Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. w Kaliszu

apelacji pozwanego Miasta K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 sierpnia 2013 r. sygn. akt IV P 311/12

w sprawie z powództwa U. M.

przeciwko Miastu K.

o odprawę pieniężną

1.  Zmienia pkt. 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że oddala powództwo wobec pozwanego Miasta K..

2.  Nie obciąża powódki kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powódka U. M. w dniu 22 sierpnia 2012 r. wniosła pozew przeciwko Publicznemu Przedszkolu nr (...) w K. o zasądzenie kwoty 15.300,00 zł tytułem odprawy na podstawie przepisu art. 20 ustęp 2 Karty Nauczyciela wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, iż jest pracownikiem likwidowanego publicznego przedszkola. Organ prowadzący – Miasto K., przeprowadził wymagane ustawą wszystkie czynności likwidacyjne. Inny podmiot zamierza prowadzić przedszkole. Nie oznacza to jednak, zdaniem powódki, możliwości stosowania art. 23 ¹ k.p. albowiem w myśl art. 91 c Karty Nauczyciela art. 20 tej samej ustawy jako przepis szczególny deroguje przepis art. 23 ¹ k.p.

Na rozprawie w dniu 19 lutego 2013 r. Sąd, w oparciu o przepis art. 477 k.p.c., wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Miasto K. i Niepubliczne Przedszkole (...) w K..

Pozwany, Niepubliczne Przedszkole (...) w K., wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, że doszło do przejęcia zakładu pracy na podstawie art. 23 ¹ k.p., co pozbawia powódkę dochodzonej pozwem odprawy. Ponadto pozwany podniósł, iż stosunek pracy pomiędzy powódką a Publicznym Przedszkolem nr (...) w K., ustał wskutek przejścia powódki na emeryturę. Z tego tytułu powódka otrzymała odprawę emerytalną.

Pozwany Miasto K.wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, iż „uchwałą nr (...), z dnia 02 lutego 2012 r., Rada Miejska K.wyraziła zamiar likwidacji Publicznego Przedszkola nr (...)w K., w celu przekształcenia go w przedszkole niepubliczne. Założeniem zamierzonej likwidacji było umożliwienie funkcjonowania przedszkolu niepublicznemu poprzez udostępnienie mienia miasta powstałego po likwidacji przedszkola publicznego oraz przejęcie pracowników zatrudnionych w przedszkolu publicznym w trybie art. 23 ¹ k.p.”. Konsekwencją podjęcia tej uchwały była kolejna uchwała rady Miejskiej K.nr (...)z dnia 26 kwietnia 2012 r. o likwidacji Publicznego Przedszkola nr (...)w K.celem przekształcenia go w przedszkole niepubliczne. W momencie podejmowania uchwały wiadomym już było, że na bazie mienia po zlikwidowanym publicznym przedszkolu będzie prowadzone przedszkole niepubliczne. Mienie to zostało użyczone osobie, która prowadzi obecnie Niepubliczne Przedszkole. Dlatego też zdaniem pozwanego w niniejszej sprawie ma zastosowanie przepis art. 23 ¹ k.p. – doszło do przejęcia zarówno mienia publicznego przedszkola jak i jego zadań.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2013 r. zasadził od pozwanego Miasta K. na rzecz powódki odprawę w kwocie 15.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2012 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, oddalił powództwo wobec pozwanego Niepublicznego Przedszkola (...) w K., odrzucił pozew wobec pozwanego Publicznego Przedszkola nr (...) w K., orzekł o kosztach procesu i o rygorze natychmiastowej wykonalności. Wyrok powyższy zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Powódka U. M.od dnia 1 września 1987 r. była zatrudniona w Publicznym (...)w K.jako nauczyciel w pełnym wymiarze czasu pracy. W trakcie zatrudnienia uzyskała stopień awansu zawodowego nauczyciela mianowanego, a stosunek pracy powódki z umowy o pracę został przekształcony w stosunek pracy z mianowania. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 3.263,00 zł brutto, w tym wynagrodzenie zasadnicze 2.550 zł brutto.

