Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jerzy Pukas (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Błachowicz - Dróżdż

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2018r.

sprawy

J. K. (1) c. H. i M. z d. M. ur. (...) w C.

oskarżonej o czyny z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 212 § 1 kk w zw. z art. 216 § 1 kk i art. 11 § 2 kk

I. N. (1) c. J. i K. z d. S. ur. (...) w K.

oskarżonej o czyn z art. 216 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców, a zarazem pełnomocników oskarżonych i jednocześnie oskarżycielek wzajemnych - J. K. (1) i I. N. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Lublińcu

z dnia 29 stycznia 2018 r. , sygn. akt II K 128/17

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżone i jednocześnie oskarżycielki wzajemne J. K. (1) i I. N. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa i znosi pomiędzy stronami obowiązek zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy i pełnomocnika przez stronę przeciwną.

Sygn. akt VII Ka 362/18

UZASADNIENIE

sporządzone zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k.

co do oskarżonej J. K. (1)

J. K. (1) została oskarżona o to, że:

I.  w okresie od 25 grudnia 2016r. do dnia 25 stycznia 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie znieważyła pokrzywdzoną I. N. (1) słowami powszechni uznanymi za obelżywe, działając przy użyciu komunikatora W. M. poprzez kierowanie zniewag ze swojego telefonu na telefon pokrzywdzonej,

to jest o czyn z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II.  w dniu 3 lutego 2017r. w W., w wysłanej do K. i J. N. wiadomości tekstowej SMS zniesławiła i znieważyła pokrzywdzoną I. N. (1),

to jest o czyn z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 216 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k.

I. N. (1) – oskarżycielka wzajemna, została oskarżona o to, że:

I.  w dniu 25 grudnia 2016r. w W., powiat (...), województwo (...) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru znieważyła J. K. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe za pośrednictwem komunikatora internetowego W.kierując ze swojego telefonu nr(...) na numer telefonu oskarżycielki prywatnej: (...)zniewagę o treści wulgarnej,

to jest o przestępstwo z art. 216 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2018 r., wydanego w sprawie o sygn. akt II K 128/17 Sąd Rejonowy w Lublińcu:

1.  na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko J. K. (1) o to, że w okresie od 25 grudnia 2016 r. do 3 lutego 2017 r. w W. w woj. (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie znieważyła oskarżycielkę prywatną I. N. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe w wiadomościach tekstowych wysyłanych na telefon komórkowy oskarżycielki prywatnej oraz telefon komórkowy K. N. tj. o czyn wyczerpujący znamiona z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

2.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a k.k. zobowiązał oskarżoną J. K. (1) do powstrzymywania się w okresie próby od kontaktowania z oskarżycielką prywatną I. N. (1) telefonicznie, w tym poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych sms oraz za pośrednictwem komunikatorów internetowych w tym poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych;

3.  na postawie art. 67 § 3 k.k. zasądził od oskarżonej J. K. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej I. N. (1) kwotę 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem nawiązki;

4.  uznał oskarżoną I. N. (1) za winną tego, że w dniu 25 grudnia 2016r. w W., w woj. (...), znieważyła J. K. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe za pośrednictwem komunikatora internetowego tj. za winną popełnienia czynu wyczerpującego znamiona z art. 216 § 1 k.k., przy czym na podstawie art. 216 § 3 k.k. odstąpił od wymierzenia kary;

5.  na podstawie art. 633 k.p.k. koszty procesu należne stronom wzajemnie zniósł.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych, a zarazem pełnomocnicy oskarżonych i jednocześnie oskarżycielek wzajemnych – J. K. (1) oraz I. N. (1).

