Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach Wydział II Cywilny Ośrodek (...) w R.

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jarosław Klon

Protokolant: Agnieszka Lach

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2017 roku w Rybniku

sprawy z powództwa G. H. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz powoda G. H. (1) 85 000 złotych (osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od 15 marca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz powoda G. H. (1) 19 681,91 złotych (dziewiętnaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt jeden złotych 91/100) z ustawowymi odsetkami od 15 marca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

3)  dalej idące powództwo oddala;

4)  umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa;

5)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 1550,50 złotych (tysiąc pięćset pięćdziesiąt złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

6)  nakazuje pozwanemu (...) S.A w W. zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R.:

a)  kwotę 4235 złotych (cztery tysiące dwieście trzydzieści pięć złotych) tytułem brakującej opłaty od uiszczenia której powód był zwolniony,

b)  kwotę 239,45 złotych (dwieście trzydzieści dziewięć złotych 45/100) tytułem zwrotu części wydatków sądowych,

7)  nakazuje ściągnąć od powoda G. H. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. z zasądzonego w punkcie 2 roszczenia kwotę 176,98 złotych (sto siedemdziesiąt sześć złotych 98/100) tytułem zwrotu części wydatków sądowych.

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko (...) S.A w W. powód G. H. (1) domagał się zasądzenia na jego rzecz:

a)  150 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od 7 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

b)  32 193,46 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

c)  kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Nadto powód domagał się zwolnienia go z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania.

Podniósł, iż był ofiarą wypadku drogowego w wyniku którego doznał licznych obrażeń ciała i poniósł starty majątkowe, co szczegółowo opisał. Skonkludował, iż zarówno należne jest mu zadośćuczynienie jak i odszkodowanie. (Pozew 1 – 6 )

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2014 roku powód został zwolniony od obowiązku zapłaty opłaty sądowej pond kwotę 1000 złotych w dalszej części jego wniosek został oddalony. (Postanowienie k. 39 – 40 akt)

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A w W. wniósł o:

a)  oddalenie powództwa,

b)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność a to z uwagi na brak prawomocnego wyroku karnego wobec sprawcy szkody a nadto podniósł zarzut przyczynienia się powoda do zaistnienia szkody. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut co do wygórowanego roszczenia o zadośćuczynienie a roszczenie odszkodowawcze nie zostało wykazane. Zanegował też roszczenie odsetkowe. (Odpowiedź na pozew k. 52 – 55)

Ostatecznie powód w piśmie procesowym z dnia 9 grudnia 2016 roku oraz na rozprawie w dniu 8 lutego 2017 roku zmodyfikował swoje roszczenie odnośnie odszkodowania i wniósł o zasądzenie na jego rzecz w tym zakresie kwoty 23 448,74 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2013 roku a ponad tą kwotę odszkodowania wycofał pozew i zrzekł się roszczenia. Co do zadośćuczynienia powód utrzymał swoje roszczenie w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 sierpnia 2012 roku w R. M. K., prowadząc samochód osobowy marki P. (...) o nr. rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa i ruchu drogowego w ten sposób, że nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności i podczas włączania się do ruchu nie udzielił pierwszeństwa przejazdu nadjeżdżającemu z lewej strony i jadącemu w kierunku J. G. H. (1), kierującemu motocyklem marki Y. o nr. rej. (...), czym doprowadził do zderzenia się tych pojazdów, skutkiem którego pokrzywdzony upadł na jezdnię doznając obrażeń ciała w postaci otwartego, wieloodłamowego złamania podudzia prawego I. A., które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 6 miesięcy czym wyczerpał normę prawną art. 177§1 k.k.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 3 października 2013 roku wydanego w sprawie III K 1264/12 k. 151 akt,

Za ten czyn M. K. został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby. W wyroku została też wymierzona grzywna oraz orzeczono o kosztach postępowania.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 3 października 2013 roku wydanego w sprawie III K 1264/12 k. 151 akt,

Po apelacji M. K. od wyroku wyżej opisanego Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 roku utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek (...) w R. z dnia 19 grudnia 2013 roku w sprawie V Ka 712/13 k. 193 akt

