Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. T. zamieszkuje od około 30 lat wraz siostrą K. B. (2) w domu jednorodzinnym mieszczącym się w T. przy ulicy (...). Nieruchomość została podzielona między rodzeństwem w ten sposób, że do dyspozycji J. T. pozostawał jeden pokój, kuchnia i łazienka. Do domu był doprowadzony gaz. Umowa dostarczania gazu ziemnego została zawarta w dniu 24 listopada 2008 roku. Odbiorcami paliwa byli J. T. i K. B. (1).

W dniu 24 listopada 2015 roku w nieruchomości zgodnie z harmonogramem wykonano wymiany gazomierza, nie stwierdzając wówczas żadnych nieprawidłowości. J. T. i jego siostra zalegali z płatnościami w związku z opłatami eksploatacyjnymi za gaz. W związku z tym w dniu 2 czerwca 2017 roku dokonano windykacyjnego odłączenia licznika. Czynności te były niezapowiedziane. W trakcie demontażu licznika ujawniono nielegalne podłączenie gazu.

J. T. ( ewentualnie osoba na jego zlecenie) wykonał obejście gazomierza, które polegało na połączeniu stalowego przewodu przyłącza gazowego z instalacją budynku za pomocą przewodu o średnicy 20 mm i które wykonano z tworzywa sztucznego. Wąż PCV za pomocą którego podłączono się do instalacji gazowej był wprowadzony przez fundament do piwnicy, a następie „wpięty” do instalacji gazowej. Poprzez zamontowanie przedmiotowego obejścia jedynie część gazu przepływała przez licznik. Za przejściem za ścianę instalacja posiadała zawór, który pozwalał na jej odcięcie. Całe podłączenie zostało zakopane przez J. T. w ziemi uniemożliwiając w ten sposób możliwość jego dostrzeżenia przez osoby postronne. Dzięki takiemu rozwiązaniu J. T. miał możliwość całkowitego zamknięcia nielegalnego przyłącza uniemożliwiając w ten sposób jego ujawnienie.

Takie podłączenie spowodowało, że J. T. użytkował w okresie od 24 listopada 2015 roku do dnia 02 czerwca 2017 roku gaz w budynku z pominięciem licznika, za który nie zapłacono powodując w ten sposób straty w wysokości 6200,00 zł na szkodę (...)Gazownia w T..

dowody: częściowo wyjaśnienia J. T. k. 40-42,176v,226;

- wyjaśnienia K. B. (1) k. 31-34, 135, 176v, 226v;

- zeznania J. J. k. 1-3,177;

- zeznania M. B. (1) k. 177 v. – 178;

- protokół oględzin k. 6-7;

- protokół kontroli K. 13;

- opinia k. 118-120, opinie uzupełniająca k. 225, 229-230;

- ustna opinia biegłego R. Ł. (1) k. 245 v.

- umowa k. 191-192,

Obejście gazomierza było szczelne i w dobrym stanie technicznym, uniemożliwiając w krótkim czasie jego rozszczelnienie i spowodowanie gwałtownego zagazowania piwnicy, co w konsekwencji mogłoby hipotetycznie doprowadzić do wybuchu. Nawet w przypadku rozszczelnienia instalacji zdolność zagazowania piwnicy nie była znaczna z uwagi na mały przekrój przewodu, który doprowadzał gaz do budynku owym obejściem.

dowód : ustna opinia biegłego R. Ł. (2) k. 245 v.

