Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 stycznia 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski (spr.)

Sędziowie: SA Alicja Sołowińska

SO del. Marzanna Rogowska

Protokolant: Barbara Chilimoniuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 r. w B.

sprawy z odwołania H. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wypłatę emerytury

na skutek apelacji wnioskodawczyni H. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 6 czerwca 2013 r. sygn. akt III U 306/13

postanawia:

umorzyć postępowanie apelacyjne.

Sygn. a kt III AUa 916/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. odmówił H. L. uchylenia swojej decyzji z dnia 13 października 2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw prawo do wypłaty emerytury wnioskodawczyni za okres od 01.10.2011 r. do 21.11.2012 r.

W odwołaniu od tej decyzji H. L. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012 r. wniosła o jej zmianę poprzez uchylenie decyzji z 13 października 2011 r., co do wspomnianego wyżej okresu i nakazanie organowi rentowemu wypłaty zaległej emerytury za ten okres wraz u ustawowymi odsetkami.

Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Suwałkach odwołanie oddalił. Sąd Okręgowy ustalił, iż H. L. (ur. (...)) złożyła w dniu 24 marca 2009 r. wniosek o emeryturę. Decyzją z 31 marca 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał jej emeryturę od 1 marca 2009 r. W tym czasie wnioskodawczyni pozostawała w zatrudnieniu w Izbie Skarbowej w B. Ośrodku (...) w S.

Decyzją z 13.10.2011 r. organ rentowy wstrzymał wnioskodawczyni wypłatę emerytury jej emerytury w związku z kontynuowaniem przez nią zatrudnienia.

W dniu 27.11.2012 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wznowienie wypłaty jej świadczenia i wypłatę zaległych świadczeń od dnia 01.10.2012 r. Decyzją z dnia 7 stycznia 2013 r. organ rentowy wznowił wypłatę świadczenia od dnia 22 listopada 2012 r. oraz ponownie ustalił jego wysokość. Decyzją z dnia 18 marca 2013 r. organ rentowy odmówił uchylenia decyzji z dnia 13 października 2011 r.

Dokonując oceny prawnej powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy

wskazał, iż wstrzymanie wypłaty emerytury wnioskodawczyni nastąpiło na mocy decyzji organu rentowego z 13.10.2011 r., co do której wniesiono o wznowienie postępowania i która to decyzja została wydana przy zastosowaniu art. 28. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707), który to przepis stanowił , iż do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy, o której mowa w art. 6, oraz ustawy, o której mowa w art. 18, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 r. Stosownie do art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) - prawo do emerytury ulegało zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Przy czym zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726): do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, przepisy ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2011 r., miały zastosowanie poczynając od dnia 1 października 2011 r. Ta właśnie regulacja powodowała, że emerytura w takiej sytuacji jak w niniejszej sprawie podlegała zawieszeniu. Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie K 2/12 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw - dodany przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd Okręgowy uznał wprawdzie, iż wnioskodawczyni należy do kręgu osób, których nie dotyczył warunek rozwiązania stosunku pracy w celu realizacji prawa do emerytury, bowiem nabyła to prawo w okresie od 08.01.2009 r. do 31.12.2010 r. jednakże zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Trybunału Konstytucyjnego wobec nieokreślenia przez Trybunał innej daty, wywołuje skutki dopiero od momentu jego publikacji w Dzienniku Ustaw co miało miejsce z w dniu 22.11.2012 r. (Dz. U. 2012/1285).

Z tej przyczyny Sąd Okręgowy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił.

H. L. wywiodła apelację od tego wyroku i nie precyzując zarzutów przedstawiła inną interpretację skutków Trybunału Konstytucyjnego w świetle której Sąd Okręgowy orzekający już po ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Wyroku Trybunału Konstytucyjnego winien uwzględnić to orzeczenie. Uznała zapadły wyrok za krzywdzący dla niej podkreślając prezentowane w orzecznictwie stanowisko, iż niekonstytucyjny przepis nie powinien być stosowany od momentu jego wejścia w życie.

