Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. S. (1)

przeciwko K. S.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 23 maja 2017 roku, sygn. akt III RC 34/16

oddala obie apelacje.

SSO Dariusz Mizera

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Aleksandra Szymorek – Wąsek

Sygn. akt II Ca 605/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 23 maja 2017 roku, Sąd Rejonowy w Bełchatowie, po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. S. (1) przeciwko K. S. o podwyższenie alimentów: podwyższył alimenty od pozwanego K. S. na rzecz powódki M. S. (1) z kwoty po 12 % miesięcznego wynagrodzenia za pracę pozwanego nie mniej niż 580,00 złotych miesięcznie, zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 12 czerwca 2015 roku w sprawie sygn. akt III RC 103/15 i wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 26 listopada 2015 roku w sprawie sygn. akt II Ca 693/15 do kwoty po 12 % miesięcznego wynagrodzenia pozwanego nie mniej niż po 750,00 złotych miesięcznie, poczynając od 23 maja 2017 roku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z kwot, z pozostawieniem bez zmian pozostałych dotychczasowych warunków płatności; oddalił powództwo w pozostałej części. Nakazał pobrać od pozwanego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 102,00 złote tytułem opłaty od uwzględnionej części powództwa oraz 6,00 złotych za klauzulę wykonalności oraz nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 12 czerwca 2015 roku wydanym w sprawie sygn. akt III RC 103/15 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 26 listopada 2015 roku wydanym w sprawie II Ca 692/15 ustalono alimenty od K. S. na rzecz M. S. (1) w wysokości po 12% miesięcznego wynagrodzenia nie mniej jak po 580,00 zł. miesięcznie.

Powódka M. S. (2) ma 20 lat. Od października 2015 roku jest studentką stacjonarnych studiów I- szego stopnia w (...) Akademii (...) w Ł. Wydział (...) w B. na kierunku pedagogika. Nauka jest odpłatna. Czesne wynosi 300,00 zł. miesięcznie. M. S. (1) nie ma dochodów, majątku, akcji, obligacji. Nie posiada oszczędności. Nie zawierała związku małżeńskiego, nie ma dzieci. Leczy się neurologicznie i ginekologicznie w ramach publicznej służby zdrowia. Kosz zakupu lekarstw stanowi kwotę ok. 100,00 zł. M. S. (1) ma wadę wzroku. Nosi okulary oraz szkła kontaktowe. Koszt zakupu soczewek stanowi kwotę ok. 20,00 zł. miesięczne. Wymiana okularów kosztuje ok. 800,00 zł. Mieszka wraz ze współlokatorem w wynajętym mieszkaniu. Z tego tytułu ponosi koszty w kwocie 500,00 zł. miesięcznie. Wczesnej powódka mieszkała z matką w jej mieszkaniu. Jak podała, matka mieszkanie sprzedała. Powódka od matki na swoje utrzymuje otrzymuje kwotę 600,00 zł. miesięcznie. Swoje miesięczne usprawiedliwione potrzeby, M. S. (1) oszacowała na kwotę ok. 2.000,00 zł. Poza alimentami powódka nie otrzymuje od pozwanego żadnych środków finansowych. Ojciec nie utrzymuje z nią również kontaktu.

Pozwany K. S. ma 54 lata. Zatrudniony jest w (...) o/ (...) S.A. na stanowisku specjalisty. Z tego tytułu uzyskuje średnie miesięczne wynagrodzenie w wysokości 4.674,00 zł. netto. Ponadto w listopadzie i grudniu 2016 roku uzyskał nagrody roczne w łącznej kwocie 10.460,00 zł. netto. Poza pensją nie ma innych źródeł dochodu. W 2015 roku średnie miesięczne wynagrodzenie pozwanego wynosiło 3.737,00 zł. netto. Ponadto wypłacono mu nagrody roczne w łącznej kwocie 6.140,00 zł. K. S. ma mieszkanie o powierzchni 48m2, którego własność nabył w grudniu 2016 roku. W mieszkaniu tym pozwany mieszka sam. Miesięczne koszty utrzymania mieszkania wynoszą ok. 500,00 zł. Pozwany jest współwłaścicielem samochodu osobowego marki S. (...) rocznik 2008. Nie ma oszczędności. Spłaca zobowiązania finansowe z tytułu zaciągniętych kredytów. Poza powódką M. S. (1) nie posiada innych osób na utrzymaniu. Leczy się neurologicznie. Zdiagnozowano u niego przepuklinę kręgosłupa.