Podczas wypadku z dnia 8 sierpnia 2012 roku kierujący samochodem P. nr. rej. (...) wykonując manewr włączania się ruchu z wjazdu do liceum na ulicę (...) w R. zajechał drogę nadjeżdżającemu z lewej strony motocyklowi Y. w wyniku czego nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia się pojazdów. Takim zachowaniem kierujący samochodem P. stworzył stan zagrożenia i doprowadził do powstania wypadku. Z kolei kierujący motocyklem Y. nr rej. (...), w chwili zajechania mu drogi przez samochód P., poruszał się z prędkością w granicach od 65 – 70 km/h, znacznie przekraczającą prędkość dopuszczalną. Gdyby, w chwili powstania stanu zagrożenia, motocykl jechał z prędkością dopuszczalną 50 km/h, do zderzenia się pojazdów mogłoby nie dojść. Zbyt duża prędkość motocykla, w chwili poprzedzającej wypadek, uniemożliwiła kierującemu motocyklem właściwą ocenę sytuacji drogowej i pozbawiła go możliwości podjęcia skutecznych działań obronnych a tym samym uniknięcia zderzenia z zajeżdżającym mu drogę samochodem P.. Takim zachowaniem kierujący motocyklem przyczynił się do powstania wypadku.

Dowód; opinia biegłego M. B. k. 92 – 105 akt, pisemna opinia uzupełniająca k. 127 – 131 akt, ustna opinia biegłego z rozprawy z dnia 3 czerwca 2015 roku,

Powód, w wyniku wypadku, doznał otwartego złamania podudzia lewego i po wypadku został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala nr (...) w R., gdzie został przyjęty na Oddział Urazowo – Ortopedyczny. Był tam leczony w dniach od 08.08.2012 roku do 12.10.2012 roku z rozpoznaniem: złamanie otwarte podudzia prawego III A wg G. A.. W dniu przyjęcia przeszedł zabieg operacyjny, w trakcie którego zespolono złamaną piszczel prawą gwoździem śródszpikowym ryglowanym. W trakcie przebiegu pooperacyjnego wystąpiła rozległa martwica skóry w części proksymalnej podudzia prawego. Z tego powodu przeszedł kolejny zabieg operacyjny, w dniu 31 .08.2012 roku w trakcie którego wykonano przeszczep mięśniowy w głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchowa tego łydki i pokryto ubytki skóry wolnym przeszczepem skóry pośredniej grubości z uda prawego – wpspg. W dniu 1 października 2012 roku ponownie wykonano przeszczepy skóry pośredniej grubości z uda prawego – w.s.p.g na ubytki skóry podudzia prawego. W stanie stabilnym powód został wypisany do domu do dalszego leczenia w przyszpitalnej poradni urazowo – ortopedycznej. Tam był leczony opatrunkami z powodu ubytków skóry na podudziu prawym. W trakcie leczenia stwierdzono brak zrostu kostnego piszczeli prawej i z tego powodu powód ponownie został przyjęty do Oddziału Urazowo – Ortopedycznego Wojewódzkiego Szpitala (...) w R., gdzie był leczony w dniach 24 marca do 29 marca 2013 roku. W dniu 25 marca 2013 roku przeszedł kolejny zabieg operacyjny w trakcie którego wymieniono gwóźdź śródszpikowy kości piszczelowej prawej i rozwiercono kanał środszpikowy oraz wycięto 1,5 cm kości strzałkowej. Przebieg pooperacyjny był bez powikłań. Dalej powód był leczony w poradni urazowo – ortopedycznej. Po około 4 -5 miesiącach uzyskano zrost kostny piszczeli prawej. Do sierpnia 2013 roku powód poruszał się o dwóch kulach łokciowych z częściowym obciążaniem prawej kończyny dolnej. Po wyczerpaniu zasiłku chorobowego czyli 182 dni uzyskał świadczenie rehabilitacyjne z ZUS na okres 12 miesięcy po skończeniu którego wrócił do pracy na poprzednie stanowisko. Pracuje jako elektromonter pod ziemia w kopalni. Posiada wykształcenie średnie techniczne. Aktualnie powód ma dolegliwości bólowe podudzia prawego i stopy prawej, po dłuższym chodzeniu i wysiłku fizycznym, bóle podudzia prawego na zmiany pogodowe, okresowe obrzęki podudzia prawego i stopy prawej po dłuższym chodzeniu. W wyniku wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15%. Przeprowadzone operacje doprowadziły do jego trwałego wyleczenia i odzyskania w pełni zdrowia fizycznego. Prawa kończyna mimo rozległego urazu oraz długiego i powikłanego procesu leczenia w ostatecznym efekcie, po leczeniu, odzyskała w pełni swoją sprawność i wydolność. Powód posiada na prawym podudziu trwałe blizny oszpecające podudzie, które nie mają wpływu na wydolność i sprawność kończyny. Prawa kończyna dolna jest u niego krótsza o 1,5 cm, ale nie ma to jakiegokolwiek znaczenia w funkcjonowaniu powoda (chodzeniu). Tego typu skrócenie mieści się w granicach norm fizjologicznych i nie wymaga korekcji. Rokowania dla życia i zdrowia powoda są obecnie pomyślne.