Rada Miejska K.uchwałą nr (...)z dnia 02 lutego 2012 r. w § 1 orzekła, iż „podejmuje się zamiar likwidacji z dniem 31 sierpnia 2012 r. Publicznego Przedszkola nr (...)w K.w celu przekształcenia w przedszkole niepubliczne”. Konsekwencją przedmiotowej uchwały były, wymagane ustawą, zawiadomienia i uzyskanie opinii związanych z likwidacja przedmiotowej jednostki. Miasto K.przeprowadziło też akcję informacyjną dotyczącą prowadzenia działalności na bazie zlikwidowanego przedszkola, obejmującą zarówno rodziców dzieci uczęszczających do placówki jak i pracowników przedszkola. W dniu 26 kwietnia 2012 r. rada Miejska K.podjęła uchwałę nr (...) w przedmiocie likwidacji z dniem 31 sierpnia 2012 r. Publicznego Przedszkola nr (...)w K., celem przekształcenia go w przedszkole niepubliczne. W § 3 punkt 3 Rada Miejska K.uchwaliła, iż należności i zobowiązania likwidowanego przedszkola przejmuje Miasto K..

W dniu 29 czerwca 2012 r. powódka otrzymała „informację, iż z dniem 1 września 2012 r. nastąpi likwidacja pozwanego Publicznego Przedszkola, w celu przekształcenia, a w konsekwencji przejęcie zakładu pracy w trybie art. 23 ¹ k.p.c., co oznacza, iż powódka z pracownika zatrudnionego na podstawie mianowania staje się pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę”. Wobec tej informacji powódka podjęła decyzję o przejściu na emeryturę.

Z dniem 31 sierpnia 2012 r. stosunek pracy pomiędzy powódka a pozwanym Publicznym Przedszkolem nr (...) w K. został rozwiązany na wniosek powódki, z uwagi na przejście powódki na emeryturę na podstawie art. 88 ustęp 1 Karty Nauczyciela.

Gdyby pozwane Publiczne Przedszkole nr (...) w K. nadal funkcjonowało, to powódka nie rozwiązałaby stosunku pracy, gdyż chciała nadal pracować. Niepubliczne Przedszkole (...) w K. funkcjonuje w budynkach byłego Publicznego Przedszkola nr (...) w K., na podstawie umowy użyczenia zawartej w dniu 10 lipca 2012 r. z Miastem K.. W pozwanym Niepublicznym Przedszkolu jako nauczyciele pracują wszyscy nauczyciele byłego Publicznego Przedszkola za wyjątkiem powódki. Na miejsce powódki nikogo nie zatrudniono.

Miasto K. było organem prowadzącym Publiczne Przedszkole nr (...) w K. (okoliczność powszechnie znana).

W ocenie Sądu I instancji w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki przepisu art. 20 ustęp 1 punkt 1 i 2 Karty Nauczyciela uprawniające powódkę do otrzymania odprawy jak w art. 20 ust. 2 tej samej ustawy.

Przede wszystkim, jak wykazało przeprowadzone postępowanie w sprawie, etat powódki uległ likwidacji – skoro na miejsce powódki nie zatrudniono w pozwanym Niepublicznym Przedszkolu (...) w K. innego nauczyciela. Ponadto Sąd podzielił stanowisko powódki, iż przepis art. 20 Karty Nauczyciela stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 23 ¹ k.p.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu nie można wprost stosować przepisu art. 23 ¹ k.p., albowiem w miejsce Publicznego Przedszkola nr (...) w K. funkcjonuje Niepubliczne Przedszkole (...) w K.. Są to z punktu widzenia nauczycieli dwie zupełnie odrębne placówki. W przypadku zatrudnienia w Niepublicznym Przedszkolu nauczyciele tracą wszelkie uprawnienia wynikające z Karty Nauczyciela.

Inna interpretacja relacji tych dwóch przepisów zdaniem Sądu, w myśl art. 8 k.p. w związku art. 91c ustęp 1 Karty Nauczyciela, stanowiłaby nadużycie prawa, zmierzające do obejścia przepisu art. 20 Karty Nauczyciela.

