Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2018 r. w Toruniu.

sprawy z

T. R.

przeciwko:

(...) S.A. w S.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda T. R. kwotę 30.000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda T. R. kwotę 35.936,87 zł (trzydzieści pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści sześć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 stycznia 2015r. do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.664 zł (siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 57,63 zł (pięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków.

Sygn. akt I C 1594/16

UZASADNIENIE

Powód T. R. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, 35.936,87 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem utraconego zarobku oraz zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż był uczestnikiem kolizji drogowej spowodowanej przez kierującego pojazdem M. E. (1). W następstwie kolizji doznał szeregu obrażeń. W dniach od 11 d 25 lutego 2014 r. przebywał w szpitalu. Podniósł, iż zdarzenie łączyło się z cierpieniami i kłopotami zdrowotnymi. Podkreślił, iż w chwili zdarzenia był osobą młodą i aktywną fizycznie. Po wypadku zmuszony był do korzystania z pomocy osób trzecich przy wykonywaniu czynności dnia codziennego. Nadto przez okres 4 miesięcy nie mógł wyjechać do pracy, którą wykonywał w Irlandii. Powód zaznaczył, iż pozwana wypłaciła mu jedynie kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia, nie wypłaciła natomiast odszkodowania za utracony zarobek. Powód wskazał, iż w czasie wypadku zatrudniony był w Irlandii u dwóch pracodawców. Przez 4 miesiące nie był zdolny do wykonywania pracy, nie był również upoważniony do pobierania zasiłku chorobowego. Na skutek wypadku utracił zarobek w łącznej wysokości 35.936,87 zł (8.400 euro)

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił wniosek o zwolnienia powoda z kosztów sądowych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 294 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, 40,23 zł tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych. Zdaniem pozwanego wypłacone zadośćuczynienie w pełni rekompensuje doznane przez powoda dolegliwości psychiczne i fizyczne. Podkreślił, iż powód nie doznał obrażeń wymagających podjęcia nadzwyczajnych środków leczniczych w przyszłości, nie doznał również powikłań w czasie leczenia. W ocenie pozwanego żądanie powoda jest wygórowane i doprowadziłoby do ewentualnego jego wzbogacenia. Pozwany zakwestionował żądanie w zakresie odsetek wskazując, iż nigdy nie pozostawał w zwłoce w stosunku do powoda. Nie zgodził się również z żądaniem wypłacenia odszkodowania za utracony zarobek, wskazując, iż wysokość utraconych zarobków nie została wykazana.

W kolejnym piśmie powód potrzymał swoje żądania i twierdzenia. Przedstawi szczegółowe wyliczanie żądanego odszkodowania za utracony zarobek.

Pismem z dnia 28 maja 2018 r. powód rozszerzył powództwo żądając zapłaty kwoty 30.000 tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty.

Pozwany w odpowiedzi na rozszerzenie powództwa wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania,

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 lutego 2014r. w T. T. R. uczestniczył w zdarzeniu drogowym spowodowanym przez M. E. (1), kierującego samochodem osobowym marki A. (...) nr rej. (...). Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC w (...) S.A. w S..

Bezsporne

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 czerwca 2014r., sygn. akt II K 585/14, M. E. (2) uznany został za winnego popełnienia czynu z art. 177§1 k.k.

Dowód: wyrok k. 176-176v

Po zdarzeniu na skutek interwencji straży pożarnej T. R. został wydobyty z samochodu i odwieziony do (...) Szpitala Miejskiego w T., gdzie przebywał do 25 lutego 2014 r.

Dowód: historia choroby k. 206

W okresie od 15 marca 2014r. do 2 czerwca 2014 r. T. R. znajdował się pod opieką Poradni Chirurgicznej.

Dowód: historia zdrowia i choroby k. 206

Na skutek zdarzenia drogowego T. R. doznał następujących obrażeń: stłuczenie klatki piersiowej ze złamaniami żeber po stronie prawej 2-12, stłuczenie płuc z krwiakiem prawej jamy opłucnej, odma opłucnowa prawostronna, odma podskórna prawej strony klatki piersiowej, złamanie korony zęba prawego trzonowego górnego drugiego, stłuczenie prawego płata wątroby.

Dowód: opinia biegłego M. S. (1) k. 197-202;

opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

W wyniku zdarzenia doznał 15% trwałego uszczerbku na zdrowiu, w tym 10% z uwagi na przebytą odmę opłucnową, stłuczenie płuca z krwiakiem prawej jamy opłucnowej, odmę podskórnej prawej strony klatki piersiowej oraz 5% z uwagi na stłuczenie wątroby.

Dowód: opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

W okresie rekonwalescencji jego aktywność fizyczna była ograniczona w zakresie czynności wymagających wysiłku fizycznego. Obecnie jego stan kliniczny jest stabilny i nie ulegnie w przyszłości zmianom.