J. T. był jednokrotnie karany sądownie za występek z art. 286 § 1 kk, natomiast K. B. (2) nie była dotychczas karana ( dowód : dane o karalności k. 75, 83)

W trakcie postępowania K. B. (2) została poddana jednorazowemu badaniu sądowo – psychiatrycznemu w wyniku którego biegłi uznali, iż nie choruje ona psychicznie ani nie jest upośledzona umysłowo. Natomiast z uwagi na postępujący proces otępienny miała ona zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

dowód : opinia sądowo- psychiatryczna k. 215-215;

opinia sądowo-psychologiczna k. 217;

zeznania A. C. k. 248v;

W. K. k. 248v

J. M. k. 248v;

J. T. i K. B. (2) zostali oskarżeni o to, że w okresie od dnia 24 listopada 2015 roku do dnia 02 czerwca 2017 roku w T. przy ul. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia gazu w ilości 4931 m3 poprzez celowe wykonanie obejścia gazomierza przy użyciu materiałów instalacyjnych niedopuszczonych do stosowania w gazownictwie, tj. połączenia stalowego przewodu przyłącza gazowego o średnicy 40 mm przed gazomierzem, z instalacją budynku , za gazomierzem z wykorzystaniem przewodu o średnicy 20 mm-z tworzywa sztucznego i uszczelką z gumy, odpowiednimi dla wody, a nie dla gazu, powodując tym straty w wysokości 8685,35 zł na szkodę (...) Gazownia w T. o sprowadzając tym bezpośrednie niebezpieczeństwo wybuchu gazu i pożaru zagrażającego zdrowiu i życiu wielu osób w budynku i bezpośrednim otoczeniu budynku przy ul. (...), tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 i 5 kk w zb. z art. 164 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

J. T. konsekwentnie przez całe postępowanie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zaprzeczając aby dokonał nielegalnego podłączenia gazu sugerując, iż mógł to zrobić syn K. B. (2). Sąd przyznał wyjaśnieniom oskarżonego przymiot wiarygodności wyłącznie w zakresie w jakim wskazał na sposób korzystania z nieruchomości przez niego i K. B. (2) oraz, iż on był odpowiedzialny za uiszczanie opłat za eksploatację paliwa gazowego. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w pozostałym zakresie w szczególności w kwestii zaprzeczenia aby miał on wiedzę na temat dokonanego obejścia gazomierza albowiem stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie tj. opinii biegłego R. Ł. (2), a przede wszystkim pozostają one w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Należy wskazać też, iż oskarżony z zawodu jest ślusarzem mechanikiem, który posiada specjalistyczną wiedzę w tym zakresie, a nielegalne podłączenie do gazu było wykonane w sposób fachowy, zakopane w ziemi, uniemożliwiając tym samym ujawnienie go postronnemu obserwatorowi. Biorąc powyższe pod uwagę relacja J. T., iż nie posiada on wiedzy na temat instalacji gazowych w ocenie Sądu jest niewiarygodna. Dysponował on bowiem wystarczającą wiedzą do wykonania nielegalnego przyłącza gazu.

Należy wskazać, iż oczywistym jest, iż ktoś musiał dokonać przedmiotowego nielegalnego obejścia. Nieruchomość mieszczącą się w T. przy ulicy (...) oskarżony zajmuje wyłącznie z siostrą. Mając na uwadze opinię sądowo-psychiatryczną dotyczącą K. B. (2), iż w czasie objętym zarzutem z uwagi na postępujący proces otępienny miała ona zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem należy uznać, iż jedynie J. T. miał powód aby dokonać przedmiotowego obejścia, aby zmniejszyć ponoszone koszty za gaz, co jak wynika z opinii biegłego przynosiło konkretne wymierne rezultaty. W ocenie Sądu K. B. (2) z uwagi na proces otępienny oraz brak wiedzy w tym zakresie nie byłaby w stanie wykonać takiego podłączenia, tym bardziej, że wiązało się to z pracami ziemnymi, gdyż przyłącze przy domu należało odkopać.

W ocenie Sądu należy uznać , iż M. B. (2) nie posiadał takiego motywu działania. Nie dokonywał on opłat za gaz, nie pomagał również finansowo swojej matce dlatego trudno znaleźć powód aby miał on podjąć takie działania, które z uwagi na prace związane z odkopaniem przyłącza musiałyby być zauważone przez J. T.. Tym samym twierdzenia oskarżonego, iż podłączenia dokonał jego siostrzeniec uznać należało za nielogiczne i całkowicie niewiarygodne i stanowiło jedynie element taktyki procesowej oskarżonego.