Dowód: opinia biegłego ortopedy J. K. k. 232 -235 akt sprawy,

Powód szczególnie dotkliwie przeżył kilka zabiegów wycinania skóry, które były wykonywane bez znieczulenia. Takich zabiegów miał około sześciu. Dopiero po zabiegach podawano mu środki przeciwbólowe. W tym czasie stan psychiczny powoda był zły. Przez długi czas powód poruszał się o dwóch kulach. Pomiędzy październikiem 2012 roku a marcem 2013 roku cały czas zmuszony był brać mocne leki przeciwbólowe typu ketonal forte i to 3 razy dziennie. Zdarzało się, że pomimo zażytych leków ból był na tyle dotkliwy, że wywoływał u niego bezradność, apatię i całkowite wycofanie. W trakcie leczenia uciążliwym było dla powoda chodzenie i schodzenie po schodach a mieszkał z matką na IV piętrze. Po powrocie ze szpitala koniecznym było zastosowanie innej diety, która była droższa niż poprzednia. Po wyjściu ze szpitala powód przez okres dwóch tygodni jeździł na rehabilitację a potem rehabilitował się samodzielnie w domu. Przed wypadkiem powód oprócz jazdy na motorze, sporo czasu spędzał na jeździe na rowerze i bieganiu. Aktualnie szybko się męczy i po wysiłku puchnie mu noga, co wyeliminowało możliwość uprawiania biegania. Na zmiany pogody powód odczuwa bóle, które również pojawiają się kiedy zjeżdża do pracy pod ziemię na kopalni. Wtedy konieczne jest zażywanie leku przeciwbólowego było takiej konieczności zażywania jakichkolwiek leków przeciwbólowych. Po wypadku powód odczuwa psychiczny opór przed jazdą na motorze i praktycznie nie jeździ już na rowerze. Jeszcze po drugiej operacji powód chodził o kulach, potem używał już tylko jednej kuli aby na przełomie listopada i grudnia 2013 rozpocząć normalne poruszanie się. W lutym 2014 roku powód powrócił do pracy. Z uwagi na blizny na podudziu i oszpecenie nogi powód ma dyskomfort psychiczny aby uczęszczać choćby na basen.

Dowód: zeznania powoda z rozprawy z dnia 18 maja 2016 roku i skrócony protokół k. 265 – 266 akt sprawy,

W wyniku wypadku powód musiał zapłacić opłatę parkingową w wysokości 177,60 złotych, 391,86 złotych wydał na zakup lekarstw, 1170 złotych to koszt jego stroju motocyklowego, który został zniszczony, 5182,50 złotych to koszt zniszczonego motocykla. W okresie od sierpnia 2012 roku do 31 stycznia 2014 roku powód utracił kwotę 16233,23 złotych z tytułu zarobków, nagród i posiłków regeneracyjnych.