Podstawą prawną roszczenia jest przepis art. 138 kro, w myśl którego każda ze stron może domagać się zmiany orzeczenia o alimentach w razie zmiany stosunków. Przez zmianę stosunków rozumieć należy istotne zwiększenie, bądź zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub też możliwości zarobkowych, majątkowych zobowiązanego do alimentacji w związku z czym zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga zmiany.

W przedmiotowej sprawie wskazana zmiana stosunków nastąpiła jedynie w zakresie możliwości zarobkowych pozwanego. Co do usprawiedliwionych potrzeb powódki podnieść trzeba, że w tym obszarze nie zaszły żadne istotne zmiany. M. S. (1) nadal jest studentką stacjonarnych studiów na kierunku pedagogika - okoliczność ta znana już była Sądowi w czasie wyrokowania w sprawie II Ca 693/15. Co więcej, zajęcia odbywają się w B. w mieście, w którym powódka również zamieszkuje. Sytuacja zdrowotna M. S. (1) także nie uległa zmianom. W związku z tym Sąd przyjął, iż miesięczne usprawiedliwione potrzeby powódki nadal wynoszą ok. 1.500,00 zł.

Na zakres obowiązku alimentacyjnego istotny wpływ mają możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego (art. 135 kro). Wyznacznikiem możliwości zarobkowych K. S. jest aktualnie uzyskiwane przez niego wynagrodzenie za pracę, które od czasu wyrokowania w sprawie III RC 103/15 wzrosło. Zaznaczyć również trzeba, że w realiach niniejszej sprawy nadal spełnione są przesłanki dla ustalenia wysokości świadczeń alimentacyjnych w ułamkowej części wynagrodzenia, bowiem K. S. otrzymuje stałe wynagrodzenie za pracę, gwarantujące regularne, w zbliżonej wysokości zarobki i jest ono jego jedynym źródłem dochodów. Wskazać również trzeba, że wskazana w wyroku wydanym w sprawie III RC 103/15 minimalna kwota alimentów – 580,00 zł. nie jest adekwatna do wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez pozwanego. Dlatego też Sąd dokonał w tym zakresie zmiany ustalając wysokość alimentów w kwocie nie mniejszej niż 750,00 zł. miesięcznie. W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, iż pozwany ciążący na nim obowiązek alimentacyjny realizuje wyłącznie poprzez świadczenia finansowe.

W pozostałym zakresie usprawiedliwione potrzeby M. S. (1) zaspakajać będzie jej matka, na której także ciąży obowiązek alimentacyjny. Z uwagi na to że powódka nie mieszka już z matką, ta nie realizuje ciążącego na niej obowiązku alimentacyjnego w części poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka, dlatego na utrzymanie córki winna przeznaczać kwotę 750,00 zł., stanowiącej połowę usprawiedliwionych potrzeb powódki. W ocenie Sądu ustalone w nowej wysokości świadczenie alimentacyjnie odpowiada zaistniałej zmianie stosunków i leży w granicach możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Realizuje również utrwaloną w orzecznictwie zasadę, że dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami i to zarówno wtedy, gdy żyją z nimi wspólnie, jak i wtedy, gdy żyją oddzielnie

Wobec powyższego i na podstawie w/w przepisu orzeczono, jak w punktach 1 i 2 wyroku.

W przedmiocie kosztów sądowych rozstrzygnięto w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. 2016. 623 ) w zw. z art. 100 kpc.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., orzeczono o rygorze natychmiastowej wykonalności.

Apelację od opisanego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w punkcie 1 - w części oddalającej powództwo ponad wysokość 12% miesięcznego wynagrodzenia pozwanego oraz ponad kwotę nie mniej niż 750,00 zł. miesięcznie oraz w części dotyczącej początkowego terminu płatności zmienionych przedmiotowym wyrokiem alimentów kwotowych, t. j. od dnia wyrokowania, zamiast od dnia wniesienia powództwa oraz w punkcie 2 wyroku w całości.