Sąd uznał wyjaśnienia złożone przez K. B. (2) za wiarygodne w całości. Oskarżona zaprzeczyła aby wiedziała lun miała cokolwiek wspólnego z dokonanym obejściem instalacji gazowej. Zdaniem Sądu w toku postępowania nie przedstawiono jakiegokolwiek dowodu, który by podważał przedstawianą przez oskarżoną relację. Brak jest dowodu aby oskarżona osobiście dokonała przedmiotowej przeróbki, co zresztą mając na uwadze treść opinii sądowo-psychiatrycznej należy uznać za raczej nie możliwe. W ocenie Sądu również mając na ocenie w/w opinię należy uznać, iż brak jest dowodów na to aby oskarżona współdziałała ze swoim bratem akceptując jego działania. W ocenie Sądu jak podniesiono wyżej to J. T. miał motyw aby dokonać przedmiotowego obejścia. Należy też wskazać, iż to on zajmował się płatnością rachunków za gaz i aby zmniejszyć te koszty mógł dokonać przedmiotowego obejścia. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonej co do okoliczności przez nią wskazanych. Wersja przedstawiona przez K. B. (2) nie została w tym zakresie skutecznie podważona.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania J. J. . Świadek ten w sposób szczegółowy opisał mechanizm podłączenia nielegalnego gazu. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zgromadzonych w niniejszej sprawie dokumentach m. in. protokole oględzin, protokole kontroli oraz sporządzonych na potrzeby niniejszej sprawy ekspertyz, co łącznie stanowiło główną podstawę do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania M. B. (2) . Zeznania świadka niewiele wniosły do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i miały one charakter drugorzędny.

Sąd uznał za wiarygodne opinie biegłego R. Ł. (1). Odnośnie pierwszej opinii sporządzonej na etapie postępowania przygotowawczego Sąd uznał ja za rzetelną i wiarygodną jedynie w części dotyczącej opisu nielegalnego przyłącza jak również oceny ewentualnego zagrożenia z tym związanego. Sąd natomiast nie uznał za wiarygodnych obliczeń biegłego w zakresie zużytego przez gazu. Sam biegły na rozprawie (k. 226v) przyznał, iż wykonał opinię bez oględzin domu, a swoje obliczenia opierał na bazie portalu geoportal. Ostatecznie po opiniach uzupełniających Sąd przyjął, iż wartość skradzionego gazu wynosiła 6200,00 zł.

Biegły na rozprawie wskazał, iż gdyby przyjąć, iż utrzymywana temperatura w domu wynosiła 16 stopni to wartość zużytego gazu wyniosłaby 6200,00 zł. W ocenie Sądu mając na względzie, iż wszystkie obliczenia biegłego są obarczone pewną dozą błędu, gdyż zostały one poczynione przy założeniu, że temperatura wewnątrz lokalu będzie wynosiła + 20 stopni C. Sąd w tym względzie przyjął wersję najbardziej korzystną dla oskarżonych tj. temperaturę wewnątrz domu na 16 stopni i obliczenia zużycia gazu przy tej wartości. Opinie niniejsze zostały sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i doświadczenie zawodowe w przedmiotowej dziadzienie.

Biegły ro rozprawie 13 kwietnia 2018 w opinii ustnej podtrzymał wnioski sformułowane w ekspertyzie sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy wskazując dodatkowo, że bezpośrednie niebezpieczeństwo sprowadzenia zdarzenia zagrażającemu życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach było hipotetyczne.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał opinię sądowo-psychiatryczną dotycząca stanu zdrowia psychicznego K. B. (2), gdyż została ona wykonana w sposób fachowy i rzetelny przez lekarzy specjalistów po przeprowadzeniu szczegółowych badań .

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom z dokumentów zebranych w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując powodów do poddawania w wątpliwość ich autentyczności. Wskazane dokumenty sporządzone zostały we właściwej formie, przez uprawnione organy i osoby. Tym samym Sąd nie znalazł podstaw, by wskazanym dokumentom odmówić wiarygodności bądź mocy dowodowej.