Dowód: opinia biegłej K. O. k. 322- 329 akt sprawy i zeznania powoda z rozprawy z dnia 18 maja 2016 roku i skrócony protokół k. 265 – 266 akt sprawy, rachunki k. 29 akt sprawy, faktury VAT k. 30 – 34 akt sprawy,

Sąd zważył co następuje:

Powództwo, co do zasady, okazało się skuteczne zarówno odnośnie roszczenia o zasądzenie zadośćuczynienia jak i odszkodowania. Przyjmując inną kwotę zadośćuczynienia oraz 15% przyczynienia się powoda do zaistnienia szkody, w części, roszczenie zostało oddalone. W zakresie w jakim powód wycofał powództwo i zrzekł się roszczenia postępowanie zostało umorzone. (art. 355§1 k.p.c.)

Bezspornym w sprawie było, że:

- powód uczestniczył w wypadku drogowym opisanym w stanie faktycznym, którego sprawcą był M. K., a osoba ta posiadała polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, który przejął tym samym odpowiedzialność za skutki wypadku,

- doznał obrażeń również opisanych w stanie faktycznym,

- konsekwencją obrażeń po wypadku były kilkakrotne zabiegi operacyjne oraz zabiegi zrywania i przeszczepu skóry,

- od 1 lutego 2014 roku powód wrócił do pracy i w miarę normalnego życia.

Spornym było, czy:

- powód przyczynił się do zaistnienia szkody, a jeśli tak to w jakim stopniu?

- w jakiej wysokości zadośćuczynienie należne jest powodowi w związku z krzywdą wyrządzoną wypadkiem?

- w jakiej wysokości odszkodowanie należne było powodowie w związku z wypadkiem?

Rozważania dotyczące przyczynienia się powoda do zaistnienie szkody.

W oparciu o treść art. 11 k.p.c sąd był związany ustaleniami prawomocnego skazującego wyroku karnego wobec M. K., zatem na pewno sprawcą szkody była ta osoba. Jednak z całościowej opinii biegłego M. B. wynika, iż powód w chwili poprzedzającej wypadek poruszał się z prędkością co najmniej 65 – 70 km/h, czyli niedozwolonej. Gdyby poruszał się prędkością dozwoloną 50km/h, byłby w stanie uniknąć wypadku, bowiem wyhamowałby motocykl i do wypadku by nie doszło. W ocenie sądu opinia biegłego jest pełna i rzetelna, poparta dokładnymi wyliczeniami matematycznymi oraz analizą czasowo – przestrzenną, dotyczącą wypadku. Dodatkowo wnioski biegłego są zbieżne z tymi które przedstawił w swej opinii, sporządzonej w ramach postępowania karnego, biegły J. N.. Reasumując powód przyczynił się do zaistnienia wypadku a tym samym do wysokości szkód a stopień tego przyczynienia sąd określa na 15 % - art. 362 k.c. Nie można było się zgodzić z zarzutami powoda do opinii biegłego M. B. bowiem są one jedynie bezpodstawną polemiką z wyliczeniami biegłego a z kolei poczucie strony, co do wadliwości opinii nie może być podstawą do dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii biegłego do spraw ruchu drogowego, bowiem strona nie może oczekiwać, iż sąd będzie realizował jej wnioski dowodowe do momentu, do którego nie uzyska takiego efektu jaki będzie ją satysfakcjonował. Stąd oddalenie wniosku dowodowego powoda w zakresie dopuszczenia dowodu z innej opinii biegłego do spraw ruchu drogowego.

Rozważania dotyczące zadośćuczynienia.

