 245.035,52 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 12 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu w kwocie 9946 zł i oddalił powództwo w pozostałej części.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenia faktyczne, z których wynikało, że w dniu 16 listopada 2009 r. (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. zawarł z pozwanym Umowę L. Kredytowej (...) nr (...)2009 r., mocą której udzielił mu kredytu odnawialnego w kwocie 240.000 zł na okres 12 miesięcy, licząc od daty postawienia kredytu do dyspozycji kredytobiorcy, przy czym w § 3 pkt 5 przewidziano, że umowa będzie automatycznie przedłużana o 12 miesięcy w przypadku wywiązywania się kredytobiorcy z jej postanowień. Od 2010 r. pozwany spłacał kredyt nieregularnie, a pod koniec 2012 roku zaprzestał jego spłaty .

W 2014 roku Bank zwrócił się do pozwanego z ofertą przedłużenia kredytu.

Mocą porozumienia nr (...), zawartego w dniu 14 marca 2014 r., strony oświadczyły, że zadłużenie pozwanego na dzień 28 lutego 2014 r. wynosi łącznie 245.035,52 zł, w tym kapitał kredytu, wymagalne odsetki, odsetki naliczone od dnia zapadalności ostatniej spłaty, opłaty za usługę nieterminowych płatności oraz inne prowizje i opłaty wynikające z umowy. W § 2 ustalono okres spłaty ostatecznej kwoty restrukturyzacji wskazanej w harmonogramie na 120 miesięcy, licząc od dnia wejścia w życie porozumienia, co miało nastąpić po spełnieniu przez pozwanego warunków restrukturyzacji zadłużenia określonych § 1 pkt 5, to jest: uznania rachunku o podanym numerze kwotą wstępną 1.000 zł, dokonania zmiany wpisu hipotek na rzecz Banku dokonanego na podstawie umowy, ustanowienia prawnego zabezpieczenia w postaci pisemnego oświadczenia dłużnika rzeczowego o poddaniu się egzekucji oraz ustanowienia prawnego zabezpieczenia w postaci poręczenia według prawa cywilnego, udzielonego przez J. R.. Zgodnie z zapisem § 1 pkt 6, do dnia wejścia w życie porozumienia strony obowiązywały postanowienia umowy.

W § 5 porozumienia ustalono dodatkowe zabezpieczenie spłaty ostatecznej kwoty restrukturyzacji w formie:

a/ oświadczenia dłużnika rzeczowego o poddaniu się egzekucji,

b/ poręczenia cywilnego udzielonego przez J. R..

W § 8 porozumienia pozwany oświadczył, że w zakresie roszczeń Banku, wynikających z niniejszego porozumienia o restrukturyzacji kredytu poddaje się egzekucji w trybie art. 97 ust. 1 – 2 ustawy Prawo bankowe oraz wyraża zgodę na wystawienie przez Bank bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 367.553,28 zł w przypadku niewywiązania się ze zobowiązań.

W ślad za zawartym porozumieniem dokonano zmiany wpisu hipotek na rzecz Banku dokonanego na podstawie umowy.

Pozwany nadal nie wywiązywał się należycie ze swoich zobowiązań, w związku z czym, w dniu 27 października 2014 r., Bank przesłał mu wypowiedzenie porozumienia o restrukturyzacji kredytu z dnia 16 listopada 2009 r. W treści wypowiedzenia wezwano pozwanego do bezzwłocznej spłaty bieżącego zadłużenia z pouczeniem, że po upływie terminu wypowiedzenia i nie uregulowania należności zadłużenie stanie się natychmiast wymagalne. Wskazano też, że okres wypowiedzenia porozumienia upływa w dniu 11 grudnia 2014 r. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanemu w dniu 30 października 2014 r.

W dniu 18 stycznia 2016 r. strona powodowa sporządziła wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), wskazujący wysokość zobowiązań pozwanego na kwotę 294.112,16 zł, na którą składać miały się należności:

- 250.160,61 zł z tytułu kapitału kredytu,

- 20.812,74 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych zgodnie z regulaminem od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 30 maja 2014 r. do dnia rozwiązania umowy, tj. do dnia 11 grudnia 2014 r.,

- 23.138,81 zł z tytułu odsetek ustawowych, naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia następnego po dniu rozwiązania umowy, tj. od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku.