W ocenie Sądu podmiotem odpowiedzialnym za zobowiązanie, będące przedmiotem niniejszego sporu, jest Miasto K., zważywszy na zapis § 3 ustęp 3 powołanej uchwały Rady Miejskiej K. z dnia 26 kwietnia 2012 r., w myśl której należności i zobowiązania likwidowanego przedszkola przejmuje Miasto K.. Ponadto, jak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 02 października 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. I PKN 609/01, opubl. w OSNAPiUS z 2004 r., nr 10, poz. 167, obowiązek zapłaty odprawy z art. 20 ustęp 2 w związku z art. 20 ustęp 1 punkt 1 Karty Nauczyciela, ciążący na likwidowanej szkole, może być przejęty przez organ prowadzący szkołę, który zarządził jej likwidację, na podstawie czynności prawnych związanych z procesem likwidacji. Prawa powódki do odprawy nie deroguje okoliczność, iż otrzymała ona odprawę emerytalną jak w art. 87 ustęp 2 Karty Nauczyciela, co wynika wprost z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. I PKN 565/00, opubl. w OSNAPiUS z 2003 r., nr 10, poz. 251. W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż oba rodzaje w/w odpraw są niezależnymi od siebie świadczeniami – jeżeli pracownik spełnia warunki do uzyskania dwóch różnych świadczeń, to nabywa do nich prawo.

W tych okolicznościach Sąd na podstawie wyżej powołanych przepisów uwzględnił żądanie powódki. Orzeczenie w przedmiocie ustawowych odsetek za opóźnienie w płatności dochodzonego roszczenia oparł na treści art. 481 § 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 300 k.p. i 91 c ustęp 1 Karty Nauczyciela. Sąd uznał, iż pozwany pozostał w opóźnieniu w płatności odprawy od dnia 1 września 2012 r. skoro stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 sierpnia 2012 r. Stąd oddalenie wobec pozwanego Miasta K. powództwa co do ustawowych odsetek za dzień 31 sierpnia 2012 r.

Sąd Rejonowy oddalił pozew wobec pozwanego Niepublicznego Przedszkola (...) w K., gdyż nawet gdyby uznać dopozwane Niepubliczne Przedszkole za następcę prawnego, jak w art. 23 ¹ k.p., to i tak nie byłoby ono podmiotem odpowiedzialnym, bo powódka nigdy nie była pracownikiem tego Przedszkola (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1997 r., w sprawie o sygn. I PKN 296/97, opubl. OSNP z 1998 r., z. 14, poz. 422)

Na podstawie art. 199 § 1 pkt. 3 k.p.c. pozew został odrzucony wobec pozwanego Publicznego Przedszkola nr (...) w K., bo z dniem 31 sierpnia 2012 r. podmiot ten został zlikwidowany i tym samym utracił zdolność sądową.

Sąd nie obciążył pozwanego Miasta K. nieuiszczonymi kosztami sądowymi, przy zastosowaniu przepisu art. 113 ustęp 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 102 k.p.c., mając na uwadze, iż pozwany jako organ prowadzący szkoły nie prowadził działalności gospodarczej tylko wykonywał zadania o charakterze publicznym.

Nie obciążył też powódki kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego Niepubliczne Przedszkole (...)w K., przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. w związku z art. 98 k.p.c. Dopozwanie przedmiotowego Przedszkola nastąpiło z urzędu, a ponadto sprawa pod względem prawnym była skomplikowana.

O rygorze natychmiastowej wykonalności sad orzekł na zasadzie przepisu art. 477 ² § 1 k.p.c..

Od wyroku Sądu Rejonowego apelację wniósł pozwany, Miasto K., zaskarżając wyrok w pkt. 1, zasądzającym na rzecz powódki kwotę 15.300zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 września 2012 r. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, wybiórczo i w sposób nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 20 ust. 1 pkt. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 2 ustawy - Karta Nauczyciela, poprzez błędną wykładnię, a przez to niewłaściwe zastosowanie, poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki wskazane w przepisie art. 20 ust. 1 uprawniające powódkę do otrzymania odprawy;

- art. 8 k.p. w związku z art. 91 c ust.1 ustawy – Karta Nauczyciela poprzez błędne przyjęcie, że odmienna interpretacja w/w przepisów ustawy – Karta Nauczyciela stanowiłaby nadużycie prawa, a przez to przyjecie, że Miasto K. swoimi działaniami naruszyło prawo.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwane Miasto K. wnosiło o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części, tj. odnośnie pkt. 1 i oddalenie powództwa wobec Miasta K. w całości;

2.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  orzeczenie o zwrocie kwoty 3.263zł w stosunku do której nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zwolnienie jej z kosztów postępowania przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona i zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był niesporny. Uchwałą nr (...) z dnia 2 lutego 2012 r. Rada Miejska K.wyraziła zamiar likwidacji Publicznego Przedszkola nr (...)w K.w celu przekształcenia go w przedszkole niepubliczne zmierzając do umożliwienia funkcjonowania przedszkola niepublicznego poprzez udostępnienie mu mienia miasta przejętego po likwidacji przedszkola publicznego oraz przejęcia pracowników zatrudnionych w przedszkolu publicznym w trybie art. 23 ¹ k.p.”.