Powyższemu wyrokowi zarzucono - błąd w ustaleniach faktycznych, którego dopuścił się Sąd I Instancji poprzez ustalenie, iż zdolności majątkowe i zarobkowe matki powódki są na wyższym poziomie, niż obecnie przez nią osiągane, w sytuacji gdy matka powódki nie posiada wyższego wykształcenia, ani wykształcenia kierunkowego, pracuje na pełen etat od pon. do pt. w godz. 9:00 - 17:00, a wskazane okoliczności oraz stan zdrowia nie pozwalają jej na podjęcie dodatkowego zatrudnienia, czy też lepiej płatnej i nie wpływającej negatywnie na stan zdrowia pracy, który to błąd miał wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie przepisów prawa procesowego t. j. art. 233 § 1 kpc przez dokonanie przez Sąd I Instancji błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodów przedstawionych na okoliczność wysokości usprawiedliwionych potrzeb powódki, co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd I Instancji, iż usprawiedliwione potrzeby powódki nadal wynoszą 1.500,00 zł., a nie jak wynika z materiału dowodowego kwotę minimum 2.066,00 zł., co miało wpływ na wynik sprawy oraz przez dokonanie przez Sąd I Instancji zupełnie dowolnej i jednostronnej oceny materiału dowodowego, w szczególności w zakresie oceny potrzeb powódki w konfrontacji z sytuacją materialną pozwanego, skutkujące utrzymaniem kwoty procentowej alimentów na poziomie 12 % miesięcznego wynagrodzenia pozwanego oraz podwyższeniem świadczenia alimentacyjnego kwotowo jedynie do wysokości 750,00 zł. miesięcznie - które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, dokonanie przez Sąd I Instancji zupełnie dowolnej i jednostronnej oceny materiału dowodowego, w szczególności w zakresie sytuacji zdrowotnej powódki, a w konsekwencji stwierdzenia, iż sytuacja zdrowotna powódki nie uległa zmianie, kiedy to od czasu ostatniego wyrokowania stan zdrowia powódki pogorszył się - konieczne jest leczenie kilku zębów a ponadto pogorszył się stan wzroku powódki z rekomendacją na jego operację, natomiast w pozostałym zakresie stan zdrowia nie uległ poprawie, co przełożyło się na błędne ustalenie przez Sąd I Instancji, iż usprawiedliwione potrzeby powódki nie zwiększyły się, a w konsekwencji wydanie błędnego wyroku przez Sąd I Instancji art. 328 § 2 kpc - poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie, a w konsekwencji sporządzenie uzasadnienia orzeczenia Sądu, którego treść uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia, ponadto niedostatecznie jasno ustalono w nim stan faktyczny, nie jest sporządzone w sposób jasny, klarowny oraz logicznie nie wskazuje, w jaki sposób Sąd doszedł do takiego rozstrzygnięcia. Nadto zrzucono naruszenie przepisów prawa materialnego t. j. art. 27 krio w z związku z art. 135 § 1 krio - poprzez ustalenie obowiązku alimentacyjnego w sposób sprzeczny z dyrektywami, jakie wynikają z w/w przepisów, a mianowicie uznanie, iż norma w/w przepisu pozwala na takie uznanie, iż ustalone świadczenie alimentacyjne nie musi być dostosowane do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz do zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia zasady prawa do równej stopy życiowej rodziców i dzieci, art. 135 § 1 krio - poprzez dokonanie jego błędnej wykładni przez Sąd I Instancji polegającej na uznaniu, że możliwości zarobkowe pozwanego w rozumieniu tego przepisu określić należało w wysokości 12% a więc de facto pozostawieniu alimentów określonych procentowo na tym samym poziomie, co w wyroku z 22 listopada 2000 roku - sygn. akt III RC 425/00 oraz wyroku z 26 listopada 2015 roku – sygn. akt II Ca 693/15), a w dodatku nie korespondują z zasądzoną kwotą alimentów określonych kwotowo, co prowadzi do wniosku, iż w tym zakresie alimenty nie zostały w ogóle podwyższone i to od roku 2000, mimo iż okoliczności sprawy uzasadniają podwyższenie alimentów zarówno określonych procentowo, jak i kwotowo - do wysokości 25% wynagrodzenia pozwanego a określonych kwotowo na kwotę min. 1.200,00 zł./mies. z uwagi na fakt, że zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia, że możliwości zarobkowe pozwanego kształtują się na poziomie 25% osiąganego wynagrodzenia t. j. min. 1.200,00 złotych netto miesięcznie, co potwierdzają również usprawiedliwione potrzeby uprawnionej, art. 135 § 1 krio - poprzez dokonanie jego błędnej wykładni przez Sąd I Instancji w niniejszym stanie faktycznym i stwierdzenie, że matka powódki powinna przeznaczać połowę kwoty usprawiedliwionych potrzeb powódki, w sytuacji gdy wykładnia tego przepisu wskazuje na zakres świadczenia alimentacyjnego uzależniony zarówno od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego z jednej strony oraz z drugiej strony możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, nie zaś kwoty stanowiącej połowę usprawiedliwionych potrzeb powódki w sytuacji, kiedy rodzice nie żyją ze sobą i osiągają diametralnie różne dochody i mają różne możliwości zarobkowe i majątkowe, co niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy art. 135 § 1 krio - poprzez naruszenie przez Sąd I Instancji zasady równej stopy życiowej rodziców i dzieci, która wypływa z niniejszego przepisu, a w konsekwencji stwierdzenie, że kwota orzeczonego świadczenia alimentacyjnego od ojca powódki w wysokości 750,00 zł./mies. realizuje utrwaloną w orzecznictwie zasadę, że dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, w sytuacji gdy tak rażąco niska kwota alimentów zasądzonych od pozwanego niewątpliwie przesądza o zdecydowanie zróżnicowanej stopie życiowej powódki i jej ojca, czy też łącznie: rodziców, art. 138 krio - poprzez jego błędne zastosowanie przez Sąd I Instancji i stwierdzenie, że nie doszło do zmiany stosunków po stronie powódki, w sytuacji gdy niewątpliwym jest w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż potrzeby uprawnionej zwiększyły się i stanowi to również podstawę do zwiększenia obowiązku alimentacyjnego istniejącego po stronie pozwanego, oraz błędne stwierdzenie, że stosunki te zmieniły się tylko po stronie obowiązanego, co doprowadziło Sąd I Instancji do wydanie błędnego wyroku w niniejszej sprawie, art. 5 kc poprzez jego niezastosowanie podczas wydawania skarżonego wyroku, a w konsekwencji orzeczenie o podwyższeniu alimentów od dnia wyrokowania, zamiast od dnia wniesienia powództwa, a przynajmniej od dnia rozszerzenia powództwa w tym zakresie, z uwagi na fakt, iż pozwany bezpodstawnie wykorzystując przysługujące mu środki prawne doprowadził do wydania przedmiotowego wyroku z dużym opóźnieniem, co w konsekwencji doprowadziło do znacznego, nieuzasadnionego opóźnienia w podwyższeniu obowiązku alimentacyjnego i stanowi de facto nadużycie prawa po stornie pozwanego i nie powinno być uważane za wykonywanie prawa oraz nie powinno podlegać ochronie.