Obrońca oskarżonej I. N. (1) zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej J. K. (1) oraz na korzyść oskarżonej I. N. (1) i zarzucił mu:

a)  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 66 § 1 k.k. polegającą na bezzasadnym uznaniu przez Sąd I instancji, że postawa oskarżonej J. K. (1), jej właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie ona przestrzegała porządku prawnego podczas gdy nawet w toku niniejszego postępowania oskarżona J. K. (1) dopuszczała się dalszych zachowań znieważających oraz zniesławiających I. N. (1), wskazanych w pkt a, czyniąc to bez skrępowania pomimo faktu prowadzenia przeciwko niej sprawy karnej oraz obecności składu orzekającego, protokolanta, oskarżonej I. N. (1) oraz pełnomocników stron, a ponadto J. K. (1), oskarżona jest również o inne czyny, tj. o zniszczenie mienia w dniu 9 sierpnia 2016 r. w postaci umyślnego uszkodzenia samochodu m. (...), polegającego na uszkodzeniu trzech opon, zniszczenia lusterek bocznych pojazdu oraz zniszczenia znaczna na masce, o łącznej wysokości strat w kwocie ponad 10.000,00 zł, za co została skazana nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt VI K 888/16 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, a także przeciwko J. K. (1) skierowano do Sądu subsydiarny akt oskarżenia w sprawie art. 294 § 1 k.k. tj. zniszczenia mienia znacznej wartości poprzez usiłowanie podpalenia domu położonego w miejscowości K. oraz subsydiarny akt oskarżenia w sprawie z art. 177 § 1 k.k., tj. potrącenia pieszego skutkującego naruszeniem prawidłowych czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,

b)  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 66 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w sprawie względem oskarżonej J. K. (1), a wynikające z przyjęcia, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, przy jednoczesnym uznaniu oskarżonej I. N. (1) za winną zarzucanego jej czynu, a tym samym uznaniu przez Sąd I instancji, że wina i społeczna szkodliwość czynu osoby, która dopuszcza się wielu zachowań z art. 216 § 1 k.k. jest niższa, aniżeli osoby która jedynie jednokrotnie dopuszcza się przestępstwa zniewagi,

c)  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 4, 7 w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd wszystkich okoliczności sprawy, świadczących na niekorzyść oskarżonej J. K. (1), a polegających w szczególności na kierowaniu przeciwko oskarżonej I. N. (1) obraźliwych sformułowań także w toku niniejszego postępowania, pomimo faktu postawienia J. K. (1) w stan oskarżenia, a także tego, że oskarżona J. K. (1) kierowała znieważające twierdzenia nie tylko bezpośrednio w stosunku do oskarżonej I. N. (1), ale także do osób trzecich, w zamiarze aby zniewaga do niej dotarła, czym wywołała u oskarżonej I. N. (1) dodatkową dolegliwość, w postaci nadszarpnięcia jej opinii u osób trzecich,

d)  w oparciu o treść art. 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 4, 7, art. 9 w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy oskarżonej I. N. (1) złożonych pismem z dnia 8 listopada 2017 r. (o przesłuchanie świadków D. O., K. C., J. C., A. S.), podczas gdy zeznania tych świadków mogły rzutować na ocenę sposobu zachowania oskarżonej J. K. (1) oraz prawdziwości motywu, który nią kierował,

e)  błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na błędnym ustaleniu, iż to oskarżona I. N. (1) była autorką wiadomości skierowanej do oskarżonej J. K. (1) dnia 25 grudnia 2017 r., w oparciu o popełnienie przez I. N. (1) błędu ortograficznego w tej wiadomości, podczas gdy błąd taki mogła także popełnić inna osoba, a nie ma żadnego dowodu na to, że oskarżona I. N. (1) jest autorką tej wiadomości, mając zwłaszcza na uwadze fakt, iż wszelkie inne wiadomości skierowane przez oskarżoną I. N. (1) do oskarżonej J. K. (1) miały charakter uprzejmych próśb o zakończenie korespondencji ze strony tej ostatniej,

f)  rażącą niesprawiedliwość orzeczenia, w zakresie jego pkt 4, tj. w zakresie w jakim Sąd I instancji uznał oskarżoną I. N. (1) za winną zarzucanego jej czynu z art. 216 § 1 k.k. przy czym odstąpił od wymierzenia jej kary w oparciu o art. 216 § 3 k.k., przejawiającą się w tym, że oskarżona I. N. (1), którą Sąd I instancji uznał za winną wyłącznie jednego zachowania z dnia 25 grudnia 2016 r. doznała w istocie większej dolegliwości karnej, aniżeli oskarżona J. K. (1), która została przez Sąd I instancji uznana za winną szeregu zachowań znieważających I. N. (1), w okresie od dnia 25 grudnia 2016 r. do 3 lutego 2017 r., a dolegliwość ta polega na okoliczności, iż I. N. (1) w przypadku uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia będzie osobą skazaną w przeciwieństwie do J. K. (1), gdzie brak będzie skutku skazania, gdyż w stosunku do J. K. (1) Sąd I instancji jedynie warunkowo umorzył postępowanie karne.