W myśl przepisu art. 278 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przepis ten stosuje się odpowiednio do kradzieży energii, zgodnie z art. 278 § 5 kk. Kradzież jest dokonana w chwili zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia. Istotne jest to, że stroną podmiotową kradzieży określonej w § 1 jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu jej przywłaszczenia. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a zatem postąpić z nią jak właściciel, dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą (Peiper, Komentarz, s. 541, (w:) Marek Kulik, komentarz do art. 278 kodeksu karnego (w:) Mozgawa Marek (red.) Kodeks Karny Komentarz do art. 278 Kodeksu karnego, LEX 2013). „Zabór mienia w celu przywłaszczenia oznacza jedynie działanie w zamiarze wyjęcia rzeczy spod władztwa osoby nią władającej i objęcie jej we własne władanie. Bez znaczenia dla takiej oceny zamiaru sprawcy pozostaje to, czy jego zachowanie motywowane jest chęcią uzyskania korzyści majątkowej chęci wzbogacenia, czy też działa on z innych pobudek, np. w celu zaspokojenia potrzeb innej osoby” (post. SN z dnia 4 października 2012 roku, III KK 285/12, LEX 1226714). „Do istoty przywłaszczenia należy osiągnięcie celu w postaci uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności przez jej zatrzymanie lub rozporządzenie nią. Sprawca przestępstwa przywłaszczenia musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy (mienia). Nie wystarcza, by godził się na możliwość przywłaszczenia, musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem. W zamiarze tym nie mieści się więc jedynie czasowe uniemożliwienie dysponowania rzeczą przez jej właściciela. Skutek przywłaszczenia objęty zamiarem bezpośrednim stanowi utratę rzeczy przez osobę uprawnioną, wobec czego szkoda powstała w majątku tej osoby ma w zamierzeniu przywłaszczającego nieodwracalny charakter” (wyr. SA w Katowicach z dnia 6 maja 2011 roku, II AKa 104/11, LEX nr 1001353). „Gaz jako przedmiot materialny, daje się wyodrębnić przez zamknięcie m.in. w obwodach zamkniętych (rurociągach) wskutek czego staje się rzeczą ruchomą i gaz w takiej postaci będzie więc przedmiotem wykonawczym czynu z art. 278 § 1 kk (post. SN z dnia 9.06.2006 r., I KZP 14/06, OSNKW 2006/7-8/67). Dalej w tymże orzeczeniu Sąd wskazał, iż „substancja dostarczająca coś, a więc będąca nośnikiem czegoś, w szczególności paliwo stałe, ciekłe i gazowe może być przedmiotem wykonawczym kradzieży jako cudza rzecz ruchoma, np. gaz ziemny zgromadzony w butlach (…). Takim czynem (zaborem w celu przywłaszczenia) będzie też, po bezprawnym uzyskaniu dostępu do przewodów gazowych, np. z pominięciem urządzenia rejestrującego ilość pobranego gazu, zgromadzenie go w celu wykorzystania dopiero w przyszłości jako źródło energii”. Przestępstwo określone w art. 278 § 5 kk jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci przejęcia w posiadanie lub zużytkowanie odpowiedniego rodzaju energii. „Kradzież energii polega na uzyskaniu w sposób bezprawny dostępu do cudzego źródła energii (np. przez podłączenie się do cudzego licznika albo dokonanie uszkodzenia lub zmiany w urządzeniu pomiarowym) i przywłaszczeniu w ten sposób wartości majątkowej (pobieraniu pożytku bez zapłaty)” (A. Marek. Kodeks karny. Komentarz. LEX, 2010).