Konsekwencją podjęcia tej uchwały była kolejna uchwała Rady Miejskiej K. nr (...) z dnia 26 kwietnia 2012 r. o likwidacji Publicznego Przedszkola nr (...) w K. celem przekształcenia go w przedszkole niepubliczne. W momencie podejmowania uchwały przez Radę Miejską K. wiadomo też było, że na bazie mienia pozostałego po zlikwidowanym publicznym przedszkolu będzie prowadzone przedszkole niepubliczne. Mienie likwidowanego przedszkola zostało przejęte przez pozwanego a następnie użyczone przez Miasto K. podmiotowi prowadzącemu niepubliczne przedszkole.

Skarżący trafnie podnosi zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 20 Karty Nauczyciela.

Art. 91c ust. 1 Karty Nauczyciela stanowi, że w zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy, mają zastosowanie przepisy kodeksu pracy. W Karcie Nauczyciela brak jest przepisów regulujących przejście zakładu pracy na innego pracodawcę. W związku z tym należy stosować w tym zakresie przepis art. 23 ¹ k.p..

Przejęcie zakładu pracy lub jego części przez nowego pracodawcę może być rezultatem różnorodnych zdarzeń prawnych. W szczególności może ono wynikać z woli ustawodawcy, na przykład przez nałożenie na podmioty prawa publicznego (gminy) obowiązku prowadzenia przygotowania przedszkolnego (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 października 1992 r., I PZP 38/92, LEX nr 14700; z dnia 16 czerwca 1993 r., I PZP 10/93, PiZS 1994 nr 6, s. 73 z glosą R. Nadskakulskiego oraz wyroki z dnia 18 lutego 1994 r., I PRN 2/94, OSNAPiUS 1994 nr 1, poz. 6 i z dnia 10 maja 1994 r., I PRN 19/94, OSNAPiUS 1994 nr 4, poz. 64). Podstawą przejęcia zakładu pracy mogą być też czynności o charakterze cywilnoprawnym lub publicznoprawnym (administracyjnym). Nie ma więc przeszkód, by takim zdarzeniem prawnym była uchwała rady gminy podjęta w sprawie likwidacji przedszkola gminnego (publicznego), a następnie czynności (cywilnoprawne) polegające na przekazaniu mienia tego przedszkola podmiotowi niepublicznemu, który kontynuuje wykonywanie dotychczasowych zadań. Likwidacja zakładu pracy, w wyniku której majątek dotychczasowego pracodawcy jest wykorzystywany do wykonywania tych samych zadań, czemu towarzyszy przejęcie pracowników, jest przejściem zakładu pracy na nowego pracodawcę w rozumieniu art. 23 ¹ k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2001 r., I PKN 573/00, OSNP 2003 nr 5, poz. 124) .

W niniejszej sprawie znajduje zastosowanie przepis art. 23 ¹ k.p., gdyż w wyniku likwidacji publicznego przedszkola celem przekształcenie w przedszkole niepubliczne doszło do przejęcia zarówno mienia jak i zadań przedszkola publicznego w zakresie wychowania przedszkolnego przez przedszkole niepubliczne. Zadania wychowania przedszkolnego wynikające z art. 14 ust. 3 i 4 ustawy o systemie oświaty (t. j. Dz.U.2004.256.2572 ze zm.) mogą być realizowane także w formie przedszkola niepublicznego. Nie ulega więc wątpliwości, że takie przekształcenie stanowi przejście zakładu pracy na inny podmiot (innego pracodawcę) w rozumieniu art. 23 ¹ § 1k.p. W myśl wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2012 r. II PK 233/11 (LEX nr 1211154) ocena, czy nastąpiło przejęcie zakładu pracy musi być odniesiona do konkretnych okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy.