Choć zasada odpowiedzialności nie była przez stronę pozwaną kwestionowana trzeba jednak przedstawić reguły odpowiedzialności cywilnoprawnej, jakie mają zastosowanie w tej sprawie. Bezsprzecznie M. K., był sprawcą wypadku z dnia 8 sierpnia 2012 roku, co zostało potwierdzone skazaniem tej osoby za ten czyn, czyli sprawca odpowiada wobec powoda G. H. (1) w oparciu o reżim prawny czynów niedozwolonych a, w przypadku wyżej opisanego stanu faktycznego, zastosowanie mają tutaj normy prawnej art. 415 kc, 444 §1 i 2 kc oraz art. 445§1 kc. W odniesieniu do strony pozwanej (...) S.A w W., odpowiedzialność cywilnoprawna (...) wynika z umowy ubezpieczenia, jaka łączyła stronę pozwaną z M. K.. Fakt, iż taka umowa łączyła ubezpieczyciela i sprawcę wypadku był bezsporny. W tej sytuacji powód miał prawo jedynie od (...) S.A dochodzić roszczeń z tytułu czynu niedozwolonego, jakiego dopuścił się wobec niego M. K. a to w oparciu o treść art. 19 ustęp 1 w związku z art. 9 i 9a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.).

Przechodząc do roszczenia powoda o zadośćuczynienie, trzeba podkreślić, iż w wyniku wypadku powód doznał obrażeń szczegółowo opisanych w stanie faktycznym i niekwestionowanych przez stronę pozwaną.

Konsekwencją tych urazów była:

⚫

dwukrotne hospitalizacja,

⚫

konieczność długotrwałego leczenia powoda środkami przeciwbólowymi, które kontynuowane jest i aktualnie, (na zmiany pogody powód zażywa ibuprom),

⚫

konieczność wykonania skomplikowanego zabiegu operacyjnego, polegającego na zespoleniu złamanej piszczeli prawej gwoździem śródszpikowym ryglowanym,

⚫

konieczność wykonania kolejnego zabiegu operacyjnego w dniu 31 .08.2012 roku, w trakcie którego wykonano przeszczep mięśniowy głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchowatego łydki i pokryto ubytki skóry wolnym przeszczepem skóry pośredniej grubości z uda prawego – wpspg. a potem w dniu 1 października 2012 roku ponownie wykonano przeszczepy skóry pośredniej grubości z uda prawego – w.s.p.g na ubytki skóry podudzia prawego,

⚫

konieczność wykonania w dniu 25 marca 2013 roku ponownego zabiegu operacyjnego podczas którego wymieniono gwóźdź śródszpikowy kości piszczelowej prawej i rozwiercono kanał środszpikowy oraz wycięto 1,5 cm kości strzałkowej,

⚫

konieczność wykonania kilku bardzo bolesnych zabiegów zrywania skóry,

⚫

eliminacja możliwości pracy zarobkowej przez okres ponad 16 miesięcy,

⚫

eliminacja możliwości realizowania swych zainteresowań (jazda na rowerze i motorze),

⚫

obawa i wstyd przed ludźmi a to w wyniku blizn na prawej nodze.

Nadto u powoda, w wyniku doznanych obrażeń, doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu a jego wysokość to w sumie 15% oraz stwierdzono u niego skrócenie nogi prawej o 1,5 cm, co jednak nie ma bezpośredniego przełożenia na życie codzienne.

Po wypadku powód nadal odczuwa bóle i to dosyć dotkliwe są to dolegliwości prawej nogi, pojawiające się wraz ze zmianami pogody oraz podczas jego zjazdów na dół do kopalni. Bóle nóg u powoda sprawiają też, iż prawa kończyna mu puchnie, podobnie dzieje się gdy powód próbuje dłuższego wysiłku fizycznego. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa lęk przed wypadkiem, objawia się to obawą przed jazdą na rowerze i strachem przed jazdą na motocyklu. Nadal powód ma trudności adaptacyjne – w relacjach z ludźmi jest wycofany i wstydliwy szczególnie wtedy, gdy udaje się na basen, gdzie widoczne są jego blizny oraz oszpecenia nogi. Z opinii biegłego J. K. wynika, iż konsekwencje wypadku w zakresie blizn, skrócenia nogi oraz jej oszpecenia są trwałe i nieodwracalne. Całościowa ocena trwałego uszczerbku na zdrowiu u powoda to 15 %.

W zakresie psychiki i podejścia do życia powód:

- stał się osobą, która dziś bardziej kieruje się lękiem a nie chęcią realizacji swych zainteresowań,

- jest bardziej wycofany w zakresie relacji z ludźmi.