Mając powyższe na uwadze, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku,

poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie alimentów wskazanych w pozwie od dnia wniesienia powództwa. Z ostrożności procesowej - w przypadku gdyby Sąd nie podzielił w pełni stanowiska powódki w przedmiocie zasądzenia alimentów wskazanych w pozwie od dnia wniesienia powództwa – wniesiono o zasądzenie alimentów od dnia złożenia pisma w przedmiocie rozszerzenia powództwa - 07 października 2016 roku – oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem II Instancji, w tym ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od opisanego wyroku wniósł także pozwany, zaskarżając go w punkcie pierwszym w zakresie podwyższającym alimenty od pozwanego K. S. na rzecz powódki M. S. (1) z kwoty po 12 % miesięcznego wynagrodzenia za pracę pozwanego, nie mniej niż 580,00 złotych do kwoty po 12 % miesięcznego wynagrodzenia pozwanego, nie mniej niż po 750,00 złotych miesięcznie, poczynając od 23 maja 2017 roku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z kwot, z pozostawieniem bez zmian pozostałych dotychczasowych warunków płatności; w punkcie trzecim, nakazującym pobrać od pozwanego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 102,00 złote tytułem opłaty od uwzględnionej części powództwa oraz 6,00 złotych za klauzulę wykonalności i w punkcie czwartym nadający wyrokowi w jego punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 45 ust 1 Konstytucji RP, w części odnoszącej się w swojej treści do bezstronności w rozpatrzeniu sprawy, z uwagi na to, że sędzia orzekający w sprawie okazywał ewidentną stronniczość i wręcz złośliwość wobec pozwanego, działając na jego niekorzyść, naruszenie szeregu przepisów proceduralnych określonych w kodeksie postępowania cywilnego, to jest: art. 48 § 1 ust 5 k.p.c. w odniesieniu do orzeczenia TK, który stanowi, iż sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy - w sprawach, w których w instancji niższej brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia, jako też w sprawach o ważność aktu prawnego z jego udziałem sporządzonego lub przez niego rozpoznanego oraz w sprawach, w których występował jako prokurator; naruszenie art. 212 § 1 k.p.c. - bowiem Sąd nie poczynił starań by powódka dawała wyjaśnienia zgodnie z prawdą, naruszenie art. 223 § 1 k.p.c., bowiem Sąd nie uczynił nic w tym kierunku, by strony zakończyły zbędne spory i wreszcie się pojednały, gdyż sytuacja taka nie przynosi żadnej ze stron długotrwałych korzyści, naruszenie art. 224 § 1 kpc, bowiem Sąd przed zamknięciem rozprawy nie przeprowadził żadnych kluczowych dowodów, lecz oparł się wyłącznie na niepotwierdzonych dowodami zeznaniach, naruszenie art. 227 k.p.c. który stwierdza, iż przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Nadto naruszenie art. 231 k.p.c., bowiem Sąd powinien bardzo wnikliwie zapoznać się z podniesionymi przez pozwanego zarzutami i wskazanymi podczas rozprawy materiałami źródłowymi, jak też znajdującymi się we wskazanych aktach sprawy i dokonać właściwego rozstrzygnięcia, które było przedmiotem sporu, naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., polegające na pominięciu wyjaśnienia istotnych dla sprawy okoliczności i nieprzeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego z wszechstronnym i bezstronnym rozważeniem zebranego materiału dowodowego, prowadzące do całkowicie błędnych ustaleń faktycznych. Ponadto zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - art. 133 § 1 poprzez pominiecie faktu, iż powódka nigdy nie znajdowała się i obecnie nie znajduje się w niedostatku, art. 135 § 1, bowiem powódka nie wykazała właściwych usprawiedliwionych potrzeb uprawniających ją do zwiększenia alimentów, nie przedłożyła żadnych wiarygodnych dokumentów, art. 138 poprzez nieudowodnienie zmiany potrzeb powódki i art. 144[1] – poprzez pominięcie, iż zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem powódka wyłudziła od ojca tzw. zaległe alimenty, które wcześniej zostały spełnione, gdzie sprawy do obecnej chwili nie zostały zakończone, a powódka nie ma szacunku dla ojca, kieruje się złymi emocjami nabytymi od matki, twierdząc publicznie, że głównym celem jej postępowań sądowych jest zniszczenie ojca.