Dowód: opinia biegłego M. S. (1) k. 197-202;

opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

Obrażenia doznane w wypadku w dniu 11 lutego 2014 r. nie mają obecnie wpływu na aktywność życiową T. R..

Dowód: opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

T. R. nie wymagał pomocy osób trzecich z powodu zaburzeń funkcji narządu ruchu.

Dowód: opinia biegłego M. S. (1) k. 197-202;

opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

Do maja 2014 r. brał leki przeciwbólowe. Obecnie odczuwa bóle po prawej stronie klatki piersiowej przy dźwiganiu ciężarów i przy skrętach tułowia. Pacjenci odczuwają tego rodzaju dolegliwości przez rock czasu przy wykonywaniu zwykłych czynności życiowych i przez około dwa lata przy wysiłkach przekraczających normalny tryb życia.

Dowód: opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

Bezpośrednio po zdarzeniu dolegliwości bólowe były silne, z czasem ulegały zmniejszeniu. Bóle w stopniu umiarkowanym utrzymywały się do maja 2014 r.

Dowód: opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

Po zdarzeniu T. R. był niezdolny do pracy zarobkowej od dnia 11 lutego 2014r. do dnia 2 czerwca 2014 r., następnie wrócił do pracy na to samo stanowisko.

Dowód: opinia biegłego I. D. k. 248-248v

opinia biegłego M. S. (1) k. 197-202;

opinia biegłego A. D. (1) k. 220-221v

W chwili zdarzenia T. R. zatrudniony był u dwóch pracodawców Irlandii. Tygodniowy zarobek w J. R. wynosił 357,81 euro, zaś w N. R. 343,13 euro. Przez 19 tygodni otrzymałby łącznie wynagrodzenie w wysokości 13.317,86 euro. T. R. otrzymał z urzędu w Irlandii zasiłek chorobowy 2.287,33 euro oraz 438,70 euro.

Dowód: umowa o pracę k. 16-18, 19

zeznane podatkowe k. 20-25

odcinek wypłaty k. 26,27,28,29

informacje od pracodawców k. 30,31,32,33,34, 35,36,37,38,39,44,45

T. R. na stałe mieszkał w Irlandii, gdzie pracował, W chwili wypadku przebywał na wakacjach w Polsce. Z uwagi na doznane urazy nie mógł wrócić do Irlandii przez 4 miesiące.

Dowód: zeznana świadka M. E. (1) z 19.04.17 r 00:07:11-00:15:07

zeznania świadka E. E. z 19.04.17r. 00:15:07-00:23:27

zeznania świadka G. R. z 19.04.17r. 00:23:27-00:33:53

Pismem z dnia 2 lipca 2014 r. T. R. zgłosił szkodę do (...) S.A.

Dowód: pismo z 2.07.2014 r. k. 109-111

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2014 ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 147 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, 21 zł tytułem kosztów dojazdu. Decyzją z dnia 24 października przyznał dodatkowo 5.0000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1477 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, 19,23 tytułem zwrotu kosztów dojazdu

Dowód: decyzja z 5.08.2014 r. k. 70-71,

decyzja z 24.10.2014 r. k. 72-73

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłych, zeznań świadków oraz akt szkodowych oraz na podstawie art. 230 k.p.c.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opiniach biegłych z dziedziny ortopedii M. S. (2), chirurgii A. D. (2) oraz medycyny pracy I. D..

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywujące opinie biegłych, ponieważ były one logiczne i spójne oraz udzielały w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto zostały wydane po zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powoda oraz w przypadku opinii biegłych M. S. (1) i A. D. (2) po zbadaniu powoda Nie można także pominąć tego, że sporządzone zostały przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Żadna z opinii nie została zakwestionowana przez strony.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z przesłuchania świadków E. E., M. E. (1), G. R. na okoliczność zakresy krzywdy powoda, obrażeń, ich wpływu na życie i codzienne funkcjonowanie, zakresu opieki sprawowanych przez osoby trzecie, stanu psychicznego po zdarzenia, kosztów leczenia, czasu pozostawania w niezdolności do pracy, wysokości utraconego dochodu, miejsc zatrudnienia w czasie zdarzenia; gdyż były one jasne, spójne i zgodne z ustaleniami Sądu.

W związku z tym, iż pozwany nie kwestionował w zasadzie swej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powodzie spoczywał jedynie obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznał wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę dalszej kwoty 30.000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powoda.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany jest ubezpieczycielem sprawcy wypadku komunikacyjnego. Pozwany nie kwestionował zaistnienia wypadku drogowego, jednakże, jego zdaniem, dolegliwości zgłaszane przez powoda w toku postępowania nie pozostają w związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec opinii biegłych nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia konkretnej wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłych, wynika, że w konsekwencji kolizji powód doznał stłuczenia klatki piersiowej ze złamaniami żeber po stronie prawej 2-12, stłuczenia płuc z krwiakiem prawej jamy opłucnej, odmy opłucnowej prawostronnej, odmy podskórnej prawej strony klatki piersiowej, złamania korony zęba prawego trzonowego górnego drugiego, stłuczenia prawego płata wątroby. Biegły ocenił wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu na 15% wskazując, iż mieści się w tym 10% z uwagi na przebytą odmę opłucnową, stłuczenie płuca z krwiakiem prawej jamy opłucnowej, odmy podskórnej prawej strony klatki piersiowej oraz 5% z uwagi na stłuczenie wątroby.