Wnioski te płyną z przede wszystkim z zeznań powoda, które w ocenie sądu były logiczne i spójne. Zatem należało przyjąć, iż przed wypadkiem powód był:

⚫

w pełni sprawny fizycznie,

⚫

w pełni sprawny psychicznie,

⚫

zaangażowany w relacje z ludźmi,

⚫

osobą która, intensywnie jeździła na rowerze.

⚫

osobą która intensywnie jeździła na rowerze.

Po wypadku powód stał się osobą:

⚫

dotkniętą trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, w wysokości wyżej opisanej,

⚫

o chwiejnych nastrojach emocjonalnych, szczególnie gdy pojawiają się bóle nogi,

⚫

wycofaną z relacji z ludźmi,

⚫

która zaprzestała realizacji swych zainteresowań (nie jeździ już na rowerze i boi się wrócić do jazdy na motocyklu).

Zestawiając ze sobą wszystkie czynniki związane z urazami jakich doznał powód w wypadku, konsekwencjami tego wypadku dla jego zdrowia fizycznego, konsekwencjami dla jego zdrowia psychicznego, w ocenie sądu kwota zadośćuczynienia, które będzie ekonomicznie wymierną dla wysokości krzywdy jakiej powód doznał w wyniku wypadku to 100 000 złotych. Biorąc pod uwagę, iż powód w 15 % przyczynił się do zaistnienia wypadku, o taki procent należało obniżyć kwotę należnego mu zadośćuczynienia i stąd winno ono wyrażać się kwotą 85 000 złotych. Zdaniem sądu, właśnie kwota odzwierciedla zmiany jakie zaszły w życiu powoda, które z kolei spowodowały u niego tego rodzaju rozmiar krzywd, które wyżej zostały opisane. Ustalając wartość zadośćuczynienia sąd kierował się wypowiedziami doktryny – między innymi monografią A. Z. za szkodę niemajątkową – A. S. Oficyna Wydawnictwa (...) rok strona 182 oraz bogatym orzecznictwem sądowym w tej mierze, a to treścią wyroków:

1.  Sądu Najwyższego - Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 22 kwietnia 1985 r.II CR 94/85

2.  Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 18 listopada 1998 r. II CKN 353/980,

3.  Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 czerwca 1999 r.II UKN 681/98OSNAPiUS 2000/16 poz. 626),

4.  wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 listopada 1994 r.( II APr 43/94),

natomiast podstawą prawną do zasądzenia tego roszczenia były normy prawnej art. 444§1 i 445§1 k.c.

Roszczenie o zadośćuczynienie ponad tą kwotę 85 000 złotych zostało oddalone, jako pozbawione podstaw fatycznych i prawnych.

Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 7 lutego 2013 roku. W tym miejscu należy przyznać, iż sąd mylnie określił datę pisma powoda wzywającego pozwanego do spełnienia świadczenia, bowiem działał w przekonaniu, iż datą tą jest 5 lutego 2014 roku a nie 5 lutego 2013 roku. W tej sytuacji błędnie sąd przyjął, iż pozwany miał obowiązek na podstawie art.14 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.) wypłacić zadośćuczynienie w terminie 30 dni od zawiadomienia o szkodzie jakie złożył poszkodowany maksymalnie termin ten może wynosić 90 dni – ust. 2 tego artykułu. Zatem jeśli powód wezwał pozwanego do spełnienia świadczenia w dniu 5 lutego i w terminie 7 dni pozwany otrzymał to wezwanie to od 12 lutego do 14 marca 2013 roku miał czas na ocenę tego roszczenia i stąd zasądzenie odsetek ustawowych od 15 marca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku i od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i to w oparciu o treść art.481§1 k.c. Znalazło to wyraz w punkcie 1 wyroku. Natomiast bezsporne było, iż powód wrócił do pracy w dniu 1 lutego 2014 roku, zatem na dzień 31 stycznia 2014 roku można było ocenić stopień krzywdy jakiej doznał powód. Czyli, kiedy pozwana otrzymała odpis pozwu w dniu 13 lutego 2014 roku i mogła ocenić już całość krzywdy powoda w oparciu o treść przepisu art. 14 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy ubezpieczeniowej, to od 16 marca 2014 roku winny zostać zasądzone odsetki ustawowe do 31 grudnia 2015 roku i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. W konsekwencji za okres od 7.02.2013 roku do dnia 14 marca 2013 rok powództwo odsetkowe zostało oddalone a winno zostać oddalone za okres od 7.02.2013 roku do 15 marca 2016 roku.