W konkluzji obrońca oskarżonej I. N. (1) wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie jego pkt 1-3 i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z uwagi na treść przepisu art. 454 § 1 k.p.k.,

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 4 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej I. N. (1) od stawianego jej zarzutu, ewentualnie warunkowe umorzenie postępowania względem oskarżonej I. N. (1),

3.  zasądzenie na rzecz oskarżonej I. N. (1) kosztów ustanowienia pełnomocnika oraz obrońcy z wyboru za obydwie instancje.

Apelację od wyroku wywiódł także obrońca oskarżonej J. K. (1), zaskarżając go w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez ustalenie, że:



czyn zarzucany oskarżonej J. K. (1) cechuje się stopniem szkodliwości społecznej wyższym, niż znikomy podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wynikającego z wyjaśnień oskarżonej J. K. kontekstu sprawy (znieważanie J. K. przez I. N., wysyłanie części wiadomości w okresie Świąt Bożego Narodzenia, a także pod wpływem informacji uzyskanych od dzieci w Szkole oraz fakt rozbicia rodziny J. K. przez I. N.) wynika, iż oskarżona J. K. działała pod wpływem silnego wzburzenia, była usprawiedliwiona okolicznościami niniejszej sprawy, a zatem zarzucane jej czyny cechują się znikomym stopniem szkodliwości społecznej;



uznanie, iż w przypadku oskarżonej I. N. (1) zasadne jej zastosowanie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary podczas, gdy w/w nie przyznała się do winy, zanegowała, iż znieważyła J. K. (1), a zatem postawa oskarżonej I. N. uzasadnia wymierzenie jej kary.

Ponadto skarżący zarzucił powyższemu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:



art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka J. N. i tym samym uznanie, iż czyn zarzucany oskarżonej J. K. (1) cechuje się stopniem szkodliwości społecznej wyższym niż znikomy, a w przypadku oskarżonej I. N. (1) zasadne jest zastosowanie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary,



art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonej J. K. (1) o przesłuchanie świadków wskazanych w piśmie z dnia 13.09.2017 r. oraz na rozprawie w dniu 5.10.2017 r. i uznanie, iż wnioski te zmierzają do przedłużenia postępowania podczas gdy na podstawie zeznań świadków wskazanych przez oskarżoną J. K. Sąd I instancji pozwoliłby na prawidłowe ustalenia stanu faktycznego w zakresie znieważania J. K. przez I. N..

W konkluzji obrońca oskarżonej J. K. (1), r. pr. J. B. wniósł o:



zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i umorzenie postępowania w stosunku do oskarżonej J. K.,



zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 i wyeliminowanie w stosunku do oskarżonej J. K. środka karnego w postaci zakazu z art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a k.k.,



zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 3 i odstąpienie/wyeliminowanie od zasądzenia od oskarżonej J. K. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej I. N. (1) kwoty 1.500,00 zł tytułem nawiązki,



zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 4 i wymierzenie oskarżonej I. N. (1) kary grzywny 20 stawek dziennych po 100,00 zł oraz zasądzenie od oskarżonej I. N. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej J. K. (1) nawiązki w kwocie 5.000,00 zł,



zmianę w pkt 5 i zasądzenie od oskarżycielki prywatnej I. N. (1) na rzecz oskarżonej J. K. (1) zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru wg. norm przepisanych.

ewentualnie:



o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Ponadto, obrońca wniósł o zasądzenie na rzecz oskarżonej J. K. zwrotu kosztów obrony z wyboru za postępowanie odwoławcze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację obrońców oskarżonych, a zarazem pełnomocników pokrzywdzonych i jednocześnie oskarżycielek wzajemnych – J. K. (1) oraz I. N. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie, a zatem należało utrzymać wyrok Sądu I Instancji w mocy. Jednocześnie wskazać trzeba, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego złożył obrońca oskarżonej J. K. (1), a zatem Sąd, zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k. ustosunkuje się jedynie do zarzutów podniesionych przez obrońcę i jednocześnie pełnomocnika oskarżonej i jednocześnie oskarżycielki wzajemnej J. K. (1).