W dniu 19 września 2011 r. został utworzony bank krajowy (...) S.A., który wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki (...) SA Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce. W dniu 31 grudnia 2012 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (Spółka przejmująca) połączyła się ze spółką (...) Spółka Akcyjna (Spółka przejmowana) w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. tj. poprzez przeniesienie całego majątku Spółki przejmowanej na Spółkę przejmującą. Połączenia dokonano w oparciu o uchwałę Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki przejmowanej z dnia 14 listopada 2012 r., powziętą na podstawie art. 506 § 1 k.s.h. oraz uchwałę Zarządu Spółki przejmującej z dnia z tej samej daty. Połączenia dokonano z uwzględnieniem art. 516 k.s.h.

Pozwany obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej, pobiera rentę w kwocie 942 zł. Ma problemy zdrowotne, przebył czternaście operacji. Cierpi na cukrzycę i zaniki pamięci.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał roszczenia strony powodowej za uzasadnione jedynie w części .

Przyjął za bezsporny fakt zawarcia przez pozwanego i poprzednika prawnego strony powodowej umowy linii kredytowej na kwotę 240.000 zł, zmieniającego ją porozumienia oraz okoliczność, iż kredyt nie został spłacony.

Odnosząc się do § 1 pkt 4 porozumienia, uznał, że pozwany spełnił wszystkie warunki restrukturyzacji zadłużenia określone w § 1 pkt 5 porozumienia, co spowodowało, że porozumienie to zostało skutecznie zawarte i weszło w życie. Uznał też, że dla oceny ważności zawartego porozumienia bez znaczenia pozostawała, podnoszona przez pozwanego okoliczność braku jakiejkolwiek spłaty. Wskazując na zapisy § 3 pkt 5 i ustalenie co do automatycznego przedłużenia umowy w przypadku wywiązywania się kredytobiorcy z jej postanowień o dwanaście miesięcy, za chybione potraktował nadto twierdzenia pozwanego, iż umowa z dnia 16 listopada 2009 r. przestała obowiązywać po upływie okresu w niej wskazanego. Zaznaczył, że dopiero zaprzestanie terminowej spłaty kredytu spowodowało konieczność zawarcia porozumienia o jego restrukturyzacji, w którym w § 1 pkt 1 i pkt 2 pozwany uznał wysokość roszczenia co do zasady i co do wysokości.

Sąd I instancji za niezasadny uznał również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Przyjął, że w rozpoznawanej sprawie bieg terminu przedawnienia rozpoczął się od dnia następującego po dniu wypowiedzenia porozumienia o restrukturyzacji zadłużenia, czyli od dnia 12 grudnia 2014 r., zaś pozew wniesiono w dniu 18 marca 2016 r., a zatem przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia, określonego w art. 118 k.c.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że pomiędzy stronami istniało ważne zobowiązanie, które nie wygasło na skutek spełnienia świadczenia przez pozwanego, a także nie uległo przedawnieniu, co skutkowało uwzględnieniem powództwa.

Odnosząc się do wysokości dochodzonego roszczenia Sąd I instancji zgodził się ze stanowiskiem pozwanego, że przedłożony przez powoda na tę okoliczność wyciąg z ksiąg bankowych jest dokumentem prywatnym i stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Wprawdzie zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych jednakże, zgodnie z ust. 1a w/w przepisu, moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Skoro zatem w procesie przeciwko konsumentowi /osobie fizycznej/ wyciąg z ksiąg bankowych nie ma mocy dokumentu urzędowego, to za bezsporną kwotę zadłużenia pozwanego wobec powoda, zdaniem Sądu Okręgowego, należało uznać kwotę 245.035,52 zł, wynikającą z zawartego w dniu 14 marca 2014 r. porozumienia o restrukturyzacji kredytu i ją zasądzić, oddalając roszczenie w pozostałym zakresie jako nieudowodnione.