Rozważania dotyczące odszkodowania na rzecz powoda na podstawie art. 444 §1 k.c.

Stosownie do treści art. Art. 444. § 1. W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Z zeznań powoda oraz dołączonych rachunków wynika, iż powód:

- utracił w wyniku wypadku motocykl a koszt to kwota 5182,50 złotych,

- utracił cały strój motocyklowy łącznie z kaskiem a jego wartość 1170 złotych,

- wydał na koszty parkingu kwotę 177,60 złotych,

- wydał na leki kwotę 391,86 złotych.

Koszty te były przez pozwanego kwestionowane, ale w zakresie dowodów przedstawionych przez powoda, nie przedstawił żadnych dowodów na ich negację.

Nadto od momentu wypadku powód do dnia 31 stycznia 2014 roku nie pracował i ponosił straty związane z dochodami, które mógłby uzyskać gdyby pracował a tymi które posiadał będąc na zwolnieniu lekarskim i zasiłku chorobowym. W tym zakresie została przeprowadzona opinia biegłej K. O., która przedstawiła dochody powoda w porównaniu z trzema pracownikami świadczącymi pracę na porównywalnych stanowiskach jak powód. Jednie matematycznie należało wyliczyć czy powód poniósł szkodę w tym zakresie. Zostało to wykonane w tabeli:

Reasumując straty powoda to:

1)  sierpień 2012 roku – 523 złote,

2)  wrzesień 2012 roku – 0 złotych

3)  październik 2012 roku - 139,76 złotych

4)  listopad 2012 roku – 0 złotych,

5)  grudzień 2012 - 19,65 złotych,

6)  styczeń 2013 – 0 złotych,

7)  luty 2013 - 102,47 złotych,

8)  marzec 2013 –163,22 złotych,

9)  kwiecień 2013 –280,17 złotych,

10)  maj 2013 –372,10 złotych,

11)  czerwiec 2013 –362,27 złotych,

12)  lipiec 2013 –1266,32 złotych,

13)  sierpień 2013 –947,37 złotych

14)  wrzesień 2013 –680,89 złotych

15)  październik 2013 –675,41 złotych

16)  listopad 2013 –1002,27 złotych,

17)  grudzień 2013 –888,94 złotych,

18)  styczeń 2014 –748,48 złotych,

19)  Barbórka 2012 – 218,39 złotych,

20)  Barbórka 2013 – 2668,11 złotych,

21)  14-stka 2012 roku - 416,97 złotych.

Nadto pracownicy porównywalni otrzymywali w tym czasie co miesiąc określone kwoty tytułem zapłaty za posiłki profilaktyczne. Choć powód w tym czasie nie pracował to musiał stosować inną droższą dietę, co w ocenie sądu uprawnia do wniosku, iż również i średnia uzyskanych przez pracowników porównywalnych kwot z tytułu posiłków profilaktycznych winna być wliczona do straty powoda, czyli winna być wypłacona jako odszkodowanie. Kwota ta to 4757,07 złotych. W sumie kwoty od 1 – 21 i kwota 4757,07 złotych to 16 233,23 złotych.

Reasumując:

- 16 233,23 złotych plus 5183,50 złotych, plus 1170 złotych, plus 177,60 złotych plus 391,86 złotych daje kwotę 23155,19 złotych odszkodowania. Z tym, że i tą kwotę należało obniżyć o stopień przyczynienia się powoda do zaistniałej szkody i stąd 23 155,19 złotych razy 85 % to kwota 19681,91 złotych.

