Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012 r. w Szczecinie

sprawy A. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 26 kwietnia 2012 r. sygn. akt IV U 248/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 480/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 stycznia 2012 roku znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przyznał ubezpieczonemu A. T. od 1 stycznia 2012 roku emeryturę. Przy ustalaniu wysokości świadczenia przyjęto najkorzystniejszy wariant tj. przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 108,80 %. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 22 lat 11 miesięcy okresów składkowych i 2 lata okresów pracy w gospodarstwie rolnym.

Ubezpieczony A. T. wniósł odwołanie od powyższej decyzji wskazując, że domaga się przeliczenia przysługującego mu świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy z wcześniej pobieranej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 149,68 % tj. z uwzględnieniem wskaźnika wyliczonego już w 1992 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, bowiem wysokość przyznanego ubezpieczonemu świadczenia emerytalnego została obliczona prawidłowo w oparciu o obowiązujące przepisy ustawy. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury stanowi podstawa wymiaru emerytury wcześniejszej w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury. Natomiast na mocy art. 53 ust. 3 ustawy — emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru emerytury wcześniejszej oblicza się od tej samej kwoty bazowej, która ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do nowej emerytury. W związku z treścią wyżej powołanych przepisów organ rentowy przyjął podstawę wymiaru emerytury wcześniejszej tym samym nie ma podstaw do przyjęcia podstawy wymiaru wcześniej pobieranej renty ustalonej z 3 lat kalendarzowych tj. 1985-1987 (WWPW — 149,68 %) i tym bardziej nowej kwoty bazowej. Działanie takie naruszałoby przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących

ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach prawnych:

Ubezpieczony pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy począwszy od dnia 8 września 1988 roku. Podstawa wymiaru renty była ustalona według wynagrodzenia z lat 1985-1987. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty wynosił 149,68%.

Decyzją z dnia 7 grudnia 2006 roku znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. wstrzymał ubezpieczonemu A. T. wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy począwszy od 19 października 2006 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Jednocześnie kolejną decyzją z dnia 7 grudnia 2006 roku znak (...) organ rentowy od wskazanej powyżej daty 19 października 2006 roku przyznał ubezpieczonemu emeryturę, gdzie do ustalenia podstawy wymiaru tego świadczenia przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 108,64% z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej. Organ rentowy ustalił, że kwota świadczenia emerytalnego wyliczona z uwzględnieniem zarobków stanowiących podstawę wymiaru renty tj. 1985-1987 z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 149,68% oraz kwoty bazowej ostatnio przyjętej do ustalenia podstawy wymiaru byłaby kwotą mniejszą i mniej korzystną.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 7 grudnia 2006 roku. Wyrokiem Sadu Okręgowego w Koszalinie z dnia 20 marca 2007 roku w sprawie o sygn. akt IV U 264/07 oddalono odwołanie ubezpieczonego. Ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w Koszalinie zgodził się Sąd Apelacyjny w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 11 września 2007 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 395/07 oddalił apelację ubezpieczonego.

W uzasadnieniu sporządzonym do wyroku z dnia 11 września 2007 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie wskazał, że faktycznie najkorzystniejszym dla ubezpieczonego jest wariant wyliczenia podstawy wymiaru emerytury na nowo w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej przy zastosowaniu art. 15 ust. 6 ustawy emerytalnej tj. Z nowym wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 108,64%, nową kwota bazową dla podstawy wymiaru oraz nową kwotą bazową dola części socjalnej (24% wysokości świadczenia). Wbrew wnioskowi ubezpieczonego nie można przyjąć rozwiązania mniej korzystnego a do takich zalicza się przyjęcie dla emerytury podstawy wymiaru świadczenia rentowego z uwzględnieniem waloryzacji i rewaloryzacji dokonywanych po ustaleniu świadczenia rentowego, gdyż mimo przyjętego tam dość wysokiego wskaźnika na poziomie 149,68 % kwota bazowa podstawy wymiaru pozostawałaby niezmienna, a zatem nie wchodziłaby w rachubę obowiązująca w dacie wniosku emerytalnego nowa kwota bazowa. Wysokość emerytury tylko w części socjalnej objęta byłaby nowa kwotą bazową, jednakże byłoby to bez większego znaczenia bowiem część socjalna stanowi jedynie 24% kwoty bazowej. Ponadto Sąd Apelacyjny wskazał, że brak jest również podstaw prawnych do przyjęcia do wyliczenia emerytury zwaloryzowanej podstawy wymiaru świadczenia rentowego z tego samego okresu, bowiem przyjęty dla celów rentowych okres kolejnych 3 lat tj. od 1 stycznia 1985 roku do 31 grudnia 1987 roku nie mieści się w całości w okresie 20-stu lat kalendarzowych licząc wstecz od daty nabycia prawa do emerytury tj. w okresie 1986-2005. Przyjęcie zaś tożsamego dla świadczenia rentowego okresu wyliczenia emerytury jest możliwe tylko wówczas, gdy lata te mieszczą się w okresie 20- sty lat kalendarzowych licząc wstecz od daty nabycia prawa do emerytury. W sytuacji ubezpieczonego mamy do czynienia z przyjętym dla celów rentowych okresem 3 lat podczas gdy zgodnie z obowiązującymi przepisami powinno to być 10 kolejnych lat w okresie 20 lat poprzedzających wniosek emerytalny. Wyklucza to tym samym przyjęcie wwpw na poziomie 149,68%.