Na wstępie należy zauważyć, iż zaskarżony wyrok oparty został na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wszechstronnej i wnikliwej analizie, bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Podkreślenia wymaga także, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych i wykazując ponad wszelką wątpliwość, że oskarżona dopuściła się przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.. Na akceptację zasługiwała także zmiana opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej J. K. (1) we wskazanym w rozstrzygnięciu zakresie (pkt 1 wyroku).

Wniesiona przez obrońcę oskarżonej J. K. (1) apelacja sprowadzała się w zasadzie do podważenia prawidłowości ustalenia przez Sąd Rejonowy stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej J. K. (1), który Sąd meriti ocenił jako wyższy niż znikomy, przy jednoczesnym zarzucie, iż w stosunku do I. N. (1) Sąd błędnie odstąpił od wymierzenia kary. Obrońca starał się również wskazać uchybienia przy procedowaniu Sądu Meritii wskazując na obrazę przepisów art. 7 k.p.k. oraz 170 § 1 pkt 5 k.p.k. – do czego Sąd Odwoławczy odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Apelujący w treści złożonego środka zaskarżenia skoncentrował się przede wszystkim na tym, iż Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej J. K. (1). Jest to zarzut chybiony, bowiem w treści uzasadnienia w sposób kompleksowy i wyczerpujący Sąd Rejonowy wskazał w sposób wyczerpujący, dlaczego stopień społecznej szkodliwości zachowania oskarżonej znajduje się na poziomie wyższym, aniżeli w przypadku oceny zachowania I. N. (1).

Gwoli przypomnienia, przy dokonywaniu oceny tegoż stopnia, Sąd jest związany treścią przepisu art. 115 § 2 k.k. Wskazać należy, iż co prawda ustawodawca nie definiuje samego pojęcia społecznej szkodliwości, ale określa, jakie okoliczności należy brać pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości. Jest to klauzula generalna ukierunkowana gwarancyjnie ( por. szerzej Budyn-Kulik, Kulik, Społeczna, s. 261–266).

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości bierze się pod uwagę zarówno okoliczności o charakterze przedmiotowym (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowym (waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia; Zoll, Ogólne, s. 32).

Zgodnie zaś z aktualnym stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w postanowieniu z dnia 14 listopada 2017 r. w sprawie V K 119/17 „dokonując wartościowania okoliczności determinujących stopień szkodliwości społecznej czynu będącego przedmiotem procesu karnego Sąd powinien rozważyć, które z przesłanek wymienionych w art. 115 § 2 k.k. występują w konkretnej sprawie, przeprowadzić pogłębioną analizę każdej z nich, uwzględnić ich znaczenie w istniejących realiach i dokonać oceny, które z tych okoliczności zwiększają stopień tej szkodliwości, a które ten stopień zmniejszają.”

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, iż Sąd bez wątpienia tym zadaniom sprostał. Otóż na stronie 5 uzasadnienia wskazuje, iż z uwagi na częstotliwość wysyłania wiadomości tekstowych do pokrzywdzonej oraz treści w nich zawartych, przestrzeń czasową jej nagannego zachowania, a także „ zaciekłość konfliktu” ( k.110) między oskarżonymi – doszedł do przekonania – i słusznie, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej z pewnością nie plasuje się na poziomie znikomości, tylko ten poziom przekracza. Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd orzekający uwzględnił również kontekst sprawy, tj. motyw działania J. K. (1), jakim były podejrzenia o rozbicie małżeństwa przez I. N. (1) oraz okoliczności, w jakich J. K. (1) powzięła na ten temat wiedzę.

