Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 285/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 października 2012 r.,
sprawy G. W.
skazanego z art. 280 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 18 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 13 stycznia 2012 r. ,
p o s t a n o w i ł:
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 13 stycznia 2012 r., oskarżony G. W.
uznany został za winnego popełnienia przestępstw wyczerpujących znamiona: art.
280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k. i za to skazany na karę
łączną 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto orzeczono wobec G. W.
środki karne w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. W. na odległość
10 metrów przez okres 6 lat oraz nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego
wspólnie z pokrzywdzoną na okres 6 lat.
Wyrok ten zawiera jeszcze rozstrzygnięcia dotyczące zaliczenia czasu
tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności i kosztów
postępowania.
2
Od powyższego wyroku apelację wywiódł o skarżony, który zarzucił:
- błędy w ustaleniach faktycznych;
- błędną interpretację art. 115 § 3 k.k., art. 207 k.k., art. 280 § 1 k.k. w zw. z art.
64 § 1 k.k.;
- obrazę art. 78 § 1 k.p.k.
Autor apelacji wniósł o uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2012 r. utrzymał zaskarżony
wyrok w mocy, uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł obrońca skazanego,
zarzucając prawomocnemu orzeczeniu:
1. obrazę art. 438 pkt 2 k.p.k. przez utrzymanie wyroku Sądu Rejonowego w
mocy chociaż wskazane w apelacji uchybienia nakazywały uchylenie tego
wyroku;
2. obrazę art. 7 k.p.k. przez ustalenie przez Sąd Okręgowy, że oskarżony
działał z zamiarem przywłaszczenia telefonu oraz ustalenie, iż lokal
mieszkalny w Z. zajmowany jest wspólnie przez oskarżonego i
pokrzywdzoną.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty obrońca wniósł „o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Rejonowego w części zaskarżonej
apelacją i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Analiza treści zarzutów oraz uzasadnienia kasacji wskazuje, że celem
obrońcy inicjującego postępowanie kasacyjne było doprowadzenie do kolejnej,
odmiennej niż dokonana przez Sąd I instancji oceny dowodów i na tej podstawie
zakwestionowanie dotychczas poczynionych ustaleń faktycznych, co jest
niedopuszczalne w postępowaniu kasacyjnym (por. art. 523 § 1 k.p.k.). Obrońca
przedstawił odpowiadającą interesom skazanego wersję zdarzenia, nie zważając
na to, że rolą Sądu Najwyższego nie jest czynienie bądź kontrolowanie ustaleń
faktycznych poczynionych w sprawie.
Z nieporozumienia zapewne wynika zarzut obrazy art. 438 pkt 2 k.p.k., który
to przepis określa podstawę środka odwoławczego w postaci obrazy przepisów
postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia. Sąd odwoławczy
3
nie stwierdził uchybienia przepisom prawa procesowego, a zatem zarzut obrazy art.
438 pkt 2 k.p.k. jest oczywiście bezzasadny.
Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. podkreślić należy, iż w
omawianej sprawie Sąd odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego i nie
dokonywał oceny dowodów, a jedynie kontrolował, czy w związku z zarzutami
apelacyjnymi doszło do popełnienia przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach
faktycznych lub obrazy prawa materialnego oraz obrazy prawa procesowego w
postaci art. 78 § 1 k.p.k.
Stosownie do treści art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona przez stronę
tylko od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie.
Zatem Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do rozpoznawania zarzutów
kierowanych pod adresem wyroku Sądu I instancji. Nie jest bowiem funkcją kontroli
kasacyjnej ponowne - „dublujące” kontrolę apelacyjną rozpoznawanie zarzutów
stawianych orzeczeniu pierwszej instancji.
Odnosząc się do treści uzasadnienia kasacji, Sąd Najwyższy zauważa, że
zabór mienia w celu przywłaszczenia oznacza jedynie działanie w zamiarze wyjęcia
rzeczy spod władztwa osoby nią władającej i objęcie jej we własne władanie. Bez
znaczenia dla takiej oceny zamiaru sprawcy pozostaje to, czy jego zachowanie
motywowane jest chęcią uzyskania korzyści majątkowej chęci wzbogacenia, czy
też, jak podają komentatorzy, działa on z innych pobudek np. w celu zaspokojenia
potrzeb innej osoby (por. M. Dąbrowska – Kardas, P. Kardas. Komentarz do art.
278 k.k., teza 83, system Lex).
Nie ma też wątpliwości, że lokal, którego opuszczenie nakazał skazanemu
Sąd I instancji stanowi stałe miejsce zamieszkania pokrzywdzonej w kraju.
Pokrzywdzona wyjechała do Wielkiej Brytanii ukrywając się przed byłym mężem,
który znęcał się nad rodziną. W mieszkaniu pozostawiła jednak rzeczy osobiste
oraz stanowiące własność dzieci, w nadziei powrotu do kraju. Tym samym
mieszkanie to stanowi nadal „lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzonym”, o
którym stanowi art. 41a § 1 k.k.
W końcu szkoda, że obrońca nie zauważył, iż nie doszło do obrazy art. 78 §
1 k.p.k., gdyż Sąd posiadał wiedzę, że G. W. osiąga dochody ze zleceń
wykonywanych za granicą, a więc oskarżony był w stanie ponieść koszty obrony
bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie.
4
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę, Sąd Najwyższy oddalił kasację
jako oczywiście bezzasadną, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
obciążył skazanego.