W dniu 20 stycznia 2012 roku ubezpieczony złożył do organu rentowego ponowny wniosek o świadczenie emerytalne z tytułu ukończenia wieku 65 lat w wyniku czego decyzją z dnia 27 stycznia 2012 roku znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przyznał ubezpieczonemu A. T. od 1 stycznia 2012 roku emeryturę. Przy ustalaniu wysokości świadczenia przyjęto najkorzystniejszy wariant tj. przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia 1969-1988 oraz WWPW na poziomie 108,64 % nadto kwotę bazową ostatnio przyjętą do ustalenia podstawy wymiaru tj. 1977,20 zł, a następnie wysokość świadczenia obliczono zgodnie z art. 53 i 56 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z uzupełnieniem okresów składkowych I nieskładkowych okresami rolniczymi. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 108,80 %. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 22 lat 11 miesięcy okresów składkowych i 2 lata okresów pracy w gospodarstwie rolnym.

Wcześniej tj. w dniu 19 października 2006 roku ubezpieczony nabył prawo do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za bezzasadne. Sąd I instancji wskazał, że istotą sporu było uwzględnienie przy przeliczeniu otrzymywanego przez ubezpieczonego A. T. świadczenia emerytalnego wskaźnika wysokości podstawy z wcześniej pobieranej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 149,68 %.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności zauważył, iż sporna okoliczność była już raz badana przez organ rentowy i rozpoznana przez sądy obu instancji przy rozpoznawaniu odwołania ubezpieczonego wniesionego od decyzji organu rentowego z dnia 7 grudnia 2006 roku po raz pierwszy przyznającej świadczenie emerytalne A. T..

Sąd I instancji wskazał, że również decyzją organu rentowego z dnia 27 stycznia 2012 roku przy ustalaniu wysokości świadczenia emerytalnego analizowano każdorazowo najróżniejsze warianty i przyjęto ten najkorzystniejszy tj. przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia 1969-1988. Zdaniem Sadu I instancji przyjęcie wariantu, którego domaga się kolejny raz ubezpieczony tj uwzględnienie przy przeliczeniu emerytury wskaźnika wysokości podstawy z wcześniej pobieranej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 149,68 % po raz kolejny okazało się mniej korzystne, bowiem mimo przyjętego tam wysokiego wskaźnika na poziomie 149,68 % kwota bazowa podstawy wymiaru świadczenia pozostawałaby niezmienna tj obowiązywałaby ta kwota bazowa, która została przyjęta do ustalenia wymiaru świadczenia rentowego, a zatem nie wchodziłoby w rachubę przyjęcie nowszej kwoty bazowej ostatnio przyjętej do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego w wysokości 1977,20 zł.

Ponadto Sąd I instancji zauważył, że w obecnym stanie faktycznym i prawnym przyjęcie i tym samym obliczenie wysokości świadczenia emerytalnego zgodnego z wnioskiem ubezpieczonego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz U 2009 153 1227 ze zm.) i tym samym niemożliwe, bowiem zgodnie z treścią art. 21 ust 2 pkt 1 tejże ustawy podstawę wymiaru emerytury dla osoby która już wcześniej miała ustalone prawo do emerytury (decyzja z dnia 7 grudnia 2006 roku) stanowi podstawa wymiaru emerytury w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust 1 pkt 1 1 ust 2 oblicza się od tej samej kwoty bazowej którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru (1977,20 zł) a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury (art 53 ust 3 ustawy emerytalnej). Okoliczność, iż przyjęto wariant najkorzystniejszy już w dacie poprzednio wydanej decyzji z dnia 7 grudnia 2006 roku o przyznaniu emerytury została przesądzona dwukrotnie wyrokami sądu I i II instancji, które to oba sądy ustosunkowując się w sposób szczegółowy do wniosku ubezpieczonego potwierdziły prawidłowość przyjętego rozwiązania i przeprowadzonych obliczeń.