Wypadek wiązał się również z silnymi dolegliwościami bólowymi. Bezpośrednio po wypadku bóle miały bardzo duże nasilenie koniecznym było stosowanie silnych leków przeciwbólowych, Z upływem czasu dolegliwości bólowe ustępowały. Po wyjściu ze szpitala w okresie rekonwalescencji w stopniu umiarkowanym utrzymywały się do maja 2014 r. Obecnie powód odczuwa bóle po stronie prawej klatki piersiowej przy podnoszeniu ciężarów i przy skrętach tułowia. Bóle po tego rodzaju obrażeniach mogą się utrzymywać przez rok czasu przy wykonywaniu czynności życiowych zwykłych i przez okres 2 lat przy wysiłkach przekraczających normalny tryb życia

Dla oceny wysokości należnego powodowi odszkodowania znaczenia miał również fakt, iż po zdarzeniu powód przez 14 dni był hospitalizowany i przez okres 4 miesiące nie był zdolny do pracy. Podkreślić należy, iż powód na stałe zamieszkiwał w Irlandii, gdzie pracował u dwóch pracodawców. Na skutek zdarzenia nie mógł wrócić do pracy w Irlandii ani podjąć pracy w Polsce. Z pewnością występujące u powoda obawy o zdrowie pognębiała dodatkowo sytuacja stresowa związana z zatrudnieniem.

Leczenie powoda zakończyło się 2 czerwca 2014r, powód wrócił do wcześniej wykonywanej przez siebie pracy. Leczenie powoda zakończyło się w czasie typowym dla tego rodzaju uszkodzeń ciała. Obecnie jego stan kliniczny jest stabilny i nie ulegnie on w przyszłości zmianom.

W takim stanie rzeczy tj. biorąc pod uwagę rozmiar doznanych obrażeń i cierpień, proces leczenia i skutki w chwili obecnej, kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powoda krzywdy, będzie kwota 40.000 zł. Kwota ta powinna w wystarczający sposób złagodzić krzywdę poniesioną przez powoda.

Z uwagi na to, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd w pkt I wyroku zasądził na jego rzecz kwotę 30.000 zł.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone, na podstawie art. 481 k.c., od dnia 6 sierpnia 2014 r. W związku z tym, że żądanie zadośćuczynienia ma charakter świadczenia bezterminowego, to staje się wymagalne dopiero z chwilą wezwania do zapłaty konkretnie oznaczonej kwoty z tego tytułu. W przedmiotowej sprawie powód wezwał pozwanego do zapłaty. Decyzją z dnia 5 sierpnia 2014 ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powoda część żądanego zadośćuczynienia. Od dnia następnego pozostawał więc w opóźnieniu z zapłatą.

Powód w niniejszej sprawie poza zadośćuczynieniem, domagał się odszkodowania tytułem zwrotu utraconego zarobku.

Niewątpliwie zgodnie z art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty Jednak – zgodnie z art. 6 k.c. to powód powinien wykazać wysokość poniesionych kosztów.

Zdaniem Sądu powód wykazał zarówno okres podczas którego był niezdolny do pracy jak również wysokość utraconych zarobków. Z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy jasno wynika, iż w okresie od dnia 11 lutego do 2 czerwca 2014 r. powód był niezdolny do pracy zarobkowej. Z zaświadczeń, umów przedłożonych przez powoda wynika natomiast, iż w przedmiotowym okresie był zatrudniony w Irlandii u dwóch pracodawców tj. J. R. oraz N. R.. Powód wykazał również dokumentami swój tygodniowy zarobek. Żądany zwrot utraconego zarobku pomniejszył o zasiłek chorobowy otrzymany z urzędu w Irlandii. Łącznie wartość utraconego zarobku wynosiła 35,963,87 zł (8.400 euro) Sąd nie miał więc wątpliwości, iż powodowi należy się zwrot powyższej kwoty o czym orzekł w pkt II wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. Sąd uznał zasadnym domaganie się zasądzenia odsetek od zasadzonej kwoty od dnia 23 stycznia 2015 r

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. z którego wynika zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z jej treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu 3.297 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł. Zmiana wartości przedmiotu sporu w toku procesu w I instancji (na skutek rozszerzenia powództwa) nie wpływa na wysokość należnej stawki tytułem zastępstwa procesowego w danej instancji.

Na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilny Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 57,63 zł tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu.