Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z wniosku A. P. (1)

z udziałem A. P. (2)

o podział majątku wspólnego

na skutek apelacji uczestniczki od postanowienia Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt I Ns 25/15,

p o s t a n a w i a:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie IV w ten sposób, że nadać mu brzmienie: „ oddalić wniosek w pozostałej części;”;

2.  oddalić apelację w pozostałej części;

3.  stwierdzić, że wnioskodawca i uczestniczka koszty postępowania apelacyjnego ponoszą każdy związany ze swoim udziałem w sprawie;

4.  przyznać adwokatowi P. C. wynagrodzenie w kwocie 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych), powiększone o należny podatek Vat, za pomoc prawną udzieloną uczestniczce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, które nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Olsztynie.

Dorota Ciejek Bożena Charukiewicz Krystyna Skiepko

Sygn. akt IX Ca 1307/17

UZASADNIENIE

Wnioskodawca A. P. (1) wniósł o podział majątku wspólnego jego i uczestniczki A. P. (2), w skład którego wchodzi nieruchomość lokalowa położona w B. przy ul. (...) z udziałem w nieruchomości wspólnej o łącznej wartości 160.000 zł, w ten sposób, aby przyznać ją na własność wnioskodawcy. Wniósł o ustalenie, że

wnioskodawca poczynił nakłady z majątku osobistego na majątek wspólny stron w kwocie 18.100 zł oraz zasądzenie od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy kwoty 9.050 zł tytułem rozliczenia nakładów. Wniósł także o ustalenie, że wnioskodawca poczynił nakłady z majątku osobistego na majątek uczestniczki postępowania w ramach częściowego rozliczenia majątku wspólnego i zasądzenie od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy kwoty 25.283 zł tytułem wyrównania udziału wnioskodawcy w majątku wspólnym stron.

W uzasadnieniu podał, że strony postępowania po zawarciu związku małżeńskiego nabyły do majątku wspólnego odrębną własność lokalu położonego przy ul. (...) w B.. W celu zapłaty pozostałej kwoty wynikającej z umowy zaciągnęli kredyt hipoteczny w walucie obcej. W dacie wniesienia sprawy o podział majątku, zadłużenie kredytowe wynosi 41.221,63 CHF, co w przeliczeniu na walutę polską daję kwotę 140, 565 zł. Po ustaniu związku małżeńskiego od kwietnia 2012r. spłaty rat kredytu dokonuje wnioskodawca, który spłacił również zadłużenie karty kredytowej zaciągniętej w trakcie trwania związku małżeńskiego w łącznej kwocie 3.200 zł. Ponadto strony postępowania dokonały nieudanej próby samodzielnego rozliczenia ich majątku wspólnego. W tym też celu wnioskodawca zapłacił uczestniczce postępowania kwotę 35.000 zł.

Uczestniczka postępowania A. P. (2) wniosła o zaliczenie na poczet majątku dorobkowego także ruchomości i dokonanie podziału majątku wspólnego poprzez przyznanie lokalu mieszkalnego na własność wnioskodawcy. Ustalenie nierównych udziałów w majątku dorobkowym w proporcji 30% wnioskodawca i 70% uczestniczka.

Postanowieniem z dnia 19 maja 2017 r. Sąd Rejonowy w Biskupcu ustalił, że w skład majątku wspólnego A. P. (1) i A. P. (2) wchodzi nieruchomość w postaci lokalu nr (...) położonego w B. przy ulicy (...) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym (...), składająca się z dwóch pokoi, kuchni i łazienki o powierzchni użytkowej 54,83m ² o wartości 159.000 zł. Umorzył postępowanie w zakresie zgłoszonych do podziału rzeczy ruchomych. Dokonał podziału majątku wspólnego w ten sposób, że składnik opisany w pkt. I postanowienia przyznał na własność wnioskodawcy. Zasądził od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy kwotę 16.809,63 zł tytułem spłaty. Stwierdził, że każdy z uczestników postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił, że wnioskodawca i uczestniczka zawarli związek małżeński w dniu 25 listopada 1995r. Umową o ustanowienie odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży z dnia z dnia 10 lipca 2007r wnioskodawca i uczestniczka nabyli do majątku wspólnego odrębną własność lokalu położonego przy ul. (...) w B.. Strony dokonujące zakupu lokalu ustaliły cenę transakcyjną nieruchomości na kwotę 140.000 zł. Środki na zakup mieszkania pochodziły z majątku wspólnego małżonków. Wartość nieruchomości wynosi 159.000 zł.

Na poczet zapłaty ceny za nieruchomość została uiszczona kwota 30.000 zł w kasie Spółki od której lokal został nabyty.

Wnioskodawca i uczestniczka w dniu 9 lipca 2007 r. zaciągnęli kredyt hipoteczny w walucie obcej, tj. we frankach szwajcarskich w łącznej kwocie wyrażonej w pieniądzu polskim 114.511,76 zł.

W trakcie trwania związku małżeńskiego strony nabyły:

a) komplet mebli wypoczynkowych o wartości 3.000 zł;

b) komplet mebli stołowych o wartości 7.000 zł;

c) sprzęt elektroniczny o wartości 3.000 zł;

d) samochód osobowy V. (...) o wartości 7.000 zł;

e) parę kosiarek spalinowych o wartości 1.500 zł;

f) krajzegę ze stołem o wartości 400 zł;

g) piłę motorową o wartości 200 zł;

h) betoniarkę o wartości 700 zł.

Wnioskodawca w chwili trakcie trwania związku małżeńskiego pracował w Zakładzie Karnym w B. jako strażnik więzienny. Otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 3.573,00 zł netto, a także otrzymywał tzw. dodatki dla mundurowych, które były przeznaczane na remont mieszkania.

Uczestniczka na początku związku małżeńskiego pracowała jako szwaczka. Po pewnym czasie zaszła w ciążę. Następnie na pewien czas po urlopie zatrudniona była u komornika.

Wnioskodawca i uczestniczka pieniędzmi rozporządzali wspólnie i wspólnie regulowali opłaty na mieszkanie, czy też pokrywali koszty związane z remontem.

Małżeństwo A. i A. P. (2) zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem z dnia 19 grudnia 2011 r., w sprawie VI RC 1336/11. Wyrok uprawomocnił się w dniu 10 stycznia 2012 r.

Wnioskodawca posiadał w (...) Bank (...) Spółka Akcyjna kredyt odnawialny. Umowę zawarł w dniu 24 czerwca 2009 r. na kwotę 5.000 zł. Kredyt został spłacony. Umowa kredytu odnawialnego została zamknięta w dniu 17 kwietnia 2012 r.

Wysokość spłaconej kwoty kredytu hipotecznego na dzień 9 grudnia 2013 r. wynosiła 41221,63 CHF.

Od kwietnia 2012r., kwoty po 800 zł. z tytułu spłaty rat kredytu, płatne są z konta wnioskodawcy.

Dnia 29 kwietnia 2012 r. wnioskodawca zapłacił uczestniczce kwotę 35.000 zł, z czego 2.500 zł. trafiło do jej rąk, kwota zaś 32.500 zł na jej konto osobiste tytułem rozliczenia ich majątku wspólnego.

Dnia 24 października 2012 r. uczestniczka przekazała wnioskodawcy, jako przejmującemu dług wobec (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wynikający z umowy nr (...).

W ugodzie z dnia 11 stycznia 2016 r. strony zgodnie oświadczyły, że sprzęt elektryczny opisany w pkt d) ugody o wartości 3000 zł przejęła na własność uczestniczka, a pozostałe składniki majątkowe o wartości 19.800 zł przejął na własność wnioskodawca.

S. C. Bank pismem z dnia 19 września 2016 r. wskazał, iż do całkowitej spłaty umowy o kredyt hipoteczny A. P. (1) i A. P. (2) pozostała kwota 35.556,06 CHF oraz 100 zł tytułem kosztów.

Uczestniczka na dzień 10 stycznia 2012 r. posiadała środki zgromadzone w otwartym Funduszu Emerytalnym AVIVA w łącznej wysokości jednostek rozrachunkowych 18.995,12 zł.

Wnioskodawca na dzień 10 stycznia 2012 r. w Otwartym Funduszu E. posiadał środki w łącznej wartości zgromadzonego kapitału 336,85 zł.

W ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do ustalenia nierównych udziałów w majątku stron objętym wspólnością, czego domagała się uczestniczka postępowania. Nie zostało bowiem wykazane by wnioskodawca trwonił pieniądze na alkohol, czy nie pomagał wspólnie prowadzić gospodarstwo domowe i by przez to, zaniedbując swoje obowiązki względem rodziny, nie przyczyniał się do powstania majątku wspólnego. Z materiału dowodowego nie wynika również by wnioskodawca nienależycie gospodarował środkami pieniężnymi, bądź je trwonił. Uczestniczka poświęcała swój czas wychowaniu wspólnych dzieci stron i prowadziła gospodarstwo domowe. To miało ułatwić wnioskodawcy osiąganie dochodów. Sąd Rejonowy nie uwzględnił również rozliczenia nakładów poniesionych przez wnioskodawcę w kwocie 3.200 zł z tytułu użytkowania przez uczestniczkę karty kredytowej, albowiem nie została wykazana okoliczność, iż dokonywała ona za pomocą powyższej karty jakichkolwiek transakcji. Sąd Rejonowy ustalił, że wartość nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego stanowi kwotę 159.000 zł. Pozostały kredyt we frankach szwajcarskich wynosił 117.129,27 zł, którą to kwotę należało odjąć od wartości mieszkania oszacowanej przez biegłego (159.000 zł – 117.129,27 zł = 41.870,73 zł). Kwota ta jest wartością nieruchomości, do której należy dodać kwotę 22.800 zł tytułem ruchomości, którymi strony podzieliły się fizycznie, jednak kwota ta pozostała do rozliczenia pomiędzy nimi. Dokonując wyliczenia 41.870,73 zł + 22.800 zł = 64.670,73 zł, co stanowi wartość majątku stron podlegającą podziałowi (tj. 64.670,73 zł / 2 = 32.335,36 zł – wartość udziału każdej strony w majątku wspólnym). Rozliczeniu podlegała również kwota 35.000 zł przekazana przez wnioskodawcę uczestniczce postępowania. W związku z powyższym zachodzi także konieczność wyliczenia niniejszej kwoty w podziale majątku wspólnego stron, tj. odjęcia jej od wysokości spłaty należnej uczestniczce postępowania. Powyższe działanie (32.335,36 zł – 35.000 zł) da wynik 2664,63 zł, tj. spowoduje, iż to po stronie uczestniczki postępowania zachodzić będzie konieczność spłaty wnioskodawcy w tej właśnie kwocie. Rozliczeniu podlegały również kwoty uiszczane przez wnioskodawcę na poczet kredytu hipotecznego jaki zaciągnięty został przez strony. W związku powyższym od kwoty wskazanej w zaświadczeniu (k. 218) odjąć należy 3 pierwsze pozycje, albowiem spłaty następowały jeszcze w czasie trwania wspólności ustawowej. W związku z powyższym pozostanie kwota 28.290 zł, która podzielona na 2 da wynik 14.145 zł co jest udziałem każdej strony w kredycie jaki miała obowiązek spłacić. Z uwagi zaś na fakt, iż jak wskazano powyżej to jedynie wnioskodawca uiszczał te kwoty, należy mu się z tego tytułu spłata ze strony uczestniczki postępowania w wysokości właśnie 14.145 zł. Dodając natomiast powyższą kwotę do kwoty 2.664,63 zł powstanie wynik 16.809,63 zł, którą to kwotę Sąd zasądził od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy tytułem spłaty. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Powyższe postanowienie w punktach IV i V zaskarżyła apelacją uczestniczka postępowania zarzucając postanowieniu:

1. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 229 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie ustalenia faktu, że uczestnicy jeszcze przed zainicjowaniem niniejszego postępowania dokonali wiążącego ich porozumienia co do rozliczeń całego posiadanego przez nich majątku wspólnego, w postaci rzeczy ruchomych oraz nieruchomości lokalowej w sytuacji, gdy fakt ten został przyznany zgodnie przez uczestników;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i uznanie, że zeznania uczestniczki co do celu przekazania przez wnioskodawcę na jej rzecz kwoty 35.000 zł, jawią się jako nielogiczne i wygenerowane jedynie na użytek niniejszej sprawy, w sytuacji gdy zeznania te są prawdziwe i zostały uwiarygodnione dokonaniem przelewu tej kwoty przez wnioskodawcę i wskazaniem przez niego w tytule potwierdzenia: spłata podziału majątku i spłata rozdzielności majątkowej, jak również oświadczeniem wnioskodawcy, złożonym na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2016 r., że porozumiał się z uczestniczką co do podziału majątku wspólnego i wpłacił jej wskazaną kwotę z tytułu tego podziału, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż skutkowało błędnym ustaleniem faktycznym, we wskazanym poniżej zakresie;