W oparciu o przedstawione zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od strony powoda na rzecz pozwanego pełnych kosztów postępowania sądowego i kosztów poniesionych w wyniku utraconych wynagrodzeń za pracę, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

W odpowiedź na apelację powódki pozwany wniósł o odrzucenie apelacji powódki w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie, skutkiem czego jest ich oddalenie.

Odnośnie zarzutów zawartych w apelacjach, w pierwszej kolejności podnieść należy, iż Sąd Rejonowy wyczerpująco zgromadził materiał dowodowy w sprawie i prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne. Prawidłowo ocenił całość materiału dowodowego i na tej podstawie wydał prawidłowy wyrok.

Podstawą prawną zmiany zakresu obowiązku alimentacyjnego jest art. 138 krio, który stanowi, iż w razie zmiany stosunków można wnosić o zmianę zakresu obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumieć należy wszelkie zmiany w statusie ekonomicznym stron powodujące zmianę - zwiększenie, ale i zmniejszenie zakresu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub też zmianę - zwiększenie, ale i zmniejszenie - zakresu możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Zmiana stosunków może więc doprowadzić zarówno do zmiany wysokości - podwyższenia lub obniżenia obowiązku alimentacyjnego, jak i do jego wygaśnięcia. Zmiana stosunków w rozumieniu powyższego przepisu musi być istotna i polegać na istotnym zwiększeniu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, bądź istotnej zmianie w zakresie możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego do alimentacji. Aby ocenić tę zmianę należy porównać stosunki obecne z panującymi poprzednio, gdy ustalano obowiązek alimentacyjny.