Przedłożony przez Bank dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych z dnia 18 stycznia 2016 roku, mający stanowić podstawę wysokości dochodzonego przez niego roszczenia, uznany przez sąd I instancji za dokument prywatny, zakwestionowany przez powoda nie mógł bowiem stanowić dowodu na powołane okoliczności. Powód nie przedstawił natomiast nie tylko dowodu, ale nawet twierdzenia co do tego w jaki sposób nastąpiło wyliczanie odsetek umownych. Brak takich danych uniemożliwiło sądowi dokonanie ustalenia sposobu w jaki zostały naliczone odsetki umowne, od jakiej kwoty i za jaki okres. Odwołując się do poglądów doktryny i judykatury Sąd Okręgowy wskazał, że jeżeli żądanie strony dotyczy również zasądzenia odsetek obowiązana jest ona dokładnie określić ich wysokość oraz czas obliczeniowy . Tylko bowiem tak określone żądanie, pozwala z jednej strony sądowi zweryfikować jego zasadność, z drugiej natomiast gwarantuje pozwanemu, którym z reguły jest osoba nie posiadająca wiedzy prawniczej, realizację prawa do obrony oraz podnoszenia ewentualnych zarzutów. Powód dochodzi w pozwie roszczenia, którego część stanowią skapitalizowane odsetki. Winien więc przytoczyć okoliczności faktyczne i uzasadnić wysokość tej części roszczenia. Wbrew ciążącemu na powodzie z mocy art. 6 k.c. obowiązkowi, okoliczności tej powód nie zdołał wykazać, dlatego w pozostałym zakresie powództwo podlega oddaleniu.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 w zw. z art. 455 k.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło natomiast w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku, w części oddalającej powództwo wywiodła strona powodowa, zarzucając mu naruszenie :

1.  przepisów prawa materialnego:

a. art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie powództwa w zakresie odsetek ustawowych w wysokości 23.138,81 zł naliczonych od kwoty kapitału kredytu, czyli 250.160,61 zł za okres od dnia następnego od dnia rozwiązania umowy tj. od dnia 12/12/2014 r., do dnia 31/12/2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01/01/2016 r., do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku.

b. art 69 ust. 1. ustawy Prawo Bankowe poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji oddalenie powództwa w zakresie odsetek umownych w wysokości 20.812,74 zł, naliczonych zgodnie z Regulaminem od kwoty kapitału kredytu, czyłi kwoty 250.160,61 za okres od dnia 30 maja 2014 r. do dnia rozwiązania umowy, tj. do dnia 11 grudnia 2014 r., oraz pominięcie istoty umowy kredytu, polegającej na jego odpłatności,

2. przepisów prawa procesowego:

a. art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia, pomimo przedłożenia szeregu dowodów na tę okoliczność, w tym uznania długu zarówno co do zasady jak i wysokości w porozumieniu nr (...) o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie Umowy L. Kredytowej (...) nr (...) i braku jakich dowodów przeczących wysokości roszczenia, w tym nawet potwierdzeń wpłaty, przedkładanych przez pozwanego,

b. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegające daniu wiary gołosłownym twierdzeniom pozwanego przy jednoczesnym zupełnym pominięciu przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie porozumienia o restrukturyzacji kredytu nr (...) udzielonego na podstawie Umowy L. Kredytowej (...) nr (...), zawierających uznanie przez pozwanego długu zarówno co do wysokości jak i co zasady, przy jednoczesnym braku wskazania, czy Sąd odmówił mu wiarygodności,

c. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie oceny dowodów w sposób wybiórczy i pominięcie dowodu z przedstawionych dokumentów w postaci porozumienia o restrukturyzacji kredytu nr (...), udzielonego na podstawie Umowy L. Kredytowej (...) nr (...) oraz niewskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i tym samym uniemożliwienie kontroli instancyjnej orzeczenia,

d. art. 245 k.p.c. poprzez odmowę uznania wyciągu z ksiąg banku i porozumienia nr (...) o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie Umowy L. K.­wej (...) nr (...) z dnia 22.10.2013 r. jako dowodu na wysokość roszczenia powoda

3. niezgodność ustaleń Sądu I instancji z treścią materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, ze powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, pomimo przedłożenia do akt sprawy uznania długu w postaci porozumienia nr (...) o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie Umowy L. Kredytowej (...) nr (...).

