Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni

Wydział I Cywilny - Sekcja d.s. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

Protokolant: sek. sąd. Monika Welka

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2017 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S.A. we W.

przeciwko: M. W. (2)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

I.  obciąża powoda kosztami procesu i uznaje je za uiszczone w całości.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. W. (2) kwoty 322,99 zł oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podał, że pozwany oraz (...) spółka z o.o. S,K.A. w W. zawarli umowę ramową pożyczki o numerze klienta (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się jednocześnie do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tej umowie. Powód wskazał też, że w związku z niedokonaniem przez pozwanego zwrotu pożyczki, przedmiotowa wierzytelność, na podstawie umowy jej przelewu, została zbyta przez pożyczkodawcę na rzecz powoda, co uzasadniało jego legitymację czynną. Powód wyjaśnił nadto, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się: należność główna w wysokości 300 zł, odsetki karne naliczone za opóźnienia w spłatach zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 12 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia 13 stycznia 2016 r. do dnia 21 lipca 2016 r. w wysokości 10,99 zł.

W sprzeciwie od wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa ponosząc, że nigdy nie brał pożyczki z firmy (...), nie jest mu znany wskazany jako jego adres przy ul. (...) w G. oraz że jest ofiarą ukradzenia jego danych osobowych przez oszusta, który nabył na numer P. pozwanego wiele pożyczek.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu zarzucając, iż pozwany nie sprostał obciążającemu go ciężarowi dowodu, że ktoś posłużył się jego danymi osobowymi w celu zawarcia umowy pożyczki, mimo iż powód wykazał podnoszone przez siebie twierdzenia.

Na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 r. pozwany zaprzeczył by to on wziął przedmiotową pożyczkę oraz oświadczył, iż nie posiada rachunku zaczynającego się od numeru 55 oraz zarzucił, że adres przy ul. (...) nie jest jego adresem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. SKA sprzedała powodowi, działającemu wówczas pod firmą (...) S.A. we W. wierzytelności wskazane w załączniku nr 1A do tej umowy. Jako jedną z tych wierzytelności strony umowy sprzedaży określiły wierzytelność wobec M. W. (2), posiadającego nr P. (...), zamieszkałego przy ul. (...) w G. z tytułu zwrotu pożyczki w wysokości 300 zł zaciągniętej na podstawie umowy zwartej online w dniu 19 maja 2015 r.

dowód: umowa przelewu wraz z załącznikiem - k. 41-47; oświadczenie o zapłacie ceny - k. 64

Zarówno kierowane do pozwanego zawiadomienie o przelewie wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty nabytej wierzytelności, jak też sam pozew w niniejszej sprawie zostały zaadresowane na adres przy ul. (...) w G..

dowód: zawiadomienie i wezwanie do zapłaty - k. 48 i 49; pozew - wydruk k. 2v

Pozwany od urodzenia pozostaje zameldowany i zamieszkuje w G. przy ul. (...).

dowód: wydruk sytemu P.-Sad - k. ; okazanie zaświadczenia o zameldowaniu na pobyt stały - protokół rozprawy z dnia 07.11..2017 r. - k. 67.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na treści przedłożonych przez stronę powodową wyżej wymienionych dokumentów prywatnych, albowiem sama treść tych dokumentów, w przeciwieństwie do ustalenia skutków z nich wynikających, nie budziła wątpliwości Sądu.