Apelacja wnosiła o zamianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie decyzji z dnia 13.10.2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zwiesza prawo do emerytury za okres od dnia 01.10.2011 r. do 21.11.2012 r. i wypłatę emerytury za ten okres wraz z odsetkami od każdej zaległej miesięcznej emerytury oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W dniu 15 stycznia 2014 r. wnioskodawczyni cofnęła apelację i wniosła o umorzenie postępowania, co uzasadniała pracami legislacyjnymi aktualnie trwającymi w Senacie nad ustawą z dnia 13 grudnia 2013 r., która może okazać się dla niej korzystniejsza. Na rozprawie w dniu 29 stycznia wnioskodawczyni odwołała w zakresie cofnięcia swojej apelacji wyjaśniła (k. 33) , iż cofnięcie apelacji jest dla niej korzystniejsze, albowiem w przypadku jej uwzględnienia organ rentowy wypłaci jej wyrównanie w roku 2014, co spowoduje, że przekroczy ona pierwszy próg podatkowy i zapłaci wyższy podatek dochodowy. Wnioskodawczyni śledzi na bieżąco prace ustawodawcze nad ustawą zmierzającą do wcielenia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. i regulację tej ustawy będą dla nie o tyle korzystne, że ubiegając się o wyrównanie swojego świadczenia będzie mogła tak złożyć wniosek w tym zakresie, że wypłatę świadczenia uzyska w roku 2015 , co będzie dla niej podatkowo korzystniejsze.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje .

Postępowanie apelacyjne podlegało umorzeniu.

Cofnięcie apelacji w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, co do zasady nie skutkuje automatycznie umorzeniem postępowania odwoławczego, albowiem ustawodawca w tego typu sprawach nałożył na sąd odwoławczy obowiązek rozważenia czy cofnięcie środka odwoławczego nie narusza słusznego interesu ubezpieczonego ( art. 469 k.p.c.). Czyniąc zadość tej regulacji Sąd Apelacyjny wezwał skarżącą do osobistego stawiennictwa na termin rozprawy w celu jej wysłuchania i oceny czy dokonane cofnięcie nie narusza jej słusznego interesu. Zważywszy, że na rozprawie apelacyjnej skarżąca stanowczo podtrzymała dokonane cofnięcie środka odwoławczego, mimo naświetlenia przez Sąd Apelacyjny obowiązującego stanu prawnego oraz wyjaśnienia skutków cofnięcia apelacji. U podstaw cofnięcia apelacji nie leży zatem pochopna, nieprzemyślana decyzja wynikająca z nieznajomości stanu rzeczy lecz gruntownie przemyślana kalkulacja zmierzająca do rozłożenia dochodów osiąganych w roku 2014 i 2015 w taki sposób, aby zapłacić mniejszą stawkę podatku PIT. Wnioskodawczyni pracując w Izbie Skarbowej ma doskonałą orientację w sprawach podatkowych, jak też na bieżąco śledzi pracę nad ustawą zmierzającą do wyrównania świadczeń osobom, którym emerytury niesłusznie wstrzymano na podstawie niekonstytucyjnej regulacji art. 28. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w zw. z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Działanie wnioskodawczyni z jej punktu widzenia, oceniane w aspekcie powołanej regulacji art 469 k.p.c. należy uznać za racjonalne. Trzeba zauważyć, iż przedstawiciele Rządu RP zapowiedzieli uchwalenie ustawy zmierzającej do wyrównania świadczeń osobom znajdujących się w sytuacji podobnej do wnioskodawczyni . W aktualnym stanie rzeczy przedmiotowa ustawa z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo ulegało zawieszeniu w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. przeszła już przez Senat RP , który uchwałą z dnia 10 stycznia 2014 r. nie wniósł do niej poprawek. Ustawa oczekuje w zasadzie już tylko na podpis Prezydenta RP , a zatem możliwość zaspokojenia się przez wnioskodawczynię jej roszczeń w trybie tej ustawy jest realna. W ocenie Sąd Apelacyjne w uwzględnienie powyższych okoliczności prowadzi do wniosku, iż cofnięcie apelacji nie narusza słusznego interesu ubezpieczonej w rozumieniu art. 469 k.p.c.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 391 §2 k.p.c. umorzył postępowania apelacyjne.