Sąd miał także w polu widzenia fakt, iż J. K. (1) jest z zawodu nauczycielką, była niekarana i prowadzi ustabilizowany tryb życia – i okoliczności te uwzględnił przy dokonywaniu prawnokarnej oceny jej zachowania, mając też w polu widzenia motywację, którą J. K. (1) się kierowała, nie chcąc dopuścić do rozpadu swojego małżeństwa i rodziny, winiąc za to wyłącznie kochankę swojego męża. Jakkolwiek motywację oskarżonej można zrozumieć, to jednak nie zmienia to negatywnej oceny przestępczych działań, jakie ta oskarżona podjęła, aby cel osiągnąć. Nie bez znaczenia jest tu fakt, że J. K. (1) w sposób opisany w zaskarżonym wyroku wielokrotnie znieważała I. N. (1) także wówczas, kiedy jej małżeństwo się rozpadło, a mąż stworzył nowy związek właśnie z I. N. (3).

W tej sytuacji na plan pierwszy wysuwa się motyw zemsty na swojej konkurentce, a nie ochrony swojego małżeństwa, co nie może nie mieć wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przestępczych zachowań, podejmowanych przez J. K. (1) w stosunku do I. N. (1).

Reasumując tę część rozważań, Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie wyżej wymienione okoliczności przy rozpoznawaniu sprawy i nie można zarzucić mu w tym zakresie jakiegokolwiek uchybienia.

Na marginesie, wskazać trzeba, że można „zrozumieć” naganne zachowanie oskarżonej w kategoriach moralnych – jest bowiem kobietą dotkliwie zranioną przez swojego męża, wieloletniego partnera i ojca dwójki jej dzieci, który postanowił się z nią rozstać, porzucając ją dla młodszej kobiety, której - nawiązując z nim romans - nie przeszkadzało, że jest on żonaty i jest ojcem dwojga dzieci, a romans może zakończyć się rozbiciem prawidłowo funkcjonującego do tej pory związku, jednakże z punktu widzenia prawnokarnego nie można takich zachowań tolerować, tłumacząc przestępstwo krzywdą, jakiej J. K. (1) doznała.

Przechodząc do zarzutu obrońcy odnośnie naruszenia art. 7 k.p.k., Sąd Okręgowy zauważa, iż skuteczna polemika dotycząca naruszenia przepisu art. 7 k.p.k., byłaby w realiach niniejszej sprawy możliwa przy spełnieniu dwóch warunków.

Po pierwsze, przedstawiony przez apelującego materiał dowodowy – jako alternatywny – powinien „obronić się” na gruncie reguł określonych w art. 7 k.p.k. To znaczy, jego ocena przeprowadzona zgodnie z zasadami logicznego myślenia, doświadczeniem życiowym, ewentualnie również wskazaniami wiedzy, powinna prowadzić do ustaleń (lub wykluczeń) zgodnych z intencją skarżącego.

Po drugie, ta partia materiału dowodowego, na podstawie której Sąd I instancji ustalenia faktyczne poczynił, powinna zostać na gruncie reguł z art. 7 k.p.k. zdyskredytowana. To znaczy, należało wykazać, że Sąd wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego, czy wskazaniom wiedzy, przyjął określony stan rzeczy - a zatem w sposób nieuprawniony, nie podlegający ochronie na podstawie art. 7 k.p.k.

Tymczasem kontrola odwoławcza potwierdziła jedynie, że Sąd Pierwszej Instancji słusznie przy ocenie zachowania oskarżonej J. K. (1) oparł się na wskazanych w treści uzasadnienia dowodach, które były jasne, logiczne i konsekwentne, a przede wszystkim znajdują potwierdzenie w osobowych źródłach dowodowych tj. częściowo wyjaśnień oskarżonej J. K. (1), zeznań I. N. (1), a także jej ojca J. N., oraz dokumentów w postaci wydruków wiadomość sms. Dowody te jednoznacznie stwierdzają winę oskarżonej J. K. (1) i nie ma w tym zakresie żadnych wątpliwości. Jednocześnie wskazywane przez J. K. (1) okoliczności odnośnie tego, iż kierowane do I. N. (1) wulgaryzmy były jedynie „cytatami”, należało uznać za strategię procesową zmierzającą do umniejszenia odpowiedzialności karnej J. K. (1). Na marginesie tylko stwierdzić należy, że nawet cytaty, przytoczone w określonych sytuacjach i okolicznościach w stosunku do konkretnych osób mogą mieć charakter znieważający. Zresztą Sąd Okręgowy pomimo bogatego doświadczenia zawodowego i życiowego nie był w stanie nawet domyślić się, nie mówiąc już o wskazaniu, kogo to cytowała J. K. (1) w sms-ach skierowanych do I. N. (1), o brzmieniu „Tyz. (...), „Jesteś zwykłą tanią d. (...), Ty wyrachowana k. (...)