Ostatni raz alimenty od pozwanego na rzecz uprawnionej zostały ustalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 26 listopada 2015 roku w sprawie sygn. akt II Ca 693/15. Tymczasem już 29 stycznia 2016 roku - zatem po upływie zaledwie dwóch miesięcy - uprawniona wniosła o podwyższenie alimentów o ponad 100%, wnosząc o ich podwyższenie zarówno procentowo, jak i kwotowo. Zważyć należy, iż podwyższanie alimentów procentowych jest znacznie utrudnione, bowiem istotą tak ustalonych świadczeń jest okoliczność, iż zwiększają się one automatycznie wraz z wzrostem dochodów zobowiązanego. W tej sytuacji uznać trzeba, iż powódka w żaden sposób nie udowodniła, aby jej usprawiedliwione potrzeby na przestrzeni dwóch miesięcy istotnie wzrosły – o ponad 100%. Powódka nie udowodniła także, iż na przestrzeni owych dwóch miesięcy dochody pozwanego wzrosły o ponad 100%. Podkreślić trzeba, iż alimenty mają na celu zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnianego, a nie jego wszystkich potrzeb. Te usprawiedliwione potrzeby sprowadzają się do zapewnienia niezbędnego wyżywienia, ubrania, środków czystości i dotyczą teraźniejszości - na czas wydania wyroku. Zatem argumenty powódki, iż w bliżej nieokreślonej przyszłości zamierza wykonywać zabieg poprawiający wzrok nie mogą być potraktowane w chwili obecnej jako usprawiedliwione potrzeby uprawnionej. Porównując aktualną sytuację i usprawiedliwione potrzeby uprawnionej z jej sytuacją z chwili ustalania ostatnich alimentów, stwierdzić należy, iż nie uległa ona istotnej zmianie. Powódka w dalszym ciągu jest studentką, w dalszym ciągu pozostaje na utrzymaniu rodziców, w dalszym ciągu wymaga zaspokojenia potrzeb w zakresie wyżywienia, ubrania, środków czystości, opłat za studia. Zatem prawidłowo Sąd I Instancji ustalił, iż jej usprawiedliwione potrzeby nie uległy istotnej zmianie i zamykają się w kwocie około 1.500,00 zł. miesięcznie. Zważyć trzeba, iż powódka jest osobą pełnoletnią i winna także dołożyć starań w zakresie zapewnienia sobie środków utrzymania, bowiem w okresie wakacyjnym – przez blisko trzy miesiące nie uczy się i może w tym czasie wykonywać prace zarobkowe. Nadto nie płaci w tym okresie czesnego za naukę. Podkreślenia wymaga także fakt, że potrzeby powódki zostały ustalone na poziomie najniższego wynagrodzenia w kraju. Słusznie Sąd I Instancji ustalił, iż sytuacja pozwanego uległa zmianie, bowiem uzyskuje on wyższe dochody i słusznie w tej sytuacji podwyższył alimenty w zakresie kwoty z 580,00 zł. do 750,00 zł., poczynając od 23 maja 2017 roku, bowiem dopiero z taką datą można mówić o istotnej zmianie okoliczności po stronie zobowiązanego do alimentów. Zważyć także należy, iż zgodnie z art. 133 krio oboje rodzice winni w takim samym stopniu partycypować w kosztach utrzymania córki, która studiuje. Skoro matka powódki sprzedała mieszkanie, co skutkowało tym, iż powódka musiała wynająć inne mieszkanie, to uznać trzeba, że matka powódki uzyskała w związku z tym dochód i winna tym dochodem podzielić się z córką, bowiem w tej sytuacji w zakresie majątkowym posiada szerokie możliwości płatnicze. Jeśli zaś matka przeznaczyła uzyskane środki na zakup innego mieszkania, winna je udostępnić uprawnionej do alimentów w ramach obowiązku alimentacyjnego. W tej sytuacji koszty najmu mieszkania nie mają racji bytu. Nadto, co należy szczególnie podkreślić, skoro matka łoży na utrzymanie córki kwotę 600,00 zł., co jest bezsporne, ojciec 750,00 zł., zaś usprawiedliwione potrzeby powódki zamykają się kwotą 1.500,00 zł., w ocenie Sądu Odwoławczego pozostałą kwotę 150,00 zł. powódka jest w stanie uzyskać w okresie wakacyjnym poprzez podjęcie pracy. Zważyć należy, iż w wakacje nie uiszcza czesnego i w ten sposób minimalizuje koszty utrzymania. Nadto zdaniem Sądu II Instancji, skoro matka powódki uzyskała dochody ze sprzedaży mieszkania jest w tanie partycypować w kosztach utrzymania uprawnionej na takim samym poziomie, co pozwany.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut pozwanego, iż w sprawie orzekał sędzia, który winien być wyłączony od rozpoznania sprawy. Kwestie te były przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu II Instancji w odrębnych postępowaniach. Z wydanych w tym zakresie orzeczeń jednoznacznie wynika, że brak jest podstaw do wyłączenia sędziego od rozpoznania sprawy niniejszej. W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty apelacyjne stanowią jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Dlatego też na podstawie art. 385 kpc apelacje jako oczywiście bezzasadne należało oddalić, co też Sąd II Instancji uczynił.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, należało orzec, jak w sentencji wyroku.