W przedmiotowej sprawie nowy pracodawca – przedszkole niepubliczne przejął mienie i zadania przedszkola publicznego stając się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy nauczycieli zatrudnionych w likwidowanym publicznym przedszkolu, o czym powódka została poinformowana.

W myśl art. 23 ¹ § 6 k.p. § 6. przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy.

Powódka miała nadal zapewnioną pracę w związku z przejęciem zakładu pracy i w tej sytuacji brak było podstaw do rozwiązania z nią stosunku pracy na podstawie art. 20 ust.1 Karty Nauczyciela. Powódka nie chciała jednak pracować w niepublicznym przedszkolu mimo gwarancji dalszego zatrudnienia wiążącego się z przejęciem pracowników publicznego przedszkola przez przedszkole niepubliczne. Skorzystała z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przysługującą jej na podstawie art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela i z tego powodu stosunek pracy został z nią rozwiązany na jej wniosek przez dotychczasowego pracodawcę.

Odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia przysługuje nauczycielowi mianowanemu, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn określonych w art. 20 ust.1 Karty Nauczyciela. Natomiast powódce odprawa nie przysługuje, gdyż stosunek pracy nie został z nią rozwiązany z powyższych przyczyn. Poza tym istniała możliwość świadczenia przez nią pracy w dalszym ciągu w przedszkolu niepublicznym, z czego powódka sama zrezygnowała starając się o wcześniejszą emeryturę co było jej dobrowolnym wyborem.

Uzasadniony jest też zarzut naruszenia art. 8 k.p. w związku z art. 91 c ust.1 ustawy – Karta Nauczyciela.

Sąd I instancji przyjął, iż przepisu art. 23 ¹ k.p. nie można stosować wprost w przedmiotowej sprawie, gdyż w przypadku zatrudnienia w przedszkolu niepublicznym nauczyciele tracili wszelkie uprawnienia wynikające z Karty Nauczyciela gdyż stawali się pracownikami zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę. Taka interpretacja zmierzająca do obejścia przepisu art. 20 ustawy – Karta Nauczyciela stanowiłaby w ocenie sądu nadużycie prawa.

Poglądu sądu I instancji w tym zakresie nie można podzielić. W przypadku likwidacji przedszkola publicznego i przejęcia pracowników na podstawie art. 23 ¹ k.p. nie było podstaw do rozwiązania z powódką umowy o pracę na podstawie art. 20 Karty Nauczyciela. Etat powódki nie został zlikwidowany tylko przejęty przez nowego pracodawcę, który zobowiązał się do utrzymania dotychczasowego zatrudnienia. Dlatego też pogląd Sądu I instancji o nadużyciu prawa nie jest usprawiedliwiony. Czynności, na podstawie których doszło do przejęcia zakładu pracy powódki były zgodne z prawem w rozumieniu art. 23 ¹ k.p. (stanowiły legalny transfer). Doszło też do faktycznego przejęcia mienia i zadań w zakresie stanowiącym placówkę zatrudnienia powódki.

W razie przejęcia szkoły (przedszkola) z mocy art. 23 ¹ k.p., nauczyciel automatycznie staje się pracownikiem nowej szkoły i nie może być zwolniony z pracy na podstawie art. 20 Karty Nauczyciela przez placówkę zatrudniającą go do chwili przejścia, nie nabywa więc uprawnień przewidzianych w art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1995, I PRN 15/95, OSNAPiUS 1995 nr21,poz.264 r. oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia24 marca 2009 r., I PK 205/08, OSNP 2010/23-24/282).

Przejście zakładu pracy powódki na nowego pracodawcę mimo, że pogarszało sytuację prawną powódki z uwagi na utratę przez nią statusu pracownika mianowanego nie oznaczało, że poprzedni pracodawca zobowiązany był rozwiązać z powódką umowę o pracę (czego powódka się domagała).

W tym stanie rzeczy, w związku z zasadnością zarzutów apelacji, należało na podstawie art. 386 §1 k.p.c. zmienić wyrok w zaskarżonej części i powództwo wobec pozwanego Miasta K. oddalić.

Jednocześnie na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążenia powódki kosztami procesu uznając, iż powódka mogła mieć uzasadnione wątpliwości co do tego, czy odprawa jej nie przysługuje i żądać wyjaśnienia tej kwestii na drodze przed sądem.