Zdaniem Sądu I instancji obecnie nie ma aktualnie możliwości prawnej wyliczenia podstawy wymiaru emerytury dla osoby, która już wcześniej miała ustalone prawo do emerytury w oparciu o podstawę wymiaru wcześniej pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy skoro treść przepisu art. 21 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej jest jednoznaczna w swej treści.

Ubezpieczony wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości. Ubezpieczony zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 15 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej. Ubezpieczony wskazał, że w niniejszej sprawie rozstrzygnąć należało, czy rzeczywiście podstawa wymiaru emerytury mogłaby być wyliczona z tych samych lat kalendarzowych, które były przyjęte do obliczania wwpw wcześniej przysługującej ubezpieczonemu renty tylko pod warunkiem, że okres 20 lat kalendarzowych wynikający z art. 15 ustawy emerytalnej jest liczony od daty przyznania emerytury, czy też powinien być liczony podobnie jak dla osób pobierających zasiłek przedemerytalny dłużej niż 10 lat tj. od momentu nabycia prawa do zasiłku, a w analizowanym przypadku od nabycia prawa do renty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na wstępie Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, OSN 2008/6/55.). Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji wywiódł prawidłowe wnioski z poprawnie dokonanej analizy dowodów stąd też, Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu I instancji uznał i przyjął jako własne. Sąd Odwoławczy nie podzielił natomiast zarzutów apelacji zmierzających do wykazania, że Sąd Okręgowy wydał rozstrzygnięcie bez wszechstronnego rozważenia zabranego materiału dowodowego w powiązaniu z obowiązującymi przepisami ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze stanowisko ubezpieczonego w pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że w analizowanym postępowaniu nie znajdował zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Sąd Apelacyjny zwrócił bowiem uwagę, że zaskarżona w analizowanym postępowaniu decyzja nie dotyczyła przyznania prawa do emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jest to decyzja przyznająca emeryturę po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego dla osoby która miała wcześniej ustalone prawo do wcześniejszej emerytury (na mocy decyzji z dnia 7 grudnia 2006 r.), a zatem w niniejszej sprawie zastosowanie znajdował przepis art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej dotyczący zasad ustalania podstawy wymiaru emerytury dla osoby która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury.

Stosownie do brzmienia art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury stosuje się przepis ust. 1 pkt 1. Określenie to oznacza, że ust. 1 pkt 1 tego przepisu stosuje się odpowiednio tj. przyjmuje się, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała już ustalone prawo do emerytury, stanowi podstawa wymiaru tej emerytury - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury po raz pierwszy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, w którym wskazano, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %. Mechanizm ten jest obligatoryjny przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury.

Stanowisko ubezpieczonego, który skłania się do poglądu, że aktualnie jego nowa emerytura powinna zostać ustalona z zastosowaniem reguł obowiązujących w czasie uzyskania prawa do emerytury po raz pierwszy, nie zasługuje na akceptację z dwu powodów. Po pierwsze, nie jest trafne stanowisko, że obecnie przyznana ubezpieczonemu emerytura (w wieku powszechnym) stanowi nowe świadczenie, które w związku z tym powinno zostać ustalone z uwzględnieniem reguł dotyczących określenia wysokości emerytury przyznawanej po raz pierwszy. Stanowisko to wymagałoby przyjęcia założenia, że prawo do emerytury wcześniejszej wygasło. Przepisy obowiązującego prawa nie dają podstaw do przyjęcia takiego założenia. Ponadto, ustawa nie posługuje się pojęciem nowej emerytury względnie nowego świadczenia. Zagadnieniem tym zajmował się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 14 czerwca 2006 r., I UZP 3/06 (OSNP 2007/1-2/22) trafnie wskazując, że prawo do emerytury wcześniejszej nie wygasa, a w art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest mowa o emeryturze dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury, z czego wynika, że w zakresie tego samego świadczenia - emerytury - w związku ze spełnieniem warunku osiągnięcia wieku emerytalnego następuje jedynie ustalenie „na nowo” podstawy wymiaru przy przyjęciu, że podstawę wymiaru emerytury po osiągnięciu wieku powszechnego stanowić będzie podstawa wymiaru emerytury wcześniejszej w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do emerytury po raz pierwszy, co też uczynił organ rentowy, wydając zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję określającą nową wysokość świadczenia. .

Oznacza to, według Sądu Apelacyjnego, że ustalenie w zaskarżonej w niniejszym postępowaniu decyzji wysokości powszechnej emerytury wnioskodawcy poprzez przyjęcie przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1969-1988) oraz WWPW na poziomie 108,64 %, a zatem podstawy wymiaru dotychczas pobieranej emerytury (z uwzględnieniem kolejnych waloryzacji), jest zgodne z prawem.

W ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe było również przyjęcie przez organ rentowy dotychczasowej kwoty bazowej w wysokości 1977,20 zł. Sąd Apelacyjny zwrócił bowiem uwagę, że w art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej wskazano, że emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

Przepisu ust. 3 nie stosuje się wyłącznie w sytuacji, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (art. 53 ust. 4). W tym miejscu podkreślenia jednak wymaga, ze w analizowanym postępowaniu odnośnie możliwości przeliczenia świadczenia w oparciu o przepis art. art. 53 ust. 4 ustawy, tj. z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej do części socjalnej świadczenia, stwierdzić należy, że wnioskodawca nie ma takiego uprawnienia. Przepis art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej możnaby zastosować do sytuacji ubezpieczonego ewentualnie w sytuacji, gdyby po przyznaniu prawa do wcześniejszej emerytury podjął zatrudnienie, które nieprzerwanie kontynuował przez co najmniej 30 miesięcy, taka sytuacja nie miała jednak miejsca, co przyznał sam ubezpieczony.

Na marginesie mając na uwadze stanowisko ubezpieczonego prezentowane w niniejszej sprawie, za Sądem Okręgowym wskazać należy, że ewentualna możliwość zastosowania do sytuacji ubezpieczonego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy emerytalnej istniała wyłącznie w momencie przyznawania mu prawa do emerytury po raz pierwszy, a zatem w grudniu 2006 r. Sąd Apelacyjny zwrócił zatem uwagę, że przyznając ubezpieczonemu po raz pierwszy emeryturę (decyzją z dnia 7 grudnia 2006 roku) organ rentowy nie znalazł podstaw do zastosowania wariantu wyliczania podstawy emerytury wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej tj. przy przyjęciu, że podstawę wymiaru emerytury należnej ubezpieczonemu jako osobie, która uprzednio pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy stanowić będzie podstawa wymiaru tej renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5. Organ rentowy przyznając ubezpieczonemu emeryturę wcześniejszą ustalił podstawę wymiaru tegoż świadczenia na nowo poprzez przyjęcie najkorzystniejszego wariantu tj. zarobków z 20 wybranych lat, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 108,64% z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej. Okazało się bowiem, że kwota świadczenia wyliczona z uwzględnieniem zarobków stanowiących podstawę wymiaru należnej ubezpieczonemu renty tj. 1985-1987 z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 149,68% oraz kwoty bazowej ostatnio przyjętej do ustalenia podstawy wymiaru byłaby kwotą mniejszą i mniej korzystną. Prawidłowość takiego sposobu ustalenia wysokości należnej ubezpieczonemu emerytury była już przedmiotem badania w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Koszalinie, który wyrokiem z dnia 20 marca 2007 roku w sprawie o sygn. akt IV U 264/07 oddalił odwołanie ubezpieczonego. Ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w Koszalinie zgodził się Sąd Apelacyjny w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 11 września 2007 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 395/07 oddalił apelację ubezpieczonego W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c.orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak przy tym przyjmuje się w orzecznictwie, powyższy przepis należy traktować jako nakaz przyjmowania przez wymienione w nim podmioty, że w objętej w nim sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji wyroku (orzeczenia). Innymi słowy, są one związane dyspozycją konkretnej i indywidualnej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z przepisów prawnych zawierających normy generalne i abstrakcyjne w procesie subsumcji określonego stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2009r., II PK 302/08). W konsekwencji wszystkie wymienione w przepisie art. 356 § 1 k.p.c. jednostki muszą się liczyć z wydanym orzeczeniem oraz nie mogą go ani zmieniać, ani podejmować działań nieuwzględniających faktu jego wydania i faktu istnienia orzeczenia regulującego konkretną sprawę. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro Sądy dwóch instancji wydały wyroki, w których wyraźnie i w sposób nie pozostawiający miejsca na żadne wątpliwości stwierdziły, że prawidłowym sposobem ustalenia podstawy wymiaru przyznawanej ubezpieczonemu (który był uprawniony do świadczenia rentowego) po raz pierwszy emerytury było przyjęcie zarobków z 20 wybranych lat, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 108,64% z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej jako najkorzystniejszego wariantu i wyroki te są prawomocne, Sąd w niniejszym postępowaniu związany był treścią tego rozstrzygnięcia w tym zakresie. Sąd Odwoławczy zwrócił przy tym uwagę, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 września 2007 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 395/07 Sąd Apelacyjny niezwykle szczegółowo wyjaśnił motywy dlaczego uznał sposób ustalenia przez organ rentowy w decyzji z dnia 7 grudnia 2006 r. podstawy wymiaru należnej ubezpieczonemu emerytury za prawidłowy, dlatego nie ma potrzeby powtarzać tych rozważań w niniejszym postępowaniu.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny, uznając apelację złożoną w niniejszej sprawie za bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeka o jej bezzasadności.