Taka kwota odszkodowania została zasądzona na rzecz powoda w punkcie 2 wyroku z tytułu art. 444§2 k.c.

Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 7 marca 2013 roku. W tym miejscu należy przyznać, iż sąd mylnie określił datę pisma powoda wzywającego pozwanego do spełnienia świadczenia, bowiem działał w przekonaniu, iż datą tą jest 5 lutego 2014 roku a nie 5 lutego 2013 roku. W tej sytuacji błędnie sąd przyjął, iż pozwany miał obowiązek na podstawie art.14 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.) wypłacić zadośćuczynienie w terminie 30 dni od zawiadomienia o szkodzie jakie złożył poszkodowany maksymalnie termin ten może wynosić 90 dni – ust. 2 tego artykułu. Zatem jeśli powód wezwał pozwanego do spełnienia świadczenia w dniu 5 lutego i w terminie 7 dni pozwany otrzymał to wezwanie to od 12 lutego do 14 marca 2013 roku miał czas na ocenę tego roszczenia i stąd zasądzenie odsetek ustawowych od 15 marca 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku i od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i to w oparciu o treść art.481§1 k.c. Znalazło to wyraz w punkcie 2 wyroku. Natomiast bezsporne było, iż powód wrócił do pracy w dniu 1 lutego 2014 roku, zatem na dzień 31 stycznia 2014 roku można było ocenić zakres odszkodowania na podstawie art. 444 §1 k.c., szczególnie iż straty na zarobkach liczone są do 31 stycznia 2014 roku. Innymi słowy, kiedy pozwana otrzymała odpis pozwu w dniu 13 lutego 2014 roku, to mogła ocenić już całość strat powoda w terminach wynikających z treści przepisu art. 14 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy ubezpieczeniowej. W konsekwencji od 16 marca 2014 roku winny zostać zasądzone odsetki ustawowe do 31 grudnia 2015 roku i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. W wyroku za okres od 7.02.2013 roku do dnia 14 marca 2013 rok powództwo odsetkowe zostało oddalone a winno zostać oddalone za okres od 7.02.2013 roku do 15 marca 2014 roku.

Rozważania co do kosztów postępowania:

Powód żądał w sumie kwoty 182 193,46 złotych. Wygrał 85 000 złotych plus 19681,91 złotych.

182 193,46 – 100%

(...),91 – x%

X= (...),91 razy (...),46 = 57,45% czyli w zaokrągleniu 57,5%

Powód zapłacił:

a)  1000 złotych opłaty, k. 42 akt sprawy,

b)  1000 złotych zaliczka na biegłego k. 84 akt sprawy,

c)  500 złotych zaliczka na biegłego k. 181 akt sprawy,

d)  koszty wynagrodzenia adwokata 3617 złotych,

e)  w sumie: 6117 złotych

Pozwany zapłacił:

a)  1000 złotych zaliczka na biegłego k. 87 akt sprawy,

b)  3617 złotych koszty wynagrodzenia adwokackiego,

w sumie: 4617 złotych.

Czyli w 57,5% wygrał powód winien dostać: (...) razy 57,5 % daje kwotę 3517,30 złotych. Pozwany winien dostać: 4617 złotych razy 42,5% równa się 1966,80 złotych. Zatem 3517,30 złotych minus 1966,80 złotych daje kwotę 1550,50 złotych. Taka kwota na podstawie art. 100 k.p.c. została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda w punkcie 5 wyroku.

Opłata od zasądzonego roszczenia to 5235 złotych, z czego powód zapłacił 1000 złotych i do zapłaty pozostała jeszcze kwota 4235 złotych, którą to kwotą na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd obciążył pozwanego. (Pkt.6 a wyroku).

Co do wydatków do zapłaty pozostała jeszcze kwota 416,43 złote i stąd:

- 416,43 razy 57,5% daje kwotę 239,45 złotych, która to kwotą na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd obciążył pozwanego (Pkt. 6 b wyroku) a kwotę pozostałą na podstawie art. 113 ust.2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia opisanego w punkcie 2 wyroku. (Pkt. 7 wyroku)

Sędzia Jarosław Klon