Wskazując na powyższe strona powodowa wniosła o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zakresie:

- 20 812,74 zł tytułu odsetek umownych, naliczonych zgodnie z Regulaminem od kwoty kapi­tału kredytu za okres od dnia 30 maja 2014 r. do dnia rozwiązania umowy, tj. do dnia 11 grudnia 2014 r.,

-

23 138,81 zł z tytułu odsetek ustawowych naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia następnego po dniu rozwiązania umowy, tj. od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku,

-

zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania w I i II instancji, w tym kosztów z tytułu zastępstwa procesowego.

Ewentualnie w przypadku, gdyby Sąd II instancji nie znalazł podstaw do rozstrzygnięcia merytorycznego, uchylenie wyroku w zakresie punktu 2. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania są­dowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania.

Nadto strona powodowa wiosła także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z harmonogramu spłaty rat kredytu nieodnawial­nego o ustalonym harmonogramie spłat dla Małych Firm w (...) Bank (...) S.A. doty­czącego Porozumienia nr (...) o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie Umowy L. Kredytowej (...) nr (...) z dnia 16/11/2009. - na okoliczność wysokości kapitału kredytu.

W odpowiedzi na apelację strony powodowej pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Podniesione w zgłoszonym środku odwoławczym zarzuty obrazy zarówno prawa procesowego, jak i materialnego są chybione.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc jest skuteczny, gdy uzasadnienie orzeczenia pozbawione jest elementów określonych tym przepisem, którymi są: wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. W świetle ugruntowanych poglądów orzecznictwa i piśmiennictwa, uzasadnienie wyroku wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak SN w wyroku z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie II PK 202/10, LEX nr 817516; w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 r. w sprawie II UK 148/09, LEX nr 577847; podobnie SA w Poznaniu w wyroku z dnia 27 października 2010 r. w sprawie I ACa 733/10, LEX nr 756715). W rozpatrywanej sprawie analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż zawiera ono wszystkie elementy konstrukcyjne wymagane przez art. 328 § 2 k.p.c. i w pełni umożliwia odtworzenie sposobu wnioskowania oraz procesu stosowania prawa materialnego przez Sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy odniósł się do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia stosownie do przedstawionych do sprawy dokumentów oraz wbrew twierdzeniom skarżącego wskazał konkretnie podstawę prawną rozstrzygnięcia ( m.in. art. 69 ustawy prawo bankowe), dokonał oceny przedstawionego materiału dowodowego z powołaniem sie na orzecznictwo Sądu Najwyższego, a tok rozumowania sądu przedstawiony w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia nie nasuwa wątpliwości i poddaje się kontroli instancyjnej. Uzasadnienie Sądu I instancji nie pozostawia również wątpliwości co do oceny i mocy dowodowej dokumentów, w tym także w postaci wyciągu z ksiąg bankowych.

Przedstawione wyżej argumenty wiążą się z kolejnym zarzutami apelacji dotyczącymi naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji tego przepisu wymaga od skarżącego wykazania za pomocą argumentów jurydycznych, że sąd ten naruszył ustanowione w tym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w tym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności – por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5–6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267; wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1356634).

Moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013 r., III AUa 1431/12, LEX nr 1322011; wyrok SA w Łodzi z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 50/13, LEX nr 1345548; wyrok SA w Łodzi z dnia 23 lipca 2013 r., I ACa 90/13, LEX nr 1356578).