Obrońca redagując treść zarzutów postawił pytanie, dlaczego Sąd oceniając zachowanie obu oskarżonych wobec jednej z nich zastosował instytucję warunkowego umorzenia postępowania, a wobec drugiej odstąpił od wymierzenia kary. Otóż, jak Sąd Okręgowy wskazał powyżej, a podążając w tym zakresie za tokiem rozumowania Sądu Rejonowego – na takie rozstrzygnięcie miały bezpośredni wpływ okoliczności warunkujące ocenę stopnia społecznej szkodliwości zachowań obu oskarżonych. Wymaga zatem zaakcentowania, że przede wszystkim I. N. (1) jedynie raz skierowała do J. K. (1) obraźliwe treści, bowiem uprzednio została przez nią sprowokowana - co wprost i jednoznacznie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego – gdy zachowanie J. K. (1) było podejmowane wielokrotnie i kontynuowane konsekwentnie przez okres ponad jednego miesiąca, z różną częstotliwością.

Zgodzić się należało również z postanowieniem Sądu orzekającego odnośnie oddalenia wniosków dowodowych obrońcy J. K. (1), gdzie postulował o przesłuchanie szeregu świadków oraz wystąpienie do sieci T. (...). Zgodzić się należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był kompletny i na jego podstawie Sąd Rejonowy mógł poczynić prawidłowe ustalenia w sprawie. Uznać zatem należało, iż przesłuchanie wnioskowanych świadków nie tylko nic do sprawy nie wniesie, ale spowoduje znaczne wydłużenie postępowania. Co do wniosku o wystąpienie do sieci T. (...)Sąd Rejonowy odniósł się wyczerpująco na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r. ( k.63v-64), a więc nie ma potrzeby powielać prawidłowej argumentacji Sądu w tym zakresie.

Sumując - raz jeszcze podkreślić należy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd I Instancji ocenił prawidłowo, dokonał jego wszechstronnej i rzeczowej analizy, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu swojego wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.), czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.), zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej (art. 4 k.p.k.).

Nie wymagało korekty także orzeczenie w zakresie obowiązków nałożonych przez Sąd Rejonowy na J. K. (1) podjęte w celu ochrony oskarżycielki prywatnej I. N. (1) zgodnie z pkt 2 zaskarżonego wyroku.

Prawidłowo również Sąd Rejonowy związany treścią przepisu art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec J. K. (1) nawiązkę na rzecz I. N. (1) w niewygórowanej kwocie 1500 zł, która stanowi należną rekompensatę za zniewagi, z którymi I. N. (1) spotkała się ze strony J. K. (1).

Przedstawiona ocena dowodów uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania i wskazania doświadczenia życiowego, a zatem pozostaje ona pod ochroną art. 7 k.p.k. Tym samym nie ma potrzeby ponownego, szczegółowego przytaczania argumentacji, która legła u podstaw kwestionowanego przez skarżącego orzeczenia. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu I-ej instancji, wyrażone w treści zaskarżonego wyroku oraz przytoczoną na jego poparcie logiczną i przekonującą argumentację, do której odwołuje się wprost.

Mając powyższe na uwadze wobec braku przesłanek z art. 439 k.p.k. zaskarżony wyrok na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymano w mocy.

Ponadto, Sąd Okręgowy zwolnił oskarżone i jednocześnie oskarżycielki wzajemne J. K. (1) i I. N. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz na podstawie art. 636 § 1, 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., znosząc pomiędzy stronami obowiązek zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy i pełnomocnika przez stronę przeciwną.