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na zaniechaniu ustalenia przez Sąd, że strony, łączył stosunek prawny przedmiotem którego był podział ich całego majątku wspólnego, tj. ruchomości jak i nieruchomości lokalowej, na skutek którego wnioskodawca przekazał na rzecz uczestniczki, kwotę 35 000 zł, co miało istotny wpływ na treść zapadłego postanowienia, albowiem Sąd nie uwzględnił tego faktu i dokonał ponownego rozliczenia spłat udziałów małżonków w majątku wspólnym;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że brak jest ważnych powodów w rozumieniu art. 43 § 2 kro do uznania, aby małżonkowie w nierówny sposób przyczynili się do powstania majątku wspólnego, w sytuacji gdy, z materiału dowodowego w szczególności zeznań B. B., które Sąd uznał za wiarygodne, jak i wyjaśnień uczestniczki oraz akt pracowniczych wnioskodawcy oraz ustaleń sądu zawartych w wyroku rozwodowym wynika, że był on osobą nadużywającą alkoholu, przez co zaniedbywał on swoje obowiązki rodzinne, które to obowiązki i wychowanie dzieci w całości spoczywało na barkach uczestniczki oraz nieuwzględnienie, że matka uczestniczki podarowała w czasie trwania małżeństwa nieruchomości w S., co w konsekwencji mało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem skutkowało niewłaściwym zastosowaniem prawa materialnego;

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie wskazania przez Sąd w uzasadnieniu postanowienia podstawy prawnej, na jakiej Sąd oparł swe rozstrzygnięcie orzekając o rozliczeniu uiszczonej przez wnioskodawcę kwoty spłaconych rat kredytu hipotecznego, co uniemożliwiło uczestniczce kontrolę prawidłowości stanowiska Sądu w tym zakresie;

- art. 520 § 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i orzeczenie o poniesieniu kosztów postępowania przez uczestniczkę i wnioskodawcę we własnym zakresie, mimo że interesy uczestników są w sprawie sporne.

2. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 45 § 1 kro w zw. z art. 567 § 1 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że spłata przez wnioskodawcę kolejnych rat kredytu hipotecznego od chwili rozwiązania małżeństwa winna być rozliczona w ramach prowadzonego postępowania w sprawie o podział majątku, w sytuacji gdy uczestnicy uprzednio skutecznie porozumieli się w przedmiocie podziału majątku wspólnego, treścią którego to porozumienia było również przejęcie przez wnioskodawcę długu uczestniczki z tytułu wspólnie zaciągniętego kredytu, i dlatego też uznać należy, że spłacał on własny dług, i jako taki nie mógł być rozliczony w ramach podziału majątku wspólnego na poczet spłaty udziału uczestniczki.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty uczestniczka wniosła o zmianę postanowienia w następujący sposób: w punkcie III podpunkcie a) ustalenie, nierównych udziałów w majątku dorobkowym uczestników, w proporcji 30 % wnioskodawca A. P. (1) i 70 % A. P. (2); w punkcie III podpunkcie b) zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki odpowiedniej kwoty tytułem spłaty należnego jej udziału w majątku wspólnym oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postepowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest w części zasadna.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest fakt, że strony dokonały umownego podziału majątku wspólnego, w ramach którego zgodnie rozdysponowały ruchomościami oraz podjęły decyzję, co do nieruchomości. Uczestniczka postępowania zobowiązała się przenieść własność przysługującego jej udziału w lokalu nr (...) położonego w B. przy ulicy (...) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej na rzecz wnioskodawcy. Wnioskodawca zaś tytułem rozliczenia przyjętego sposobu podziału zobowiązał się zapłacić uczestniczce kwotę 35.000 zł, która jak wynika z oświadczenia uczestniczki postępowania, rzeczywiście została zapłacona.

Należy stwierdzić, iż powyższe ustalenia stron dotyczące podziału majątku wspólnego i wzajemnych rozliczeń z tego tytułu znajdują podstawę prawną w art. 1037 § 1 k.c. w związku z art. 46 k.r.o., które przewidują możliwość umownego podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności małżeńskiej. Przepisy Kodeksu cywilnego oraz Kodeksu postępowania cywilnego, poza dopuszczeniem samej możliwości dokonania umownego podziału majątku wspólnego, w żaden sposób nie regulują tej kwestii. Tym samym ten sposób podziału majątku wspólnego został pozostawiony autonomii małżonków (byłych małżonków), którzy mogą – z zastrzeżeniem ograniczeń ustawowych – uregulować likwidację istniejącej między nimi współwłasności w sposób dowolny. Swoboda dyspozycji stron może być wyłączona lub ograniczona tylko przez wyraźny przepis prawa zakazujący określonego sposobu zniesienia współwłasności (np. w przypadku podziału nieruchomości) lub nakazujący zastosowanie wskazanego. Nie ulega wątpliwości, że strony mogą dokonać umownego podziału ich majątku wspólnego w sposób im odpowiadający. Sposób ten nie może jednak uchybiać bezwzględnie obowiązującym przepisom prawa (art. 58 § 1 k.c.) ani zasadom współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.).