W świetle powyższych ustaleń przedmiotowe powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione. Rozstrzygając w powyższy sposób Sąd miał na uwadze, iż żądanie pozwu powód wywodził z faktu nabycia wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki. Jako podstawę faktyczną zobowiązania pozwanego określił bowiem fakt zawarcia przez niego w dniu 19 maja 2015 r. ze spółką (...) umowy pożyczki, na podstawie której pozwany, jak to wskazano w treści uzasadnienia pozwu: „otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się jednocześnie do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tej umowie”. Z uwagi na zakreśloną przez powoda podstawę faktyczną żądania stwierdzić należało, że znajdowało ono swą podstawę prawną w przepisie art. 720 §1 kc w myśl którego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W rozpatrywanej sprawie pozwany konsekwentnie jednakże przeczył temu, aby zawarł umowę pożyczki, na którą powoływał się powód w treści pozwu, a jednocześnie umowy takiej, mimo powołania jej jako dowodu w sprawie, powód jednak do akt sprawy nie złożył. Co więcej, nie uczynił tego nawet pomimo otrzymanego w dniu 28 lipca 2017 r. zobowiązania do złożenia dokumentów zawnioskowanych jako dowody w sprawie w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (epo - k. 34, zobowiązanie - k. 33). W ocenie zaś Sądu, w żadnej mierze za wykazanie faktu zawarcia przedmiotowej umowy nie mogło zostać uznane przedłożenie przez powoda dwóch kart z nagłówkiem "NetCredit - twój drugi portfel" i opisem na dole: "dokument wewnętrzny, sporządzony elektronicznie" zawierających opis przelewu przychodzącego od nadawcy określonego jako: M. W. (2) i przelewu wychodzącego do nadawcy określonego jako: M. W. (2), gdyż po pierwsze - nie było możliwości ustalenia osoby składającej zawarte na tych kartach oświadczenie, a po drugie pozwany zaprzeczył prawdziwości treści tego oświadczenia, zarzucając iż nie posiadał i nie posiada numeru rachunku bankowego o numerze zaczynającym się od liczby 55, a więc rachunku z którego został dokonany przelew weryfikacyjny oraz rachunku na który wskazano, że wykonano przelew wychodzący w tym dokumencie opisany (oba te rachunki były odmienne). Przyjmując więc nawet, iż przywołana przez powoda umowa pożyczki została zawarta na warunkach określonych w ustawie o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1497, ze zm.), a więc z zachowaniem określonego tam sposobu zawarcia tej umowy przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy), to i tak, z uwagi na brak samej treści umowy, jak też brak spełnienia wymagań zachowania formy dokumentowej dla oświadczeń opisujących wyżej wskazane przelewy twierdzenia powoda o zwarciu przez pozwanego przedmiotowej umowy uznać należało za nieudowodnione.

Również pozostałe z przedstawionych przez powoda środków dowodowych nie stanowiły dowodu istnienia wskazanej w pozwie wierzytelności. Zarówno bowiem umowa sprzedaży wierzytelności, jak i zawiadomienie o fakcie jej dokonania, czy też wezwanie do zapłaty, jako dokumenty prywatne, zgodnie z brzmieniem art. 245 kpc stanowiły bowiem jedynie dowód tego, że osoby, która je podpisały, złożyły oświadczenia zawarte w tych dokumentach. W przeciwieństwie do mocy dokumentów urzędowych, dokumenty te nie stanowiły jednakże dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone. W konsekwencji to powód winien był więc wykazać prawdziwość zawartych w tych dokumentach oświadczeń. Innymi słowy obciążał go dowód istnienia po stronie zbywcy wierzytelności prawa domagania się od pozwanego dochodzonego pozwem roszczenia. Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. (tak też SN w wyroku z dnia 12.07.2006, V CSK 187/06, M.Prawn. 2006/16/849) Tymczasem, jak już wyżej wskazano powód okoliczności tych nie wykazał.

Skoro więc powód nie wykazał faktu przysługiwania zbywcy wierzytelności wobec pozwanego, przyjąć należało, iż tym samym to on uchybił jednej z podstawowych zasad postępowania cywilnego określonej w dyspozycji art. 6 kc, a mianowicie obowiązkowi udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne.

Zdaniem Sądu, niewątpliwie to rzeczą powoda było dążenie do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów na poparcie żądania zawartego w pozwie. W rezultacie wszelkie zaniechania podejmowania takich działań przez stronę powodową, jej ewentualne zaniedbania i przeoczenia, musiały pociągnąć za sobą niekorzystne dla tej strony skutki procesowe.

Mając powyższe na uwadze powództwo, jako nie udowodnione, zostało oddalone w pkt. I wyroku w oparciu o przepis art. 720 kc kc a contario w zw. z art. 6 kc a contario.

W konsekwencji powód, jako strona przegrywająca, został obciążony w całości powstałymi w sprawie kosztami procesu, o czym orzeczono na mocy art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc Wobec uiszczenia ich przez powoda już w toku postępowania, koszty te zostały uznane przez Sąd za uiszczone w całości.