Analizując całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd stwierdził, że J. T. w okresie od dnia 24 listopada 2015 roku do dnia 2 czerwca 2017 roku w T. przy ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia gazu ziemnego o łącznej wartości 6200,00 zł poprzez wykonanie obejścia gazomierza polegającego na połączeniu stalowego przewodu przyłącza gazowego z instalacją budynku za pomocą przewodu o średnicy 20 mm wykonanego z tworzywa sztucznego działając na szkodę(...)Gazownia w T.. Jak wskazano powyżej na podstawie zasad logiki i doświadczenia życiowego można przyjąć, iż jedynie oskarżony ( lub osoba działająca na jego zlecenie) mógł dokonać przedmiotowego obejścia licznika gazu w domu przy ul. (...). Jedynie on posiadał wiedzę oraz możliwości wykonania takiego obejścia, które wiązało się z odkopaniem przyłącza i wykonaniem prac hydraulicznych. Oskarżony dzięki nielegalnemu podłączeniu gazu minimalizował koszty zużycia gazu co powodowało z kolei wolniejszy wzrost jego zadłużenia z tytułu nieregulowania należności eksploatacyjnych.

W ocenie Sądu, co zostało już omówione przy wyjaśnieniach K. B. (2), brak jest podstaw do przyjęcia, iż współdziałała ona ze swoim bratem, bynajmniej przeprowadzone postepowanie dowodowe do dostarczyło na to jednoznacznych dowodów. Natomiast w ocenie Sądu zasady doświadczenia życiowego w powiązaniu z opinią sądowo-psychiatryczną, według której w czasie objętym zarzutem z uwagi na postępujący proces otępienny miała ona zniesioną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem wskazują, iż istotnie mogła nie mieć ona wiedzy na temat dokonanego obejścia licznika gazu. Z tego względu Sąd uniewinnił K. B. (2) od popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu.

Z kolei czynność sprawcza o której mowa w art. 164 § 1 kk polega na sprowadzeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa zdarzenia powszechnie niebezpiecznego. Poprzez bezpośredniość niebezpieczeństwa należy uznać stan, który z wysokim prawdopodobieństwem w najbliższej przyszłości zmierza bezpośrednio do wystąpienia zdarzenia niebezpiecznego, o którym mowa w art. 163 § 1 kk – jest ono obiektywnym następstwem zachowania sprawcy. Dla oceny bezpośredniości wskazywano w doktrynie prawa karnego trzy kryteria: 1) bliską więź czasową łączącą zachowanie sprawcy z potencjalnym ziszczeniem się grożącego niebezpieczeństwa, 2) wysokie prawdopodobieństwo ziszczenia się zagrożenia czy wręcz jego nieuchronność przy braku adekwatnego przeciwdziałania, 3) brak potrzeby pojawienia się po stronie sprawcy kolejnych zachowań dodatkowo dynamizujących zastany układ (zob. G. Bogdan, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. II, 2006, s. 414). Wedle tej ostatniej koncepcji bezpośrednie niebezpieczeństwo ma miejsce w sytuacji, gdy zagrożenie może się ziścić bez potrzeby podejmowania dodatkowych działań ze strony sprawcy. Analogiczne stanowisko przyjął również Sąd Najwyższy w postanowieniu z 28.11.2003 r. Zgodnie z nim "bezpośrednie niebezpieczeństwo w rozumieniu art. 164 KK to niebezpieczeństwo grożące wprost, bez konieczności dalszego impulsu ze strony sprawcy bądź dodatkowej przyczyny, co oznacza tak zaawansowaną sytuację, że można w zasadzie mówić o bliskim skutku" (post. SN z 28.11.2003 r., IV KK 23/03, Legalis).

Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do przyjęcia aby swoim zachowaniem J. T. wypełnił ustawowe znamiona powołanego powyżej przepisu. Jak wynika z opinii nielegalne podłączenie stwarzało zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz mienia znacznej wartości, lecz było one hipotetyczne. Na moment demontażu nielegalnej instalacji nie stwierdzono jej rozszczelnienia, zaś sama instalacja była w dobrym stanie technicznym. Nadto, jak wskazał biegły hipotetycznie mogło w instalacji dojść do rozszczelnienia, jednakże zdolność zagazowania piwnicy nie była duża z uwagi na mały przekrój przewodu, który doprowadzał gaz do budynku owym obejściem. Takie hipotetyczne zagrożenie wymyka się z granic znamion czynu ujętego w art. 164 § 1 kk.