Formułujący taki zarzut skarżący powinien zatem określić, jaki dowód i z naruszeniem jakich kryteriów sąd ocenił niewłaściwie. Zarzuty apelacji strony powodowej koncentrują się zaś głównie wokół jednego dowodu w postaci porozumienia stron o restrukturyzacji długu . Mimo powołania zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący nie precyzuje, które z pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów zostały ocenione niewłaściwie i z jakiej przyczyny. Nie wskazuje, w jaki sposób przy ich ocenie Sąd pierwszej instancji naruszył zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, a jedynie tego rodzaju uchybienia mogłyby świadczyć o naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów. Niezrozumiałe są przy tym zarzuty skarżącego, dotyczące pominięcia przy tej ocenie przez Sąd pierwszej instancji w.w. dowodu w postaci zawartego przez strony porozumienia o restrukturyzacji kredytu udzielonego pozwanemu w oparciu o umowę L. Kredytowej (...), skoro z uzasadnienia Sądu Okręgowego wprost wynika, że właśnie ten dokument stał się podstawą częściowego uwzględnienia żądania pozwu i kwota objęta wyrokiem jest tożsama z kwotą wynikającą z tego porozumienia.

Co do pozostałej części żądania strony powodowej Sąd Okręgowy trafnie zauważył, że obowiązkiem strony powodowej było przedłożenie dokumentów źródłowych, z których wynikałaby taka wysokość zadłużenia pozwanego wobec strony powodowej, ale także sposób wyliczenia kwoty objętej pozwem.

Nie jest przy tym prawdą, iż skarżący złożył na tę okoliczność szereg dowodów potwierdzających wysokość dochodzonego roszczenia. Jedynym takim dokumentem, poza wspomnianym porozumieniem, był trafnie oceniony przez Sąd I instancji wyciąg z ksiąg rachunkowych banku . W sytuacji jak w rozpoznawanej sprawie, a zatem dochodzenia roszczenia o spłatę kredytu wraz z należnościami ubocznymi, przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie obejmuje podanie wysokości kredytu oraz należności ubocznych i sposobu wyliczenia tych kwot. W szczególności do okoliczności faktycznych koniecznych do podania przez powoda dla uzasadnienia roszczenia zaliczyć należy wskazanie sposobu, w jaki dochodzona kwota należności głównej została wyliczona, odnośnie zaś odsetek koniecznym jest natomiast podanie, według jakiej stopy procentowej i za jakie okresy zostały one wyliczone, a jeżeli jest to zmienna stopa procentowa, wskazanie w jaki sposób została ona dla poszczególnych okresów ustalona oraz jakie fakty spowodowały przyjęcie dla poszczególnych okresów zastosowanych podstaw ustalenia wysokości stopy procentowej. Tak podane fakty poddają się kontroli sądu, który może zweryfikować poprawność wyliczenia dochodzonych kwot, a tym samym orzec o zasadności żądania pozwu. Umożliwiają też pozwanemu podjęcie obrony i, jeżeli w jego przekonaniu wyliczenie jest wadliwe, podniesienie stosownego zarzutu. W konsekwencji uchylenie się przez powoda od podania wyżej wskazanych faktów, poza sytuacjami gdy wysokość dochodzonych kwot jest bezsporna, zawsze prowadzić musi do oddalenia powództwa, czy to w całości, czy w stosownej części, zależnie od tego, które z wyżej wymienionych okoliczności nie zostały podane. Jeżeli natomiast wyżej wskazane okoliczności zostaną przez powoda przytoczone i okażą się sporne, to na powodzie, jako stronie wywodzącej z nich skutki prawne, zgodnie z art. 6 k.c. spoczywać będzie ciężar ich udowodnienia, a od sprostania temu ciężarowi zależeć będzie uwzględnienie powództwa.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że powód nie sprostał tym wymaganiom. Nie wskazał bowiem ani sposobu wyliczenia kwoty długu głównego, który odbiega od tego jaki był uznany przez dłużnika w przywoływanym przez skarżącego porozumieniu, ani części, która została spłacona w oparciu o harmonogram spłat i w jaki sposób zapłacone kwoty zostały zaliczone oraz w jakiej części na należność główną, a w jaki na świadczenia uboczne. Nie podał też sposobu wyliczenia odsetek, stóp procentowych za poszczególne okresy i kwot, od których były one liczone. Tymczasem w porozumieniu zostało wskazane, że cały dług powoda wynosi łącznie 245.035,52 zł, w tym kapitał kredytu, wymagalne odsetki, odsetki naliczone od dnia zapadalności ostatniej spłaty, opłaty za usługę nieterminowych płatności oraz inne prowizje i opłaty wynikające z umowy bez rozbicia na poszczególne kwoty. Wysokość należności głównej i odsetek wymienionych w porozumieniu jest różna od wskazanych w pozwie, a zatem dołączenie tego dokumentu nie może zostać uznane za dowód na istnienie i wysokość całej kwoty dochodzonej pozwem. Jednocześnie powód nie załączył także harmonogramu spłat. Jego, niczym nieuzasadnione złożenie dopiero na etapie postępowania apelacyjnego, nie może być natomiast uznane za prawidłowe ( art. 381 k.p.c.) .