W konsekwencji należało uznać, iż umowa o podział majątku wspólnego, której ważności żadna ze stron nie kwestionowała jest wiążąca dla stron i dlatego stanowiła podstawę rozliczenia majątku wspólnego stron. Przedmiotowa umowa przez wnioskodawcę została wykonana, natomiast zobowiązanie uczestniczki, która uchylała się od wykonania postanowień umowy, zostało ujęte w prawnorzeczowy skutek zaskarżonym postanowieniem Sądu Rejonowego.

W związku z powyższym błędem było pominięcie wiążącej strony umowy i dokonywanie przez Sąd Rejonowy na nowo rozliczeń między stronami, w tym z tytułu kredytu spłacanego przez wnioskodawcę, a także zapłaconej przez wnioskodawcę uczestniczce kwoty 35.000 zł. Strony zgodnie przyjęły, że taka kwota zadośćuczyni roszczeniom uczestniczki z tytułu podziału majątku wspólnego i wnioskodawca dobrowolnie zgodnie z porozumieniem zapłacił uczestniczce wskazaną kwotę. Obecnie brak jest podstaw prawnych do żądania zwrotu powyższej kwoty czy też ponownego jej rozliczania. Dlatego Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie postanowienie Sądu Rejonowego i wniosek w tej części oddalił.

Konsekwencją stanowiska, że strony zawarły wiążące porozumienie co do sposobu podziału majątku jest przyjęcie, że nie została przez strony zmieniona zasada wynikająca z art. 43 § 1 k.r.o., zgodnie z którą udziały małżonków w majątku wspólnym są równe.

Dodatkowo należy podzielić rozważania Sądu Rejonowego odnoszące się do żądania uczestniczki ustalenia nierównych udziałów. Zgodzić się trzeba ze stanowiskiem Sądu I instancji, że żadna z dwóch przesłanek niezbędnych do ustalenia nierównych udziałów, nie wystąpiła w niniejszej sprawie. Wnioskodawca pracował zarobkowo, z uzyskiwanych dochodów spłacał wspólne kredyty. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało aby trwonił zarobione środki pieniężne na hazard czy nadużywanie alkoholu. Okoliczność, że wnioskodawca nie uczestniczył w pracach domowych w taki sposób w jaki oczekiwała uczestniczka nie stanowi uzasadnionej podstawy do przyjęcia, że nie przyczyniał się do powstania wspólnego majątku.

Natomiast oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 328 § 2 k.p.c. W judykaturze przeważa pogląd, w myśl którego strona może powołać się na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia i zarzut taki można ocenić jako zasadny, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, oraz z dnia 26 lipca 2007 r., V CSK 115/07). Treść tego

orzeczenia należy odnieść również do postanowień kończących postępowanie w sprawie. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia zawiera wszystkie wymagane przez ustawodawcę elementy, w szczególności wskazana została podstawa prawna rozstrzygnięcia. W oparciu o jego treść Sąd Okręgowy mógł przeprowadzić kontrolę orzeczenia. Dodać należy, iż zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., mógłby być skuteczny tylko wtedy, gdyby skarżący wykazał, że wadliwości uzasadnienia miały wpływ na wynik sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1997 r., I PKN 97/97). Takiego rodzaju twierdzenia nie znalazły się w uzasadnieniu rozpoznawanej apelacji.

Za trafne należało również uznać rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sądu Rejonowego. W postępowaniu o podział majątku wspólnego interesy stron są wspólne bowiem obie strony dążą w ten sposób do wzajemnych rozliczeń i wyjście z łączącego ich stosunku współwłasności. Tym samym słusznie Sąd Rejonowy orzekł, że wnioskodawca i uczestniczka ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Reasumując, dokonanie przez strony umownego podziału majątku prowadziło do zmiany rozstrzygnięcia zasądzającego spłatę od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy przez oddalenie wniosku w części.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekł, jak w postanowieniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. uznając, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do odstąpienia od zasady orzekania o kosztach w postępowaniu nieprocesowym.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestniczce z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 Prawa o adwokaturze z dnia 26 maja 1982 r. (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 r. poz. 615 ze zm.) i § 2 pkt 4 w zw. z § 4 pkt 8 i § 10 ust. 2 pkt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Dorota Ciejek Bożena Charukiewicz Krystyna Skiepko