Za przypisany J. T. czyn z art. 278§1 i 5 kk , Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności z zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym.

W niniejszej sprawie uzasadnione było bowiem zastosowanie art. 37a kk, zawierającego dyrektywę szczególną dotyczącą wyboru rodzaju kary przy orzekaniu w sprawach tzw. średniej przestępczości zagrożonej karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą lat 8. Przepis ten wprowadza generalną możliwość orzekania w miejsce grożącej za dane przestępstwo kary pozbawienia wolności bez żadnych innych alternatyw, tzw. kary zamiennej w postaci grzywny lub ograniczenia wolności. Jest to niemal nieograniczona kompetencja przyznana Sądom do wymierzania sprawcom przestępstw o średnim ciężarze gatunkowym jednej z kar wolnościowych, jeśli zdaniem sądu - kierującego się ogólnymi dyrektywami i wskazaniami dotyczącymi wymiaru kary określonymi w art. 53 kk oraz dyrektywami szczególnymi mającymi w danym przypadku zastosowanie (np. z art. 54 § 1, z art. 58 § 2 lub § 2a kk) - taka reakcja na czyn sprawcy będzie odpowiednia (V. Konarska-Wrzosek [w:] Kodeks karny. Komentarz, pod red. R.Stefański, wyd. 10, 2014, Legalis). Wyjęcie podobnego ustawowego zapisu, który dotąd funkcjonował wśród dyrektyw wymiaru kary (tj. art. 58 § 3 k.k.) i włączenie go do rozdziału zawierającego katalog kar oraz formalne wskazania co do ich wymiaru, prowadzi do wniosku, że art. 37a kk jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów kryminalnych czynów zabronionych o sankcje alternatywne. Omawiany przepis jest bowiem wyrazem nadania przez ustawodawcę priorytetowego znaczenia karom wolnościom (Kodeks karny. Komentarz, Ryszard Stefański, wyd. 11, Legalis 2015). Podzielić należy zatem w odniesieniu do art. 37a k.k. pogląd wyrażony uprzednio w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 1975 roku (V KRN 89/75, Legalis), w którym wskazano, że stosowanie art. 54 § 1 ówczesnego kodeksu karnego (którego odpowiednikiem w obecnie obowiązującym kodeksie był następnie art. 58 § 3 k.k.) powinno mieć miejsce wtedy, gdy w rachubę wchodzi skazanie za występek o niezbyt dużym społecznym niebezpieczeństwie, przy czym odstąpienie od wymierzenia kary pozbawienia wolności wskazane jest wówczas, gdy ze względu na właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego sposób życia można przypuszczać, że kara zasadnicza rodzajowo łagodniejsza spełni cele zapobiegawcze, wychowawcze oraz społecznego oddziaływania (podobnie wyrok SN z 16.3.1976 r., VI KRN 30/76, OSNKW 1976, z. 6, poz. 75).

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, że społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu nie jest na tyle wysoka, aby koniecznym było wymierzanie mu najsurowszego rodzaju kary, która to przecież ma w istocie charakter izolacyjny. Podkreślić trzeba, iż J. T. nie stanowi zagrożenia dla społeczeństwa i prowadzi ustabilizowany tryb życia. Społeczną szkodliwość przedmiotowych występków, uznać należy zaś za średnią.

O kosztach sądowych tj. o opłacie sądowej i wydatkach Sąd orzekł na podstawie art. 616 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 ze zm.) uznając, iż uiszczenie stosownych kosztów na rzecz Skarbu Państwa ze względu na sytuację majątkową oskarżonego nie będzie nadmiernym obciążeniem, albowiem J. T. otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 1700 zł netto.

O kosztach nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej z urzędu, orzeczono po myśli § 17 ust. 2 pkt. 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

O kosztach postępowania w zakresie uniewinnienia K. B. (2) orzeczono zgodnie z art. 632pkt 2 kpk.