W rezultacie powyższego stwierdzić trzeba, że słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że powód nie podał faktów, z których wynikałoby istnienie wierzytelności w wysokości dochodzonej pozwem lub które umożliwiałyby wyliczenie wysokości tej wierzytelności chociażby w kwocie stanowiącej część kwoty dochodzonej pozwem, poza tą która wynikała z zwartego przez strony porozumienia o restrukturyzacji długu. Prawidłowa była również

ocena tego, iż w konsekwencji zaprzeczenia przez pozwanego wysokości dochodzonej wierzytelności na powodzie spoczywał ciężar wykazania tak zawarcia przez jego poprzednika prawnego samej umowy kredytowej, czemu powód sprostał przedstawiając odpis umowy kredytowej oraz porozumienia, jak i wysokości wierzytelności z tej umowy wynikającej, czego powód nie uczynił, a nawet nie podał faktów umożliwiających ustalenie tej wysokości. Wbrew zarzutowi apelacji nie stanowi dostatecznego dowodu istnienia tej wierzytelności w określonej wysokości wyciąg z ksiąg bankowych .

Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu Okręgowego, iż w obecnym stanie prawnym, wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2105 r. poz. 218), dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych załączony do pozwu w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego. Od dnia 20 lipca 2013 r. w postępowaniu cywilnym jest on traktowany jako dokument prywatny, czyli zgodnie z art. 245 k.p.c. jest dowodem tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument taki nie stanowi dowodu faktu w nim opisanego, a jedynie dowód, że osoba upoważniona przez bank złożyła oświadczenie, że fakt taki miał miejsce. Należy zgodzić się przy tym ze skarżącą, że nie zawsze pozbawia to ten dokument mocy dowodowej i wiarygodności. Mimo nowelizacji prawa bankowego dokonanej ustawą z dnia 19 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 777), wyciąg z ksiąg bankowych nadal pozostaje dokumentem uprawniającym powoda do wystąpienia z pozwem w postępowaniu nakazowym (art. 485 § 3 k.p.c.). Nadal także ustawodawca, dostrzegając szczególne wymogi formalne obowiązujące przy jego sporządzaniu, uznaje wyciąg z ksiąg bankowych za dokument stanowiący dostateczną podstawę wpisu do ksiąg wieczystych (art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe). W swojej istocie wyciąg z ksiąg bankowych zawiera bowiem złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. Prowadzenie zaś tych ostatnich poddane jest zarówno regulacji ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330) oraz rozporządzenia Min. Finansów z dnia 1 października 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków (Dz. U. z 2013 r. poz. 329), jak i ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 174).

W rozpatrywanej sprawie wyciąg z ksiąg bankowych, wobec braku innych dowodów obrazujących wysokość i sposób wyliczenia całej kwoty dochodzonej pozwem nie pozwalał jednak na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do istnienia i wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności poza kwotę wykraczającą poza porozumienie stron zwłaszcza, że jak wspomniano już wcześniej skarżący nie podał sposobu wyliczenia odsetek, a przy jednoczesnym braku innych dowodów nie było możliwości weryfikacji twierdzeń strony powodowej i wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości całej dochodzonej pozwem wierzytelności.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając nimi stronę powodową jako stronę przegrywającą. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 2.700 zł, ustalone na podstawie § pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz.1800 ze zm.).